De grootste schande…

 In 1984 slaagde de BBC-journalist Michael Buerck er in om met zijn reportage de ogen van de wereld te openen voor de miljoenen van honger stervende Ethieopiers. De naoorlogse westerlingen die nooit de ontberingen van de beide wereldoorlogen hadden meegemaakt,  raakten geschokt  (want Biafra  waren ze ondertussen al lang vergeten) en toen ze dag na dag de dodencijfers hoorden aanzwellen tot het miljoental, werden steeds meer organisaties bereid gevonden daar wat trachten aan te doen en kwam een wereldwijde hulpactie op gang. (weliswaar pas na een paar miljoen doden)

Vandaag, twintig jaar later leiden er dubbel zoveel Ethiopiers aan honger, maar schrijver dezes twijfelt er aan of, U lezer, zich daar bewust van bent, laat staan dat hij zou denken dat U daar de slaap voor zou laten.  Want zoals chirurgen geen probleem hebben om na een bloederige operatie zich een lekker eetmaal te laten smaken, zo kunnen beelden van uitgemergelde zwartjes met waterbuiken ons niet echt bewegen om wat te doen aan onze vetzucht.  Je zou haast denken dat men de tv-afstandsbediening enkel en alleen heeft uitgevonden om, als een wat achterlijke eindredactie van een tv-journaal het bij gebrek aan spectaculairdere beelden, het nog aandurft om mislukte E-T-klonen op het scherm te vertonen, verveeld naar één of ander reclameblok te kunnen zappen.

Er is geen menselijk aanvaarbare verklaring, waarom wij met al onze wetenschap en technologie, gekoppeld aan onze ontzaglijke rijkdom, er nog steeds niet in geslaagd zijn om wereldwijd ieder gebied de mogelijkheden en know-how te bezorgen opdat alle mensen in de gelegenheid zouden zijn om de basisbehoefte welke men voedsel noemt te produceren.

Politici houden zich uiteraard bij voorkeur bezig met de zorgen van diegenen die hen verkozen hebben, en deze (U en ik ), zijn vrijwel uitsluitend met zichzelf bezig en vinden het al een hele toer dat zij  0.4% van wat zij  met zijn allen verdienen aan ontwikkelingshulp besteden (al zorgen wij er wel voor dat wijzelf van die uitgave ook beter worden). En als de media er in slagen om bij één of andere grote ramp ons voldoende lang om de oren en ogen te slaan met onmensleijke ontbering, en uitzichtloosheid, zijn wij misschien ook nog wel te vinden om  onze zielenrust af te kopen met een vrijwillige eenmalige schenking van 1/250 van ons maandinkomen.

Terwijl over heel de wereld zowat 300 miljoen kinderen honger lijden, en men met enkele luttele euro’s een kind zou kunnen voorzien van voedsel, huisvesten en onderwijs, breken wij ons het hoofd hoe wij onze overdadige welstand, niet enkele kunnen vrijwaren, maar ook nog uitbreiden.

De grootste schande van deze tijd, noemt  James Morris, hoofd van het VN-voedselprogramma, het. Maar daar zal het voorlopig ook bij blijven. Tenzij U en ik er mee instemmen om een heel klein deel van onze welvaart in te leveren…

Renaat van Poelvoorde

13-01-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

 In de jaren zeventig vonden beter geschoolde politici het brugpensioen uit als middel om mensen voortijdig van de arbeidsmarkt te halen, en zodoende plaats vrij te maken voor de aanwassende werkloosheid.Blijkbaar was het hoger- en universitair onderwijs toen nog niet wat het nu is. Want onze huidige politieke bollebozen vertellen ons nu dat juist het aan het werk houden van oudere werknemers zal bijdragen tot het scheppen van banen voor jongeren.

Voor iemand zoals ik, die behalve een dosis gezond verstand en de ervaring van veertig jaar observatie van  het, zowel Belgische als internationale politiek-economische en sociale doen en laten, niet kan bogen op leergangen in bekende universiteiten, is dat op zijn zachtst gezegd enigszins verwarrend.

Zoals lastenverlaging voor de werkgevers moet zorgen voor meer werkgelegenheid (al is het effect daarvan tot op de dag van vandaag bedenkelijk) zo ook moet de ervaring van oudere (bijgeschoolde) werknemers bijdragen tot betere bedrijfsresultaten, wat dan weer moet uitmonden in meer banen. Dat is zowat de uitleg waar U en ik het moeten mee doen.

Waar ik met mijn kennis van de gewone rekenkunde ook niet ver mee kom, is de stelling dat  het optrekken met een paar jaar van de brugpensioenleeftijd, heel wat kan besparen in de uitgaven van de sociale zekerheid. Naar mijn weten is het bedrag van het brugpensioen (althans het gedeelte dat de gemeenschap betaalt) niets meer of minder dan een werkloosheidsuitkering. Ofwel betaalt men dat aan de ‘bruggepensioneerde, ofwel betaalt men dat aan de ‘werkloze’ die in vele gevallen de plaats van de bruggepensioneerde in zou nemen. Maar goed, volgens de in tweede alinea aangehaalde stelling komt die werkloze, door het blijven werken van de bruggepensioneerde, toch aan de bak. Ik begrijp dat niet al te best, maar neem gemakshalve aan dat het aan mijzelf ligt.

Werkgevers steunen de regering voluit in de intentie van het generatiepact om mensen langer aan het werk te houden. Alsof  het uitzonderlijk zou zijn dat bij reorganisatie en herstructurering het juist de oudere werknemers zijn die de laan worden uitgestuurd. Alsof het in regel de vijftigplusserwerkloze is die niet wil werken, en het maar sporadisch voorkomt dat hij te horen krijgt dat hij “te oud is”.

Verder staat het generatiepact bol met maatregelen om mensen die geen werk vinden te helpen dat werk alsnog te vinden. Men gaat er dus blijkbaar van uit dat het werk er is, maar dat men het zonder hulp niet kan of wil vinden. Het probleem is dus niet de werkloosheid, maar de werkonwilligheid.

Maar goed, zoals elk weldenkend mens geef ik grif toe dat het met de zogenaamde vergrijzing  in de toekomst problematisch wordt om ons huidig sociaal zekerheidsstelsel staande te houden. Alleen heb ik mijn grote twijfels of de zware generatiepactkoffer wel de juiste werktuigen bevatten om dat op te lossen.

Wie weet zal later blijken dat door dit generatiepact er een generatie gepakt  werd. Vraag is : welke generatie?

Renaat van Poelvoorde

01-12-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

                  14/10/2005

Voor de tweede maal op rij moeten principiële socialisten toezien hoe hun vertegenwoordigers in het federaal beleid, in mede-aanbidding van de heilige koe van het begrotingsevenwicht, incivieke medeburgers ter hulp roepen.

Dit maal noemt men het geen ‘fiscale amnestie’, want, je weet nog, die was ‘eenmalig’, en daarom gebruikt men deze maal de omschrijving ‘regularisatie’ De asociale spaarders, die met hun, al dan niet zwart spaargeld naar het buitenland vluchtten, met de bedoeling te ontsnappen aan hun burgerplicht een deel van de opbrengst ervan aan de gemeenschap af te staan, krijgen nu een tweede kans het om het ‘berouwvol’ (?) naar de heimat terug te brengen. Met het betalen van de gewone roerende voorheffing van 15% wordt dan de spons geveegd over het feit dat zij samen met alle andere fraudeurs voor een deel medeverantwoordelijk zijn dat hun plichtsbewuste landgenoten zoveel directe en indirecte belastingen betalen.

