Men zou kunnen denken dat na twintig jaar mee aan het bewind te zijn geweest, de socialisten, of beter gezegd, de partij die zegt socialistisch te zijn, er voor gezorgd heeft dat één van hun voornaamste doelstellingen is bereikt, namelijk de minder fortuinlijken in onze maatschappij een degelijke betaalbare huurwoning verschaffen. Niets is echter minder waar, want van de zowat 317.500 gezinnen die recht hebben op een sociale woning zijn er 180.500 die het vooralsnog moeten doen met een dure privé-huurwoning.
De Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen hebben samen 137.000 woningen die ze tegen een lagere prijs dan de marktprijs verhuren aan gezinnen met een laag inkomen die geen huis bezitten. Tot nu toe stond vast dat er 58.000 gezinnen op de wachtlijsten staan, maar het Steunpunt Ruimte en Wonen berekende dat dat minder dan een derde is van wie er recht op heeft. Dat komt gedeeltelijk uit onwetendheid, maar is ook deels te wijten aan de lange wachttijden (3 jaar), een wachttijd welke , indien alle rechthebbenden zich zouden aanmelden, zou oplopen tot 9 jaar... De 180.500 gezinnen die niet krijgen waar ze recht op hebben, betalen gemiddeld 431 euro per maand voor een woning op de particuliere markt. In een sociale woning bedraagt de gemiddelde huurprijs 258 euro per maand, voor een woning die doorgaans beter is.
De huisvestingsmaatschappijen bouwen 2.000 tot 3.000 sociale woningen bij per jaar. Aan dat tempo zal nog een 60-tal jaren zal duren vooraleer het socialistische streefdoel zal bereikt zijn.

Met een centrumrechtse rooms-blauwe regering in het verschiet, ziet dat er niet erg hoopgevend uit...

25-06-2007 om 17:25 geschreven door Renaat  

Sinds zondag 10 juni 2007 sloven allerlei politieke analisten, van professoren via mediacommentatoren tot partijstudiebureaus, zich uit om de oorzaak uit te leggen waarom Paars, en vooral de Sp.a, zo’n klappen heeft gekregen. Waarom extreem rechts over haar hoogtepunt heen is, en centrumrechts in Vlaanderen de lakens uitdeelt. De liberalen zouden hun belastingsvermindering niet goed hebben gecommuniceerd en de socialisten zich te veel op het milieu hebben gefocust. Uiterst rechts heeft haar klassieke migranten- en veiligheidsthema niet op de verkiezingsagenda kunnen plaatsen, en de Christen Democraten zijn er in geslaagd om het positieve ‘goed bestuur’ van Vlaamse regering, waar zij de leiding heef, als voorbeeld te stellen voor een toekomstig nieuw federaal bestuur. Zoals Vlaanderen in 1999 de CVP - dominantie beu was, zou ook Wallonië nu genoeg hebben van de PS-staat en in een verrechtsing de enige mogelijkheid zien om uit het economische dal te klauteren.

Tot daar de samenvatting der analyses van diegenen die geacht worden het te weten.

Ondanks de peilingen de trend al hadden aangegeven, bleven tot en met de verkiezingsdag zelf, de liberalen er steevast op hameren dat “elke burger” dit jaar duizend tot drieduizend euro minder belasting betalen en zij daarvoor beloond zouden worden, terwijl ook de socialisten meenden recht te hebben om de vruchten te plukken van het feit dat zij de pensioenen en uitkeringen zogenaamd “welvaartsvast” hadden gemaakt.

Het heet dat tijdens een verkiezingscampagne de politici bij- en onder de mensen gaan. Voor zover men dan luistert naar wat ‘de mensen’ te zeggen hebben, en die werkelijk zeggen wat ze denken, blijkt de luisterbereidheid niet van die aard dat men daar de passende besluiten uit trekt. Het idee op zich dat men na acht jaar regeren de burger nog moet overtuigen van het ‘goede’ dat men heeft gedaan en nog van plan is te doen, is eigenlijk op zich al absurd te noemen.

Het lukt de politici niet om de befaamde 'communicatiekloof' met de burgerte dichten. Zo maakten de socialistische kopstukken zich sterk dat zij de arbeiders aan de fabriekspoorten zelf zouden gaan overtuigen van de noodzaak en de positieve kanten van het communicatiepact. De arbeiders staan nog steeds te wachten...

Alle spindokters en studiebureaus ten spijt, blijkt dat de burger enkel te door daden te overtuigen is. Daden, hetzij positief, hetzij negatief, waar hij wel degelijk iets van ziet of voelt. En aan positief voelbare daden heeft het vooral tweede paarse regering aan ontbroken.

De inkomstbelastingen zijn inderdaad enigszins gedaald, maar door de vermeerdering van allerlei andere taksen, heffingen en lineaire belastingen, hebben vooral de lagere inkomens daar weinig of niets van ondervonden. Er is zelfs een inkomensgroep die daardoor meer belastingen betalen: namelijk alleenstaanden met gezinslast en de gezinshoofden met vervangingsinkomens, zoals lage pensioenen en werkloosheidsuitkeringen. Die betalen namelijk geen inkomstenbelasting waardoor zij als gevolg van de verschuiving naar taksen en lineaire belastingen dus méér belasting dan voorheen betalen.

De laagste pensioenen, en de leeflonen zijn weliswaar licht verhoogd, maar veel meer dan een achterhaalde lichte inhaaloperatie is dat niet. Wie het moet doen met een minimumpensioen of leefloon moet het geluk hebben om een eigen huis of sociale huurwoning te hebben, zoniet is wat er na betaling van de woonlasten overblijft, gewoonweg trieste armoede, een leven in één van de rijkste regio’s ter wereld onwaardig.

Voor dergelijke mensen zijn staatshervormingen, sluiting van kerncentrales, en activering van ‘onwillige’ of ‘marktonvriendelijke werklozen, niet bepaald een reden tot juichen, laat staan dat ze een wervend effect zouden hebben. Die zijn, zoals zovele andere lotgenoten hen hebben voorgedaan, tegen beter weten in, ofwel bij het Vlaams Belang ofwel bij populisten als een De Decker hun geluk gaan beproeven.

Doordat de Sp.a het voorbije decennium ijverig de vijver van de middeninkomens is gaan bevissen, heeft zij nogal wat welstellende tweeverdieners onder haar kiezerspubliek. Maar sinds de CD&V in de Vlaamse Regering heeft bewezen terug een aanvaardbaar alternatief aan de ‘middeninkomens’ te kunnen bieden, zijn er heel wat ‘schijnroden’ terug naar hun natuurlijke habitat getrokken.

Voor vrijwel alle categorieën van sp.a-kiezers was het goedkeuren door hun ministers van de fiscale amnestie een harde noot om kraken. Deze in feiten vrijwel kostenloze gratieverlening aan al wie de voorbije decennia geweigerd had om zijn deel van de maatschappelijke lasten te dragen en bovendien het aan de maatschappij ontstolen bedrag, op een te verwaarlozen taksering na, mocht behouden, stond lijnrecht tegenover alles wat de socialistische principes inhouden. Realistisch bekeken mag de fiscale amnestie dan een verantwoorde ‘slipper’ zijn, deontologisch was het een onaanvaardbare blunder waardoor heel wat van de inhoud van de vernieuwde principeverklaring van de Sp.a voor elke rechtgeaard sociaalvoelende mens volstrekt ongeloofwaardig is geworden.

Er zijn heel wat rechtgeaard sociaalvoelende mensen die zichzelf geen socialist noemen, zoals er heel wat, zich socialist noemende mensen zijn die in wezen helemaal niet rechtgeaard sociaalvoelend zijn.

Op 10 juni jl zijn dan ook een pak Sp.a-stemmen vanuit beide groepen naar andere, eveneens min of meer ‘sociale’ partijen gegaan. Waarschijnlijk omdat die minder hypocriet en dus geloofwaardiger voorkomen.

Analyses zijn wat ze zijn. Maar toch is er één analyse waar men belang moet aan schenken: deze die de kiezer heeft gemaakt...

Renaat van Poelvoorde

16-06-2007 om 12:47 geschreven door Renaat  

Volgens het Vlaams Economisch Verbond, in feite de Vlaamse dochterorganisatie van het VBO, is “de VDAB een goed werkende instelling die met slechte grondstoffen moet werken”. Met die ‘grondstoffen’ bedoeld zij dan de werkzoekenden die ingeschreven zijn bij de Vlaamse Dienst Voor Arbeidsbemiddeling. Dus voor de VDAB is deze uitspraak, van Philippe Muyters, gedelegeerd bestuurder van VOKA. niet bepaald vleiend.

Uit de enquête van zijn organisatie blijkt dat de bedrijven zich liever tot uitzendkantoren richten om hun vacatures in te vullen, ook al staan de overgrote meerderheid van de daar aangemelde kandidaten eveneens bij de VDAB ingeschreven als werkzoekende. Eén derde van de bedrijven vindt het zelfs niet eens nodig om hun vacatures te melden bij de VDAB, en dat stelt de klaagzang van de bedrijfswereld over de zogenaamde krapte op de arbeidsmarkt toch enigszins in vraag.

