Toen Patrick Janssens, om God weet voor  welke reden, als voorzitter zijn intrede deed bij de Vlaamse Socialisten, was zijn eerste belangrijke daad, de naam van de partij aan te passen. Het werd: “Socialistische Partij – anders” Met deze naamsaanpassing moest duidelijk gemaakt worden, dat men het negatieve verleden (o.a. de Agusta-afaire) achter zich had gelaten.
Vandaag is het voor eenieder duidelijk dat de Vlaamse socialistische partij inderdaad  “anders” is geworden; anders dan men zich in het verleden voorstelde wat een socialistische partij was; anders dan wat de grondleggers van het socialisme bedoelden; anders dan wat het woord ‘socialisme’ oorspronkelijk betekende; m.a.w. : anders dan wat ik, als een socialistische partij beschouw.

De afstand tussen de Sp.a en de VLD blijkt kleiner te worden dan de steeds groter wordende kloof die haar scheidt van de Waalse rode broederpartij. Eén en ander heeft te maken met het gegeven dat in het welvarende, steeds meer verrechtsende, en stilaan zichzelf overschattende Vlaanderen, de traditionele achterban van de oud-strijdende ‘arbeidersklasse’ in zijn laatste levensfase is gekomen en qua getalsterkte oninteressant geworden is. 

In onze welvarende consumptiemaatschappij, zijn de naoorlogse luxegoederen en -toestanden, verworden tot hedendaagse ‘noden’. Het begrip solidariteit houdt tegenwoordig niet langer in dat diegene die ‘heeft’, een klein deel geeft aan diegene die ‘niet kan hebben’. Vandaag wil men enkel solidair zijn, als men er zelf ook onmiddellijk voordeel kan bij hebben. Het gevolg is dat de electorale vijver steeds meer bevolkt wordt weldoorvoede snoekbaarzen, en menals  verantwoordelijke partijvisser wel gek zijn, als men hoofdzakelijk zou blijven vissen met aas dat enkel nog door oude en steeds minder in aantal aanwezige modderkruipers gegeerd wordt.
Het begrip ‘socialisme’ zoals dat door de hedendaagse Oxford-linksen wordt gedefinieerd, mag dan wel de massa brood- en spelenbeoefenaars aanspreken, toch klinkt het vervreemdend voor mensen die, misschien tegen beter weten in, blijven geloven in het heil van een maatschappijvorm, gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit, waar de gemeenschap, al dan niet belichaamd door de staat,  het (als oneerlijk ervaren) verschil tussen arm en rijk nivelleert, en zo een einde maakt aan de standen-  en klassenmaatschappij.
Als gevolg van dat alles voel ik mij steeds minder thuis in een partij die de grondslagen van haar gedachtegoed weliswaar als een theoretische basis ziet, maar haar werking grotendeels afstemt op het direct haalbare, en door een kapitaalbeheerste maatschappij, aanvaarbare. Gelukkig zorgen de Waalse socialisten in dit federale België, dat het Socialisme in dit land geen identieke blauwdruk wordt van het liberaal geïnfiltreerde socialisme van de Britse Tony Blair en Duitse Gerhard Schröder.

Misschien moet ik wel, zoals menig vlaming dat in het begin van de vorige eeuw deed, naar Walonië emigreren...maar dan om een heel andere reden!

Renaat Van Poelvoorde, 6 september 2005