Het getuigt van een vergaand sarcasme om een dergelijke maatregel toe te laten, laat staan te verdedigen. De strijd tegen de fiscale fraude tot één van de speerpunten van het socialistische programma maken, en tegelijkertijd diezelfde fraudeurs, om opportunistische reden straffeloosheid te beloven indien zij tot inkeer komen, is niet bepaald een voorbeeld van geloofwaardigheid… Ontwaakt, lichtgelovigen der aarde, zou men denken…

Als dergelijke elementen de richting van het herbronningcongres gaan bepalen, ben ik bang dat ik het moeilijk ga krijgen om mijn dorst te laven.

Renaat van Poelvoorde

19-11-2005 om 18:22 geschreven door Renaat  

21-09-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

08-09-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

 Het idee van de energiecheque is op zichzelf uiteraard toe te juichen. Alleen kan men vraagtekens stellen achter de liberale gedachte dat iedereen, onafhankelijk van de noodzakelijkheid, daar moet kunnen van profiteren.

 In een tijd waar men als beheerder van de gemeenschappelijke financiën (staatskas) omzichtig dient om te springen met de uitgaven, zou men denken dat gelden die aangewend worden om ‘noden’ te lenigen, enkel toebedeeld worden aan dezen die het nodig hebben of, althans op zijn minst “er wat aan hebben”

 In eerste instantie vond de Sp.a, in navolging van de Waalse socialisten, dat het inderdaad wat aan het haar was getrokken om samen met een aalmoes aan de minderbedeelden ook wat zakgeld  aan welvarenden en zelfs de grootverdieners te schenken.

 Wat de socialistische top van gedachten heeft doen veranderen is mij niet duidelijk.

Dat men de toelage aan diegenen die het nodig hebben hoger wil maken dan voor deze die het niet nodig hebben, zou ik geen socialistische, maar eerder een links-liberale reflex noemen.

 Het zou mij logischer, socialer, en als getuigend van goed staatsbeheer voorkomen, indien men het voorziene bedrag enkel zou voorbehouden voor diegenen wie, gezien hun inkomen, de stijging van de energieprijzen hard aankomen. Daardoor zou het minieme bedrag van 75 Euro aardig wat hoger kunnen worden..

 Aan de andere kant vindt ik het onverantwoord dat ook Socialisten, steeds maar hamerend op de nakende problemen met financieringen van gemeenschapsvoorzieningen, het toelaten dat een deel van die gelden ook onder de ‘noden-lozen’ verdeeld worden  

 Renaat van Poelvoorde

04-09-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

Wetenschap en sciencefiction                                      09/2005

Wat krijg je als je een mens met een muis kruist? De gerenommeerde moleculairbio loog Irving Weissman van de Universiteit van Stanford heeft foetussen van muizen met menselijke hersencellen geïnjecteerd. Zo ontstond een muizensoort die voor 1 procent menselijk is. Weissman overweegt nu ernstig muizen te creëren met volledig menselijke hersenen. En als die muizen uit het laboratorium ontsnappen en zich beginnen te verspreiden? Dan zal Weissman de diertjes scherp in het oog houden en als ze een teken van menselijkheid ver tonen, zou hij ze doden.

Heden ten dage is er nog maar weinig wat ons kan shockeren. Maar in het experiment met vermenselijkte muizen op de Universiteit van Stanford neemt het ‘knoeien met de natuur toch stilaan een pathologische vorm aan.

Wetenschappers gooien zich nu op het doorbreken van het laatste taboe in de natuur: de kruising van mensen met dieren om allerlei soorten hybriden te creëren. Dit nieuwe onderzoeksveld in het kader van de biotechnische revolutie doet sterk denken aan de Griekse chimaeramythen over half menselijke, half dierlijke creaturen. Chimaerische experimenten worden overal ter wereld uitgevoerd. Onderzoekers combineren menselijke en dierlijke cellen en verwezenlijken zo hybriden met de kenmerken van beide soorten.

De experimenten moeten het medisch onderzoek vooruithelpen. Een groot aantal ingenieurs in de genetica is ervan overtuigd dat de menselijk-dierlijke chimaeren een gouden tijdperk zullen inluiden voor de geneeskunde. Dat er andere even veelbelovende alternatieven zijn voor deze vreemde experimenten, vermelden de weten schappers niet Dus hoe noodzakelijk zijn chimaerische experimenten eigen lijk?

Sommige wetenschappers speculeren over de mogelijkheid tot kruising van chimpansee en mens — de creatie van een ‘chimpamens’.Aangezien chimpansees zo dicht bij de mens staan, zouden ze het ideale proefdier zijn. Ze hebben 98 procent van het menselijk genoom gemeenschappelijk en volwassen chimpansees hebben het mentale vermogen en bewustzijn van een vierjarig kind. Het versmelten van een menselijk embryo met dat van een chimpansee is volgens onderzoekers goed uit te voeren. Als die creatie in grote mate op de mens lijkt, zou 4000 jaar ethiek zomaar worden weggevaagd. Het roept immers vragen op over de morele en wettelijke status van zo’n hybride. Valt een ‘chim pamens’ onder de bescherming van de wet en de mensenrechten? Moet dit wezen een soort menselijkheidtest afleggen om zijn vrijheid te winnen? Zouden we het dwingen om onder geschikte of gevaarlijke taken uit te voeren?

Dit is geen sciencefiction. Het gerenommeerde wetenschappelijke instituut American National Academy of Sciences heeft in april voorschriften voor chimaerische experimenten uitgevaardigd. Het verwacht een vloedgolf van nieuwe experimenten met menselijk en dierlijk materiaal. Volgens datzelfde instituut zal, nadat de maat schappij haar aanvankelijke weerzin heeft overwonnen,  zij inzien hoe veelbelovend het vooruitzicht op nieuwe, gedeeltelijk menselijke creaturen wel is. Dit soort beweringen wordt telkens weer gebruikt om de hachelijke reis naar een monsterlijke ‘Brave New World’ goed te praten. Daar kan de natuur naar willekeur worden gemanipuleerd en heruitgevonden om aan de noden, opwellingen en grillen van de homo sapiens te voldoen.

Staan we, zoals sommigen geloven, aan het begin van een biologische renaissance? Of zijn we daarentegen onze eigen ondergang aan het bewerkstelligen?

Misschien is het wel tijd om ons af te vragen wat we onder ‘vooruitgang precies willen verstaan..

Renata van Poelvoorde 

01-09-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

Augustus 2005

 Zoals de uit Somalië afkomstige Nederlandse Ayaan Hirsi Ali, de Marokkaanse Naima El Bezaz, en de Egyptische Nahed Selim, waarschuwt nu ook de Pakistaanse Naema Tahir in haar opmerkelijk boek, getiteld ‘Een moslima ontsluiert’, de westerlingen voor de tolerantie die zij opbrengen aangaande de gewoontes en tradities die zich steunen op een letterlijke interpretatie van de islamitische religieuze voorschriften.

 In een leesbaar boek beschrijft zij de praktische en mentale problemen waarmee migranten te kampen hebben. Het al dan niet bewuste apartheidssysteem, welke de meeste moslimouders voor hun kinderen instellen, loopt er als een rode draad doorheen. Het verbod aan hun dochters om de zwemlessen op school te volgen en na het turnen te douchen, de ‘omgekeerde’ seksuele opvoeding waarin meisjes op het hart wordt gedrukt dat seks vies en onaanvaardbaar is, en de zorg om hen te behoeden tegen de ‘zedenloze’ westerse maatschappij, is nog steeds schering en inslag bij vooral migranten afkomstig uit de kleine steden en de dorpen van de moslemlanden.

