Gelijk en gelijkwaardig

Van nature uit zijn mensen niet gelijk aan mekaar. Zelfs met de best mogelijk opleiding zijn en blijven zij zowel psychisch als fysisch in min of meerdere mate ongelijk in hun mogelijkheden.

Als gevolg daarvan geldt zelfs in onze huidige moderne democratische maatschappij de macht van de ‘sterkste’. Daardoor heeft de verstandigere, rijkere, aantrekkelijkere, en/of charismatischere het, vooral materieel, beter en gemakkelijker dan zijn minder begaafde, minder gegoede, en minder uitstralende medemens

Onze maatschappij kent, al naargelang hun kennis en capaciteiten, grote verschillende financiële en maatschappelijke waarden toe aan functies en prestaties van personen, .

Daardoor beschouwen en behandelen wij elkaar als ongelijkwaardig en wordt een standenmaatschappij gecreëerd welke gebaseerd is op status, afgeleid volgens functie, inkomen en bezit. In dat opzicht is er dus nog niets veranderd en leven wij nog steeds in een standenmaanschappij.

Met allerlei ‘sociale’ maatregelen worden de negatieve gevolgen van de maatschappelijke ongelijkwaardige behandeling verzacht, of voor zover mogelijk geneutraliseerd. Daardoor bestrijdt men weliswaar de pijn, maar wordt het bestaansrecht van de ongelijkwaardigheid bestendigd.

Gelijkwaardigheid nastreven behelst het verwerpen en bestrijden van de maatschappijvorm welke gestoeld is op de verschillen in bepaling van menselijke waarde. Het aanvaarden van deze maatschappijvorm houdt dus per definitie in, dat men de ‘ongelijkheid in waarde’, dus de ongelijkwaardigheid accepteert .

Rechtvaardigheid en gelijke kansen

Sinds de sociaal democratie het fundamentele socialisme afzwoer, dat de effectieve gelijkwaardigheid nastreefde via een maatschappijvorm waar alle grondstoffen, productiemiddelen en voortbrengselen gezamenlijk bezit zijn, werden begrippen als ‘rechtvaardigheid’ en ‘gelijke kansen’ steeds hoog in het vaandel gevoerd. Door het wegvallen van de ‘communistische dreiging’ uit het oosten, heeft het neo-socialisme zich nog uitsluitend toegelegd op verzachten en het aanvaardbaar maken van de kwalijke gevolgen van de strevers- kennis- bezit- en consumptiemaatschappij, voor de minder fortuinlijken en de zwakken .

Het begrip ‘rechtvaardigheid’ impliceert dat eenieder zijn deel krijgt, al naargelang hij bijdraagt om het te verdelen goed te bekomen. Het aanvaarden van het waarderingscoëfficiënten voor posities, functies en geleverde prestaties, maakt dat menigeen die rechtvaardigheid als onrechtvaardig ervaart.

Opdat er sprake zou zijn van ‘Gelijke kansen’ moeten er ook gelijke mogelijkheden worden geboden, of althans verschillende mogelijkheden waarvan de optelsom toch het zelfde mogelijkheidsresultaat geven. Vraag is, hoe je iemand met één been ‘gelijke kansen’ biedt om het in de 100 meter hardlopen op te nemen tegen een handicaploze sprinter. Met gelijke kansen bedoeld men natuurlijk alleen dat mensen met dezelfde capaciteiten ook dezelfde middelen krijgen. Nochtans laat men het voorkomen alsof men met een betere begeleiding en betere verzorging, de eenbenige sprinter dezelfde kansen worden geboden als de tweebenige., dus dat men ook mensen met minder verstandelijke mogelijkheden, dezelfde kansen kan bieden om het zelfde te bereiken als de verstandelijk meer begaafde. Men hoeft geen hooggeschoolde specialist ter zake te zijn om de absurditeit van dergelijke stelling in te zien.

Daarenboven kan de positieve discriminatie die in bvb het ‘’gelijke kansenonderwijs ‘ wordt toegepast, eerder als een onrechtvaardigheid worden beschouwd omdat het afbreuk doet aan het principe van verdeling en waardebepaling volgens lichamelijk en /of geestelijk vermogen.

De begrippen rechtvaardigheid en gelijke kansen zijn bijgevolg in tegenspraak met mekaar. Het gezamenlijk gebruik ervan, evenals het individueel verkeerd bedoeld gebruik, behoren bij de platte demagogie die zowel sociaal democraten als sociaalliberalen gebruiken om de massa te misleiden en zodoende een schuldgevoel tegenover de minderbedeelden te voorkomen.

Een rechtvaardige maatschappij.

De vraag is niet of wij een rechtvaardige maatschappij willen, dan wel of wij de begrippen rechtvaardigheid, vrijheid, en zelfontplooiing in hun huidige omschrijving blijven handhaven.

De vrijheid tot zelfontplooiing en de rechtvaardige inning van de daardoor bekomen vruchten zijn juist de oorzaak van de ongelijkwaardigheid waar deze standenmaatschappij haar bestaansrecht aan ontleent. Het kleine deel van opbrengst dat vermogenden afstaan om de minder bedeelden de nood te ontnemen om het hen te ontstelen, wordt hypocritisch uit als ‘sociale solidariteit’.

Rechtvaardigheid, in zijn traditionele omschrijving, is niet in overeenstemming te brengen, met de socialistische grondgedachte van gelijke verdeling van “het gemeenschappelijk erfgoed van het mensdom en zijn natuurlijke en economische voortbrengselen”.

Een socialistische samenleving is gestoeld op het recht van elkeen op een evenwaardig deel van het erfgoed en zijn voortbrengselen. In die zin is in een maatschappijvorm gestoeld op de ‘rechtvaardigheid’ van verdeling volgens vermogen en prestatie volgens waardebepalingen, onrechtvaardig.

Democratie en kapitalisme

In een democratie, waar de meerderheid van de bevolking, mede dank zij de voor velen onnodige sociale correcties, voldoende middelen en mogelijkheden heeft om met elkaar in competitie te treden en met wisselend succes een aanvaarbare levenstandaard te bereiken, is het vrijwel onmogelijk om een voldoende groot draagvlak te creëren om, via een gelijkwaardige verdeling, (dus een vermindering van het eigen vermogen, bezit en winst) tot een andere maatschappijvorm te komen.

In de West-Europese en Noord-Amerikanen democratieën krijgt het fundamenteel socialisme geen enkele kans o mdat alleen een kleine minderheid (15 tot max 20%) daar beter van zou worden, en een grote meerderheid hun levensstandaard aanmerkelijk zou zien verminderen.

Om die reden zijn de westerse socialistische partijen, na het wegvallen van de ‘communistische dreiging’, nog meer dan voorheen, zich alsmaar meer in het kapitalistische systeem gaan inbedden, en hebben voor zover nog aanwezig, het socialistisch ‘gelijkwaardigheidverhaal’ vervangen door een ‘gelijke kansendiscours’. Het onvermogen om daar ook effectief resultaat voor de ‘achteruitgestelden’ mee te behalen maakt de sociaaldemocratie steeds ongeloofwaardiger. De links-liberale stroming die in centrumrechtse kringen steeds meer aanhang verwerft, en nog in weinig verschilt van de sociaaldemocratie, dreigt deze laatste zo niet op te slokken, dan toch langzaam verder te transformeren. Het gevolg daarvan is een gestage afkalving bij het gefrustreerde deel van hun fundamenteel-ideologische achterban

De utopie van de gelijkwaardigheid.

De democratie staat, althans in het noordelijk halfrond van deze wereld, een maatschappijvorm waar men gelijkwaardigheid nastreeft, in de weg. Zolang een meerderheid van een bevolking bestaat uit rijken en bemiddelden, zal de achteromhinkende minderbedeelde minderheid afhankelijk zijn van de solidariteit die de meerderheid bereid is op te brengen. De hebzucht, eigen aan het mensdom, het door rechts populair gepromote individualisme en de vrijhei tot zelfontplooiing, zorgen ervoor dat de bereidheid tot solidariteit sterk afhangt van de mate waarin men daar zelf (onnodig) deel kan aan hebben.

