over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
24-03-2009
Een maatschappij die de mijne niet is
Door de eeuwen heen heef menig filosoof en maatschappijdenker getracht om een zinnige betekenis te geven aan het begrip rechtvaardigheid. Ondanks dat behoort het vandaag de dag tot één van de meest, zo niet misbruikte, dan toch breedst geïnterpreteerde woorden aller tijden.
Zowel de Grieken Socrates, Plato en Aristotoles, als de Romein Cicero, waren het er ten gronde over eens dat rechtvaardigheid betekent: het aan iedereen toebedelen waar hij recht op heeft. Alleen bleven zij in al hun wijsheid relatief vaag in hun formulering van wat die rechten dan wel waren en of iedereen ook dezelfde rechten moest krijgen.
Als men spreekt van rechten, is het van cruciaal belang te weten of men het heeft over gelijke en dezelfde rechten voor iedereen, dan wel over bepaalde rechten, toegewezen aan bepaalde personen of groepen. Discussies tussen personen met elke een verschillend uitgangspunt zijn dan ook oeverloos en derhalve zinloos.
Er van uitgaande dat iedere mens van nature uit gelijkwaardig is, en het verschil in mogelijkheden als gevolg van de fysische en verstandelijke verschillen, zuiver biologisch zijn, stel ik dat een door de natuur bevoorrecht persoon daarom maatschappelijk nog geen aanspraak kan maken op meer of andere rechten dan de zwakkere soortgenoot. Een maatschappij gebaseerd op het natuurrecht van de fysisch en/of psychisch sterkste, mag dan wel grotendeels een realiteit zijn, de mijne is zij niet.
Rechtvaardigheid is iets wat individuen elkaar toebedelen, en de maatschappij in zijn geheel aan elk individu toewijst. En daar loopt het al fout. In ons maatschappelijk bestel gaat men er van uit dat rechten en bezittingen niet gelijkwaardig dienen verdeeld te worden, maar a rato van individuele wetenschap, verstandelijke vermogens, prestatie en maatschappelijke status, toegewezen worden.
Ons arbeids- verlonings- en vergoedingsbestel staat bol van discriminaties en onrechtvaardigheden. Al naargelang leeftijd, opleidingsniveau, werkgever en/of industrietak, ontvangt men voor een identieke prestatie binnen dezelfde tijdsduur, dikwijls een soms groot uiteenlopend loon of vergoeding. De wetgevingen in zijn geheel en zelfs de rechtsbedeling, is ongelijk omdat ook daar het financieel en verstandelijke vermogen dikwijls bepalend zijn.
Om de perverse gevolgen van dit op onrechtvaardigheid gestoeld systeem enigszins in de hand te houden, heeft men, in de ene maatschappelijke entiteit al meer dan in de andere, een sociaal vangnet gecreëerd, dat er toe dient om de maatschappelijk zwaksten te laten overleven. De reden waarom zelfs mindersociale regeringen dit blijven ondersteunen heeft meer te maken met het crimineel - neutraliserend effect ervan, dan met een misplaatst solidariteitsgevoel .
Onrechtvaardigheid is het méér bezitten of bekomen, ten koste van anderen, dus waardoor anderen minder krijgen. Uit solidariteit met de minderbedeelden, een (klein)deel van wat men te veel genereert aan inkomen en bezit, afstaan, doet men niet op grond van rechtvaardigheid maar als gevolg van een hypocriet schuldgevoel.
Rechtvaardigheid is de gelijkwaardige behandeling van iedereen. Alle grondstoffen, gronden en hun voortbrengselen, alsook alles wat door en met menselijke kennis en activiteit wordt geproduceerd, behoort in beginsel aan iedereen toe. Of de gelijke verdeling ervan via gemeenschappelijk gebruik, dan wel door individueel bezitstoebedeling moet gebeuren, is een andere discussie.
De natuurlijke overlevingsdrang welke de eerste menselijke wezens, analoog aan hun dierlijke soortgenoten, er toe brachten om hun jachtterrein af te bakenen en desnoods dat van anderen in te pikken, was verantwoord en kan zelfs tot een paar eeuwen voor onze jaartelling maatschappelijk aanvaardbaar worden genoemd. Vandaag heeft deze prehistorische noodzakelijkheid plaats gemaakt voor een maatschappij waar steeds meer bezit, steeds hogere status en steeds grotere macht als het ultieme streefdoel geldt.
Een maatschappij waar geen plaats voor rechtvaardigheid is. Een maatschappij die de mijne niet is
Op dit ogenblik draait Karl Marx zich waarschijnlijk verschillende keren om in zijn graf. Wat zich nu afspeelt beantwoordt ongeveer aan zijn analyse die hij honderddertig jaar geleden maakte. Het financieel kapitalisme ligt op alle vlakken onder vuur, de economische slippendragers van het kapitalisme zaten ernaast, en de marxisten hadden gelijk.
De financiële zwarte zondag, gevolgd door een wereldwijde ineenstorting van de aandelenprijzen, heeft de ideologische fundamenten van het kapitalisme flink door elkaar geschud. Na het verdwijnen van de geplande economieën in Rusland, Oost-Europa en elders, werd algemeen gesteld dat het kapitalisme het enige mogelijke werkbare systeem was dat kon zorgen voor een aanhoudende groei en een betere levensstandaard voor iedereen.
Diegenen die het nog aandurfden te wijzen op de tegenstellingen binnen het kapitalisme , een systeem dat zich baseert op productie voor winst in plaats van behoeften, werden als zielenpoten weggelachen. Een Economie, gevoed door een financieel systeem waarin het voor banken mogelijk is om tot 35 keer of meer de waarde van hun eigen bezittingen uit te lenen, mag dan wel voor ongebreidelde groei zorgen, toch hoeft men niet echt een econoom of financieel analist te zijn om daar minstens de wenkbrauwen voor te fronsen.
Mensen die gezien hun inkomen, of gebrek daar aan, niet kredietwaardig zijn, toch krediet verlenen, zoals men in de VS ten overvloede heeft gedaan om de stagnerende consumptie (huizenverkoop) opnieuw op te drijven, is niets meer of minder dan een ballon onophoudelijk blijven opblazen. Zelfs een kind weet wat er uiteindelijk gebeurt.
De financiële crisis ontwikkelt zich nu verder in de reële economie. Na de VS, Europa en Japan, volgen nu ook de rest van Azië met uiteindelijk ook China. De feiten zijn een veroordeling van het neoliberale kapitalisme en de ongebreidelde heerschappij van de markt waarbij een handvol miljardairs verantwoordelijk zijn voor de miserie van miljoenen mensen. Alan Greenspan, de voormalige voorzitter van de Federal Reserve in de VS, gaf toe dat hij niet echt begreep hoe de nieuwe financiële instrumenten in elkaar zaten.
Zover is het gekomen dat zelfs financiële goeroes toegeven dat zij helemaal geen zicht hebben op datgene wat financiële massavernietigingswapens zijn geworden? Belangrijke gebeurtenissen kunnen opvattingen bevestigen of weerleggen.
Men moet wel erg blind zijn om hier niet op zijn minst te vermoeden dat ons kapitalistisch systeem faalt. Het is nog maar de vraag of de oplossingen die men nu wereldwijd aanwendt, en die, via Keynes, enigszins voor een deel aan Marx zijn ontleent, enig soelaas zullen bieden. Massale Financiële steun en overheidsinvesteringen, zeg maar van de gemeenschap, zullen misschien voor een beperkte periode helpen.
Het is echter twijfelachtig of door het ongemoeid laten van de fundamenten van het systeem, de kanker die daar uit is gegroeid, te stoppen is. Wij weigeren om in te zien of toe te geven, dat een steeds groeiende productie en consumptie uiteindelijk tot de vernietiging van het systeem zelf leidt. Wij weigeren om maatregelen te nemen om desastreuze gevolgen dat ons systeem op ons leefmilieu heeft te stoppen, omdat wij niet aanvaarden dat daardoor onze welvaart stagneert, laat staan vermindert. Wij weigeren de toekomst van de gemeenschap waarin onze kinderen en kleinkinderen zullen leven, veilig te stellen, en vinden het ruim voldoende hen individueel te voorzien van voldoende middelen (geld, vermogen en intellect).
Dat er ook nog moet een maatschappijvorm en leefomgeving zijn die hen de mogelijkheden moeten bieden, ze te gebruiken, daar staan wij niet bij stil. Wij weigeren te geloven dat tegen die tijd het door ons zo aanbeden gouden kalf aan stukken zal zijn geslagen. En wij weigeren ook om te vrezen dat ons dralen en onze egocentrische en egoïstische korte termijnvisie voor hen een maatschappij en een leefmilieu zal gecreëerd hebben waarin begrippen als welvaart en welzijn, historisch en inhoudloos zullen zijn.
Hopelijk komt er voor die tijd nog één of andere oud-vicepresident met een An Inconvenient Truth over ons maatschappelijke en economisch systeem. Hopelijk reageren wij daar dan niet op zoals wij dat doen bij de ongelegen en hinderlijke waarheid over het milieu, waarop wij alleen nutteloze maatregelen aanvaarden en treffen die ons wel gelegen en niet hinderlijk zijn.