 Op zichzelf is het voor velen onder hen al een hele toegeving dat zij hier de meisjes, weliswaar onder toezicht, buiten laten spelen, ze geen burka dienen te dragen en zelfs tot hun tienerleeftijd de chador achterwege laten. Maar binnenshuis blijven de regels onverminderd gelden dat er op gezette tijden dient gebeden te worden, en meisjes en vrouwen in aparte ruimtes verblijven als er vreemde mannen binnenkomen. Voor de Islam zijn vrouwen ‘de bron van verleiding en van de verloedering van de maatschappij’. Daartegenover staat dat vrouwen de dragers van de eer van de familie moeten zijn.

Het tweede deel van het boek is de schrijfster niet mals voor de moslimgemeenschap en dan vooral voor zijn orthodoxe variant. De auteur wijst op het totale gebrek aan zelfkritiek bij moslims welke volgens haar te wijten is aan het paternalisme, de vrouwenhaat en het religieuze obscurantisme binnen de islamgemeenschap. Ook wijst zij de vinger naar de autochtone gemeenschap die tot heden het probleem van de socio-culturele emancipatie nooit openlijk heeft willen (durven) bespreken. Mede daardoor heeft de moslimgemeenschap nooit aan zelfkritiek gedaan en blijft zij zich grotendeels vastklampen aan de eigen cultuur, traditie en religie.

De min of meer leidinggevende mannelijke moslimvertegenwoordigers minimaliseren zowat alle mistoestanden in de moslimgemeenschap en stellen dat, voor zover die er zijn, zij niets te maken met de islam, terwijl tal van schandelijke praktijken juist in naam daarvan gebeuren. Naema Tahir merkt terecht op dat vooral de moslimmannen slecht om kunnen met kritiek omdat het hun machtspositie in de familie en de samenleving aantast. Volgens haar zitten moslemvrouwen verstrikt in die door mannen gedomineerde cultuur. Zelfs in de westerse landen worden nog heel wat moslima, zowel door haar ouders als door de imam gedwongen om te trouwen met een man die zij voor haar aanwijzen, en die ze soms zelfs helemaal niet kent. Als zij zich daar tegen verzetten dreigen zij te worden verstoten, niet enkel door de familie, maar tevens door de (religieuze) moslemgemeenschap.

Naema Tahir gaat in tegen de seksuele moraal die binnen de orthodoxe islam wordt opgelegd aan vooral vrouwen. “De maagdelijkheid van de moslima en de afwezigheid van openlijke homoseksualiteit zijn symbolen in de politieke strijd van conservatieve moslims tegen de ‘doorgeslagen’ vrijheden van de westerse maatschappij”, aldus de auteur.

Het is opvallend dat heel wat westerse feministen, die vroeger zo actief ageerden voor de zelfbeschikking over het eigen lichaam, nu zo stil blijven wanneer het gaat om de rechten en vrijheden van moslimvrouwen. Onbegrijpelijk is dat deze feministen zich zelfs keerden tegen de oproep van Ayaan Hirsi Ali voor een ‘Derde feministische golf’. Daardoor tolereren ze praktijken die ze voor zichzelf onaanvaardbaar achten!

De ouders van Naema probeerden ook haar te laten trouwen met iemand die ze voor hun dochter kozen volgens de islamitische tradities. Hierover schrijft de auteur een beklijvend stuk waarin ze getuigt van haar wisselende gevoelens tussen respect voor haar ouders en de eigen wilsbeschikking. In de traditionele – maar blijkbaar breed aanvaarde – praktijk hebben ongetrouwde moslims die één van de West-Europese nationaliteiten bezitten, een grote marktwaarde. Ze kunnen immers zorgen voor een verblijfsvergunning voor de toekomstige echtgenoot of echtgenote. Schrijnend is dat zelfs de voogdij over pas geboren kinderen, waarvan een van de ouders een West-Europese nationaliteit heeft, de inzet vormt van een strijd tussen de ouders omwille van hun ‘marktwaarde’ om later te kunnen overgaan tot nieuwe gezinsformaties en gezinsherenigingen. Moslimfamilies in moslimlanden proberen hun kinderen uit te huwelijken met mannen of vrouwen die zich al in Europa of de Verenigde Staten bevinden. In België en Nederland trouwt bijna drie kwart van de allochtone jongeren met iemand uit het land van herkomst en niet met een allochtone man of vrouw in het gastland. Traditionele moslimfamilies houden weinig of geen rekening met de gevoelens van hun kinderen die een huwelijk met een onbekende uit het land van herkomst niet zien zitten.

De kernoorzaak van het toenemende traditionalisme in de islam ligt hem volgens de auteur dat orthodoxe moslimmannen heel goed dat de tendens naar meer individualisme hun patriarchale machtsbasis aantast en proberen ze aldus de teugels strakker aan te spannen.

In een laatste deel van haar boek gaat Naema Tahir in op de omstreden kwestie van de hoofddoeken. Jonge vrouwen die zich ‘vrijwillig’ sluieren doen dit niet enkel omdat om de vermeende verplichting volgens de Koran, maar tevens uit een gevoel van geborgenheid en veiligheid. Door het dragen van een hoofddoek worden ze niet als ‘losbandig’ aanzien. Daardoor geven ze in wezen toe aan het ‘onaanvaardbaar gedrag van jongens en mannen’ waarvoor deze, volgens de koranwetten nooit zelf aansprakelijk zijn. Anderen dragen een hoofddoek als symbool van een nieuwe identiteit. In feite willen de zogenaamde ‘moderne’ moslima die ‘vrijwillig’ een hoofddoek dragen van twee walletjes eten: het volgen van de traditie waarmee ze hun vaders, broers en imams gerust stellen, en gebruik maken van de rechten uit de seculiere cultuur om te dragen wat ze willen. Volgens Naema Tahir, beseffen ze niet dat ze op die manier zelf de segregatie in de Nederlandse samenleving bevorderen. Intussen zien de moslimmannen de hoofddoek als een cultureel condoom.

Met haar boek getuigt Neama Tahir over de moeilijke strijd die tal van moslima’s voeren om zich te onttrekken aan de vrijheidsberovende gewoontes en tradities. Het geeft een verbijsterend beeld van de strijd die zich momenteel afspeelt in tal van allochtone gezinnen in het westen. Maar ook van schokkende praktijken zoals gedwongen en

 Hopelijk draagt het bij tot een, misschien al te laat komend noodzakelijke debat over de gevaren van culturele segregatie over het algemeen en de gelijkwaardigheid van man en vrouw in de moslimwereld.

03-08-2005 om 12:36 geschreven door Renaat  

Juli 2005

Begrotingsevenwichten, besparingen, concurrentiepositie, welvaartstaat, vergrijzing, sociale vangnetten, activeringen, enz… Dagelijks krijgen wij op radio en televisie te horen, en in kranten te lezen, hoe onze beleidsmakers er voor zorgen dat U en ik het vandaag, en ook  in de toekomst, er blijvend zoveel beter van af zijn dan twee derden van onze soortgenoten op deze wereld.

Iedereen is het er over eens dat de welvaart een taart is die verdeeld moet worden. Over de wijze waarop die verdeling dat dient te gebeuren is men het meestal niet eens. 

Het procédé van Marx en Engels, waarbij iedereen een vrijwel gelijkmatig stuk van de taart dient te krijgen, blijkt niet echt te werken. Enerzijds omdat mensen van nature egoïstisch en hebberig zijn, en anderzijds omdat diegenen die aangewezen zijn om voor die verdeling in te staan, geneigd zijn om zichzelf stiekem toch een iets groter stuk toe te eigenen.

