over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
16-12-2008
Voor leefloners is de crisis dubbel zo groot
In ons land moeten 270.000 mensen het doen met een 'leefloon'. Alleenstaanden moeten het zien te rooien met 711.56 euro,een alleenstaande met kinderen met 948.74 euro, en samenwonenden hebben elke inkomen van 474.37 euro. Diegenen die, niet wars van enig sarcasme het begrip, 'leefloon' hebben bedacht, worden hierbij uitgenodigd om in deze consumptiegerichte welvaartmaatschappij enkele maanden met een dergelijk inkomen trachten te "leven". Althans, Leven volgens het gangbare begrip van een modale Belgische burger.
Bij hun toetreding tot de eerste paarse regering in 1999, beloofden de socialisten het leefloon dat (zoals de meeste andere uitkeringen) de voorgaande acht jaren, weliswaar geïndexeerd, maar niet meer, zoals de lonen was aangepast aan de welvaartstijging, in vier jaar tijd met 10 percent te verhogen. Waarom die beloofde 10% vier jaar later amper 4% werd, heeft men nooit duidelijk gemaakt.
Tijdens de tweede paarse coalitie zou één en ander door de Waalse PS-minister Dupont goedgemaakt worden, werd beloofd. In de laatste maanden van deze legislatuur kondigde deze dan ook fier aan dat hij door de verhoging met 4% gedurende de vorige vier jaar jaren, en de nog toegezegde verhoging van 2% in januari 2008, de regering haar oorspronkelijke belofte was nagekomen.
Blijkbaar vergat hij gemakshalve dat, zoals voor de Topambtenaren, ook voor de leefloners sinds 1999 de tijd niet was blijven stilstaan. Tijdens de 8 jaar durende legislatuur, waarop men de achterstand van de daarop voorafgaande 10 jaar goed maakte, werd er ondertussen een nieuwe achterstand opgebouwd. Rekening houdende met een gemiddelde welvaartstijging (bovenop de indexaanpassing) die sinds twee decennia jaarlijks minstens 1% bedraagt, moest het leefloon tussen 1999 en 2007, (door cumulatie) met 21.5% gestegen zijn (de achterstand van 10% tot 1999 + de acht jaarlijkse welvaartstijging van 1% tot 2007) i.p.v. met de huidige 9.4%.
In 2007 was is de welvaartsachterstand voor het leefloon, welke in 1999, 10% bedroeg, zelfs na de zogenaamde inhaaloperatie, dus in feiten opgelopen tot 12.1%. Als men dan ook nog bedenkt dat procentuele stijgingen bij maandbedragen van minder dan 1000 euro, een lagere compensatie geven dan de werkelijke stijging, (ik onthoud mij van de vrij technische uitleg) kan men niet anders dan vaststellen dat de socialisten tijdens hun paarse regeerperiodes niet echt daadwerkelijk begaan waren met diegenen waaraan zij ideologisch hun bestaansrecht ontlenen: namelijk de zwakken en minderbedeelden in de samenleving.
Mits enige aanpassing van de aangehaalde bedragen, percentages en periodes, zou men het evengoed kunnen plaatsen bij alleenstaande werklozen, al dan niet met personen ten laste of gepensioneerden met de laagste pensioenen. Ondanks de enkele procenten die hen de afgelopen jaren zijn toegestopt, en de beloofde relatieve welvaartsvastheid van hun uitkeringen, hebben zij alsnog niet kunnen delen in de welvaartstijging welke hun andere landgenoten tijdens de betere economische jaren, hebben mogen smaken door loonaanpassingen en allerlei belastingsverlagingen en compensaties .
Met andere woorden: alhoewel zo niet alles, toch heel veel van onze sociale zekerheid en verworvenheden aan het socialisme te danken is, hebben de partijen die daar verder uitvoering dienen aan te geven, de vorige decennia waarin zij mee aan het bestuur hebben gezeten, zich meer beziggehouden met de opwaardering van de middenklasse waartoe een groot deel van haar electoraal is gaan toe behoren, dan met diegenen die, om welke reden ook, uit die opwaarderingboot zijn gevallen, of daar zelfs nooit zijn ingekomen. Nu, na de meer dan zeven vette jaren, de magere jaren hun tol komen opeisen, zijn de onvermogenden, en minderbedeelden de grootste slachtoffers en lijden zij dubbel zoveel onder de gevolgen van de crisis.
Het valt te vrezen dat de maatregelen die de huidige centrum-rechtse regering zal treffen om de put dempen die o.a de bank-Emirs en Kaliefen hebben gedolven, ondanks de aanwezigheid van de Waalse socialisten, er ook in de toekomst niet veel positiefs te verwachten zal zijn voor de minder- en onfortuinlijken in onze gemeenschap.
De begrippen sociaal en socialisme verliezen blijkbaar aan betekenis, al naargelang het inkomen kleiner is.
Renaat Van Poelvoorde
De jaarlijks terugkerende belangrijkste gebeurtenis van het jaar
De komende weken worden wij zowel in kranten, tijdschriften, radio als televisie vergast op allerlei jaaroverzichten, beschouwingen en vooruitzichten. Ook zullen allerlei mensen waarvan men meent dat de lezers, luisteraars of kijkers hen om één of andere reden belangrijk vinden, de revue passeren om hun antwoord te geven op vragen zoals, wat het aflopende jaar de belangrijkste gebeurtenis, het beste radio- en televisieprogramma, de beste(?) politicus, of het beste boek is geweest.
Dit jaar wordt het voor hen wel bijzonder moeilijk om de 'belangrijkste' gebeurtenis aan te geven, want heel wat 'belangrijke' gebeurtenissen zijn nog steeds aan het 'gebeuren'. Hoe dan ook mag verwacht worden dat de financiële crisis een 'topper' zal zijn, op de voet gevolgd door de reeks van politieke staaltjes van onvermogen, slecht bestuur, en particratieke aanfluitingen van Belgische democratie.
Ondanks mijn maatschappelijk volslagen onbelangrijkheid, en de wetenschap dat mijn mening het laatste is waar men zit op te wachten, geef ik hier tocht mijn antwoord op de voornaamste klassieke eindejaarsvraag. Voor mij was de belangrijkste gebeurtenis in 2007, dezelfde als in 2006, 2005, 2004, enz : Namelijk dat voor de meerderheid van de goedboerende mensheid het ook dit jaar helemaal geen zorg is geweest dat miljarden van hun soortgenoten, hier en elders in de wereld, (weerom eens) geen enkel deel hebben gekregen aan de welvaart waar wij overvloedig in baden.
En behorende tot die laatsten, is de schaamte mij té groot om enig zinnig antwoord te bedenken op al die andere, niets meer ter zake doende vragen...
Volgens Boudewijn Bouckaert en Geert François van de Cassandra Denktank is er helemaal niets mis met het kapitalisme. Voor hen betekent het debacle binnen de financiële wereld helemaal niet de roemloze ondergang van een economisch model. Karel Van Miert geeft de irrationaliteit en virtuele grootheidswaanzinvan de bankiers aan als oorzaken voor de huidige crisis, en Johan Vande Lanotte vindt dat men ze niet moet bestrijden met minder, maar met meer vrije markt, maar dat de overheid er door regulering en controle voor een correcte concurrentie moet zorgen. En daar is ook nog onze eigenste Eerste Minister Leterme, die niet het economisch systeem, maar de moraal, van deze die de touwtjes in handen hebben, in vraag stelt.
