over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
15-07-2006
Het onverenigbaar Europa
Betekent reflectie stilzwijgen? Al lees ik in het woordenboek een andere omschrijving van dit begrip, toch is het relatief stil geworden sinds de bevolking van de landen waar men de goedkeuring van Europese Grondwet aan een referendum koppelde, resoluut afwees.
Besluiten zullen er, hoe dan ook, ten goede of ten kwade, genomen moeten worden over het Europese proces.
Onze eerste minister, Guy Verhofstadt, liberaal, tracht met zijn boek De Verenigde Staten van Europa daar weer vaart in te krijgen. Alhoewel het boek sympathiek en zelfs visionair oogt, is het vooral wereldvreemd en dus eerder onschadelijk. De reacties zijn dus eerder negatief. Alleen de term al, een Verenigde Staten van Europa, doet natuurlijk veel regeringsleiders huiveren. Het staat bol van klassieke steeds weerkerende liberale, en voor sociaal ingestelde personen, zoals ik, stilaan ergerlijke recepten: meer banen door succesvolle concurrentie, meer flexibiliteit, verlenging van de arbeidsloopbaan, en verschuiving van directe naar indirecte belastingen. Zoals een gedegen promotor van een kapitalistischt-liberaal Europa doet onze wonderboy echter geen voorstellen voor de democratisering van de Europese instellingen. Positief is dan weer dat Verhofstadt waarschuwt dat er een regelrechte dumping tussen de lidstaten dreigt, die de sociale bescherming in Europa aantast.
Zoals dat bij meerdere zaken het geval is zijn de socialistische en andere links partijen verdeeld over het neoliberale karakter van de Europese Grondwet. De linkse voorstanders van de grondwet stellen dat het neoliberaal project iin de grondwet dat eenzijdig gericht is op marktwerking, nogal meevalt omdat de diensten van algemeen belang kunnen uitgezonderd worden van de vrije markt. Hoe dan ook: uitzonderingen zijn uitzonderlijk. Voor liberalen, in 1996 verwoord door Frits Bolkestein is één ding duidelijk: Europa zal liberaal zijn, of zal niet zijn.
Velen van de linkse parlementaire voorstemmers hebben zich waarschijnlijk laten meeslepen door de noodzaak van versterking van de Europese Unie. Zij zien een verenigd Europa als middel en noodzaak tegenover de multinationale bedrijven, de macht van de Verenigde Staten van Amerika, de pogingen om de welvaartsstaat af te bouwen, de criminaliteit, en de oorzaken van het terrorisme. Door zich daar al te veel op te focussen realiseren zij zich onvoldoende de gevaren van het Europese grondwettelijke verdrag. Er is immers niets vastgelegd om te vermijden dat basisteksten kunnen worden geblokkeerd door één of een beperkt aantal lidstaten. Eens het grondwettelijke verdrag was aangenomen zou het bijzonder moeilijk te wijzigen zijn geweest.
Aan de andere kant hoeft men geen econoom te zijn om te zien dat de Europese economische machtsgroepen er alle belang hebben bij een geglobaliseerde economie en een grote, sterke Europese thuismarkt. Voor hen dienen de noodzakelijke wetten en regels in een zo neoliberaal mogelijk verdrag te worden opgesteld. Met andere woorden: zorg voor een zo verdeeld mogelijke Europese besluitvorming. Het gevaar bestaat dus dat met het stranden van het grondwettelijke verdrag zou een stap is gezet in de richting van het door hen gewenste Europa.
De uitvoering van een gedeelte van de Europese grondwet zou de Europese Unie democratischer en socialer kunnen maken. Een beperkt verdrag waarin de democratisering van de Europese Unie door versterking van de macht van het Europees Parlement wordt benadrukt ligt binnen de mogelijkheden. De wetgevende macht hoort bij het Europees Parlement te liggen. Doorbreking van het monopolie van het wetgevend initiatiefrecht door de Europese Commissie is noodzakelijk, net zoals het wenselijk is de voorzitter van de Europese Commissie te laten verkiezen door het Europees Parlement. De samenstelling van het Europees Parlement zal meer evenredigheid moeten tentoonspreiden en dus de grootte van verschillende bevolkingsgroepen moeten weerspiegelen.
De Verenigde Staten van Europa is misschien op zich nog niet zon gek idee. Maar dan wel op een radicaal andere manier dan Verhofstadt voorstelt. Een eerste stap is echte democratisering van Europa. De huidige Verdeelde-Verenigde Staten van Europa leveren alleen maar verliezers op.
Met de regelmaat van de jaargetijden komt één of andere liberale conifeer aandraven met een voorstel om de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd. Bij het doorbreken van de zomer meent VLD-voorzitter Bart Somers het raadzaam om het monster van Lochness van de Wetstraat terug boven te halen, goed wetende dat het traditioneel gedoemd is om even later weer in alle stilte te verdwijnen.
Uiteraard blijven de vakbonden en de socialistische Walen zich daar halsstarrig tegen verzetten. Maar ook bij de andere Vlaamse partijen kan de voorzitter van de Vlaamse liberalen niet meteen op veel steun rekenen, temeer omdat zelfs de federale oppositiepartijen het paarse activeringsbeleid steunen dat werklozen verplicht, op straffe van een schorsing van hun uitkering, om actief naar werk te zoeken.
Bart Somers is uiteraard geen dommerik en weet dat zijn voorstel niet de minste kans maakt, maar met het oog op de nakende verkiezingen, gebruik hij de niet-werkende Vlaming om zichzelf en zijn partij, te profileren. Beetje raar vind ik, want daarmee negeert hij in feite het door zijn eigen regeringspartij gesteunde activeringsbeleid.
Ons zogenaamde eeuwigdurende recht op stempelgeld mag dan uniek zijn in de wereld, en het beperken in tijd mag dan het voordeel van de duidelijkheid hebben, de vraag is of het correct toepassen van de activeringsmaatregelen niet grotendeels hetzelfde, maar bovendien ook een rechtvaardiger effect hebben. Bovendien dumpt een tijdelijke werkloosheidsvergoeding een deel van de langdurig werklozen in het stelsel van het leefloon of de langdurig ziekteverzekering, waardoor ze dus afhankelijk blijven van de sociale zekerheid. Veel verschil in het totale bedrag van de sociale zekerheidskosten zal dat echt niet maken. Men hoeft trouwens geen fundamentele socialist te zijn om te stellen dat het feit dat werklozen die niet inschakelbaar zijn op de arbeidsmarkt blijvend een beroep doen op de sociale zekerheid, sociaal ook volledig te verantwoorden is. Volgens de huidige wetgeving verliezen werklozen die wel inzetbaar zijn op de arbeidsmarkt en waarvoor een blijvend beroep op de sociale zekerheid dus niet te verantwoorden is, bij weigering van aanvaarbaar werk, hun uitkering.
Het is dus kwestie van gewoon de voorziene regelingen toe te passen, in gans het land volgens de zelfde normen. Asociale en, in de ogen van liberale hard werkende vlameningen populaire alternatieven zijn geen oplossing voor een probleem dat zichzelf oplost als bestaande wetten eerlijk en deficiënt worden toegepast .
Elke pedagoog zal je vertellen dat duidelijkheid, zekerheid en consequentie tot de belangrijkste grondslagen van de opvoeding behoren. Uit ervaring weten ouders dat iets verbieden en/of verplichten nutteloos is als men er geen gevolgen aan verbindt indien het verbod of gebod, niet wordt opgevolgd. Het is vanzelfsprekend dat de frequentie en de soort van die gevolgen dient gerelateerd te zijn aan de ernst van de feiten, al doet dit niets af aan de noodzaak van het gevolg op zich.
Ook op het gebied van de sociale opvoeding (de samenleving) geldt dezelfde regel. Ook de overheid moet inzake de verplichtingen en verboden, waarvan de gemeenschap in haar geheel zelf vindt dat zij moeten worden opgelegd, duidelijkheid en consequentie nastreven, zodat de burger zekerheid heeft over zijn rechten en plichten, weet wat hij mag en niet mag doen, en wat de gevolgen zijn indien hij zich niet gedraagt volgens de wettelijke en sociaal aanvaarde normen.
Het feit dat de magistratuur zelf wereldkundig maakt dat zij bij gebrek aan tijd en middelen niet in staat is haar belangrijkste rechtsstaatkundige verplichting (vervolging, beteugeling en bestraffing) op alle niveaus te vervullen, is een bevestiging van wat de burger de laatste decennia in steeds stijgende mate heeft ervaren. Het ergerlijke is echter dat de magistratuur zelf, daarin gemakshalve gevolgd door de verantwoordelijke beleidsmakers, zich daar bij neerlegt en zodoende steeds meer delicten onderaan in haar prioriteitenlijst plaatst. Daardoor worden er in de praktijk steeds meer kleine overtreders en misdadigers buiten vervolging gesteld. Men kan het de controlerende en vaststellende ambtenaren (politie) dan ook niet kwalijk nemen dat men het controleren en vaststellen van dergelijke feiten dan ook nutteloos vindt en ze liever uit de weg gaat.
Als voorbeeld van een goede sociale opvoeding kan dat tellen. Waarschijnlijk wordt de volgende stap dat men, analoog aan de drugwet, een wet maakt waarin men winkeldiefstallen, gauwdiefstallen, kleine vernielingen en in gevechten ontaarde ruzies, nog steeds als verboden en strafbaar stelt, maar waar men bepaalde grenzen aangeeft waarbinnen deze niet meer vervolgd worden, en dus geen uitvoering meer geeft aan de strafbaarheid er van. Met andere woorden: Je mag het niet doen, maar als het niet te erg is zien wij dat door de vingers.
Als dit signaal de groep potentiële gauw- en winkeldieven, alsook het aantal vernielzuchtigen en vechtersbazen nu in dezelfde mate gaat uitbreiden als dat via de drugwet bij de softdruggebruikende jongeren het geval is, staat een politieke partij zoals het Vlaams Belang nog een mooie toekomst te wachten. Het moet voor Filip De Winter en Gerolf Annemans leuk zijn om te ervaren dat hun politieke tegenstanders gratis en voor niets zo veel positieve inbreng hebben in de verkiezingscampagne van het voormalige Vlaams Blok.
De verkiezingshow op zondagavond 8 oktober op VRT-1, waar men voor de zoveelste keer zich verbijsterd zal afvragen waarom er weer zoveel mestkevers zijn bijgekomen, wordt wellicht een leukste show, al zal het wellicht niet de laatste show zijn
De belastingen zijn te hoog, en de loonkost is te hoog. Met andere woorden: individueel dragen wij te veel bij aan onze gemeenschappelijke huishouding. De liberale doctrine stelt dat minder lasten, zowel voor personen als bedrijven, goed zijn voor de economie, werkgelegenheid verschaffen, en bijgevolg weer meer inkomsten voor de gemeenschap betekenen. Tegenwoordig behoort dit simplisme zelfs tot het gedachtegoed van de moderne socialisten.