Het Ultra kapitalistische idee, waar iedereen naar eigen vermogen en in alle vrijheid voor zichzelf mag en moet zorgen, de wet van de jungle zeg maar, is sinds mensenheugenis in de meeste democratische gemeenschappen, op min of meer succesvolle wijze steeds bijgestuurd. Zo kunnen degenen die te weinig ‘vermogen’ hebben zich behelpen met de kruimels die de ‘vermogenden’ van hun rijkelijk gevulde tafel laten vallen.

Sinds de tweede wereldoorlog heeft men in west Europa een voor iedereen min of meer aanvaardbare formule ontwikkeld, door “belastingen naar vermogen” te heffen, gekoppeld aan vergoedingen voor diegenen die, om één of andere reden, tijdelijk of definitief niet voldoende hun arbeid of vermogen te gelde kunnen maken.

Aangezien de ‘vooruitgang’ en de aard van de mensheid vereisen dat wij allen een steeds groter stuk van de taart krijgen, hebben wij een kapitalistisch economisch model ontwikkeld dat gestoeld is op een steeds verdere groei van productie, omzet, afzet en winst. Voor zover die groei doorgaat, de te verdelen taart groter wordt, en iedereen daar procentueel de vruchten van plukt en de lasten van draagt, is er niets aan de hand.

Sinds het einde van de ‘welvaart-boem-eeuw’ is het bij steeds meer mensen gaan dagen dat dit economische model, stilaan zijn beste tijd heeft gehad. Door allerlei kunstgrepen zoals het oprichtingen van handels- en politieke unies en de mondialisering van zowel de kapitaal als de economie, tracht men de steeds meer tanende groei op te vangen. Als gevolg daarvan verliezen de individuele regeringen alle controle over de economie en de financiële wereld. Zowel de individuele burgers als regeringen hebben geen vat op de beheerraden van bedrijven en financiële instellingen.(voor zover zij er geen belangrijke aandeelhouder van zijn)

De economen en sociologen van vandaag hebben het licht gezien en gooien het op een andere boeg dan hun voorgangers. De methoden die vroeger gebruikt werden om arbeidsplaatsen te scheppen (arbeidsduurvermindering een vervroegde pensionering) blijken onbetaalbaar te worden. Dus zal de arbeidsduur moeten verlengd worden en niet enkel het brugpensioen afgeschaft, maar daarenboven de pensioensleeftijd worden verhoogdag. Met andere woorden: De gevolgen van het geneesmiddel gaan wij nu bestrijden met de ziekte! De gemeenschapsmiddelen, waaronder de sociale zekerheid, die tot heden in hoofdzaak gefinancierd worden volgens het solidariteitsprincipe (volgens inkomen en draagkracht) moeten in de toekomst gehaald worden uit de lineaire taksen op consumptiegoederen. Op die wijze is men percentsgewijze omgekeerd evenredig solidair met zijn inkomen. ( Hoe minder inkomen hoe solidairder, en omgekeerd)  Dat alles moet meer winsten genereren en de rijken rijker maken. De progressieve belastingsschalen moeten naar één zelfde percentage worden teruggebracht, zodat de grootverdieners minder betalen en de kleinsverdieners iets meer. Verder moeten de inkomstenbelasting in zijn geheel omlaag. Volgens de theorie moeten al die maatregelen op termijn resulteren in meer investeringen en dus meer werkgelegenheid en meer welvaart.

De man in de straat begrijpt het allemaal niet meer. Logisch; Zijn intellectueel niveau was van jongsaf al ontoereikend om hogere studies

24-07-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

De Europese grondwet - Als het volk spreekt!                                                     06/2005

Voorstanders van de Europese grondwet stellen dat deze de rechten van de mens zou beschermen, en duidelijke aanzet is naar de zogenaamde eeuwige 'vrede' in Europa.

Voor zover dat zo is, ben ik niet de enige die opmerkt dat dergelijke argumenten enkel dienen om de essentie van het geheel te verhullen: Namelijk, het vastleggen van het dogma van de volledige (kapitalistische) vrije markt. In de toekomst zou deze grondwet het geschikte instrument zijn om besparingen door te voeren, verder te privatiseren en de sociale zekerheid verder af te bouwen.

Sterker nog, de grondwet stuurt daar letterlijk op aan; zo wordt o.a. het onderwijs opengesteld voor winstgerichte bedrijven, wil men de volledige ondergang van openbare diensten in de vrije concurrentie, wil men de diensten openstellen voor concurrentie (overname bolkenstein), etc...

De politieke leiders van de landen die de democratie niet enkel voorbehouden aan een groepje politieke betweters, maar tevens vinden dat de (zelfs onmondige) burger bepaalde rechten heeft, en deze laatste hun mening vragen in een referendum, weten nu dat de meerderheid van de mensen een dergelijke evolutie niet ziet zitten.

Wat mij bij de hele situatie het meest irriteert is de rol die de media en de burgerlijke propagandisten spelen. Het “neen” aan de Europese grondwet probeert men af te doen als een overwinning van extreemrechts; zo zou het een uiting zijn van de racistische wil om Turkije buiten te houden, of zou het een nationalistische weigering zijn om nationale macht af te geven aan de Europese instellingen.

Men stelt dat de mensen, de inhoud van de grondwet niet kenden. Al is dat laatste dan toch maar te wijten aan het feit dat de heren in Brussel en Straatsburg jarenlang gemeend hebben dat het allemaal wat te ingewikkeld was voor de gewone burger en men hem dus ook niet te veel hoefde te vertellen van welke goede dingen zij daar allemaal deden om hun riante vergoedingen te verantwoorden. Hoe dan ook, men hoeft de tekst van de grondwet helemaal niet te kennen om hem af te zweren. Heel wat mensen stemden tegen omdat ze in de grondwet bijvoorbeeld een bedreiging zagen voor hun levensstandaard, hun werkomstandigheden en toekomst. En met reden, de grondwet hamert immers op de vrije concurrentie, van arbeiders en diensten. Een West-Europese werknemer moet gaan concurreren met zijn Poolse en andere Oost-Europese collega’s; met als gevolg dat zij ook aan ongeveer hetzelfde loon zullen moeten gaan werken, en dezelfde sociale zekerheid. Logischerwijs dienen deze lonen en arbeidsomstandigheden naar elkaar “toe te groeien” En de enige die daar winst uit maakt is, maar is de patroon. En diegene die erbij verliezen, dat zijn alle Europese arbeiders, alle Europese bedienden, alle loontrekkenden. Begrijpelijk dat men dit niet zomaar pikt, en daarom verwerpt men de grondwet.

De reportage die onlangs te zien was op het VRT-programma ‘ter zake’, toonde duidelijk aan dat zelfs onze eigen parlementairen de hoofdlijnen van de Europese grondwet niet eens kenden. - Buiten oud-minister Eyskens dan, die waarschijnlijk via “Google” in het document had laten optellen hoe dikwijls er de woorden sociaal en concurrentie in voorkwamen. En dat zijn dan de parlementairen die in onze plaats, als “kenners” van de wetteksten over de grondwet hebben beoordeeld.

Teven probeert men de tegenstem af te doen als een “vergissing” en een neen-stem aan het establishment. Misschien heeft men daar wel gelijk in: De kapitalistische EU-grondwet is een logisch gevolg van het kapitalistische Europa, en van het kapitalistische establishment. De basis van de teksten in de EU-grondwet afzweren, betekent dus in elk geval een neen aan het verder uithollen van de democratische volkmacht door de economische en financiële machten.

Tot slot nog dit: natuurlijk zullen er mensen tegen de grondwet hebben gestemd omdat zijn tegen een eventuele toetreding van Turkije tot te Unie zijn, of dat zij tegen het regeringsbeleid zijn van hun nationale regering. Zo ook stemmen bij nationale parlementverkiezingen heel wat mensen niet in functie van het gevoerde beleid of de partijprogramma’s. Maar dan hoor ik telkens zeggen dat “de kiezer steeds gelijk heeft”

Wel heren politici: als er één ogenblik is waarop dat van toepassing is, dan is dat nu!