Een officieus vertrouwelijk rapport van de Europese Commissie van 12 februari 2007 geeft aan dat in verschillende Europese landen het aandeel van het loon in het totale inkomen steeds maar kleiner wordt, terwijl het totaal inkomen uit dividenden en winsten steeds groter wordt. Ingewijden zien de bankcrisis als een logisch gevolg van een voortdurende daling van inkomen uit arbeid tegenover een voortdurende aangroei aan kapitaal. Ons kapitalistisch systeem vereist een steeds stijgende productie- en winstgroei, bij middel van een steeds grotere productie tegen steeds lagere productiekost, dus voornamelijk lagere loonkost.
In 1867 schreef Karl Marx , dat de steeds verder dalende loonkost uiteindelijk ook de beperking van de consumptie tot gevolg heeft, waardoor het in conflict komt met met de neiging van de kapitalistische productiecapaciteit om voortdurend te groeien . Marx zag toen reeds in, dat een dergelijk conflictueus systeem, behalve overproductie, ook overaccumulatie (overmatige opeenhoping) van kapitaal ontstond.
Als remedie tegen de economische recessie, verlaagde de Amerikaanse Centrale Bank in 2001 de rente op hypotheekleningen. Daardoor konden, ook gezinnen, die door de steeds dalende koopkracht niet kredietwaardig waren, zich toen makkelijker een huis aanschaffen, en kreeg de bouwsector en aanbelanden een enorme boost . De Amerikaanse banken verpakten deze risicovolle hypotheekleningen in andere financiële activa die ze wereldwijd tegen hoge rentevoeten, ondermeer aan de Europese banken, doorverkochten. Dit loste schijnbaar ook het probleem van de overaccumulatie van kapitaal op. Tot de Amerikaanse gezinnen hun leningen niet meer konden terugbetalen, waardoor eerst Amerikaanse banken in faling gingen en deze vervolgens via de rommelhypotheken ook Europese banken meesleurden.
In Het Kapitaal beschreef Karl Marx hoe uit de overaccumulatie van kapitaal, de financiële markten, hun hefboomfondsen, zeepbellen en speculatie ontstaan: Een groot deel van het overtollige kapitaal wordt fictief, met een denkbeeldige waarde. Als kopieën die zelf kunnen verhandeld worden en dus als waarde-kapitaal kunnen circuleren, hebben ze een fictieve waarde: ze kunnen volledig onafhankelijk van de evolutie van de waarde van de werkelijke economie, stijgen of dalen. Winst en verlies als gevolg van de prijsschommelingen van deze titels zullen steeds meer het resultaat zijn van speculatie. Dit soort ingebeelde financiële rijkdom vormt niet alleen een belangrijk deel van het fortuin van privé-personen maar het vormt ook een aanzienlijk deel van het bankierskapitaal.
Voor al de sociaal-democraten die de vrije markt blijven verdedigen en ze via morele begrippen zoals groter ethisch bewustzijn of de strijd tegen hebzucht, irrationaliteit en grootheidswaanzin willen corrigeren, had Friedrich Engels in 1887 reeds een nu weer actueel geworden boodschap: Sommige mensen leiden ons van de economie naar de moraal, en niets lijkt natuurlijker. Wie de kapitalistische productiewijze voor onaantastbaar verklaart en toch haar onplezierige, maar noodzakelijke gevolgen wil afschaffen, kan niets anders doen dan moraliserende preken tot de kapitalisten houden, preken waar van de ontroerende uitwerking onder invloed van het privébelang, het winstbejag en zo nodig van de concurrentie, weer als sneeuw voor de zon verdwijnt.
Hoe dan ook, voorlopig is de 'weg terug' nog geen optie. Welvaart is nog steeds belangrijker dan welzijn. De keuze tussen een menswaardig bestaan voor iedereen, en een maatschappij waar mensen naar waarde geschat worden a rato van hun bezit en hun fysische en fysieke mogelijkheden, lijkt sinds de val van het mislukte experiment met het alternatief, wereldwijd definitief gemaakt.
Desondanks blijft er hoop. De huidige crisis is wat ons economisch systeem betreft, een niet mis te verstaan signaal, zoals de smeltende ijskappen dat op milieugebied zijn. Voorlopig blijken die signalen nog onvoldoende. Het blijft hopen op nog meerdere, duidelijkere, sterkere signalen. In de hoop dat de weg terug dan nog enigszins begaanbaar is...
CEO's en ethiek, moraal, schande, schaamte en bedrog.
"Akkoorden moeten gerespecteerd worden", zei de socialistische voormalige minister Luc Van den Bossche m.b.t. de hoge vertrekpremie van vier miljoen euro die Gilbert Mittler bij Fortis te beurt viel. Men kan zich afvragen waarom Van den Bossche , die wordt beschouwd als een slimme man met een grote dosis gezond verstand, de graaicultuur bij Fortis niet zonder meer wou veroordelen. Misschien komt het omdat hij na zijn ministerschap de grote baas van de luchthaven van Zaventem is geworden, en hij daar zelf een niet onaardige ontslagvergoeding heeft bedongen. Wie bij de hond slaapt, krijgt vlooien, zoals men weet...
Afgezien van mijn verbazing dat het gros van klanten van Fortis, omwille van een dergelijk staaltje van (weliswaar volkomen legale) fraude, oplichting en diefstal, niet stante pede al het geld van hun rekening halen, is dit toch meer dan de schaamte voorbij. Een modaal werknemer heeft vier mensenlevens nodig om een dergelijk bedrag bijeen te verdienen! Zelfs de maandwedde van Mittler (111.110 euro) krijgt onze modale werknemer, gezien hij daarvoor minstens 55 jaar lang zou voor moeten werken, nooit verdiend. Tenminste, zolang de pensioensleeftijd niet tot 75 jaar wordt opgetrokken.
Dat sommigen dergelijke lonen en ontslagvergoedingen, en de immense kloof met de modale vergoedingen, enigszins menen te kunnen verrechtvaardigen door te wijzen op de "enorme verantwoordelijkheid" en het grote totaalbedrag dat goeduitvallende beslissingen voor de aandeelhouders kunnen betekenen, toont een bijna onmenselijke verachting voor de verantwoordelijkheid en de toegevoegde waarde van de gemiddelde werknemer. Anderzijds wijst het op een onbegrijpelijke, bijna dogmatische aanbidding van het zowaar 'bovennatuurlijke intellect' dat een zogenaamde kleine groep 'uitverkorenen' op deze aarde zouden bezitten. Het kan niet anders of het moeten 'Alians' zijn!
Begrippen zoals moraal, ethiek, schande, schaamte en onrecht, zijn niet meer wat ze ooit geweest...ooit moesten zijn.
EU: verwachtingen van het Belgische voorzitterschap
In de tweede helft van 2010 zit België voor zes maand in de voorzitterszetel van de Europese Unie. Voor de eerste maal sinds het ontstaan van de Europese Gemeenschap (nu EU) gaat de regering haar bevolking raadplegen i.v.m. deze instelling die steeds meer onze economische, en in mindere mate de sociale, regelgeving beïnvloedt. Daartoe organiseert de federale overheid tussen november 2008 en maart 2009 een brede consultatie van de bevolking. Bedoeling is via een forum op het internet te achterhalen welke verwachtingen de bevolking heeft van het Belgische voorzitterschap. Ook zal men daarover via seminaries met ministers kunnen debatteren.
Raar is dat. Na eerst zonder enige inspraak van de bevolking via allerhande verdragen een groot deel van de nationale en regionale bevoegdheden onderhevig te maken aan de Europese regelgeving, wil men de goegemeente de indruk geven mee te kunnen bepalen welke richting Belgisch voorzitterschap zal uitgaan. Niet dat dit voorzitterschap enige impact heeft op het besturen of de werking van deze organisatie, want daar zorgen de duizenden financiële en economische lobbyisten in Brussel en Straatsburg wel voor.