Het voornaamste basisprincipe van democratie is dat het een staatsvorm is waar de leidinggevende macht door velen, en niet van enkelen uitgevoerd wordt. Voorstanders van een 'directe democratie' bedoelen met 'velen': iedereen die geacht wordt 'mondig' te zijn. Anderen hebben het, wegens de complexiteit van de maatschappij, meer voor een 'representatieve democratie' van een aantal gekozenen, aangewezen door de 'velen' die als mondig beschouwd worden.
Een representatieve (parlementaire) democratie zoals wij die kennen, stoelt op 1) - een wetgevende macht (parlement), waar de periodiek door het volk gekozen afgevaardigden, wetten maken of aanpassen, bij gewone of twee-derde meerderheid goedkeuren, en toezien op de uitvoering er van. 2) - een uitvoerende macht (regering) die de goedgekeurde wetten uitvoert door er de nodige uitvoeringsbesluiten voor te maken. En 3) een gerechtelijke macht die bij overtreding, betwisting of verschil in interpretatie, van de geldende wetten, een oordeel uitspreekt.
In een democratie is het volk soeverein. In een parlementaire democratie oefent het die soevereiniteit uit via zijn gekozen vertegenwoordigers. Dat is de theorie.
In de praktijk loopt dat wel enigszins anders, omdat de zogenaamde 'gekozenen des volk', afgezien dat zij in de eerste plaats door de een politieke partij zijn gekozen, niet hun eigen kiezers, dan wel hun partij zelf vertegenwoordigen. Wetten worden ingediend, na eerst door de partij zelf te zijn goedgekeurd, en dienen dan ook door alle 'gekozenen' van dezelfde partij unaniem goedgekeurd te worden. De door andere partijen ingediende wetten worden al dan niet goed of afgekeurd, al naargelang die door de partijleidingen zijn geëvalueerd. Enkel in uitzonderlijke gevallen laat een partij zijn 'vertegenwoordigers' toe om zelf te beslissen over hun ja- of nee-stem. Het gaat dan meestal over vrij onbelangrijke onderwerpen, of een gegeven waar de partij zelf geen standpunt wenst over in te nemen.
Om werkzaam te kunnen zijn, dient een regering het vertrouwen te hebben van de meerderheid der volksvertegenwoordigers (partijen). Bij het ontbreken van een partij die de meerderheid van de parlementszetels heeftj, lost men dit gemakshalve op door een overeenkomst te sluiten (regeerprogramma) tussen verschillende partijen die samen aan de gewenste parlementaire meerderheid komen.
Eens een regering gevormd waarvan de coalitiepartijen gezamenlijk op een parlementaire meerderheid kunnen bogen, wordt het parlement in de praktijk herleid tot een 'overlegorgaan' tussen- en stemmachine van- de meerderheids- en minderheidspartijen.
Om de vier (federaal) of vijf (gewestelijk) jaar, of tussentijds bij het 'vallen' van de regering en ontbinden van de kamers, wordt wij, het volk dus, naar de stembus geroepen om, via het zogenaamd kiezen van onze vertegenwoordigers, de machtsverhoudingen tussen de onderscheiden partijen te (her)bepalen. Ook al kiezen wij op kandidaat- volksvertegenwoordigers en -senatoren, toch kiezen wij, gezien de geldende particratie (partijtucht), alleen maar voor een bepaalde partij. Vanaf dan heeft 'het volk' zijn macht volledig in handen gegeven van de onderscheiden partijen die dan in functie van het door het stemmenaantal bekomen gewicht, zelf bepalen of, en met wie zij al dan niet zal (kan) een regeringsmeerderheid vormen, en wie welke minister wordt.De grondwettelijke bepaling dat de Koning na raadpleging van de voornaamste politici en zogenaamde 'gestelde lichamen' de formateur en achteraf zijn ministers aanstelt, is niets meer dan een georchestreerde show, gestuurd door de de voornaamste partijen.
In ons land kan men bij de federale verkiezing niet kiezen voor partijen uit het andere taalgebied. Doordat een werkbare regering uit partijen van beide taalgroepen dient te bestaan, worden wij in feiten, zowel in regering als parlement, voor een deel bestuurd door partijen waarvoor wij niet eens hebben kunnen kiezen, en waar wij bij de volgende verkiezing dus niet de kans krijgen om hen met onze stem, hetzij te belonen, hetzij af te straffen voor het gevoerde beleid.
Daar heden de volksvertegenwoordiging van de twee Vlaamse partijen regeringspartijen een minderheid uitmaken van de totale Vlaamse gekozenen, wil dat (naar democratische normen) zeggen dat dit land bestuurd wordt door een Vlaamse minderheid, samen met een Franstalige meerderheid. Dat dit in een land met 60 % Vlamingen en 40% Franstaligen mogelijk is een voorbeeld hoe het met onze democratie gesteld is.
Met andere woorden: onze democratie bestaat er in dat wij bij verkiezingen onze soevereine macht overdragen aan de partijen, waarvan een aantal onder hen bedisselen hoe en met wie zij de komende vier jaar op dictatoriale wijze het beleid gaan bepalen en uitvoeren. Door ons taalpartijenkiessysteem dient elke partij zich alleen tegenover een deel van het volk binnen hun eigen taalgebied te verantwoorden en hoeft het dus geen rekening te houden met diegenen uit het ander taalgebied, laat staan met het algemeen (Belgisch) belang. Daardoor ontbreekt het binnen de regeringsmeerderheid ook dikwijls aan consensus en wordt 'besturen' meer dan eens een aaneenschakeling van compromissen waarmee problemen zelden echt worden opgelost.
Het invoeren van één federale kieskring, hetzij met nationale of met regionale partijen waar men ook in andere regio's kan op stemmen, zou beter overeenstemmen met de principes van een federale staat, en zou de regionale partijen, al was het maar om electorale reden, meer nationale verantwoordelijkheidszin geven.
Hoe dan ook, in een democratie waar het volk zijn eigen leiders of regering niet kan kiezen, en zelfs niet wordt geraadpleegd over het afstaan van nationale bevoegdheden en internationale verdragen, (zie de Europese verdragen) is de democratie een leugen van zichzelf. Het feit dat het in de meeste andere 'democratische' landen er niet veel beter aan toe gaat, is daar geen verzachtende omstandigheid voor. Daar een bijkomende reden in zien voor meer of volledige Vlaamse zelfstandigheid, is de ogen sluiten voor de feitelijkheid dat juist de Vlaamse partijen met hun 'cordon sanitaire' rond het VB, alsmede hun aan de basis liggen van de invoering van de kiesdrempel, niet bepaald 'democratische toppen' scheerden. Bovendien blijft ook in een zelfstandig Vlaanderen het probleem van de 'particratisering' bestaan.
In een particratie is de omschrijving 'democratische politieke partijen' een contradictio in terminus.
Er al eens over nagedacht voor welke partij U binnen een viertal maanden gaat stemmen? Er al eens aan gedacht dat hoogstwaarschijnlijk geen enkel Vlaamse partij meer dan een vijfde van de bevolking achter zich zal krijgen?
Al eens over nagedacht dat, hoe dan ook, er terug minstens drie partijen zullen nodig zijn om voor het Vlaams parlement een coalitiemeerderheid te vormen, maar geen enkele partij vooraf zal aangeven met wie hij eventueel in coalitie wil gaan?
Vindt U het niet raar dat in een democratie, niet het volk, maar het de partijtoppen zijn die onderling bedisselen wie en hoe men hen zal regeren?
Er al eens aan gedacht dat na de Vlaamse verkiezingen van juni, de volksvertegenwoordiging (in feiten partij-vertegenwoordiging) in het federale parlement op lange na niet zal beantwoorden aan de partij-gewichtsverdeling die het volk in ieder gewest heeft aangegeven, en dit tot 2012 zo zal blijven?
Moeten wij ons geen vragen stellen bij het feit dat een partij over bepaalde onderwerpen in de Vlaamse regering andere standpunten inneemt dan deze die zij in de federale regering vooropstelt?
Vindt U het ook niet verbazingwekkend dat er blijkbaar geen enkele politicus het lef heeft om, zowel zijn volksverlakkende collega's als de hen naïef achternalopende, en enkel aan zichzelf denkende burger, de waarheid te zeggen?
Met andere woorden: Er al eens over nagedacht om wakker te worden, de ogen te openen, en de oren te spitsen?
Er dan al eens aan gedacht om te zien wat er is, in plaats van te zien wat men zegt dat er te zien is? Als eens getracht te luisteren naar wat er te horen is, in plaats van te luisteren naar wat men je wilt laten horen?
Al gemerkt dat het gevolg is dat U tot heel andere besluiten komt dan deze waarvan men U tracht te overtuigen dat ze de juiste zijn?
Er bijgevolg al eens over nagedacht dat de enige partij die in juni uw stem waardig is, niet op de stembrief zal voorkomen?...
