over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
22-09-2008
Vlaanderen terug naar de stammencultuur?
Voor zover dat al niet het geval was, blijkt nu overduidelijk dat de meerderheid van 'de Belgen lak hebben aan de politiek, en misschien nog meer aan haar beoefenaars. De laatste dagen en uren steken de mediacommentatoren elkaar de loef af met het analyseren en aanwijzen van de oorzaak van deze nu reeds vijftien maanden aanslepende politieke snertsoap.
Het streven naar een zogenaamde 'broodnodige' staatshervorming, die volgens de Vlaamse partijen noodzakelijk is om de Vlaamse (?) welvaart te behouden en verhogen en het 'land' (?) beter te kunnen besturen, heeft tot dusver alleen maar tot onbestuurbaarheid en de daaruit voortspruitende economische (en sociale) gevolgen geleid. De wederzijdse stigmatisering door zowel politiek als media over de 'luie" en profiterende Walen en de egoïstische en separatistische Vlamingen, zorgen op politiek en verbaal vlak steeds meer voor vergelijkbare voormalige Noord-Ierse en ex-Joegoslavische toestanden. Er is niet veel meer nodig of zelfs Vlaams-Belangers prefereren onaangepaste Marokkanen en Turken boven hun Franstalige landgenoten, en Waalse FDF-hoteleigenaars geven de voorkeur aan luidruchtige Nederlanders boven rustige Vlaamse gepensioneerden.
Bepaalde teksten en uitspraken van (vooral Vlaamse) politici komen heel dicht bij, wat men tegenwoordig onder de noemer 'racistisch' pleegt te plaatsen, voor zover zij al niet evenwaardig zijn aan uitspraken en teksten over allochtonen waarvoor er op grond van de racismewet al menige aanklacht of zelfs veroordeling werd uitgesproken.
Zover is het gekomen in dit land, met bevolkingsgroepen die behalve in taal, onderling minder verschillen dan bvb. de Friezen en Zuid-Limburgers in Nederland, en De Bretoenen en de Pyreneeërs in Frankrijk.
In een wereld waar de ecologische, economische, sociale en politieke problemen in steeds grotere mate een globalere en grens- en volkoverschrijdende aanpak vereisen, gaan wij ons heil zoeken in de oeroude stammencultuur en etnische gemeenschapsstructuur. Arm Vlaanderen...
Onze federale Eerste Minister, Yves Leterme , neemt de begrotingstoestand "zeer ernstig". Naar zijn zeggen is er geen ruimte voor cadeaus en zijn er meer dan vijf miljard besparingen nodig om volgend jaar een begroting met 0,3 procent overschot te krijgen. Over de weigering van de Vlaamse regering om de beloofde 400 miljoen terug in de federale staatskas te storten, zegt hij "zo zijn bedenkingen" te hebben, en voor wat betreft de 250 miljoen die Electrabel nog steeds niet heeft betaald, maakt hij zich sterk die "alsnog kunnen te innen"
Hij belooft de fiscale druk niet te zullen verhogen en "de koopkracht van de burger zal niet in gevaar worden gebracht". Leterme zegt dat hij "zo zijn eigen pistes heeft" om de besparingen door te voeren, en voor 2009 een geloofwaardige begroting op te stellen, zonder te kiezen voor de gemakkelijkheidoplossingen die in het verleden werden gebruikt.
Als simpele huisvader die na veertig jaar ervaring toch één en ander afweet van met huishoudbegrotingen en dito budgetten, heb ik daar toch vragen bij. Er van uitgaande dat de staatsinkomsten grotendeels door ons allen worden geleverd, en de uitgaven evenzo ons allen op één of andere wijze ten goede komen, zou ik van deze, voorlopig nog steeds falende landsleider, graag vernemen hoe hij meer inkomsten en/of minder uitgaven bekomt zonder diegenen die ze moeten leveren of ontvangen daar op aan te spreken.
Het is een geschiedkundig gegeven dat binnen een zelfde land, etnische of taalkundige minderheden streven naar meer autonomie of zelfs onafhankelijkheid, iets waar de etnische meerderheid zich dan meestal tegen verzet. België is daar een uitzondering op, want daar is het de Vlaamse meerderheid die afwil van de lasten die de Franstalige minderheid met zich meebrengen.
Tot de jaren zeventig hadden wij Vlamingen, nog een logische en aanvaardbare motivering ter rechtvaardiging van onze zelfstandigheidsdrang. Sindsdien hebben verschillende fasen van de staatshervorming een relatief ver doorgedreven zelfstandigheid aan de gewesten en gemeenschappen gegeven. Daardoor werd een einde gemaakt aan de culturele, politieke en sociale dominantie van de Franstalige minderheid, welke ingebed lag in de oorspronkelijke structuur van de Belgische staat. Een moderne democratie, en solidair sociaal stelsel waardig, zorgen een reeks grondwettelijke waarborgen er voor, dat zowel op politiek als op economisch en sociaal vlak, een gewest of gemeenschap geen daden kan stellen die ten nadele zijn van de andere gewesten of gemeenschappen.
Vandaag moet ik vaststellen dat mijn volksgenoten de overeengekomen waarborgen ervaren als een onaanvaardbare hinder voor hun, nu reeds superieure economische ontwikkeling en welvaart. Het Franstalige verzet tegen verdere, voor hen nadelige hervormingen, omdat die de waarborgen tegen nadelige meerderheidsbeslissingen, en de solidariteit op de helling zetten, stuit op egoïstisch Vlaams onbegrip.
Als een sociaal mens kan ik daar enkel schaamte bij voelen.