Omdat voor het gros van de bevolking sowieso de politiek, laat staan de Europese, ver van hun bed is, kan men zich misschien beperken tot het 'Handvest voor een andere Europa' waarin vrijwel alle logische verzuchtingen van de doorsnee Europese burger vervat liggen. Dat, ondanks dit document bij vrijwel elke Euro-polituicus bekend is, doet alsof men niet weet wat de mensen willen, is niet van die aard om enig geloof te hechten aan de goede bedoelingen van het eerder vermeld regeringsinitiatief.
Het schooljaar 2006-2007 in het secundair onderwijs koste voor de ouders gemiddeld 978 euro. Daartegenover stond een gemiddelde schooltoelage van 166 euro. Dat blijkt uit een onderzoek van het Hoger Instituut van de Arbeid (HIVA). Volgens Vlaams minister Frank Vandenbroucke tonen de cijfers aan dat de secundaire scholen de voorbije jaren "waakzaam zijn gebleven over de hoogte van de kosten."
Je moet, vooral als socialistisch minister, maar lef hebben! Sinds heuglijke tijden vertelt de Belgische grondwet ons in art.24 §3 dat de 'toegang' tot het onderwijs kosteloos is "tot het einde van de leerplicht". Naar mijn weten is dat tot 18 jaar, de leeftijd waarop de meeste leerlingen hun middelbare studies afronden. Intellectuele geesten menen het begrip 'toegang' te kunnen herleiden tot het 'niet en vragen van inschrijvingsgeld' en betogen dat aldus het grondwetsprincipe dus wel degelijk nageleefd wordt.
Wie zich echter de moeite getroost om de parlementaire stukken dienaangaande, die indertijd tot het schoolpact hebben geleid ,uit te pluizen, en waarvan o.a het bedoeld grondwetsartikel het gevolg is, zal merken dat het wel degelijk de bedoeling van de grondwetgever was om behalve de werkingskosten, ook de noodzakelijke kosten van didactische materiaal voor de leerlingen zoals leerboeken, schriften en bijbehoren ten laste van de gemeenschap te nemen. Dat de leerplicht toen maar tot 13 jaar was, doet niet ter zake, gezien men later bij het verhogen van de leerplicht tot achtereenvolgens 16 en 18 jaar, het grondwetsartikel ongewijzigd liet.
Dat een halve eeuw na datum, grotendeels door de socialisten meegeregeerd, men er amper in geslaagd is om via een 'maximumfactuur' het lager onderwijs voor iedereen(?) betaalbaar te maken, en vandaag de leerlingen van het secundair onderwijs nog steeds minstens 75% van de studiekosten zelf dienen op te hoesten, is niet alleen (nog steeds) in tegenspraak met de grondwet, maar beantwoordt geenszins aan het begrip van een 'voor iedereen toegankelijk onderwijs'.
Als men naar redenen zoekt waarom zoveel socialisten NIET voor de Sp.a stemmen, dan is dit er waarschijnlijk één van...
Begroting 2009: zitten de afgedankte Fortis-bestuurders nu in de regering?
De begroting voor volgend jaar heeft niet het in het 'vergrijzingpact' voorziene overschot van 7%, en haalt zelfs niet het uiteindelijk vooropgestelde overschot van drie procent. Het is zelfs nog veel erger: men denkt het begrotingsprobleem gewoonweg op dezelfde wijze op te lossen als men dat met de financiële crisis heeft gedaan. Daar heeft men het 'vertrouwen' teruggewonnen door schulden, leningen, en kredieten te waarborgen met geld dat men niet heeft. Door nu een begroting te maken, gebaseerd op inkomsten die men (hoogstwaarschijnlijk) niet zal hebben, en uitgaven te negeren die men (vrijwel zeker) zal moeten doen, en dat alles voor te stellen als een 'sluitende' begroting geeft de man ven '800.000' aan hoe men de definitie van goed bestuur dient te begrijpen.
Het mag dan altijd al een politieke wetmatigheid zijn geweest om bij begrotingen de inkomsten te overdrijven en de uitgaven te onderschatten, maar het loopt nu wel erg de spuigaten uit. Men rekent op een economische groei van 1.2 procent terwijl die volgens het IMF de 0.2% niet zal overstijgen; 800 miljoen bijdragen van de deelstaten inschrijven, terwijl de Vlaamse regering de voorziene 400 miljoen bijdrage aan de vorige begroting zelfs niet betaalt; 500 miljoen van de energiesector voorzien, terwijl deze haar door de regering geëiste bijdrage aan de begroting van dit jaar weigert te voldoen. En aangezien men zich sterk maakt om, zoals de vorige regeringen, geen openbare gebouwen meer te verkopen en de pensioenfondsen van de meeste overheidsbedrijven reeds zijn overgenomen (lees geplunderd), neemt men nu zijn toevlucht om geld uit allerhande reservepotjes en -fondsen op te souperen.
De voormalige 'bestuurders' van Fortis zouden het niet beter gekund hebben...
Eén van de wezenlijke verschillen tussen het liberalisme en het socialisme is de visie op de 'maakbaarheid' van onze toekomst. Liberalen willen de toekomst laten bepalen door de onzichtbare hand van het vrije spel der maatschappelijke krachten. Omdat de factor 'kapitaal' binnen het kapitalisme allesbepalend is, worden de daden van deze onzichtbare hand vooral gestuurd door de wetmatigheden van de (financiële) economie, met als hoofddoelstelling de winstmaximalisatie. Beslissingen op de goederen-, diensten- of kapitaalmarkt, worden ingegeven door het streven van aandeelhouders/eigenaren naar een zo groot mogelijke opbrengst.
Onze parlementaire democratie heeft tot taak, of zou die taak moeten hebben, de wil van het volk tot uitdrukking te brengen en zijn belang (het algemeen belang) te dienen. De financieel-economische belangen staan echter haaks op het algemeen belang. Vooral als het gaat om natuur en milieu, sociale zaken, of de openbare sector.
Het 'moderne' socialisme mag dan weliswaar niet meer zijn oorspronkelijk doel om het socialiseren van de productie(middelen) na te streven, om nog enige geloofwaardigheid te behouden dient het op zijn minst te strijden om het ongebreidelde winststreven ondergeschikt te maken aan het algemeen belang van de maatschappij.
Het ongebreidelde streven naar winstmaximalisatie in in feiten de hoofdoorzaak van de huidige wereldwijde financiële crisis. De gevolgen daarvan worden afgewenteld op de samenleving. Dat toont de allesomvattende dictatoriale macht van het kapitaal, en de onmacht van de democratie en de maatschappij.
Vandaag is voor velen duidelijk geworden dat de door hen aanbeden heilige koe van de vrije kapitaalmarkt, eigenlijk een meedogenloze stier is die de amateur-belegger-toreadors kennis laat maken met zijn bijzonder scherpe horens. Spijtig dat bij gebrek aan een afgeschermde 'arena', ook de 'toeschouwers' daar heel wat 'blauwe plekken' mee oplopen...
Zijn de linkse verwachtingen over Obama gerechtvaardigd?
Acht jaar Bush heeft voor een enorme afkeer gezorgd tegen het rechtse beleid dat enkel de grote bedrijven ten dienste was en de VS meesleurden in uitzichtloze oorlogen in Irak en Afghanistan. Daarbij waren ook de Democraten medeplichtig voor de 'misstappen' van Bush. Neem daarbij de economische problemen in het land, en het wordt begrijpelijk waarom 75% van de Amerikanen niet tevreden is met de huidige gang van zaken. Barack Obama en zijn entourage buit dat ongenoegen en de breed gedragen roep naar verandering goed uit.. Hij stelt zichzelf voor als een uitdager voor het establishment in Washington. De campagne van Obama heeft miljoenen arbeiders, jongeren en Afro-Amerikanen warm gemaakt voor de komende presidentsverkiezingen en de mogelijkheid van een eerste zwarte president in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Wie zich echter niet laat verdoven door deze 'vernieuwende' retoriek en wat meer op de achtergrond gaat spitten, staat versteld van de nauwe banden die Obama heeft met de grote bedrijven en het door hem zelf verguisde gevestigde establishment. Obama heeft veel verwachtingen gecreëerd, maar kan enorme ontgoochelingen veroorzaken omdat hij, eens aan het roer, niet zal staan voor de verhoopte verandering. Hij voert een linkse campagne om een rechts beleid te voeren.