Wereldwijd zwaaien de aanbidders van de kapitalistische geloofsleer met gemeenschapsgeld om de financiële en economische exponenten van het systeem 'in leven' te houden. De roep om deregulering en minder staatsinmenging is verstomd en vervangen door het 'verantwoordelijkheidsbesef' van de politieke leiders om "de spaarcenten en de werkgelegenheid van het volk te vrijwaren". Het heet dat de hele gemeenschap moet helpen om de gevolgen van hebzuchtige risicobeleggers op te vangen. Voor wie de moeite doet om achter de coulissen van dit onverkwikkelijke schouwtoneel te gaan kijken, merkt dat onze welvaart en rijkdom staat en valt met het al dan niet in stand houden van een financieel systeem dat gestoeld is op onbestaand virtueel geld. Op lucht dus.
Even moeten wij met zijn allen vergeten dat overheidsteun aan financiële en economische bedrijven in feiten een lichte vorm van het socialistisch 'staatseconomisme' is. Dat de econoom Keynes, die staatsinterventie predikte om de economie te stimuleren, zijn mosterd voor een deel bij Marx en Engels heeft gehaald, horen de 'vrije-markt-goeroes' niet graag. Zij zien dit dan ook als iets strikt tijdelijk.
Vraag is: Wat krijg jij als lid van de gemeenschap terug voor de steun met ons gemeenschapsgeld? Het antwoord is eenvoudig: het (virtueel) geld op je depositorekening blijft gevrijwaard, ook al vermindert het constant in waarde wegens een interest lager dan de inflatie. En misschien, héél misschien behoudt je daarenboven ook nog je job. Goed toch?...
Voortgaande op wat sinds meer dan een jaar over Barack Obama, geschreven, gezegd en gedacht is, zal de eedaflegging van de 44ste president van de Verenigde Staten zowat het meest historische feit zijn van deze en zelfs vorige eeuw zijn. Wat de ongeveer twee miljoen toegestroomde toeschouwers en wereldwijd honderden miljoenen televisiekijkers gisteren te zien en te horen kregen, was de begeesterende boodschap dat Utopia wel degelijk bestaat, als men er maar in gelooft.
In de wereldgeschiedenis hebben grote redenaars steeds gebruikt gemaakt van de kracht die schuilt in 'het geloven'. Het geloven dat iets wat onmogelijk schijnt, toch kan, als men maar gelooft dat het kan. In navolging van Christus, hebben ook Napoleon en Hitler aangetoond, dat het inderdaad mogelijk is om de massa in het meest absurde te doen geloven, en tot de meest ondenkbare dingen te bewegen. Ook Obama tracht, via zijn redenaarstalent en gebruik makend van zowel zijn 'zijn' als van de omstandigheden, het Amerikaanse volk, en onrechtstreeks de rest van de toekijkende wereld, het geloof in een beter, welvarender en rijker leven aan te praten.
Op zich een goed geloof, en een prijzenswaardig streven. Ook ik geloof daar in. Alleen heb ik mijn grote twijfels of dat kans op slagen heeft met de middelen en mogelijkheden die ons sociaaleconomisch en maatschappelijk systeem daartoe verstrekt, Alleen de "change" van de doelstellingen zal niet voldoende zijn; Daarvoor zal er ook een "change" van de middelen moeten gebeuren.
Een 'zwarte' president mag dan een historisch feit zijn, een (donker) 'rode' president zou dat nog meer zijn geweest. Dàt zou pas "CHANGE" zijn geweest...
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid men weet maar nooit!
"Een rechtvaardige vrede", Dat is wat de de Argentijns-Israëlische pianist en dirigent Daniel Barenboim, tijdens het nieuwjaarsconcert in Wenen,de bewoners van het Midden-Oosten toewenste. Het leidt geen twijfel dat zowel de Joden als de Palestijnen vrede willen. Alleen geven zij elk een totaal verschillende invulling aan het begrip 'rechtvaardig'. Het simpele basisbeginsel van rechtvaardigheid is dat 'iedereen krijgt waar hij recht op heeft', en laat juist dat de oorzaak zijn van de meeste conflicten. Door de geschiedenis en de omstandigheden zijn 'de rechten' van onderscheiden personen, groepen of volkeren dikwijls tegengesteld aan elkaar geworden. Zo ook in het voormalige Palestina, waar de nazaten van eenzelfde stamvader, uiteengegroeid door religieuze en historische wendingen, voor hun vrijheid en rechten vechten door de vrijheid en rechten van de anderen te bekampen. Zolang (aan beide zijden) de extremisten weigeren om elkaars bestaan te erkennen en zich niet tevreden willen stellen met de helft van hun verzuchtingen, en zolang (aan beide zijden) religieuze leiders de macht hebben of deze kunnen beïnvloeden, kan er van vrede geen spraken zijn.
Een 'rechtvaardige' vrede bestaat niet! Rechtvaardigheid vereist gelijkheid, of minstens gelijkwaardigheid. En in een wereld waar individualisme, zowel op persoonlijk, als in groeps- of volksverband, steeds als maatschappelijke bouwsteen heeft gediend, is er per definitie ongelijkheid tussen personen, groepen en volkeren.
En zolang wij die bouwsteen blijven gebruiken zijn protestbetogingen tegen oorlog en geweld, alsook tegen onrechtvaardigheid zijn volkomen zinloos.
In ons land moeten 270.000 mensen het doen met een 'leefloon'. Alleenstaanden moeten het zien te rooien met 711.56 euro,een alleenstaande met kinderen met 948.74 euro, en samenwonenden hebben elke inkomen van 474.37 euro. Diegenen die, niet wars van enig sarcasme het begrip, 'leefloon' hebben bedacht, worden hierbij uitgenodigd om in deze consumptiegerichte welvaartmaatschappij enkele maanden met een dergelijk inkomen trachten te "leven". Althans, Leven volgens het gangbare begrip van een modale Belgische burger.
Bij hun toetreding tot de eerste paarse regering in 1999, beloofden de socialisten het leefloon dat (zoals de meeste andere uitkeringen) de voorgaande acht jaren, weliswaar geïndexeerd, maar niet meer, zoals de lonen was aangepast aan de welvaartstijging, in vier jaar tijd met 10 percent te verhogen. Waarom die beloofde 10% vier jaar later amper 4% werd, heeft men nooit duidelijk gemaakt.
Tijdens de tweede paarse coalitie zou één en ander door de Waalse PS-minister Dupont goedgemaakt worden, werd beloofd. In de laatste maanden van deze legislatuur kondigde deze dan ook fier aan dat hij door de verhoging met 4% gedurende de vorige vier jaar jaren, en de nog toegezegde verhoging van 2% in januari 2008, de regering haar oorspronkelijke belofte was nagekomen.
Blijkbaar vergat hij gemakshalve dat, zoals voor de Topambtenaren, ook voor de leefloners sinds 1999 de tijd niet was blijven stilstaan. Tijdens de 8 jaar durende legislatuur, waarop men de achterstand van de daarop voorafgaande 10 jaar goed maakte, werd er ondertussen een nieuwe achterstand opgebouwd. Rekening houdende met een gemiddelde welvaartstijging (bovenop de indexaanpassing) die sinds twee decennia jaarlijks minstens 1% bedraagt, moest het leefloon tussen 1999 en 2007, (door cumulatie) met 21.5% gestegen zijn (de achterstand van 10% tot 1999 + de acht jaarlijkse welvaartstijging van 1% tot 2007) i.p.v. met de huidige 9.4%.
In 2007 was is de welvaartsachterstand voor het leefloon, welke in 1999, 10% bedroeg, zelfs na de zogenaamde inhaaloperatie, dus in feiten opgelopen tot 12.1%. Als men dan ook nog bedenkt dat procentuele stijgingen bij maandbedragen van minder dan 1000 euro, een lagere compensatie geven dan de werkelijke stijging, (ik onthoud mij van de vrij technische uitleg) kan men niet anders dan vaststellen dat de socialisten tijdens hun paarse regeerperiodes niet echt daadwerkelijk begaan waren met diegenen waaraan zij ideologisch hun bestaansrecht ontlenen: namelijk de zwakken en minderbedeelden in de samenleving.
Mits enige aanpassing van de aangehaalde bedragen, percentages en periodes, zou men het evengoed kunnen plaatsen bij alleenstaande werklozen, al dan niet met personen ten laste of gepensioneerden met de laagste pensioenen. Ondanks de enkele procenten die hen de afgelopen jaren zijn toegestopt, en de beloofde relatieve welvaartsvastheid van hun uitkeringen, hebben zij alsnog niet kunnen delen in de welvaartstijging welke hun andere landgenoten tijdens de betere economische jaren, hebben mogen smaken door loonaanpassingen en allerlei belastingsverlagingen en compensaties .
Met andere woorden: alhoewel zo niet alles, toch heel veel van onze sociale zekerheid en verworvenheden aan het socialisme te danken is, hebben de partijen die daar verder uitvoering dienen aan te geven, de vorige decennia waarin zij mee aan het bestuur hebben gezeten, zich meer beziggehouden met de opwaardering van de middenklasse waartoe een groot deel van haar electoraal is gaan toe behoren, dan met diegenen die, om welke reden ook, uit die opwaarderingboot zijn gevallen, of daar zelfs nooit zijn ingekomen. Nu, na de meer dan zeven vette jaren, de magere jaren hun tol komen opeisen, zijn de onvermogenden, en minderbedeelden de grootste slachtoffers en lijden zij dubbel zoveel onder de gevolgen van de crisis.
