In de jaren zeventig vonden beter geschoolde politici het brugpensioen uit als middel om mensen voortijdig van de arbeidsmarkt te halen, en zodoende plaats vrij te maken voor de aanwassende werkloosheid.Blijkbaar was het hoger- en universitair onderwijs toen nog niet wat het nu is. Want onze huidige politieke bollebozen vertellen ons nu dat juist het aan het werk houden van oudere werknemers zal bijdragen tot het scheppen van banen voor jongeren.

Voor iemand zoals ik, die behalve een dosis gezond verstand en de ervaring van veertig jaar observatie van  het, zowel Belgische als internationale politiek-economische en sociale doen en laten, niet kan bogen op leergangen in bekende universiteiten, is dat op zijn zachtst gezegd enigszins verwarrend.

Zoals lastenverlaging voor de werkgevers moet zorgen voor meer werkgelegenheid (al is het effect daarvan tot op de dag van vandaag bedenkelijk) zo ook moet de ervaring van oudere (bijgeschoolde) werknemers bijdragen tot betere bedrijfsresultaten, wat dan weer moet uitmonden in meer banen. Dat is zowat de uitleg waar U en ik het moeten mee doen.

Waar ik met mijn kennis van de gewone rekenkunde ook niet ver mee kom, is de stelling dat  het optrekken met een paar jaar van de brugpensioenleeftijd, heel wat kan besparen in de uitgaven van de sociale zekerheid. Naar mijn weten is het bedrag van het brugpensioen (althans het gedeelte dat de gemeenschap betaalt) niets meer of minder dan een werkloosheidsuitkering. Ofwel betaalt men dat aan de ‘bruggepensioneerde, ofwel betaalt men dat aan de ‘werkloze’ die in vele gevallen de plaats van de bruggepensioneerde in zou nemen. Maar goed, volgens de in tweede alinea aangehaalde stelling komt die werkloze, door het blijven werken van de bruggepensioneerde, toch aan de bak. Ik begrijp dat niet al te best, maar neem gemakshalve aan dat het aan mijzelf ligt.

Werkgevers steunen de regering voluit in de intentie van het generatiepact om mensen langer aan het werk te houden. Alsof  het uitzonderlijk zou zijn dat bij reorganisatie en herstructurering het juist de oudere werknemers zijn die de laan worden uitgestuurd. Alsof het in regel de vijftigplusserwerkloze is die niet wil werken, en het maar sporadisch voorkomt dat hij te horen krijgt dat hij “te oud is”.

Verder staat het generatiepact bol met maatregelen om mensen die geen werk vinden te helpen dat werk alsnog te vinden. Men gaat er dus blijkbaar van uit dat het werk er is, maar dat men het zonder hulp niet kan of wil vinden. Het probleem is dus niet de werkloosheid, maar de werkonwilligheid.

Maar goed, zoals elk weldenkend mens geef ik grif toe dat het met de zogenaamde vergrijzing  in de toekomst problematisch wordt om ons huidig sociaal zekerheidsstelsel staande te houden. Alleen heb ik mijn grote twijfels of de zware generatiepactkoffer wel de juiste werktuigen bevatten om dat op te lossen.

Wie weet zal later blijken dat door dit generatiepact er een generatie gepakt  werd. Vraag is : welke generatie?

Renaat van Poelvoorde

18-02-2009 om 14:54 geschreven door Daniël Sterckx