België heeft, zoals de meeste geïndustrialiseerde landen, zijn welvaart te grotendeels te danken aan een sociaal gestuurde economie en een sociaal zekerheidsstelsel. Dat zorgt er voor dat minder bedeelde en minder fortuinlijke personen toch een klein deel van de welvaart mee kunnen pikken. Dat Achiel Van Acker er destijds de nakomelingen van de 19de- eeuwse industriebaronnen er toe kon bewegen om een deel van hun winsten te spenderen aan een werknemersverzekeringsstelsel, was eerder te danken aan hun opportunistische angst van het dreigende communisme, dan aan een humane opwelling van solidariteit.
De reeds uitgevoerde en nog op stapel staande maatregelen, die een al dan niet belangrijke vermindering van de personeninkomstenbelasting, vennootschapsbelasting, erfenisrechten en de werkgeversbijdragen beogen, hebben het logische gevolg dat de staatsinkomsten (gemeenschapsinkomsten) per eenheid verminderen. De beoogde positieve effecten die het totaal volume van die inkomsten moet vergroten en zodoende de balans in evenwicht brengen, laten voorlopig op zich wachten. Enkele (tijdelijke) effecten, zoals een vermeerdering van de aangiften van erfrechten, is eerder een voorbeeld van het gezegde dat één zwaluw de lente nog niet maakt.
Aan de andere kant kent de gemeenschap een gestage groei van haar uitgaven. Het fenomeen van de vergrijzing en het verhogen van de levensduur, zorgen er voor dat er steeds meer, en voor een langere periode, pensioengerechtigden zijn. Het spreekt voor zich dat juist deze categorie een groot aandeel heeft in de gezondheidskosten. Mede door de gestage winstgroeihonger van de farmaceutische bedrijven en de industrialisatie en commercialisering van de ziekenhuizen, groeien die kosten op onverantwoorde wijze
Bij gebrek aan een degelijk onderbouwde argumentatie van zowel voor- als tegenstanders ben ik bang dat maatregelen zoals een zilverfonds (is dat nu leeg of niet?), langer werken, levenslang leren, activeren en innoveren, allemaal spreekwoordelijke druppels op de hete plaat zijn.
Na zeven jaar streven naar een actieve welvaartstaat is België misschien wel actief, maar dan eerder een actieve probleemstaat. Zoals zijn illustere voorgangers van de vorige drie decennia, zal ook Verhofstadt en de zijnen niet de geschiedenis ingaan als diegenen die een oplossing wisten te vinden voor de ouderdomskwalen van een terminale kapitalistische egocentrische maatschappijvisie waar de mens ten dienste van de economie, en de economie ten dienste van het kapitaal staat; waar groei van individueel bezit en welvaart een noodzaak is om het ganse systeem draaiende te houden.
Aan alles komt een einde. Maar vooralsnog blijft men echter vasthouden aan de gedachte dat de groei van de economie en welvaart daar een uitzondering zou op zijn, of dat het einde daarvan nog lang niet in zicht is.
De oplossing?.
Behalve in dictatoriale regimes, is het bij ons niet mogelijk om zonder meer maatregelen te treffen, tegen de wil in van een meerderheid van de politieke macht, de media, de mensen of sterke belangengroepen. Dus zijn maatregelen meestal compromissen tussen recht- en onrechtvaardigheden, waar- en onwaarheden, winsten en verliezen, geven en nemen. Bij compromissen wint of verliest iedereen. Ons sociaal zekerheidstelsel is in heel wat van haar facetten een voorbeeld van een compromis waar iedereen bij wint. Iedereen, ook diegenen die het niet nodig hebben, geniet bij werkloosheid een uitkering, bij ziekte van gedeeltelijke terugbetaling van de kosten, en bij het ouder worden een pensioen. ( in veel gevallen de welstellende zelfs veel meer dan de arme)
Juist dat was indertijd het compromis: De rijken waren wel bereid bij te dragen, zelfs naargelang hun inkomen (op arbeid), maar die solidariteit geldt enkel voor wat betreft de meer-bijdragen. Van solidariteitsbijdragen zonder daar zelf van te kunnen genieten was geen sprake. Het gevolg daarvan is dat heel wat gemeenschapsgeld uitgedeeld wordt aan mensen die het, gezien hun inkomen niet nodig hebben, en het best zonder kunnen stellen.
Misschien is ons ganse gemeenschapsstelsel (directe en indirecte belastingen, werkgevers en werknemersbijdragen) aan een diepgaande hervorming toe.
Misschien moeten wij wat de inkomsten betreft, afzien van ons systeem om aan elke bijdrage en een deel van de belasting een aparte naam en bestemming te geven. Op die wijze ontneemt men de indruk dat ik voor mijn pensioen, mijn ziekteverzekering en mijn risico op werkloosheid betaal, i.p.v. dat ik dat doe voor diegenen die NU op pensioen, ziek of werkloos zijn. Misschien moet men eindelijk eens écht werk gaan maken van de strijd tegen belastingontduiking en de inspectiediensten daarvoor voldoende middelen en mensen geven.
Misschien moeten wij voor wat de uitgaven betreft, naar de essentie van het begrip sociale zekerheid en naar een systeem dat een periodieke vergoeding verstrekt, enkel en ALLEEN aan diegenen, die al dan niet tijdelijk, niet of onvoldoende in staat zijn (of gesteld worden) om voor zichzelf een menswaardig en sociaal aanvaardbaar inkomen te verwerven en/of bij ziekte of ongeval moeilijk of niet de bijkomende kosten kunnen dragen. Misschien moeten wij , zoals bij studiebeurzen, het toekennen van kinderbijslag afhankelijk van het inkomen maken. Als wij er dan ook nog kunnen (willen) voor zorgen dat men de zorgsector, via dokters, specialisten, zieken- en verzorgingshuizen en farmaceuticabedrijven, de gezondheid- en bejaardenzorg, niet misbruikt om onverantwoorde winsten te maken of rijkdom te verwerven, zal de gemeenschap heel wat minder onnodige ziektekosten dienen te financieren.
Ik ben mij echter wel bewust dat één en ander enkel op Europees vlak kan veranderd worden en dat, zowel bij personen, bedrijven als instellingen, het afnemen van waar men recht op heeft (?) en wat men altijd al heeft gekregen, niet bepaald iets is waar men in een democratisch bestel als politieker mee scoort. Maar het feit dat een dergelijke stelling politiek, en/of sociaal niet haalbaar of verkoopbaar is, mag een socialist er niet van weerhouden om ze te verkondigen, ook al zou een groot deel van zijn partijsympathisanten en zelfs een deel van zijn kameraden bij dergelijke maatregelen zelf heel wat moeten inleveren.
De actieve welvaartstaat zal dus tot nader order een probleemstaat blijven.
Betekent het eerbiedigen van iemands geloof, dat je de regels ervan naleeft?
Wat moest doorgaan voor doordeweekse brave karikaturen over de links die moslimterroristen zelf leggen tussen hun daden en de koran, is in de moslimwereld uitgegroeid tot een uitbarsting van zowel geweldloos als gestuurd en gewelddadig protest.. Daar heeft een Zweedse Iman voor gezorgd, door de gepubliceerde afbeeldingen in het Midden Oosten persoonlijk onder de aandacht van zijn radicale geestesgenoten te brengen.
Om escalatie te vermijden, en in de hoop de verhitte moslimgemoederen te bedaren, doen de westerse politici hun best om het grootste begrip aan de dag te leggen voor de gevoeligheden van de moslims, en te stellen dat zij helemaal niet gelukkig zijn met de publicatie van de aanstootgevende cartoons. Aan de andere kant wijzen zij op het betrekkelijk onaantastbaar principe van de vrije meningsuiting, welke één der grondslagen is van onze westerse democratische samenleving.
Voor wie het nog niet duidelijk mocht zijn: eens te meer laat de belangrijkste splijtzwam tussen de westerse en islamitische cultuur zich hier voelen. Aan de ene kant een seculiere maatschappij, waar godsdienst, voor zover ze praktisch beleden wordt, een strikt persoonlijke beleving is, en aan de andere kant een godsdienst die in de meeste Arabische landen bij het gros van de bevolking , niet enkel hun geestelijk maar ook hun praktisch en maatschappelijk leven, van geboorte tot de dood, op een meer dan dominante wijze bepaalt.
Naar gelang van welke kant het komt, van de islam gezegd dat het tolerant, menslievend en vredelievend is, dan wel radicaal, intolerant, discriminerend, oorlogszuchtig en gevaarlijk zou zijn. Zoals men zowel uit de Joodse Tora-rollen als uit de Christelijke bijbel, voldoende geschriften kan lichten die aan één of meerdere van de aangehaalde begrippen beantwoorden, zo kan men elk van deze ook in, meer dan één Koranvers terugvinden. Het grote verschil tussen de beide grote religies ligt hem enerzijds in de verlichting die het Katholieke geloof is ten deel gevallen, en de relativerende evolutie die haar belijders hebben ondergaan, en anderzijds het feit dat door gebrek aan beide, de islam haar volgelingen in de eenentwintigste eeuw blijft indoctrineren met teksten, waarden, normen, waar- en onwaarheden (en interpretaties ervan) van tweeduizend jaar oud.
Als zelfmoordaanslagplegers ter voorbereiding van hun actie, publiekelijk en ritueel de link leggen tussen hun daad, de Koran en hun profeet, kan je een tekening van Mohammed met een bom in zijn tulband, enkel omschrijven als het karikaturaal weergeven van die daad.
Het is dus niet de karikaturist die de Islam in een verkeerd daglicht stelt, maar de zelfmoordaanslagpleger zelf!
Dat het volgens de Koran verboden is om de profeet Mohammed af te beelden, is mijn inziens een regel die enkel geldt voor de gelovige Moslims. (tenzij de islam de pretentie heeft om haar wetten aan iedereen in deze wereld op te kunnen leggen )
Maar goed, als tolerant en vredelievend persoon zal ik het maar bij de gedachte houden dat het hier helemaal niet over de gewraakte afbeeldingen gaat , maar over één van de geschikte opportuniteiten voor de, zowel geestelijke als wereldlijke, radicale leiders van de islamitische volkeren, teneinde deze te gebruiken om hun frustraties en antiwesterse gevoelens aan te wakkeren.