Hoe dan ook, er is wel degelijk een verschil tussen de uitzendkantoren en de VDAB: het verschil ligt hem niet zozeer in de kwaliteit van de zich aanbiedende kandidaten, maar eerder aan het feit dat private kantoren het zich kunnen veroorloven om moeilijker plaatsbare werkzoekenden links te laten liggen en enkel het zogenaamde “kruim” van de arbeidsmarkt af te romen. Uitzendkantoren zijn privéondernemingen waar de de doelstelling winst te maken is, en die winst maken zij met werkloosheid. Daarentegen is de doelstelling van de VDAB, niet om winst te maken aan het plaatsen van kandidaten,  maar om alle werkzoekenden aan een job helpen.

De reden van de lage kwaliteit van de werkzoekenden ligt volgens de werkgevers bij het té kleine verschil tussen de werkloosheidsuitkeringen en de laagste lonen.  Vraag is of voor de werkgevers de oplossing ligt in de verlaging van de werkloosheidsuitkering, dan wel de verhoging van de minimumlonen.  Misschien kan men  het alles overheersende dogma van de vrije markt, waar de prijzen stijgen bij een krap aanbod en een grote vraag, ook op de arbeidsmarkt laten gelden, maar begrijpelijkerwijs hoeft men van  werkgeverszijde die ideologische consequentie niet te verwachten.

De resultaten van deze enquête die het VEV heeft uitgevoerd, en waaruit zij de hierboven aangehaalde besluiten destilleren, zouden best ook eens de  SP.a, en vooral dan de voorzitter van deze partij, aan het denken mogen zetten over de opportuniteit van het regionaliseren van de Belgische arbeidsmarkt. Aangezien de VDAB een Vlaamse dienst is, mag  meteen duidelijk zijn dat de voornaamste oorzaak van een niet soepel werkende arbeidsmarkt niet ligt aan het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië, maar eerder aan het gebrek aan soepelheid en creativiteit van de werkgevers.  

Hoe is het mogelijk dat in een land dat over uitmuntend onderwijs beschikt,  een uitstekend presterende arbeidsbemiddelingdienst heeft  met een uitmuntende beroepsopleiding, waar mensen van heinde en verre komen om er werk te zoeken en een bestaan op te bouwen, de werkgevers steen en been klagen over het gebrek aan geschikte arbeidskrachten.

Het komt mij onbegrijpelijk voor dat de linkervleugel van het CD&V en vooral de Sp.a in haar geheel, niet inzien dat bij een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, niet echt het verschil kan maken, maar hoofdzakelijk als gevolg zal hebben dat de Vlaamse werkgevers hun overwicht in de Vlaamse politieke vertegenwoordiging (via VLD, CD&V en last but not least Vlaams Belang) zullen misbruiken om via de regionalisering de arbeidsbemiddeling verder te privatiseren.

Op de volgende bladzijden van hun verborgen agenda komen dan de ziekteverzekering, de pensioenen, en waarom niet?…, de scholen aan de beurt. Want dat is wat ‘da joenk’ in feiten bedoeld met een ‘open’, Vrije Liberale Democratische samenleving. Het ontbrak Jef Houthuys indertijd blijkbaar niet aan mensenkennis…

09-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Uit een studie van de Leuvense professor Paul De Grauwe, blijkt dat, in tegenstelling tot wat Open VLD en MR beweren, zij er niet in geslaagd zijn hun belastingbeloften waar te maken. Daarentegen zouden de socialisten wél min of meer efficiënt geweest zijn in het uitvoeren van hun beloofde strijd om het behoud en verbetering van de sociale zekerheid.

De bewering dat 'Het paars van de regeringen-Verhofstadt eerder rood kleurt' komt van een, ex-VLD-senator en voormalig economische inspiratoren van Guy Verhofstadt, en dat maakt ze wel heel geloofwaardig.

Het besluit van zijn onderzoek is ontstellend voor de partij van de huidige eerste minister: in 2006 lag de globale belastingdruk zowat op hetzelfde peil als in 1999, het aanvangsjaar van paars, 44,3 procent van het bruto binnenlands product (bbp) in 2006 tegenover 44,7 procent in 1999. De lichte daling is zo klein dat ze binnen de foutenmarge ligt, aldus de professor. De meest in het oog springende belofte waarmee de blauwe partijen tot tweemaal toe naar de kiezers trokken hebben zij dus van geen kanten kunnen waarmaken.

De directe belastingen zijn erg stabiel gebleven; de indirecte belastingen zijn na een daling in 1999-2001 aan een remonte begonnen. De socialezekerheidsbijdragen stijgen eerst, maar dalen vanaf 2003. Maar zowel de indirecte belastingen als de SZ-bijdragen verschillen in 2006 nauwelijks van hun niveau van 1999. De pogingen tot de zogenaamde alternatieve financiering (niet via belastingen op arbeid) van onze Sociale Zekerheid - een stokpaardje van Verhofstadt - zijn volgens De Grauwe 'al bij al bescheiden gebleven'.

Open VLD benadrukt in elk verkiezingsdebat dat het de personenbelasting verlaagd heeft. Dat kan dan in min of meerdere mate wel het geval zijn, maar de universitaire studie wijst uit dat als men de belastingdruk uitgedrukt in procent van het bbp (wat wij met zijn allen samen verdienen) bekijkt, daar niets van terug te vinden is. Dat komt omdat, hoewel de personenbelasting (belasting op het inkomen) enigszins gedaald is, de andere belastingen, zolas lineaire belastingen, taksen accijnzen en heffingen gestegen zijn. De optelsom van dat alles geeft aan dat wij in 2006 de gemiddelde Belg ongeveer hetzelfde percentage van ons inkomen afdragen aan de gemeenschap als dat in 1999 het geval was. Gezien het verminderen van het herverdelend effect betalen de laagste inkomens een hoger percentage, en de hoogste inkomens een lager percentage van hun inkomen aan belastingen.

De socialisten realiseerden wel hun belofte om de financiële afbraak van de sociale zekerheid te stoppen. Voor die neergang waren zij trouwens mede verantwoordelijk geweest tijdens de periode 1993-1999 waarin zij de macht met de voormalige CVP deelden. Van 1993 tot 1999, onder een rooms-rode coalitie, daalden de globale uitgaven namelijk van 56 tot 50 procent van het bbp. Die sterke daling werd stopgezet met de komst van paars.

Onder impuls van de socialisten, en eerlijkheidshalve dient gezegd dat de aantrekkende economie en dalende rentelasten daar aardig bij hebben geholpen, slaagde de paarse regering er in de daling van de primaire overheidsuitgaven om te buigen in een forse stijging (van 42 naar 46 % van het bbp). Die uitgaven geven weer hoeveel de overheid uitgeeft voor collectieve voorzieningen en de sociale zekerheid. De socialisten hebben de spectaculaire daling van de rentelasten weten te gebruiken voor het opdrijven van de collectieve voorzieningen.

De Open VLD zal op 10 juni de rekening gepresenteerd krijgen voor het feit dat de afstand tussen de pre-electorale beloften en de bereikte resultaten te groot is geweest. Met andere woorden: voor het feit dat zij hun belofte niet is nagekomen, dat ondanks dit toch blijft ontkennen, en daarenboven 'nog meer' ‘belastingsverminderingen’ belooft! Misschien kan na zoveel hoogmoed en volksverlakkerij, in navolging van de voormalige CVP, een oppositiekuur louterend werken.

Ondanks hun positief aandeel in de vrijwaring van de welvaartstaat zullen de socialisten eveneens, zij het dan heel wat lichtere terechtwijzing krijgen van hun kiezers. Het feit dat zij toegestaan hebben dat het aandeel van de ‘herverdelende’ inkomstbelastingen verminderde, en verschoof naar een verhoging van de lineaire lasten die voor ieder, onafhankelijk hun draagkracht, gelijk zijn, zal hen door heel wat principiële socialisten terecht kwalijk worden genomen.

01-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Als men spreekt over welvaart, levenskwaliteit, maatschappij en de mensheid, komt men steevast het begrip ‘basisbehoeften’ tegen. Blijkt echter dat, als men het heeft over de basisbehoeften van de individuele mens, de omschrijving van dat begrip nogal verschilt al naargelang vanuit welke ingesteldheid met vertrekt.

Ook de begrippen overleven, leven en gelukkig leven, zijn plaats- , omstandigheids- en maatschappelijk gebonden, zoals dat trouwens ook geldt voor de begrippen armoede en rijkdom. Bovendien zijn er onderscheidenlijk materiële, sociale, en ook nog gevoelsmatige basisbehoeften.

Blijft de vraag wat in onze rijke welvarende consumptiemaatschappij als ‘basisbehoeften’ beschouwd worden en welke er voor een 'doorsnee' mens noodzakelijk zijn. Darvoor is het belangrijk te weten wat wij bedoelen met ‘nodig hebben’: nodig om in leven te blijven? Nodig om geen honger, koude en ziekte te lijden? Of nodig om normaal deel te kunnen nemen aan het economische en maatschappelijk leven volgens de gangbare levensstandaard, of gewoonweg de minimumbehoeften om gelukkig te (kunnen) zijn.