Daardoor gaat een groot deel, van de middelen, bedoeld ter ondersteuning van de zwakkeren in deze maatschappij, ook naar diegenen die het in feiten niet nodig hebben, en blijven de effecten voor de werkelijke doelgroep ondermaats.

Zelfs in een kapitalistische maatschappij zou het theoretisch mogelijk moeten zijn om diegenen die niet of in onvoldoende mate “aan de wedstrijd” kunnen deelnemen, een maatschappelijk aanvaardbare levenstandaard te bieden, indien de middelen die daarvoor aan de gemeenschap worden afgedragen, alleen diegenen ten goede komen die het nodig hebben.

Met ons sociaal zekerheidsysteem wordt een groot deel van de middelen aangewend om ook rijken en bemiddelden, via lineaire betoelagingen zoals o.a. ziektekosten, kindergeld, schoolgeld, pensioenen e.d. onnodig ‘zakgeld’ toe te stoppen. In tijden dat de ‘onbetaalbaarheid’ van het systeem steeds meer en harder wordt uitgeschreeuwd, zou men dat ‘gelijkheidsbeginsel’ best eens in vraag moeten stellen.

Gelijkwaardigheid en de hiaten in de antidiscriminatiewetwetgeving

In onze grondwet is het principe vervat dat iedere burger gelijk is voor de wet. De grondwetgever bedoeld daar mee dat de wet voor iedere burger geldt. Sommigen menen dat te moeten interpreteren als zouden alle burgers in de wetten een gelijke, laat staan gelijkwaardige behandeling krijgen. In feiten dienen heel wat wetten juist om een bepaalde of beperkte groep van burgers bepaalde voorrechten te verlenen of verplichtingen op te leggen.

Een treffend voorbeeld van wetgeving die het aureool van gelijkwaardigheid wordt toegewezen, maar door zijn selectieve opsomming juist de ongelijkwaardigheid bevestigd is de antidiscriminatiewetgeving. De wetgeving verbiedt discriminatie op grond van afkomst, nationaliteit, ras, huidskleur, godsdienst e.d. maar spreekt met geen woord over de discriminatie op grond van o.a. kennis, verstandelijk vermogen, functie en status. Nogal logisch, indien dat wel het geval zou geweest zijn, zou zij de grondvesten van onze maatschappij aantasten.

Besluit

Democratie, vrijheid, zelfontplooiing en rechtvaardigheid zijn niet in overeenstemming te brengen met het streven naar een maatschappij waar iedereen, onafhankelijk van zijn weten en kunnen, een gelijkwaardige behandeling krijgt en op gelijkwaardige wijze aan het maatschappelijk leven kan deelnemen.

Democratie geeft de macht aan de meerderheid. De democratische’ inspraak’ van de minderheid is zuiver informatief en in feiten niets meer dan een ‘doekje voor het bloeden’. Alleen als de ‘zwakken’ de meerderheid vormen, en zij daarvan bewust gebruik willen maken, kan democratie positief zijn, maar in desgevallend krijgt democratie meestal geen kans .

De vrijheid om zichzelf te ontplooien, en de rechtvaardigheid om daar de vruchten van te plukken en zelf te beslissen wat men daar mee aanvangt, geven de meer ontwikkelde, beter gepositioneerde, en, over meer mogelijkheden en middelen beschikkende, macht en voorrechten. Daardoor ontstaat juist de ongelijkwaardigheid.

De wet van de jungle geldt in 2009 nog steeds. Duizenden jaren van beschaving hebben alleen de modaliteiten en de middelen aangepast waarmee zij wordt uitgevoerd.

31-10-2009 om 10:36 geschreven door Renaat  

Het is een politieke kunst om bijkomende belastingen voor de bevolking zodanig te verpakken alsof zij deze door anderen worden betaalt. Zo een 'kunstwerk' is de bijdrage die de Banken en de energieproducent Electrabel aan de gemeenschap (door onwetenden "de staat" genoemd) moeten leveren.

Men hoeft niet bepaald een boekhoudkundig of economisch expert te zijn om te begrijpen dat elke euro die de 'productiekost' verhoogt en bijgevolg de winst verkleint, in de 'verkoopprijs' wordt doorgerekend. De honderden miljoenen die de banken en Electrabel de komende jaren zullen leveren, zal niet door hen maar door U en mij worden betaald.

Deze redenering komt niet alleen uit mijn laaggeschoold brein, maar wordt ook geproclameerd door de voormalig directeur van de Nationale Bank, en daarenboven nog bevestigd door een toch wel onverdachte bron: nl. de Deutsche Bank België

Nog zo een maatregel is de verlaging van de BTW in de horeca. Minder inkomsten dus voor 'de staat' (voor U en mij dus) welke voor een deel zou moeten resulteren in een verlaging van de verkoopsprijzen. Vooralsnog heb ik geen enkele horeca-uitbater horen zeggen dat hij zo gek zou zijn om een vermindering van zijn lasten ook in lagere prijzen om te zetten. (ook al is de btw geen belasting van de uitbater, maar van de consument)

Dus maakt het allemaal niet zo veel uit of de banken en Electrabel al dan niet daadwerkelijk betalen. Het zijn uiteindelijk U en ik die dat doen. En zo hoort het ook. Want tekorten op 'de' begroting, zijn tekorten op 'onze' begroting, want 'de staat' dat zijn wij, U en ik. De regering, de politici zijn diegenen aan wie wij het 'beheren' er van hebben toevertrouwd.

Wij moeten maar zo dom niet zijn...

19-10-2009 om 13:07 geschreven door Renaat  

01-10-2009 om 09:16 geschreven door Renaat  

Vorige maand stond allochtoon Vlaanderen op zijn kop omdat een tot voorheen heel tolerante Antwerpse concentratieschool alle hoofddeksels verbood en zodoende wou ingaan tegen de kledingsdictatuur uit conservatieve moslimhoek.

Opiniepagina’s en commentaren stonden bol van analyses en vooruitzichten dienaangaande. Menigeen waade zich zelfs aan filosofische afwegingen tussen godsdienstvrijheid en onderwijsvrijheid, en over hoe de hoofddoek slechts een symptoom is van onderliggende problemen, over de perverse effecten van een hoofddoekenverbod, en ga zo maar door.

Bij al die navelstaarderij durft men nog al eens te vergeten om verder dan zijn eigen of het volgende dorp, of zelfs land te kijken. Terwijl in Antwerpen Moslima’s betogen voor het onbeperkt recht op dragen van de hoofddoek, protesteren in Iran hun generatie- en geloofsgenoten, niet alleen tegen zowel de overheids- als sociale druk om in het openbaar gesluierd rond te lopen, maar tevens voor de Westerse idealen van de vrouwenemancipatie.

De contradictie tussen adolescente meisjes uit de fundamentalistische theocratie Iran, die tegen de hoofddoek betogen, en hun Antwerpse ‘cultuurgenoten’ die er voor betogen, is flagrant. Goed opgeleide en mondig Nederlands sprekende Moslima’s van de tweede en derde generatie in België, die een conservatief Islamitisch wereldbeeld verdedigen, terwijl hun rebellerende generatiegenoten in de Islamitische Republiek Iran zich daar tegen afzetten.

Volgens Sommigen wijst de mondigheid en assertiviteit van de huidige jonge allochtone generatie op integratie, maar juist de huidige situatie toont aan dat opleiding en taal weliswaar noodzakelijke maar lang niet voldoende zijn om voor een werkelijke integratie te zorgen.

De Antwerpse hoofddoekensaga gaat over de onvermijdelijkheid van keuzes in onze smeltkroes van culturen en godsdiensten. In dit geval over de keuze tussen de vrijheid van seculiere expressie en de vrijheid van religieuze expressie. Het verleden heeft uitgewezen dat het niet mogelijk is om alle verschillen in cultuur en religie te relativeren. We kunnen niet eeuwig verkavelen, vermijden en tolereren.

De demagogische realiteit geeft aan dat de multiculturele droom aan diggelen ligt en de tijd van ontwijken en gedogen definitief voorbij is. Wij hebben het probleem in feiten kapot gerelativeerd. Het falen van de integratie is een collectief falen en daar kan alleen met een grote collectieve inspanning iets aan veranderen. Op langere termijn zal de confrontatie uiteindelijk gevolgd worden door wederzijdse aanvaarding. Maar daartoe is de durf noodzakelijk om de termen van de aanvaarding ook zelf te bepalen.