Vlaanderen moet zijn meerderheid niet misbruiken om gemaakte afspraken te herzien,of nieuwe af te dwingen, maar om de in het verleden gemaakte overeenkomsten te doen naleven. Wij kunnen misschien beginnen met zelf het goede voorbeeld (blijven) te geven
Om de welvaart te behouden stellen de rechtse en centrumrechtse partijen in Vlaanderen dat een 'grote' staatshervorming noodzakelijk is. Daarin enigszins verbazingweek, schoorvoetend bijgetreden door de salonsocialisten van de Sp.a, omdat dit de enige mogelijkheid zou zijn om de solidariteit tussen het noorden en zuiden van het land te behouden.
Maar omdat hier en daar een wakkere burger aantoont dat de daarvoor aangehaalde motiveringen bol staan van contradicties en drijfzandherige theorieën, sleurt men er iets nieuw bij: Een grote staatshervorming zou ook nodig zijn om dé democratie zelf te herstellen. Onze democratie zou namelijk worden naangevallen door de (Franstalige) minderheid die de wil van de (Vlaamse) meerderheid niet wilt respecteren. Vlaanderen zou van de Franstaligen geen geld, macht of grond willen, maar enkel politieke solidariteit.
Je kan het tegenwoordig niet zo gek veel bedenken, of men wijt de schuld aan de Franstalige "imperialistische parasieten" die bovendien de solidariteit en zowaar zelfs de democratie zouden ondergraven. Een vergaande - door een Vlaamse parlementaire meerderheid opgelegde - staatshervorming van zou dan de enige oplossing zijn. In de meeste landen met een complexe etnische samenstelling zijn het veelal die landen waar minderheden over ruime rechten beschikken, en mechanismen om zich te beschermen tegen etnische meerderheden, waar men het minst etnische conflicten kent. Het is geen wonder dat, ondanks de fundamentele beperkingen van het stalinistische model in het voormalige Oostblok, etnische conflicten er relatief zeldzaam waren. En dat daar na de val van de Sovjet-Unie abrupt een einde aan kwam, toen die nieuwe landen kennis maakten met de democratie zoals die door de huidige voorstanders een zogenaamd confederaal model wordt gehuldigd.
Net die beschermingsmechanismen en rechten van etnische minderheden, waar Belgische politici in het buitenland nochtans te pas en te onpas mee staan te leuren, worden door hen zelf nu in vraag gesteld. We hebben ironisch genoeg een politieke kaste die boeken schrijft over de Verenigde Staten van Europa van Helsinki tot Lissabon, en tegelijkertijd discussieert over het einde van een land tussen Oostende en Aarlen. We hebben politici die de mond vol hebben over het beëindigen van de erfenis van de Koude Oorlog, maar er niet in slagen om een oplossing te vinden voor de erfenis van het Romeinse Rijk!
De burgerlijke staat België is gebouwd op het principe dat zowel de Franstaligen als Vlaamse Brusselaars als minderheid in België bepaalde rechten hebben, zodat er de facto geen beslissingen opgelegd kunnen worden door één taalgroep tegenover de andere taalgroep. In die zin is binnen een burgerlijk kader het lot van de Vlaamse minderheid in Brussel verbonden met dat van de Franstalige minderheid in België.
Niemand zal ontkennen dat de kennis van verschillende talen een verrijking is. De kennis van het Nederlands is een belangrijke troef om een baan te vinden, in Brussel en zeker in Vlaanderen. Maar wie gelooft echt dat men in Vilvoorde, en andere Vlaamse gemeenten in de regio, enkel sociale woningen geeft aan mensen die Nederlands kennen omwille van sociale motieven? Het spreekt voor zich dat de autochtone bevolking rond de hoofdstad problemen heeft om een betaalbare woning te vinden. Maar in de meeste andere landen lost men dit op door voldoende sociale (koop)woningen te bouwen. In Vlaanderen, daarentegen, meent men dat op te moeten lossen door taalcriteria op te leggen en een virtuele muur te bouwen rond de eigen hoofdstad. Volgens de Vlaamse politici heeft de etnische groep die het meeste leden telt, gelijk. De andere etnische groepen hebben volgens hen de keuze om zich te onderwerpen aan de goede intenties van die meerderheid, of moeten de gevolgen maar dragen, als ze dat weigeren te doen.
Waarom denkt men dat de zoveelste staatshervorming zal oplossen wat de voorgaande staatshervormingen duidelijk niet hebben gedaan? Waarom zou een volgende staatshervorming de toekomst van de welvaart en solidariteit wel verzekeren? Binnen het neoliberaal kader waarin landen, regios en mensen met elkaar moeten concurreren om in de gunst te blijven van het kapitaal, is het een illusie te denken dat je landen, regios of mensen op die wijze in harmonie met elkaar kan doen samenleven. Het is ook een illusie te denken dat je zo echte autonomie kan hebben. Een buitenlandse multinational moet maar even met de vingers knippen en we zien direct hoe weinig autonoom regios en landen zijn om bepaalde keuzes te maken.
Het politieke establishment in Vlaanderen stelt dat zijn voorstellen te nemen of te laten zijn . De tegenvoorstellen van de Franstaligen vinden zij echter onbespreekbaar. Vlaanderen kan dan misschien wel eenzijdig BHV splitsen, omdat daar een simpele meerderheid voor volstaat, maar daarmee staat men geen stap verder om de door haar gewenste staatshervorming te realiseren. Het enige wat hen rest is ermee te dreigen om België op te blazen.
Uiteraard zijn Franstalige politici geen heiligen en even goed neoliberaal. Ook zij hebben in de eerste plaats oog voor hun eigen directe politieke belangen. Maar ook de Vlaamse burgerlijke politici zijn dat. Zij liggen bijvoorbeeld ook dwars bij de uitbreidingsplannen van de luchthaven van Luik, en zo ook hebben zij er voor gezorgd dat de E429 tussen Brussel en Rijsel, stopt in Halle, waardoor de aansluiting met de Brusselse ring niet optimaal is. Iedere gemeenschap kan men verschillende voorbeelden aanhalen van pesterijen van de andere gemeenschap.
