over de sociale en politieke actualiteit en gebeurtenissen Kom meer te weten op http://www.rvp.be
16-06-2005
De Europese grondwet - Als het volk spreekt!
De Europese grondwet - Als het volk spreekt! 06/2005
Voorstanders van de Europese grondwet stellen dat deze de rechten van de mens zou beschermen, en duidelijke aanzet is naar de zogenaamde eeuwige 'vrede' in Europa.
Voor zover dat zo is, ben ik niet de enige die opmerkt dat dergelijke argumenten enkel dienen om de essentie van het geheel te verhullen: Namelijk, het vastleggen van het dogma van de volledige (kapitalistische) vrije markt. In de toekomst zou deze grondwet het geschikte instrument zijn om besparingen door te voeren, verder te privatiseren en de sociale zekerheid verder af te bouwen.
Sterker nog, de grondwet stuurt daar letterlijk op aan; zo wordt o.a. het onderwijs opengesteld voor winstgerichte bedrijven, wil men de volledige ondergang van openbare diensten in de vrije concurrentie, wil men de diensten openstellen voor concurrentie (overname bolkenstein), etc...
De politieke leiders van de landen die de democratie niet enkel voorbehouden aan een groepje politieke betweters, maar tevens vinden dat de (zelfs onmondige) burger bepaalde rechten heeft, en deze laatste hun mening vragen in een referendum, weten nu dat de meerderheid van de mensen een dergelijke evolutie niet ziet zitten.
Wat mij bij de hele situatie het meest irriteert is de rol die de media en de burgerlijke propagandisten spelen. Het neen aan de Europese grondwet probeert men af te doen als een overwinning van extreemrechts; zo zou het een uiting zijn van de racistische wil om Turkije buiten te houden, of zou het een nationalistische weigering zijn om nationale macht af te geven aan de Europese instellingen.
Men stelt dat de mensen, de inhoud van de grondwet niet kenden. Al is dat laatste dan toch maar te wijten aan het feit dat de heren in Brussel en Straatsburg jarenlang gemeend hebben dat het allemaal wat te ingewikkeld was voor de gewone burger en men hem dus ook niet te veel hoefde te vertellen van welke goede dingen zij daar allemaal deden om hun riante vergoedingen te verantwoorden. Hoe dan ook, men hoeft de tekst van de grondwet helemaal niet te kennen om hem af te zweren. Heel wat mensen stemden tegen omdat ze in de grondwet bijvoorbeeld een bedreiging zagen voor hun levensstandaard, hun werkomstandigheden en toekomst. En met reden, de grondwet hamert immers op de vrije concurrentie, van arbeiders en diensten. Een West-Europese werknemer moet gaan concurreren met zijn Poolse en andere Oost-Europese collegas; met als gevolg dat zij ook aan ongeveer hetzelfde loon zullen moeten gaan werken, en dezelfde sociale zekerheid. Logischerwijs dienen deze lonen en arbeidsomstandigheden naar elkaar toe te groeien En de enige die daar winst uit maakt is, maar is de patroon. En diegene die erbij verliezen, dat zijn alle Europese arbeiders, alle Europese bedienden, alle loontrekkenden. Begrijpelijk dat men dit niet zomaar pikt, en daarom verwerpt men de grondwet.
De reportage die onlangs te zien was op het VRT-programma ter zake, toonde duidelijk aan dat zelfs onze eigen parlementairen de hoofdlijnen van de Europese grondwet niet eens kenden. - Buiten oud-minister Eyskens dan, die waarschijnlijk via Google in het document had laten optellen hoe dikwijls er de woorden sociaal en concurrentie in voorkwamen. En dat zijn dan de parlementairen die in onze plaats, als kenners van de wetteksten over de grondwet hebben beoordeeld.
Teven probeert men de tegenstem af te doen als een vergissing en een neen-stem aan het establishment. Misschien heeft men daar wel gelijk in: De kapitalistische EU-grondwet is een logisch gevolg van het kapitalistische Europa, en van het kapitalistische establishment. De basis van de teksten in de EU-grondwet afzweren, betekent dus in elk geval een neen aan het verder uithollen van de democratische volkmacht door de economische en financiële machten.
Tot slot nog dit: natuurlijk zullen er mensen tegen de grondwet hebben gestemd omdat zijn tegen een eventuele toetreding van Turkije tot te Unie zijn, of dat zij tegen het regeringsbeleid zijn van hun nationale regering. Zo ook stemmen bij nationale parlementverkiezingen heel wat mensen niet in functie van het gevoerde beleid of de partijprogrammas. Maar dan hoor ik telkens zeggen dat de kiezer steeds gelijk heeft
Wel heren politici: als er één ogenblik is waarop dat van toepassing is, dan is dat nu!
De voorzitter van de Franstalige socialistische partij heeft gelijk als hij zegt dat de grote meerderheid van de Vlamingen helemaal niet wakker ligt van het al dan niet splitsen van BHV. Hij zou eveneens gelijk hebben indien hij zou stellen dat de meerderheid van de Vlamingen alleen maar wakker liggen van wat rechtstreeks hun portemonnee aanbelangt.
Wie sinds een paar decennia het politieke reilen en zeilen volgt, weet dat de waarde van de beloften, partijprogrammas, uitspraken en standpunten van partijen afneemt vanaf het ogenblik waarop ze gepubliceerd en/of uitgesproken worden. Eens dat moment voorbij is het afhankelijk van de omstandigheden en/of de evolutie terzake, of, en in welke mate men er men nog rekening mee zal houden. Een dergelijke politieke cultuur, die samen met de democratie in België (en in heel wat andere landen) sinds haar ontstaan is gegroeid, hebben er voor gezorgd dat de modale burger de politiek en zijn bedrijvers enkel als een noodzakelijk kwaad bekijkt.
De politici weten dit, en daarom hebben ze er helemaal geen moeite mee om zich tot zaken te verbinden, zonder de bedoeling te hebben ze waar te maken. Sterker nog, ze deinzen er zelfs niet voor terug, akkoorden te sluiten waarvan ze goed weten dat zij ze vrijwel onmogelijk kunnen uitvoeren. Het gezegde de soep wordt niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend wordt in de politiek dikwijls omgevormd tot: de soep wordt helemaal niet gegeten als ze wordt opgediend (en soms wordt ze zelfs helemaal niet opgediend, omdat ze toch niet te eten is)
De onderhandelaars van CD&V, Sp.a, en VLD onderhandelden in mei vorig jaar een regeringsverklaring (achteraf goedgekeurd door hun respectievelijke congressen) waarin volgende tekst staat, die in tegenstelling van wat men gewoon is, niets aan duidelijkheid te wensen laat:
<< De Vlaamse Regering en haar regeringspartijen nemen het engagement, zoals verwoord in de verklaring van 13 mei 2004 ten overstaan van de burgemeesters van het
arrondissement Halle-Vilvoorde, over. Hiertoe vragen zij aan hun fractie in Kamer en Senaat om los van het door de federale regering aangekondigde Forum, uiterlijk bij de start van het parlementair jaar, wetsvoorstellen tot splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde voor de verkiezingen van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, de Senaat en het Europees Parlement resp. tot splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde in te dienen en onverwijld goed te keuren. De Vlaamse regering zal parallel en tegelijk de institutionele middelen aanwenden waarover ze in het kader van het coöperatief federalisme beschikt om dit te realiseren.>>
De show die de Vlaamse federale meerderheidspartijen sinds die dag opvoeren tart elke verbeelding. Bij de ene is het probleem 177, bij de andere eerst een varkentje die men eens vlug zal wassen, en naderhand een te verwaarlozen probleem dat gerust nog eens veertig jaar kan wachten.
In mei 2004 bleek de zaak heel eenvoudig: de Vlaamse partijen zouden gebruik maken van hun numerieke meerderheid en op die wijze de splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde afdwingen. De vakantie, en de nieuwjaarsperiode waren blijkbaar niet in het begrip onverwijld inbegrepen, en eens de champagneflessen geledigd kwam de Heilige Geest de kwajongens verlichten, waardoor de VLD en Sp.a , die hun ministerzetels in de federale regering voelden schommelen, zich ineens herinnerden dat men in België op communotair vlak niet veel kon uitrichten zonder de goedkeuring van de franstaligen. Plotseling moest er onverwijld en krachtig onderhandeld worden. Ten einde niet té belachelijk over te komen, stelde men dat er uiteraard géén prijs kon betaald worden voor de toerpassing van wat in de grondwet staat, maar traditiegetrouw was ook dat natuurlijk maar bij wijze van spreken en was men gewoonweg vergeten het begrip àl te grote prijs te vermelden. Na een wekenlange zwanenzang van biechtstoelen en werken aan een oplossing was het een minipartijtje zoals Spirit die voorkwam dat met de goedkeuring van de volksverlakkende kopstukken van VLD en Sp.a, BHV enkel op juridisch vlak zou gesplitst worden, en de Franstalige inwoners nog meer faciliteiten zouden krijgen doordat de Franse Gemeenschap volledig autonoom zeggenschap zou hebben over het Franstalig onderwijs en andere culturele activiteiten, ten dienste van de Franstaligen in de faciliteitengemeenten.
Zowel de Waalse als Vlaamse meerderheidspartijen vinden dat in tijden van werkloosheid en economische problemen het onverantwoord is de federale regering te doen vallen Voor zover ik mij kan herinneren is er sinds het ontstaan van België steeds werkloosheid en economische problemen geweest. Het aantal keren dat de regering over minder belangrijker onderwerpen, dan een ongrondwettelijke toestand is gevallen is echter niet te tellen. Moet men dan besluiten dat de politici nu plotseling wijzer zijn geworden? Of is het eerder te wijten aan het feit dat zowel de VLD als de Sp.a. De kans groot inschat dat zij bij een volgende regeringsvorming wel eens uit de boot zou vallen?
Indien er nu verkiezingen worden gehouden, staat het vrijwel vast dat de CD&V de grootste partij zal zijn, en bijgevolg de regering zal vormen. De VLD is bang dat de CD&V onder druk van de grote SP in Wallonië, geen andere keuze heeft dan de Sp.a als coalitiepartner te kiezen. De SP.a daarentegen is bang dat de CD&V het de SP.a kwalijk zal nemen dat zij bereid was om vergaande toegevingen te doen en haar woord niet heeft gehouden, en daarom, mede onder druk van haar rechtse vleugel en kartelpartner (NVA) voor de VLD zal kiezen, ook al moet zij daardoor in Wallonië het FDF mee in de regering nemen.
Met andere woorden: onze politici kiezen traditiegetrouw voor het behoud van hun macht en gaan onder het mom van genoeg tijd verloren over tot de orde van de dag.