Ook de vraag of het bekomen van de basisbehoeften (die de maatschappij aan het individu kan verlenen) een recht op zich is , of dat dit recht afhankelijk dient gemaakt te worden van bepaalde voorwaarden of te leveren prestaties, wordt anders beantwoordt naargelang ze in linkse of rechtse regionen is gesteld.

Een sociaal ingesteld persoon ziet het individu in dienst van de maatschappij, opdat de samenleving er zorg voor zou dragen dat eenieder, onafgezien zijn afkomst, vermogens of bezit, de mogelijkheid wordt geboden om deel te hebben aan de maatschappelijke welvaart.
Het spreekt voor zich dat als de maatschappij de nodige instrumenten aanreikt opdat hij voor zijn (basis) behoeften zou kunnen zorgen, en hij daarvoor over de nodige kennis en vaardigheid beschikt, het individu zijn eigen verantwoordelijkheid dient te nemen. Anderzijds dient de samenleving de nodige voorzieningen te treffen om het individu te ondersteunen indien de maatschappij door onvoldoende werkgelegenheid of door uitsluiting in gebreke blijft, of het individu hetzij fysisch hetzij psychisch niet bij machte blijkt om zichzelf te bedruipen.

Die ‘ondersteuning ‘ moet in voldoende mate gebeuren zodat het individu op zijn minst aan de basisbehoeften van onze welvaartsmaatschappij kan voldoen. In 2007, in één van de rijkste regio’s in de wereld, dienen dergelijke basisbehoeften niet alleen, voedsel, onderdak, verwarming , kleding, gezondheidszorg en onderwijs te omvatten, maar ook deelname aan de hedendaagse informatie en communicatiemiddelen, vervoer en sociale activiteiten.

Concreet betekent dit dat in een landsdeel waar op maandbasis het gemiddeld besteedbaar inkomen € 2.750,- en het gemiddeld uitgavepatroon van€ 2.383,- bedraagt, men nog een heel lange weg heeft te gaan. Ondanks ons in het buitenland als voorbeeldig bekend staande sociale zekerheidstelsel is het het asociaal, onverantwoord, beschamend, ja zelfs belachelijk is om 10% van de bevolking met een aalmoes van € 670,- (bestaansminimum voor alleenstaanden) op te zadelen.

Niet dat werkenden aan een minimumloon van netto € 1.031,- (alleenstaanden) of € 1.137,- (alleenstaande moeder of vader met twee kinderen) er beter van af komen. Politiekers en partijvoorzitters met allerhande bestuursmandaten mogen zich best eens afvragen hoe al die mensen het rooien met een huurprijs van 300-400 euro en een maandelijkse energiekost van minstens 130,- euro.

Dat socialisten nog maar durven denken dat zij het in de voorbije regeringen waar zij deel van uitmaakten, goed hebben gedaan is erg… dat zij dat ook nog luidop durven zeggen is ronduit schandalig!                                 

Renaat Van Poelvoorde

22-05-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De voorbije weken slaan de regeringspartijen, de ‘open’-VLD voorop, ons om de oren met persconferenties, verklaringen, en publicaties waarin zij zichzelf de hemel in prijzen met de weldaden welke zij de afgelopen jaren over ons hebben gestrooid. Tot vervelens toe worden wij op het hart gedrukt hoe gelukkig wij ons wel mogen prijzen met de zoveelste begroting zonder een tekort en met de aanhoudende stroom belastingsverlagingen en belastingsaftrekken die ons netto-inkomen verhogen. Fier tonen zij elke maand de dalende werkloosheidscijfers die het gevolg zouden zijn van economische groei en de door hen genomen maatregelen die kansarmen en langdurig werklozen aan een ‘job’ helpen. Ook het privatiseren of liberaliseren van overheidsbedrijven worden ons als een zegen voor de consument voorgesteld, want dank zij de concurrentie zouden wij nu heel wat minder betalen voor energie en communicatie, en zou post en drinkwaterbedeling nu heel wat efficiënter verlopen.

 En voor wie, in overweging nemende dat het binnen  goed twee maanden verkiezingen zijn, enige twijfel over het de bekwaamheids- en waarheidsgehalte van deze regering en hun boodschappen zou hebben, zijn er nog altijd de rapporten van internationaal gerenommeerde instellingen zoals de Wereldbank en de OESO die vol lof zijn over de  resultaten die deze coalitie van liberale blauwen en links-liberale  roden kunnen voorleggen.

Een chronisch kritische geest zoals ik weet ook wel dat het ondoenlijk is om voor iedereen goed te doen.  Maar tussen de watervallen van hemels manna die wij volgens de Somersen en Vande Lanottes over ons heen krijgen en de logische aanvallen van de terug uit hun as herrezen neo-tjeven, kan een simpele analyse van iemand die als gewone man in de straat toch een ervaringsdeskundige mag genoemd worden, één en ander nuanceren.

Begrotingen zijn in regel vergelijkkaar met een  huishoudingbudget. Men heeft inkomsten en uitgaven. Een goede ‘huisvader’ probeert meer inkomsten dan uitgaven te hebben of visa versa. In slechte tijden, of bij belangrijke overwogen investeringen, moet men zijn eventuele reserves aanspreken, dan wel geld lenen om het totaal van zijn facturen te kunnen betalen. Dat regeringen zorgen dat men niet meer uitgeeft dan men inkomsten geeft is niet meer dan normaal en bijgevolg geen bijzondere prestatie op zich. Zeker niet in tijden met een redelijk grote economische groei en steeds stijgende inkomsten. Daarentegen zijn begrotingen ‘in evenwicht’ maar bedenkelijk indien men die bekomt mede door verkoop van eigendommen en uitstel van betalingen. Je zou zowat hetzelfde doen als deze regering indien je bvb je auto zou verkopen om hem dan van de nieuwe eigenaar te huren om er verder mee te kunnen rijden: Op korte termijn levert je dat een aardig bedrag op, maar op langere termijn kost je dat heel wat meer dan je aan de verkoop hebt verdiend.

Dat procentuele belastingsverlagingen op arbeid (op inkomen) in waarde meer opleveren al naargelang het inkomen groter is, mag gezien dat met belastingsstijging ook zo is, als normaal worden aanvaard, ook al bevoordeeld men daardoor de sterkere tegenover de zwakkere. Anders is het gesteld als men die inkomensafhankelijke belastingsverlaging gaat compenseren met lineaire belastingsverhogingen zoals taksen op verbruiksgoederen en diensten, waardoor men de last omgekeerd-evenredig met het inkomen gaat leggen. Met andere woorden: de zwakkere wordt zwaarder getroffen dan de sterkere. Bovendien is er een niet onbelangrijk deel van de bevolking die wegens een te laag inkomen geen inkomensbelasting betalen. Belastingsverminderingen op het inkomen betekenen voor hen geen netto-inkomenverhoging, terwijl zij juist het zwaarst worden getroffen door de ter compensatie verhoogde lineaire  taksen en heffingen.

Het is te hopen voor zowel de ‘sociaal’-liberalen, zoals de Open-VLD zich tegenwoordig graag noemt, als voor de ‘herbronde’ socialisten waarvoor naar eigen zeggen ‘principes vooropstaan’, dat het deel van hun achterban dat financieel  minderbedeeld is, zich daar niet bewust van wordt.

Dat de impact van de regeringsmaatregelen op de economische groei en de daaraan gekoppelde werkgelegenheid noemenswaardig zou zijn, valt te betwijfelen. Het feit dat deze groei zich in alle geïndustrialiseerde landen manifesteert bevestigt de gangbare mening dat door de globalisering, nationale regeringen een te verwaarlozen invloed op de marktwerking hebben. Bovendien bestaat een aanzienlijk  deel van de nieuwe ‘jobs’ uit door de staat (gemeenschap) gesubsidieerde tewerkstelling en is dus niet meer of minder dan een ‘tewerkstellingsvergoeding’ aan privémaatschappijen.

De machtsgreep van het kapitalisme, gesteund door de wereldwijde globalisering en de daaruit voortvloeiende neiging om zich te verenigen (zie de EU), zorgt op zichzelf al voor het verminderen van het regelerend vermogen van de nationale regeringen. De uitverkoop van mijn en uw gemeenschappelijke bezittingen door pseudovisionaire politici zoals Verhofstadt en zijn mandarijnen zorgen niet enkel voor een bestendiging maar tevens voor een verdere ‘verdorpsing’ van de nationale politieke invloed en macht.

Dat de OESO en Wereldbank het aflopende paarse beleid in de bloemetjes zet is, gezien het karakter, de ideeën, werking en doelstellingen van deze organisaties, op zichzelf al reden genoeg voor een sociaal voelend mens, principiële socialist en anti-individualist,  het globale eindresultaat van deze paarse coalitie als uitgesproken onvoldoende te beoordelen.