Van niet-gelovigen mag men verwachten dat zij respect hebben voor het geloof. Maar van gelovigen mag men ook respect verwachten voor de vrijheid van de niet-gelovigen om de uitwassen ervan in vraag te stellen of aan te klagen. Ook al gebeurt dat op karikaturale wijze.
Af en toe komt er, tussen de dagelijkse berichten over generatiepacten, levensduurte, bomaanslagen, ministeriele diplomatieke uitschuivers en migrantenproblemen in, een bericht van één of andere, al dan niet gerenommeerde nationale of internationale instantie of persoon, die er ons (nog maar eens) komt op wijzen dat het op die manier met ons milieu niet meer verder kan.
Ondanks alle campagnes en maatregelen die een zuiniger gebruik van energie beogen, blijkt dat ons verbruik van benzine, gasolie, huisbrandolie,en aardgas steeds maar in stijgende lijn gaat. Ook al maken wij minder vervuilende motoren en slagen wij er in om steeds zuinigere huishoudtoestellen te produceren, toch blijft de uitstoot van schadelijke stoffen in de lucht (ook andere dan co2) vermeerderen. Het effect van minder verbruik en vervuiling per eenheid wordt tenietgedaan doordat wij steeds meer autos, televisies, vaatwasmachines computers en andere electrotoestellen gaan gebruiken . Door ons (voor de economische groei noodzakelijke) steeds groeiend consumptiegedrag, blijft, ondanks alle sorteer- en recyclagemaatregelen, de afvalberg groeien. De grote toename van waterzuiveringstations heeft er nog steeds niet voor gezorgd dat de oppervlaktewateren van een aanvaardbare kwaliteit worden, en alle mestdecreten ten spijt stijgt het fosfaatgehalte in het grondwater. Dat heel wat andere landen het niet beter doen is op zijn zachtst gezegd, een magere troost.
Zowel op nationaal als op internationaal niveau doen politici grote uitspraken en beloven normen na te streven die theoretisch dan wel haalbaar schijnen, maar die wegens het in de weg staan van de economische groei en bij gebrek aan motivatie bij mij en u, bij voorbaat gedoemd zijn om de spreekwoordelijke dode letter te blijven. Ook jij doet waarschijnlijk nog steeds je verplaatsingen met de auto, ook deze die je evengoed met de fiets of zelfs te voet kan doen, omdat het je tijd en inspanning bespaart. Je spoelt nog steeds verschillende keren per dag het toilet door met vijf tot tien liter drinkwater omdat je het proper en reukloos wilt. Je neemt nog steeds elke ochtend, en misschien ook nog elke avond, een douche omdat je nou eenmaal hygiënisch bent. En zoals iedereen wil je dat de producten die je koopt naar prijs/kwaliteit, de beste zijn, zodat de productieprocessen noodzakelijkerwijs kostenbesparend en productieverhogend, dus milieuonvriendelijk dienen te verlopen.
Het resultaat van dat alles aanhoren wij dan met enige ergernis; want wij vinden dat wij toch al genoeg betalen aan allerhande milieu- taksen en maatregelen, en zappen verveeld naar een andere zender.
De vervuiler betaalt is het moto! Maar met geld kan men (behalve op reis gaan naar een plaats waar men tijdelijk gespaard blijft van milieugepalaver) geen beter milieu kopen. Het afbouwen van onze verspilling en vervuiling is tot nader order enkel mogelijk als wij aanmerkelijk minder energie verbruiken en zoveel mogelijk afval, dat niet op een milieuvriendelijke wijze recycleerbare is, voorkomen. Maar omdat de afbouw van onze verspilling tevens ook de afbouw van onze welvaart inhoudt, zijn jij en ik daar voorlopig geenszins toe bereidt.
Dus wachten wij maar tot het milieu zelf, het ons betaalt zet, en hopen we dat het ons, en ook onze kinderen, en als het even kan ook onze kleinkinderen, bespaard zal blijven.
In 1984 slaagde de BBC-journalist Michael Buerck er in om met zijn reportage de ogen van de wereld te openen voor de miljoenen van honger stervende Ethieopiers. De naoorlogse westerlingen die nooit de ontberingen van de beide wereldoorlogen hadden meegemaakt, raakten geschokt (want Biafra waren ze ondertussen al lang vergeten) en toen ze dag na dag de dodencijfers hoorden aanzwellen tot het miljoental, werden steeds meer organisaties bereid gevonden daar wat trachten aan te doen en kwam een wereldwijde hulpactie op gang. (weliswaar pas na een paar miljoen doden)
Vandaag, twintig jaar later leiden er dubbel zoveel Ethiopiers aan honger, maar schrijver dezes twijfelt er aan of, U lezer, zich daar bewust van bent, laat staan dat hij zou denken dat U daar de slaap voor zou laten. Want zoals chirurgen geen probleem hebben om na een bloederige operatie zich een lekker eetmaal te laten smaken, zo kunnen beelden van uitgemergelde zwartjes met waterbuiken ons niet echt bewegen om wat te doen aan onze vetzucht. Je zou haast denken dat men de tv-afstandsbediening enkel en alleen heeft uitgevonden om, als een wat achterlijke eindredactie van een tv-journaal het bij gebrek aan spectaculairdere beelden, het nog aandurft om mislukte E-T-klonen op het scherm te vertonen, verveeld naar één of ander reclameblok te kunnen zappen.
Er is geen menselijk aanvaarbare verklaring, waarom wij met al onze wetenschap en technologie, gekoppeld aan onze ontzaglijke rijkdom, er nog steeds niet in geslaagd zijn om wereldwijd ieder gebied de mogelijkheden en know-how te bezorgen opdat alle mensen in de gelegenheid zouden zijn om de basisbehoefte welke men voedsel noemt te produceren.
Politici houden zich uiteraard bij voorkeur bezig met de zorgen van diegenen die hen verkozen hebben, en deze (U en ik ), zijn vrijwel uitsluitend met zichzelf bezig en vinden het al een hele toer dat zij 0.4% van wat zij met zijn allen verdienen aan ontwikkelingshulp besteden (al zorgen wij er wel voor dat wijzelf van die uitgave ook beter worden). En als de media er in slagen om bij één of andere grote ramp ons voldoende lang om de oren en ogen te slaan met onmensleijke ontbering, en uitzichtloosheid, zijn wij misschien ook nog wel te vinden om onze zielenrust af te kopen met een vrijwillige eenmalige schenking van 1/250 van ons maandinkomen.
Terwijl over heel de wereld zowat 300 miljoen kinderen honger lijden, en men met enkele luttele euros een kind zou kunnen voorzien van voedsel, huisvesten en onderwijs, breken wij ons het hoofd hoe wij onze overdadige welstand, niet enkele kunnen vrijwaren, maar ook nog uitbreiden.
De grootste schande van deze tijd, noemt James Morris, hoofd van het VN-voedselprogramma, het. Maar daar zal het voorlopig ook bij blijven. Tenzij U en ik er mee instemmen om een heel klein deel van onze welvaart in te leveren
In de jaren zeventig vonden beter geschoolde politici het brugpensioen uit als middel om mensen voortijdig van de arbeidsmarkt te halen, en zodoende plaats vrij te maken voor de aanwassende werkloosheid.Blijkbaar was het hoger- en universitair onderwijs toen nog niet wat het nu is. Want onze huidige politieke bollebozen vertellen ons nu dat juist het aan het werk houden van oudere werknemers zal bijdragen tot het scheppen van banen voor jongeren.
Voor iemand zoals ik, die behalve een dosis gezond verstand en de ervaring van veertig jaar observatie van het, zowel Belgische als internationale politiek-economische en sociale doen en laten, niet kan bogen op leergangen in bekende universiteiten, is dat op zijn zachtst gezegd enigszins verwarrend.
Zoals lastenverlaging voor de werkgevers moet zorgen voor meer werkgelegenheid (al is het effect daarvan tot op de dag van vandaag bedenkelijk) zo ook moet de ervaring van oudere (bijgeschoolde) werknemers bijdragen tot betere bedrijfsresultaten, wat dan weer moet uitmonden in meer banen. Dat is zowat de uitleg waar U en ik het moeten mee doen.
Waar ik met mijn kennis van de gewone rekenkunde ook niet ver mee kom, is de stelling dat het optrekken met een paar jaar van de brugpensioenleeftijd, heel wat kan besparen in de uitgaven van de sociale zekerheid. Naar mijn weten is het bedrag van het brugpensioen (althans het gedeelte dat de gemeenschap betaalt) niets meer of minder dan een werkloosheidsuitkering. Ofwel betaalt men dat aan de bruggepensioneerde, ofwel betaalt men dat aan de werkloze die in vele gevallen de plaats van de bruggepensioneerde in zou nemen. Maar goed, volgens de in tweede alinea aangehaalde stelling komt die werkloze, door het blijven werken van de bruggepensioneerde, toch aan de bak. Ik begrijp dat niet al te best, maar neem gemakshalve aan dat het aan mijzelf ligt.
Werkgevers steunen de regering voluit in de intentie van het generatiepact om mensen langer aan het werk te houden. Alsof het uitzonderlijk zou zijn dat bij reorganisatie en herstructurering het juist de oudere werknemers zijn die de laan worden uitgestuurd. Alsof het in regel de vijftigplusserwerkloze is die niet wil werken, en het maar sporadisch voorkomt dat hij te horen krijgt dat hij te oud is.
Verder staat het generatiepact bol met maatregelen om mensen die geen werk vinden te helpen dat werk alsnog te vinden. Men gaat er dus blijkbaar van uit dat het werk er is, maar dat men het zonder hulp niet kan of wil vinden. Het probleem is dus niet de werkloosheid, maar de werkonwilligheid.
Maar goed, zoals elk weldenkend mens geef ik grif toe dat het met de zogenaamde vergrijzing in de toekomst problematisch wordt om ons huidig sociaal zekerheidsstelsel staande te houden. Alleen heb ik mijn grote twijfels of de zware generatiepactkoffer wel de juiste werktuigen bevatten om dat op te lossen.
Wie weet zal later blijken dat door dit generatiepact er een generatie gepakt werd. Vraag is : welke generatie?
Renaat van Poelvoorde
In de jaren zeventig vonden beter geschoolde politici het brugpensioen uit als middel om mensen voortijdig van de arbeidsmarkt te halen, en zodoende plaats vrij te maken voor de aanwassende werkloosheid.Blijkbaar was het hoger- en universitair onderwijs toen nog niet wat het nu is. Want onze huidige politieke bollebozen vertellen ons nu dat juist het aan het werk houden van oudere werknemers zal bijdragen tot het scheppen van banen voor jongeren.