De Haene was een meester-loodgieter, alles wat onoplosbaar was, trok hij naar zich toe en al was het soms onwaarschijnlijk knoeiwerk, een oplossing kwam er.. Ik vraag mij af welk pseudoniem men verhofstadt gaat toemeten. Alles waar hij zich persoonlijk gaat mee bemoeien, loopt uiteindelijk op een sisser af: Sabena, DHL, nachtvluchten, BHV, en het ziet er naar uit dat het getal 200.000, voor wat nieuwe banen betreft, eerder een vierkantswortelberekening geweest is. Misschien gaat hij wel de geschiedenis in als de meester-grootspreker
Sinds een paar jaar, creëren liberale politici, sinds kort ook bijgetreden door hun socialistische collegas, een klimaat van angst. Alsof het om een exacte wiskundige stelling zou gaan, prononceren ze uit één mond dat, eens de naoorlogse babyboomgeneratie de rustleeftijd bereikt, de pensioenen in dit land onbetaalbaar worden. Ten einde niet beschuldigd te worden het warme water opnieuw uit te vinden zijn ze in grote lijnen eenduidig over de oplossingen: de afschaffing van het brugpensioen, het activeren van de oudere werklozen, langer werken, lagere lonen en pensioenuitkeringen, enz...
Algemeen mag men er van uitgaan dat gerenommeerde instellingen zoals de Nationale Bank, de Europese Unie en allerhande studiediensten en experts, er wel meer kaas zullen van gegeten hebben dan schrijver dezes. Het feit echter, dat de opdrachtgevers van dergelijke instellingen en experts, allen te vinden zijn in de financiële en/of economische wereld, noopt een argwanende man in de straat zoals ik, om een paar van hun fundamentele argumenten nader te bekijken.
Vandaag betstaat ongeveer 20% van onze bevolking uit 60-plussers. In een onveranderde wereld stijgt dit tegen 2030 naar 30%. Dit is een evolutie over een periode van 40 jaar. Door mensen die het kunnen weten, laat ik mij vertellen dat demografische vooruitzichten allesbehalve dynamisch zijn. In hun analyse gaan de vergrijzingprofeten er van uit dat de gehanteerde elementen (nataliteit, mortaliteit, economische groei, maatschappelijke omstandigheden) onveranderd blijven, terwijl deze in regel juist steeds wijzigen. Men werkt ook met absolute begrippen, terwijl er niets relatiever is dan het begrip ouderdom. Wegens het verschuiven van de ouderdomgrens (toename van gezondheid en levensverwachting) blijft de maatschappelijke druk van de groep ouderen de laatste twee eeuwen nagenoeg gelijk. Volgens een studie van de Franman Bourdelais, is er daardoor de laatste decennia eigenlijk sprake van een lichte ontgrijzing
Het voorspelde tekort op de arbeidsmarkt lijkt mij eerder een zegen dan een probleem voor de werkenden. De huidige druk om de werkomstandigheden te flexibiliseren en de lonen te drukken zou daardoor pijlsnel afnemen. Uiteraard zal na 2010 de arbeidsbeschikbare bevolking (15-64 jaar) dalen, maar wie stelt dat daardoor ook de effectief werkende bevolking zal verminderen, verliest toch één en ander uit het oog. Vandaag zijn er 6,8 miljoen Belgen tussen 16 en 65 jaar, waarvan er ruim 4 miljoen werken. Dat is slechts 60 procent. Men gaat er blijkbaar van uit dat de resterende 40% (2,8 miljoen) van de niet-werkende actieve bevolking uitsluitend bestaat uit mensen die er zelf voor gekozen hebben om niet te werken, dat niet kunnen of niet willen! Bij die 40% zijn er voldoende jongeren, vrouwen, allochtonen, werklozen (oud en jong) die kunnen en mogelijk, willen werken, om maar te zwijgen van de ouderen die nog graag willen werken! Volgens de vooruitzichten zal de beroepsbevolking pas vanaf 2011 langzaam met 375.000 eenheden verminderen tegen 2030. Dat aantal (375.000) is heel wat minder dan het aantal volledige uitkeringsgerechtigde werklozen vandaag. En in dat aantal reken ik dan nog niet eens de oudere werklozen (50+), evenmin als de vele inactieven zoals arbeidsongeschikten, huisvrouwen, vroeg-gepensioneerden.
Dan is er ook nog het feit dat er minder jongeren en meer ouderen zullen zijn. Vraag is of dit wel echt het probleem vormt dat het schijnt te vormen. Waar men langs de ene kant de kost van de veroudering ziet, vergeet men blijkbaar de besparing van de ontgroening: In 1970 waren er bij de 100 actieven (20-60j) 62 jongeren en 38 ouderen. Tegen 2030 zal dat gewijzigd zijn door 43 jongeren en 62 ouderen.
Over het fameuze brugpensioen is al heel wat te doen geweest. Het is mij niet helemaal duidelijk waar, bij afschaffing er van, voor de gemeenschap de besparing ligt. Van alle Belgen tussen 50 en 65 was in 2003 slechts 5,9% met brugpensioen. Samen met de oudere niet-werkzoekende werklozen van deze leeftijdscategorie is dat 14%. Daarenboven vergeet men dat voor groot gedeelte van die bruggepensioneerden het een alternatief voor de werkloosheid was, en een ander gedeelte (die vrijwillig op brugpensioen gingen)vervangen is door een tewerkgestelde werkloze. Niet de sociale zekerheid (de gemeenschap) heeft baat bij het afschaffen van het brugpensioen, maar wel de bedrijven die in dit stelsel bij collectief ontslag, via het brugpensioen voor een deel van hun ontslagenen moeten meefinancieren.
Ons sociale zekerheidsstelsel is gegroeid in een lange periode van economische opgang. Een periode waarin de heropbouw van het naoorlogse Europa voor een hoge tewerkstelling heeft gezorgd. Door het toen toenemende tekort aan arbeidskrachten, en mede door de druk van het communistische Oost-Europa, werden de werkgevers genoodzaakt ernstige verbeteringen in de verloning, arbeidsomstandigheden, de zorg en de levensstandaard voor de werknemers te aanvaarden. Vandaag is door het arbeidsoveraanbod, het wegvallen van het compromisloos-socialisme (communisme) en de berusting van de bevolking in de bekomen welvaart, die noodzaak weggevallen, en krijgen wij een terugslag van de slinger. Door het alsmaar vervagen van het klassenbewustzijn en de verburgerlijking en egocentrismering van de samenleving is het verzet tegen de gestaag groeiende volksverlakkerij miniem en ben ik mij bewust dat ik enkel nog behoor tot een uitstervend ras van woestijnroepers!
Twee jaar geleden trachtte de Amerikaanse president de wereld warm te maken voor het omverwerpen van het Sadamregime in Irak. Tien jaar voorheen had zijn vader om politieke reden bij de bevrijding van Koeweit, het nagelaten om in één ruk door dat irritante dictatortje dat de wereld tartte, mores te leren en naar het rijk der fabelen te verwijzen. En al had dat dictatortje in de afgelopen jaren steeds blijven weigeren om zich volledig bij zijn nederlaag neer te leggen en de resoluties van de UNO na te leven, toch hield diezelfde wereld zich liever genoegzaam met zijn eigen welstandprobleempjes bezig.
Toen de Verenigde staten alles in het werk stelden om de medewerking van de UNO te verkrijgen voor hun opzet om het gezegde wie niet horen wil moet voelen uit te voeren waren voor landen zoals Duitsland en Frankrijk de individuele economische belangen uiteraard belangrijker dan het gebruik te maken van de geboden mogelijkheid om, door participatie controle te houden over de uitvoering van het opzet.
Natuurlijk wist iedereen, die iets of wat aandachtig de gang van zaken in het Midden-Oosten volgde, dat de vermeende aanwezigheid van massavernietigingswapens niet de hoofdreden kon zijn waarom Sadam weg moest. Sinds de bezetting van Koeweit betekende Sadam Hoesein onophoudelijk een doorn in, niet enkel het Amerikaanse oog. Uitgezonderd dan van Frankrijk en Duitsland, die geheime akkoorden met het Irakese regime hadden afgesloten om, eens het handelsembargo opgeheven, de beschikking te krijgen over een groot deel van de Irakese olie-uitvoer.
Ondanks het ontbreken van de steun van de Veiligheidsraad, besloot de Verenigde staten, hierin gevolgd door Groot-Brittannië, Spanje, Polen, Australië en nog een tiental kleinere landen, tot een militaire actie, welke in een recordtempo de val van het Sadam-regime als gevolg had.
Wat zich sindsdien in Irak afspeelt wordt ons dagelijks onder ogen gebracht. Elke terroristische aanslag, ontvoering en berechtstelling, elke dode, (liefst kinderen en vrouwen) wordt in de media met de nodige dramatiek naar voor gebracht. De zogenaamde deskundigen die in de aanloop naar de tweede golfoorlog verwittigden voor de mogelijke derde wereldoorlog welke onverwijld zou uitbreken, hadden dit verloop ook niet voorzien. Ondertussen doen de media hun best om terroristen die via zelfmoordaanslagen op openbare plaatsen met veel volk, onschuldige burgers en kinderen vermoorden, buitenlanders ontvoeren en onthoofden, te betitelen als vrijheidstrijders of verzetslui!
De Soennieten in Irak, die ondanks zij amper 20% van de Irakese bevolking uitmaken, de laatste 80 jaar op bloedige wijze de macht in Irak uitoefenden, willen kost wat kost een voorkomen dat er een democratisch verkozen regime komt. Zij willen onverwijld de Amerikanen (en alle andere buitenlandse troepen) uit Irak, zodat zij via een burgeroorlog zonder veel militaire tegenstand opnieuw de macht in handen kunnen nemen.
Door de verkiezingen te boycotten menen zij zich achteraf kunnen te beroepen op het feit dat zij onvoldoende vertegenwoordigd zijn in het daarna gevormde grondwetgevende Irakese parlement.
Ondertussen gaan de terroristische aanslagen op de Sjiietische bevolking en de Irakese politiediensten trachten zij enerzijds een constante sfeer van onveiligheid en chaos te creëren en anderzijds de westerse opinie op hun hand te krijgen. In dat laatste slagen zij paradoxaal genoeg, wonderwel in.
De vraag kan worden gesteld of de Amerikaanse inval in Irak al dan niet legitiem is (bestaan er legitieme oorlogen?). De vraag kan worden gesteld in hoeverre de militaire of zelfs politieke leiding medeverantwoordelijk is aan de mishandeling van Irakese gevangen (zijn in de recente geschiedenis bezettingstroepen geweest waar dat niet voorkwam?).Ook kan men zich afvragen in hoeverre men nog langer het 19de-eeuwse principe van soevereine staten en regimes (ook al zijn die misdadig) kan aanhouden.