Ik hoop dan ook dat in de komende junimaand de deur voor de ‘open’-VLD dicht slaat, de zich aan de rechtscentrum-linkse bronnen lavende socialisten op retraite gestuurd worden en de linkse krachten binnen de Christen democraten hun rechtse partijgenoten op de bank zetten.

Zo te zien ziet het er dus voor niemand hoopvol uit…

Renaat Van Poelvoorde

01-04-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

01-03-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De automatische aanpassing van lonen, wedden en uitkeringen aan de stijging van de levensduurte is in dit land één van de voornaamste verworvenheden van de socialistische arbeidersstrijd. Maar is de wijze waarop deze wordt uitgevoerd wel zo sociaal en rechtvaardig?  Het feit dat de loonaanpassingen in procenten in plaats van centen gebeurt, doet mij meer dan maar enkel daaraan  twijfelen.

Men kan er over redetwisten of de globale uitgavenpatronen van gezinnen conform de indexkorf (gezondheidsindex) zijn en zij zij het procentueel of bedragmatig  evenredig met de prijzen stijgen. Men kan echter niet ontkennen dat  de prijsstijgingen der producten, bedragmatig  voor iedereen  van dezelfde hoogte zijn, onafgezien welk inkomen men heeft.  Aan de andere kant  is het aandeel  dat die prijsstijgingen betekenen i.v.m. het inkomen,  in %,groter naargelang het inkomen kleiner is.

Met het huidige systeem worden de prijsstijgingen der consumptieprijzen procentueel volgens het inkomen gecompenseerd, en dus niet, zoals eigenlijk de bedoeling is, volgens de stijging van de prijzen zelf. Het gevolg is dat Iemand met een hoger inkomen ook een hogere compensatie krijgt dan diegene met een lager inkomen moet doen. De stelling dat, hoe hoger het inkomen, hoe hoger het uitgavenpatroon is,  tracht dit ten onrechte te rechtvaardigen. Dat kan sommige gevallen tot op zekere hoogte opgaan, maar doet toch niets af aan het feit dat zowel een fabrieksdirecteur als zijn poetsvrouw  het zelfde bedrag betalen voor een brood, liter melk of kilogram aardappelen.

In tegenstelling met wat men gemakshalve dus beweert,   worden lonen en uitkeringen dus gelijkmatig niet aangepast aan de stijging van de levensduurte. De hogere lonen worden steeds méér  opgetrokken dan de procentuele stijging van de producten uit de indexkorf, terwijl de laagste lonen steevast een lagere bedragmatige stijging kennen dan dat het totaalbedrag van de indexkorf is gestegen.
Gesteld dat een totaalprijs van de indexkorf  bvb €1.000,- zou bedragen, en door de combinatie van prijsstijging en -daling van verschillende producten een jaar later dit bedrag tot € 1.020,- zou gestegen zijn, dan worden de lonen met 2% aangepast.  Een leefloner  krijgt dan maandelijks een bedrag van € 12,8 bij, terwijl de  bedrijfsleider van Belgacom  door de indexaanpassing zijn maandloon met  € 4.166,-  ziet stijgen.  Bij de leefloner wordt de zogenaamde stijging van de levensduurte maar voor 64% gecompenseerd, met als gevolg dat zijn  levensstandaard er met 1.1% op achteruitgaat. Anderzijds krijgt onze Belgacom topman niet minder dan 208 maal de werkelijke stijging van de levensduurte. Een schrijnend voorbeeld van  hoe één van de belangrijkste onderdelen van onze sociale zekerheid er toe bijdraagt dat de armen steeds armer en de rijken steeds rijker worden.

Reeds velen hebben het mij voorgezegd: Het zou nochtans eenvoudig en heel rechtvaardig kunnen:  laat de stijging van de levensduurte in centen, in plaats van procenten berekenen en de lonen en uitkeringen aanpassen met hetzelfde bedrag waarmee de indexkorf is gestegen.  Als de indexkorf een representatieve weergave is van het gemiddeld maandelijks uitgavenpatroon van een gemiddeld Belgisch gezin (ook al zijn daar bepaalde ‘ongezonde’ producten uit geweerd)  is het toch niet meer dan billijk dat als de indexkorf met  bvb € 54,- euro is gestegen dat alle lonen en uitkeringen met niet meer of minder dan dat bedrag verhoogd worden?  Over verschillen in periodiciteit kan om praktische reden gesproken worden, maar om welke (sociale?) reden moet de prijsevolutie voor de ene groep verarming en de anderen verrijking betekenen?
Socialisten moeten erkennen dat de indexkoppeling weliswaar een goed middel is, maar wegens het procentprincipe op een slechte wijze wordt gebruikt. Daardoor geeft het in veel gevallen, vooral voor de minst fortuinlijken een omgekeerd resultaat. Daarom moeten wij om ideologische, principiële en humane reden  deze sociale miskleun aanpakken en hervormen. Ook al ziet daardoor een aanzienlijk deel van onze aanhang voor hen het oneigenlijk en onbedoeld effect van de huidige regeling verloren gaan.   (wat de reden is waarom tot heden elke aanzet tot een dergelijke hervorming steeds in de kiem werd gesmoord; ook door de vakbonden)

Met lede ogen zie ik, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, de ongeïnteresseerdheid bij de meerderheid van de partijleden, zowel op lager als hoger niveau, als ik het heb over de categorieën der laagste inkomens, die men de laatste jaren steevast over het hoofd heeft gezien bij het nemen van maatregelen voor koopkrachtvrijwaring.  Ik heb het dan over leefloners, chronisch zieken, oudere gezinshoofden- of alleenstaande werklozen,en  mensen met een minimumpensioen. Diegenen  die enerzijds geen deel hebben aan de positieve effecten van belastingsverminderingen, nettoloon verhogingen en allerhande subsidiëringen, maar anderzijds via de stijgende en nieuwe lineaire belastingen en heffingen en taksen, hun zo al niet benijdenswaardig netto besteedbaar  inkomen gestaag zien  verminderen en er steeds een groter percentage van aan de gemeenschap moeten afstaan. Dat de perversheid van de procentuele indexkoppeling  daar nog eens bovenop komt maakt dit alleen maar erger. Zowat lijnrecht het tegenovergestelde van één van de voornaamste credopunten waarop het socialisme is gegrondvest: de herverdeling van het inkomen.

Misschien moeten wij wat minder congresseren, wat minder intenties verklaren, wat minder ‘modern’, vernieuwend en verjongend zijn, en wat meer doèn wat we zeggen te willen doen,  wat meer net wèl haalbare voornemens uitwerken, het goede uit het verleden behouden, in onze eigen kringen de ouderen niet aan kant zetten, of in navolging van andere partijen, gewoon uit de beleidsfuncties weren…misschien moeten wij  wat minder socialist in naam, en het wat meer in daad zijn.

Renaat Van Poelvoorde

01-02-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Heb jij op oudejaarsavond ook aan Darfour gedacht? Aan de reeds meer dan 200.000 onschuldige doden en de 2.500.000 vluchtelingen die in mensonterende kampen aan de Soedanese grens honger lijden en waarvan er tienduizenden sterven aan ondervoeding, ziekte en ontbering ? Heb jij voor het nieuwe jaar ook het voornemen gemaakt om onze  en andere regeringen een geweten te schoppen, ook al zou je daardoor zelf iets van je voorspoed, welvaart en veiligheid moeten inboeten? Waarschijnlijk niet, want ik hoor het je al zeggen: “daar kan ik als enkeling, en België als klein landje toch niets aan veranderen”.    

Zoals bij zoveel volkenmoorden, hongersnoden en onmenselijke toestanden in die delen van de wereld waar wij als welvarende vadsige wellustige en egoïstische exponenten van het mensenras geen belangen te verdedigen hebben, staan wij ook wat verveeld toe te kijken, en vinden wij dat niet wij, maar anderen dat maar moeten oplossen. Trouwens als puntje bij paaltje komt kunnen wij achteraf steeds gebruik maken van de beproefde uitdrukking: ,,Wir haben es nicht gewusst.'' 

Moorden, verkrachtingen, plunderingen, meer dan 200.000 doden, meer dan twee miljoen ontheemden, tienduizenden mensen die nu stervende zijn aan geweld, ziekte, ontbering. Die cijfers spreken voor zichzelf. Ondanks het aandringen van  de secretaris-generaal van de VN Koffi Annan, weigert de VN-Raad voor de Mensenrechten elke terechtwijzing aan het adres van de islamitische regering van Sudan.  En dan weet hij onder meer dat de moslimwereld alleen verontwaardigd doet wanneer moslims door niet-moslims gedood worden.
De huidige politieke ,,cultuur''  waarin Arabische doden heel wat zwaarder wegen dan zwarte, wordt gesteund daar de overgrote meerderheid van de  VN-Raad voor de mensenrechten, waarin de moslimlanden een derde van de leden vormen, en in zes maanden ,,werking'' alleen Israël veroordeeld heeft, tot driemaal toe.
Vredesbetogingen van enige omvang trekken alleen de straat op als ze kunnen tekeergaan tegen de ,,gebruikelijke verdachten'', zoal de Verenigde Staten, Israël, en het westen. Wie door andere regimes wordt onderdrukt of zelfs afgeslacht heeft pech. Protesteren is makkelijker dan meewerken aan oplossingen, maar aangezien er in dat deel van Afrika geen olievelden, en gegeerde ertsen te vinden zijn is het ondenkbaar dat landgenoten moeten gaan sneuvelen in verre conflicten, zeker niet in Afrika waar de conflicten en wreedheden onuitroeibaar en onoplosbaar lijken.