Voor iemand zoals ik, die behalve een dosis gezond verstand en de ervaring van veertig jaar observatie van het, zowel Belgische als internationale politiek-economische en sociale doen en laten, niet kan bogen op leergangen in bekende universiteiten, is dat op zijn zachtst gezegd enigszins verwarrend.
Zoals lastenverlaging voor de werkgevers moet zorgen voor meer werkgelegenheid (al is het effect daarvan tot op de dag van vandaag bedenkelijk) zo ook moet de ervaring van oudere (bijgeschoolde) werknemers bijdragen tot betere bedrijfsresultaten, wat dan weer moet uitmonden in meer banen. Dat is zowat de uitleg waar U en ik het moeten mee doen.
Waar ik met mijn kennis van de gewone rekenkunde ook niet ver mee kom, is de stelling dat het optrekken met een paar jaar van de brugpensioenleeftijd, heel wat kan besparen in de uitgaven van de sociale zekerheid. Naar mijn weten is het bedrag van het brugpensioen (althans het gedeelte dat de gemeenschap betaalt) niets meer of minder dan een werkloosheidsuitkering. Ofwel betaalt men dat aan de bruggepensioneerde, ofwel betaalt men dat aan de werkloze die in vele gevallen de plaats van de bruggepensioneerde in zou nemen. Maar goed, volgens de in tweede alinea aangehaalde stelling komt die werkloze, door het blijven werken van de bruggepensioneerde, toch aan de bak. Ik begrijp dat niet al te best, maar neem gemakshalve aan dat het aan mijzelf ligt.
Werkgevers steunen de regering voluit in de intentie van het generatiepact om mensen langer aan het werk te houden. Alsof het uitzonderlijk zou zijn dat bij reorganisatie en herstructurering het juist de oudere werknemers zijn die de laan worden uitgestuurd. Alsof het in regel de vijftigplusserwerkloze is die niet wil werken, en het maar sporadisch voorkomt dat hij te horen krijgt dat hij te oud is.
Verder staat het generatiepact bol met maatregelen om mensen die geen werk vinden te helpen dat werk alsnog te vinden. Men gaat er dus blijkbaar van uit dat het werk er is, maar dat men het zonder hulp niet kan of wil vinden. Het probleem is dus niet de werkloosheid, maar de werkonwilligheid.
Maar goed, zoals elk weldenkend mens geef ik grif toe dat het met de zogenaamde vergrijzing in de toekomst problematisch wordt om ons huidig sociaal zekerheidsstelsel staande te houden. Alleen heb ik mijn grote twijfels of de zware generatiepactkoffer wel de juiste werktuigen bevatten om dat op te lossen.
Wie weet zal later blijken dat door dit generatiepact er een generatie gepakt werd. Vraag is : welke generatie?
Voor de tweede maal op rij moeten principiële socialisten toezien hoe hun vertegenwoordigers in het federaal beleid, in mede-aanbidding van de heilige koe van het begrotingsevenwicht, incivieke medeburgers ter hulp roepen.
Dit maal noemt men het geen fiscale amnestie, want, je weet nog, die was eenmalig, en daarom gebruikt men deze maal de omschrijving regularisatie De asociale spaarders, die met hun, al dan niet zwart spaargeld naar het buitenland vluchtten, met de bedoeling te ontsnappen aan hun burgerplicht een deel van de opbrengst ervan aan de gemeenschap af te staan, krijgen nu een tweede kans het om het berouwvol (?) naar de heimat terug te brengen. Met het betalen van de gewone roerende voorheffing van 15% wordt dan de spons geveegd over het feit dat zij samen met alle andere fraudeurs voor een deel medeverantwoordelijk zijn dat hun plichtsbewuste landgenoten zoveel directe en indirecte belastingen betalen.
Het getuigt van een vergaand sarcasme om een dergelijke maatregel toe te laten, laat staan te verdedigen. De strijd tegen de fiscale fraude tot één van de speerpunten van het socialistische programma maken, en tegelijkertijd diezelfde fraudeurs, om opportunistische reden straffeloosheid te beloven indien zij tot inkeer komen, is niet bepaald een voorbeeld van geloofwaardigheid Ontwaakt, lichtgelovigen der aarde, zou men denken
Als dergelijke elementen de richting van het herbronningcongres gaan bepalen, ben ik bang dat ik het moeilijk ga krijgen om mijn dorst te laven.
Om jeugdwerkloosheid aan te pakken stellen de kandidaat voorzitter en ondervoorzitster van de Sp.a in hun intentieverklaring een Juniorplan voor. Zij stellen dat schoolverlaters het niet altijd makkelijk hebben om een job te vinden. 1/3de van de schoolverlaters zat vorig jaar rond eind oktober nog zonder werk. Johan Vande Lanotte en Caroline Gennez hebben daarom voor jonge werkzoekenden een juniorplan uitgewerkt. Hun plan moet alle werkzoekende schoolverlaters op weg helpen naar een job. De nadruk ligt hierbij op de snellere activering van elke jongere.
Het juniorplan van Vande Lanotte en Gennez houdt drie concrete punten in. Allereerst willen we dat de VDAB na drie maanden start met een geïndividualiseerde en intensievere vorm van begeleiding en activering voor alle jongeren. In sommige situaties kan er zelfs sprake zijn van samenwerking met professionele hulpverleners.
Vande Lanotte en Gennez willen de wachtuitkering al geven na zes maanden in plaats van negen maanden. Schoolverlaters kunnen dit statuut niet weigeren tenzij ze afzien van hun recht op een wachtuitkering.
Dit beleid is actief en efficiënt en schetst vooral duidelijke rechten en plichten, zeggen de kandidaat-voorzitter en zijn running mate. Voor ons telt iedere jongere, ook al vergt dat grote financiële en personeelsinspanningen
Zoals meer plannen die naar buiten gebracht worden, wordt er ook in dit plan enkel gesproken over "wat" men wil doen, maar niet "hoe" men dat gaat uitvoeren. Uiteraard kan niemand tegen een individuele en intensieve begeleiding zijn van schoolverlaters. Vraag is echter wat die begeleiding inhoudt, en waar het dan in positieve zin verschilt van de begeleiding die hen tot heden te beurt viel, en in welke mate dat dan hun kans op een "job" (een "baan" zou beter zijn). groter zal maken. Een dergelijk beleid mag dan wel "actief" zijn, maar of dat ook efficiënt, en het de "grote financiële en personeelsinspanningen" waard zal zijn, moet nog maar blijken!
Hopelijk (voor de schoolverlaters) heeft dit plan meer effect dan al de voorgaande maatregelen die eveneens het doel hadden om meer jongeren aan het werk te krijgen. (lastenvermindering en subsidiëringmaatregelen)
Toen Patrick Janssens, om God weet voor welke reden, als voorzitter zijn intrede deed bij de Vlaamse Socialisten, was zijn eerste belangrijke daad, de naam van de partij aan te passen. Het werd: Socialistische Partij anders Met deze naamsaanpassing moest duidelijk gemaakt worden, dat men het negatieve verleden (o.a. de Agusta-afaire) achter zich had gelaten. Vandaag is het voor eenieder duidelijk dat de Vlaamse socialistische partij inderdaad anders is geworden; anders dan men zich in het verleden voorstelde wat een socialistische partij was; anders dan wat de grondleggers van het socialisme bedoelden; anders dan wat het woord socialisme oorspronkelijk betekende; m.a.w. : anders dan wat ik, als een socialistische partij beschouw.
De afstand tussen de Sp.a en de VLD blijkt kleiner te worden dan de steeds groter wordende kloof die haar scheidt van de Waalse rode broederpartij. Eén en ander heeft te maken met het gegeven dat in het welvarende, steeds meer verrechtsende, en stilaan zichzelf overschattende Vlaanderen, de traditionele achterban van de oud-strijdende arbeidersklasse in zijn laatste levensfase is gekomen en qua getalsterkte oninteressant geworden is.
In onze welvarende consumptiemaatschappij, zijn de naoorlogse luxegoederen en -toestanden, verworden tot hedendaagse noden. Het begrip solidariteit houdt tegenwoordig niet langer in dat diegene die heeft, een klein deel geeft aan diegene die niet kan hebben. Vandaag wil men enkel solidair zijn, als men er zelf ook onmiddellijk voordeel kan bij hebben. Het gevolg is dat de electorale vijver steeds meer bevolkt wordt weldoorvoede snoekbaarzen, en menals verantwoordelijke partijvisser wel gek zijn, als men hoofdzakelijk zou blijven vissen met aas dat enkel nog door oude en steeds minder in aantal aanwezige modderkruipers gegeerd wordt. Het begrip socialisme zoals dat door de hedendaagse Oxford-linksen wordt gedefinieerd, mag dan wel de massa brood- en spelenbeoefenaars aanspreken, toch klinkt het vervreemdend voor mensen die, misschien tegen beter weten in, blijven geloven in het heil van een maatschappijvorm, gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit, waar de gemeenschap, al dan niet belichaamd door de staat, het (als oneerlijk ervaren) verschil tussen arm en rijk nivelleert, en zo een einde maakt aan de standen- en klassenmaatschappij. Als gevolg van dat alles voel ik mij steeds minder thuis in een partij die de grondslagen van haar gedachtegoed weliswaar als een theoretische basis ziet, maar haar werking grotendeels afstemt op het direct haalbare, en door een kapitaalbeheerste maatschappij, aanvaarbare. Gelukkig zorgen de Waalse socialisten in dit federale België, dat het Socialisme in dit land geen identieke blauwdruk wordt van het liberaal geïnfiltreerde socialisme van de Britse Tony Blair en Duitse Gerhard Schröder.
Misschien moet ik wel, zoals menig vlaming dat in het begin van de vorige eeuw deed, naar Walonië emigreren...maar dan om een heel andere reden!
Zijn Vlaamse Socialisten verworden tot sociale Liberalen?
Zijn Vlaamse Socialistenverworden tot sociale Liberalen?
Het idee van de energiecheque is op zichzelf uiteraard toe te juichen. Alleen kan men vraagtekens stellen achter de liberale gedachte dat iedereen, onafhankelijk van de noodzakelijkheid, daar moet kunnen van profiteren.
In een tijd waar men als beheerder van de gemeenschappelijke financiën (staatskas) omzichtig dient om te springen met de uitgaven, zou men denken dat gelden die aangewend worden om noden te lenigen, enkel toebedeeld worden aan dezen die het nodig hebben of, althans op zijn minst er wat aan hebben
In eerste instantie vond de Sp.a, in navolging van de Waalse socialisten, dat het inderdaad wat aan het haar was getrokken om samen met een aalmoes aan de minderbedeelden ook wat zakgeldaan welvarenden en zelfs de grootverdieners te schenken.