Tegengestelde belangen en eisen zijn nu eenmaal inherent aan een neoliberaal model en zullen alleen maar toenemen naarmate de regios meer autonomie krijgen om een eigen beleid te voeren. Het begrip 'eigen beleid' moet men, trouwen erg relativeren gezien 60% van de beslissingen gnomen wordt op Europees niveau en de rest van de beslissingen in hoge mate beïnvloed wordt door externe krachten, zoals de Europese financiële groepen en mondiale economische belangengroepen.
Het geloof dat meer fiscale autonomie, en dus meer fiscale concurrentie, de politieke solidariteit in ons land zal doen toenemen is op zich al een contradictio in terminis. De dag dat men in Wallonië of Brussel de vennootschapsbelasting met 1% doet dalen om meer investeerders aan te trekken dan Vlaanderen, zal men Wallonië meteen een gebrek aan politieke solidariteit verwijten.
En dat omdat de Franstaligen nu maar eens moeten voelen wat wij 100 jaar geleden hebben gevoeld, vinden steeds meer Vlamingen dat een compromis niet noodzakelijk is, want wij zijn met meer. Dat is tegen het democratisch principe en een ordinaire machtsgreep van één gemeenschap ten koste van een andere gemeenschap.
Op politiek vlak wordt hier een Balkan-oorlog uitgevochten...
Rusland heeft de Georgische gebieden Zuid-Ossetië en Abchazië als onafhankelijke landen erkend. De Westerse landen schreeuwen 'moord en brand' over zoveel aantasting van de 'territoriale integriteit' van het grondgebied van de staat Georgië. Dat zijzelf enkele jaren geleden hetzelfde, met identiek dezelfde motivering deden door de onafhankelijkheid van de Joegoslavische provincie Kosovo uit te roepen weerhoudt er de hypocriete ministers van Buitenlandse Zaken, zoals Karel De Gucht, niet van om te spreken van een "'schandalige' en 'onaanvaardbare' daad vanwege de Russen"
Toen in de jaren zestig Chroetjev een communistisch regime installeerde op Cuba en het militair met raketten wou steunen, ontketende de Amerikaanse toenmalige president ei zo na bijna een derde wereldoorlog. Nu dat de Nova vrijwel alle buurlanden van Rusland wil inpalmen, en de russen zich angstvallig bedreigd voelend een paar, in meerderheid door Russen bevolkte kleine gebieden uit de Westerse invloed wil houden, spreekt men van "agressief machtsvertoon" en "onaanvaardbare (de facto) gebiedsuitbreiding".
Dat men opnieuw gaat moeten rekening houden met de stilaan gerecupereerde Russische beer, breekt de westerse leiders zuur op. Vooral nu ze, ontwakend uit hun euforische slaap, merken dat ze voor een relatief groot deel afhankelijk zijn geworden van Russische gas- en olieleveringen.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat een kritisch iemand zoals ik zich ergert aan de al dan niet misleidende, dubbelzinnige, domme, of gewoonweg foute krantenkoppen. Zo bloklettert de krant 'De Morgen' vorige zaterdag dat "Negen op tien scholieren hun rijbewijs gratis op school kunnen halen" . Voor wie zich de moeite getroost om ook het bijbehorend artikel te lezen (en dat doet lang niet iedereen), wordt de euforie heel wat minder als men merkt dat het hier niet om het rijbewijs zelf gaat, maar om het goedkoopste deel van de voorbereiding om een rijbewijs te behalen: nl. de theoretische lessen en het theoretisch examen. Voor het veel duurdere en moeilijkere deel, de praktische rijopleiding en -examen zelf, blijft men vooralsnog aangewezen op de 'vrije begeleiding' of de rijscholen, en de examencentra.
Even verder in het artikel wordt weliswaar gewag gemaakt van het voornemen om in de toekomst ook een deel van de praktische rijopleiding 'gratis' te maken, maar dat moet de minister eerst samen met de Vlaamse Stichting Verkeerskunde via 'een ronde tafel' nog eens bekijken.
Vraag is of in tijden van smeltende gletsjers, afbrokkelende poolkappen, door smog en ozon verstikkende grootsteden, de gemeenschap het gemakkelijker en goedkoper moet maken om meer autobestuurder, dus gebruikers, dus files, dus wegen, dus co² en fijn stof -uitstoot te produceren. Ook al gaat het maar om een 'luttele' 3 miljoen, misschien zou men dat geld beter aanwenden om het openbaar vervoer verder te optimaliseren, toegankelijker, en betaalbaarder te maken. Of... om in de scholen aan mobiliteitsmentaliteitswijziging te doen...
Terwijl men zich hier afvraagt hoe het met dit land verder moet in september, nu de drie bemiddelaars orakelen dat er geen sprake kan zijn van een staatshervorming, houdt onze federale eerste minister zich in Peking bezig met columns te schrijven over hoe voorbeeldig de Belgische (?) atleten het er van afbrengen. Misschien maakt zijn entourage hem wat anders wijs, maar naar mijn weten heeft daar nog geen enkele landgenoot een noemenswaardige (olympische) prestatie geleverd, en ziet het er maar twijfelachtig uit of er iemand voor deze, volgens velen op sterven na doodbloedende natie zelfs maar één enkele mediale zal in de wacht slepen. Hopelijk gaat hij niet bij zijn Chinese ambtgenoot ten rade, en neemt hij hun aanpak m.b.t. Tibet niet als voorbeeld om het binnen zijn kartel steeds meer de kop opstekende 'onafhankelijkheidsmonster' (of hoe moet men de drang naar een confederaal systeem anders benoemen) te bedwingen.