Ondanks zijn belofte om dat niet te doen, deed hij toch beroep op openbare financiering van zijn verkiezingscampagne. Alhoewel hij kan rekenen op heel wat kleine giften, is de campagne van Obama toch grotendeels afhankelijk van de superrijke donateurs. Hij kreeg miljoenen van grote bedrijven, wiens vertegenwoordigers bovendien deelnemen aan wekelijkse telefoonconferenties met de verantwoordelijken voor de campagne. De New York Times stelde dat het geheim van de financiële steun van Obama bestaat uit meer dan 500 fondsenwervers die allen bijdragen hebben verzameld voor een totaal bedrag van 50.000 dollar of meer. Heel wat van hen komen uit de bedrijfswereld en hebben belangrijke belangen in Washington. Advocaten vormen met 130 in aantal de grootste groep, velen van hen werken voor bedrijven waarvoor zij ook veel lobbywerk verrichten. Verder zijn er onder hen heel wat die werken voor financiële reuzen als Lehman Brothers, Goldman Sachs of Citigroup.
Velen hopen dat Obama iets zal doen aan de toenemende ongelijkheid in de Amerikaanse samenleving en dat hij zal vermijden dat de lonen van de arbeiders verder afnemen, hun jobs verloren gaan, de gezondheidskosten de lucht ingaan, de prijzen voor energie toenemen of dat gezinnen uit hun huizen worden gezet. Dat heel wat figuren die verantwoordelijk zijn voor deze situaties nauw verbonden zijn met Obama's campagne is hen uiteraard niet bekend.
Daarom verzet Obama zich tegen een moratorium op de openbare verkopen van huizen of het bevriezen van de intresten op hypotheken terwijl 2,5 miljoen Amerikanen dit jaar hun huis zullen verloren hebben. Het verklaart ook waarom Obama tegen het voorstel stemde om de intrest op kredietkaarten met 30% te verminderen of waarom hij zich verzet tegen een grotere controle op de bankwereld. Verder zegt hij voorstander te zijn van de vrije markt en sprak zich tijdens de voorverkiezingen uit tegen bijvoorbeeld het vrijhandelsakkoord NAFTA. Hoe hol zijn populistische retoriek eigenlijk is gaf hij met zoveel woorden weer in een interview aan Fortune waarin hij stelde dat zijn kritiek op NAFTA overdreven was. Onlangs stemde Oboma voor een wet die met terugwerkende kracht immuniteit geeft aan de grote telecommunicatiebedrijven die het de regering mogelijk maakten om op illegale wijze miljoenen Amerikaanse e-mails en telefoongesprekken te onderscheppen.
Obama legt sterk de nadruk op het feit dat hij steeds tegen de oorlog in Irak was gekant, terwijl hij in het parlement stelselmatig de oorlogsbegrotingen goedkeurde. Ook beloofde bij van bij de start van de voorverkiezingen als president alle gevechtseenheden binnen de 16 maanden uit Irak terug te trekken, een belofte waar hij recent op terug kwam door te stellen bereid te zijn om te werken aan een verfijning van de kalender voor de terugtrekking van de troepen. Het standpunt van Obama wordt gedeeld door een groeiend deel van de heersende elite in de VS die beseft dat er een onhoudbare situatie is in Irak en dat op zowel economisch, militair als politiek vlak. Obama wil minstens 10.000 extra soldaten naar Afghanistan sturen om de Amerikaanse strijd tegen de Taliban te ondersteunen. Op dit vlak is hij het eens met Bush en McCain. Verder is hij, ondanks alle beloften voor meer diplomatie, voor een verderzetting van de blokkade van Cuba, militaire steun aan het rechtse repressieve regime van Colombia en beloofde hij een hard standpunt in te nemen tegen Iran.
De verkiezing van een eerste Afro-Amerikaan in het Witte Huis, in een land waar 40 jaar geleden zwarten nog werden vermoord indien ze opkwamen voor stemrecht, zou zeker geen onbelangrijk gegeven zijn. Desondanks weigert Obama iedere kritiek op het structurele racisme dat voortkomt uit het Amerikaans kapitalisme dat in feiten is ontstaan via de brutale uitbuiting van Afrikaanse slaven en verder blijft profiteren van de Afro-Amerikaanse arbeiders.
Ondanks het feit dat een meerderheid van de Amerikanen, waaronder een meerderheid van de dokters, voor een nationale gezondheidszorg is, weigert Obama steun te verlenen aan Clinton's voorstel terzake. Het is dus niet verwonderlijk dat Obama meer geld kreeg van de gezondheidsindustrie dan McCain. De voorstellen van Obama inzake gezondheidszorg beperken zich trouwens tot regeringssubsidies om de mensen bij te staan als ze private verzekeringen kopen. In de praktijk zou dit neer komen op een rechtstreekse subsidie van de overheid aan de grote gezondheidsbedrijven.
Obama heeft, net als andere top-Democraten, zijn eerdere kritiek op het starten van nieuwe olieboringen op zee ingetrokken. Eerder zochten ze aansluiting bij de kritiek van milieuactivisten op dergelijke boringen en de gevolgen ervan voor zowel de kustbewoners als de zee. Obama krijgt tevens heel wat financiële steun van de nucleaire energielobby, waaronder het belangrijkste bedrijf in die sector, Exelon.
Het ziet er dus naar uit dat van de grote verwachtingenniet veel zal terecht komen en het progressieve, vernieuwende, tegen het zere been schoppende aureool van het Kennedy-achtige surrogaat, eens in het Witte Huis, in de loop van 2009 even vlug zal oplossen als het ontstaan is.
Hillary Clinton zal daar in 2012 haar nu Obama-verheerlijkende partijbonzen met plezier op afrekenen...
Volgens Het WWF zorgt ons consumptiedrang ervoor dat we vanaf morgen, 24 september, alle grondstoffen hebben opgebruikt die de aarde op één jaar tijd kan vernieuwen. Dat houdt in dat de vraag het aanbod met 40% overschrijdt, of anders gezegd de aarde bijna 1 jaar en 4 maanden nodig om te maken of te vernieuwen wat de mens al op één jaar consumeert', aldus het WWF. Dat gegeven is gebaseerd op cijfers van Global Footprint Network, een onderzoeksorganisatie die meet hoeveel natuurlijke grondstoffen we hebben en hoeveel we daarvan gebruiken. Als gevolg van die overconsumptie vermindert de voorraad grondstoffen, zoals bomen en vissen, terwijl de 'consumptieafval' waaronder CO2, blijft toenemen.
De planeet kan het volume CO2 niet volledig 'opnemen' waardoor het zich opstapelt in de atmosfeer en daardoor, voor zover het er niet de oorzaak er van is, de klimaatsverandering aanzienlijk versnelt.
Onze overconsumptie heeft nog meer, voor de mensheid levensbedreigende, gevolgen. Behalve 41.000 dieren diersoorten die met uitsterven bedreigd zijn, is er het op termijn catastrofale feit dat elke minuut 36 voetbalterreinen of per jaar 13 miljoen hectare bos verdwijnen, dat bij 75 procent van alle vissoorten in de oceaan overbevist worden. Eén en ander maakt dat miljoenen mensen te kampen hebben met een tekort aan voedsel.