Vooral in de steden kijkt de autochtone ‘man in de straat’ met lede ogen naar de steeds groeiende, en zich steeds meer manifesterende vreemde cultuur en zijn inherente godsdienst. Een andere cultuur, naast de zijne heeft hij schoorvoetend en met tegenzin kunnen aanvaarden. De eis tot dragen van de hoofddoek binnen openbare diensten en scholen wordt echter aangevoeld als het binnenbreken in zijn cultuur en daar een plaats opeisen, en daardoor voelt hij zich bedreigd.

De keuze moge duidelijk zijn: kiest men voor een maatschappij, bestaande uit naast elkaar levende culturen, of voor een maatschappij met een cultuur bestaande uit de elementen van de verschillende culturen, waardoor uiteindelijk een nieuwe cultuur ontstaat.

Op verschillende plaatsen in deze wereld leven, met wisselend succes, verschillende culturen samen, naast elkaar. In de weinige gevallen waar elementen uit verschillende culturen zijn ‘samengesmolten, was er pas na een lange en bloedige strijd sprake van een nieuwe cultuur en samenleving.

Het steeds opnieuw en feller oplaaiend ‘hoofddoekendebat’ staat in feiten symbool voor het failliet van een integratieproces dat ondertussen al twee tot drie generaties lang aansleept.

Hoe dan ook is het huidige ‘hoofddoekenconflict’ een goede zaak omdat het de noodzaak aantoont van een breedmaatschappelijke discussie. Een maatschappelijke discussie die niet alleen in Antwerpen, ook niet alleen in België, maar in heel West-Europa dient gevoerd te worden.

21-09-2009 om 11:14 geschreven door Renaat  

07-09-2009 om 09:05 geschreven door Renaat  

Misschien is de brave dame zelf geen fietsgebruiker en is het haar ontgaan dat fietsen, afgezien van een brandend voor- en achterlicht, ook  een voor- en achterreflector, en opzij reflecterende banden hebben, en een autobestuurder bijgevolg al stomdronken of stekeblind moet zijn om die met dimlichten niet op grotere afstand te zien. Haar redenering volgende,  zou men evengoed de brom- en  motorfietsers, alsook voetgangers in donkere kledij en zelfs op de rijbaan geparkeerde wagens, in fluomateriaal moeten hullen.

Alvorens een dergelijk belachelijk wetsvoorstel goed te keuren zou men best eens nagaan hoeveel procent van ongevallen met fietsers bij donker weer of 's nachts die men, ondanks  voorzien van reflectoren en reglementaire verlichting,  zou kunnen wijten  aan het "niet tijdig kunnen opmerken" van de fietser door een reglementair rijdende autobestuurder.

Daaruit besluiten dat  fluojassen iets kunnen veranderen aan onaangepaste en overdreven snelheid, controleverlies over het voertuig, dronkenschapdronkenschap van de autobestuurder, of foutief rijgedrag van de fietser zelf, is op zijn zachts gezegd, bedenkelijk.

01-09-2009 om 10:41 geschreven door Renaat  

In 1789 was in Frankrijk reeds een gelijkaardig, maar dan liberaal, revolutionair proces gestart dat 82 jaar zou duren en het feodale stelsel ten val bracht. Maar uiteindelijk keerde die revolutie zich tegen de liberale bourgeoisie, die zelf de bezieler er van was .

Het Franse (gewone) volk had namelijk ondervonden dat er van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, uitgedrukt in fundamentele democratische zeggenschap, geen sprake was. Het lijfeigenschap, waarvan zij weliswaar bevrijd werden, werd vervangen door een kapitalistische "arbeidsmarkt", waar zij in concurrentie kwamen te staan met hun medearbeiders, waardoor de uitbuiting in feiten nog werd opgevoerd. De laatste revolutie van het franse volk vond plaats in 1870, en werd in de "Parijse Commune". het moderne, concrete socialisme geboren. In de loop der tijden ‘verwaterde’ dat socialisme,  mede door de evolutie in de Oost-Europese staten, in de West-Europese landen tot een soort ‘salonsocialisme’ of links-liberalisme.

Het is dus eerder lachwekkend om Liberale voormannen horen te verklaren dat het liberalisme iets nieuws zou zijn waarmee je een nieuwe wereld zou kunnen scheppen. Het liberalisme is daarentegen een totaal verouderde ideologie in verhouding tot de verlangens van de moderne mens. Het liberale denken, dat de individuele vrijheid als hoogste goed aanziet, heeft zich trouwens steeds ontwikkeld in een maatschappij die door grote ongelijkheid werd gekenmerkt.

Bovendien blijkt het liberalisme een asociale ideologie te zijn die het mogelijk maakt dat een kleine groep zich meester kan maken van de productie- en ruilmiddelen en zich zodoende verrijkt ten koste van de grote werkende gemeenschap. Het liberalisme veroorzaakt de tweedeling, of huidige driedeling, in de samenleving en is er gebaad bij om die twee- of driedeling te handhaven. De liberalen klagen steeds de overheidbemoeienissen aan, maar vergeten dat zij zelf de grondleggers zijn van het huidige overheidsapparaat, welke zij zodanig ingericht hebben, dat met politieke, juridische, politionele en militaire machtsmiddelen de ongelijkheid in stand kan worden gehouden.

Juist om de zogenaamde vrijheid van het individu te waarborgen dient er een strenge maatschappelijke sturing en controle te zijn Zodoende zorgt men er voor dat iedereen zoveel mogelijk zelf zou kunnen beslissen wat, hoeveel en in welke mate hij al dan niet bijdraagt aan de gemeenschap. Hoe groter de vrijheid van het individu, hoe sterker het sterke, en hoe zwakker het zwakke individu is. Daarom ook dat liberalen gekant zijn tegen vakbonden, ziekenfondsen, en andere groepsvormingen die het (groeps)gemeenschappelijke vooropstellen.

De asociale bezitsverhoudingen worden door de wet op het privaatbezit in stand gehouden. Openbaar ministerie en rechters staan meestal machteloos tegenover de fraudes en corrupte verrijking van de managers in het bedrijfsleven, de gezondheidszorg en het openbaar vervoer, m.a.w. de uitvoerders van de bezittende klasse. In de kapitalistische wereld vloeit maar een klein deel van de geldstroom van het nationale inkomen, naar de maatschappelijke voorzieningen. De grootste deel van de geldstroom vloeit, zonder echte democratische controle naar de beter gegoeden en vooral de rijken. Zo kan het gebeuren dat in één van de rijkste landen ter wereld, steeds meer mensen onder de armoedegrens leven en het zorg- en sociale vangnet steeds verder wordt afgebroken om de welstand van de betergegoeden in stand te houden en zelfs te vergroten.

De werkelijke verhoudingen binnen de kapitalistische maatschappij staan ver af van de liberale leuzen van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap en zijn zelfs tegengesteld aan de opvatting van de grondlegger van het liberalisme, Adam Smith, die stelde dat gelijkheid pas kan gedijen als de overheid zo weinig mogelijk ingrijpt in het maatschappelijk gebeuren. De liberale overheden doen in feiten niets anders dan de voorwaarden vergroten voor het steeds rijker worden van de gegoede klasse ten koste van de laaggeschoolde werkende, zieke, werkloze en gepensioneerde gemeenschap.

De bewering van de neoliberalen, als moet je het socialisme zien, als een systeem waar de overheid alles betutteld is nonsens. Integendeel, volgens de doelstellingen van het wetenschappelijk oorspronkelijke socialisme dient 'de staat' binnen de socialistische maatschappij af te sterven, om uiteindelijk verdwijnen. Als de twee- of driedeling binnen de samenleving is verdwenen, dan is een staatsapparaat dat het systeem in stand moet houden overbodig, omdat het maatschappelijk leven dan is gebaseerd op talloze vormen van zelfbestuur waarin het liberale overheidsbestuur volledig is verdwenen.