Renaat van Poelvoorde

16-06-2005 om 11:36 geschreven door Renaat  

                                           05/2005

De voorzitter van de Franstalige socialistische partij heeft gelijk als hij zegt dat de grote meerderheid van de Vlamingen helemaal niet wakker ligt van het al dan niet splitsen van BHV. Hij zou eveneens gelijk hebben indien hij zou stellen dat de meerderheid van de Vlamingen alleen maar wakker liggen van wat rechtstreeks hun portemonnee aanbelangt.

Wie sinds een paar decennia het politieke reilen en zeilen volgt, weet dat de waarde van de beloften, partijprogramma’s, uitspraken en standpunten van partijen afneemt vanaf het ogenblik waarop ze gepubliceerd en/of uitgesproken worden. Eens dat moment voorbij is het afhankelijk van de omstandigheden en/of de evolutie terzake, of, en in welke mate men er men nog rekening mee zal houden. Een dergelijke politieke cultuur, die samen met de democratie in België (en in heel wat andere landen) sinds haar ontstaan is gegroeid, hebben er voor gezorgd dat de modale burger de politiek en zijn bedrijvers enkel als een noodzakelijk kwaad bekijkt.

De politici weten dit, en daarom hebben ze er helemaal geen moeite mee om zich tot zaken te verbinden, zonder de bedoeling te hebben ze waar te maken. Sterker nog, ze deinzen er zelfs niet voor terug, akkoorden te sluiten waarvan ze goed weten dat zij ze vrijwel onmogelijk kunnen uitvoeren. Het gezegde ‘de soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend’ wordt in de politiek dikwijls omgevormd tot: “de soep wordt helemaal niet gegeten als ze wordt opgediend” (en soms wordt ze zelfs helemaal niet opgediend, omdat ze toch niet te eten is)

De onderhandelaars van CD&V, Sp.a, en VLD onderhandelden in mei vorig jaar een regeringsverklaring (achteraf goedgekeurd door hun respectievelijke congressen) waarin volgende tekst staat, die in tegenstelling van wat men gewoon is, niets aan duidelijkheid te wensen laat:

<< De Vlaamse Regering en haar regeringspartijen nemen het engagement, zoals verwoord in de verklaring van 13 mei 2004 ten overstaan van de burgemeesters van het

arrondissement Halle-Vilvoorde, over. Hiertoe vragen zij aan hun fractie in Kamer en Senaat om los van het door de federale regering aangekondigde Forum, uiterlijk bij de start van het parlementair jaar, wetsvoorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde voor de verkiezingen van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, de Senaat en het Europees Parlement resp. tot splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde in te dienen en onverwijld goed te keuren. De Vlaamse regering zal parallel en tegelijk de institutionele middelen aanwenden waarover ze in het kader van het coöperatief federalisme beschikt om dit te  realiseren.>>

Sinds een paar jaar, creëren liberale politici, sinds kort ook bijgetreden door hun socialistische collega’s, een klimaat van angst. Alsof het om een exacte wiskundige stelling zou gaan, prononceren ze uit één mond dat, eens de naoorlogse babyboomgeneratie de rustleeftijd bereikt, de pensioenen in dit land onbetaalbaar worden. Ten einde niet beschuldigd te worden het warme water opnieuw uit te vinden zijn ze in grote lijnen eenduidig over de oplossingen: de afschaffing van het brugpensioen, het activeren van de oudere werklozen, langer werken, lagere lonen en pensioenuitkeringen, enz...

Algemeen mag men er van uitgaan dat gerenommeerde instellingen zoals de Nationale Bank, de Europese Unie en allerhande studiediensten en experts, er wel meer kaas zullen van gegeten hebben dan schrijver dezes. Het feit echter, dat de opdrachtgevers van dergelijke instellingen en experts, allen te vinden zijn in de financiële en/of economische wereld, noopt een argwanende “man in de straat” zoals ik, om een paar van hun fundamentele argumenten nader te bekijken.

Vandaag betstaat ongeveer 20% van onze bevolking uit 60-plussers. In een onveranderde wereld stijgt dit tegen 2030 naar 30%. Dit is een evolutie over een periode van 40 jaar. Door mensen die het kunnen weten, laat ik mij vertellen dat demografische vooruitzichten allesbehalve dynamisch zijn. In hun analyse gaan de vergrijzingprofeten er van uit dat de gehanteerde elementen (nataliteit, mortaliteit, economische groei, maatschappelijke omstandigheden) onveranderd blijven, terwijl deze in regel juist steeds wijzigen. Men werkt ook met absolute begrippen, terwijl er niets relatiever is dan het begrip “ouderdom”. Wegens het verschuiven van de ouderdomgrens (toename van gezondheid en levensverwachting) blijft de maatschappelijke druk van de groep ‘ouderen’ de laatste twee eeuwen nagenoeg gelijk. Volgens een studie van de Franman Bourdelais, is er daardoor de laatste decennia eigenlijk sprake van een lichte “ontgrijzing”

Het voorspelde tekort op de arbeidsmarkt lijkt mij eerder een zegen dan een probleem voor de werkenden. De huidige druk om de werkomstandigheden te ‘flexibiliseren’ en de lonen te drukken zou daardoor pijlsnel afnemen. Uiteraard zal na 2010 de arbeidsbeschikbare bevolking (15-64 jaar) dalen, maar wie stelt dat daardoor ook de effectief werkende bevolking zal verminderen, verliest toch één en ander uit het oog. Vandaag zijn er 6,8 miljoen Belgen tussen 16 en 65 jaar, waarvan er ruim 4 miljoen werken. Dat is ‘slechts’ 60 procent. Men gaat er blijkbaar van uit dat de resterende 40% (2,8 miljoen) van de niet-werkende actieve bevolking uitsluitend bestaat uit mensen die er zelf voor gekozen hebben om niet te werken, dat niet kunnen of niet willen! Bij die 40% zijn er voldoende jongeren, vrouwen, allochtonen, werklozen (oud en jong) die kunnen en mogelijk, willen werken, om maar te zwijgen van de ‘ouderen’ die nog graag willen werken! Volgens de vooruitzichten zal de beroepsbevolking pas vanaf 2011 langzaam met 375.000 eenheden verminderen tegen 2030. Dat aantal (375.000) is heel wat minder dan het aantal volledige uitkeringsgerechtigde werklozen vandaag. En in dat aantal reken ik dan nog niet eens de oudere werklozen (50+), evenmin als de vele “inactieven” zoals arbeidsongeschikten, huisvrouwen, vroeg-gepensioneerden.

Dan is er ook nog het feit dat er minder jongeren en meer ouderen zullen zijn. Vraag is of dit wel echt het probleem vormt dat het schijnt te vormen. Waar men langs de ene kant de “kost” van de veroudering ziet, vergeet men blijkbaar de besparing van de ontgroening: In 1970 waren er bij de 100 actieven (20-60j) 62 jongeren en 38 ouderen. Tegen 2030 zal dat gewijzigd zijn door 43 jongeren en 62 ouderen.