Door het focussen op het 'opwarmingsprobleem' en de oorzaak ervan, wordt het kernprobleem: de overconsumptie als gevolg van onze economisch systeem, dat een steeds grotere groei van productie en consumptie noodzaakt, weggemoffeld. Wij willen en kunnen niets doen om het uiteindelijk gevolg van de ongebreidelde groei te voorkomen. Wij kunnen en willen niet aanvaarden dat wij rechtsomkeer moeten maken, onze welvaart afbouwen om ons welzijn te beveiligen. Daarbij bedenkend dat dit laatste alleen al menselijkerwijs nodig zou moeten om de minderbedeelden op deze aarde ook een menswaardig leven te geven, maakt dit alles tot een onaanvaardbaar doembeeld voor onze egoïstische 'ik' dat ons allen in min of meerdere mate beheerst. Er is dus weinig hoop...
Voor zover dat al niet het geval was, blijkt nu overduidelijk dat de meerderheid van 'de Belgen lak hebben aan de politiek, en misschien nog meer aan haar beoefenaars. De laatste dagen en uren steken de mediacommentatoren elkaar de loef af met het analyseren en aanwijzen van de oorzaak van deze nu reeds vijftien maanden aanslepende politieke snertsoap.
Het streven naar een zogenaamde 'broodnodige' staatshervorming, die volgens de Vlaamse partijen noodzakelijk is om de Vlaamse (?) welvaart te behouden en verhogen en het 'land' (?) beter te kunnen besturen, heeft tot dusver alleen maar tot onbestuurbaarheid en de daaruit voortspruitende economische (en sociale) gevolgen geleid. De wederzijdse stigmatisering door zowel politiek als media over de 'luie" en profiterende Walen en de egoïstische en separatistische Vlamingen, zorgen op politiek en verbaal vlak steeds meer voor vergelijkbare voormalige Noord-Ierse en ex-Joegoslavische toestanden. Er is niet veel meer nodig of zelfs Vlaams-Belangers prefereren onaangepaste Marokkanen en Turken boven hun Franstalige landgenoten, en Waalse FDF-hoteleigenaars geven de voorkeur aan luidruchtige Nederlanders boven rustige Vlaamse gepensioneerden.
Bepaalde teksten en uitspraken van (vooral Vlaamse) politici komen heel dicht bij, wat men tegenwoordig onder de noemer 'racistisch' pleegt te plaatsen, voor zover zij al niet evenwaardig zijn aan uitspraken en teksten over allochtonen waarvoor er op grond van de racismewet al menige aanklacht of zelfs veroordeling werd uitgesproken.
Zover is het gekomen in dit land, met bevolkingsgroepen die behalve in taal, onderling minder verschillen dan bvb. de Friezen en Zuid-Limburgers in Nederland, en De Bretoenen en de Pyreneeërs in Frankrijk.
In een wereld waar de ecologische, economische, sociale en politieke problemen in steeds grotere mate een globalere en grens- en volkoverschrijdende aanpak vereisen, gaan wij ons heil zoeken in de oeroude stammencultuur en etnische gemeenschapsstructuur. Arm Vlaanderen...
Onze federale Eerste Minister, Yves Leterme , neemt de begrotingstoestand "zeer ernstig". Naar zijn zeggen is er geen ruimte voor cadeaus en zijn er meer dan vijf miljard besparingen nodig om volgend jaar een begroting met 0,3 procent overschot te krijgen. Over de weigering van de Vlaamse regering om de beloofde 400 miljoen terug in de federale staatskas te storten, zegt hij "zo zijn bedenkingen" te hebben, en voor wat betreft de 250 miljoen die Electrabel nog steeds niet heeft betaald, maakt hij zich sterk die "alsnog kunnen te innen"
Hij belooft de fiscale druk niet te zullen verhogen en "de koopkracht van de burger zal niet in gevaar worden gebracht". Leterme zegt dat hij "zo zijn eigen pistes heeft" om de besparingen door te voeren, en voor 2009 een geloofwaardige begroting op te stellen, zonder te kiezen voor de gemakkelijkheidoplossingen die in het verleden werden gebruikt.
Als simpele huisvader die na veertig jaar ervaring toch één en ander afweet van met huishoudbegrotingen en dito budgetten, heb ik daar toch vragen bij. Er van uitgaande dat de staatsinkomsten grotendeels door ons allen worden geleverd, en de uitgaven evenzo ons allen op één of andere wijze ten goede komen, zou ik van deze, voorlopig nog steeds falende landsleider, graag vernemen hoe hij meer inkomsten en/of minder uitgaven bekomt zonder diegenen die ze moeten leveren of ontvangen daar op aan te spreken.
Het is een geschiedkundig gegeven dat binnen een zelfde land, etnische of taalkundige minderheden streven naar meer autonomie of zelfs onafhankelijkheid, iets waar de etnische meerderheid zich dan meestal tegen verzet. België is daar een uitzondering op, want daar is het de Vlaamse meerderheid die afwil van de lasten die de Franstalige minderheid met zich meebrengen.
Tot de jaren zeventig hadden wij Vlamingen, nog een logische en aanvaardbare motivering ter rechtvaardiging van onze zelfstandigheidsdrang. Sindsdien hebben verschillende fasen van de staatshervorming een relatief ver doorgedreven zelfstandigheid aan de gewesten en gemeenschappen gegeven. Daardoor werd een einde gemaakt aan de culturele, politieke en sociale dominantie van de Franstalige minderheid, welke ingebed lag in de oorspronkelijke structuur van de Belgische staat. Een moderne democratie, en solidair sociaal stelsel waardig, zorgen een reeks grondwettelijke waarborgen er voor, dat zowel op politiek als op economisch en sociaal vlak, een gewest of gemeenschap geen daden kan stellen die ten nadele zijn van de andere gewesten of gemeenschappen.
Vandaag moet ik vaststellen dat mijn volksgenoten de overeengekomen waarborgen ervaren als een onaanvaardbare hinder voor hun, nu reeds superieure economische ontwikkeling en welvaart. Het Franstalige verzet tegen verdere, voor hen nadelige hervormingen, omdat die de waarborgen tegen nadelige meerderheidsbeslissingen, en de solidariteit op de helling zetten, stuit op egoïstisch Vlaams onbegrip.
Als een sociaal mens kan ik daar enkel schaamte bij voelen.
Vlaanderen moet zijn meerderheid niet misbruiken om gemaakte afspraken te herzien,of nieuwe af te dwingen, maar om de in het verleden gemaakte overeenkomsten te doen naleven. Wij kunnen misschien beginnen met zelf het goede voorbeeld (blijven) te geven
Om de welvaart te behouden stellen de rechtse en centrumrechtse partijen in Vlaanderen dat een 'grote' staatshervorming noodzakelijk is. Daarin enigszins verbazingweek, schoorvoetend bijgetreden door de salonsocialisten van de Sp.a, omdat dit de enige mogelijkheid zou zijn om de solidariteit tussen het noorden en zuiden van het land te behouden.
Maar omdat hier en daar een wakkere burger aantoont dat de daarvoor aangehaalde motiveringen bol staan van contradicties en drijfzandherige theorieën, sleurt men er iets nieuw bij: Een grote staatshervorming zou ook nodig zijn om dé democratie zelf te herstellen. Onze democratie zou namelijk worden naangevallen door de (Franstalige) minderheid die de wil van de (Vlaamse) meerderheid niet wilt respecteren. Vlaanderen zou van de Franstaligen geen geld, macht of grond willen, maar enkel politieke solidariteit.