In tegenstelling tot wat liberalen beweren is het (echte) socialisme een maatschappelijk stelsel waarin de machtsbetutteling is afgeschaft.  Voor intelectueel-rechts is een socialistische maatschappij echter "utopisch en speculatief". Nochtans was het voor de liberaalgezinden die in 1789 een nieuwe Franse constitutie opstelden, die met enige nuancering grotendeels best een marxistische toetsing zou kunnen doorstaan, geen utopische en speculatieve aangelegenheid, maar een concrete grondslag van een nieuwe maatschappelijke orde die geboren was in de schoot van de oude feodale maatschappij.

Zo zal de huidige kapitalistische maatschappij op termijn de moeder van een nieuwe socialistische samenleving blijken. De toekomst maakt dus zonder twijfel deel uit van de werkelijkheid.

29-08-2009 om 12:31 geschreven door Renaat  

De ene fraudeur is de ander niet, ook niet voor de Federale Overheidsdienst Financiën. Die ziet helemaal geen graten ziet in de benoeming van een 'belasting ontduikende' fraudeur tot gewestelijke directeur van een overheidsdienst welke hij voorheen zelf heeft bedrogen.

Het heet dat "De zaak zowel op strafrechtelijk als administratief en tuchtrechterlijk vlak afgehandeld werd vooraleer het voorstel tot benoeming werd gedaan." Men oordeelt dat "de begane overtreding niet opweegt tegen de functionele capaciteiten van de betrokken ambtenaar".

Met andere woorden : Een discriminatievorm die wettelijk nog niet bepaald is, discriminatie op grond van verstandelijk en intellectueel vermogen. Het zou iets geloofwaardiger zijn geweest indien men het gezegde: 'stropers de beste boswachters' als verantwoording gebruikt.

In de toekomst is er dus hoop voor criminelen van het lichte type zoals winkelovervallers, vandalen, carjackers enz. Als zij maar over de nodige bekwaamheden beschikken die opwegen tegen 'de begane overtreding' kunnen zij evengoed in aanmerking komen voor de functie van politiecommissaris.

Hoe dan ook, waarschijnlijk is de beslissing ingegeven door de overweging dat wij op één of andere manier, toch allemaal wel fraudeurs zijn, ieder volgens zijn mogelijkheden en 'bekwaamheden'...

25-08-2009 om 12:45 geschreven door Renaat  

15-08-2009 om 08:59 geschreven door Renaat  

De huidige financiële, en economische crisis die daar het gevolg van is, neemt de aandacht weg van het feit dat onze wereldwijde samenleving te kampen heeft met een veelvoud aan crisissen. Zo hebben wij ook een milieucrisis, een energiecrisis, een voedselcrisis, en een demografische crisis, om nog maar te zwijgen over de cultuurcrisis die de steeds meer uitdienende Islam veroorzaak in de westerse landen.

De ene crisis kan deels (mede) als een gevolg van de andere worden gezien, maar allen hebben zij gemeen, dat zij ontkiemd zijn uit ons kapitalistisch samenlevingsmodel, gestoeld op het onophoudelijk 'groeiprincipe'. Het groeiprincipe is in de natuur weliswaar terug te vinden, maar kent er een constante cyclus van afsterven en opnieuw herboren worden. De uitzonderlijke gevallen die niet aan die cyclus onderhevig zijn, kennen in de natuur geen groei, maar hoogstens een zichzelf vervangende of herstellende reproduceren.

Onze demografische, maatschappelijke en economische structuur, gestoeld op onophoudelijke groei is, dus tegennatuurlijk en daarom conflictueus met de natuurlijke omgeving waarin zij zich bevind. Het kapitalistisch economisch model van winst- en omzetgroei, welke een gestage groei van bevolking, productie en consumptie vereist, is gedoemd om uiteindelijk zichzelf te vernietigen. Recycling, en zuinig gebruik van energie en grondstoffen, sortering en, reducering van afval, evenals het optimaliseren van wind en zonne-energie zijn weliswaar lofrijke initiatieven die alleen een vertraging van de nadelige effecten van de groei, teweegbrengen.

De zogenaamde oplossingen die zelfs de meest fanatieke en fundamentele groenen voorstaan zijn korte-termijn oplossingen die geenszins bijdragen tot de oplossing van de kern van het globaal crisisprobleem. Onze moderne wetenschap welke de natuurwetten in grote mate negeren. Waar van oudsher de bevolking, als zij te belastend werd voor het milieu, door honger en epidemieën werd, wordt dit nu door technische en medische ingrepen voorkomen, al geldt dat in mindere mate voor sommige  derde wereldlanden. Waar voorheen natuurlijke veroudering en onvoldoende ziekteweerstand er voor zorgde dat de generatie hulpbehoevende ouderen tot een minimum beperkt bleven, doen wij er alles aan om het leven van zelfs als plant levende mensvormen te rekken.

Door de aanhoudende welvaartstijging van de laatste zestig jaar, wordt de levensstandaard en -omstandigheden welke men in  1950 als menswaardig en redelijk beschouwde, de dag van vandaag als armoede betiteld. Zelfs de relatief in weelde badende modaal verdienende burger meent alle reden tot klagen te hebben over feit dat hij wat prijsbewuster moet omspringen met zijn vliegtuigvakanties en tropische bestemmingen. Het hoge sterftecijfer onder de meer dan één miljard mensen op deze aarde, die ondanks alles in honger en ellende trachten te overleven, staat in schril contrast met de dagdagelijkse luxeproblemen welke ons dagelijks leven 'bezwaren'

Geen zinnig mens ziet de oplossing in een terugkeer naar de middeleeuwen, waar de mens nog grotendeels echt deel uitmaakte van de natuur. Maar even onzinnig is het te denken  of te hopen dat wij onze huidige welvaart, op welke wijze ook, onbeperkt kunnen blijven handhaven, laat staan, nog meer verhogen.  Nu grote delen van de voormalige derde-wereld zoals China, India en Brazillië, met rasse schreden hun 'deel van de koek' komen opeisen en niet mee willen betalen aan de gevolgen van het ongebreidelde expansie van de rijke industrielanden, getuigt het van ongeziene naïviteit te hopen dat de groei van 'de koek' gelijkmatig met hun groeiverlangen zal lopen.

Tot de dag van vandaag is nog niemand met een echte daadwerkelijke en duurzame en aanvaardbare oplossing gekomen voor de in eerste alinea opgesomde zeven crisissen. Niet omdat er geen echte oplossingen denkbaar voor zijn, maar omdat lange-termijnoplossingen,  gezien de aard van de problemen, op alle vlakken een drastische verandering vereisen in de levenswijze, zowel op maatschappelijk als op individueel vlak. De fundamenten van de menselijke samenleving, in all zijn geledingen, dienen vanaf de grond herzien te worden, en dienen een compatibiliteitstoetsing met de wetmatigheden van de natuur te doorstaan. Alleen als de mensheid er in slaagt om zijn levenswijze verenigbaar te maken met zijn bestaansomgeving is een vernietiging van zijn beschaving te voorkomen. In welke mate zijn beschaving, die hij gemakshalve verwart  met het begrip welvaart, daarvoor zal moeten inboeten, blijft een open vraag.

Maar de mens zou de mens niet zijn als hij zich geroepen zou voelen om, in plaats voor zichzelf, de weg voor de volgende generaties te plaveien, en daarvoor op zijn knieën door de modder zijn eigen weg af te leggen. Daarom dat naar alle waarschijnlijkheid, de enig haalbare oplossing, het afwachten is, en de evolutie zijn gang te laten gaan, daarbij hopend dat  de prijs die de mensheid voor zijn dralen zal moeten betalen achteraf de moeite waard zal blijken. Voor zover er dan nog iemand is om dat te beoordelen...

Renaat Van Poelvoorde.

06-08-2009 om 10:06 geschreven door Renaat  

Twee, toch wel opzienbarende nieuwsitems in de voorbije week, die deze anders zo saaie en nieuwsloze komkommertijd enigszins 'opfleurden'. Er was de Vlaamse eerste minister die met beteuterd gezicht zijn boosheid uitte over de Duitse regering omdat deze i.v.m. General Moters doet wat haar burgers van haar verwacht, en de Duitse belangen vooropstelt. Dat  de Europese tak van GM hoe dan ook diende in te krimpen, wist ook onze minister president. En dat dat het onooglijk kleine Vlaanderen ter zake geen partij is voor zijn oostelijke grote buur, en Opel-Antwerpen daarom hoogstwaarschijnlijk ten dode is opgeschreven, zijn zal hij wellicht ook  geweten hebben. Maar verkiezingen wint men niet met dergelijke wetenschap, zodoende...