Ondertussen schreeuwen zowel werkgevers als vakbonden moord en brand, de enen omdat de inflatie-achternahollende indexkoppeling steeds meer onze economie zou bedreigen, de anderen omdat ondanks die indexkoppeling de koopkracht van de mensen blijft dalen. Verder heeft de vakantieperiode die het politieke bedrijf tot bezinning moest brengen, er daarentegen voor gezorgd dat de loopgraven dieper, de wallen sterker zijn gemaakt , en de stormrammen geperfectioneerd werden.
Na een ver van hete zomer volgt waarschijnlijk een zwoele herfst, met af en toe een klein stormetje, om uiteindelijk in een koele winter de grote slag van de gewestverkiezingen voor te bereiden. Hoe dit land er de komende lente, en zomer zal gaan uitzien, en in welke economische en sociale staat het zal zijn, is de grote vraag. Het antwoord is niet te lezen in de columns van onze regeringsleider in Peking. Waarschijnlijk omdat hem hier niemand die vraag stelt...of durft te stellen.
Een staatssecretaris die voldoende 'tot bezinning ' is gekomen
Gelukkiglijk zijn er ook nog Belgische ministers die bij hun terugkeer uit vakantie NIET onmiddellijk terug het vliegtuig opstappen voor een tiendaagse uitstap naar de Olympische Spelen om zogenaamd onze (ondermaats) presterende atleten aan te moedigen. Iemand die meent dat hij reeds meer dan genoeg tijd heeft gehad om tot bezinning te komen" en in België, meer dan in Peking, iets kan doen voor zijn landgenoten, is staatssecretaris voor Armoedebestrijding Jean-Marc Delizée. Hij vindt namelijk terecht dat bij de berekening van de index veel te weinig rekening wordt gehouden met de sterk gestegen energie- en huurprijzen, en daar dringend wat moet aan gedaan worden.
Er zijn dus toch nog politici die eerst geen doorgedreven staatshervorming nodig hebben om zich bewust zijn van het feit dat in de indexkorf, energie en huur amper voor 15 procent meetellen, terwijl voor de meeste lagere inkomens, zowel in Vlaanderen als in Wallonië, de woonkost 50 à 60 procent uitmaken van het gezinsbudget. Benieuwd of het voorstel van Delizée om de berekening van de index aan te passen, en zodoende meer in functie van de lage inkomens te laten werken, genade vindt bij de centrumrechtse vertegenwoordigers. Maar ik vrees dat deze in de eerste plaats bezorgd zijn voor de 'welvaart' van diegenen die er, ondanks de stijgende energiekosten, nu nog steeds "wel bij varen"
Of het positieve effect van een 'rustgevende vakantie' lang zal uitdeinen, valt te betwijfelen. Afgezien van de onverkwikkelijke politieke soap die eind september dit landje wereldwijd nog belachelijker zal maken dan het al is, staat in het najaar de kleinsverdieners en minderbedeelden een nieuwe 'energieschok' te wachten die veel gezinnen in financiële problemen zal brengen. De aardgasprijs voor de doorsnedenconsument ligt op dit ogenblik maar liefst 50,5 procent hoger vorig jaar, en volgens de sectorspecialisten zal die in de komende maanden alleen maar verder stijgen. Meer dan twee miljoen Belgische gezinnen verwarmen zich met aardgas, 1,7 miljoen gezinnen met stookolie. De prijs van stookolie gaat sinds enkele weken wel in dalende lijn, maar staat wel nog altijd 60 procent hoger dan een jaar geleden. En of dat nog niet genoeg zou zijn, hebben wij ook nog de elektriciteitsprijs die voor een gemiddeld gezinsverbruik inmiddels met 20 procent is gestegenen, en het Water dat 7,4 procent duurder is geworden.
De opeenstapeling van hogere facturen brengt nu reeds almaar meer gezinnen in de problemen. Er is een sterke toename van de wanbetalingen, en dit niet alleen door kansarmen met een leefloon of werkloosheidsuitkeringen. Ook mensen met een job komen in de problemen. De grote schok zal er rond de jaarwisseling komen, wanneer de afrekeningen voor het afgelopen jaar in de bus zullen vallen en de energieleveranciers grotere voorschotten zullen vragen voor het komende jaar.
Misschien kan de man van 800.000, bij zijn terugkeer uit zijn 'bezinnende' vakantie eens denken aan hervormingen in energiesectoren, verlaging van lasten op basisbehoeften, het elimineren van onnodig geldstromen van gemeenschapsgelden naar woekerwinstmakende bedrijven. M.a. w.: 'Gemeenschapshervormingen' i.p.v. staatshervormingen...
Moet men Solzhenitsyn zijn Nobelprijs nu postuutm ontnemen?
Het leven van van de vorige week overleden Russische Nobelprijswinnaar Alexandr Solzhenitsyn zat vol contradicties. Samen met een andere landgenoot en eveneens Nobelprijswinnaar, Andrei Sakharov klaagde hij de uitwassen aan van het verkeerde uitgevoerde en totalitaire socialisme.
Als een door het westerse kapitalisme misbruikte symbool antisovjet symbool, was hij echter ook een scherp criticus van de liberale democratie en van het Westerse hedonisme en de lafheid van de VS, ondanks dat land hem asiel en bescherming bood tijdens zijn moeilijke jaren van ballingschap. En terwijl zijn familieleden VS-staatsburgers werden, heeft hijzelf dat steeds geweigerd..