Laten wij echter niet vergeten dat ook Europa niet immuun is voor barbarij. De Nazi’s en recentelijker de Balkan-volkeren hebben bewezen hoe gevaarlijk het is om mensen van een bepaalde huidskleur of ras als minderwaardig te brandmerken. Dat geen enkele uiting van racisme, antisemitisme incluis, aanvaardbaar, verschoonbaar kan zijn en desnoods met inboeting van eigen mensenlevens moet bestreden worden hebben de Europeanen in de geschiedenis meer dan genoeg ervaren.

Een aantal landen verkiest de bescherming van bevriende regimes boven die van zelfs elementaire mensenrechten. Andere, waaronder België, zijn politiek niet bereid elders te gaan vechten om vrede te stichten of te behouden. Afgezien dat zij daar geen defensiegeld willen aan besteden vrezen zij vooral onpopulariteit wanneer er soldaten zouden sneuvelen.

Om die reden ging België uit Rwanda lopen na het afslachten van tien Belgische para's. Daarom stond Europa erbij en keek ernaar toen op de Balkan weer concentratiekampen ontstonden, toen uit Srebrenica zevenduizend moslims werden weggevoerd om afgemaakt te worden.

Daarom  laten wij nu gebeuren wat gebeurt in Sudan, kijken wij gewoon de andere richting op en beperken ons tot het geweeklaag over onze eigen luxeproblemen..
Als mens kan je dit nieuwe jaar moeilijk vreugdevol inzetten. Daarvoor is de schande te groot en voor sociaal voelende personen de schaamte navenant!

11-01-2007 om 11:55 geschreven door Renaat  

03-12-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

 Sinds Karl Marx. de filosofie van Hegel herinterpreteerde, heeft het socialisme in de geïndustrialiseerde landen een gefaseerde evolutie doorgemaakt. In de eerste fase (tot na de tweede wereldoorlog) zorgde de socialistische arbeidersstrijd er voor dat de armen minder arm,  en de minder gegoeden er beter op werden. In de loop van de tweede fase (tot einde jaren ’80) zorgden zowel de snelgroeiende welvaart als de schrik voor het dreigende communisme dat   alle lagen van de bevolking deel hadden aan de ‘weldaden’ van het zogenaamde sociaal gecorrigeerd kapitalisme. De armen werden minder arm, wie het moeilijk had kreeg het relatief goed, de welvarenden werden nog welvarender, en de rijken werden (gewoontegetrouw) alsmaar rijker.

 Mede door het opentrekken van het ‘ijzeren gordijn’ en de teloorgang van de communistische dictaturen in de Oostbloklanden, is het socialisme  wereldwijd in een derde fase getreden waar het oorspronkelijk socialistisch gedachtegoed, onder druk van de arbeidersklasse die zich nu grotendeels tot de welvarende klasse mag noemen, in feiten geëvolueerd naar een links-liberaal surrogaat socialisme dat zich in hoofdzaak gefocust op de belangen van de middengroepen. Daardoor is de strijd tussen arm en rijk geëvolueerd tot een strijd tussen degenen die het goed hebben, en diegenen die het buitensporig goed hebben.  De belangen van de minder bedeelden (minderheid) worden enkel nog verdedigbaar voor zover ze niets afdoen aan de belangen van de beter gegoeden (meerderheid)

 Met de stelling van de voormalige socialistische partijvoorzitter Louis Tobback die bij de geboorte van de eerste regering Verhofstadt poneerde, dat een “paars avontuur” voor socialisten in “bont en blauw” zal eindigen, wees hij er op dat het een ‘contradictie in terminus’ is te denken dat een samengaan van rechts liberalisme met links socialisme een voor elke groep aanvaardbaar beleid zou waarmaken.

Dat desondanks, zowel op nationaal, regionaal als op gemeentelijk vlak de paarse coalities  niet enkel levensvatbaar bleken, maar daarenboven ook resultaten boekten, is enkel te wijten aan hun beider opschuiven naar het centrum en niet in het minst aan het  ‘ophokken’ van verschillende zogenaamde “dogma’s” waar de beide partijen grotendeels hun bestaansrecht aan ontlenen.

Ondertussen storen zowel donkerblauwe liberalen als links-socialisten  zich mateloos aan het feit dat hun respectievelijke partijleidingen zich gezelleg naast hun ideologisch-tegengestelden hebben neergevleid aan de centrale visvijver, omdat daar nu eenmaal, zoniet de smakelijkste, dan toch het meeste vis is te vangen.

Dat de (niet-extreme) socialistische partijen zich wereldwijd hebben neergelegd bij de dictatuur van het kapitalisme en daardoor hun basisdoel (de strijd tegen-) verloochenen, laat ik hier nu ter zijde. Maar dat de Belgische socialistische partijen (de Waalse iets minder dan de Vlaamse) in hun paars huwelijk hun natuurlijke kinderen (de minder bedeelden) ernstig verwaarlozen is voor weldenkende en  ‘echte’ socialisten onaanvaardbaar.

Dat deze paarse regering maatregelen heeft genomen m.b.t. het verminderen van achterstanden, en onrechtvaardigheden  bij de laagste inkomens, is niet te ontkennen, maar die maken de verwaarlozing van het verleden maar in beperkte en onvoldoende mate goed.

Mezelf met enige fierheid socialist noemende, bekruipt mij als partijlid steeds vaker een storend gevoel van schaamte. Dat gevoel krijg ik nu weer bij het aanhoren van de begrotingsmaatregelen voor volgend jaar. Er mogen dan wel enkele positieve punten in te bespeuren zijn, toch kunnen deze niet verhinderen dat de reeds lang bij mij aanslepende ontgoocheling over de socialistische inbreng in deze paarse regering alsmaar groter wordt..

Na de vermindering van inkomstenbelasting, heeft men op zoek naar plaatvervangende inkomsten nogmaals de door liberalen zo zeer gewenste verschuiving van de lasten op arbeid naar allerhande bijkomende en verhoogde vlak-belastingen zoals taksen, heffingen, accijnzen, opcentiemen, en btw opgevoerd. Met andere woorden het verschuiven van belastingen op inkomsten naar belastingen op gebruik en verbruik van goederen, diensten, afvalverwerking enz. Door o.a. op vrijwel alle verpakkingen een milieuheffing in te voeren zullen in 2007, in deze paarse welvaartstaat, en mede door toedoen van socialistische ministers, de armen en de laagste inkomens er nog meer op achteruit gaan dan de voorbije jaren al het geval was.

Ons huidig systeem van personenbelasting, gebaseerd op het inkomen, die zowel procentueel als bedragmatig stijgt, al naargelang het inkomen groter is, werkt volgens het principe dat "de sterkste schouders de zwaarste lasten" dienen te dragen. Dit is niet alleen eerlijk en billijk, maar heeft bovendien ook een herverdelend effect. Daarentegen zijn belastingen die onafhankelijk van het inkomen qua bedrag voor iedereen gelijk zijn, pervers oneerlijk omdat op die wijze, naargelang het inkomen kleiner is, een groter deel van het inkomen wordt afgeroomd. In dat geval worden de lasten zwaarder naargelang de schouders zwakker zijn. Op die wijze slaagt men er in de personen, die wegens een te laag inkomen vrijgesteld zijn van inkomstenbelasting, toch steeds meer belasting te laten betalen en gaat het besteedbaar inkomen van de laagste inkomens er niet alleen op achteruit, maar tevens procentueel méér achteruit dan dat bij hogere inkomens het geval is.

Zowat het tegenovergestelde van wat de socialistische credo is.

Aan de andere kant kunnen de laagste inkomens (onder de minimum aanslagvoet) niet van de in uitvoer zijnde en nog komende belastingsverlagingen op het inkomen meeprofiteren, in tegenstelling tot de modale hogere en hoge inkomens, waar het besteedbaar inkomen daardoor gradueel stijgt.  De laagste (niet inkomensbelastingbetalende) blijven echter niet alleen verstoken van de welvaartstijging, maar gaan er ook nog gestaag op achteruit aangezien de levensduurte sneller stijgt dan de aanpassingen via de gezondheidsindex.

Sp.a-voorzitter Johan Vandelanotte stelt dat "alleen wie de toekomst zelf vorm geeft, ze niet zelf moet ondergaan" en dat de socialistische beweging een beweging is die "gebaseerd is op verontwaardiging, en gericht op een samenleving waar iedereen gelijke kansen krijgt". Vraag is in hoeverre het huidige belastingsbeleid  dat mede door de socialistische ministers wordt ondersteund, verenigbaar met die stellingen en wat de minder bedeelden daar van ervaren.