Er was ook de federale minister van justitie die doodleuk kwam verklaren dat netten boven gevangenis-wandelkoeren  250.000 euro kosten (?), en dat men daar geen geld voor had. De voorbije toen jaar hebben de achtereenvolgende ministers van justitie elk om beurt wel één of meerdere grote criminelen zien ontsnappen. Als gevolg daarvan planden zij telkens nieuwe en betere beveiligingssystemen om dat in de toekomst te voorkomen. Nu blijkt echter dat geen van hen ooit op het illustere idee is gekomen om daar ook nog het nodige geld voor te voorzien. Alhoewel, is de kostprijs van een ruime gezinswoning niet wat overdreven om een net boven een plein te spannen?

En ten slotte was er nog de federale regering die eindelijk akkoord was gekomen over de illegalen en hun eventuele legalisering. Omdat men niet overeenstemming kwam over duidelijk omschreven legalisatiecriteria, besloot men om een paar tienduizend hier reeds lang verblijvende afgewezen asielzoekers hun dossier wat 'humaner' te herbekijken en te legaliseren. Voor wat de toekomst betreft zal men gewoon verder te doen zoals men bezig was: slecht dus! Een akkoord welke het gevolg is van het niet tot een akkoord komen, wordt in België ook als een akkoord beschouwd. Gans onze staatshervorming is daar trouwens op gestoeld.

Waar een klein land groot kan in zijn: in het onbegrijpelijk zijn!

26-07-2009 om 09:16 geschreven door Renaat  

In het begin van dit decennium, en dit tot de helft van vorig jaar, kraaiden alle experts op tv-kanalen en in de kranten dat de economie, dank zij het steeds 'vrijer' maken van de markt, goed draait. Na veertien lange jaren van stagnatie en deflatie, afgewisseld met aarzelende korte lichte heroplevingen, zag de toekomst er volgens hen rooskleurig uit.

En Inderdaad, vooral sinds 2005 leken de economische cijfers die euforie te rechtvaardigen. Het gemiddelde huishoudinkomen (en -uitgaven) zou jaarlijks met 5 procent gestegen zijn. De vermindering van de werkloosheid creëerde zelfs het nieuwe 'luxeprobleem' dat de stijgende werkgelegenheid, bij gebrek aan (juist geschoolde) werknemers, nog moeilijk werden ingevuld. De miljoenen banen die sinds 1990 van de westerse geïndustrialiseerde landen met de bedrijven meeverhuisden naar lage-loonlanden zoals zoals China, India en Oost-Europa, kwamen (volgens de cijfers) sinds 2004 gestaag terug naar Europa, Amerika en Japan . Sindsdien steeg de gemiddelde rijkdom van Amerikaanse, West-Europeese en Australische gezinnen, vooral omdat de prijzen van eigendom, zoals huizen en bouwgronden, omhoog bleven gaan. Veel van deze extra rijkdom werd dan ook gespendeerd, doordat families hogere hypotheken namen en het verschil uitgaven.

Het leek alsof de kapitalistische wereld opnieuw de hoek was omgedraaid rond de eeuwwisseling, na de dreiging van een grote recessie, al bleef Europa tot 2006 wel achterop hinken. De economische groei kwam in de meeste Europese landen zelden boven de 2,5%, en voor een systeem dat het van winstmaximalisatie moet hebben, was dat toch maar mager.

In werkelijkheid was de welvaartstijging die de burger sinds 2004 mocht ervaren dus miniem en slechts flinterdun. Het dagelijks bestaan van een doorsnee West-Europees gezin bestaat in regel uit twee ouders die lange uren kloppen om voldoende inkomen te verkrijgen ten einde hun 'modale' levensstandaard te kunnen behouden. De welvaart waarover men spreekt, gaat in grote mate slechts naar de top van de samenleving.

Afgezien van de groteske onrechtvaardigheid die het mondiale kapitalisme oplegt aan mensen die niet langer winst opbrengen voor de eigenaars van kapitaal, zijn de meeste grote Europese economieën in toenemende mate voor hun welvaart afhankelijk van de opbrengst van ‘diensten’, en steeds minder van de productie van goederen.

Maar zonder dat de verwerkende industrie nieuwe producten maakt die mensen kunnen gebruiken om te leven, kunnen de financiële sectoren geen winsten maken en mensen tewerkstellen. Het beangstigende verhaal van het kapitalisme in de 21e eeuw is evenwel dat die enorme greep van de grote financiële groepen betekent dat, indien ze ineenklappen, de productieve sectoren worden meegesleurd. En dat is nu juist wat gebeurde toen de bankencrisis uitbarstte.

Nog nooit in de geschiedenis van het kapitalisme heeft de toekomst zo sterk afgehangen van de aanhoudende stijging van de beurzen. Elke neergang in de prijs van aandelen en obligaties betekent een inzinking van het krediet, en daarmee de sluiting van reële productie. Het kapitalisme is vandaag zo parasitair, dat het met verlamming wordt bedreigd.

Het lijkt een paradox, dat de huidige bankcrisis het gevolg is van een wanhopige poging om de ‘welvaart’ te ondersteunen en een crisis te vermijden. De managers van het kapitalisme hadden de voorbije jaren namelijk de grootste financiële bel gecreëerd die de wereld ooit heeft gekend. De Amerikaanse, Japanse en de Europese Centrale Bank hadden het papieren krediet zodanig opgedreven in de vorm van wissels en leningen dat een gigantische schuld werd opgebouwd die driemaal het jaarlijkse nationaal product van de VS vertegenwoordigde.

Deze ontzaglijke schuld die opgebouwd was om het kapitalisme voort te laten boomen, ging uiteindelijk steeds meer kosten aan de ontleners (huiseigenaars, bedrijven en regeringen) om ze terug te betalen, wat uiteindelijk de ineenstorting van dit financieel kaartenhuis als gevolg had.

De toekomst van het kapitalisme, en dus van ons allen, hangt nu af van zijn parasitaire (financiele) financiële sector. Hun nood aan winst kan echter de gouden industriële gans vernietigen die de eieren van de winst legt. Onder al het gepraat over welvaart ligt deze fundamentele paradox.

De regeringen van de geïndustrialiseerde landen doen er alles aan om via gemeenschapsgelden het kaartenhuis terug recht te zetten, niet alleen door de op apegapen liggende banken te ondersteunen, maar ook de overproducerende en verliesopstapelende wereldconcerns (autosector) van de ondergang te redden. Het alternatief is wereldwijde massale werkloosheid en welvaartsachteruitgang, en is bijgevolg geen optie.

Het kapitalisme is tegen haar grenzen aangebotst en de reddingsmiddelen kweken de kankerkiemen welke tot een nieuwe botsingen leiden. De vraag is niet of, maar bij welke van de nog volgende botsingen het gezwel openbarst en het systeem onherroepelijk explodeert. De toekomst van het kapitalisme ziet er ver van rooskleurig uit.

Het heeft namelijk geen toekomst...

Renaat Van Poelvoorde.

02-07-2009 om 14:09 geschreven door Renaat  

Na elke verkiezing komt men ons vertellen waarom en waarvoor 'de kiezer' heeft gekozen. Alsof wij dat zelf niet zouden weten. Zo zouden wij, terug zoals twee jaar geleden, gekozen hebben voor een vergaande staatshervorming.

Het feit dat universitaire onderzoeken aangeven dat 'de Vlaming' dit onderwerp als de 'laagste prioriteit' op zijn kiesverlanglijstje heeft staan, doet er volgens de 'De Wevers' de 'Petersen' blijkbaar niet toe.