Het valt te vrezen dat de maatregelen die de huidige centrum-rechtse regering zal treffen om de put dempen die o.a de bank-Emirs en Kaliefen hebben gedolven, ondanks de aanwezigheid van de Waalse socialisten, er ook in de toekomst niet veel positiefs te verwachten zal zijn voor de minder- en onfortuinlijken in onze gemeenschap.
De begrippen sociaal en socialisme verliezen blijkbaar aan betekenis, al naargelang het inkomen kleiner is.
Renaat Van Poelvoorde
De jaarlijks terugkerende belangrijkste gebeurtenis van het jaar
De komende weken worden wij zowel in kranten, tijdschriften, radio als televisie vergast op allerlei jaaroverzichten, beschouwingen en vooruitzichten. Ook zullen allerlei mensen waarvan men meent dat de lezers, luisteraars of kijkers hen om één of andere reden belangrijk vinden, de revue passeren om hun antwoord te geven op vragen zoals, wat het aflopende jaar de belangrijkste gebeurtenis, het beste radio- en televisieprogramma, de beste(?) politicus, of het beste boek is geweest.
Dit jaar wordt het voor hen wel bijzonder moeilijk om de 'belangrijkste' gebeurtenis aan te geven, want heel wat 'belangrijke' gebeurtenissen zijn nog steeds aan het 'gebeuren'. Hoe dan ook mag verwacht worden dat de financiële crisis een 'topper' zal zijn, op de voet gevolgd door de reeks van politieke staaltjes van onvermogen, slecht bestuur, en particratieke aanfluitingen van Belgische democratie.
Ondanks mijn maatschappelijk volslagen onbelangrijkheid, en de wetenschap dat mijn mening het laatste is waar men zit op te wachten, geef ik hier tocht mijn antwoord op de voornaamste klassieke eindejaarsvraag. Voor mij was de belangrijkste gebeurtenis in 2007, dezelfde als in 2006, 2005, 2004, enz : Namelijk dat voor de meerderheid van de goedboerende mensheid het ook dit jaar helemaal geen zorg is geweest dat miljarden van hun soortgenoten, hier en elders in de wereld, (weerom eens) geen enkel deel hebben gekregen aan de welvaart waar wij overvloedig in baden.
En behorende tot die laatsten, is de schaamte mij té groot om enig zinnig antwoord te bedenken op al die andere, niets meer ter zake doende vragen...
Volgens Boudewijn Bouckaert en Geert François van de Cassandra Denktank is er helemaal niets mis met het kapitalisme. Voor hen betekent het debacle binnen de financiële wereld helemaal niet de roemloze ondergang van een economisch model. Karel Van Miert geeft de irrationaliteit en virtuele grootheidswaanzinvan de bankiers aan als oorzaken voor de huidige crisis, en Johan Vande Lanotte vindt dat men ze niet moet bestrijden met minder, maar met meer vrije markt, maar dat de overheid er door regulering en controle voor een correcte concurrentie moet zorgen. En daar is ook nog onze eigenste Eerste Minister Leterme, die niet het economisch systeem, maar de moraal, van deze die de touwtjes in handen hebben, in vraag stelt.
Een officieus vertrouwelijk rapport van de Europese Commissie van 12 februari 2007 geeft aan dat in verschillende Europese landen het aandeel van het loon in het totale inkomen steeds maar kleiner wordt, terwijl het totaal inkomen uit dividenden en winsten steeds groter wordt. Ingewijden zien de bankcrisis als een logisch gevolg van een voortdurende daling van inkomen uit arbeid tegenover een voortdurende aangroei aan kapitaal. Ons kapitalistisch systeem vereist een steeds stijgende productie- en winstgroei, bij middel van een steeds grotere productie tegen steeds lagere productiekost, dus voornamelijk lagere loonkost.
In 1867 schreef Karl Marx , dat de steeds verder dalende loonkost uiteindelijk ook de beperking van de consumptie tot gevolg heeft, waardoor het in conflict komt met met de neiging van de kapitalistische productiecapaciteit om voortdurend te groeien . Marx zag toen reeds in, dat een dergelijk conflictueus systeem, behalve overproductie, ook overaccumulatie (overmatige opeenhoping) van kapitaal ontstond.
Als remedie tegen de economische recessie, verlaagde de Amerikaanse Centrale Bank in 2001 de rente op hypotheekleningen. Daardoor konden, ook gezinnen, die door de steeds dalende koopkracht niet kredietwaardig waren, zich toen makkelijker een huis aanschaffen, en kreeg de bouwsector en aanbelanden een enorme boost . De Amerikaanse banken verpakten deze risicovolle hypotheekleningen in andere financiële activa die ze wereldwijd tegen hoge rentevoeten, ondermeer aan de Europese banken, doorverkochten. Dit loste schijnbaar ook het probleem van de overaccumulatie van kapitaal op. Tot de Amerikaanse gezinnen hun leningen niet meer konden terugbetalen, waardoor eerst Amerikaanse banken in faling gingen en deze vervolgens via de rommelhypotheken ook Europese banken meesleurden.
In Het Kapitaal beschreef Karl Marx hoe uit de overaccumulatie van kapitaal, de financiële markten, hun hefboomfondsen, zeepbellen en speculatie ontstaan: Een groot deel van het overtollige kapitaal wordt fictief, met een denkbeeldige waarde. Als kopieën die zelf kunnen verhandeld worden en dus als waarde-kapitaal kunnen circuleren, hebben ze een fictieve waarde: ze kunnen volledig onafhankelijk van de evolutie van de waarde van de werkelijke economie, stijgen of dalen. Winst en verlies als gevolg van de prijsschommelingen van deze titels zullen steeds meer het resultaat zijn van speculatie. Dit soort ingebeelde financiële rijkdom vormt niet alleen een belangrijk deel van het fortuin van privé-personen maar het vormt ook een aanzienlijk deel van het bankierskapitaal.
Voor al de sociaal-democraten die de vrije markt blijven verdedigen en ze via morele begrippen zoals groter ethisch bewustzijn of de strijd tegen hebzucht, irrationaliteit en grootheidswaanzin willen corrigeren, had Friedrich Engels in 1887 reeds een nu weer actueel geworden boodschap: Sommige mensen leiden ons van de economie naar de moraal, en niets lijkt natuurlijker. Wie de kapitalistische productiewijze voor onaantastbaar verklaart en toch haar onplezierige, maar noodzakelijke gevolgen wil afschaffen, kan niets anders doen dan moraliserende preken tot de kapitalisten houden, preken waar van de ontroerende uitwerking onder invloed van het privébelang, het winstbejag en zo nodig van de concurrentie, weer als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Hoe dan ook, voorlopig is de 'weg terug' nog geen optie. Welvaart is nog steeds belangrijker dan welzijn. De keuze tussen een menswaardig bestaan voor iedereen, en een maatschappij waar mensen naar waarde geschat worden a rato van hun bezit en hun fysische en fysieke mogelijkheden, lijkt sinds de val van het mislukte experiment met het alternatief, wereldwijd definitief gemaakt.
Desondanks blijft er hoop. De huidige crisis is wat ons economisch systeem betreft, een niet mis te verstaan signaal, zoals de smeltende ijskappen dat op milieugebied zijn. Voorlopig blijken die signalen nog onvoldoende. Het blijft hopen op nog meerdere, duidelijkere, sterkere signalen. In de hoop dat de weg terug dan nog enigszins begaanbaar is...
CEO's en ethiek, moraal, schande, schaamte en bedrog.
"Akkoorden moeten gerespecteerd worden", zei de socialistische voormalige minister Luc Van den Bossche m.b.t. de hoge vertrekpremie van vier miljoen euro die Gilbert Mittler bij Fortis te beurt viel. Men kan zich afvragen waarom Van den Bossche , die wordt beschouwd als een slimme man met een grote dosis gezond verstand, de graaicultuur bij Fortis niet zonder meer wou veroordelen. Misschien komt het omdat hij na zijn ministerschap de grote baas van de luchthaven van Zaventem is geworden, en hij daar zelf een niet onaardige ontslagvergoeding heeft bedongen. Wie bij de hond slaapt, krijgt vlooien, zoals men weet...
Afgezien van mijn verbazing dat het gros van klanten van Fortis, omwille van een dergelijk staaltje van (weliswaar volkomen legale) fraude, oplichting en diefstal, niet stante pede al het geld van hun rekening halen, is dit toch meer dan de schaamte voorbij. Een modaal werknemer heeft vier mensenlevens nodig om een dergelijk bedrag bijeen te verdienen! Zelfs de maandwedde van Mittler (111.110 euro) krijgt onze modale werknemer, gezien hij daarvoor minstens 55 jaar lang zou voor moeten werken, nooit verdiend. Tenminste, zolang de pensioensleeftijd niet tot 75 jaar wordt opgetrokken.