Je kan het tegenwoordig niet zo gek veel bedenken, of men wijt de schuld aan de Franstalige "imperialistische parasieten" die bovendien de solidariteit en zowaar zelfs de democratie zouden ondergraven. Een vergaande - door een Vlaamse parlementaire meerderheid opgelegde - staatshervorming van zou dan de enige oplossing zijn. In de meeste landen met een complexe etnische samenstelling zijn het veelal die landen waar minderheden over ruime rechten beschikken, en mechanismen om zich te beschermen tegen etnische meerderheden, waar men het minst etnische conflicten kent. Het is geen wonder dat, ondanks de fundamentele beperkingen van het stalinistische model in het voormalige Oostblok, etnische conflicten er relatief zeldzaam waren. En dat daar na de val van de Sovjet-Unie abrupt een einde aan kwam, toen die nieuwe landen kennis maakten met de democratie zoals die door de huidige voorstanders een zogenaamd confederaal model wordt gehuldigd.
Net die beschermingsmechanismen en rechten van etnische minderheden, waar Belgische politici in het buitenland nochtans te pas en te onpas mee staan te leuren, worden door hen zelf nu in vraag gesteld. We hebben ironisch genoeg een politieke kaste die boeken schrijft over de Verenigde Staten van Europa van Helsinki tot Lissabon, en tegelijkertijd discussieert over het einde van een land tussen Oostende en Aarlen. We hebben politici die de mond vol hebben over het beëindigen van de erfenis van de Koude Oorlog, maar er niet in slagen om een oplossing te vinden voor de erfenis van het Romeinse Rijk!
De burgerlijke staat België is gebouwd op het principe dat zowel de Franstaligen als Vlaamse Brusselaars als minderheid in België bepaalde rechten hebben, zodat er de facto geen beslissingen opgelegd kunnen worden door één taalgroep tegenover de andere taalgroep. In die zin is binnen een burgerlijk kader het lot van de Vlaamse minderheid in Brussel verbonden met dat van de Franstalige minderheid in België.
Niemand zal ontkennen dat de kennis van verschillende talen een verrijking is. De kennis van het Nederlands is een belangrijke troef om een baan te vinden, in Brussel en zeker in Vlaanderen. Maar wie gelooft echt dat men in Vilvoorde, en andere Vlaamse gemeenten in de regio, enkel sociale woningen geeft aan mensen die Nederlands kennen omwille van sociale motieven? Het spreekt voor zich dat de autochtone bevolking rond de hoofdstad problemen heeft om een betaalbare woning te vinden. Maar in de meeste andere landen lost men dit op door voldoende sociale (koop)woningen te bouwen. In Vlaanderen, daarentegen, meent men dat op te moeten lossen door taalcriteria op te leggen en een virtuele muur te bouwen rond de eigen hoofdstad. Volgens de Vlaamse politici heeft de etnische groep die het meeste leden telt, gelijk. De andere etnische groepen hebben volgens hen de keuze om zich te onderwerpen aan de goede intenties van die meerderheid, of moeten de gevolgen maar dragen, als ze dat weigeren te doen.
Waarom denkt men dat de zoveelste staatshervorming zal oplossen wat de voorgaande staatshervormingen duidelijk niet hebben gedaan? Waarom zou een volgende staatshervorming de toekomst van de welvaart en solidariteit wel verzekeren? Binnen het neoliberaal kader waarin landen, regios en mensen met elkaar moeten concurreren om in de gunst te blijven van het kapitaal, is het een illusie te denken dat je landen, regios of mensen op die wijze in harmonie met elkaar kan doen samenleven. Het is ook een illusie te denken dat je zo echte autonomie kan hebben. Een buitenlandse multinational moet maar even met de vingers knippen en we zien direct hoe weinig autonoom regios en landen zijn om bepaalde keuzes te maken.
Het politieke establishment in Vlaanderen stelt dat zijn voorstellen te nemen of te laten zijn . De tegenvoorstellen van de Franstaligen vinden zij echter onbespreekbaar. Vlaanderen kan dan misschien wel eenzijdig BHV splitsen, omdat daar een simpele meerderheid voor volstaat, maar daarmee staat men geen stap verder om de door haar gewenste staatshervorming te realiseren. Het enige wat hen rest is ermee te dreigen om België op te blazen.
Uiteraard zijn Franstalige politici geen heiligen en even goed neoliberaal. Ook zij hebben in de eerste plaats oog voor hun eigen directe politieke belangen. Maar ook de Vlaamse burgerlijke politici zijn dat. Zij liggen bijvoorbeeld ook dwars bij de uitbreidingsplannen van de luchthaven van Luik, en zo ook hebben zij er voor gezorgd dat de E429 tussen Brussel en Rijsel, stopt in Halle, waardoor de aansluiting met de Brusselse ring niet optimaal is. Iedere gemeenschap kan men verschillende voorbeelden aanhalen van pesterijen van de andere gemeenschap.
Tegengestelde belangen en eisen zijn nu eenmaal inherent aan een neoliberaal model en zullen alleen maar toenemen naarmate de regios meer autonomie krijgen om een eigen beleid te voeren. Het begrip 'eigen beleid' moet men, trouwen erg relativeren gezien 60% van de beslissingen gnomen wordt op Europees niveau en de rest van de beslissingen in hoge mate beïnvloed wordt door externe krachten, zoals de Europese financiële groepen en mondiale economische belangengroepen.
Het geloof dat meer fiscale autonomie, en dus meer fiscale concurrentie, de politieke solidariteit in ons land zal doen toenemen is op zich al een contradictio in terminis. De dag dat men in Wallonië of Brussel de vennootschapsbelasting met 1% doet dalen om meer investeerders aan te trekken dan Vlaanderen, zal men Wallonië meteen een gebrek aan politieke solidariteit verwijten.
En dat omdat de Franstaligen nu maar eens moeten voelen wat wij 100 jaar geleden hebben gevoeld, vinden steeds meer Vlamingen dat een compromis niet noodzakelijk is, want wij zijn met meer. Dat is tegen het democratisch principe en een ordinaire machtsgreep van één gemeenschap ten koste van een andere gemeenschap.
Op politiek vlak wordt hier een Balkan-oorlog uitgevochten...
Rusland heeft de Georgische gebieden Zuid-Ossetië en Abchazië als onafhankelijke landen erkend. De Westerse landen schreeuwen 'moord en brand' over zoveel aantasting van de 'territoriale integriteit' van het grondgebied van de staat Georgië. Dat zijzelf enkele jaren geleden hetzelfde, met identiek dezelfde motivering deden door de onafhankelijkheid van de Joegoslavische provincie Kosovo uit te roepen weerhoudt er de hypocriete ministers van Buitenlandse Zaken, zoals Karel De Gucht, niet van om te spreken van een "'schandalige' en 'onaanvaardbare' daad vanwege de Russen"
Toen in de jaren zestig Chroetjev een communistisch regime installeerde op Cuba en het militair met raketten wou steunen, ontketende de Amerikaanse toenmalige president ei zo na bijna een derde wereldoorlog. Nu dat de Nova vrijwel alle buurlanden van Rusland wil inpalmen, en de russen zich angstvallig bedreigd voelend een paar, in meerderheid door Russen bevolkte kleine gebieden uit de Westerse invloed wil houden, spreekt men van "agressief machtsvertoon" en "onaanvaardbare (de facto) gebiedsuitbreiding".