Hoe dan ook, de Westerse regeringen die sinds de jaren tachtig lijdzaam hebben toegezien hoe maandelijks meer Koerden en Sjiieten geslachtofferd werden dan het aantal Irakese burgers die de laatste twaalf maanden zijn omgekomen door oorlogshandelingen, dragen een niet te onderschatten verantwoordelijkheid. Ook de vorige Amerikaanse regeringen dit lieten gebeuren hebben er zelf voor gezorgd dat, na Israël, het Sadamregime de grootste militaire macht in het midden oosten werd, maar ik heb daar toen geen enkele West-Europese regering een negatief woord horen over zeggen, omdat de Franse, Duitse, Belgische en Nederlandse technologische en wapenindustrie daar wel bij vaarde.
De toestand in Irak is wat ze is. Wie vandaag meehuilt met de wolven en de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak eist, moet zich eerst afvragen wat het alternatief is voor de huidige poging er een democratische regering te installeren.
De huidige aanslagen tegen Sjiietische burgers, moskeeën en politie bewijst dat de enige reden waarom men de Amerikanen weg wil, het ontstaan van het machtsvacuüm is. En wie wil de verantwoordelijkheid dragen van de revanche die de Soennieten dan zullen nemen?
Vergrijzing en verkleuring zijn nieuwe modewoorden die, vooral in het politieke jargon, met de regelmaat van de klok opduiken. En inderdaad, niemand kan het tegenspreken.
De bevolking vergrijst, als gevolg van de hoge levensstandaard en de goede zorgverstrekking. Ook verkleurt de bevolking, als gevolg van inwijking vanuit landen waar de levensduur evenredig is aan de levensstandaard.
Ondanks de theorieën van menig verlichte geest, weten wij tot op de dag van vandaag nog geen blijf met de maatschappelijke problemen die deze twee evoluties veroorzaken.
In tegenstelling tot de vergrijzing welke in het onderwijs (gelukkig) niet aan de orde is, krijgen steeds meer scholen te maken met de bijwerkingen van de zogenaamde verkleuring. Wij zijn ons allen bewust van de onomkeerbaarheid van zuidelijke en oostelijke migratiestromen. Maar door de grote nataliteitgraad van de allochtone bevolkingsgroepen verloopt de instroom van allochtone leerlingen in vele basisscholen sneller dan de groei van acceptatiegraad bij autochtone ouders.
Het gevolg daarvan is dat menig directeur zich voor een dilemma ziet geplaatst. Ofwel tracht hij het aantal allochtone leerlingen niet boven de 20% te laten stijgen, met in sommige scholen een dalend totaal aantal leerlingen als gevolg, ofwel schrijft hij elke zich aanbiedende leerling in, met als gevolg een jaarlijks groeiend percentage leerlingen van vreemde origine en een steeds meer verkleurende schoolbevolking.
De discussie of het studieniveau al dan niet omgekeerd evenredig daalt met de stijging van de allochtone schoolbevolking, is eerder een gevecht tussen de theoretische en de praktische benadering ervan, waarin zowel voor als tegenstanders hun gelijk trachten te behalen.
Hoe dan ook, feit is dat bij een steeds verder verkleurende school, een niet te verwaarlozen deel van de ouders overwegen om hun kinderen naar een school te sturen met een meer conservatiever inschrijvingbeleid.
Waar men na jarenlange inspanningen om het onderwijs te democratiseren, althans in het basisonderwijs, er in slaagt om de keuze van de school niet afhankelijk te maken van het inkomen, dreigt men nu te evolueren naar keuzes op basis van al of niet vreemde afkomst.
Het vooruitzicht op een maatschappij met een multiculturele samenstelling, waar de verschillende culturen naast elkaar leven, met autochtone en allochtone wijken, verenigingen, voorzieningen en scholen, is niet bepaald bemoedigend.
Elke maatregel en/of evolutie die een dergelijke richting uitgaat moet compromisloos worden bestreden, opdat het niet mijn, uw en hun kinderen zouden zijn, maar opdat het onze kinderen worden. Wij moeten hen niet opzadelen met een onwerkbare multiculturele maatschappij, maar een gemeenschappelijke maatschappij met een gemeenschappelijk cultuur, weliswaar bestaande uit- of bevrucht door- elementen van de verschillende (verouderde) culturen.
Wie even de moeite neemt om te bedenken hoe onze Vlaamse westerse cultuur door de eeuwen is gevormd zal begrijpen wat ik bedoel
Elk jaar opnieuw, en dit steeds luider, zijn er politici die er op wijzen dat ons sociaal zekerheidstelsel in de toekomst onbetaalbaar zal worden. Door de steeds groter wordende groep ouderen en een steeds kleiner wordende groep 'actieven' zal er meer geld nodig zijn voor pensioenen, ziekteverzekering enz, terwijl er minder geld voor beschikbaar zal zijn.
Liberale denktanks zien alle heil in het langer werken (uitstellen van pensioensleeftijd), lagere pensioenen, werkloosheids- en ziekte uitkeringen die daarenboven beperkt in tijd zouden zijn. Voor pensioenen en ziekteverzekering zal de overheid volgens hen niet meer kunnen instaan en zal beroep moeten worden gedaan op de private verzekeringsmarkt. Iedereen moet meer zijn eigen verantwoordelijkheid nemen en de 'staat' zal steeds minder 'verstrekker' van 'zekerheid' worden. M.a.w. een kopie van het Amerikaanse model, met een heel rijke topklasse en een gegoede middenklasse, waarvan de rest van de bevolking afhankelijk wordt voor werk. Tenminste, zolang men gezond is, en fysiek in staat om het stijgende tempo opgelegd door de winstjagers aan te kunnen.
Daartegenover staat het idéé om ons huidig sociaal zekerheidstelsel die door het 'gelijkheidsprincipe' zijn eigenlijke doelstelling ver overtreft, zodanig te hervormen dat het enkel ter dienste staat voor diegenen die het nodig hebben. Door allerhande vergoedingen zoals kinderbijslag, ziektekosten, werkloosheidsvergoedingen en pensioenen afhankelijk te maken van de persoonlijke en gezinsinkomsten, en ja, zelfs de onroerende en financiële bezittingen, kan men met een relatief sterk dalend bedrag aan sociale bijdragen, in de toekomst de nodige uitkeringen verstrekken; maar dan wel enkel aan diegenen die het bij gebrek aan voldoende middelen nodig hebben. Men zou er dan zelfs in slagen het huidige belachelijke 'bestaansminimum drastisch op te trekken naar een levenswaardig bedrag.
Vraag is of wij met zijn allen voldoende solidariteit weten op te brengen om af te stappen van het tot heden geldend idéé, dat je recht hebt op werkloosheidsvergoeding, terugbetaling van ziektekosten en pensioen omdat je er voor betaald hebt, i.p.v. omdat je niet voldoende middelen hebt om zonder dat een aanvaardbaar leven te leiden.
Zoals Colombus indertijd een eenvoudige oplossing vond voor een ei dat maar niet op zijn kop wilde blijven staan, zo komt onze federale eerste minister, als een onvervalste Eenoog in het spreekwoordelijke land van blinden, met een oplossing die onze wankele economie terug het elan van de jaren zestig zou moeten geven.
Niemand betwijfelt dat de westerse industrielanden, betreffende loonkost op geen enkele wijze kunnen concurreren met de Oostbloklanden, laat staan met opkomende nieuwe economische machten zoals China en India.
De boosdoener is ons sociaal zekerheidstelsel, dat voor het grootste deel door de werkgevers wordt gefinancierd. Samen met een sterke vermindering van de Venootschapsbelasting, zien echte kapitalisten in het hervormen (geleidelijk afbouwen) van het sociaal zekerheidstelsel, dan ook als het enige middel om onze toekomst veilig te stellen..
Op die manier zou onze loonkost met 30-a 40% verminderd kunnen worden. (hoewel dat niet echt veel aarde aan de dijk zou brengen, gezien de loonkosten tussen West-Europa en Azië zich verhouden van 1 tot 10-12)
Maar omdat voorlopig de linkse (sociale) krachten nog een relatief dikke vinger in de pap hebben, is dat politiek een niet echt haalbare optie. Daarom komt onze federale eerste minister met een wondermiddel aandraven waardoor er (op het eerste zicht) niet geraakt wordt aan onze sociale verworvenheden.
Door de lasten die werkgevers betalen (sociale bijdragen op het loon, vennootschapsbelastingen, enz) sterk te verminderen of zelfs af te schaffen en het inkomensverlies voor de gemeenschap te vervangen door verhoging van BTW op consumptiegoederen en bijkomende taksen en accijnzen, en dit te verkopen als belastingsvermindering hoopt hij, behalve zijn coalitiepartners, ook de andere Europese landen mee in de boot te krijgen.
Naar de bevolking toe wordt een dergelijke oplossing voorgesteld als sociaal, humaan, en een adequaat middel om het steeds groeiend probleem van delokalisatie van bedrijven naar het oosten, met de daar aan gekoppelde werkloosheid, een halt toe te roepen.
Een eenvoudige rekenoefening leert echter dat men niet op Verhofstadt moest wachten om het warm water uit te vinden:
Op een maandbrutoloon van 2000 betaalt een werkgever gemiddeld 680 sociale lasten en draagt de werknemer gemiddeld 260 af.
Indien deze bijdragen zouden wegvallen, zou iedereen tevreden kunnen zijn: de werknemer zijn nettoloon stijft met 260 en de loonlast van de werkgever daalt met 680.
Als gevolg daar van ontvangt de Staat 940 minder sociale bijdragen, maar in het recept van onze wonderboy wordt dit bedrag gerecupereerd door hogere BTW op de consumptiegoederen en hogere en/of bijkomende taksen.
Eindresultaat: alhoewel de werknemer netto 260 meer verdient, geeft hij door de (btw en accijnzen) stijging van de consumptieprijzen tegelijkertijd ook 940 meer uit! Dus een netto meeruitgave van 680,- (dus in feite wordt in dit systeem de werkgeversbijdrage door de werknemer betaald)
Gelukkig voor wie werk heeft wordt de pil wat verguld daar de meeruitgave van 940 voor een deel ook gedragen worden door diegenen die voor hun inkomen afhangen van een leefloon, werklozensteun, ziekte-uitkeringen enz. Zij krijgen uiteraard geen frank meer, maar moeten wel door de verhoging van BTW en taksen aardig wat meer uitgeven. (dus de gebruikers van het sociale zekerheidsysteem betalen een niet onbelangrijk deel van de rekening)
Wie wordt er beter van? Juist! De aandeelhouder die zijn winsten (dividenden) aanzienlijk ziet stijgen. En uiteraard de meerverdiener. Want gezien de BTW, taksen en accijnzen per eenheid voor iedereen het zelfde zijn, heeft dat als gevolg dat hoe meer men verdient, hoe minder men procentueel bijdraagt aan de inlevering.
