Vandaag vieren heel wat Brusselaars, samen met de meerderheid van de Walen, en een minderheid van de Vlamingen, de Belgische nationale feestdag. Voor diegenen die daar niet aan meedoen heeft deze viering veel weg van een verjaardag van een overjaarse oma, die zich ietwat lijdend aan dementie, niet meer echt bewust is van haar teloorgegane glorie en enkel nog bij de gratie van enkelingen noodgedwongen in leven wordt gehouden.

Zoals sommige van de kinderen hopen dat hun voormalige toeverlaten het niet te lang meer zullen trekken, zodat ze eindelijk verlost zijn van de oubollige dwingeland die hen verplicht om de noodlijdende broers en zussen te ondersteunen, zo ook wacht Vlaanderen met ongeduld op het afsterven van het oude België dat tot heden min of meer garant stond voor een solidaire samenleving van de verschillende taal- en standen-bevolkingsgroepen.

En zoals dat ook het geval is bij familievetes, gaat het ook bij de communautaire twisten in dit land grotendeels om geld, en de mogelijkheid om het volledig zelfstandig voor eigen gebruik te kunnen aanwenden. Daarom dat voor het gros van de 'gouden kalf-aanbiddeers' vindt dat het 'oude' België, zo niet het hoekje om, dan toch op zijn minst handelingsonbekwaam moet verklaard worden.

Hoe dan ook, die nationale feestdag, die willen zij voorlopig wel behouden, tot zolang de Vlaams-nationale feestag niet voor iedereen een betaalde verlofdag is...