Dat sommigen dergelijke lonen en ontslagvergoedingen, en de immense kloof met de modale vergoedingen, enigszins menen te kunnen verrechtvaardigen door te wijzen op de "enorme verantwoordelijkheid" en het grote totaalbedrag dat goeduitvallende beslissingen voor de aandeelhouders kunnen betekenen, toont een bijna onmenselijke verachting voor de verantwoordelijkheid en de toegevoegde waarde van de gemiddelde werknemer. Anderzijds wijst het op een onbegrijpelijke, bijna dogmatische aanbidding van het zowaar 'bovennatuurlijke intellect' dat een zogenaamde kleine groep 'uitverkorenen' op deze aarde zouden bezitten. Het kan niet anders of het moeten 'Alians' zijn!
Begrippen zoals moraal, ethiek, schande, schaamte en onrecht, zijn niet meer wat ze ooit geweest...ooit moesten zijn.
EU: verwachtingen van het Belgische voorzitterschap
In de tweede helft van 2010 zit België voor zes maand in de voorzitterszetel van de Europese Unie. Voor de eerste maal sinds het ontstaan van de Europese Gemeenschap (nu EU) gaat de regering haar bevolking raadplegen i.v.m. deze instelling die steeds meer onze economische, en in mindere mate de sociale, regelgeving beïnvloedt. Daartoe organiseert de federale overheid tussen november 2008 en maart 2009 een brede consultatie van de bevolking. Bedoeling is via een forum op het internet te achterhalen welke verwachtingen de bevolking heeft van het Belgische voorzitterschap. Ook zal men daarover via seminaries met ministers kunnen debatteren.
Raar is dat. Na eerst zonder enige inspraak van de bevolking via allerhande verdragen een groot deel van de nationale en regionale bevoegdheden onderhevig te maken aan de Europese regelgeving, wil men de goegemeente de indruk geven mee te kunnen bepalen welke richting Belgisch voorzitterschap zal uitgaan. Niet dat dit voorzitterschap enige impact heeft op het besturen of de werking van deze organisatie, want daar zorgen de duizenden financiële en economische lobbyisten in Brussel en Straatsburg wel voor.
Omdat voor het gros van de bevolking sowieso de politiek, laat staan de Europese, ver van hun bed is, kan men zich misschien beperken tot het 'Handvest voor een andere Europa' waarin vrijwel alle logische verzuchtingen van de doorsnee Europese burger vervat liggen. Dat, ondanks dit document bij vrijwel elke Euro-polituicus bekend is, doet alsof men niet weet wat de mensen willen, is niet van die aard om enig geloof te hechten aan de goede bedoelingen van het eerder vermeld regeringsinitiatief.
Het schooljaar 2006-2007 in het secundair onderwijs koste voor de ouders gemiddeld 978 euro. Daartegenover stond een gemiddelde schooltoelage van 166 euro. Dat blijkt uit een onderzoek van het Hoger Instituut van de Arbeid (HIVA). Volgens Vlaams minister Frank Vandenbroucke tonen de cijfers aan dat de secundaire scholen de voorbije jaren "waakzaam zijn gebleven over de hoogte van de kosten."
Je moet, vooral als socialistisch minister, maar lef hebben! Sinds heuglijke tijden vertelt de Belgische grondwet ons in art.24 §3 dat de 'toegang' tot het onderwijs kosteloos is "tot het einde van de leerplicht". Naar mijn weten is dat tot 18 jaar, de leeftijd waarop de meeste leerlingen hun middelbare studies afronden. Intellectuele geesten menen het begrip 'toegang' te kunnen herleiden tot het 'niet en vragen van inschrijvingsgeld' en betogen dat aldus het grondwetsprincipe dus wel degelijk nageleefd wordt.
Wie zich echter de moeite getroost om de parlementaire stukken dienaangaande, die indertijd tot het schoolpact hebben geleid ,uit te pluizen, en waarvan o.a het bedoeld grondwetsartikel het gevolg is, zal merken dat het wel degelijk de bedoeling van de grondwetgever was om behalve de werkingskosten, ook de noodzakelijke kosten van didactische materiaal voor de leerlingen zoals leerboeken, schriften en bijbehoren ten laste van de gemeenschap te nemen. Dat de leerplicht toen maar tot 13 jaar was, doet niet ter zake, gezien men later bij het verhogen van de leerplicht tot achtereenvolgens 16 en 18 jaar, het grondwetsartikel ongewijzigd liet.
Dat een halve eeuw na datum, grotendeels door de socialisten meegeregeerd, men er amper in geslaagd is om via een 'maximumfactuur' het lager onderwijs voor iedereen(?) betaalbaar te maken, en vandaag de leerlingen van het secundair onderwijs nog steeds minstens 75% van de studiekosten zelf dienen op te hoesten, is niet alleen (nog steeds) in tegenspraak met de grondwet, maar beantwoordt geenszins aan het begrip van een 'voor iedereen toegankelijk onderwijs'.
Als men naar redenen zoekt waarom zoveel socialisten NIET voor de Sp.a stemmen, dan is dit er waarschijnlijk één van...
Begroting 2009: zitten de afgedankte Fortis-bestuurders nu in de regering?
De begroting voor volgend jaar heeft niet het in het 'vergrijzingpact' voorziene overschot van 7%, en haalt zelfs niet het uiteindelijk vooropgestelde overschot van drie procent. Het is zelfs nog veel erger: men denkt het begrotingsprobleem gewoonweg op dezelfde wijze op te lossen als men dat met de financiële crisis heeft gedaan. Daar heeft men het 'vertrouwen' teruggewonnen door schulden, leningen, en kredieten te waarborgen met geld dat men niet heeft. Door nu een begroting te maken, gebaseerd op inkomsten die men (hoogstwaarschijnlijk) niet zal hebben, en uitgaven te negeren die men (vrijwel zeker) zal moeten doen, en dat alles voor te stellen als een 'sluitende' begroting geeft de man ven '800.000' aan hoe men de definitie van goed bestuur dient te begrijpen.
Het mag dan altijd al een politieke wetmatigheid zijn geweest om bij begrotingen de inkomsten te overdrijven en de uitgaven te onderschatten, maar het loopt nu wel erg de spuigaten uit. Men rekent op een economische groei van 1.2 procent terwijl die volgens het IMF de 0.2% niet zal overstijgen; 800 miljoen bijdragen van de deelstaten inschrijven, terwijl de Vlaamse regering de voorziene 400 miljoen bijdrage aan de vorige begroting zelfs niet betaalt; 500 miljoen van de energiesector voorzien, terwijl deze haar door de regering geëiste bijdrage aan de begroting van dit jaar weigert te voldoen. En aangezien men zich sterk maakt om, zoals de vorige regeringen, geen openbare gebouwen meer te verkopen en de pensioenfondsen van de meeste overheidsbedrijven reeds zijn overgenomen (lees geplunderd), neemt men nu zijn toevlucht om geld uit allerhande reservepotjes en -fondsen op te souperen.
De voormalige 'bestuurders' van Fortis zouden het niet beter gekund hebben...
Eén van de wezenlijke verschillen tussen het liberalisme en het socialisme is de visie op de 'maakbaarheid' van onze toekomst. Liberalen willen de toekomst laten bepalen door de onzichtbare hand van het vrije spel der maatschappelijke krachten. Omdat de factor 'kapitaal' binnen het kapitalisme allesbepalend is, worden de daden van deze onzichtbare hand vooral gestuurd door de wetmatigheden van de (financiële) economie, met als hoofddoelstelling de winstmaximalisatie. Beslissingen op de goederen-, diensten- of kapitaalmarkt, worden ingegeven door het streven van aandeelhouders/eigenaren naar een zo groot mogelijke opbrengst.
Onze parlementaire democratie heeft tot taak, of zou die taak moeten hebben, de wil van het volk tot uitdrukking te brengen en zijn belang (het algemeen belang) te dienen. De financieel-economische belangen staan echter haaks op het algemeen belang. Vooral als het gaat om natuur en milieu, sociale zaken, of de openbare sector.
Het 'moderne' socialisme mag dan weliswaar niet meer zijn oorspronkelijk doel om het socialiseren van de productie(middelen) na te streven, om nog enige geloofwaardigheid te behouden dient het op zijn minst te strijden om het ongebreidelde winststreven ondergeschikt te maken aan het algemeen belang van de maatschappij.
Het ongebreidelde streven naar winstmaximalisatie in in feiten de hoofdoorzaak van de huidige wereldwijde financiële crisis. De gevolgen daarvan worden afgewenteld op de samenleving. Dat toont de allesomvattende dictatoriale macht van het kapitaal, en de onmacht van de democratie en de maatschappij.
Vandaag is voor velen duidelijk geworden dat de door hen aanbeden heilige koe van de vrije kapitaalmarkt, eigenlijk een meedogenloze stier is die de amateur-belegger-toreadors kennis laat maken met zijn bijzonder scherpe horens. Spijtig dat bij gebrek aan een afgeschermde 'arena', ook de 'toeschouwers' daar heel wat 'blauwe plekken' mee oplopen...
Zijn de linkse verwachtingen over Obama gerechtvaardigd?