Behalve de N-VA zou ook de CD&V tot de grote overwinnaar behoren, en zouden niet alleen de het VB en de VLD, maar ook de Sp.a  fors verliezen, in mindere mate door Groen!. Bij vergelijking met met vijf jaar terug,isz dat wel zo, maar omdat zowel wij regionale als federale (kamer)verkiezingen dezelfde partijen in dezelfde kieskringen opkomen, lijkt een vergelijking met de uitslagen van 2007 mij toch relevanter. Het resultaat daarvan levert namelijk een sterk genuanceerd beeld op.

Als wij de resultaten van de voormalige kartelpartners, CD&V en NV-A, samentellen en vergelijken met 2007, slinkt de huidige gezamelijke winst van 9,83% naar 6,32%. Men mag vermoeden dat deze winst, zo niet volledig, dan toch grotendeels aan de NV-A toe te schrijven is. Voor de VLD is het verlies  met -3.81% t.o. 2007 nog steeds relatief groot, maar de SP.A had samen met SPIRIT (het huidige SLP) twee jaar terug al een flinke opdoffer te verwerken, en komt met 16,36% vrijwel op hetzelfde percentage uit als twee jaar geleden. Ook GROEN! had  bij de federale verkiezing al 1,3% moeten prijsgeven tegenover 2004, en haalt in feiten nu een minimale winst van 0,47%. Het verlies van het Vlaams Belang, die twee jaar geleden reeds -5,15% te slikken kreeg, blijft met 3.72% relatief groot.

Besluit: Ten opzichte van het stemgedrag van twee jaar geleden, Zijn NV-A en in mindere mate LDD de grote overwinnaars, en blijven CD&V, SP.A en GROEN! vrijwel ter plaatse trappelen. De echte verliezers zijn het VB en de (open?)-VLD. 

08-06-2009 om 18:02 geschreven door Renaat  

  

Op het eerste zicht een mooie en eerbaar systeem, ware het niet dat men via ingewikkelde kieswetten en een door politieke partijen gedomineerd en gestuurd parlement en regering de zo geroemde democratie tot particratie heeft omgevormd.

Maar al te graag schermt men tijdens verkiezingscampagnes  dat 'het volk' zal kiezen voor deze of gene regering, voor een links of rechts beleid, voor een staatshervorming enz. De werkelijkheid is enigszins anders. In plaats van onze 'volksvertegenwoordigers' te kiezen, krijgen wij alleen de mogelijkheid om voor 'stromannen' van op dictatoriaal geleide partijen te stemmen, die,  eens verkozen, in het parlement gedwee het door de partij opgelegd discussie en stemgedrag gaan uitvoeren. In plaats van een regering te kiezen, mogen wij hoogstens periodiek voor een deel mee de machtsverhoudingen tussen de verschillende partijen bepalen, die dan achteraf onderling bepalen met wie zij al dan niet een 'parlementaire meerderheid' gaan vormen. Het heet dat 'het volk' ook de eerste minister kiest, doordat men gewoon de man die binnen de grootste partij de meeste voorkeurstemmen heeft behaald, daarvoor aanwijzen. Zo zouden bij de vorige federale verkiezingen "de mensen" via 800.000 voorkeurstemmen, Yves Leterme  als eerste minister hebben gekozen. Dat een kleine 6.000.000 (zeven maal meer) kiezers NIET voor hem hadden gestemd, scheen geen enkele bezwaart, om nog maar te zwijgen over het feit dat geen enkele inwoner van het Franstalig landsgedeelde niet voor hem had gekozen, eenvoudigweg omdat hij daar de mogelijkheid niet voor had gekregen.

Ons kiessysteem bevat heel wat ondemocratische regels. Zo kan men in dit land niet eens kiezen voor de helft van de partijen die in de Kamer zetelen en deel van de regering uitmaken. Bijgevolg kan men een goed of slecht beleid door een partij of minister van het andere landsgedeelte niet belonen of afstraffen. Nog erger is het gesteld met onze kieswet die er voor zorgt dat een niet onaardig deel van de bevolking niet of onvoldoende 'vertegenwoordigd' wordt. Dat komt omdat de waarde of het gewicht van je stem nogal kan verschillen al naar gelang streek waar je woont, en zelfs voor welke partij je stemt. Zo waren er in 2007 maar 36.329 stemmen nodig voor een MR-zetel, terwijl er 53.730 Lijst Dedecker stemmers nodig waren per zetel. Dat het hier wel degelijk om wat anders gaat dan het zoveelste communautair gebrekkig evenwicht gaat, bewijst het gegeven dat het Franstalige FN met 131.385 kiezers slechts één zetel in de wacht sleepte.

Er mag dan heel wat te zeggen zijn voor de, in mijn ogen toch ondemocratische, kiesdrempel, maar het feit dat de stemmen voor de partijen die de 5% kiesdrempel niet halen, percentsgewijs verdeeld worden onder de andere partijen, waar de betrokkenen NIET hebben voor gekozen, kan toch moeilijk als een voorbeeld van democratische eerlijkheid worden omschreven. Zo zagen niet minder dan 192.555 kiezers in 2007 hun stem 'de mist' in gaan en, al naar gelang zij in Vlaanderen of Wallonië woonden, ze voor het grootste deel bij partijen als de CD&V, VLD of MR en PS terecht zagen komen.

Bovendien zou het ook niet onwijs zijn om even na te denken wat de ongeldig-, blanco-stemmers of (onwettelijke) thuisblijvers bezielt. Uit hun gedrag afleiden dat het hen allemaal niet kan schelen, en zij bijgevolg grotendeels akkoord gaan met wat de aan de macht zijnde of komende partijen bedisselen, lijkt mij toch wat ver gezocht. Hun niet- blanco- en ongeldig stemmen mee verrekenen in de zetelverdeling tussen de zetelhalende partijen lijkt mij eerder op een totaal negeren van hun democratisch recht om hun ongenoegen te uiten tegenover het gangbare politieke systeem. Hun mening wordt dus helemaal niet 'vertegenwoordigd'.

Het system van zetelverdeling per provincie (voorheen per arrondissement) kon oorspronkelijk volgens het idee van 'plaatselijke' vertegenwoordigers, dan wel 'democratisch' lijken, vandaag is het, gezien de partijtucht en -dominantie, dat allerminst. Indien men de 150 te begeven Kamerzetels zou verdelen onder het totaal aantal geldig uitgebrachte stemmen, zou de 'volksvertegenwoordiging er enigszins anders uitzien. In Vlaanderen zou  de CD&V drie en de VLD één zetel minder hebben, terwijl de Sp.A zomaar even acht zetels meer zou halen. Ook Groen zou er twee bij krijgen en LDD en VB elk één zetel meer zouden bezitten. In Wallonië zouden de MR en PS respectievelijk vijf en vier vertegenwoordigers minder hebben. 

Men kan zich afvragen of ook de niet- blanco- en ongeldig stemmers, alsook de stemmen voor de niet-kiesdrempelhalende partijen, op één of andere wijze zouden vertegenwoordigd moeten worden. In dat geval zouden zomaar even 19 van de 150 Kamerzetels daar naar toe gaan. Bij Kamerstemming, deze beschouwen als zich 'onthoudend', lijkt mij voor de hand liggend.

Het is een bedenkelijke vaststelling dat mijn stem er niet zo erg veel toe doet, alsook een frustrerende wetenschap dat, wanneer ik zou stemmen voor de partij die het dichts bij mijn sociaaleconomische instelling aanleunt (PVDA), alleen die partijen welke er niet aan beantwoorden, daar beter van worden. Deze 'zwevende kiezer' weet dus nog niet waar hij op 7 juni zal landen. Al weet hij wel met zekerheid waar hij NIET zal landen, en dat is op heel wat plaatsen...

Renaat van Poelvoorde

30-05-2009 om 12:20 geschreven door Renaat  

Wie enigszins geïnteresseerd is in politiek en enig inzicht wil verwerven in wat onze 'beleidsmakers' zoal bezielt, kan dagelijks zijn mosterd halen in de verkiezingsdebatten in het actualiteitenprogramma 'Terzake'. Gelukkig voor de politici en de politiek zelf, doet dat maar een kleine minderheid van kijkend Vlaanderen, denk ik dan maar. Een niet onaardig deel van deze 'politiek-geïnteresseerden'  is vakbond- of partijmilitant, of zelf beroepsmatig verbonden, of heeft zijn job min of meer te danken  aan een bepaalde partij of  partijmandataris.
 