Maar misschien zijn die stellingen helemaal niet voor hen bedoeld, omdat zij niet de mogelijkheid hebben om hun toekomst zelf vorm te geven, en zij de middelen ontberen om gelijke kansen te hebben...maar...is het dan niet de bedoeling dat socialisten hen daarbij zouden helpen ?

Renaat van Poelvoorde.

09-11-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

21-10-2006 om 08:30 geschreven door Renaat  

Omdat indexaanpassingen en collectieve arbeidsovereenkomsten in onvoldoende mate de prijsstijgingen van de consumptiegoederen en diensten compenseren, werd de voorbije jaren een groot deel van de bevolking geconfronteerd met een daling van de koopkracht.

Mede daarom kondigde deze coalitie, al tijdens de vorige legislatuur belastingsverminderingen aan welke de koopkracht, zoniet zou vermeerderen, dan toch op zijn minst veilig zou stellen.

Omdat niet iedereen gezegend is met een inkomen dat beantwoord aan de huidige levensstandaard, voorzag onze toenmalige socialistische partijvoorzitter een procentuele toelage voor leefloners, uitkeringstrekkers met gezinslast, en de op rust gestelden met een laag pensioen, omdat die wegens een té laag inkomen helemaal geen belastingen betalen.

De ondertussen uitgevoerde en in uitvoer zijnde verlagingen op de personenbelasting, mede met verhoogde belastingsaftrekken, en de in het generatiepact voorziene maatregelen voor nettominimumlonen, zorgen inderdaad voor relatieve koopkrachtbeveiliging.

Verder bevat het generatiepact een reeks maatregelen die in beperkte mate de achterstand, welke de uitkeringen en pensioenen de voorbije decennia op de loonontwikkeling hebben opgelopen. Anderzijds geeft men er de intentie aan, om in de toekomst op gezette tijden bepaalde aanpassingen aan de uitkeringen in overweging te nemen. Heel wat aangekondigde maatregelen houden  hoofdzakelijk de verbintenis is om zich over de wenselijkheid van een aanpassing uit te spreken. (van een automatische koppeling van de uitkeringen aan de reële loonstijging is er geen sprake)

Hoe dan ook, de tot heden genomen en voorziene maatregelen m.b.t. de laagste pensioenen, en voor zover die er zijn op de uitkeringen, zijn enkel als compensatie voor de sinds jaren opgelopen achterstand op de loonontwikkeling.  

De belastingsverminderingen betekenen, naast index- en Cao-verhogingen een derde factor waardoor de netto inkomsten verhogen. Het is juist deze laatste factor, die volgens de regering zorgt voor de welvaartstijging. Wie geen belastingen betaald heeft bij vermindering van belastingen ook geen verhoging van zijn netto-inkomen, en dus ook geen welvaartstijging.

Van de toentertijd beloofde toeslag voor de niet belastbare lage inkomens is er echter tot heden niets terechtgekomen, ja zelfs niets meer te horen. Als gevolg daarvan zien de minder fortuinlijken in onze maatschappij hun, zo al niet riante koopkracht (verder) achteruitgaan.

Het feit dat procentuele index- en andere verhogingen, alsook procententule belastingsverlagingen het verschil in geldwaarde en koopkracht, dus het verschil in levensstandaard, tussen de onderscheiden sociale bevolkingsgroepen steeds groter maakt, is op zich al een contradictie met één van de voornaamste principiële streefdoelen van het socialisme. Maar er gelaten op toezien dat de minder bedeelden in onze maatschappij geen deel hebben aan de welvaartstijging is voor socialisten zelfs een misdaad.

Voor socialisten moet het ideologisch onaanvaardbaar zijn dat een overheid, enerzijds voldoende middelen schijnt te hebben om aan zijn burgers te vertellen dat het zodanig goed gaat dat hij gerust wat minder kan bijdragen aan de gemeenschap, om zich anderzijds tegenover de minderbedeelden te verontschuldigen dat men wegens geldgebrek hen niet op gelijkwaardige wijze kan behandelen.

Laat de échte socialisten nu opstaan…

21-09-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

Een moeder die haar veertienjarige dochter de gelegenheid gaf om onder haar dak met haar vriend te slapen, werd door de rechter veroordeeld. Op veertien jaar is een kind volgens de wet namelijk nog niet volwassen. Zowat elke volwassene had meteen daarna een mening te verkondigen over 'de jeugd' - al dan niet gegrond. Over seks en jongeren doen vaak de vreemdste geruchten de ronde, niet in het minst bij de jongeren zelf.

Uit een recente bevraging van 526 Vlaamse jongeren blijkt dat 20% van hen al voor hun zestiende seksueel actief waren en 90% heeft daar achteraf gezien geen spijt van. Ondanks allerhande campagnes en affiches doet 16% van hen het ook nog eens onveilig.
Precies omdat jongeren er steeds vroeger aan beginnen, gaan stemmen op om de leeftijd van seksuele volwassenheid te verlagen. Vraag is of dat wel een goed idee is. Volgens de wet kan een 16-jarige zelfstandig beslissen. Die leeftijdsgrens is er om jonge mensen te beschermen tegen ongelijke machtssituaties. Daartegenover staat de mening dat men jongeren niet kan verplichten te wachten om de stap te zetten. Of iemand klaar is voor seks, hangt af van de persoon, stelt men. Kinderrechtencommissaris Ankie Vandekerckhove vindt het nogal zinloos dat de wetgever zich moeit wanneer mensen gewoon de liefde bedrijven. Volgens haar is het even zinloos als in het wetboek eeuwige trouw voor te schrijven aan mensen die trouwen en is het dus niets meer dan een symbolische wetgeving.

Mijn inziens kan men verantwoordelijkheid enkel dragen als men er de middelen toe heeft en tevens ook de gevolger ervan aankan. Wat het gebruik van softdrugs betreft, meent men terecht dat minderjarigen niet in staat zijn om zinvol om te gaan met de gevaren en gevolgen van drugs. Hoe kan men dan stellen dat men in het algemeen op 16-jarige leeftijd, laat staan nog jonger, verantwoordelijk genoeg zou kunnen zijn om alles in het werk te stellen ten einde een dodelijke geslachtszieke of zwangerschap te voorkomen?

Een haalbaar compromis voor voor- en tegenstanders is van het “veilig vrijen” een maatschappelijke prioriteit te maken. Uit de enquête blijkt namelijk dat 16 procent van de jongeren het onveilig doet - dus zonder bescherming tegen zwangerschap of ziektes. Voor zover ze dat ooit is geweest, dient gezegd dat de seksuele opvoeding nog steeds niet is aangepast aan de huidige normen die jongeren daaromtrent aan de dag leggen. Er is geen duidelijke richtlijn, laat staan een wettelijke bepaling i.v.m. Seksuele opvoeding in de scholen. Sommige scholen geven consequent en heel doorgedreven seksuele opvoeding, andere nodigen één keer een spreker uit en vinden dat daarmee is hun taak volbracht is.'

Daartegenover kan men de zaak ook positief bekijken omdat 84 procent van de jongeren wel veilig vrijt en dat is een zeer mooie score. Het spijtige is inderdaad dat veel opvoeders op scholen de leeftijdsgrens van de seksuele volwassenheid zien als een uitvlucht om hun leerlingen niet in te lichten over seks. De seksuele voorlichting op school zou een integrale aanpak moeten hebben, waarbij relationele én seksuele aspecten aan bod komen.
Is er iemand op het kabinet van Onderwijs die daar werkt wil van maken?

Renaat Van Poelvoorde

03-08-2006 om 23:17 geschreven door Renaat  

Betekent reflectie stilzwijgen? Al lees ik in het woordenboek een andere omschrijving van dit begrip, toch is het relatief stil geworden sinds de bevolking van de landen waar men de goedkeuring van Europese Grondwet aan een referendum koppelde, resoluut afwees.

Besluiten zullen er, hoe dan ook, ten goede of ten kwade, genomen moeten worden over het Europese proces.

Onze eerste minister, Guy Verhofstadt, liberaal, tracht met zijn boek ‘De Verenigde Staten van Europa’ daar weer vaart in te krijgen. Alhoewel het boek sympathiek en zelfs visionair oogt, is het vooral wereldvreemd en dus eerder onschadelijk. De reacties zijn dus eerder negatief. Alleen de term al, een Verenigde Staten van Europa, doet natuurlijk veel regeringsleiders huiveren. Het staat bol van klassieke steeds weerkerende liberale, en voor sociaal ingestelde personen, zoals ik, stilaan ergerlijke recepten: meer banen door succesvolle concurrentie, meer flexibiliteit, verlenging van de arbeidsloopbaan, en verschuiving van directe naar indirecte belastingen. Zoals een gedegen promotor van een kapitalistischt-liberaal Europa doet onze wonderboy echter geen voorstellen voor de democratisering van de Europese instellingen. Positief is dan weer dat Verhofstadt waarschuwt dat er een regelrechte dumping tussen de lidstaten dreigt, die de sociale bescherming in Europa aantast.