Acht jaar Bush heeft voor een enorme afkeer gezorgd tegen het rechtse beleid dat enkel de grote bedrijven ten dienste was en de VS meesleurden in uitzichtloze oorlogen in Irak en Afghanistan. Daarbij waren ook de Democraten medeplichtig voor de 'misstappen' van Bush. Neem daarbij de economische problemen in het land, en het wordt begrijpelijk waarom 75% van de Amerikanen niet tevreden is met de huidige gang van zaken. Barack Obama en zijn entourage buit dat ongenoegen en de breed gedragen roep naar verandering goed uit.. Hij stelt zichzelf voor als een uitdager voor het establishment in Washington. De campagne van Obama heeft miljoenen arbeiders, jongeren en Afro-Amerikanen warm gemaakt voor de komende presidentsverkiezingen en de mogelijkheid van een eerste zwarte president in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Wie zich echter niet laat verdoven door deze 'vernieuwende' retoriek en wat meer op de achtergrond gaat spitten, staat versteld van de nauwe banden die Obama heeft met de grote bedrijven en het door hem zelf verguisde gevestigde establishment. Obama heeft veel verwachtingen gecreëerd, maar kan enorme ontgoochelingen veroorzaken omdat hij, eens aan het roer, niet zal staan voor de verhoopte verandering. Hij voert een linkse campagne om een rechts beleid te voeren.
Ondanks zijn belofte om dat niet te doen, deed hij toch beroep op openbare financiering van zijn verkiezingscampagne. Alhoewel hij kan rekenen op heel wat kleine giften, is de campagne van Obama toch grotendeels afhankelijk van de superrijke donateurs. Hij kreeg miljoenen van grote bedrijven, wiens vertegenwoordigers bovendien deelnemen aan wekelijkse telefoonconferenties met de verantwoordelijken voor de campagne. De New York Times stelde dat het geheim van de financiële steun van Obama bestaat uit meer dan 500 fondsenwervers die allen bijdragen hebben verzameld voor een totaal bedrag van 50.000 dollar of meer. Heel wat van hen komen uit de bedrijfswereld en hebben belangrijke belangen in Washington. Advocaten vormen met 130 in aantal de grootste groep, velen van hen werken voor bedrijven waarvoor zij ook veel lobbywerk verrichten. Verder zijn er onder hen heel wat die werken voor financiële reuzen als Lehman Brothers, Goldman Sachs of Citigroup.
Velen hopen dat Obama iets zal doen aan de toenemende ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving en dat hij zal vermijden dat de lonen van de arbeiders verder afnemen, hun jobs verloren gaan, de gezondheidskosten de lucht ingaan, de prijzen voor energie toenemen of dat gezinnen uit hun huizen worden gezet. Dat heel wat figuren die verantwoordelijk zijn voor deze situaties nauw verbonden zijn met Obama's campagne is hen uiteraard niet bekend.
Daarom verzet Obama zich tegen een moratorium op de openbare verkopen van huizen of het bevriezen van de intresten op hypotheken terwijl 2,5 miljoen Amerikanen dit jaar hun huis zullen verloren hebben. Het verklaart ook waarom Obama tegen het voorstel stemde om de intrest op kredietkaarten met 30% te verminderen of waarom hij zich verzet tegen een grotere controle op de bankwereld. Verder zegt hij voorstander te zijn van de vrije markt en sprak zich tijdens de voorverkiezingen uit tegen bijvoorbeeld het vrijhandelsakkoord NAFTA. Hoe hol zijn populistische retoriek eigenlijk is gaf hij met zoveel woorden weer in een interview aan Fortune waarin hij stelde dat zijn kritiek op NAFTA overdreven was. Onlangs stemde Oboma voor een wet die met terugwerkende kracht immuniteit geeft aan de grote telecommunicatiebedrijven die het de regering mogelijk maakten om op illegale wijze miljoenen Amerikaanse e-mails en telefoongesprekken te onderscheppen.
Obama legt sterk de nadruk op het feit dat hij steeds tegen de oorlog in Irak was gekant, terwijl hij in het parlement stelselmatig de oorlogsbegrotingen goedkeurde. Ook beloofde bij van bij de start van de voorverkiezingen als president alle gevechtseenheden binnen de 16 maanden uit Irak terug te trekken, een belofte waar hij recent op terug kwam door te stellen bereid te zijn om te werken aan een verfijning van de kalender voor de terugtrekking van de troepen. Het standpunt van Obama wordt gedeeld door een groeiend deel van de heersende elite in de VS die beseft dat er een onhoudbare situatie is in Irak en dat op zowel economisch, militair als politiek vlak. Obama wil minstens 10.000 extra soldaten naar Afghanistan sturen om de Amerikaanse strijd tegen de Taliban te ondersteunen. Op dit vlak is hij het eens met Bush en McCain. Verder is hij, ondanks alle beloften voor meer diplomatie, voor een verderzetting van de blokkade van Cuba, militaire steun aan het rechtse repressieve regime van Colombia en beloofde hij een hard standpunt in te nemen tegen Iran.
De verkiezing van een eerste Afro-Amerikaan in het Witte Huis, in een land waar 40 jaar geleden zwarten nog werden vermoord indien ze opkwamen voor stemrecht, zou zeker geen onbelangrijk gegeven zijn. Desondanks weigert Obama iedere kritiek op het structurele racisme dat voortkomt uit het Amerikaans kapitalisme dat in feiten is ontstaan via de brutale uitbuiting van Afrikaanse slaven en verder blijft profiteren van de Afro-Amerikaanse arbeiders.
Ondanks het feit dat een meerderheid van de Amerikanen, waaronder een meerderheid van de dokters, voor een nationale gezondheidszorg is, weigert Obama steun te verlenen aan Clinton's voorstel terzake. Het is dus niet verwonderlijk dat Obama meer geld kreeg van de gezondheidsindustrie dan McCain. De voorstellen van Obama inzake gezondheidszorg beperken zich trouwens tot regeringssubsidies om de mensen bij te staan als ze private verzekeringen kopen. In de praktijk zou dit neer komen op een rechtstreekse subsidie van de overheid aan de grote gezondheidsbedrijven.
Obama heeft, net als andere top-Democraten, zijn eerdere kritiek op het starten van nieuwe olieboringen op zee ingetrokken. Eerder zochten ze aansluiting bij de kritiek van milieuactivisten op dergelijke boringen en de gevolgen ervan voor zowel de kustbewoners als de zee. Obama krijgt tevens heel wat financiële steun van de nucleaire energielobby, waaronder het belangrijkste bedrijf in die sector, Exelon.
Het ziet er dus naar uit dat van de grote verwachtingenniet veel zal terecht komen en het progressieve, vernieuwende, tegen het zere been schoppende aureool van het Kennedy-achtige surrogaat, eens in het Witte Huis, in de loop van 2009 even vlug zal oplossen als het ontstaan is.
Hillary Clinton zal daar in 2012 haar nu Obama-verheerlijkende partijbonzen met plezier op afrekenen...
Volgens Het WWF zorgt ons consumptiedrang ervoor dat we vanaf morgen, 24 september, alle grondstoffen hebben opgebruikt die de aarde op één jaar tijd kan vernieuwen. Dat houdt in dat de vraag het aanbod met 40% overschrijdt, of anders gezegd de aarde bijna 1 jaar en 4 maanden nodig om te maken of te vernieuwen wat de mens al op één jaar consumeert', aldus het WWF. Dat gegeven is gebaseerd op cijfers van Global Footprint Network, een onderzoeksorganisatie die meet hoeveel natuurlijke grondstoffen we hebben en hoeveel we daarvan gebruiken. Als gevolg van die overconsumptie vermindert de voorraad grondstoffen, zoals bomen en vissen, terwijl de 'consumptieafval' waaronder CO2, blijft toenemen.
De planeet kan het volume CO2 niet volledig 'opnemen' waardoor het zich opstapelt in de atmosfeer en daardoor, voor zover het er niet de oorzaak er van is, de klimaatsverandering aanzienlijk versnelt.
Onze overconsumptie heeft nog meer, voor de mensheid levensbedreigende, gevolgen. Behalve 41.000 dieren diersoorten die met uitsterven bedreigd zijn, is er het op termijn catastrofale feit dat elke minuut 36 voetbalterreinen of per jaar 13 miljoen hectare bos verdwijnen, dat bij 75 procent van alle vissoorten in de oceaan overbevist worden. Eén en ander maakt dat miljoenen mensen te kampen hebben met een tekort aan voedsel.
Door het focussen op het 'opwarmingsprobleem' en de oorzaak ervan, wordt het kernprobleem: de overconsumptie als gevolg van onze economisch systeem, dat een steeds grotere groei van productie en consumptie noodzaakt, weggemoffeld. Wij willen en kunnen niets doen om het uiteindelijk gevolg van de ongebreidelde groei te voorkomen. Wij kunnen en willen niet aanvaarden dat wij rechtsomkeer moeten maken, onze welvaart afbouwen om ons welzijn te beveiligen. Daarbij bedenkend dat dit laatste alleen al menselijkerwijs nodig zou moeten om de minderbedeelden op deze aarde ook een menswaardig leven te geven, maakt dit alles tot een onaanvaardbaar doembeeld voor onze egoïstische 'ik' dat ons allen in min of meerdere mate beheerst. Er is dus weinig hoop...