De resterende heel kleine minderheid, waaronder ik zelf, ergert zich te pletter over de arrogantie en zelfs ongeïnteresseerdheid van in de media optredende politici als zij geconfronteerd worden met de immense kloof die er meestal is tussen wat zij zeggen en wat zij doen. Als gevolg van het geklungel door de dorpspolitiekhandelende partijconiferen is de geloofwaardigheid van politici vrijwel onbestaande geworden. Men zou dus kunnen denken dat het getuigt van heldenmoed om onder die omstandigheden zich nog als kandidaat 'volksvertegenwoordiger' te durven presenteren, laat staan zich te verantwoorden voor het 'verleden'.
 
Dat politici zich in programma's als 'Terzake09' gewoon in 'hun blootje' worden gezet, en hen dat blijkbaar niet eens kan schelen, en dat de komende verkiezingsuitslag waarschijnlijk zal aantonen dat in de politiek zowel de waarheid als de leugen er helemaal niet toe doen, hebben zijn wij, U en ik, met ons allen schuld aan. De desinteresse van de bevolking, en haar politieke en sociale onwetendheid die daar het gevolg van zijn, is namelijk de oorzaak van de huidige volksverlakkende  politieke cultuur.
 
Een volk heeft de politici die het verdient...

26-05-2009 om 09:29 geschreven door Renaat  

Op 1 mei, is wereldwijd de jaarlijkse feestdag van al wie op deze deze wereld zijn brood "in 't zweet zijns aanschijn" moet verdienen, en bijgevolg ook van de zich 'socialistisch' noemende vakbonden en politieke partijen. Het potentieel 'verworpenen der aarde' is in onze contreien echter tot een kleine minderheid afgekalfd. Ook wordt het steeds moeilijker om een onderscheid te maken tussen het intellectuele salonsocialisme al la Franck Vandenbroecke, en de links-liberale broodkruimelsociaalvoelendheid à la Bart Somers. De "dag van de arbeid" is dus voor de meeste Vlamingen niets meer dan een inhoudsloze, zij het dan betaalde, feestdag.

Er was een tijd men het in de 1-mei toespraken had over de strijd tegen het kapitalisme, en voor de gelijkberechtiging en een waardig leven voor iedereen, onafgezien hun afkomst, middelen en mogelijkheden. Nu het gros van "de arbeidersklasse" zichzelf gretig te goed doet aan de hoorn des overvloed, gaat het ons enkel nog over het behoud van onze zitplaats aan de rijk gevulde tafel en het klagen over de gulzigheid van andere meer geprilevigeerde disgenoten. In navolging van de voorheen daarvoor zo bekritiseerde partij, gaan de toespraken steevast over het 'eigen volk' en wordt er met geen woord meer gerept over diegenen die ver van dit walhalla, in Afrika, Zuid-Amerika en Azië nog steeds 'verworpen' zijn en worden, laat staan dat wij hen zou oproepen om 'te ontwaken'.

Terwijl wij met onze in Armani-broeken verpakte bolle buiken, de Internationale staan te zingen, zijn wij ons bewust dat de uitvoering van de tekst heel wat van onze welstand en weelde zou kunnen kosten. Eigenlijk hebben wij dus liever dat zij niet ontwaken, al durven wij dat niet luidop te zeggen...

02-05-2009 om 12:02 geschreven door Renaat  

Zoals verwacht, gebruikte de Iraanse president Ahmadinejad de VN-top over racisme en discriminatie om Israël af te schilderen als "het wreedste en meest racistische regime".

Als voorbeeld van 'de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet' kan dat tellen. Een leider van een regime, gestoeld op een leer die vrouwen de meest fundamentele rechten ontzegt, terechtstelling van homo's en steniging van verkrachte vrouwen verantwoordt, en die de vernietiging van de joodse staat als een 'islamitische prioriteit ' vooropstelt, het woord geven op een wereldforum over racisme en discriminatie, is al even gek als Filip De Winter in een Moskee het vrijdaggebed laten leiden.

Dat zichzelf respecterende landen zoals Frankrijk, Duitsland en Nederland, daarom forfait gaven en heel wat afgevaardigden van andere westerse landen de zaal verlieten tijdens Ahmadinejad zijn haatrede, leek mij dan ook een passend protest.

Blijkbaar vond onze minister De Gucht, het toch wat riskant om dit boegbeeld van de Islam-manie te schofferen, en bleef hij dus, misschien vrezend voor een 'Fatwa' van één of andere Moellah, braaf zitten. Blijkbaar vond ook geen enkele journalist het nodig hem daar enige toelichting over te vragen.

Filip De Winter zal blij zijn: een goede manier om de Islam-fobie aan te wakkeren...

21-04-2009 om 11:05 geschreven door Renaat  

Door de eeuwen heen heef menig filosoof en ‘maatschappijdenker’ getracht om een zinnige betekenis te geven aan het begrip ‘rechtvaardigheid’. Ondanks dat behoort het vandaag de dag tot één van de meest, zo niet misbruikte, dan toch breedst geïnterpreteerde woorden aller tijden.

Zowel de Grieken Socrates, Plato en Aristotoles, als de Romein Cicero, waren het er ten gronde over eens dat rechtvaardigheid betekent: het “aan iedereen toebedelen waar hij recht op heeft”. Alleen bleven zij in al hun wijsheid relatief vaag in hun formulering van wat die rechten dan wel waren en of iedereen ook dezelfde rechten moest krijgen.

Als men spreekt van ‘rechten’, is het van cruciaal belang te weten of men het heeft over ‘gelijke’ en ‘dezelfde’ rechten voor iedereen, dan wel over ‘bepaalde rechten’, toegewezen aan bepaalde personen of groepen. Discussies tussen personen met elke een verschillend uitgangspunt zijn dan ook oeverloos en derhalve zinloos.

Er van uitgaande dat iedere mens van nature uit ‘gelijkwaardig’ is, en het verschil in mogelijkheden als gevolg van de fysische en verstandelijke verschillen, zuiver biologisch zijn, stel ik dat een door de natuur bevoorrecht persoon daarom maatschappelijk nog geen aanspraak kan maken op meer of andere rechten dan de ‘zwakkere’ soortgenoot. Een maatschappij gebaseerd op het ‘natuurrecht’ van de fysisch en/of psychisch sterkste, mag dan wel grotendeels een realiteit zijn, de mijne is zij niet.

Rechtvaardigheid is iets wat individuen elkaar toebedelen, en de maatschappij in zijn geheel aan elk individu toewijst. En daar loopt het al fout. In ons maatschappelijk bestel gaat men er van uit dat rechten en bezittingen niet gelijkwaardig dienen verdeeld te worden, maar a rato van individuele wetenschap, verstandelijke vermogens, prestatie en maatschappelijke status, toegewezen worden.

Ons arbeids- verlonings- en vergoedingsbestel staat bol van discriminaties en onrechtvaardigheden. Al naargelang leeftijd, opleidingsniveau, werkgever en/of industrietak, ontvangt men voor een identieke prestatie binnen dezelfde tijdsduur, dikwijls een soms groot uiteenlopend loon of vergoeding. De wetgevingen in zijn geheel en zelfs de rechtsbedeling, is ongelijk omdat ook daar het financieel en verstandelijke vermogen dikwijls bepalend zijn.

Om de perverse gevolgen van dit op onrechtvaardigheid gestoeld systeem enigszins in de hand te houden, heeft men, in de ene maatschappelijke entiteit al meer dan in de andere, een sociaal vangnet gecreëerd, dat er toe dient om de maatschappelijk zwaksten te laten overleven. De reden waarom zelfs mindersociale regeringen dit blijven ondersteunen heeft meer te maken met het crimineel - neutraliserend effect ervan, dan met een misplaatst solidariteitsgevoel .

Onrechtvaardigheid is het méér bezitten of bekomen, ten koste van anderen, dus waardoor anderen minder krijgen. Uit solidariteit met de minderbedeelden, een (klein)deel van wat men te veel genereert aan inkomen en bezit, afstaan, doet men niet op grond van rechtvaardigheid maar als gevolg van een hypocriet schuldgevoel.

