De 'Vlaamse D-day' is dus, zoals verwacht, met een sisser afgelopen. De CD&V heeft haar ware aloude 'tjeven-gelaat' terug van de sluier ontdaan, en 'in het belang van, het volk' haar zoveelste onoverkomelijke deadline ingeslikt. De 'vijf minuten politieke moed' is ondertussen al tot meer van 525.600 minuten aangezwollen. Op een paar duizend minuten (weken) zal het dus ook niet aankomen. Met nieuw gespoten mist (het betrekken van de deelregeringen bij de onderhandelingen) tracht men de illusie te wekken dat er alsnog uitzicht op de (door Vlaanderen) gewenste oplossingen.

Wie nu nog de wereldvreemdheid aan de dag legt te denken dat men zonder in dit land fundamentele dingen kan wijzigen zonder dat beide gemeenschappen daar over akkoord zijn, geeft blijk van bijzonder simplisme dan wel uitgesproken domheid. Het principe dat bij taalgemeenschapmateries 'de macht van het getal' en het normale spel van meerderheid-minderheid niet van toepassing is, ligt niet alleen grondwettelijk vast, maar is één van de fundamenten van de federale Belgische staat. Daar aan raken is gewoonweg het einde van die staatsvorm. Dat daardoor hervormingen die voor de ene gemeenschap voordelig, en voor de andere nadelig uitvallen, niet mogelijk zijn, is juist de bedoeling van dat zogenaamde 'blokkeringmechanisme'

De door de Vlaamse meerderheidspartijen gewenste defacto economische en sociale zelfstandigheid kan alleen via een confederatie of volledige onafhankelijkheid. Maar gemakkelijkheidhalve vergeet men daar bij te vertellen dat men ook daarvoor de medewerking van de Franstaligen nodig heeft. De bevolking wijsmaken dat het Vlaams parlement eenzijdig een dergelijke staatsvorm kan uitroepen is het summum van volksverlakkerij. Tenzij men natuurlijk alle regels van het volkeren- en statenrecht aan zijn laars lapt, wat van een eventueel nieuwe Vlaamse staat, internationaal tot een banaanrepubliek maakt. De dan verkregen 'economische hefbomen' zullen dan tot niet veel meer dienen...