Dat men opnieuw gaat moeten rekening houden met de stilaan gerecupereerde Russische beer, breekt de westerse leiders zuur op. Vooral nu ze, ontwakend uit hun euforische slaap, merken dat ze voor een relatief groot deel afhankelijk zijn geworden van Russische gas- en olieleveringen.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat een kritisch iemand zoals ik zich ergert aan de al dan niet misleidende, dubbelzinnige, domme, of gewoonweg foute krantenkoppen. Zo bloklettert de krant 'De Morgen' vorige zaterdag dat "Negen op tien scholieren hun rijbewijs gratis op school kunnen halen" . Voor wie zich de moeite getroost om ook het bijbehorend artikel te lezen (en dat doet lang niet iedereen), wordt de euforie heel wat minder als men merkt dat het hier niet om het rijbewijs zelf gaat, maar om het goedkoopste deel van de voorbereiding om een rijbewijs te behalen: nl. de theoretische lessen en het theoretisch examen. Voor het veel duurdere en moeilijkere deel, de praktische rijopleiding en -examen zelf, blijft men vooralsnog aangewezen op de 'vrije begeleiding' of de rijscholen, en de examencentra.
Even verder in het artikel wordt weliswaar gewag gemaakt van het voornemen om in de toekomst ook een deel van de praktische rijopleiding 'gratis' te maken, maar dat moet de minister eerst samen met de Vlaamse Stichting Verkeerskunde via 'een ronde tafel' nog eens bekijken.
Vraag is of in tijden van smeltende gletsjers, afbrokkelende poolkappen, door smog en ozon verstikkende grootsteden, de gemeenschap het gemakkelijker en goedkoper moet maken om meer autobestuurder, dus gebruikers, dus files, dus wegen, dus co² en fijn stof -uitstoot te produceren. Ook al gaat het maar om een 'luttele' 3 miljoen, misschien zou men dat geld beter aanwenden om het openbaar vervoer verder te optimaliseren, toegankelijker, en betaalbaarder te maken. Of... om in de scholen aan mobiliteitsmentaliteitswijziging te doen...
Terwijl men zich hier afvraagt hoe het met dit land verder moet in september, nu de drie bemiddelaars orakelen dat er geen sprake kan zijn van een staatshervorming, houdt onze federale eerste minister zich in Peking bezig met columns te schrijven over hoe voorbeeldig de Belgische (?) atleten het er van afbrengen. Misschien maakt zijn entourage hem wat anders wijs, maar naar mijn weten heeft daar nog geen enkele landgenoot een noemenswaardige (olympische) prestatie geleverd, en ziet het er maar twijfelachtig uit of er iemand voor deze, volgens velen op sterven na doodbloedende natie zelfs maar één enkele mediale zal in de wacht slepen. Hopelijk gaat hij niet bij zijn Chinese ambtgenoot ten rade, en neemt hij hun aanpak m.b.t. Tibet niet als voorbeeld om het binnen zijn kartel steeds meer de kop opstekende 'onafhankelijkheidsmonster' (of hoe moet men de drang naar een confederaal systeem anders benoemen) te bedwingen.
Ondertussen schreeuwen zowel werkgevers als vakbonden moord en brand, de enen omdat de inflatie-achternahollende indexkoppeling steeds meer onze economie zou bedreigen, de anderen omdat ondanks die indexkoppeling de koopkracht van de mensen blijft dalen. Verder heeft de vakantieperiode die het politieke bedrijf tot bezinning moest brengen, er daarentegen voor gezorgd dat de loopgraven dieper, de wallen sterker zijn gemaakt , en de stormrammen geperfectioneerd werden.
Na een ver van hete zomer volgt waarschijnlijk een zwoele herfst, met af en toe een klein stormetje, om uiteindelijk in een koele winter de grote slag van de gewestverkiezingen voor te bereiden. Hoe dit land er de komende lente, en zomer zal gaan uitzien, en in welke economische en sociale staat het zal zijn, is de grote vraag. Het antwoord is niet te lezen in de columns van onze regeringsleider in Peking. Waarschijnlijk omdat hem hier niemand die vraag stelt...of durft te stellen.
Een staatssecretaris die voldoende 'tot bezinning ' is gekomen
Gelukkiglijk zijn er ook nog Belgische ministers die bij hun terugkeer uit vakantie NIET onmiddellijk terug het vliegtuig opstappen voor een tiendaagse uitstap naar de Olympische Spelen om zogenaamd onze (ondermaats) presterende atleten aan te moedigen. Iemand die meent dat hij reeds meer dan genoeg tijd heeft gehad om tot bezinning te komen" en in België, meer dan in Peking, iets kan doen voor zijn landgenoten, is staatssecretaris voor Armoedebestrijding Jean-Marc Delizée. Hij vindt namelijk terecht dat bij de berekening van de index veel te weinig rekening wordt gehouden met de sterk gestegen energie- en huurprijzen, en daar dringend wat moet aan gedaan worden.
Er zijn dus toch nog politici die eerst geen doorgedreven staatshervorming nodig hebben om zich bewust zijn van het feit dat in de indexkorf, energie en huur amper voor 15 procent meetellen, terwijl voor de meeste lagere inkomens, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, de woonkost 50 à 60 procent uitmaken van het gezinsbudget. Benieuwd of het voorstel van Delizée om de berekening van de index aan te passen, en zodoende meer in functie van de lage inkomens te laten werken, genade vindt bij de centrumrechtse vertegenwoordigers. Maar ik vrees dat deze in de eerste plaats bezorgd zijn voor de 'welvaart' van diegenen die er, ondanks de stijgende energiekosten, nu nog steeds "wel bij varen"
Of het positieve effect van een 'rustgevende vakantie' lang zal uitdeinen, valt te betwijfelen. Afgezien van de onverkwikkelijke politieke soap die eind september dit landje wereldwijd nog belachelijker zal maken dan het al is, staat in het najaar de kleinsverdieners en minderbedeelden een nieuwe 'energieschok' te wachten die veel gezinnen in financiële problemen zal brengen. De aardgasprijs voor de doorsnedenconsument ligt op dit ogenblik maar liefst 50,5 procent hoger vorig jaar, en volgens de sectorspecialisten zal die in de komende maanden alleen maar verder stijgen. Meer dan twee miljoen Belgische gezinnen verwarmen zich met aardgas, 1,7 miljoen gezinnen met stookolie. De prijs van stookolie gaat sinds enkele weken wel in dalende lijn, maar staat wel nog altijd 60 procent hoger dan een jaar geleden. En of dat nog niet genoeg zou zijn, hebben wij ook nog de elektriciteitsprijs die voor een gemiddeld gezinsverbruik inmiddels met 20 procent is gestegenen, en het Water dat 7,4 procent duurder is geworden.
De opeenstapeling van hogere facturen brengt nu reeds almaar meer gezinnen in de problemen. Er is een sterke toename van de wanbetalingen, en dit niet alleen door kansarmen met een leefloon of werkloosheidsuitkeringen. Ook mensen met een job komen in de problemen. De grote schok zal er rond de jaarwisseling komen, wanneer de afrekeningen voor het afgelopen jaar in de bus zullen vallen en de energieleveranciers grotere voorschotten zullen vragen voor het komende jaar.
Misschien kan de man van 800.000, bij zijn terugkeer uit zijn 'bezinnende' vakantie eens denken aan hervormingen in energiesectoren, verlaging van lasten op basisbehoeften, het elimineren van onnodig geldstromen van gemeenschapsgelden naar woekerwinstmakende bedrijven. M.a. w.: 'Gemeenschapshervormingen' i.p.v. staatshervormingen...
Moet men Solzhenitsyn zijn Nobelprijs nu postuutm ontnemen?
Het leven van van de vorige week overleden Russische Nobelprijswinnaar Alexandr Solzhenitsyn zat vol contradicties. Samen met een andere landgenoot en eveneens Nobelprijswinnaar, Andrei Sakharov klaagde hij de uitwassen aan van het verkeerde uitgevoerde en totalitaire socialisme.
Als een door het westerse kapitalisme misbruikte symbool antisovjet symbool, was hij echter ook een scherp criticus van de liberale democratie en van het Westerse hedonisme en de lafheid van de VS, ondanks dat land hem asiel en bescherming bood tijdens zijn moeilijke jaren van ballingschap. En terwijl zijn familieleden VS-staatsburgers werden, heeft hijzelf dat steeds geweigerd..