Dus zowat het tegenovergestelde van ons huidig systeem: Tot vandaag betalen de hogere inkomens procentueel ook meer af aan de gemeenschap (hoe sterker de schouder, hoe groter de draagkracht). Met Verhofstadt zijn ei wordt het systeem op zijn kop gezet: hoe meer men verdient, hoe minder men procentueel bijdraagt aan de gemeenschap.
Een belastingverlaging voor de grootverdieners, en hoe meer men verdient hoe groter (procentueel) de belastingsverlaging.
Daartegenover draait het voorgestelde systeem uit op een belastingsverhoging voor de modaal- en kleinsverdieners, en hoe minder men verdient hoe meer belastingen (procentueel) men betaalt.
Een nieuwe poging van de rechts-liberale goeroes die de regulerende en herverdelende belasting op het inkomen geleidelijk wil vervangen door lineaire lasten die geen rekening houden met draagkracht van de burger.
Een voorstel dat moeilijk nog kapitalistischer, rechtser en asocialer kan. Schrijver dezes is benieuwd in hoever de linkse realos en salonsocialisten daar in trappen.
Zowel in het politiek correcte wereldje, als in de midden of gematigde linkse milieus, meent men dat het ongenuanceerd aan de kaak stellen van de tekortkomingen bij politiekers en hun beleid, voedsel geeft aan de verzuring bij de bevolking, welke dan weer ten goede komt aan zowel linkse als rechtse, extreme partijen.
Persoonlijk ben ik niet bepaald een aanhanger van het egoïstische rechtse gedachtegoed ,dat zowel op economisch als sociaal vlak de macht uitsluitend wil toebedelen aan de kapitaalkrachtige- en de economische elite. (waar ze zich trouwens al grotendeels bevindt) Opmerkelijk is dat extreem rechtse partijen welke dit gedachtegoed onvoorwaardelijk genegen zijn, er in slagen om hun kiezers grotendeels te rekruteren uit de lagen van de bevolking die door een dergelijk systeem juist worden uitgesloten.
Desondanks menen sommige lezers van mijn standpunten, in bepaalde artikelen een verholen sympathie voor ultra rechtse ideeën te ontwaren. Niets is minder waar. Al ben ik op sociaal - ethisch vlak wel conservatief, sociaal - economisch haal ik mijn mosterd eerder bij Engels en Marx. Ik heb trouwens nooit begrepen waarom men begrippen zoals links en rechts die hun oorsprong vinden in de negentiende eeuw sociaal-economische strijd, ook aan de morele- ethische- en zedelijke stellingen koppelt.
Door de macro-economisch principes in de partijpolitiek een rol te laten spelen, hebben het Socialisme en liberalisme heden te dagen steeds minder te maken met wat hun grondleggers oorspronkelijk bedoelden. Wat is er trouwens socialistisch aan het tolerant zijn tegenover gebruik van softdrugs, of het gedogen van een multicultuur met radicale voedingsbodem? Wat is er sociaal aan het door de vingers zien van asociaal gedrag van belastingsontduikers en hen amnestie te verlenen in ruil voor een kleine vergoeding? En wat is er liberaal aan de jacht op werkonwillige werklozen terwijl er nog honderdduizenden werkwillige werkzoekenden zijn? Of wat is er humanistisch aan het beperken in tijd van vervangingsinkomens?
Werkt men verzuring in de hand als men stelt dat heel wat politici, ondanks hun steeds weerkerende schuldbelijdenis over de kloof met de burger, telkens opnieuw bewijzen dat ze onwillig of onkundig zijn zich in te leven in de denk- en ervaringswereld van diezelfde burger. Huilt men mee met de wolven in het bos als men aanklaagt dat de man in de straat niet datgene ervaart wat het beleid zegt dat hij ervaart?
Ik zal de laatste zijn om tegen te spreken dat wij verworden zijn tot verwende, ondankbare, in weelde zwemmende, en spijkers op laag water zoekende, vadsigaards. De onvrede waardoor een deel van die vadsigaards een uitlaatklep zoeken in radicale organisaties heeft te maken met de kloof die zowel op moreel, ethisch, sociaal als economisch vlak, steeds groter wordt tussen de verschillende groepen van vadsigaards
Steeds meer mensen worden zich bewust dat men er maar niet in slaagt de echte problemen op te lossen die op termijn verdere groei en ontwikkeling zoniet onmogelijk maken, dan toch enkel voor een klein deel van de mensheid zal voorbehouden zijn. Die wetenschap van onmacht van de groten drijft de kleinen in de armen diegenen die (weliswaar de verkeerde) radicale oplossingen voordragen.
In 1984 slaagde de BBC-journalist Michael Buerck er in om met zijn reportage de ogen van de wereld te openen voor de miljoenen van honger stervende Ethiopiërs. De naoorlogse westerlingen die nooit de ontberingen van de beide wereldoorlogen hadden meegemaakt, raakten geschokt (want wegens het verdringingseffect, eigen aan de egocentrische mens, waren zij ondertussen Biafra al lang vergeten) en toen ze dag na dag de dodencijfers hoorden aanzwellen tot het miljoental, werden steeds meer nationale organisaties bereid gevonden daar wat trachten aan te doen en kwam een wereldwijde hulpactie op gang. (weliswaar pas na een paar miljoen hongerdoden)
Vandaag, twintig jaar later lijden er dubbel zoveel Ethiopiers aan honger, maar schrijver dezes twijfelt er aan of, U lezer, bij ontstentenis van de nodige schokkende beelden, zich daar bewust van bent, laat staan dat hij zou denken dat U daar de slaap voor zou laten.
Tussen twee nieuwsitems over plaatselijke rampen zijpelt er af en toe wel een kort berichtje over door, maar zoals chirurgen geen probleem hebben om na een bloederige operatie zich een lekker eetmaal te laten smaken, zo kunnen beelden van uitgemergelde zwartjes met waterbuiken ons niet echt meer bewegen om wat te doen aan onze morele vetzucht. Je zou haast denken dat men de tv-afstandsbediening hoofdzakelijk heeft uitgevonden om als er beelden op het scherm verschijnen die veel weg hebben van mislukte E-T-klonen , verveeld naar één of ander reclameblok te kunnen zappen.
Honger in de wereld is er, sinds ik me kan herinneren, altijd geweest, en aangezien wij, bij gebrek aan ervaring, niet weten hoe dat aanvoelt, zal dat er waarschijnlijk nog een poosje blijven. Hoe dan ook, er is geen menselijk aanvaarbare verklaring, waarom wij met al onze wetenschap en technologie, gekoppeld aan onze ontzaglijke rijkdom aan geld en middelen r nog steeds niet in geslaagd zijn om wereldwijd ieder gebied de mogelijkheden en knowhow te bezorgen opdat alle mensen in de gelegenheid zouden gesteld worden om de basisbehoefte , welke men voedsel noemt, in voldoende mate te produceren.
Ondertussen behoort honger in de wereld tot de faits divers en houden politici zich bezig met de kleine (luxe) zorgen van diegenen die hen verkozen hebben, en deze laatste zijn dan weer enkel met zichzelf bezig.
Meer dan honderd jaar geleden waren Engels, Marx en Lenin van mening dat er wereldwijd een dam moet opgeworden worden tegen de desintegrerende werking van het kapitalisme. De basisidee van hun leer was, dat in een solidaire maatschappij de mensen moesten werken volgens hun vermogen en krijgen naar hun behoefte.
Zoals elke idealistische theorie gaat ook het communisme voorbij aan het reële feit dat de mens in regel egoïstisch en egocentrisch is, en dat een solidaire maatschappij al begint te sputteren van zodra enkelen zich niet solidair gedragen.
Al kort na de revolutie, in Rusland onder Stalin, en in China onder Mao, vervormde het communisme tot een staatskapitalisme en functioneerde de economische maatschappij als één nationaal bedrijf met ontelbare filialen, waar alle burgers de aandeelhouders van waren. De nadelen van een dergelijke bestel, waar een doorgedreven gelijkberechtiging weinig impuls tot presteren gaf, en de tienjarenplannen en vooropgestelde doelstellingen weinig persoonlijke vrijheid lieten, waren voor heel wat intellectuelen onaanvaardbaar.
Daar tegenover stond dat het communisme. de burgers zekerheid, zeer goedkope verzorging, basisvoeding en een onderkomen bood . Er was weinig afgunst en een sociale cohesie waar wij enkel van kunnen dromen. Iedereen had werk en waardigheid. Iedereen (behalve de tegenstanders van het regime) voelde zich veilig en straatcriminaliteit was er vrijwel onbestaande.
Vandaag de dag heeft het communisme in de Oostbloklanden er het bijltje bij neergelegd en zich ten prooi geworpen aan het kapitalisme. Het (nog steeds bij naam) communistische China, is aardig op weg om een begin- 19deeews-kapitalistisch land te worden waar mensen lange uren werken voor een loon waarvan men amper kan leven.
De stemmen die pleiten voor de sociale en ecologische redding van onze samenleving klinken niet echt door in de media, zoals TV, dag- en weekbladen en het internet. De media moeten hebben van de sponsering en reclame van kleine middenstanders tot wereldwijde multinationals.
Afgezien van ons, door velen geminimaliseerd ecologisch probleem, sluit men liefst ook de ogen voor het groeiend sociaal probleem die deze wereld op termijn onleefbaar maakt. Wereldwijd is 30% van de werkwillige wereldbevolking werkloos. Zelfs in China, die stilaan de wereldfabriek voor alle speelgoed, huishoudtoestellen en elektronische apparatuur aan het worden is, stijgt de werkloosheid als gevolg van het invoeren van de efficiënte Westerse productietechnieken.
Steeds meer worden arbeidskrachten door computers en robotten vervangen. Steeds meer groeit het overaanbod aan goedkope arbeidskrachten. Hierdoor vermindert het inkomen en de koopkracht van de mensen die dat inkomen uit verrichte arbeid halen Made daardoor dreigt ook de draagkracht van de sociale zekerheid te vervallen.
Dat alles zal er op middellange termijn voor zorgen dat de brandstof voor de consumptiemaatschappij-motor op raakt waardoor het kapitalistisch systeem uiteindelijk zichzelf zal vernietigen.
Vanaf het moment dat de groep werkwillige arbeidskrachten waarvoor er geen werk meer is, te groot wordt zal men noodzakelijkerwijs de koopkracht moeten gaan uitdelen aan de bevolking opdat de motor van onze economie niet vast zou lopen.
Misschien krijgen op die manier Engels, Marx en Lenin, toch nog gelijk
Eindelijk een degelijke én betaalbare autorijopleiding?
