|
 Indien de steeds meer aanzwellende geruchten bewaarheid worden, zou onze federale eerste minister Herman Van Rompuy wel eens de eerste Europese president kunnen worden. Deze eerder protocollaire functie zal vrijwel hetzelfde inhouden dan wat tot heden de regeringsleider van het zesmaandelijkse voorzitterschap steeds heeft gedaan: de agenda van vergadering der regeringsleiders opmaken, deze 'voorzitten' en de resultaten daarvan naar buiten uit verdedigen.
Van Rompuy heeft dit aflopende jaar met wisselend succes bewezen dat hij best in staat is om het allegaartje politici in zijn regering, die voorheen het 'elkaar voetjes lichten' als hun voornaamste opdracht zagen, tot bedaren te brengen en ze heel langzaam tot redelijkheid te bewegen. Zowel de Duitse Bondskanselier , als de Franse president en de Engelse Eerste Minister, zien daarom in hem de geschikte consensusfiguur die de verschillende belangen en verlangens van 27 (onafhankelijke) lidstaten tot een eenvormige Europese stem zou kunnen versmelten. Vraag is of 'de eer' die het gevraagd worden voor het eerste Europees presidentschap opweegt tegen de utopische motivering ervan en de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid die niet waar te kunnen maken.
Gesteld dat Van Rompuy inderdaad de geschiedenisboeken mag ingaan als de eerste Europese president, moeten wij Belgen daar dan blij mee zijn? Is er in dit land dan nog één of andere 'oude rat' te vinden die het aandurft om trachten te voorkomen dat het door rechts-Vlaanderen verscheurde België totaal uit mekaar valt? Het feit dat Politici, na het bewijs van enig staatsmanschap geleverd te hebben, gewoonweg afgevoerd worden, of uit eigen beweging vertrekken naar het Europees niveau, zegt genoeg over onze politieke cultuur.
Hoe dan ook, waar er voorheen steeds een min of meer valabele 'opvolger' opdook, is deze nu in geen velden te bespeuren...
04-11-2009 om 13:55
geschreven door Renaat 
|