Voor zover dat al niet het geval was, blijkt nu overduidelijk dat de meerderheid van 'de Belgen lak hebben aan de politiek, en misschien nog meer aan haar beoefenaars. De laatste dagen en uren steken de mediacommentatoren elkaar de loef af met het analyseren en aanwijzen van de oorzaak van deze nu reeds vijftien maanden aanslepende politieke snertsoap.
Het streven naar een zogenaamde 'broodnodige' staatshervorming, die volgens de Vlaamse partijen noodzakelijk is om de Vlaamse (?) welvaart te behouden en verhogen en het 'land' (?) beter te kunnen besturen, heeft tot dusver alleen maar tot onbestuurbaarheid en de daaruit voortspruitende economische (en sociale) gevolgen geleid. De wederzijdse stigmatisering door zowel politiek als media over de 'luie" en profiterende Walen en de egoïstische en separatistische Vlamingen, zorgen op politiek en verbaal vlak steeds meer voor vergelijkbare voormalige Noord-Ierse en ex-Joegoslavische toestanden. Er is niet veel meer nodig of zelfs Vlaams-Belangers prefereren onaangepaste Marokkanen en Turken boven hun Franstalige landgenoten, en Waalse FDF-hoteleigenaars geven de voorkeur aan luidruchtige Nederlanders boven rustige Vlaamse gepensioneerden.
Bepaalde teksten en uitspraken van (vooral Vlaamse) politici komen heel dicht bij, wat men tegenwoordig onder de noemer 'racistisch' pleegt te plaatsen, voor zover zij al niet evenwaardig zijn aan uitspraken en teksten over allochtonen waarvoor er op grond van de racismewet al menige aanklacht of zelfs veroordeling werd uitgesproken.
Zover is het gekomen in dit land, met bevolkingsgroepen die behalve in taal, onderling minder verschillen dan bvb. de Friezen en Zuid-Limburgers in Nederland, en De Bretoenen en de Pyreneeërs in Frankrijk.
In een wereld waar de ecologische, economische, sociale en politieke problemen in steeds grotere mate een globalere en grens- en volkoverschrijdende aanpak vereisen, gaan wij ons heil zoeken in de oeroude stammencultuur en etnische gemeenschapsstructuur. Arm Vlaanderen...
Onze federale Eerste Minister, Yves Leterme , neemt de begrotingstoestand "zeer ernstig". Naar zijn zeggen is er geen ruimte voor cadeaus en zijn er meer dan vijf miljard besparingen nodig om volgend jaar een begroting met 0,3 procent overschot te krijgen. Over de weigering van de Vlaamse regering om de beloofde 400 miljoen terug in de federale staatskas te storten, zegt hij "zo zijn bedenkingen" te hebben, en voor wat betreft de 250 miljoen die Electrabel nog steeds niet heeft betaald, maakt hij zich sterk die "alsnog kunnen te innen"
Hij belooft de fiscale druk niet te zullen verhogen en "de koopkracht van de burger zal niet in gevaar worden gebracht". Leterme zegt dat hij "zo zijn eigen pistes heeft" om de besparingen door te voeren, en voor 2009 een geloofwaardige begroting op te stellen, zonder te kiezen voor de gemakkelijkheidoplossingen die in het verleden werden gebruikt.
Als simpele huisvader die na veertig jaar ervaring toch één en ander afweet van met huishoudbegrotingen en dito budgetten, heb ik daar toch vragen bij. Er van uitgaande dat de staatsinkomsten grotendeels door ons allen worden geleverd, en de uitgaven evenzo ons allen op één of andere wijze ten goede komen, zou ik van deze, voorlopig nog steeds falende landsleider, graag vernemen hoe hij meer inkomsten en/of minder uitgaven bekomt zonder diegenen die ze moeten leveren of ontvangen daar op aan te spreken.
Door de eeuwen heen heef menig filosoof en maatschappijdenker getracht om een zinnige betekenis te geven aan het begrip rechtvaardigheid. Ondanks dat behoort het vandaag de dag tot één van de meest, zo niet misbruikte, dan toch breedst geïnterpreteerde woorden aller tijden.
Wereldwijd zwaaien de aanbidders van de kapitalistische geloofsleer met gemeenschapsgeld om de financiële en economische exponenten van het systeem 'in leven' te houden. De roep om deregulering en minder staatsinmenging is verstomd en vervangen door het 'verantwoordelijkheidsbesef' van de politieke leiders om "de spaarcenten en de werkgelegenheid van het volk te vrijwaren". Het heet dat de hele gemeenschap moet helpen om de gevolgen van hebzuchtige risicobeleggers op te vangen. Voor wie de moeite doet om achter de coulissen van dit onverkwikkelijke schouwtoneel te gaan kijken, merkt dat onze welvaart en rijkdom staat en valt met het al dan niet in stand houden van een financieel systeem dat gestoeld is op onbestaand virtueel geld. Op lucht dus. 
Voortgaande op wat sinds meer dan een jaar over Barack Obama, geschreven, gezegd en gedacht is, zal de eedaflegging van de 44ste president van de Verenigde Staten zowat het meest historische feit zijn van deze en zelfs vorige eeuw zijn. Wat de ongeveer twee miljoen toegestroomde toeschouwers en wereldwijd honderden miljoenen televisiekijkers gisteren te zien en te horen kregen, was de begeesterende boodschap dat Utopia wel degelijk bestaat, als men er maar in gelooft.
Het is niet bepaald vernieuwend om in een tijd waar het ik en het ieder voor zich, mooi vertaald in individuele ontplooiing en het opnemen van eigen verantwoordelijkheid de trend is, te pleiten voor samenhorigheid, gemeenschapszin en solidariteit.
Ook schijnt het getuigend van simplistische naïviteit, zo niet van domheid, om nog te geloven in de maakbaarheid van de maatschappij en de gelijkmatige verdeling van bezit en opbrengsten. Alle naar Marx en Engels neigende sociaaleconomische modellen als mogelijk alternatief voor de steeds individualistischer en opperplakkeriger wordende kapitalistische consumptiemaatschappij, worden opzijgeschoven als bewezen onwerkbaar en tegen de menselijke natuur in zijnde.
Kinderen worden niet meer opgevoed en voorbereid op een leven waar iedereen volgens eigen kunnen en mogelijkheden, binnen een vooraf bepaald stramien zijn rol te spelen heeft, maar via een zogenaamd aan het individu aangepaste eigen ontwikkeling, gestuurd naar een maatschappij welke meer aan de biologische natuur van de mens beantwoordt. M.a.w. Een samenlevingsvorm waar men het voorstelt alsof iedereen dezelfde kansen krijgt, maar bij gebrek aan dezelfde middelen, de macht van de sterkste ( slimste) primeert en waar (financiële en psychische) macht en status bepalend zijn voor het wel en wee van het individu.
Waar democratie in zijn oorsprong bedoeld was om de maatschappij te sturen volgens de wil van de meerderheid van het volk, nadat die gemeenschappelijke wil in overleg was bepaald, heeft men deze doelstelling ten gronde weten om te buigen om de belangen en de machtsposities van de maatschappelijk sterken en geprivilegieerden te vrijwaren. Daartoe heeft men de democratie omgevormd in een particratie om de zogenaamde gekozen vertegenwoordigers des volks te binden en te gebruiken als zetbazen van de onderscheiden partijleidingen, die op hun beurt , zo niet zelf behorend tot, dan toch afhankelijk zijn van diegenen die als gevolg van hun financiële macht en positie de werkelijke macht in handen hebben.
Het probleem met alle mogelijke maatschappijvormen, van socialisme via liberalisme tot plat kapitalisme, waarin men voor iedereen de beste bedoelingen heeft, is, dat de onderscheiden theorieën door een leidinggevende groep in de praktijk moeten worden gebracht. Een groep die bestaat uit individuen die elk in min of meerdere mate, afhankelijk van hun verkregen machtspositie te kampen hebben met hun eigen ego en drang naar meer bezit en macht. Hoe goed de controlemechanismen daar op ook zijn, door het feit dat de uitvoeringswetten steevast door de leidinggevende machthebbers zelf worden bepaald, maken dat de door hen gewenste onrechtvaardigheden, discriminaties, en bevoor- en benadelingen, via wetgeving van hun negatieve begrippen worden ontdaan. Zodoende wordt van onrechtvaardigheid 'Recht' gemaakt
In onze huidige kapitalistische consumptiemaatschappij wordt de maatschappij opgedeeld in machtigen, de burgerij, en de kansarmen . In bezit en geld vertaald: de rijke elite, de beter gegoeden en de minder bedeelden. De steeds verder doorgedreven prestatiecultuur wakkert de egoïstische reflex en drang naar steeds meer aan, ten behoeve van het te bereiken einddoel: gelukkig zijn.