De heer Renaat Landuyt, minister van mobiliteit, lanceert een nieuw (?) idee om de ervaring van (oudere) autobestuurders te gebruiken voor de opleiding ter voorbereiding op het praktisch autorijexamen. Zijn bedoeling is om een beter alternatief te scheppen voor de dure professionele opleiding in de autorijscholen (500 1000 EUR) dan de huidige systeem van vrije opleiding. Terecht merkt de minister op dat de wetgeving daaromtrent veel te beperkend is, en er in de praktijk op gericht is om het bestaansrecht van het huidig autorijschoolsysteem niet in het gedrang te brengen.
Als eerste stap om de beslotenheid en het daaraan verbonden monopolie m.b.t. prijsbepaling van de bestaande rijscholen te doorbreken, heeft hij het mogelijk gemaakt dat vanaf december 2004, onder bepaalde competentievoorwaarden, iedereen een autorijschool kan beginnen. Hierdoor hoopt hij de prijzen (die nu door de rijscholen onderling overeengekomen worden naar beneden te halen.)
Als tweede stap denkt hij er aan, de beperkingen af te schaffen die begeleiders van kandidaat bestuurders in het raam van de vrije opleiding verbiedt om meer dan één persoon per jaar op te leiden Deze beperking zou dan niet meer gelden voor ervaren (oudere) bestuurders die, in een daartoe opgestelde proef, bewijzen dat zij over voldoende bagage en talenten beschikken om hun praktische kennis naar kandidaat bestuurders over te brengen.
Als voormalig praktisch lesgever in één van de grootste autorijscholen in het land, zelfs een paar jaar dienstdoende als administratief directeur, werd ik na 18 jaar, ondanks een perfecte staat van dienst (82% geslaagden bij de eerste deelname in het rijexamen) wegens vakbondswerking ontslagen. Dus meen ik, zowel op administratief als op praktisch vlak met kennis van zaken te praten.
In een autorijschool is de prijs van een rijles zowat het vijfvoudige van het nettoloon, drievoudige van het brutoloon en meer dan het dubbele van de totale loonkost van een lesgever. Daarvoor zijn enkel het loon van de lesgever de winstmarge en de 6% btw verantwoordelijk, maar in grote mate de onnodige werkingskosten van de school alsook de (door de school overdreven) kosten van het lesvoertuig. Een zelfde rijles, zonder de huidige rijschoolstructuur, gegeven door een professionele begeleider met dezelfde loonkost, zou in het geval dat de leerling zelf het voertuig levert, minder dan de helft bedragen, en indien met het voertuig van de lesgever, zou de prijs nog niet hoger zijn dan 60% dan deze die de rijscholen aanrekenen .
Als, zoals de minister voor ogen heeft, oudere ( gepensioneerden en bruggepensioneerden), maar competente ervaren bestuurders met tijd, als bijverdienste, kandidaat bestuurder zouden kunnen begeleiden, zou dit, met het voertuig van de kandidaat al voor 7 tot 9 EUR per uur kunnen(1/4 van de rijschoolprijs), en met het voertuig van de begeleider toch nog niet meer dan 11 tot 13 bedragen (1/3 van de rijschoolprijs) Rijopleidingen van 1000,-n en 1600,- worden op die wijze teruggebracht tot 200,- en 300,-
Bedenkende hoeveel ex-autorijschoolinstructeurs in dat geval verkeren, is het begrijpbaar dat er in de erkende autorijscholen wel enige mate van paniek te ontwaren is.
Misschien krijgen wij dan toch eindelijk ,een voor iedereen betaalbare en tegelijkertijd degelijke professionele rijopleiding.
Na regen komt zonneschijn en omgekeerd Er is niets nieuws onder de zon , en ook moet het warme water niet opnieuw worden uitgevonden. Zo kent iedereen wel nog een aantal steeds weerkerende gezegden die, vooral in het politieke milieu, afgedaan worden als goedkope toog- filosofie.
Sinds enkele decennia mag de onderwijswereld zich verheugen in beleidsverantwoordelijken die zich in een steeds terugkerende nieuwe verlichtingsperiode waanden. Zodoende gaat ons onderwijs, dat zowat als het beste in Europa wordt beschouwd, gebukt onder de politieke werkelijkheid dat elke onderwijsminister door doorgedreven hervormingen en hernieuwingen, later wil herinnerd worden als een Jozef II-cloon. Probleem is echter dat Jozef II de alleen-zeggenschap had over de nodige financiële middelen. Aangezien dat dit bij onze moderne onderwijsbeleidsmakers niet het geval is, heeft het één en ander op zijn zachts gezegd, een onaangenaam gevolg.
Hoewel de onderwijsbegroting de laatste jaren aanmerkelijk is gestegen, vraagt menig ouder zich af waar die bijkomende gelden aan besteedt worden.. Het grootste deel er van blijkt opgeslokt te worden door de, misschien wel gerechtvaardigde, wedde-aanpassingen van het onderwijspersoneel. Het resterende bedrag dient om de kosten van nieuwe projecten, zoals het de met populistische naam gekende gelijke-kansen-onderwijs De resterende kruimels worden gebruikt om de steeds groter wordende administratieve rompslomp te enigszins te verlichten.
Toen ik het begrip gelijke-kansen-onderwijs voor het eerst hoorde, dacht ik dat het hier ging om het bieden van gelijke middelen aan de leerlingen (ouders), zodat ook kinderen van onvermogenden over het zelfde studiemateriaal zouden kunnen beschikken en onverminderd aan alle uitstappen, school- en studiereizen zouden kunnen meedoen. Het blijkt echter (enkel) over de verstandelijke middelen te gaan, die men door methoden en individuele begeleiding, van leerlingen met leer- achterstand en/of moeilijkheden, wil aanscherpen.
Wie ben ik om daar wat tegen te hebben? Maar werd dàt voorheen al niet gedaan door het CLB en (vrijwillig) door inventieve leeraars? En wat te denken van het gros van het lerarenkorps, dat zich sterk maakt, dat het resultaat waarschijnlijk beter zou zijn indien men de splitsingsnorm (maximum klaspopulatie) aanmerkelijk zou verlagen?
Maar dat is nog niet alles. Om dergelijke arbeidsintensieve projecten uit te voeren is het beschikbare onderwijsbudget onvoldoende. Daarenboven moet er ook bespaard worden, vooral dan om de reeds uitgevoerde en beloofde belasting- en lastenverminderingen waar te maken. En aangezien het onderwijsbudget, samen met de sociale zekerheid, de grootste hap uit de begroting betekent, worden de inrichtende machten gedwongen om de tekorten aan te vullen via besparingen in de secundaire werkingsmiddelen van de scholen. Zo wordt het budget van onderhoud van gebouwen steeds kleine, alhoewel dat, gezien de lamentabele toestand van heel wat infrastructuren; eigenlijk zou moeten verveelvoudigen. Ook wordt het personeel dat instaat voor het dagelijks onderhoud van de lokalen (poetsen en kleine herstellingen) stelselmatig afgebouwd. Tevens moeten andere kosten, zoals vervoer naar zwembaden, tentoonstellingen e.d., beknot worden. En dit is lang niet de volledige lijst.
Hier en daar zijn er verlichte liberale genieën die menen dat een inbreng van de commerciële sector in de onderwijswereld, de ultieme oplossing is Aan de horizon bemerk ik het sluipende gift van de geleidelijke (gedeeltelijke) privatisering van het onderwijs. Scholen met gebouwen en onderhoudspersoneel die dank zij de bijdragen van firmas, instellingen en kapitaalkrachtigen de kinderen van de betere burgers aantrekt, en de resterende zuivere-overheidscholen die bij gebrek aan voldoende middelen in aftandse gebouwen de minder vermogende schoolbevolking huist, met een staf van ongeïnteresseerde of ietwat wereldvreemde idealistische leerkrachten. Is het dat, wat wij willen?
Misschien moet het onderwijspersoneel eens overwegen om dààrvoor te staken, Voor meer werkingsmiddelen, meer ondersteuning, meer en langer blijvende onderwijsstructuren, meer vertrouwen, meer resultaat gerichte beoordeling, betere gebouwen, en minder steeds-wijzigende doelstellingen, minder onprofessionele inmenging, minder non-educatieve opdrachten en kleinere klasbevolkingen. Misschien zou dit wel de eerste onderwijsstaking zijn waar de ouders zich volledig kunnen achterstellen. (behalve dan de asociale egoïsten die zich er van bewust zijn dat zij dat, naar rato van hun inkomen en bezit, via hun belastingen zullen meebetalen.)
Misschien krijgen we wel ooit een gelijke-middelen-onderwijs; gelijke middelen voor alle netten; gelijke middelen voor alle scholen; voor alle directies; voor alle leerkrachten, voor alle kinderen Enkel dàn is er sprake van gelijke-kansen-onderwijs.
Over Langer werken en minder werk, minder inkomsten en meer uitgaven.
Waarschijnlijk is, zoals dat bij mij het geval is, ook uw verstand, te beperkt om de ongerijmdheden in de hersenspinsels van studiediensten, planbureaus en USOs, kunnen te begrijpen.
Waarschijnlijk heeft ook u enige moeite met het feit dat onze gedreven politici, wars van alle schaamte, enerzijds verkondigen dat de economie aantrekt, en er tweehonderd nieuwe bijkomende banen aankomen en op de koop toe de inkomstbelastingen en loonlasten gestaag verminderd worden, terwijl ze anderzijds vermanend er op wijzen dat de werkgelegenheid blijft dalen; de tekorten in de sociale zekerheid blijven stijgen en begrotingen enkel in evenwicht kunnen gehouden worden door het regulariseren van frauduleus geld op buitenlandse rekeningen, het uitverkopen van openbare gebouwen en bedrijven (ons aller eigendom) en drastisch te besparen.
Om later de pensioenen van de steeds groter wordende groep 65-plussers te vrijwaren hebben wij zowaar een zilverfonds, hoewel het geld dat er in wordt gestort voorlopig gebruikt wordt om de overheidsschuld te delgen. Omdat één en ander wat ingewikkeld ligt vindt men het helemaal niet nodig om de onwetende burger uit te leggen hoe het kan, dat dit zelfde geld later nog eens kan gebruikt worden om pensioenen te betalen zonder die overheidsschuld terug te vergroten.
Als oplossing voor de voortschrijdende vergrijzing en het in de toekomst slinkend aantal werkkrachten op de arbeidsmarkt, wordt het tot heden geroemde en veelvuldig gebruikte brugpensioenstelsel afgezworen. Maar niet alleen de werkelijke pensioensleeftijd moet verhoogd worden, ook denkt men er aan om de theoretische grensleeftijd van 65 op te trekken. En omdat wij te weinig kinderen verwekken, zullen wij een nieuwe vloed gastarbeiders moeten absorberen om het toekomstige tekort op de arbeidsmarkt op te vangen. Voorlopig zijn er in ons Belgenland nog geen verlichte politici die in navolging van de Duitse supersalonsocialisten en Nederlandse surrogaat Christen-democraten door halvering van de werkloosheidsuitkeringen en verlaging van het minimumloon terug naar de 19de eeuw willen.