Over het fameuze brugpensioen is al heel wat te doen geweest. Het is mij niet helemaal duidelijk waar, bij afschaffing er van, voor de gemeenschap de besparing ligt. Van alle Belgen tussen 50 en 65 was in 2003 slechts 5,9% met brugpensioen.” Samen met de oudere niet-werkzoekende werklozen van deze leeftijdscategorie is dat 14%. Daarenboven vergeet men dat voor groot gedeelte van die bruggepensioneerden het een alternatief voor de werkloosheid was, en een ander gedeelte (die vrijwillig op brugpensioen gingen)vervangen is door een tewerkgestelde werkloze. Niet de sociale zekerheid (de gemeenschap) heeft baat bij het afschaffen van het brugpensioen, maar wel de bedrijven die in dit stelsel bij collectief ontslag, via het brugpensioen voor een deel van hun ontslagenen moeten meefinancieren.

Ons sociale zekerheidsstelsel is gegroeid in een lange periode van economische opgang. Een periode waarin de heropbouw van het naoorlogse Europa voor een hoge tewerkstelling heeft gezorgd. Door het toen toenemende tekort aan arbeidskrachten, en mede door de druk van het communistische Oost-Europa, werden de werkgevers genoodzaakt ernstige verbeteringen in de verloning, arbeidsomstandigheden, de zorg en de levensstandaard voor de werknemers te aanvaarden. Vandaag is door het arbeidsoveraanbod, het wegvallen van het compromisloos-socialisme (communisme) en de berusting van de bevolking in de bekomen welvaart, die noodzaak weggevallen, en krijgen wij een terugslag van de slinger. Door het alsmaar vervagen van het klassenbewustzijn en de verburgerlijking en egocentrismering van de samenleving is het verzet tegen de gestaag groeiende volksverlakkerij miniem en ben ik mij bewust dat ik enkel nog behoor tot een uitstervend ras van woestijnroepers!

Renaat Van Poelvoorde

08-04-2005 om 08:38 geschreven door Renaat  

17-03-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

Vergrijzing en verkleuring

Vergrijzing en verkleuring zijn nieuwe modewoorden die, vooral in het politieke jargon, met de regelmaat van de klok opduiken. En inderdaad, niemand kan het tegenspreken.

De bevolking ‘vergrijst’, als gevolg van de hoge levensstandaard en de goede zorgverstrekking. Ook ‘verkleurt’ de bevolking, als gevolg van inwijking vanuit landen waar de levensduur evenredig is aan de levensstandaard.

Ondanks de theorieën van menig verlichte geest, weten wij tot op de dag van vandaag nog geen blijf met de maatschappelijke problemen die deze twee evoluties veroorzaken.

In tegenstelling tot de vergrijzing welke in het onderwijs (gelukkig) niet aan de orde is, krijgen steeds meer scholen te maken met de bijwerkingen van de zogenaamde “verkleuring”. Wij zijn ons allen bewust van de onomkeerbaarheid van zuidelijke en oostelijke migratiestromen. Maar door de grote nataliteitgraad van de allochtone bevolkingsgroepen verloopt de instroom van allochtone leerlingen in vele basisscholen sneller dan de groei van acceptatiegraad bij autochtone ouders.

Het gevolg daarvan is dat menig directeur zich voor een dilemma ziet geplaatst. Ofwel tracht hij het aantal allochtone leerlingen niet boven de 20% te laten stijgen, met in sommige scholen een dalend totaal aantal leerlingen als gevolg, ofwel schrijft hij elke zich aanbiedende leerling in, met als gevolg een jaarlijks groeiend percentage leerlingen van vreemde origine en een steeds meer ‘verkleurende’ schoolbevolking.

De discussie of het studieniveau al dan niet omgekeerd evenredig daalt met de stijging van de allochtone schoolbevolking, is eerder een gevecht tussen de theoretische en de praktische benadering ervan, waarin zowel voor als tegenstanders hun gelijk trachten te behalen.

Hoe dan ook, feit is dat bij een steeds verder “verkleurende” school, een niet te verwaarlozen deel van de ouders overwegen om hun kinderen naar een school te sturen met een meer conservatiever inschrijvingbeleid.

Waar men na jarenlange inspanningen om het onderwijs te democratiseren, althans in het basisonderwijs, er in slaagt om de keuze van de school niet afhankelijk te maken van het inkomen, dreigt men nu te evolueren naar keuzes op basis van al of niet vreemde afkomst.

Het vooruitzicht op een maatschappij met een multiculturele samenstelling, waar de verschillende culturen naast elkaar leven, met autochtone en allochtone wijken, verenigingen, voorzieningen en scholen, is niet bepaald bemoedigend.

Elke maatregel en/of evolutie die een dergelijke richting uitgaat moet compromisloos worden bestreden, opdat het niet mijn, uw en hun kinderen zouden zijn, maar opdat het onze kinderen worden. Wij moeten hen niet opzadelen met een onwerkbare ‘multi’culturele maatschappij, maar een gemeenschappelijke maatschappij met een gemeenschappelijk cultuur, weliswaar bestaande uit- of bevrucht door- elementen van de verschillende (verouderde) culturen.

Wie even de moeite neemt om te bedenken hoe onze ‘Vlaamse’ ‘westerse’ cultuur door de eeuwen is gevormd zal begrijpen wat ik bedoel…

Renaat Van Poelvoorde

Voorzitter Schoolraad

23-02-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

Een betaalbaar sociaal zekerheidstelsel

Elk jaar opnieuw, en dit steeds luider, zijn er politici die er op wijzen dat ons sociaal zekerheidstelsel in de toekomst onbetaalbaar zal worden. Door de steeds groter wordende groep ouderen en een steeds kleiner wordende groep 'actieven' zal er meer geld nodig zijn voor pensioenen, ziekteverzekering enz, terwijl er minder geld voor beschikbaar zal zijn.

Liberale denktanks zien alle heil in het langer werken (uitstellen van pensioensleeftijd), lagere pensioenen, werkloosheids- en ziekte uitkeringen die daarenboven beperkt in tijd zouden zijn. Voor pensioenen en ziekteverzekering zal de overheid volgens hen niet meer kunnen instaan en zal beroep moeten worden gedaan op de private verzekeringsmarkt. Iedereen moet meer zijn eigen verantwoordelijkheid nemen en de 'staat' zal steeds minder 'verstrekker' van 'zekerheid' worden.
M.a.w. een kopie van het Amerikaanse model, met een heel rijke topklasse en een gegoede middenklasse, waarvan de rest van de bevolking afhankelijk wordt voor werk. Tenminste, zolang men gezond is, en fysiek in staat om het stijgende tempo opgelegd door de winstjagers aan te kunnen.

Daartegenover staat het idéé om ons huidig sociaal zekerheidstelsel die door het 'gelijkheidsprincipe' zijn eigenlijke doelstelling ver overtreft, zodanig te hervormen dat het enkel ter dienste staat voor diegenen die het “nodig” hebben. Door allerhande vergoedingen zoals kinderbijslag, ziektekosten, werkloosheidsvergoedingen en pensioenen afhankelijk te maken van de persoonlijke en gezinsinkomsten, en ja, zelfs de onroerende en financiële bezittingen, kan men met een relatief sterk dalend bedrag aan sociale bijdragen, in de toekomst de nodige uitkeringen verstrekken; maar dan wel enkel aan diegenen die het bij gebrek aan voldoende middelen nodig hebben. Men zou er dan zelfs in slagen het huidige belachelijke 'bestaansminimum’ drastisch op te trekken naar een levenswaardig bedrag.

Vraag is of wij met zijn allen voldoende solidariteit weten op te brengen om af te stappen van het tot heden geldend idéé, dat je recht hebt op werkloosheidsvergoeding, terugbetaling van ziektekosten en pensioen omdat je er voor betaald hebt, i.p.v. omdat je niet voldoende middelen hebt om zonder dat een aanvaardbaar leven te leiden.

Renaat van Poelvoorde

14-01-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

Het ei van Verhofstadt.