Zoals dat bij meerdere zaken het geval is zijn de socialistische en andere links partijen verdeeld over het neoliberale karakter van de Europese Grondwet. De ‘linkse’ voorstanders van de grondwet stellen dat het neoliberaal project iin de grondwet dat eenzijdig gericht is op marktwerking, nogal meevalt omdat de diensten van algemeen belang kunnen uitgezonderd worden van de vrije markt. Hoe dan ook: uitzonderingen zijn uitzonderlijk. Voor liberalen, in 1996 verwoord door Frits Bolkestein is één ding duidelijk: “Europa zal liberaal zijn, of zal niet zijn.”

Velen van de linkse parlementaire voorstemmers hebben zich waarschijnlijk laten meeslepen door de noodzaak van versterking van de Europese Unie. Zij zien een verenigd Europa als middel en noodzaak tegenover de multinationale bedrijven, de macht van de Verenigde Staten van Amerika, de pogingen om de welvaartsstaat af te bouwen, de criminaliteit, en de oorzaken van het terrorisme. Door zich daar al te veel op te focussen realiseren zij zich onvoldoende de gevaren van het Europese grondwettelijke verdrag. Er is immers niets vastgelegd om te vermijden dat basisteksten kunnen worden geblokkeerd door één of een beperkt aantal lidstaten. Eens het grondwettelijke verdrag was aangenomen zou het bijzonder moeilijk te wijzigen zijn geweest.

Aan de andere kant hoeft men geen econoom te zijn om te zien dat de Europese economische machtsgroepen er alle belang hebben bij een geglobaliseerde economie en een grote, sterke Europese thuismarkt. Voor hen dienen de noodzakelijke wetten en regels in een zo neoliberaal mogelijk verdrag te worden opgesteld. Met andere woorden: zorg voor een zo verdeeld mogelijke Europese besluitvorming. Het gevaar bestaat dus dat met het stranden van het grondwettelijke verdrag zou een stap is gezet in de richting van het door hen gewenste Europa.

De uitvoering van een gedeelte van de Europese grondwet zou de Europese Unie democratischer en socialer kunnen maken. Een beperkt verdrag waarin de democratisering van de Europese Unie door versterking van de macht van het Europees Parlement wordt benadrukt ligt binnen de mogelijkheden. De wetgevende macht hoort bij het Europees Parlement te liggen. Doorbreking van het monopolie van het wetgevend initiatiefrecht door de Europese Commissie is noodzakelijk, net zoals het wenselijk is de voorzitter van de Europese Commissie te laten verkiezen door het Europees Parlement. De samenstelling van het Europees Parlement zal meer evenredigheid moeten tentoonspreiden en dus de grootte van verschillende bevolkingsgroepen moeten weerspiegelen.

De ‘Verenigde Staten van Europa’ is misschien op zich nog niet zo’n gek idee. Maar dan wel op een radicaal andere manier dan Verhofstadt voorstelt. Een eerste stap is echte democratisering van Europa. De huidige Verdeelde-Verenigde Staten van Europa leveren alleen maar verliezers op.

15-07-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

10-06-2006 om 12:54 geschreven door Renaat  

14-05-2006 om 08:45 geschreven door Renaat  

Het probleem

De belastingen zijn te hoog, en de loonkost is te hoog. Met andere woorden: individueel dragen wij te veel bij aan onze gemeenschappelijke huishouding.  De liberale doctrine stelt dat minder lasten, zowel voor personen als bedrijven, goed zijn voor de economie, werkgelegenheid verschaffen, en bijgevolg weer meer inkomsten voor de gemeenschap betekenen. Tegenwoordig behoort dit simplisme zelfs tot het gedachtegoed van de moderne socialisten. 

België heeft, zoals de meeste geïndustrialiseerde landen, zijn welvaart te grotendeels te danken aan een sociaal gestuurde economie en een sociaal zekerheidsstelsel.  Dat zorgt er voor dat minder bedeelde en minder fortuinlijke personen toch een klein deel van de welvaart mee kunnen pikken. Dat Achiel Van Acker er destijds de nakomelingen van de 19de- eeuwse industriebaronnen er toe kon bewegen om een deel van hun winsten te spenderen aan een werknemersverzekeringsstelsel, was eerder te danken aan hun opportunistische angst van het dreigende communisme, dan aan een humane opwelling van solidariteit.

De reeds uitgevoerde en nog op stapel staande maatregelen, die een al dan niet belangrijke vermindering van de personeninkomstenbelasting, vennootschapsbelasting, erfenisrechten en de werkgeversbijdragen beogen,  hebben het logische gevolg dat de staatsinkomsten (gemeenschapsinkomsten) per eenheid verminderen. De beoogde positieve effecten die het totaal volume van die inkomsten moet vergroten en zodoende de balans in evenwicht brengen, laten voorlopig op zich wachten. Enkele (tijdelijke) effecten, zoals een vermeerdering van de aangiften van erfrechten, is eerder een voorbeeld van het gezegde dat één zwaluw de lente nog niet maakt.

Aan de andere kant kent de gemeenschap een gestage groei van haar uitgaven. Het fenomeen van de vergrijzing en het verhogen van de levensduur, zorgen er voor dat er steeds meer, en voor een langere periode, pensioengerechtigden zijn. Het spreekt voor zich dat juist deze categorie een groot aandeel heeft in de gezondheidskosten. Mede door de gestage winstgroeihonger van de farmaceutische bedrijven en de ‘industrialisatie’ en commercialisering van de ziekenhuizen, groeien die kosten op onverantwoorde wijze

Bij gebrek aan een degelijk onderbouwde argumentatie van zowel voor- als tegenstanders ben ik bang dat maatregelen zoals een zilverfonds (is dat nu leeg of niet?), langer werken, levenslang leren, activeren en innoveren, allemaal spreekwoordelijke druppels op de hete plaat zijn.

Na zeven jaar streven naar een “actieve welvaartstaat” is België misschien wel actief, maar dan eerder een actieve probleemstaat.  Zoals zijn illustere voorgangers van de vorige drie decennia, zal ook Verhofstadt en de zijnen niet de geschiedenis ingaan als diegenen die een oplossing wisten te vinden voor de ouderdomskwalen van een terminale kapitalistische egocentrische maatschappijvisie waar de mens ten dienste van de economie, en de economie ten dienste van het kapitaal staat; waar groei van individueel bezit en welvaart een noodzaak is om het ganse systeem draaiende te houden.

Aan alles komt een einde. Maar vooralsnog blijft men echter vasthouden aan de gedachte dat de groei van de economie en welvaart daar een uitzondering zou op zijn, of dat het einde daarvan nog lang niet in zicht is.

 De oplossing?.   

Behalve in dictatoriale regimes, is het bij ons niet mogelijk om zonder meer maatregelen te treffen, tegen de wil in van een meerderheid van de politieke macht, de media, de mensen of sterke belangengroepen. Dus zijn maatregelen meestal compromissen tussen recht- en onrechtvaardigheden, waar- en onwaarheden, winsten en verliezen, geven en nemen. Bij compromissen wint of verliest iedereen. Ons sociaal zekerheidstelsel is in heel wat van haar facetten een voorbeeld van een compromis waar iedereen bij wint. Iedereen, ook diegenen die het niet nodig hebben, geniet bij werkloosheid een uitkering, bij ziekte van gedeeltelijke terugbetaling van de kosten, en bij het ouder worden een pensioen. ( in veel gevallen de welstellende zelfs veel meer dan de arme)

Juist dat was indertijd het compromis: De ‘rijken’ waren wel bereid bij te dragen, zelfs naargelang hun inkomen (op arbeid), maar die solidariteit geldt enkel voor wat betreft de ‘meer’-bijdragen. Van solidariteitsbijdragen zonder daar zelf van te kunnen genieten was geen sprake. Het gevolg daarvan is dat heel wat gemeenschapsgeld uitgedeeld wordt aan mensen die het, gezien hun inkomen niet nodig hebben, en het best zonder kunnen stellen.

Misschien is ons ganse gemeenschapsstelsel (directe en indirecte belastingen, werkgevers en werknemersbijdragen) aan een diepgaande hervorming toe.

Misschien moeten wij wat de inkomsten betreft, afzien van ons systeem om aan elke bijdrage en een deel van de belasting een aparte naam en bestemming te geven. Op die wijze ontneemt men de indruk dat ik voor “mijn” pensioen, “mijn” ziekteverzekering en “mijn” risico op werkloosheid betaal, i.p.v. dat ik dat doe voor diegenen die NU op pensioen, ziek of werkloos zijn. Misschien moet men eindelijk eens écht werk gaan maken van de strijd tegen belastingontduiking en de inspectiediensten daarvoor voldoende middelen en mensen geven.  