De meerderheid van de 50-plussers is inactief, (de ene al wat minder vrijwillig dan de ander) en een groot deel van de 65-plussers schijnt nog best in staat om, zij het deeltijds, te werken. Dus de eersten moeten weer aan de slag, en de tweeden later op pensioen Tiens
Voor wie zijn geheugen verder reikt dan tot voor enkele jaren, zal zich herinneren dat het brugpensioen in de eerste plaats niet werd uitgevonden ter wille van vroegtijdig uit-gewerkte werknemers, maar juist om arbeidsplaatsen vrij te maken voor het legertje jonge werklozen dat sinds eind jaren zeventig wat te groot in omvang werd. Daarom werden 58- plussers (in sommige sectoren, zelfs 55-plussers) aangezet om, mist een klein inkomensverlies, op rust te gaan.
Vooruitzichten van planbureaus en studiediensten gaan enkel over korte termijn, (2-4 jaar) en het verleden heeft spijtig genoeg bewezen dat de kwaliteit van hun voorspellingen niet veel hoger ligt dan de weersvoorspellingen van 30 jaar geleden. Ook de brainstormingresultaten uit de jaren 70-80 van gerenommeerde economen en profesoren, over hoe de wereld er vandaag zou uitzien, blijken niet veel meer dan hoopvol optimisme of bangelijk pessimisme te zijn geweest. Dus, alles behalve realisme.
Hoe dan ook, volgens diegenen die geacht worden het te weten, ziet de toekomst er, alles in acht genomen, toch rooskleurig uit: Als de aanbevelingen van de nieuwe visionisten opgevolgd worden hoeven wij ons, volgens hen, geen zorgen te maken, noch voor onszelf, noch voor onze kinderen. Voor onze kinderen zal er een quasi volledige tewerkstelling zijn, en onze plaats in het bejaardenhuis en de serviceflats zullen voor het grootste deel kunnen betaald worden door de arbeidsafdrachten van de nog steeds babyboomachtige allochtonen. Voor dat laatste is het in de ogen van (zelfs linkse) liberalen, nodig dat wij toch voor een gedeelte zelf moeten sparen voor onze oude dag. Hoe de kleine- en minimumloners dat moeten doen is, althans voor velen die daar niet toe behoren, niet zo belangrijk.
Tot zover in grote lijnen de toekomstperspectieven van de positiefdenkende orakels.
Antwoorden op vragen over de grenzen van de groei, zowel wat betreft bevolking, economie, vervuiling, en uitputting van grondstoffen, en verdere verloedering van het milieu komen er niet. Is het omdat die niet gesteld worden? Of is het omdat niemand er een werkbaar antwoord op weet?. Misschien heeft het te maken met wetmatigheid in de communicatiewetenschappen, die stelt dat je geen vragen moet stellen waarop je geen antwoord weet te verzinnen.
Een automobielassemblagebedrijf herstructureert en ontslaat werknemers omdat onze loonlasten zo hoog zijn, terwijl zijn concurrent uitbreidt en aanwerft omdat onze productiviteit zo hoog ligt. Leg dat maar eens uit! De begrippen zondagsrust en nachtwerk worden in de arbeidswet door de bladzijdenlange uitzonderingen zodanig uitgehold dat elk raakpunt tussen hun wettelijke en taalkundige definitie ontbreekt. Desondanks stelt het bedrijfsleven dat een doorgedreven flexibiliteit vanwege de werknemers, drastische lastenverlagingen, en langere werkweken noodzakelijk zijn om onze concurrentiepositie tegenover het buitenland te verbeteren.
Wie in de kranten niet onmiddellijk naar de assisen- lifestyle- en/of sportpaginas doorbladert zal al gemerkt hebben dat onze economische en financiële goeroes proberen om opnieuw het warme water uitgevonden. In de landen die onze voornaamste handelspartners zijn, wordt diezelfde taal gesproken. Wij verbeteren onze concurrentiepositie tegenover hen, en zijn herstellen de hunne tegenover ons. Men hoeft dus helemaal geen marktanalist te zijn om te twijfelen of de beoogde maatregelen het gewenste resultaat zullen opleveren. Dan nog te zwijgen over de concurrentie van de lage loonlanden.
Eén en ander heeft een aantal bedenkelijke bijwerkingen. Lastenverlaging wil ook zegen minder inkomsten voor de staat (gemeenschap, dus wij allen) Minder inkomsten generen uiteraard minder uitgaven (aan de gemeenschap, dus aan ons allen) Maar, kapitaalkrachtigen weten dat het bezuinigen voor het grootste deel op sociale voorzieningen zijn gericht en dus niet zozeer hen aanbelangen. Bovendien zegt de theorie dat verlaagde loonlasten zichzelf terugverdienen door de hogere tewerkstelling die dat als gevolg heeft. (al heeft die theorie zichzelf tot heden nog steeds niet bewezen) Het feit dat in de Verenigde Staten , ondanks een sinds meer dan een jaar gestage groei, de tewerkstellingscijfers bedroevend zijn, maakt mijn pessimisme eerder realistisch.
K. Marx stelde in 1913 al dat De mensen zijn steeds het onnozele slachtoffer van bedrog en zelfbedrog, en ze zullen dat steeds blijven, zolang zij zich niet bewust worden dat achter alle godsdienstige, politieke en sociale frasen, verklaringen en beloften, de belangen van deze of gene klasse schuilen Een stelling die tot op vandaag nog steeds overeind is gebleven.
Zijn theorieën hebben ook niet gewerkt, hoor ik u al zeggen De vraag is echter of het aan de inhoud er van lag, dan wel aan het opportunisme van diegenen die ze uitvoerden
Zoals de meeste plichtsgetrouwe burgers zijn wij op 13 juni naar het ons opgegeven stemlokaal getrokken. Misschien hebt U, zoals menig ander, tot in het stemhokje getwijfeld boven welke lijst, of naast welke namen je het bolletje rood zou kleuren.
U kon kiezen voor de liberalen die, alsof het een nieuwe religie is, geloven dat door lastenverlaging (dus minder inkomsten voor de gemeenschap) onze consumptiemaatschappij overeind kan blijven. Of misschien lagen de socialisten U bete,r en vindt U het best dat in deze fysiek en mentaal slopende slopende kennis- communicatie- en mobiliteitsmaatschappij, de gezondheidszorg, het onderwijs, de post, het internet en het openbaar vervoer, zoniet gratis, dan tocht voor iedereen betaalbaar moet zijn. Wie weet vond U zoals de Christen-democraten dat er wat te veel beloofd en te weinig gerealiseerd was en hebt U meer vertrouwen in de boertige en hautaine intelligentie van een Dehaene, en meent U dat de Stevaerts en Ancieauxs beter achter de cafétoog en de jeugdbeweging waren gebleven. Of zag U wat in de Vlaams-nationalistische theorie die stelt dat een multiculturele maatschappij een utopie is en andere culturen hoogstens een bevruchtingsfactor kunnen zijn, maar dat immigranten zich uiteindelijk toch moeten assimileren in onze maatschappij. Ook kan ik mij voorstellen dat U het verdwijnen van de Groenen uit het federale parlement, wat te veel van het goede vond en denkt U dat zonder hen de groene reflex die de laatste jaren in andere partijen aanwezig was, zal verdwijnen bij het ontbreken van een ecologische zweeppartij.
Misschien kon U niet kiezen en zocht U naar een partij die het linkse sociaal-economische gedachtengoed met de rechtse sociaal-ethische waarden verenigde, en hebt U bij het ontbreken daarvan, gewoon een streep over uw stembrieven getrokken. Misschien zou U helemaal niet gaan stemmen indien de opkomstplicht er niet was.
Alhoewel er uit vrijwel alle partijen voorstellen worden gedaan om het participeren van burgers aan de besluitvorming te verhogen en verbeteren, zijn er wel meerdere partijen voorstander om de stemplicht af te schaffen. Men heeft het dan over de "mondige burger" het optimaliseren van de democratie en het dichten van de kloof tussen de mensen en het beleid.
Waar de afschaffing van de stemplicht daar een plaats in vindt is mij niet direct duidelijk, noch heeft mij daar iemand het nut er van kunnen uitleggen. Wat is er nu democratischer dan aan iedereen te vragen wie en welke strekking hij vertegenwoordigd wil zien?
Hoewel ik zelf, sinds de invoering van de kiesdrempel, niet hoog oploop met ons kiesstelsel, waardoor er steeds een klein deel van de stemmen in feite naar een andere partij gaan dan waarvoor zij bedoel waren, komt het er (voorlopig) toch nog op neer dat de meerderheid die gevormd wordt toch kan bogen op het stemgedrag van de meerderheid van de bevolking. In geval van stemrecht, en een lage opkomst, gebeurd het al eens (zoals in Nederland) dat er aardig wat minder dan 50% van de bevolking heeft gestemd op de partijen die de meerderheid vormen.
In feite brengt de afschaffing van de stemplicht juist het verminderen van de participatie van de bevolking aan zijn eigen bestuur met zich mee, en is dus ondemocratisch.
Ja, ik hoor het allemaal wel: minder plichten en meer rechten, vrije keuzes.
Voorstanders van de afschaffing stellen dat ongeïnteresseerden in de politiek daar dus ook geen doelbewuste mening over hebben, dus moet je die mensen ook niet verplichten om te gaan stemmen...en een mening te hebben.
Een recht moet vrij kunnen uitgeoefend worden en mag geen plicht zijn, zeggen progressieven. Op sommige vlakken moet men burgers, in hun eigen belang verplichten om van hun recht gebruik te maken, menen anderen (zijn ze daarom minder progressief?)
Hoe dan ook is er, sinds de toekenning van stemrecht aan allochtonen zonder de Belgische nationaliteit, een vorm positieve van discriminatie Zij hebben nu stemrecht, maar geen stemplicht!
Een oeverloze discussie, waar zeker de in vorige alinea genoemden geen boodschap aan hebben.
En bovendien, wordt er iemand beter van? En zo ja, wie dan wel, en waarom? Als mij dat iemand kan uitleggen, dan kunnen we verder zin geven aan dit onderwerp!
Participatie: een moderne intellectuele versie van het Romeinse 'brood en spelen'
In onze moderne democratie, waar de globalisering nu ook in de politiek opgang maakt, ( waardoor de stem van het individu, door de uitbreiding van het aantal, steeds minder waarde krijgt) worden op steeds meer beleidsniveaus overleg- advies- en bestuursorganen geïnstalleerd. De stelling is dat de basis op alle vlakken gehoord dient te worden om zodoende de beslissingen beter af te stemmen op hun noden en verzuchtingen (?) . Men gebruikt daar een ietwat vreemd aandoend woord voor: Participatie! Weliswaar niet direct goed begrijpbaar voor Jan met de pet, maar die schijnt daar toch geen boodschap aan te hebben, denkt men.