Wat de socialistische top van gedachten heeft doen veranderen is mij niet duidelijk.
Dat men de toelage aan diegenen die het nodig hebben hoger wil maken dan voor deze die het niet nodig hebben, zou ik geen socialistische, maar eerder een links-liberale reflex noemen.
Het zou mij logischer, socialer, en als getuigend van goed staatsbeheer voorkomen, indien men het voorziene bedrag enkel zou voorbehouden voor diegenen wie, gezien hun inkomen, de stijging van de energieprijzen hard aankomen. Daardoor zou het minieme bedrag van 75 Euro aardig wat hoger kunnen worden..
Aan de andere kant vindt ik het onverantwoord dat ook Socialisten, steeds maar hamerend op de nakende problemen met financieringen van gemeenschapsvoorzieningen, het toelaten dat een deel van die gelden ook onder de noden-lozen verdeeld worden
Wat krijg je als je een mens met een muis kruist? De gerenommeerde moleculairbio loog IrvingWeissman van de Universiteit van Stanford heeft foetussen van muizen met menselijke hersencellen geïnjecteerd. Zo ontstond een muizensoort die voor 1 procent menselijk is. Weissman overweegt nu ernstig muizen te creëren met volledig menselijke hersenen. En als die muizen uit het laboratorium ontsnappen en zich beginnen te verspreiden? Dan zal Weissman de diertjes scherp in het oog houden en als ze een teken van menselijkheid ver tonen, zou hij ze doden.
Heden ten dage is er nog maar weinig wat ons kan shockeren. Maar in het experiment met vermenselijkte muizen op de Universiteit van Stanford neemt het knoeien met de natuur toch stilaan een pathologische vorm aan.
Wetenschappers gooien zich nu op het doorbreken van het laatste taboe in de natuur: de kruising van mensen met dieren om allerlei soorten hybriden te creëren. Dit nieuwe onderzoeksveld in het kader van de biotechnische revolutie doet sterk denken aan de Griekse chimaeramythen over half menselijke, half dierlijke creaturen. Chimaerische experimenten worden overal ter wereld uitgevoerd. Onderzoekers combineren menselijke en dierlijke cellen en verwezenlijken zo hybriden met de kenmerken van beide soorten.
De experimenten moeten het medisch onderzoek vooruithelpen. Een groot aantal ingenieurs in de genetica is ervan overtuigd dat de menselijk-dierlijkechimaeren een gouden tijdperk zullen inluiden voor de geneeskunde. Dat er andere even veelbelovende alternatieven zijn voor deze vreemde experimenten, vermelden de weten schappers niet Dus hoe noodzakelijk zijn chimaerische experimenten eigen lijk?
Sommige wetenschappers speculeren over de mogelijkheid tot kruising van chimpansee en mens de creatie van een chimpamens.Aangezien chimpansees zo dicht bij de mens staan, zouden ze het ideale proefdier zijn. Ze hebben 98 procent van het menselijk genoom gemeenschappelijk en volwassen chimpansees hebben het mentale vermogen en bewustzijn van een vierjarig kind. Het versmelten van een menselijk embryo met dat van een chimpansee is volgens onderzoekers goed uit te voeren. Als die creatie in grote mate op de mens lijkt, zou 4000 jaar ethiek zomaar worden weggevaagd. Het roept immers vragen op over de morele en wettelijke status van zon hybride. Valt een chim pamens onder de bescherming van de wet en de mensenrechten? Moet dit wezen een soort menselijkheidtest afleggen om zijn vrijheid te winnen? Zouden we het dwingen om onder geschikte of gevaarlijke taken uit te voeren?
Dit is geen sciencefiction. Het gerenommeerde wetenschappelijke instituut AmericanNationalAcademy of Sciences heeft in april voorschriften voor chimaerische experimenten uitgevaardigd. Het verwacht een vloedgolf van nieuwe experimenten met menselijk en dierlijk materiaal. Volgens datzelfde instituut zal, nadat de maat schappij haar aanvankelijke weerzin heeft overwonnen, zij inzien hoe veelbelovend het vooruitzicht op nieuwe, gedeeltelijk menselijke creaturen wel is. Dit soort beweringen wordt telkens weer gebruikt om de hachelijke reis naar een monsterlijke Brave New World goed te praten. Daar kan de natuur naar willekeur worden gemanipuleerd en heruitgevonden om aan de noden, opwellingen en grillen van de homo sapiens te voldoen.
Staan we, zoals sommigen geloven, aan het begin van een biologische renaissance? Of zijn we daarentegen onze eigen ondergang aan het bewerkstelligen?
Misschien is het wel tijd om ons af te vragen wat we onder vooruitgang precies willen verstaan..
Zoals de uit Somalië afkomstige Nederlandse AyaanHirsiAli, de Marokkaanse Naima El Bezaz, en de Egyptische NahedSelim, waarschuwt nu ook de Pakistaanse Naema Tahir in haar opmerkelijk boek, getiteld Een moslima ontsluiert, de westerlingen voor de tolerantie die zij opbrengen aangaande de gewoontes en tradities die zich steunen op een letterlijke interpretatie van de islamitische religieuze voorschriften.
In een leesbaar boek beschrijft zij de praktische en mentale problemen waarmee migranten te kampen hebben. Het al dan niet bewuste apartheidssysteem, welke de meeste moslimouders voor hun kinderen instellen, loopt er als een rode draad doorheen. Het verbod aan hun dochters om de zwemlessen op school te volgen en na het turnen te douchen, de omgekeerde seksuele opvoeding waarin meisjes op het hart wordt gedrukt dat seks vies en onaanvaardbaar is, en de zorg om hen te behoeden tegen de zedenloze westerse maatschappij, is nog steeds schering en inslag bij vooral migranten afkomstig uit de kleine steden en de dorpen van de moslemlanden.
Op zichzelf is het voor velen onder hen al een hele toegeving dat zij hier de meisjes, weliswaar onder toezicht, buiten laten spelen, ze geen burka dienen te dragen en zelfs tot hun tienerleeftijd de chador achterwege laten. Maar binnenshuis blijven de regels onverminderd gelden dat er op gezette tijden dient gebeden te worden, en meisjes en vrouwen in aparte ruimtes verblijven als er vreemde mannen binnenkomen. Voor de Islam zijn vrouwen de bron van verleiding en van de verloedering van de maatschappij. Daartegenover staat dat vrouwen de dragers van de eer van de familie moeten zijn.
Het tweede deel van het boek is de schrijfster niet mals voor de moslimgemeenschap en dan vooral voor zijn orthodoxe variant. De auteur wijst op het totale gebrek aan zelfkritiek bij moslims welke volgens haar te wijten is aan het paternalisme, de vrouwenhaat en het religieuze obscurantisme binnen de islamgemeenschap. Ook wijst zij de vinger naar de autochtone gemeenschap die tot heden het probleem van de socio-culturele emancipatie nooit openlijk heeft willen (durven) bespreken. Mede daardoor heeft de moslimgemeenschap nooit aan zelfkritiek gedaan en blijft zij zich grotendeels vastklampen aan de eigen cultuur, traditie en religie.
De min of meer leidinggevende mannelijke moslimvertegenwoordigers minimaliseren zowat alle mistoestanden in de moslimgemeenschap en stellen dat, voor zover die er zijn, zij niets te maken met de islam, terwijl tal van schandelijke praktijken juist in naam daarvan gebeuren. Naema Tahir merkt terecht op dat vooral de moslimmannen slecht om kunnen met kritiek omdat het hun machtspositie in de familie en de samenleving aantast. Volgens haar zitten moslemvrouwen verstrikt in die door mannen gedomineerde cultuur. Zelfs in de westerse landen worden nog heel wat moslima, zowel door haar ouders als door de imam gedwongen om te trouwen met een man die zij voor haar aanwijzen, en die ze soms zelfs helemaal niet kent. Als zij zich daar tegen verzetten dreigen zij te worden verstoten, niet enkel door de familie, maar tevens door de (religieuze) moslemgemeenschap.
Naema Tahir gaat in tegen de seksuele moraal die binnen de orthodoxe islam wordt opgelegd aan vooral vrouwen. De maagdelijkheid van de moslima en de afwezigheid van openlijke homoseksualiteit zijn symbolen in de politieke strijd van conservatieve moslims tegen de doorgeslagen vrijheden van de westerse maatschappij, aldus de auteur.
Het is opvallend dat heel wat westerse feministen, die vroeger zo actief ageerden voor de zelfbeschikking over het eigen lichaam, nu zo stil blijven wanneer het gaat om de rechten en vrijheden van moslimvrouwen. Onbegrijpelijk is dat deze feministen zich zelfs keerden tegen de oproep van AyaanHirsiAli voor een Derde feministische golf. Daardoor tolereren ze praktijken die ze voor zichzelf onaanvaardbaar achten!
De ouders van Naema probeerden ook haar te laten trouwen met iemand die ze voor hun dochter kozen volgens de islamitische tradities. Hierover schrijft de auteur een beklijvend stuk waarin ze getuigt van haar wisselende gevoelens tussen respect voor haar ouders en de eigen wilsbeschikking. In de traditionele maar blijkbaar breed aanvaarde praktijk hebben ongetrouwde moslims die één van de West-Europese nationaliteiten bezitten, een grote marktwaarde. Ze kunnen immers zorgen voor een verblijfsvergunning voor de toekomstige echtgenoot of echtgenote. Schrijnend is dat zelfs de voogdij over pas geboren kinderen, waarvan een van de ouders een West-Europese nationaliteit heeft, de inzet vormt van een strijd tussen de ouders omwille van hun marktwaarde om later te kunnen overgaan tot nieuwe gezinsformaties en gezinsherenigingen. Moslimfamilies in moslimlanden proberen hun kinderen uit te huwelijken met mannen of vrouwen die zich al in Europa of de Verenigde Staten bevinden. In België en Nederland trouwt bijna drie kwart van de allochtone jongeren met iemand uit het land van herkomst en niet met een allochtone man of vrouw in het gastland. Traditionele moslimfamilies houden weinig of geen rekening met de gevoelens van hun kinderen die een huwelijk met een onbekende uit het land van herkomst niet zien zitten.
De kernoorzaak van het toenemende traditionalisme in de islam ligt hem volgens de auteur dat orthodoxe moslimmannen heel goed dat de tendens naar meer individualisme hun patriarchale machtsbasis aantast en proberen ze aldus de teugels strakker aan te spannen.
