De show die de Vlaamse federale meerderheidspartijen sinds die dag opvoeren tart elke verbeelding. Bij de ene is het probleem 177, bij de andere eerst een varkentje die men eens vlug zal wassen, en naderhand een te verwaarlozen probleem dat gerust nog eens veertig jaar kan wachten. 

In mei 2004 bleek de zaak heel eenvoudig: de Vlaamse partijen zouden gebruik maken van hun numerieke meerderheid en op die wijze de splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde afdwingen. De vakantie, en de nieuwjaarsperiode waren blijkbaar niet in het begrip “onverwijld” inbegrepen, en eens de champagneflessen geledigd kwam de Heilige Geest de kwajongens verlichten, waardoor de VLD en Sp.a , die hun ministerzetels in de federale regering voelden schommelen, zich ineens herinnerden dat men in België op communotair vlak niet veel kon uitrichten zonder de goedkeuring van de franstaligen. Plotseling moest er “onverwijld” en krachtig onderhandeld worden. Ten einde niet té belachelijk over te komen, stelde men dat er uiteraard géén prijs kon betaald worden voor de toerpassing van wat in de grondwet staat, maar traditiegetrouw was ook dat natuurlijk maar “bij wijze van spreken” en was men gewoonweg vergeten het begrip “àl te grote prijs” te vermelden. Na een wekenlange zwanenzang van “biechtstoelen” en “werken aan een oplossing”  was het een minipartijtje zoals Spirit die voorkwam dat met de goedkeuring van de volksverlakkende kopstukken van VLD en Sp.a, BHV enkel op juridisch vlak zou gesplitst worden, en de Franstalige inwoners nog meer faciliteiten zouden krijgen doordat de Franse Gemeenschap volledig autonoom zeggenschap zou hebben over het Franstalig onderwijs en andere culturele activiteiten, ten dienste van de Franstaligen in de faciliteitengemeenten.

Zowel de Waalse als Vlaamse meerderheidspartijen vinden dat in tijden van werkloosheid en economische problemen het onverantwoord is de federale regering te doen “vallen” Voor zover ik mij kan herinneren is er sinds het ontstaan van België steeds werkloosheid en economische problemen geweest. Het aantal keren dat de regering over minder belangrijker onderwerpen, dan een ongrondwettelijke toestand is gevallen is echter niet te tellen. Moet men dan besluiten dat de politici nu  plotseling wijzer zijn geworden? Of is het eerder te wijten aan het feit dat zowel de VLD als de Sp.a. De kans groot inschat dat zij bij een volgende regeringsvorming wel eens uit de boot zou vallen?

Indien er nu verkiezingen worden gehouden, staat het vrijwel vast dat de CD&V de grootste partij zal zijn, en bijgevolg de regering zal vormen. De VLD is bang dat de CD&V onder druk van de grote SP in Wallonië, geen andere keuze heeft dan de Sp.a  als coalitiepartner te kiezen. De SP.a daarentegen is bang dat de CD&V het de SP.a kwalijk zal nemen dat zij bereid was om vergaande toegevingen te doen en haar woord niet heeft gehouden, en daarom, mede onder druk van haar rechtse vleugel en kartelpartner (NVA)  voor de VLD zal kiezen, ook al moet zij daardoor in Wallonië het FDF mee in de regering nemen.

 Met andere woorden: onze politici kiezen traditiegetrouw voor het behoud van hun macht en gaan onder het mom van “genoeg tijd verloren” over tot de orde van de dag.  

De Haene was een meester-loodgieter, alles wat onoplosbaar was, trok hij naar zich toe en al was het soms onwaarschijnlijk knoeiwerk, een ‘oplossing’ kwam er.. Ik vraag mij af welk pseudoniem men verhofstadt gaat toemeten.  Alles waar hij zich persoonlijk gaat mee bemoeien, loopt uiteindelijk op een sisser af: Sabena, DHL, nachtvluchten,  BHV,…en  het ziet er naar uit dat het getal 200.000, voor wat nieuwe banen betreft, eerder een vierkantswortelberekening geweest is. Misschien gaat hij wel de geschiedenis in als de “meester-grootspreker”

Renaat van Poelvoorde