Wellicht benadert het Rusland van vandaag in grote mate het tsaristische ideaal van Solzhenitsyn. Het is niet meer socialistisch, maar hevig nationalistisch, met een heropgebloeide orthodoxe kerk. Het huidige Rusland wordt terug gerespecteerd en gevreesd door zijn buurlanden. Solzhenitsyn is steeds vol lof geweest voor een ingewikkeld systeem van onrechtstreekse democratie, maar verwierp het concept van politieke partijen. In het Rusland van vandaag is er de dominante partij van Vladimir Poetin, waar regio's en steden de weinige vrijheid die ze na de val van het communistisch systeem verworven hadden, weer hebben verloren.
Solzhenitsyn was hevig in zijn verdediging van het etnisch Russisch nationalisme, en wou grenscorrecties om delen van Oekraïne en Kazakhstan annexeren. Bovendien kunnen zijn schrijfsels over de Russische Joden, historisch in vraag worden gesteld.
Paradoxaal genoeg verzoende Solzhenitsyn zich met Poetin en met andere KGB-officieren die het huidige Rusland besturen, hoewel hun voorgangers hem en miljoenen andere Goelag-slachtoffers folterden. Hij weigerde onderscheidingen van Gorbatsjov en Jeltsin, maar aanvaardde wel de prestigieuze staatsprijs uit de handen van Poetin.
Met de motivering van het Nobelprijscomité in het achterhoofd, kan men zich afvragen of hem de verleende Nobelprijs nu postuum terug zou moeten afgenomen worden?...
In ons land moeten 270.000 mensen het doen met een 'leefloon'. Alleenstaanden moeten het zien te rooien met 711.56 euro,een alleenstaande met kinderen met 948.74 euro, en samenwonenden hebben elke inkomen van 474.37 euro. Diegenen die, niet wars van enig sarcasme het begrip, 'leefloon' hebben bedacht, worden hierbij uitgenodigd om in deze consumptiegerichte welvaartmaatschappij enkele maanden met een dergelijk inkomen trachten te "leven". Althans, Leven volgens het gangbare begrip van een modale Belgische burger.
Bij hun toetreding tot de eerste paarse regering in 1999, beloofden de socialisten het leefloon dat (zoals de meeste andere uitkeringen) de voorgaande acht jaren, weliswaar geïndexeerd, maar niet meer, zoals de lonen was aangepast aan de welvaartstijging, in vier jaar tijd met 10 percent te verhogen. Waarom die beloofde 10% vier jaar later amper 4% werd, heeft men nooit duidelijk gemaakt.
Tijdens de tweede paarse coalitie zou één en ander door de Waalse PS-minister Dupont goedgemaakt worden, werd beloofd. In de laatste maanden van deze legislatuur kondigde deze dan ook fier aan dat hij door de verhoging met 4% gedurende de vorige vier jaar jaren, en de nog toegezegde verhoging van 2% in januari 2008, de regering haar oorspronkelijke belofte was nagekomen.
Blijkbaar vergat hij gemakshalve dat, zoals voor de Topambtenaren, ook voor de leefloners sinds 1999 de tijd niet was blijven stilstaan. Tijdens de 8 jaar durende legislatuur, waarop men de achterstand van de daarop voorafgaande 10 jaar goed maakte, werd er ondertussen een nieuwe achterstand opgebouwd. Rekening houdende met een gemiddelde welvaartstijging (bovenop de indexaanpassing) die sinds twee decennia jaarlijks minstens 1% bedraagt, moest het leefloon tussen 1999 en 2007, (door cumulatie) met 21.5% gestegen zijn (de achterstand van 10% tot 1999 + de acht jaarlijkse welvaartstijging van 1% tot 2007) i.p.v. met de huidige 9.4%.
In 2007 was is de welvaartsachterstand voor het leefloon, welke in 1999, 10% bedroeg, zelfs na de zogenaamde inhaaloperatie, dus in feiten opgelopen tot 12.1%. Als men dan ook nog bedenkt dat procentuele stijgingen bij maandbedragen van minder dan 1000 euro, een lagere compensatie geven dan de werkelijke stijging, (ik onthoud mij van de vrij technische uitleg) kan men niet anders dan vaststellen dat de socialisten tijdens hun paarse regeerperiodes niet echt daadwerkelijk begaan waren met diegenen waaraan zij ideologisch hun bestaansrecht ontlenen: namelijk de zwakken en minderbedeelden in de samenleving.
Mits enige aanpassing van de aangehaalde bedragen, percentages en periodes, zou men het evengoed kunnen plaatsen bij alleenstaande werklozen, al dan niet met personen ten laste of gepensioneerden met de laagste pensioenen. Ondanks de enkele procenten die hen de afgelopen jaren zijn toegestopt, en de beloofde relatieve welvaartsvastheid van hun uitkeringen, hebben zij alsnog niet kunnen delen in de welvaartstijging welke hun andere landgenoten tijdens de betere economische jaren, hebben mogen smaken door loonaanpassingen en allerlei belastingsverlagingen en compensaties .
Met andere woorden: alhoewel zo niet alles, toch heel veel van onze sociale zekerheid en verworvenheden aan het socialisme te danken is, hebben de partijen die daar verder uitvoering dienen aan te geven, de vorige decennia waarin zij mee aan het bestuur hebben gezeten, zich meer beziggehouden met de opwaardering van de middenklasse waartoe een groot deel van haar electoraal is gaan toe behoren, dan met diegenen die, om welke reden ook, uit die opwaarderingboot zijn gevallen, of daar zelfs nooit zijn ingekomen. Nu, na de meer dan zeven vette jaren, de magere jaren hun tol komen opeisen, zijn de onvermogenden, en minderbedeelden de grootste slachtoffers en lijden zij dubbel zoveel onder de gevolgen van de crisis.
Het valt te vrezen dat de maatregelen die de huidige centrum-rechtse regering zal treffen om de put dempen die o.a de bank-Emirs en Kaliefen hebben gedolven, ondanks de aanwezigheid van de Waalse socialisten, er ook in de toekomst niet veel positiefs te verwachten zal zijn voor de minder- en onfortuinlijken in onze gemeenschap.
De begrippen sociaal en socialisme verliezen blijkbaar aan betekenis, al naargelang het inkomen kleiner is.
Renaat Van Poelvoorde
De begroting voor volgend jaar heeft niet het in het 'vergrijzingpact' voorziene overschot van 7%, en haalt zelfs niet het uiteindelijk vooropgestelde overschot van drie procent. Het is zelfs nog veel erger: men denkt het begrotingsprobleem gewoonweg op dezelfde wijze op te lossen als men dat met de financiële crisis heeft gedaan. Daar heeft men het 'vertrouwen' teruggewonnen door schulden, leningen, en kredieten te waarborgen met geld dat men niet heeft. Door nu een begroting te maken, gebaseerd op inkomsten die men (hoogstwaarschijnlijk) niet zal hebben, en uitgaven te negeren die men (vrijwel zeker) zal moeten doen, en dat alles voor te stellen als een 'sluitende' begroting geeft de man ven '800.000' aan hoe men de definitie van goed bestuur dient te begrijpen. 
Eén van de wezenlijke verschillen tussen het liberalisme en het socialisme is de visie op de 'maakbaarheid' van onze toekomst. Liberalen willen de toekomst laten bepalen door de onzichtbare hand van het vrije spel der maatschappelijke krachten. Omdat de factor 'kapitaal' binnen het kapitalisme allesbepalend is, worden de daden van deze onzichtbare hand vooral gestuurd door de wetmatigheden van de (financiële) economie, met als hoofddoelstelling de winstmaximalisatie.