In een laatste deel van haar boek gaat Naema Tahir in op de omstreden kwestie van de hoofddoeken. Jonge vrouwen die zich vrijwillig sluieren doen dit niet enkel omdat om de vermeende verplichting volgens de Koran, maar tevens uit een gevoel van geborgenheid en veiligheid. Door het dragen van een hoofddoek worden ze niet als losbandig aanzien. Daardoor geven ze in wezen toe aan het onaanvaardbaar gedrag van jongens en mannen waarvoor deze, volgens de koranwetten nooit zelf aansprakelijk zijn. Anderen dragen een hoofddoek als symbool van een nieuwe identiteit. In feite willen de zogenaamde moderne moslima die vrijwillig een hoofddoek dragen van twee walletjes eten: het volgen van de traditie waarmee ze hun vaders, broers en imams gerust stellen, en gebruik maken van de rechten uit de seculiere cultuur om te dragen wat ze willen. Volgens Naema Tahir, beseffen ze niet dat ze op die manier zelf de segregatie in de Nederlandse samenleving bevorderen. Intussen zien de moslimmannen de hoofddoek als een cultureel condoom.
Met haar boek getuigt NeamaTahir over de moeilijke strijd die tal van moslimas voeren om zich te onttrekken aan de vrijheidsberovende gewoontes en tradities. Het geeft een verbijsterend beeld van de strijd die zich momenteel afspeelt in tal van allochtone gezinnen in het westen. Maar ook van schokkende praktijken zoals gedwongen en
Hopelijk draagt het bij tot een, misschien al te laat komend noodzakelijke debat over de gevaren van culturele segregatie over het algemeen en de gelijkwaardigheid van man en vrouw in de moslimwereld.
Begrotingsevenwichten, besparingen, concurrentiepositie, welvaartstaat, vergrijzing, sociale vangnetten, activeringen, enz Dagelijks krijgen wij op radio en televisie te horen, en in kranten te lezen, hoe onze beleidsmakers er voor zorgen dat U en ik het vandaag, en ook in de toekomst, er blijvend zoveel beter van af zijn dan twee derden van onze soortgenoten op deze wereld.
Iedereen is het er over eens dat de welvaart een taart is die verdeeld moet worden. Over de wijze waarop die verdeling dat dient te gebeuren is men het meestal niet eens.
Het procédé van Marx en Engels, waarbij iedereen een vrijwel gelijkmatig stuk van de taart dient te krijgen, blijkt niet echt te werken. Enerzijds omdat mensen van nature egoïstisch en hebberig zijn, en anderzijds omdat diegenen die aangewezen zijn om voor die verdeling in te staan, geneigd zijn om zichzelf stiekem toch een iets groter stuk toe te eigenen.
Het Ultra kapitalistische idee, waar iedereen naar eigen vermogen en in alle vrijheid voor zichzelf mag en moet zorgen, de wet van de jungle zeg maar, is sinds mensenheugenis in de meeste democratische gemeenschappen, op min of meer succesvolle wijze steeds bijgestuurd. Zo kunnen degenen die te weinig vermogen hebben zich behelpen met de kruimels die de vermogenden van hun rijkelijk gevulde tafel laten vallen.
Sinds de tweede wereldoorlog heeft men in west Europa een voor iedereen min of meer aanvaardbare formule ontwikkeld, door belastingen naar vermogen te heffen, gekoppeld aan vergoedingen voor diegenen die, om één of andere reden, tijdelijk of definitief niet voldoende hun arbeid of vermogen te gelde kunnen maken.
Aangezien de vooruitgang en de aard van de mensheid vereisen dat wij allen een steeds groter stuk van de taart krijgen, hebben wij een kapitalistisch economisch model ontwikkeld dat gestoeld is op een steeds verdere groei van productie, omzet, afzet en winst. Voor zover die groei doorgaat, de te verdelen taart groter wordt, en iedereen daar procentueel de vruchten van plukt en de lasten van draagt, is er niets aan de hand.
Sinds het einde van de welvaart-boem-eeuw is het bij steeds meer mensen gaan dagen dat dit economische model, stilaan zijn beste tijd heeft gehad. Door allerlei kunstgrepen zoals het oprichtingen van handels- en politieke unies en de mondialisering van zowel de kapitaal als de economie, tracht men de steeds meer tanende groei op te vangen. Als gevolg daarvan verliezen de individuele regeringen alle controle over de economie en de financiële wereld. Zowel de individuele burgers als regeringen hebben geen vat op de beheerraden van bedrijven en financiële instellingen.(voor zover zij er geen belangrijke aandeelhouder van zijn)
De economen en sociologen van vandaag hebben het licht gezien en gooien het op een andere boeg dan hun voorgangers. De methoden die vroeger gebruikt werden om arbeidsplaatsen te scheppen (arbeidsduurvermindering een vervroegde pensionering) blijken onbetaalbaar te worden. Dus zal de arbeidsduur moeten verlengd worden en niet enkel het brugpensioen afgeschaft, maar daarenboven de pensioensleeftijd worden verhoogdag. Met andere woorden: De gevolgen van het geneesmiddel gaan wij nu bestrijden met de ziekte! De gemeenschapsmiddelen, waaronder de sociale zekerheid, die tot heden in hoofdzaak gefinancierd worden volgens het solidariteitsprincipe (volgens inkomen en draagkracht) moeten in de toekomst gehaald worden uit de lineaire taksen op consumptiegoederen. Op die wijze is men percentsgewijze omgekeerd evenredig solidair met zijn inkomen. ( Hoe minder inkomen hoe solidairder, en omgekeerd) Dat alles moet meer winsten genereren en de rijken rijker maken. De progressieve belastingsschalen moeten naar één zelfde percentage worden teruggebracht, zodat de grootverdieners minder betalen en de kleinsverdieners iets meer. Verder moeten de inkomstenbelasting in zijn geheel omlaag. Volgens de theorie moeten al die maatregelen op termijn resulteren in meer investeringen en dus meer werkgelegenheid en meer welvaart.
De man in de straat begrijpt het allemaal niet meer. Logisch; Zijn intellectueel niveau was van jongsaf al ontoereikend om hogere studies
De Europese grondwet - Als het volk spreekt! 06/2005
Voorstanders van de Europese grondwet stellen dat deze de rechten van de mens zou beschermen, en duidelijke aanzet is naar de zogenaamde eeuwige 'vrede' in Europa.
Voor zover dat zo is, ben ik niet de enige die opmerkt dat dergelijke argumenten enkel dienen om de essentie van het geheel te verhullen: Namelijk, het vastleggen van het dogma van de volledige (kapitalistische) vrije markt. In de toekomst zou deze grondwet het geschikte instrument zijn om besparingen door te voeren, verder te privatiseren en de sociale zekerheid verder af te bouwen.
Sterker nog, de grondwet stuurt daar letterlijk op aan; zo wordt o.a. het onderwijs opengesteld voor winstgerichte bedrijven, wil men de volledige ondergang van openbare diensten in de vrije concurrentie, wil men de diensten openstellen voor concurrentie (overname bolkenstein), etc...
De politieke leiders van de landen die de democratie niet enkel voorbehouden aan een groepje politieke betweters, maar tevens vinden dat de (zelfs onmondige) burger bepaalde rechten heeft, en deze laatste hun mening vragen in een referendum, weten nu dat de meerderheid van de mensen een dergelijke evolutie niet ziet zitten.
Wat mij bij de hele situatie het meest irriteert is de rol die de media en de burgerlijke propagandisten spelen. Het neen aan de Europese grondwet probeert men af te doen als een overwinning van extreemrechts; zo zou het een uiting zijn van de racistische wil om Turkije buiten te houden, of zou het een nationalistische weigering zijn om nationale macht af te geven aan de Europese instellingen.
Men stelt dat de mensen, de inhoud van de grondwet niet kenden. Al is dat laatste dan toch maar te wijten aan het feit dat de heren in Brussel en Straatsburg jarenlang gemeend hebben dat het allemaal wat te ingewikkeld was voor de gewone burger en men hem dus ook niet te veel hoefde te vertellen van welke goede dingen zij daar allemaal deden om hun riante vergoedingen te verantwoorden. Hoe dan ook, men hoeft de tekst van de grondwet helemaal niet te kennen om hem af te zweren. Heel wat mensen stemden tegen omdat ze in de grondwet bijvoorbeeld een bedreiging zagen voor hun levensstandaard, hun werkomstandigheden en toekomst. En met reden, de grondwet hamert immers op de vrije concurrentie, van arbeiders en diensten. Een West-Europese werknemer moet gaan concurreren met zijn Poolse en andere Oost-Europese collegas; met als gevolg dat zij ook aan ongeveer hetzelfde loon zullen moeten gaan werken, en dezelfde sociale zekerheid. Logischerwijs dienen deze lonen en arbeidsomstandigheden naar elkaar toe te groeien En de enige die daar winst uit maakt is, maar is de patroon. En diegene die erbij verliezen, dat zijn alle Europese arbeiders, alle Europese bedienden, alle loontrekkenden. Begrijpelijk dat men dit niet zomaar pikt, en daarom verwerpt men de grondwet.
De reportage die onlangs te zien was op het VRT-programma ter zake, toonde duidelijk aan dat zelfs onze eigen parlementairen de hoofdlijnen van de Europese grondwet niet eens kenden. - Buiten oud-minister Eyskens dan, die waarschijnlijk via Google in het document had laten optellen hoe dikwijls er de woorden sociaal en concurrentie in voorkwamen. En dat zijn dan de parlementairen die in onze plaats, als kenners van de wetteksten over de grondwet hebben beoordeeld.
Teven probeert men de tegenstem af te doen als een vergissing en een neen-stem aan het establishment. Misschien heeft men daar wel gelijk in: De kapitalistische EU-grondwet is een logisch gevolg van het kapitalistische Europa, en van het kapitalistische establishment. De basis van de teksten in de EU-grondwet afzweren, betekent dus in elk geval een neen aan het verder uithollen van de democratische volkmacht door de economische en financiële machten.
Tot slot nog dit: natuurlijk zullen er mensen tegen de grondwet hebben gestemd omdat zijn tegen een eventuele toetreding van Turkije tot te Unie zijn, of dat zij tegen het regeringsbeleid zijn van hun nationale regering. Zo ook stemmen bij nationale parlementverkiezingen heel wat mensen niet in functie van het gevoerde beleid of de partijprogrammas. Maar dan hoor ik telkens zeggen dat de kiezer steeds gelijk heeft
Wel heren politici: als er één ogenblik is waarop dat van toepassing is, dan is dat nu!