Rechtvaardigheid is de gelijkwaardige behandeling van iedereen. Alle grondstoffen, gronden en hun voortbrengselen, alsook alles wat door en met menselijke kennis en activiteit wordt geproduceerd, behoort in beginsel aan iedereen toe. Of de gelijke verdeling ervan via gemeenschappelijk gebruik, dan wel door individueel bezitstoebedeling moet gebeuren, is een andere discussie.

De natuurlijke overlevingsdrang welke de eerste menselijke wezens, analoog aan hun dierlijke soortgenoten, er toe brachten om hun jachtterrein af te bakenen en desnoods dat van anderen in te pikken, was verantwoord en kan zelfs tot een paar eeuwen voor onze jaartelling maatschappelijk aanvaardbaar worden genoemd. Vandaag heeft deze prehistorische noodzakelijkheid plaats gemaakt voor een maatschappij waar steeds meer bezit, steeds hogere status en steeds grotere macht als het ultieme streefdoel geldt.

Een maatschappij waar geen plaats voor rechtvaardigheid is. Een maatschappij die de mijne niet is…

24-03-2009 om 17:19 geschreven door Renaat  

03-03-2009 om 13:53 geschreven door Renaat  

Het voornaamste basisprincipe van democratie is dat het een staatsvorm is waar de leidinggevende macht door velen, en niet van enkelen uitgevoerd wordt. Voorstanders van een 'directe democratie' bedoelen met 'velen': iedereen die geacht wordt 'mondig' te zijn. Anderen hebben het, wegens de complexiteit van de maatschappij, meer voor een 'representatieve democratie' van een aantal gekozenen, aangewezen door de 'velen' die als mondig beschouwd worden.

Een representatieve (parlementaire) democratie zoals wij die kennen, stoelt op 1) - een wetgevende macht (parlement), waar de periodiek door het volk gekozen afgevaardigden, wetten maken of aanpassen, bij gewone of twee-derde meerderheid goedkeuren, en toezien op de uitvoering er van. 2) - een uitvoerende macht (regering) die de goedgekeurde wetten uitvoert door er de nodige uitvoeringsbesluiten voor te maken. En 3) een gerechtelijke macht die bij overtreding, betwisting of verschil in interpretatie, van de geldende wetten, een oordeel uitspreekt.

In een democratie is het volk soeverein. In een parlementaire democratie oefent het die soevereiniteit uit via zijn gekozen vertegenwoordigers. Dat is de theorie.

In de praktijk loopt dat wel enigszins anders, omdat de zogenaamde 'gekozenen des volk', afgezien dat zij in de eerste plaats door de een politieke partij zijn gekozen, niet hun eigen kiezers, dan wel hun partij zelf vertegenwoordigen. Wetten worden ingediend, na eerst door de partij zelf te zijn goedgekeurd, en dienen dan ook door alle 'gekozenen' van dezelfde partij unaniem goedgekeurd te worden. De door andere partijen ingediende wetten worden al dan niet goed of afgekeurd, al naargelang die door de partijleidingen zijn geëvalueerd. Enkel in uitzonderlijke gevallen laat een partij zijn 'vertegenwoordigers' toe om zelf te beslissen over hun ja- of nee-stem. Het gaat dan meestal over vrij onbelangrijke onderwerpen, of een gegeven waar de partij zelf geen standpunt wenst over in te nemen.

Om werkzaam te kunnen zijn, dient een regering het vertrouwen te hebben van de meerderheid der volksvertegenwoordigers (partijen). Bij het ontbreken van een partij die de meerderheid van de parlementszetels heeftj, lost men dit gemakshalve op door een overeenkomst te sluiten (regeerprogramma) tussen verschillende partijen die samen aan de gewenste parlementaire meerderheid komen.

Eens een regering gevormd waarvan de coalitiepartijen gezamenlijk op een parlementaire meerderheid kunnen bogen, wordt het parlement in de praktijk herleid tot een 'overlegorgaan' tussen- en stemmachine van- de meerderheids- en minderheidspartijen.

Om de vier (federaal) of vijf (gewestelijk) jaar, of tussentijds bij het 'vallen' van de regering en ontbinden van de kamers, wordt wij, het volk dus, naar de stembus geroepen om, via het zogenaamd kiezen van onze vertegenwoordigers, de machtsverhoudingen tussen de onderscheiden partijen te (her)bepalen. Ook al kiezen wij op kandidaat- volksvertegenwoordigers en -senatoren, toch kiezen wij, gezien de geldende particratie (partijtucht), alleen maar voor een bepaalde partij. Vanaf dan heeft 'het volk' zijn macht volledig in handen gegeven van de onderscheiden partijen die dan in functie van het door het stemmenaantal bekomen gewicht, zelf bepalen of, en met wie zij al dan niet zal (kan) een regeringsmeerderheid vormen, en wie welke minister wordt.De grondwettelijke bepaling dat de Koning na raadpleging van de voornaamste politici en zogenaamde 'gestelde lichamen' de formateur en achteraf zijn ministers aanstelt, is niets meer dan een georchestreerde show, gestuurd door de de voornaamste partijen.

In ons land kan men bij de federale verkiezing niet kiezen voor partijen uit het andere taalgebied. Doordat een werkbare regering uit partijen van beide taalgroepen dient te bestaan, worden wij in feiten, zowel in regering als parlement, voor een deel bestuurd door partijen waarvoor wij niet eens hebben kunnen kiezen, en waar wij bij de volgende verkiezing dus niet de kans krijgen om hen met onze stem, hetzij te belonen, hetzij af te straffen voor het gevoerde beleid.

Daar heden de volksvertegenwoordiging van de twee Vlaamse partijen regeringspartijen een minderheid uitmaken van de totale Vlaamse gekozenen, wil dat (naar democratische normen) zeggen dat dit land bestuurd wordt door een Vlaamse minderheid, samen met een Franstalige meerderheid. Dat dit in een land met 60 % Vlamingen en 40% Franstaligen mogelijk is een voorbeeld hoe het met onze democratie gesteld is.

Met andere woorden: onze democratie bestaat er in dat wij bij verkiezingen onze soevereine macht overdragen aan de partijen, waarvan een aantal onder hen bedisselen hoe en met wie zij de komende vier jaar op dictatoriale wijze het beleid gaan bepalen en uitvoeren. Door ons taalpartijenkiessysteem dient elke partij zich alleen tegenover een deel van het volk binnen hun eigen taalgebied te verantwoorden en hoeft het dus geen rekening te houden met diegenen uit het ander taalgebied, laat staan met het algemeen (Belgisch) belang. Daardoor ontbreekt het binnen de regeringsmeerderheid ook dikwijls aan consensus en wordt 'besturen' meer dan eens een aaneenschakeling van compromissen waarmee problemen zelden echt worden opgelost.

Het invoeren van één federale kieskring, hetzij met nationale of met regionale partijen waar men ook in andere regio's kan op stemmen, zou beter overeenstemmen met de principes van een federale staat, en zou de regionale partijen, al was het maar om electorale reden, meer nationale verantwoordelijkheidszin geven.

Hoe dan ook, in een democratie waar het volk zijn eigen leiders of regering niet kan kiezen, en zelfs niet wordt geraadpleegd over het afstaan van nationale bevoegdheden en internationale verdragen, (zie de Europese verdragen) is de democratie een leugen van zichzelf. Het feit dat het in de meeste andere 'democratische' landen er niet veel beter aan toe gaat, is daar geen verzachtende omstandigheid voor. Daar een bijkomende reden in zien voor meer of volledige Vlaamse zelfstandigheid, is de ogen sluiten voor de feitelijkheid dat juist de Vlaamse partijen met hun 'cordon sanitaire' rond het VB, alsmede hun aan de basis liggen van de invoering van de kiesdrempel, niet bepaald 'democratische toppen' scheerden. Bovendien blijft ook in een zelfstandig Vlaanderen het probleem van de 'particratisering' bestaan.

In een particratie is de omschrijving 'democratische politieke partijen' een contradictio in terminus.

Renaat van Poelvoorde

14-02-2009 om 18:34 geschreven door Renaat