Wat moest doorgaan voor doordeweekse brave karikaturen over de links die moslimterroristen zelf leggen tussen hun daden en de koran, is in de moslimwereld uitgegroeid tot een uitbarsting van zowel geweldloos als gestuurd en gewelddadig protest.. Daar heeft een Zweedse Iman voor gezorgd, door de gepubliceerde afbeeldingen in het Midden Oosten persoonlijk onder de aandacht van zijn radicale geestesgenoten te brengen.

Om escalatie te vermijden, en in de hoop de verhitte moslimgemoederen te bedaren, doen de westerse politici hun best om het grootste begrip aan de dag te leggen voor de gevoeligheden van de moslims, en te stellen dat zij helemaal niet gelukkig zijn met de publicatie van de ‘aanstootgevende’ cartoons. Aan de andere kant wijzen zij op het betrekkelijk onaantastbaar principe van de vrije meningsuiting, welke één der grondslagen is van onze westerse democratische samenleving.

Voor wie het nog niet duidelijk mocht zijn: eens te meer laat de belangrijkste splijtzwam tussen de westerse en islamitische cultuur zich hier voelen. Aan de ene kant een seculiere maatschappij, waar godsdienst, voor zover ze praktisch beleden wordt, een strikt persoonlijke beleving is, en aan de andere kant een godsdienst die in de meeste Arabische landen bij het gros van de bevolking , niet enkel hun geestelijk maar ook hun praktisch en maatschappelijk leven, van geboorte tot de dood,  op een meer dan dominante wijze bepaalt.

Naar gelang van welke kant het komt, van de islam gezegd dat het tolerant, menslievend en vredelievend is, dan wel radicaal, intolerant, discriminerend, oorlogszuchtig en gevaarlijk zou zijn. Zoals men zowel uit de Joodse Tora-rollen als uit  de Christelijke bijbel, voldoende geschriften kan lichten die aan één of meerdere van de aangehaalde begrippen beantwoorden, zo kan men  elk van deze ook in, meer dan één Koranvers terugvinden. Het grote verschil tussen de beide grote religies ligt hem enerzijds in de ‘verlichting’ die het Katholieke geloof is ten deel gevallen, en de relativerende evolutie die haar belijders hebben ondergaan, en anderzijds het feit dat door gebrek aan beide, de islam haar volgelingen in de eenentwintigste eeuw blijft indoctrineren met teksten, waarden, normen, waar- en onwaarheden (en interpretaties ervan) van tweeduizend jaar oud.

Als zelfmoordaanslagplegers ter voorbereiding van hun actie, publiekelijk en ritueel de link leggen tussen hun daad, de Koran en hun profeet, kan je een tekening van Mohammed met een bom in zijn tulband, enkel omschrijven als het karikaturaal weergeven van die daad.

Het is dus niet de karikaturist die de Islam in een verkeerd daglicht stelt, maar de zelfmoordaanslagpleger zelf!

Dat het volgens de Koran verboden is om de profeet Mohammed af te beelden, is mijn inziens een regel die enkel geldt voor de gelovige Moslims. (tenzij de islam de pretentie heeft om haar wetten aan iedereen in deze wereld op te kunnen leggen )

Maar goed, als tolerant en vredelievend persoon zal ik het maar bij de gedachte houden dat het hier helemaal niet over de ‘gewraakte’ afbeeldingen gaat , maar over één van de geschikte opportuniteiten voor de, zowel geestelijke als wereldlijke, radicale leiders van de islamitische volkeren, teneinde deze te gebruiken om hun frustraties en antiwesterse gevoelens aan te wakkeren.

Van niet-gelovigen mag men verwachten dat zij respect hebben voor het geloof. Maar van gelovigen mag men ook respect verwachten voor de vrijheid van de niet-gelovigen om de uitwassen ervan in vraag te stellen of aan te klagen. Ook al gebeurt dat op karikaturale wijze.

 Rnaat van Poelvoorde