Wellicht benadert het Rusland van vandaag in grote mate het tsaristische ideaal van Solzhenitsyn. Het is niet meer socialistisch, maar hevig nationalistisch, met een heropgebloeide orthodoxe kerk. Het huidige Rusland wordt terug gerespecteerd en gevreesd door zijn buurlanden. Solzhenitsyn is steeds vol lof geweest voor een ingewikkeld systeem van onrechtstreekse democratie, maar verwierp het concept van politieke partijen. In het Rusland van vandaag is er de dominante partij van Vladimir Poetin, waar regio's en steden de weinige vrijheid die ze na de val van het communistisch systeem verworven hadden, weer hebben verloren.
Solzhenitsyn was hevig in zijn verdediging van het etnisch Russisch nationalisme, en wou grenscorrecties om delen van Oekraïne en Kazakhstan annexeren. Bovendien kunnen zijn schrijfsels over de Russische Joden, historisch in vraag worden gesteld.
Paradoxaal genoeg verzoende Solzhenitsyn zich met Poetin en met andere KGB-officieren die het huidige Rusland besturen, hoewel hun voorgangers hem en miljoenen andere Goelag-slachtoffers folterden. Hij weigerde onderscheidingen van Gorbatsjov en Jeltsin, maar aanvaardde wel de prestigieuze staatsprijs uit de handen van Poetin.
Met de motivering van het Nobelprijscomité in het achterhoofd, kan men zich afvragen of hem de verleende Nobelprijs nu postuum terug zou moeten afgenomen worden?...
Krantenkoppen als "Wettelijke pensioen in Vlaanderen hoger dan in Wallonië" geven de indruk dat een gepensioneerde met dezelfde loopbaan, al naargelang in welk landsgedeelte hij woont, een verschillend pensioensbedrag zou krijgen. Tenminste zo begrijpt een man in de straat dat, die zijn informatiewerving beperkt tot de vetgedrukte hoofdtittels in de pers, en genoegen neemt met de hoofdlijnen van radio en televisienieuwsuitzendingen. Hopelijk wordt dit gegeven ook geen, door sommigen graag misbruikte misvatting, zoals de wijdverbreide kwakkel dat de lonen van vrouwen lager zouden zijn dan bij mannen. Dat deze ietwat sensatieachtige begrippen niet slaan op individuele bedragen, maar wel op gemiddelden, en bijgevolg geen enkele discriminatie, bevoor- , of benadeling inhouden, wordt meestal maar in beperkte mate aangehaald, of zelfs gewoonweg doodgezwegen.
Ofwel is men in medialand intellectueel onbekwaam om op een, voor hun doelgroep (iedereen?) begrijpelijke wijze, waarheidsgetrouwe berichtgeving te brengen, ofwel plaatst men de informatie aan, zodat ze sensationeler, opvallender, aantrekkelijker en dus markeconomisch interessanter wordt. Hoogstwaarschijnlijk is het een mix van beiden. Men kan verwachten dat reporters en redacteurs, wegens de aard van hun beroep, aardig wat kaas hebben gegeten van communicatiewetenschappen. Beter dan wie ook weten zij dus dat de wijze waarop de 'zender' zijn boodschap inpakt en verstuurt , grotendeels bepalen hoe de ontvanger die boodschap begrijpt.
Hopelijk drijft men het niet zo ver om dit verdichtsel ook nog te gebruiken als 'zoveelste' bewijs voor de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië...
Er is een essentieel verschil tussen Federalisme en Confederalisme. Federalisme is een staatsvorm met een centrale regering en parlement, waar regionale regeringen en parlementen op vlak van de hen toegewezen bevoegdheden autonoom handelen. Confederalisme is een bestuursvorm waar verschillende onafhankelijke staten via een verdrag regelen welke bevoegdheden zij gezamenlijk uitvoeren. Bij een confederatie is er dan ook geen centrale regering of parlement. Een 'confederale Staat' is een contradictie in terminis. Zolang er sprake is van één land, met een centrale regering, zelfs al zou die nog maar één enkele bevoegdheid hebben, heeft men het over federalisme en een 'federale Staat'.
Zo is er ook een essentieel verschil tussen regio's en gemeenschappen. Regio's (Vlaanderen en Wallonië) zijn staatkundig geografisch afgebakende gebieden. Gemeenschappen zijn, al naar gelang, raciale-, etnische-, culture-, religieuze-, taal- of bevolkingsgroepen, die al dan niet verspreid over verschillende geografische gebieden kunnen wonen. In tegenstelling tot de Vlamingen hebben de Franstaligen daarom zowel een Waalse regering, bevoegd voor het Waalse geografisch gebied, als een Franstalige gemeenschapsregering, bevoegd voor de Franstaligen in Wallonië en Brussel.
Waar tot heden sprake was van 'federale' onderhandelingen tussen Vlamingen en Franstaligen (de Duitstaligen liet men, wegens hun getalmatige onbelangrijkheid, naar goed-democratische(?) traditie gewoon aan de kant staan), meent men nu de oplossing te vinden in een 'dialoog tussen de gewesten en/of gemeenschappen'. Het verschil is mij onduidelijk. Alsof eerste ministers, respectievelijk van Vlaamse en Waalse regeringen, andere standpunten, meningen en strategieën (mogen) hebben dan hun partijbazen.
Franstaligen en Nederlandstaligen verschillen blijkbaar niet alleen in taalgebruik, maar daarenboven ook in begripsomschrijvingen. De politiek en ook de media noemen begripsomschrijvingen meestal: "punten en komma's". Misschien kan men best die eerst op het blad zetten, alvorens over de tussenpassende teksten te praten. Het is juist de Babylonische spraakverwarring, waaruit de tot heden uitgevoerde staatshervormingen zijn voortgekomen, welke ons nu bij de "grenzen van het federalisme" doet aanbelanden. Misschien is het plaatsen van de "punten en komma's" de weg naar een oplossing?