De voorzitter van de Franstalige socialistische partij heeft gelijk als hij zegt dat de grote meerderheid van de Vlamingen helemaal niet wakker ligt van het al dan niet splitsen van BHV. Hij zou eveneens gelijk hebben indien hij zou stellen dat de meerderheid van de Vlamingen alleen maar wakker liggen van wat rechtstreeks hun portemonnee aanbelangt.
Wie sinds een paar decennia het politieke reilen en zeilen volgt, weet dat de waarde van de beloften, partijprogrammas, uitspraken en standpunten van partijen afneemt vanaf het ogenblik waarop ze gepubliceerd en/of uitgesproken worden. Eens dat moment voorbij is het afhankelijk van de omstandigheden en/of de evolutie terzake, of, en in welke mate men er men nog rekening mee zal houden. Een dergelijke politieke cultuur, die samen met de democratie in België (en in heel wat andere landen) sinds haar ontstaan is gegroeid, hebben er voor gezorgd dat de modale burger de politiek en zijn bedrijvers enkel als een noodzakelijk kwaad bekijkt.
De politici weten dit, en daarom hebben ze er helemaal geen moeite mee om zich tot zaken te verbinden, zonder de bedoeling te hebben ze waar te maken. Sterker nog, ze deinzen er zelfs niet voor terug, akkoorden te sluiten waarvan ze goed weten dat zij ze vrijwel onmogelijk kunnen uitvoeren. Het gezegde de soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend wordt in de politiek dikwijls omgevormd tot: de soep wordt helemaal niet gegeten als ze wordt opgediend (en soms wordt ze zelfs helemaal niet opgediend, omdat ze toch niet te eten is)
De onderhandelaars van CD&V, Sp.a, en VLD onderhandelden in mei vorig jaar een regeringsverklaring (achteraf goedgekeurd door hun respectievelijke congressen) waarin volgende tekst staat, die in tegenstelling van wat men gewoon is, niets aan duidelijkheid te wensen laat:
<< De Vlaamse Regering en haar regeringspartijen nemen het engagement, zoals verwoord in de verklaring van 13 mei 2004 ten overstaan van de burgemeesters van het
arrondissement Halle-Vilvoorde, over. Hiertoe vragen zij aan hun fractie in Kamer en Senaat om los van het door de federale regering aangekondigde Forum, uiterlijk bij de start van het parlementair jaar, wetsvoorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde voor de verkiezingen van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, de Senaat en het Europees Parlement resp. tot splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde in te dienen en onverwijld goed te keuren. De Vlaamse regering zal parallel en tegelijk de institutionele middelen aanwenden waarover ze in het kader van het coöperatief federalisme beschikt om dit te realiseren.>>
De show die de Vlaamse federale meerderheidspartijen sinds die dag opvoeren tart elke verbeelding. Bij de ene is het probleem 177, bij de andere eerst een varkentje die men eens vlug zal wassen, en naderhand een te verwaarlozen probleem dat gerust nog eens veertig jaar kan wachten.
In mei 2004 bleek de zaak heel eenvoudig: de Vlaamse partijen zouden gebruik maken van hun numerieke meerderheid en op die wijze de splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde afdwingen. De vakantie, en de nieuwjaarsperiode waren blijkbaar niet in het begrip onverwijld inbegrepen, en eens de champagneflessen geledigd kwam de Heilige Geest de kwajongens verlichten, waardoor de VLD en Sp.a , die hun ministerzetels in de federale regering voelden schommelen, zich ineens herinnerden dat men in België op communotair vlak niet veel kon uitrichten zonder de goedkeuring van de franstaligen. Plotseling moest er onverwijld en krachtig onderhandeld worden. Ten einde niet té belachelijk over te komen, stelde men dat er uiteraard géén prijs kon betaald worden voor de toerpassing van wat in de grondwet staat, maar traditiegetrouw was ook dat natuurlijk maar bij wijze van spreken en was men gewoonweg vergeten het begrip àl te grote prijs te vermelden. Na een wekenlange zwanenzang van biechtstoelen en werken aan een oplossing was het een minipartijtje zoals Spirit die voorkwam dat met de goedkeuring van de volksverlakkende kopstukken van VLD en Sp.a, BHV enkel op juridisch vlak zou gesplitst worden, en de Franstalige inwoners nog meer faciliteiten zouden krijgen doordat de Franse Gemeenschap volledig autonoom zeggenschap zou hebben over het Franstalig onderwijs en andere culturele activiteiten, ten dienste van de Franstaligen in de faciliteitengemeenten.
Zowel de Waalse als Vlaamse meerderheidspartijen vinden dat in tijden van werkloosheid en economische problemen het onverantwoord is de federale regering te doen vallen Voor zover ik mij kan herinneren is er sinds het ontstaan van België steeds werkloosheid en economische problemen geweest. Het aantal keren dat de regering over minder belangrijker onderwerpen, dan een ongrondwettelijke toestand is gevallen is echter niet te tellen. Moet men dan besluiten dat de politici nu plotseling wijzer zijn geworden? Of is het eerder te wijten aan het feit dat zowel de VLD als de Sp.a. De kans groot inschat dat zij bij een volgende regeringsvorming wel eens uit de boot zou vallen?
Indien er nu verkiezingen worden gehouden, staat het vrijwel vast dat de CD&V de grootste partij zal zijn, en bijgevolg de regering zal vormen. De VLD is bang dat de CD&V onder druk van de grote SP in Wallonië, geen andere keuze heeft dan de Sp.a als coalitiepartner te kiezen. De SP.a daarentegen is bang dat de CD&V het de SP.a kwalijk zal nemen dat zij bereid was om vergaande toegevingen te doen en haar woord niet heeft gehouden, en daarom, mede onder druk van haar rechtse vleugel en kartelpartner (NVA) voor de VLD zal kiezen, ook al moet zij daardoor in Wallonië het FDF mee in de regering nemen.
Met andere woorden: onze politici kiezen traditiegetrouw voor het behoud van hun macht en gaan onder het mom van genoeg tijd verloren over tot de orde van de dag.
De Haene was een meester-loodgieter, alles wat onoplosbaar was, trok hij naar zich toe en al was het soms onwaarschijnlijk knoeiwerk, een oplossing kwam er.. Ik vraag mij af welk pseudoniem men verhofstadt gaat toemeten. Alles waar hij zich persoonlijk gaat mee bemoeien, loopt uiteindelijk op een sisser af: Sabena, DHL, nachtvluchten, BHV, en het ziet er naar uit dat het getal 200.000, voor wat nieuwe banen betreft, eerder een vierkantswortelberekening geweest is. Misschien gaat hij wel de geschiedenis in als de meester-grootspreker
Sinds een paar jaar, creëren liberale politici, sinds kort ook bijgetreden door hun socialistische collegas, een klimaat van angst. Alsof het om een exacte wiskundige stelling zou gaan, prononceren ze uit één mond dat, eens de naoorlogse babyboomgeneratie de rustleeftijd bereikt, de pensioenen in dit land onbetaalbaar worden. Ten einde niet beschuldigd te worden het warme water opnieuw uit te vinden zijn ze in grote lijnen eenduidig over de oplossingen: de afschaffing van het brugpensioen, het activeren van de oudere werklozen, langer werken, lagere lonen en pensioenuitkeringen, enz...
Algemeen mag men er van uitgaan dat gerenommeerde instellingen zoals de Nationale Bank, de Europese Unie en allerhande studiediensten en experts, er wel meer kaas zullen van gegeten hebben dan schrijver dezes. Het feit echter, dat de opdrachtgevers van dergelijke instellingen en experts, allen te vinden zijn in de financiële en/of economische wereld, noopt een argwanende man in de straat zoals ik, om een paar van hun fundamentele argumenten nader te bekijken.
Vandaag betstaat ongeveer 20% van onze bevolking uit 60-plussers. In een onveranderde wereld stijgt dit tegen 2030 naar 30%. Dit is een evolutie over een periode van 40 jaar. Door mensen die het kunnen weten, laat ik mij vertellen dat demografische vooruitzichten allesbehalve dynamisch zijn. In hun analyse gaan de vergrijzingprofeten er van uit dat de gehanteerde elementen (nataliteit, mortaliteit, economische groei, maatschappelijke omstandigheden) onveranderd blijven, terwijl deze in regel juist steeds wijzigen. Men werkt ook met absolute begrippen, terwijl er niets relatiever is dan het begrip ouderdom. Wegens het verschuiven van de ouderdomgrens (toename van gezondheid en levensverwachting) blijft de maatschappelijke druk van de groep ouderen de laatste twee eeuwen nagenoeg gelijk. Volgens een studie van de Franman Bourdelais, is er daardoor de laatste decennia eigenlijk sprake van een lichte ontgrijzing
Het voorspelde tekort op de arbeidsmarkt lijkt mij eerder een zegen dan een probleem voor de werkenden. De huidige druk om de werkomstandigheden te flexibiliseren en de lonen te drukken zou daardoor pijlsnel afnemen. Uiteraard zal na 2010 de arbeidsbeschikbare bevolking (15-64 jaar) dalen, maar wie stelt dat daardoor ook de effectief werkende bevolking zal verminderen, verliest toch één en ander uit het oog. Vandaag zijn er 6,8 miljoen Belgen tussen 16 en 65 jaar, waarvan er ruim 4 miljoen werken. Dat is slechts 60 procent. Men gaat er blijkbaar van uit dat de resterende 40% (2,8 miljoen) van de niet-werkende actieve bevolking uitsluitend bestaat uit mensen die er zelf voor gekozen hebben om niet te werken, dat niet kunnen of niet willen! Bij die 40% zijn er voldoende jongeren, vrouwen, allochtonen, werklozen (oud en jong) die kunnen en mogelijk, willen werken, om maar te zwijgen van de ouderen die nog graag willen werken! Volgens de vooruitzichten zal de beroepsbevolking pas vanaf 2011 langzaam met 375.000 eenheden verminderen tegen 2030. Dat aantal (375.000) is heel wat minder dan het aantal volledige uitkeringsgerechtigde werklozen vandaag. En in dat aantal reken ik dan nog niet eens de oudere werklozen (50+), evenmin als de vele inactieven zoals arbeidsongeschikten, huisvrouwen, vroeg-gepensioneerden.
Dan is er ook nog het feit dat er minder jongeren en meer ouderen zullen zijn. Vraag is of dit wel echt het probleem vormt dat het schijnt te vormen. Waar men langs de ene kant de kost van de veroudering ziet, vergeet men blijkbaar de besparing van de ontgroening: In 1970 waren er bij de 100 actieven (20-60j) 62 jongeren en 38 ouderen. Tegen 2030 zal dat gewijzigd zijn door 43 jongeren en 62 ouderen.