Sinds enige jaren vindt men ook in de inflatie van decreten, richtlijnen en omzendbrieven van de onderwijsoverheid dit woord steeds meer en meer terug. Blijkens die geschriften moet het maar eens gedaan zijn met de conservatieve structuur van de allesbepalende overheid, inrichtende machten, raden, directeurs en onderwijzers. Ouders en zelfs leerlingen moeten meer inspraak krijgen, ja zelfs meebeslissen; althans in theorie dan
Zoals het een goede mondige burger van dit land past, vraag ik mij af wat de oorzaak, en nog meer, wat de bedoeling daar van is. De nieuwe politiekers (of zijn het hun verlichte ambtenaren) menen blijkbaar, dat de onderwijswereld nood heeft aan inbreng en ondersteuning (?) vanwege de leerlingen en hun ouders, ofwel dat diezelfde leerlingen en hun ouders ook een aantal spreekwoordelijke vingers in de pap dienen te hebben.
Ik kan mij best voorstellen dat kinderen in hun pubertijd, en zeker als ze de meerderjarigheid naderen, wat meer Frenet-achtige ideeën in hun school willen zien. Evenzo valt het niet te ontkennen dat er ouders zijn die vinden dat men eigenlijk wel wat mag doen aan de voor hen lastige bijwerkingen die een schoolgaand kind met zich meebrengt. Aangezien dergelijke ouders wegens hun drukke bezigheden menen dat de school, behalve onderwijs verstrekken, ook best wat van hun ouderlijke taken kunnen overnemen, menen zij dan ook aardig wat inspraak te mogen eisen dienaangaande, en waarom niet, in een ruk door ook bij het onderwijs zelf!
Die roep om inspraak komt mijn inziens (en ervaring) van een heel kleine minderheid. Gedurende de achttien jaar dat ik, zowel in het vrije als in het gemeenschapsonderwijs aan, oudercomités, ouderraden en schoolraden heb meegewerkt heb ik echter steeds één constante waargenomen, namelijk dat het aantal ouders die prijs stellen op advies- inspraak- en medezeggingsrecht verwaarloosbaar klein is. Als op een school van ongeveer 300 leerlingen nooit meer dan 15 ouders naar algemene (voor alle ouders) vergaderingen komen, waarvan een groot deel meer voor de gezelligheid dan voor wat anders komt, kan men moeilijk beweren dat de ouders vragende partij zijn voor participatie (deel hebben- of nemen aan) aan het reilen en zeilen van de school. Bovendien is het de aanwezige ouders meestal, zoniet enkel, dan toch voornamelijk om hun eigen kind en dus eigenbelang te doen.
Zelfs de verkozen vertegenwoordigers van schoolraden kunnen bezwaarlijk stellen dat zij iets anders dan eigen zienswijze naar voor brengen (vrijwel onbekend voor diegene die hen verkozen hebben), omdat ze uiteraard onwetend zijn over wat de meerderheid van de ouders met betrekking op de besproken onderwerpen al dan niet willen.
Als gevolg daarvan is de inhoud, de kwaliteit en de waarde van dergelijke bijeenkomsten, zoniet waardeloos, dan toch ondermaats. Bovendien is de zogenaamde medebeslissingsmacht van de ouders en personeel, die in het nieuwe decreet door sommigen als vrij revolutionair wordt geprezen, een nieuwe uiting van de traditionele volksverlakkerij, eigen aan sommige politici. Als enkel consensus (gelijkgezindheid) en bij ontstentenis er van, de echte beleidsmakers de beslissingsmacht uitmaken, verandert er eigenlijk niets aan het feit dat de beslissingsbevoegdheid blijft waar ze hoort te zijn, nl. bij de schooldirecties, raden van bestuur der scholengroepen en of inrichtende machten. Het is enkel spijtig dat die door de en langdurige procedures van adviesbevraging het hen dikwijls moeilijk en soms onmogelijk zal zijn om tijdig en op het goede moment de gepaste beslissingen te nemen.
En dat allemaal door de capriolen van een minister wiens baas zegt dat we afmoeten van de overreglementering, en voorstander is van kort op de bal te spelen en beslissingen moeten genomen worden in plaats van oeverloos te discuteren!
Afgezien dat het Vlaamse onderwijssysteem in Europa, ja zelfs wereldwijd behoort bij de beste behoort, en er dus weinig reden is om het te veranderen, is mijn stelling steeds geweest dat scholen zelfregulerend zijn. Waar het leerlingenaantal stabiel of stijgend is, zijn de ouders dus in regel tevreden van de werking er van. Laat dus wie goed werk levert, dat verder doen, en tracht dat voorbeeld te volgen, zou ik zeggen8
Zoals President Bush indertijd de oorlog tegen Irak trachtte te verkopen onder het mom van de dreiging met massavernietigingswapens, terwijl het allemaal veel dieper lag, en hij op die manier een dam wil opwerpen tegen het steeds meer de kop opstekende fundamentalisme, welke een bedreiging voor de bevriende oliesjeikregimes betekent. Zo gaat de discussie over het dragen van hoofddoeken door moslimmeisjes op scholen en in openbare functies, niet over de hoofddoeken op zich, maar over wat zon hoofddoeken, voor ons westerlingen (kunnen) symboliseren.
Het is een eindeloze discussie of de Koran al of niet verplicht aan moslimvrouwen om een hoofddoek te dragen. Het is een ieder met enig inzicht bekend dat oude geschriften zoals Bijbel en Koran in de loop der geschiedenis al ettelijke keren gebruikt en misbruikt zijn door leiders, groepen, en volkeren, om al dan niet gerechtvaardigde doelen te bereiken De geschriften zijn in hoofdzaak meer dan 2000 jaar geleden geschreven in een taal eigen aan die tijd en uiteraard bedoeld voor mensen die tijdens die periode leefden.
Zoals Jehovas getuigen een eigen interpretatie geven aan de Bijbeltekst ge zult andermans bloed niet drinken zo geven moslems ook enkele verscheidene interpretaties aan de Korantekst de vrouw zal zich bedekken Voor de ietwat modernere moslims beantwoordt het bedekken vanaf de schouders tot onder de knie daar al ruimschoots aan, en voor de fundamentalisten in Afghanistan vereist dat dan weer dat de vrouw zich geheel van kop tot teen verstopt.
Maar er is meer. Enkel analfabeten en éénogen ontkennen dat in de Koran aardig wat verplichtingen en aanbevelingen staan die op zijn minst strijdig kunnen genoemd worden met de moderne westerse, zelfs universele rechten, vrijheden en zeden, en dat sommige er van zelfs de toetsing onzer wetten en reglementeringhen niet kunnen doorstaan.
Wat te denken van het feit dat een vrouw ondergeschikt is aan de man, een man een vrouw mag slaan, dat hij ze mag verstoten, hij meerdere vrouwen mag hebben enz.? Zelfs een rechtgeaarde moslim kan en mag niet anders dan toegeven dat hij, in geval van contradictie, eerder de Koranwetten dan de wereldse wetten dient na te leven?
Zoals heel wat mensen die, zowel op sociaal-economisch als ethisch vlak als links kunnen beschouwd worden, maar daarom niet per definitie de ogen sluiten voor sluimerende ontstekingsmechanismen, stel ik mij vragen over de steeds verdergaande toegevendheid en tolerantie, aan wat ik zou durven noemen, de bijna aan semi-fundamentalisme grenzende opvattingen die men in naam van de Koran tracht in onze maatschappij te introduceren.
Ik heb niets tegen het dragen van hoofddoeken, welke ook de beweegreden er moge van wezen, zoals ik ook niets heb tegen het outen van homos en lesbiennes, joden, Vlaams-blokkers, kapitalisten, communisten, conservatieven, en weet ik meer. Maar er zijn plaatsen, functies en omstandigheden waar iedereen zijn eigenheid voor zichzelf dient te houden, en alle specifieke kentekenen er van, best achterwege kan laten.
Hoewel ik niet zo direct de noodzaak zie van een wettelijk algemeen verbod om de hoofddoek op school te dragen, zie ik er niet echt het verschil in om het al of niet toelaten van de plaatselijke schooldirecties te laten afhangen. Kan me voorstellen dat een rechter het moeilijk zou hebben om hier geen schending van het gelijkheidsprincipe in te zien!
Dus misschien is een wettelijke regeling hier over niet zo gek, en tegelijkertijd een signaal aan bepaalde mensen dat het behouden van eigenheid, daar waar het de integratie tegenwerkt, zijn grenzen heeft.
Er was een tijd, een tijd die er steeds is geweest, tot het voorlaatste decennium van de vorige eeuw steeds is geweest. In die tijden stoelde de rijkdom en de welvaart in de westerse wereld in het noordelijke halfrond op het goedkope gebruik van de bodemschatten uit de derdewereldlanden in het midden oosten en het zuidelijke halfrond. Terwijl Engeland, Spanje en Portugal, na hen in armoede gedompeld te hebben al geruime tijd hun wingewesten, hadden achterlaten, moesten in de jaren zestig ook de laatste bloedzuigers, waaronder België, met tegenzin hun ezeltjes strekje (welke hun koloniën waren) de onafhankelijkheid geven.
Toen in de jaren zeventig de met rijkdom overladen Emirs en olie-dictatortjes zich van hun macht bewust werden en er écht diende betaald te worden voor het zwarte goud, werd hier en daar al eens de opmerking gemaakt dat, ook al bleven de bomen tot in de hemel groeien, er misschien ook aan die hemel grenzen zouden zijnenzen waren.en de bomen tot in de hemel groeien, er misschien ook aan die 'atortjes zich van hun macht bewust en werden w.
Verlichte geesten (zijn er anderen in de politiek en zakenwereld?) deden hun best om via politieke druk, verborgen embargos, allerlei staatsgrepen, ja zelfs door gemanipuleerde ontwikkelingsprogrammas, de met hun hulp ondertussen aan de macht gekomen regimes en zichzelf tot God uitroepende dictatortjes, hetzij te helpen, hetzij te vervangen door andere en betere. Alles in functie tot behoud van de grondslag onzer wereldeconomie: de beginwaarde van een grondstof is per definitie nul!