Zoals Colombus indertijd een eenvoudige oplossing vond voor een ei dat maar niet op zijn kop wilde blijven staan, zo komt onze federale eerste minister, als een onvervalste ‘Eenoog in het spreekwoordelijke land van blinden’, met een oplossing die onze wankele economie terug het elan van de jaren zestig zou moeten geven.

Niemand betwijfelt dat de westerse industrielanden, betreffende loonkost op geen enkele wijze kunnen concurreren met de Oostbloklanden, laat staan met opkomende nieuwe economische machten zoals China en India.

De boosdoener is ons sociaal zekerheidstelsel, dat voor het grootste deel door de werkgevers wordt gefinancierd. Samen met een sterke vermindering van de Venootschapsbelasting, zien echte kapitalisten in het hervormen (geleidelijk afbouwen) van het sociaal zekerheidstelsel, dan ook als het enige middel om “onze” toekomst veilig te stellen..

Op die manier zou onze loonkost met 30-a 40% verminderd kunnen worden. (hoewel dat niet echt veel aarde aan de dijk zou brengen, gezien de loonkosten tussen West-Europa en Azië zich verhouden van 1 tot 10-12)

Maar omdat voorlopig de ‘linkse’ (sociale) krachten nog een relatief dikke vinger in de pap hebben, is dat politiek een niet echt haalbare optie. Daarom komt onze federale eerste minister met een wondermiddel aandraven waardoor er (op het eerste zicht) niet geraakt wordt aan onze sociale verworvenheden.

Door de lasten die werkgevers betalen (sociale bijdragen op het loon, vennootschapsbelastingen, enz) sterk te verminderen of zelfs af te schaffen en het inkomensverlies voor de gemeenschap te vervangen door verhoging van BTW op consumptiegoederen en bijkomende taksen en accijnzen, en dit te verkopen als ‘belastingsvermindering’ hoopt hij, behalve zijn coalitiepartners, ook de andere Europese landen mee in de boot te krijgen.

Naar de bevolking toe wordt een dergelijke oplossing voorgesteld als sociaal, humaan, en een adequaat middel om het steeds groeiend probleem van delokalisatie van bedrijven naar het oosten, met de daar aan gekoppelde werkloosheid, een halt toe te roepen.

Een eenvoudige rekenoefening leert echter dat men niet op Verhofstadt moest wachten om het warm water uit te vinden:

Op een maandbrutoloon van € 2000 betaalt een werkgever gemiddeld € 680 sociale lasten en draagt de werknemer gemiddeld € 260 af.

Indien deze bijdragen zouden wegvallen, zou iedereen tevreden kunnen zijn: de werknemer zijn nettoloon stijft met € 260 en de loonlast van de werkgever daalt met € 680.

Als gevolg daar van ontvangt de Staat € 940 minder sociale bijdragen, maar in het recept van onze wonderboy wordt dit bedrag gerecupereerd door hogere BTW op de consumptiegoederen en hogere en/of bijkomende taksen.

Eindresultaat: alhoewel de werknemer netto € 260 meer verdient, geeft hij door de (btw en accijnzen) stijging van de consumptieprijzen tegelijkertijd ook € 940 meer uit! Dus een netto meeruitgave van € 680,- (dus in feite wordt in dit systeem de werkgeversbijdrage door de werknemer betaald)

Gelukkig voor wie werk heeft wordt de pil wat verguld daar de meeruitgave van € 940 voor een deel ook gedragen worden door diegenen die voor hun inkomen afhangen van een leefloon, werklozensteun, ziekte-uitkeringen enz. Zij krijgen uiteraard geen frank meer, maar moeten wel door de verhoging van BTW en taksen aardig wat meer uitgeven. (dus de gebruikers van het sociale zekerheidsysteem betalen een niet onbelangrijk deel van de rekening)

Wie wordt er beter van? Juist! De aandeelhouder die zijn winsten (dividenden) aanzienlijk ziet stijgen. En uiteraard de meerverdiener. Want gezien de BTW, taksen en accijnzen per eenheid voor iedereen het zelfde zijn, heeft dat als gevolg dat hoe meer men verdient, hoe minder men procentueel bijdraagt aan de inlevering.

Dus zowat het tegenovergestelde van ons huidig systeem: Tot vandaag betalen de hogere inkomens procentueel ook meer af aan de gemeenschap (hoe sterker de schouder, hoe groter de draagkracht). Met Verhofstadt “zijn ei” wordt het systeem op zijn kop gezet: hoe meer men verdient, hoe minder men procentueel bijdraagt aan de gemeenschap.

Een belastingverlaging voor de grootverdieners, en hoe meer men verdient hoe groter (procentueel) de belastingsverlaging.

Daartegenover draait het voorgestelde systeem uit op een belastingsverhoging voor de modaal- en kleinsverdieners, en hoe minder men verdient hoe meer belastingen (procentueel) men betaalt.

Een nieuwe poging van de rechts-liberale goeroes die de ‘regulerende’ en herverdelende belasting op het inkomen geleidelijk wil vervangen door lineaire lasten die geen rekening houden met draagkracht van de burger.

Een voorstel dat moeilijk nog kapitalistischer, rechtser en asocialer kan. Schrijver dezes is benieuwd in hoever de linkse realo’s en salonsocialisten daar in trappen.

Renaat Van Poelvoorde

05-01-2005 om 00:00 geschreven door Renaat  

25-12-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Honger: het moderne “fait divers”

In 1984 slaagde de BBC-journalist Michael Buerck er in om met zijn reportage de ogen van de wereld te openen voor de miljoenen van honger stervende Ethiopiërs. De naoorlogse westerlingen die nooit de ontberingen van de beide wereldoorlogen hadden meegemaakt, raakten geschokt (want wegens het verdringingseffect, eigen aan de egocentrische mens, waren zij ondertussen Biafra al lang vergeten) en toen ze dag na dag de dodencijfers hoorden aanzwellen tot het miljoental, werden steeds meer nationale organisaties bereid gevonden daar wat trachten aan te doen en kwam een wereldwijde hulpactie op gang. (weliswaar pas na een paar miljoen hongerdoden)

Vandaag, twintig jaar later lijden er dubbel zoveel Ethiopiers aan honger, maar schrijver dezes twijfelt er aan of, U lezer, bij ontstentenis van de nodige schokkende beelden, zich daar bewust van bent, laat staan dat hij zou denken dat U daar de slaap voor zou laten.

Tussen twee nieuwsitems over plaatselijke “rampen” zijpelt er af en toe wel een kort berichtje over door, maar zoals chirurgen geen probleem hebben om na een bloederige operatie zich een lekker eetmaal te laten smaken, zo kunnen beelden van uitgemergelde zwartjes met waterbuiken ons niet echt meer bewegen om wat te doen aan onze ‘morele’ vetzucht. Je zou haast denken dat men de tv-afstandsbediening hoofdzakelijk heeft uitgevonden om als er beelden op het scherm verschijnen die veel weg hebben van mislukte E-T-klonen , verveeld naar één of ander reclameblok te kunnen zappen.

Honger in de wereld is er, sinds ik me kan herinneren, altijd geweest, en aangezien wij, bij gebrek aan ervaring, niet weten hoe dat aanvoelt, zal dat er waarschijnlijk nog een poosje blijven. Hoe dan ook, er is geen menselijk aanvaarbare verklaring, waarom wij met al onze wetenschap en technologie, gekoppeld aan onze ontzaglijke rijkdom aan geld en middelen r nog steeds niet in geslaagd zijn om wereldwijd ieder gebied de mogelijkheden en knowhow te bezorgen opdat alle mensen in de gelegenheid zouden gesteld worden om de basisbehoefte , welke men voedsel noemt, in voldoende mate te produceren.