Over het fameuze brugpensioen is al heel wat te doen geweest. Het is mij niet helemaal duidelijk waar, bij afschaffing er van, voor de gemeenschap de besparing ligt. Van alle Belgen tussen 50 en 65 was in 2003 slechts 5,9% met brugpensioen. Samen met de oudere niet-werkzoekende werklozen van deze leeftijdscategorie is dat 14%. Daarenboven vergeet men dat voor groot gedeelte van die bruggepensioneerden het een alternatief voor de werkloosheid was, en een ander gedeelte (die vrijwillig op brugpensioen gingen)vervangen is door een tewerkgestelde werkloze. Niet de sociale zekerheid (de gemeenschap) heeft baat bij het afschaffen van het brugpensioen, maar wel de bedrijven die in dit stelsel bij collectief ontslag, via het brugpensioen voor een deel van hun ontslagenen moeten meefinancieren.
Ons sociale zekerheidsstelsel is gegroeid in een lange periode van economische opgang. Een periode waarin de heropbouw van het naoorlogse Europa voor een hoge tewerkstelling heeft gezorgd. Door het toen toenemende tekort aan arbeidskrachten, en mede door de druk van het communistische Oost-Europa, werden de werkgevers genoodzaakt ernstige verbeteringen in de verloning, arbeidsomstandigheden, de zorg en de levensstandaard voor de werknemers te aanvaarden. Vandaag is door het arbeidsoveraanbod, het wegvallen van het compromisloos-socialisme (communisme) en de berusting van de bevolking in de bekomen welvaart, die noodzaak weggevallen, en krijgen wij een terugslag van de slinger. Door het alsmaar vervagen van het klassenbewustzijn en de verburgerlijking en egocentrismering van de samenleving is het verzet tegen de gestaag groeiende volksverlakkerij miniem en ben ik mij bewust dat ik enkel nog behoor tot een uitstervend ras van woestijnroepers!
Twee jaar geleden trachtte de Amerikaanse president de wereld warm te maken voor het omverwerpen van het Sadamregime in Irak. Tien jaar voorheen had zijn vader om politieke reden bij de bevrijding van Koeweit, het nagelaten om in één ruk door dat irritante dictatortje dat de wereld tartte, mores te leren en naar het rijk der fabelen te verwijzen. En al had dat dictatortje in de afgelopen jaren steeds blijven weigeren om zich volledig bij zijn nederlaag neer te leggen en de resoluties van de UNO na te leven, toch hield diezelfde wereld zich liever genoegzaam met zijn eigen welstandprobleempjes bezig.
Toen de Verenigde staten alles in het werk stelden om de medewerking van de UNO te verkrijgen voor hun opzet om het gezegde wie niet horen wil moet voelen uit te voeren waren voor landen zoals Duitsland en Frankrijk de individuele economische belangen uiteraard belangrijker dan het gebruik te maken van de geboden mogelijkheid om, door participatie controle te houden over de uitvoering van het opzet.
Natuurlijk wist iedereen, die iets of wat aandachtig de gang van zaken in het Midden-Oosten volgde, dat de vermeende aanwezigheid van massavernietigingswapens niet de hoofdreden kon zijn waarom Sadam weg moest. Sinds de bezetting van Koeweit betekende Sadam Hoesein onophoudelijk een doorn in, niet enkel het Amerikaanse oog. Uitgezonderd dan van Frankrijk en Duitsland, die geheime akkoorden met het Irakese regime hadden afgesloten om, eens het handelsembargo opgeheven, de beschikking te krijgen over een groot deel van de Irakese olie-uitvoer.
Ondanks het ontbreken van de steun van de Veiligheidsraad, besloot de Verenigde staten, hierin gevolgd door Groot-Brittannië, Spanje, Polen, Australië en nog een tiental kleinere landen, tot een militaire actie, welke in een recordtempo de val van het Sadam-regime als gevolg had.
Wat zich sindsdien in Irak afspeelt wordt ons dagelijks onder ogen gebracht. Elke terroristische aanslag, ontvoering en berechtstelling, elke dode, (liefst kinderen en vrouwen) wordt in de media met de nodige dramatiek naar voor gebracht. De zogenaamde deskundigen die in de aanloop naar de tweede golfoorlog verwittigden voor de mogelijke derde wereldoorlog welke onverwijld zou uitbreken, hadden dit verloop ook niet voorzien. Ondertussen doen de media hun best om terroristen die via zelfmoordaanslagen op openbare plaatsen met veel volk, onschuldige burgers en kinderen vermoorden, buitenlanders ontvoeren en onthoofden, te betitelen als vrijheidstrijders of verzetslui!
De Soennieten in Irak, die ondanks zij amper 20% van de Irakese bevolking uitmaken, de laatste 80 jaar op bloedige wijze de macht in Irak uitoefenden, willen kost wat kost een voorkomen dat er een democratisch verkozen regime komt. Zij willen onverwijld de Amerikanen (en alle andere buitenlandse troepen) uit Irak, zodat zij via een burgeroorlog zonder veel militaire tegenstand opnieuw de macht in handen kunnen nemen.
Door de verkiezingen te boycotten menen zij zich achteraf kunnen te beroepen op het feit dat zij onvoldoende vertegenwoordigd zijn in het daarna gevormde grondwetgevende Irakese parlement.
Ondertussen gaan de terroristische aanslagen op de Sjiietische bevolking en de Irakese politiediensten trachten zij enerzijds een constante sfeer van onveiligheid en chaos te creëren en anderzijds de westerse opinie op hun hand te krijgen. In dat laatste slagen zij paradoxaal genoeg, wonderwel in.
De vraag kan worden gesteld of de Amerikaanse inval in Irak al dan niet legitiem is (bestaan er legitieme oorlogen?). De vraag kan worden gesteld in hoeverre de militaire of zelfs politieke leiding medeverantwoordelijk is aan de mishandeling van Irakese gevangen (zijn in de recente geschiedenis bezettingstroepen geweest waar dat niet voorkwam?).Ook kan men zich afvragen in hoeverre men nog langer het 19de-eeuwse principe van soevereine staten en regimes (ook al zijn die misdadig) kan aanhouden.
Hoe dan ook, de Westerse regeringen die sinds de jaren tachtig lijdzaam hebben toegezien hoe maandelijks meer Koerden en Sjiieten geslachtofferd werden dan het aantal Irakese burgers die de laatste twaalf maanden zijn omgekomen door oorlogshandelingen, dragen een niet te onderschatten verantwoordelijkheid. Ook de vorige Amerikaanse regeringen dit lieten gebeuren hebben er zelf voor gezorgd dat, na Israël, het Sadamregime de grootste militaire macht in het midden oosten werd, maar ik heb daar toen geen enkele West-Europese regering een negatief woord horen over zeggen, omdat de Franse, Duitse, Belgische en Nederlandse technologische en wapenindustrie daar wel bij vaarde.
De toestand in Irak is wat ze is. Wie vandaag meehuilt met de wolven en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak eist, moet zich eerst afvragen wat het alternatief is voor de huidige poging er een democratische regering te installeren.
De huidige aanslagen tegen Sjiietische burgers, moskeeën en politie bewijst dat de enige reden waarom men de Amerikanen weg wil, het ontstaan van het machtsvacuüm is. En wie wil de verantwoordelijkheid dragen van de revanche die de Soennieten dan zullen nemen?
Vergrijzing en verkleuring zijn nieuwe modewoorden die, vooral in het politieke jargon, met de regelmaat van de klok opduiken. En inderdaad, niemand kan het tegenspreken.
De bevolking vergrijst, als gevolg van de hoge levensstandaard en de goede zorgverstrekking. Ook verkleurt de bevolking, als gevolg van inwijking vanuit landen waar de levensduur evenredig is aan de levensstandaard.
Ondanks de theorieën van menig verlichte geest, weten wij tot op de dag van vandaag nog geen blijf met de maatschappelijke problemen die deze twee evoluties veroorzaken.
In tegenstelling tot de vergrijzing welke in het onderwijs (gelukkig) niet aan de orde is, krijgen steeds meer scholen te maken met de bijwerkingen van de zogenaamde verkleuring. Wij zijn ons allen bewust van de onomkeerbaarheid van zuidelijke en oostelijke migratiestromen. Maar door de grote nataliteitgraad van de allochtone bevolkingsgroepen verloopt de instroom van allochtone leerlingen in vele basisscholen sneller dan de groei van acceptatiegraad bij autochtone ouders.
Het gevolg daarvan is dat menig directeur zich voor een dilemma ziet geplaatst. Ofwel tracht hij het aantal allochtone leerlingen niet boven de 20% te laten stijgen, met in sommige scholen een dalend totaal aantal leerlingen als gevolg, ofwel schrijft hij elke zich aanbiedende leerling in, met als gevolg een jaarlijks groeiend percentage leerlingen van vreemde origine en een steeds meer verkleurende schoolbevolking.
De discussie of het studieniveau al dan niet omgekeerd evenredig daalt met de stijging van de allochtone schoolbevolking, is eerder een gevecht tussen de theoretische en de praktische benadering ervan, waarin zowel voor als tegenstanders hun gelijk trachten te behalen.
Hoe dan ook, feit is dat bij een steeds verder verkleurende school, een niet te verwaarlozen deel van de ouders overwegen om hun kinderen naar een school te sturen met een meer conservatiever inschrijvingbeleid.
Waar men na jarenlange inspanningen om het onderwijs te democratiseren, althans in het basisonderwijs, er in slaagt om de keuze van de school niet afhankelijk te maken van het inkomen, dreigt men nu te evolueren naar keuzes op basis van al of niet vreemde afkomst.
Het vooruitzicht op een maatschappij met een multiculturele samenstelling, waar de verschillende culturen naast elkaar leven, met autochtone en allochtone wijken, verenigingen, voorzieningen en scholen, is niet bepaald bemoedigend.
Elke maatregel en/of evolutie die een dergelijke richting uitgaat moet compromisloos worden bestreden, opdat het niet mijn, uw en hun kinderen zouden zijn, maar opdat het onze kinderen worden. Wij moeten hen niet opzadelen met een onwerkbare multiculturele maatschappij, maar een gemeenschappelijke maatschappij met een gemeenschappelijk cultuur, weliswaar bestaande uit- of bevrucht door- elementen van de verschillende (verouderde) culturen.
Wie even de moeite neemt om te bedenken hoe onze Vlaamse westerse cultuur door de eeuwen is gevormd zal begrijpen wat ik bedoel