Belgacom: een overheidsbedrijf waar privébedrijven van kunnen leren!
Vanaf 1 augustus wordt het maandelijks abonnementsgeld van de 'discovery line' bij de telefoon- en internetprovider Belgacom, met 45 procent verhoogd tot 9,95 euro. Een overheidsbedrijf (wij, als gemeenschap bezitten de meerderheid der aandelen) dat zomaar eventjes van dag op dag de prijs met 45% verhoogt, iets wat privébedrijven zich niet vlug zullen veroorloven. Dus die kunnen er nog wat van leren.
De reden voor die prijsverhoging is uitsluitend om de (goedkope) internetproviders welke hun diensten via Belgacom's discovery lijn aanbieden, een hak te zetten, en dus marktstrategisch gezien verantwoord. Maar voor mensen die zoals ik, een goed jaar geleden, juist wegens die goedkope aanbieding (6 euro/maand) zich lieten verleiden om van Telenet naar Belgacom over te stappen, is deze prijsverhoging, die op geen enkele wijze te verantwoorden valt, zo niet oplichting, dan toch minstens misbruik van vertrouwen.
Natuurlijk kan men (jaarlijks) zijn verbintenis opzeggen, ware het niet dat dit voor iemand die zijn internetverbinding, emailacount, website en digitale televisie bij dezelfde provider heeft, niet zo vanzelfsprekend, laat staan raadzaam is.
Behalve de goedkope discoverylijn, was het feit dat Belgacom een (weliswaar autonoom) overheidbedrijf is, voor mij de tweede belangrijkste reden waarom ik er klant werd. Mijn veronderstelling dat een dergelijk bedrijf, in tegenstelling tot privébedrijven, minder vatbaar was voor de, voor de klant nadelige kapitalistische winstprincipes, blijkt dus gewoon ontsproten aan mijn simplistische geest.
Dat ik daar als Belgisch staatsburger ook nog zelf aandeelhouder van Belgacom ben, maakt er mijn frustratie niet minder op...
Kostprijs van plaats in bejaardentehuis = half pension in driesterrenhotel?
De gemiddelde maandprijs voor een verblijf in een OCMW-rusthuis bedraagt nu 1.500 euro. Bovenop dat bedrag legt de gemeenschap (wij dus) nog eens 2.400 euro bij. De gemiddelde totale kostprijs voor huisvesting, voeding en verzorging van een (gezonde) bejaarde is dus 3.900,- euro per maand.
U hoort het waarschijnlijk ook, zo niet in Keulen, dan toch ergens anders donderen. Van een (onfortuinlijke) bejaarde, die om welke reden ook, niet in een rusthuis verblijft, wordt verwacht dat hij het kan rooien met een bedrag van 860 euro (inkomensgarantiebedrag). Daaruit zou men dus kunnen besluiten dat het individueel huisvesten, voeden en verzorgen van een bejaard persoon dus 78% goedkoper is (of kan). Natuurlijk gaat de vergelijking niet helemaal op, maar het immense verschil kan toch niet volledig het aan de personeelkosten te wijten zijn.
Er schort dus wel degelijk 'iets', ofwel aan de kostprijs voor het verblijf in een rusthuis, ofwel aan het bedrag van het inkomengarantiebedrag voor ouderen. Is de kostprijs van 3.900 euro/maand, dat is 130 euro per dag, de prijs van half pension in een driesterrenhotel, niet wat overdreven voor de summiere dienstverlening welke een bejaarde in sommige rusthuizen te beurt valt? En is 860 euro niet wat aan de krappe kant als je een 300 euro voor een schamel appartementje/huisje dient te betalen met daarenboven wegens de ontbrekende isolatie ook nog maandelijks tot 130 euro aan energiekosten?
Zal er na BHV en de staatshervorming, ook een regeringscrisis ontstaan omdat men geen oplossing heeft voor de voorziene toekomstige onbetaalbaarheid van de 'vergrijzing'?
Confederalisten en seperatisten willen het zelfde!
Vlamingen, met uitzondering van N-VA- en Vlaams Belang- aanhangers, zouden er niet op uit om België te laten barsten. Wel zouden er steeds meer voorstander zijn van een confederale staat. Of de meerderheid daarvan zich bewust is wat een confederaal model inhoudt, valt te betwijfelen. De propagandisten, zowel politici als media,van het confederaal model zouden er misschien eens goed aan doen om uit te leggen wat confederalisme inhoudt. Want laat één ding duidelijk zijn: men kan niet én voor confederalisme zijn én tegelijk tegen de volledige Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat, zowel taalkundig als politiek geen enkele discussie over het feit dat een confederatie of statenbond een samenwerkingsverband is waarbij onafhankelijke staten bij verdrag regelen welke bevoegdheden ze samen wensen uit te oefenen. Met andere woorden, wie zegt voorstander te zijn van een confederale Belgische staat, (contradictio in terminis) is meteen ook vóór de volledige onafhankelijkheid en zelfstandigheid van de deelstaten. Een confederaal België impliceert dan ook dat aan de deelstaten een volledige soevereiniteit wordt gegeven. Hoe dan ook, houdt een confederaal België in dat er een einde wordt gemaakt aan de grondwet en dat deze wordt vervangen door een internationaal verdrag. Confederalisme is dus geen doorgedreven vorm van federalisme! Het veronderstelt de onafhankelijkheid van de betrokken geconfedereerde staten. Confederalisten en separatisten willen dus hetzelfde: de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Het enig verschil met de 'separatisten' is dat de confederalisten beloven om met de overige, voormalige Belgische deelstaten een internationaal verdrag te sluiten om bepaalde bevoegdheden zoals bvb defensie en bepaalde internationale betrekkingen, gemeenschappelijk te beheren.