Misschien moeten wij voor wat de uitgaven betreft, naar de essentie van het begrip ‘sociale zekerheid’ en naar een systeem dat een periodieke vergoeding verstrekt, enkel en ALLEEN aan diegenen, die al dan niet tijdelijk, niet of onvoldoende in staat zijn (of gesteld worden) om voor zichzelf een menswaardig en sociaal aanvaardbaar inkomen te verwerven en/of bij ziekte of ongeval moeilijk of niet de  bijkomende kosten kunnen dragen. Misschien moeten wij , zoals bij studiebeurzen, het toekennen van kinderbijslag afhankelijk van het inkomen maken. Als wij er dan ook nog kunnen (willen) voor zorgen dat men de zorgsector, via  dokters, specialisten, zieken- en verzorgingshuizen en farmaceuticabedrijven, de gezondheid- en bejaardenzorg,  niet misbruikt  om onverantwoorde winsten te maken of  rijkdom te verwerven, zal de gemeenschap heel wat minder onnodige ziektekosten dienen te financieren.

Ik ben mij echter wel bewust dat één en ander enkel op Europees vlak kan veranderd worden en dat, zowel bij personen, bedrijven als instellingen, het afnemen van “waar men recht op heeft” (?) en wat men altijd al heeft gekregen, niet bepaald iets is waar men in een democratisch bestel als politieker mee scoort. Maar het feit dat een dergelijke stelling politiek, en/of  sociaal niet haalbaar of verkoopbaar is, mag  een socialist er niet van weerhouden om  ze te verkondigen, ook al zou een groot deel van zijn partijsympathisanten en zelfs een deel van zijn “kameraden”  bij dergelijke maatregelen zelf heel wat moeten inleveren.

De actieve welvaartstaat zal dus tot nader order een probleemstaat blijven.   

Renaat van Poelvoorde 

14-04-2006 om 15:34 geschreven door Renaat  

Wat moest doorgaan voor doordeweekse brave karikaturen over de links die moslimterroristen zelf leggen tussen hun daden en de koran, is in de moslimwereld uitgegroeid tot een uitbarsting van zowel geweldloos als gestuurd en gewelddadig protest.. Daar heeft een Zweedse Iman voor gezorgd, door de gepubliceerde afbeeldingen in het Midden Oosten persoonlijk onder de aandacht van zijn radicale geestesgenoten te brengen.

Om escalatie te vermijden, en in de hoop de verhitte moslimgemoederen te bedaren, doen de westerse politici hun best om het grootste begrip aan de dag te leggen voor de gevoeligheden van de moslims, en te stellen dat zij helemaal niet gelukkig zijn met de publicatie van de ‘aanstootgevende’ cartoons. Aan de andere kant wijzen zij op het betrekkelijk onaantastbaar principe van de vrije meningsuiting, welke één der grondslagen is van onze westerse democratische samenleving.

Voor wie het nog niet duidelijk mocht zijn: eens te meer laat de belangrijkste splijtzwam tussen de westerse en islamitische cultuur zich hier voelen. Aan de ene kant een seculiere maatschappij, waar godsdienst, voor zover ze praktisch beleden wordt, een strikt persoonlijke beleving is, en aan de andere kant een godsdienst die in de meeste Arabische landen bij het gros van de bevolking , niet enkel hun geestelijk maar ook hun praktisch en maatschappelijk leven, van geboorte tot de dood,  op een meer dan dominante wijze bepaalt.

Naar gelang van welke kant het komt, van de islam gezegd dat het tolerant, menslievend en vredelievend is, dan wel radicaal, intolerant, discriminerend, oorlogszuchtig en gevaarlijk zou zijn. Zoals men zowel uit de Joodse Tora-rollen als uit  de Christelijke bijbel, voldoende geschriften kan lichten die aan één of meerdere van de aangehaalde begrippen beantwoorden, zo kan men  elk van deze ook in, meer dan één Koranvers terugvinden. Het grote verschil tussen de beide grote religies ligt hem enerzijds in de ‘verlichting’ die het Katholieke geloof is ten deel gevallen, en de relativerende evolutie die haar belijders hebben ondergaan, en anderzijds het feit dat door gebrek aan beide, de islam haar volgelingen in de eenentwintigste eeuw blijft indoctrineren met teksten, waarden, normen, waar- en onwaarheden (en interpretaties ervan) van tweeduizend jaar oud.

Als zelfmoordaanslagplegers ter voorbereiding van hun actie, publiekelijk en ritueel de link leggen tussen hun daad, de Koran en hun profeet, kan je een tekening van Mohammed met een bom in zijn tulband, enkel omschrijven als het karikaturaal weergeven van die daad.

Het is dus niet de karikaturist die de Islam in een verkeerd daglicht stelt, maar de zelfmoordaanslagpleger zelf!

Dat het volgens de Koran verboden is om de profeet Mohammed af te beelden, is mijn inziens een regel die enkel geldt voor de gelovige Moslims. (tenzij de islam de pretentie heeft om haar wetten aan iedereen in deze wereld op te kunnen leggen )

Maar goed, als tolerant en vredelievend persoon zal ik het maar bij de gedachte houden dat het hier helemaal niet over de ‘gewraakte’ afbeeldingen gaat , maar over één van de geschikte opportuniteiten voor de, zowel geestelijke als wereldlijke, radicale leiders van de islamitische volkeren, teneinde deze te gebruiken om hun frustraties en antiwesterse gevoelens aan te wakkeren.

Van niet-gelovigen mag men verwachten dat zij respect hebben voor het geloof. Maar van gelovigen mag men ook respect verwachten voor de vrijheid van de niet-gelovigen om de uitwassen ervan in vraag te stellen of aan te klagen. Ook al gebeurt dat op karikaturale wijze.

 Rnaat van Poelvoorde  

09-03-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

De vervuiler betaalt.

Af en toe komt er, tussen de dagelijkse berichten over generatiepacten, levensduurte, bomaanslagen, ministeriele diplomatieke uitschuivers en migrantenproblemen in, een bericht van één of andere, al dan niet gerenommeerde nationale of internationale instantie of persoon, die er ons (nog maar eens) komt op wijzen dat het op die manier met ons milieu niet meer verder kan.

Ondanks alle campagnes en maatregelen die een zuiniger gebruik van energie beogen, blijkt dat ons verbruik van benzine, gasolie, huisbrandolie,en aardgas steeds maar in stijgende lijn gaat. Ook al maken wij minder vervuilende motoren en slagen wij er in om steeds zuinigere huishoudtoestellen te produceren, toch blijft de uitstoot van schadelijke stoffen in de lucht (ook andere dan co2) vermeerderen. Het effect van minder verbruik en vervuiling per eenheid wordt tenietgedaan doordat wij steeds meer auto’s, televisies, vaatwasmachines computers en andere electrotoestellen gaan  gebruiken . Door ons (voor de economische groei noodzakelijke) steeds groeiend consumptiegedrag,  blijft, ondanks alle sorteer- en recyclagemaatregelen, de afvalberg groeien. De grote toename van waterzuiveringstations heeft er nog steeds niet voor gezorgd dat de oppervlaktewateren van een aanvaardbare kwaliteit worden, en alle mestdecreten ten spijt stijgt het fosfaatgehalte in het grondwater.  Dat heel wat andere landen het niet beter doen is op zijn zachtst gezegd, een magere troost.

Zowel op nationaal als op internationaal niveau doen politici grote uitspraken en beloven normen na te streven die theoretisch dan wel haalbaar schijnen, maar die wegens het in de weg staan van de economische groei en bij gebrek aan motivatie bij mij en u, bij voorbaat gedoemd zijn om de spreekwoordelijke dode letter te blijven. Ook jij doet waarschijnlijk nog steeds je verplaatsingen met de auto, ook deze die je evengoed met de fiets of zelfs te voet kan doen, omdat het je tijd en inspanning bespaart. Je spoelt nog steeds verschillende keren per dag het toilet door met vijf tot tien liter drinkwater omdat je het  proper en reukloos wilt. Je neemt nog steeds elke ochtend, en misschien ook nog elke avond, een douche omdat je nou eenmaal hygiënisch bent. En zoals iedereen wil je dat de producten die je koopt naar prijs/kwaliteit,  de beste zijn, zodat de productieprocessen noodzakelijkerwijs kostenbesparend en productieverhogend, dus milieuonvriendelijk dienen te verlopen.

Het resultaat van dat alles aanhoren wij dan met enige ergernis; want wij vinden dat wij toch al genoeg betalen aan allerhande milieu- taksen en  maatregelen, en zappen verveeld naar een andere zender.

De vervuiler betaalt is het moto! Maar met geld kan men (behalve op reis gaan naar een plaats waar men tijdelijk gespaard blijft van milieugepalaver)  geen beter milieu kopen. Het afbouwen van onze verspilling en vervuiling is tot nader order enkel mogelijk als wij aanmerkelijk minder energie verbruiken en zoveel mogelijk afval, dat niet op een milieuvriendelijke wijze recycleerbare is,  voorkomen. Maar omdat de afbouw van onze verspilling tevens ook de afbouw van onze welvaart inhoudt, zijn jij en ik daar voorlopig geenszins toe bereidt.

Dus wachten wij maar tot het milieu zelf, het ons betaalt zet, en hopen we dat het ons, en ook onze kinderen, en als het even kan ook onze kleinkinderen, bespaard zal blijven.

04-02-2006 om 00:00 geschreven door Renaat