Ondertussen behoort ‘honger in de wereld’ tot de ‘faits divers’ en houden politici zich bezig met de kleine (luxe) zorgen van diegenen die hen verkozen hebben, en deze laatste zijn dan weer enkel met zichzelf bezig.

Renaat van Poelvoorde

21-11-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Meer dan honderd jaar geleden waren Engels, Marx en Lenin van mening dat er wereldwijd een dam moet opgeworden worden tegen de desintegrerende werking van het kapitalisme. De basisidee van hun leer was, dat in een solidaire maatschappij de mensen moesten werken volgens hun vermogen en krijgen naar hun behoefte.

Zoals elke idealistische theorie gaat ook het communisme voorbij aan het reële feit dat de mens in regel egoïstisch en egocentrisch is, en dat een solidaire maatschappij al begint te sputteren van zodra enkelen zich niet solidair gedragen.

Al kort na de revolutie, in Rusland onder Stalin, en in China onder Mao, vervormde het communisme tot een staatskapitalisme en functioneerde de economische maatschappij als één nationaal bedrijf met ontelbare filialen, waar alle burgers de “aandeelhouders” van waren. De nadelen van een dergelijke bestel, waar een doorgedreven “gelijkberechtiging” weinig impuls tot “presteren” gaf, en de tienjarenplannen en vooropgestelde doelstellingen weinig persoonlijke vrijheid lieten, waren voor heel wat intellectuelen onaanvaardbaar.

Daar tegenover stond dat het communisme. de burgers zekerheid, zeer goedkope verzorging, basisvoeding en een onderkomen bood . Er was weinig afgunst en een sociale cohesie waar wij enkel van kunnen dromen. Iedereen had werk en waardigheid. Iedereen (behalve de tegenstanders van het regime) voelde zich veilig en straatcriminaliteit was er vrijwel onbestaande.

Vandaag de dag heeft het communisme in de Oostbloklanden er het bijltje bij neergelegd en zich ten prooi geworpen aan het kapitalisme. Het (nog steeds bij naam) communistische China, is aardig op weg om een “begin- 19^deeews”-kapitalistisch land te worden waar mensen lange uren werken voor een loon waarvan men amper kan leven.

De stemmen die pleiten voor de sociale en ecologische redding van onze samenleving klinken niet echt door in de media, zoals TV, dag- en weekbladen en het internet. De media moeten hebben van de sponsering en reclame van kleine middenstanders tot wereldwijde multinationals.

Afgezien van ons, door velen geminimaliseerd ecologisch probleem, sluit men liefst ook de ogen voor het groeiend sociaal probleem die deze wereld op termijn onleefbaar maakt. Wereldwijd is 30% van de werkwillige wereldbevolking werkloos. Zelfs in China, die stilaan de wereldfabriek voor alle speelgoed, huishoudtoestellen en elektronische apparatuur aan het worden is, stijgt de werkloosheid als gevolg van het invoeren van de efficiënte Westerse productietechnieken.

Steeds meer worden arbeidskrachten door computers en robotten vervangen. Steeds meer groeit het overaanbod aan goedkope arbeidskrachten. Hierdoor vermindert het inkomen en de koopkracht van de mensen die dat inkomen uit verrichte arbeid halen Made daardoor dreigt ook de draagkracht van de sociale zekerheid te vervallen.

Dat alles zal er op middellange termijn voor zorgen dat de brandstof voor de “consumptiemaatschappij-motor” op raakt waardoor het kapitalistisch systeem uiteindelijk zichzelf zal vernietigen.

Vanaf het moment dat de groep werkwillige arbeidskrachten waarvoor er geen werk meer is, te groot wordt zal men noodzakelijkerwijs de koopkracht moeten gaan “uitdelen” aan de bevolking opdat de motor van onze economie niet vast zou lopen.

Misschien krijgen op die manier Engels, Marx en Lenin, toch nog gelijk

Renaat Van Poelvoorde.

22-10-2004 om 00:00 geschreven door Renaat  

Eindelijk een degelijke én betaalbare autorijopleiding?

De heer Renaat Landuyt, minister van mobiliteit, lanceert een nieuw (?) idee om de ervaring van (oudere) autobestuurders te gebruiken voor de opleiding ter voorbereiding op het praktisch autorijexamen. Zijn bedoeling is om een beter alternatief te scheppen voor de dure professionele opleiding in de autorijscholen (500 – 1000 EUR) dan de huidige systeem van “vrije opleiding”. Terecht merkt de minister op dat de wetgeving daaromtrent veel te beperkend is, en er in de praktijk op gericht is om het bestaansrecht van het huidig autorijschoolsysteem niet in het gedrang te brengen.

Als eerste stap om de beslotenheid en het daaraan verbonden monopolie m.b.t. prijsbepaling van de bestaande rijscholen te doorbreken, heeft hij het mogelijk gemaakt dat vanaf december 2004, onder bepaalde competentievoorwaarden, iedereen een autorijschool kan beginnen. Hierdoor hoopt hij de prijzen (die nu door de rijscholen onderling overeengekomen worden naar beneden te halen.)

Als tweede stap denkt hij er aan, de beperkingen af te schaffen die begeleiders van kandidaat bestuurders in het raam van de “vrije opleiding” verbiedt om meer dan één persoon per jaar “op te leiden” Deze beperking zou dan niet meer gelden voor ervaren (oudere) bestuurders die, in een daartoe opgestelde proef, bewijzen dat zij over voldoende bagage en talenten beschikken om hun praktische kennis naar kandidaat bestuurders over te brengen.

Als voormalig praktisch lesgever in één van de grootste autorijscholen in het land, zelfs een paar jaar dienstdoende als administratief directeur, werd ik na 18 jaar, ondanks een perfecte staat van dienst (82% geslaagden bij de eerste deelname in het rijexamen) wegens vakbondswerking ontslagen. Dus meen ik, zowel op administratief als op praktisch vlak met kennis van zaken te praten.

In een autorijschool is de prijs van een rijles zowat het vijfvoudige van het nettoloon, drievoudige van het brutoloon en meer dan het dubbele van de totale loonkost van een lesgever. Daarvoor zijn enkel het loon van de lesgever de winstmarge en de 6% btw verantwoordelijk, maar in grote mate de onnodige “werkingskosten” van de school alsook de (door de school overdreven) kosten van het lesvoertuig. Een zelfde rijles, zonder de huidige rijschoolstructuur, gegeven door een professionele begeleider met dezelfde loonkost, zou in het geval dat de leerling zelf het voertuig levert, minder dan de helft bedragen, en indien met het voertuig van de lesgever, zou de prijs nog niet hoger zijn dan 60% dan deze die de rijscholen aanrekenen .

Als, zoals de minister voor ogen heeft, oudere ( gepensioneerden en bruggepensioneerden), maar competente ervaren bestuurders met tijd, als bijverdienste, kandidaat bestuurder zouden kunnen begeleiden, zou dit, met het voertuig van de kandidaat al voor 7 tot 9 EUR per uur kunnen(1/4 van de rijschoolprijs), en met het voertuig van de begeleider toch nog niet meer dan €11 tot €13 bedragen (1/3 van de rijschoolprijs) Rijopleidingen van € 1000,-n en € 1600,- worden op die wijze teruggebracht tot € 200,- en € 300,-

Bedenkende hoeveel ex-autorijschoolinstructeurs in dat geval verkeren, is het begrijpbaar dat er in de erkende autorijscholen wel enige mate van paniek te ontwaren is.

Misschien krijgen wij dan toch eindelijk ,een voor iedereen betaalbare en tegelijkertijd degelijke professionele rijopleiding.

03-10-2004 om 00:00 geschreven door Renaat