Politieke partijen die beweren het confederalisme na te streven, verzwijgen dus dat zij voor Vlaamse onafhankelijkheid zijn. Dat de Vlaamse pers nalaat hierop te wijzen, getuigt van weinig respect voor een eerlijk debat. Men kan zich afvragen of dit het gevolg is van moedwilligheid, of omdat men intellectueel niet in staat is om te begrijpen waarvoor confederalisme staat. Een 'vrije' pers mag dan wel een eigen mening hebben, maar mag daarom nog niet verzaken aan haar deontologische verplichting de bevolking correct te informeren over de ware gevolgen van de zogenaamde "legitieme Vlaamse eisen voor een confederale staat".
Het gebrek aan die correctheid stelt die vrijheid sterk in vraag!...
Door het communautaire circus moeten krantenlezers de laatste maanden steevast een ganse katern over drie kolderburgemeesters uit kleine dorpjes in de rand van Brussel doorworstelen, alvorens ze ergens tussen de banken- en Telenet reclame, in een uithoek van de krant kunnen lezen dat General Motors binnenkort misschien failliet gaat, dat duizenden oudere werknemers hun pensioenspaarfondsen zien wegsmelten, dat in de VS de éne na de andere bank ineenstort, dat Fortis dolgelukkig is dat Khadaffi en de Russische miljardair Suleiman Kerimov nog aandelen willen kopen, dat diezelfde Kerimov door Fortis-baas Lippens enkele maanden geleden nog uitgescholden werd voor maffiabaas, dat 200 miljoen mensen bedreigd worden door de voedselcrisis omdat wij nu landbouwproducten als brandstof willen gaan gebruiken, en dat de 8 machtigste politici van de wereld beloofd hebben dat zij binnen 48 jaar (2050) het probleem van de broeikasgassen zullen aanpakken.
Blijkbaar heeft niet alleen België, maar zelfs deze hele planeet een chronisch gebrek aan visionaire politici die iets nieuws uitvinden, nu het falende neoliberalisme blijkbaar geen alternatief te bieden heeft voor het sinds 1990 ter ziele gegaan verkeerd uitgevoerd 'wereldsocialisme'. Maar tot zolang de politieke elite, het salonsocialisme incluis, zowel in binnen als buitenland, dat halsstarrig weigert in te zien, is het bang afwachten...
Vandaag vieren heel wat Brusselaars, samen met de meerderheid van de Walen, en een minderheid van de Vlamingen, de Belgische nationale feestdag. Voor diegenen die daar niet aan meedoen heeft deze viering veel weg van een verjaardag van een overjaarse oma, die zich ietwat lijdend aan dementie, niet meer echt bewust is van haar teloorgegane glorie en enkel nog bij de gratie van enkelingen noodgedwongen in leven wordt gehouden.
Zoals sommige van de kinderen hopen dat hun voormalige toeverlaten het niet te lang meer zullen trekken, zodat ze eindelijk verlost zijn van de oubollige dwingeland die hen verplicht om de noodlijdende broers en zussen te ondersteunen, zo ook wacht Vlaanderen met ongeduld op het afsterven van het oude België dat tot heden min of meer garant stond voor een solidaire samenleving van de verschillende taal- en standen-bevolkingsgroepen.
En zoals dat ook het geval is bij familievetes, gaat het ook bij de communautaire twisten in dit land grotendeels om geld, en de mogelijkheid om het volledig zelfstandig voor eigen gebruik te kunnen aanwenden. Daarom dat voor het gros van de 'gouden kalf-aanbiddeers' vindt dat het 'oude' België, zo niet het hoekje om, dan toch op zijn minst handelingsonbekwaam moet verklaard worden.
Hoe dan ook, die nationale feestdag, die willen zij voorlopig wel behouden, tot zolang de Vlaams-nationale feestag niet voor iedereen een betaalde verlofdag is...
Wie op dit ogenblik ergens op vakantie is in het buitenland, of dat de komende weken van plan is te doen, doet er goed aan om geen onnodige ruchtbaarheid te geven over zijn nationaliteit, en liefst volkomen zwijgzaam te zijn over zijn entiteit. De wetenschap een Belg te zijn, zoul bij zijn gastheren misschien enige meelijwekkende empathie kunnen opwekken, maar met zijn Vlaamse entiteit paraderen, zal, zo niet onbegrip, dan toch op zijn minst enige argwaan genereren.
Je kan het Nederlanders, Fransen, Duitsers, laat staan Engelsen, moeilijk kwalijk nemen, dat zij geen moer begrijpen van onze ingewikkelde staatstructuur. Voor zover men er zelf wat van weet, is het trouwens onbegonnen werk om op een zwoele namiddag uitgelegd te krijgen dat, om dit op zichzelf geografisch mooi landje te besturen, er zes regeringen en evenveel parlementen nodig zijn. Nog onbegrijpelijker wordt het, als men stelt dat de hoofdstad van het eentalig gewest Vlaanderen, in een ander gewest ligt dat tweetalig is, en voor 70% bewoond wordt door Franstalige Belgen, en tegelijk dienst doet als hoofdstad van het federale België. Om zijn toehoorders helemaal tureluur te maken, kan men daar dan bij vertellen dat het Brusselse tweetalig gewest, binnen het grondgebied van het eentalig Vlaamse gewest ligt, waar het omringd wordt door Vlaamse gemeenten, waarvan sommige voor 80% bevolkt worden door Franstaligen, maar toch in de Nederlandse taal, door een hoofdzakelijk Franstalig gemeentebestuur bestuurd worden. Dat niet alleen het nationale parlement, maar daarenboven ook de federale regering uit partijen en ministers bestaat die maar door één enkele taalgemeenschap zijn gekozen, kan je bij gebrek aan voldoende resterende toehoorders, gerust achterwege laten.