De explosie van onderwijs, techniek en automatisering welke zich de afgelopen zestig jaar in het noordwestelijk halfrond van deze aarde heeft voorgedaan, heeft er voor gezorgd dat in hun eigen wereldregio de rijken en welstellenden, zowel kwalitatief als kwantitatief sterk zijn gegroeid. Ondanks lovenswaardige minieme initiatieven heeft het natuurlijke egoïsme van de mens er echter voor gezorgd dat de kloven tussen de verschillende sociale groepen in even grote mate zijn toegenomen. Van een verdeling van de verworven rijkdom met de noodleidende minder fortuinlijke samenlevingen in de rest van de wereld is er, behalve een minimum aan symbolische ontwikkelingshulp, weinig terecht gekomen.
Machtigen danken hun macht aan het bestaan van de onmacht. Bezit heeft enkel zijn nut in een omgeving waar er gebrek aan is. Wetenschap en verstand krijgen enkel zin door de onwetendheid en het gebrek aan verstand. En rijken bestaan alleen door de gratie van de armen. Aan deze wetmatigheden hebben wij enerzijds de vooruitgang, welvaartstijging en rijkdom te danken, als anderzijds de onuitroeibare oorlogen, armoede en ellende.
Misschien dat wij toch nog eens de moeite moeten doen om onbevooroordeeld Marx en Engels moeten lezen, ook al zou dat getuigen van simplistische naïviteit, of misschien wel domheid
men weet maar nooit!
"Een rechtvaardige vrede", Dat is wat de de Argentijns-Israëlische pianist en dirigent Daniel Barenboim, tijdens het nieuwjaarsconcert in Wenen,de bewoners van het Midden-Oosten toewenste. Het leidt geen twijfel dat zowel de Joden als de Palestijnen vrede willen. Alleen geven zij elk een totaal verschillende invulling aan het begrip 'rechtvaardig'. Het simpele basisbeginsel van rechtvaardigheid is dat 'iedereen krijgt waar hij recht op heeft', en laat juist dat de oorzaak zijn van de meeste conflicten. Door de geschiedenis en de omstandigheden zijn 'de rechten' van onderscheiden personen, groepen of volkeren dikwijls tegengesteld aan elkaar geworden. Zo ook in het voormalige Palestina, waar de nazaten van eenzelfde stamvader, uiteengegroeid door religieuze en historische wendingen, voor hun vrijheid en rechten vechten door de vrijheid en rechten van de anderen te bekampen. Zolang (aan beide zijden) de extremisten weigeren om elkaars bestaan te erkennen en zich niet tevreden willen stellen met de helft van hun verzuchtingen, en zolang (aan beide zijden) religieuze leiders de macht hebben of deze kunnen beïnvloeden, kan er van vrede geen spraken zijn.
Een 'rechtvaardige' vrede bestaat niet! Rechtvaardigheid vereist gelijkheid, of minstens gelijkwaardigheid. En in een wereld waar individualisme, zowel op persoonlijk, als in groeps- of volksverband, steeds als maatschappelijke bouwsteen heeft gediend, is er per definitie ongelijkheid tussen personen, groepen en volkeren.
En zolang wij die bouwsteen blijven gebruiken zijn protestbetogingen tegen oorlog en geweld, alsook tegen onrechtvaardigheid zijn volkomen zinloos.
In ons land moeten 270.000 mensen het doen met een 'leefloon'. Alleenstaanden moeten het zien te rooien met 711.56 euro,een alleenstaande met kinderen met 948.74 euro, en samenwonenden hebben elke inkomen van 474.37 euro. Diegenen die, niet wars van enig sarcasme het begrip, 'leefloon' hebben bedacht, worden hierbij uitgenodigd om in deze consumptiegerichte welvaartmaatschappij enkele maanden met een dergelijk inkomen trachten te "leven". Althans, Leven volgens het gangbare begrip van een modale Belgische burger.
Bij hun toetreding tot de eerste paarse regering in 1999, beloofden de socialisten het leefloon dat (zoals de meeste andere uitkeringen) de voorgaande acht jaren, weliswaar geïndexeerd, maar niet meer, zoals de lonen was aangepast aan de welvaartstijging, in vier jaar tijd met 10 percent te verhogen. Waarom die beloofde 10% vier jaar later amper 4% werd, heeft men nooit duidelijk gemaakt.
Tijdens de tweede paarse coalitie zou één en ander door de Waalse PS-minister Dupont goedgemaakt worden, werd beloofd. In de laatste maanden van deze legislatuur kondigde deze dan ook fier aan dat hij door de verhoging met 4% gedurende de vorige vier jaar jaren, en de nog toegezegde verhoging van 2% in januari 2008, de regering haar oorspronkelijke belofte was nagekomen.
Blijkbaar vergat hij gemakshalve dat, zoals voor de Topambtenaren, ook voor de leefloners sinds 1999 de tijd niet was blijven stilstaan. Tijdens de 8 jaar durende legislatuur, waarop men de achterstand van de daarop voorafgaande 10 jaar goed maakte, werd er ondertussen een nieuwe achterstand opgebouwd. Rekening houdende met een gemiddelde welvaartstijging (bovenop de indexaanpassing) die sinds twee decennia jaarlijks minstens 1% bedraagt, moest het leefloon tussen 1999 en 2007, (door cumulatie) met 21.5% gestegen zijn (de achterstand van 10% tot 1999 + de acht jaarlijkse welvaartstijging van 1% tot 2007) i.p.v. met de huidige 9.4%.
In 2007 was is de welvaartsachterstand voor het leefloon, welke in 1999, 10% bedroeg, zelfs na de zogenaamde inhaaloperatie, dus in feiten opgelopen tot 12.1%. Als men dan ook nog bedenkt dat procentuele stijgingen bij maandbedragen van minder dan 1000 euro, een lagere compensatie geven dan de werkelijke stijging, (ik onthoud mij van de vrij technische uitleg) kan men niet anders dan vaststellen dat de socialisten tijdens hun paarse regeerperiodes niet echt daadwerkelijk begaan waren met diegenen waaraan zij ideologisch hun bestaansrecht ontlenen: namelijk de zwakken en minderbedeelden in de samenleving.
Mits enige aanpassing van de aangehaalde bedragen, percentages en periodes, zou men het evengoed kunnen plaatsen bij alleenstaande werklozen, al dan niet met personen ten laste of gepensioneerden met de laagste pensioenen. Ondanks de enkele procenten die hen de afgelopen jaren zijn toegestopt, en de beloofde relatieve welvaartsvastheid van hun uitkeringen, hebben zij alsnog niet kunnen delen in de welvaartstijging welke hun andere landgenoten tijdens de betere economische jaren, hebben mogen smaken door loonaanpassingen en allerlei belastingsverlagingen en compensaties .
Met andere woorden: alhoewel zo niet alles, toch heel veel van onze sociale zekerheid en verworvenheden aan het socialisme te danken is, hebben de partijen die daar verder uitvoering dienen aan te geven, de vorige decennia waarin zij mee aan het bestuur hebben gezeten, zich meer beziggehouden met de opwaardering van de middenklasse waartoe een groot deel van haar electoraal is gaan toe behoren, dan met diegenen die, om welke reden ook, uit die opwaarderingboot zijn gevallen, of daar zelfs nooit zijn ingekomen. Nu, na de meer dan zeven vette jaren, de magere jaren hun tol komen opeisen, zijn de onvermogenden, en minderbedeelden de grootste slachtoffers en lijden zij dubbel zoveel onder de gevolgen van de crisis.
Het valt te vrezen dat de maatregelen die de huidige centrum-rechtse regering zal treffen om de put dempen die o.a de bank-Emirs en Kaliefen hebben gedolven, ondanks de aanwezigheid van de Waalse socialisten, er ook in de toekomst niet veel positiefs te verwachten zal zijn voor de minder- en onfortuinlijken in onze gemeenschap.
De begrippen sociaal en socialisme verliezen blijkbaar aan betekenis, al naargelang het inkomen kleiner is.
Renaat Van Poelvoorde
De begroting voor volgend jaar heeft niet het in het 'vergrijzingpact' voorziene overschot van 7%, en haalt zelfs niet het uiteindelijk vooropgestelde overschot van drie procent. Het is zelfs nog veel erger: men denkt het begrotingsprobleem gewoonweg op dezelfde wijze op te lossen als men dat met de financiële crisis heeft gedaan. Daar heeft men het 'vertrouwen' teruggewonnen door schulden, leningen, en kredieten te waarborgen met geld dat men niet heeft. Door nu een begroting te maken, gebaseerd op inkomsten die men (hoogstwaarschijnlijk) niet zal hebben, en uitgaven te negeren die men (vrijwel zeker) zal moeten doen, en dat alles voor te stellen als een 'sluitende' begroting geeft de man ven '800.000' aan hoe men de definitie van goed bestuur dient te begrijpen. 
Eén van de wezenlijke verschillen tussen het liberalisme en het socialisme is de visie op de 'maakbaarheid' van onze toekomst. Liberalen willen de toekomst laten bepalen door de onzichtbare hand van het vrije spel der maatschappelijke krachten. Omdat de factor 'kapitaal' binnen het kapitalisme allesbepalend is, worden de daden van deze onzichtbare hand vooral gestuurd door de wetmatigheden van de (financiële) economie, met als hoofddoelstelling de winstmaximalisatie.