De enkelingen die na het voorgaande nog enigszins bij bewustzijn zijn gebleven, kan je de fatale mep toedienen door te wijzen op het feit dat dit land, wereldwijd een benijdenswaardig sociaal verzekeringsstelsel en gezondheidszorg heeft, en geroemd wordt voor zijn kwalitatief hoogstaand onderwijs. Alleen de super hoogbegaafden zullen de moed nog opbrengen zich af te vragen, waarom in het derde welvarendste land van Europa, de bewoners van een het Vlaamse deel, dat tot de top-10 behoort van 's wereld rijkste regio's, steen en been klagen over het feit dat zij niet volledig zelfstandig over hun rijkdom kunnen beslissen, en het beu zijn daar heel klein deel van af te staan aan het andere, minder fortuinlijke andere landsdeel ...
De 'Vlaamse D-day' is dus, zoals verwacht, met een sisser afgelopen. De CD&V heeft haar ware aloude 'tjeven-gelaat' terug van de sluier ontdaan, en 'in het belang van, het volk' haar zoveelste onoverkomelijke deadline ingeslikt. De 'vijf minuten politieke moed' is ondertussen al tot meer van 525.600 minuten aangezwollen. Op een paar duizend minuten (weken) zal het dus ook niet aankomen. Met nieuw gespoten mist (het betrekken van de deelregeringen bij de onderhandelingen) tracht men de illusie te wekken dat er alsnog uitzicht op de (door Vlaanderen) gewenste oplossingen.
Wie nu nog de wereldvreemdheid aan de dag legt te denken dat men zonder in dit land fundamentele dingen kan wijzigen zonder dat beide gemeenschappen daar over akkoord zijn, geeft blijk van bijzonder simplisme dan wel uitgesproken domheid. Het principe dat bij taalgemeenschapmateries 'de macht van het getal' en het normale spel van meerderheid-minderheid niet van toepassing is, ligt niet alleen grondwettelijk vast, maar is één van de fundamenten van de federale Belgische staat. Daar aan raken is gewoonweg het einde van die staatsvorm. Dat daardoor hervormingen die voor de ene gemeenschap voordelig, en voor de andere nadelig uitvallen, niet mogelijk zijn, is juist de bedoeling van dat zogenaamde 'blokkeringmechanisme'
De door de Vlaamse meerderheidspartijen gewenste defacto economische en sociale zelfstandigheid kan alleen via een confederatie of volledige onafhankelijkheid. Maar gemakkelijkheidhalve vergeet men daar bij te vertellen dat men ook daarvoor de medewerking van de Franstaligen nodig heeft. De bevolking wijsmaken dat het Vlaams parlement eenzijdig een dergelijke staatsvorm kan uitroepen is het summum van volksverlakkerij. Tenzij men natuurlijk alle regels van het volkeren- en statenrecht aan zijn laars lapt, wat van een eventueel nieuwe Vlaamse staat, internationaal tot een banaanrepubliek maakt. De dan verkregen 'economische hefbomen' zullen dan tot niet veel meer dienen...
Vandaag, 11 juli, staat België aan de vooravond van een nieuwe 'D-day'. Al zal daar wat minder om gejuicht worden dan dat in 1944 het gaval was. Voor de enen is het erop of er onder, en voor de anderen het begin of het einde van iets wat nooit echt begonnen is. Maar vooral in de politiek wordt de soep nooit zo heet wordt gegeten als ze is opgediend. Meer zelfs, ze wordt zelfs niet eens zo heet opgediend als ze volgens het recept wordt gemaakt, en maar al te dikwijls wordt ze koud, en soms zelfs helemaal niet gegeten.
Een staatsman waardig, zal Eerste minister Leterme, bij gebrek aan een daadwerkelijke overeenkomst, een verklaring voor het parlement afleggen waarin hij de nadruk zal leggen op de gemaakte vorderingen bij de onderhandelingen en de lichten die aan het einde van de tunnel te zien zijn. Niemand van de meerderheidspartijen zal de lef hebben te vragen hoe lang die tunnel dan wel mag zijn. De VLD- en vooral de CD&V-mandatarissen zullen moeten kiezen of ze al dan niet hun goedbetaald mandaat opgeven, met voor velen de kans om bij bij de volgende verkiezingsronde uit de boort te vallen, ofwel of ze onder het mom van 's lands belang en het belang van het volk, staatsmanschap, en het opnemen van hun verantwoordelijkheid, hun duur gezworen eed van voor en zelfs na de verkiezingen, zullen inslikken. Niemand twijfelt er aan wat hun keuze zal zijn. Vraag is hoe sterk de weerstand van de militanten zal zijn, want ten slotte zijn zij het toch die het bij de achterban kunnen gaan uitleggen.
De NVA heeft geen keuze, en zou gek zijn om de electorale winst te negeren welke het fiasco van Leterme, of het tijdelijk langer voorduren van de zwanenzang, hen bij de eerstvolgende verkiezingen zal opleveren.
Het land zal hoe dan ook zijn ongezien grote politieke crisis hebben, die het gros van de, vooral Vlaamse politici hebben gewild. Dat er ondertussen niets is gedaan aan de koopkrachtvermindering en er in 2007 en 2008 helmaal niets is gespaard voor de komende vergrijzing, zal hen door de (Vlaamse) bevolking pas kwalijk worden genomen als ook de 'bemiddelde' burger daar onder te lijden krijgt. Maar tegen die tijd zijn de huidige politici al lang Europarlementslid, of zetelen zij als bestuursleden met riante zitpenningen, in financiële, farmaceutische of intercommunale bedrijven, die bij gebrek aan degelijk politiek beleid, monsterwinsten hebben gemaakt. Waarvoor hun dank...