De ondergang van het Communistische Rijk was voor elk rechtgeaarde kapitalist het bewijs van de superioriteit, ja zelfs onfeilbaarheid van zijn systeem. Bleek dat vrijheid, geldingsdrang en persoonlijke zelfbeschikking zelfs voor decennialang geïndoctrineerde Oost-Europeanen en Aziaten, belangrijker waren dan werkzekerheid, gratis gezondheidszorg, en zorgeloze oude dag. Er ging niet enkel een immens nieuw wingewest open, maar tevens een enorme potentiële afzetmarkt. De hemel ging open en de bomen zouden verder kunnen groeien
Dat de geschiedenis zich steeds herhaalt is niet zomaar een volkse boutade. Maar blijkbaar getuigt dit gezegde van een zodanige simpele logica dat ze nog steeds niet is doorgedrongen tot de hoog boven het gepeupel torende, en in werelds beste universiteiten gevormde planners en economen. Dus zoals destijds in Afrika ging men er, van de ene op de andere dag, een sociale levensvorm installeren, waar wij aan de ontwikkeling er van meer dan 100 jaar hebben gewerkt, en zelfs de dag van vandaag nog enige moeite hebben om er ons in te stellen .
Het Afrikaanse scenario herhaalde zich dan ook in Oost-Europa: burgeroorlogen, machtsgrepen van hervormde voormalige communisten, ineenstorting van bestaande structuren met als gevolg een totale verwarring, ontstaan van de nieuwe rijken met hun tegengesteld equivalent: de nieuwe, maar dan werkelijke armen.
Het zogenaamde nieuw wingewest is voor de kapitalist enkel bruikbaar als laatste schuilplaats voor zijn hier ter ziele gaande bedrijven waarvan de producten niet meer concurrentieel waren met deze uit de slaven- en kinderarbeidlanden in zuidoost Azië, Zuid-Amerika en de Stille Oceaan. Omdat wegens de hoge werkloosheid, en bij gebrek aan enige sociale zekerheid, de bevolking van de voormalige Sovjet-Unie, nog wilt werken voor een loon, die naam onwaardig, kunnen ze het daar nog een tijdje uitzingen. De daar geproduceerde goederen worden dan terug hier aan dumpingprijzen op de markt gegooid. In het land van herkomst blijven ze echter voor de arbeider die ze maakt, wegens zijn laag loon, onbetaalbaar. De enige die er echt beter van wordt is de vaandelvluchtige kapitalist die, naar zijn zeggen, door onze hoge loonkost, daar toe gedwongen wordt
Tot daar dus, geef ik toe, wat summiere en volgens U, misschien zelfs, simplistische analyse.
Economen en zelfs heel wat zichzelf te buiten gaande intellectuelen zullen met allerlei studies van één of meerdere van het omvangrijke arsenaal Universiteiten, organisaties, studiediensten, die ons systeem rijk is, aantonen dat het wel wat ingewikkelder is dan wat ik hier kom te stellen. Wie ben ik om dit te ontkennen?
Sinds jaar en dag zijn het juist die instellingen die de weg tonen aan de planners en de uitvoerders. Zij zijn dus verantwoordelijk voor het resultaat.
Ik, zoals U, beste lezer, zijn hier maar observators. Wij zien enkel het resultaat. Maar wij ondergaan ook het resultaat. Dat geeft ons het recht om het te beoordelen. Ooit was er een tijd dat de economie ten dienste van de mens stond. Van de mens in zijn geheel, bedoelde men dan van de mensheid. De Moderne kapitalisten, die zichzelf met het minder beladen begrip liberalen omschrijven durven nog net niet te zeggen dat volgens hen de mens ten dienst staat van de economie, hoewel zij dat de praktijk, door stelselmatig de sociale bijsturingen af te breken, wel die richting doen opgaan. In feite staat de economie dus nog ten dienste van de mens maar dan enkel van deze die de economie in handen hebben!
Het heden is het kind van het verleden en de ouder van de toekomst. En dat kind heeft nu wel zijn mooiste tijd gehad en blijft tegen beter weten in, op zijn beurt kinderen baren. Alles rondom ons maakt ons duidelijk dat wat we niet willen, toch gebeurt en nog meer zal gebeuren, en dat wat wij willen, voor zover het nog gebeurt, in de toekomst steeds minder en minder zal gebeuren.
De Wereldbank, een organisatie die je moeilijk kan verdenken een links, simplistisch, groen clubje te zijn, rekent ons voor dat onze welvaart ons nu al meer kost dan ze oplevert. Volgens deze respectabele instelling gaat economisch gezien op (niet zo lange) termijn ons kapitalistisch systeem failliet. In tegenstelling tot vroeger, waar de rijken rijker werden en de armen, in verhouding arm bleven, worden nu de rijken rijker ten koste van de armen. Ook onze natuurlijke samenlevingsvorm als gemeenschap, waarop onze economie is geënt is op termijn niet meer werkbaar: Waar vroeger in gezinsverband het nodig was zichzelf te vermenigvuldigen in het kwadraat, ten einde er voor te zorgen dat er voldoende kinderen waren om voor hun ouders te zorgen, moet elke generatie zich op zijn minst verdubbelen opdat er voldoende werkenden zouden zijn om de steeds langer levende ouders en grootouders te voeden. Langs de andere kant is de enige oplossing om deze wereld leefbaar te houden en de levenskwaliteit van de minder bedeelden te verhogen, het reduceren van de wereldbevolking. Van een contradictie gesproken die kan tellen!
Dat geen enkele geleerde kop noch daar voor doorgaande organisatie met enige werkbare oplossing komt voor de, zowel in aantal als in omvang, groter wordende problemen m.b. t. de armoede, de overbevolking, de vervuiling van lucht, land en water, en globaal het voortbestaan van de mensheid zelf, stemt ons alleen tijdens enkele kortstondige periodes van bezinning tot nadenken. Soms willen we er ook eens tijdens een gezellige discussie als wereldverbeteraar over praten, maar besluiten uiteindelijk, onder het mom van wat kan jer als enkeling aan veranderen? dan maar weer tot de orde van de dag over te gaan.
De geschiedenis herhaalt zichzelf. Volksverhuizingen Hoogstaande welvarende beschavingen die zichzelf verteren gebieds- en economische oorlogen
In de wereldgeschiedenis, over alle werelddelen heen, is er steeds één constante geweest. Op een gegeven ogenblik zijn de have-nots het gaan halen bij de haves tenzij die laatste wijs genoeg waren om tijdig een deel van hun rijkdom af te staan.
Mijn simpele geest vertelt me dat het nu niet anders zal gaan. Wij, de rijken geven jaarlijks 0,4% van wat we met zijn allen verdienen, aan de armen. Sinds ettelijke jaren hebben wij het goede voornemen om dat te verhogen naar 0,7%, maar omdat we naar onze goesting te langzaam verrijken hebben we dat nog steeds niet uitgevoerd.
Wel Deze simpele geest vreest dat zelfs die 0,7 niet voldoende zal zijn, en dat we misschien wel tot de voor ons onvoorstelbare orde van 30% zou moeten. Wie weet gaat het zelfs niet eens over wat we met zijn allen verdienen, maar over wat we met zijn allen HEBBEN
Deze simpele geest weet dat hij het niet weet, en denkt dat ook de verlichte geesten het niet (meer) weten.
Maar dat laatste zelf al weten die zelf dat ze het niet weten één ding is zeker : wij WILLEN het niet weten!
De weken voor het Amerikaanse en Britse militaire offensief tegen het regime in Irak waren zwanger van de woorden oorlog en vrede. Af en toe hoorde je de hypothetische vraag stellen of men voor of tegen de oorlog was, alsof enig zinnig mens op een antwoord zat te wachten. Massademonstraties waren er in overvloed, in tegenstelling tot de massavernietigingswapens die de UNO-inspecteurs in Irak maar niet konden vinden. De tegenstanders van een gewapend optreden tegen het Sadam-regime zeggen dat dit te wijten is aan het feit dar er geen zijn, terwijl de voorstanders er op wijzen dat het Irakese regime jaren de tijd heeft gehad om ze te verstoppen.
Deze oorlog is niet gerechtvaardigd, stelt men. Alsof dat ooit een reden is geweest om er al of niet een te starten. Alsof iets of iemand het ooit kan rechtvaardigen dat mensen sterven voor dingen waar zij zelf niets mee te maken hebben. Bovendien beschikken juist diegenen die menen er te moeten over oordelen, niet over de nodige elementen om dat te doen.
De Amerikaanse President stelde dat het Irak het wereldwijde terrorisme steunt en een bedreiging voor de vrije wereld betekent, terwijl de Franse, Duitse en Russische leiders zich als volleerde vredesduiven ontpopten. Aloude clichés werden en zijn weer in : hoe linkser men is hoe meer men tegen de oorlog is, hoe rechtser hoe meer begrip men kan opbrengen voor een kordaat optreden.
Hoe nobel de gedachte ook is dat oorlog ten alle prijze vermeden moet worden, een onbevooroordeeld observator kan toch niet omheen het feit kijken dat zowel de politieke voor- als tegenstanders niet de euvele moed kunnen opbrengen om te zeggen waar het voor hen werkelijk op staat.
Voor de Amerikanen en Britten is het voor de overlevering van hun economie (en dus ook de onze) van kapitaal belang dat men in het Midden-Oosten een blijvende, zoniet betere controle verwerft omdat : - 1. Olie de komende decennia nog steeds voor het leeuwenaandeel van onze energie moet zal moeten instaan. 2. Dat het grootste deel van de oliereserves in het Midden Oosten zich in de bodem van Saudi-Arabië, de Golfstaten en Irak bevinden. 3. Dat de dagen (jaren) van de Despotische leiders in S.A en de golfstaten geteld zijn en dat, zoals in Iran het geval is geweest, via democratische weg dan wel burgeroorlog, fundamentalistische regimes op termijn de controle over het zwarte goud dreigen te verwerven.
Voor de Fransen, Duitsers en De Russen, die in het verleden elk om beurt nooit bang zijn geweest van enige hypocrisie als het om oorlog of vrede ging, zijn de contracten die ze met het regime in Bagdad hebben afgesloten om, eens de economische sancties zijn opgeheven, verzekerd te zijn van voldoende olieleveringen de, enige echte reden waarom ze zich verzetten tegen een militaire oplossing en het verwijderen van het huidige regime. De zogenaamde vredesduiven vliegen, zoals het staatslieden betaamt, voor eigen lands- en economische belangen.
Zoals in de tijd van de koude oorlog laat de onwetende man in de straat zich dankbaar misbruiken om, in massabetogingen als stoottroepen op te treden voor de belangen van een paar grote landen. Dat België, in tegenstelling tot menig ander klein Europees land daarin mee marcheert zal wellicht te wijten zijn aan het feit dat onze handelsbelangen met Frankrijk en Duitsland belangrijker zijn dan deze met de Verenigde staten. Bovendien is het in het vooruitzicht van de komende parlementverkiezingen niet raadzaam om stoere taal te gebruiken.
Wie dacht dat, nadat de Verenigde staten aan de Irakese grenzen een troepenpacht van meer dan 250.000 soldaten had opgebouwd, welke dagelijks handen vol geld kosten aan de in de rood staande Amerikaanse begroting, er nog iets of iemand is die deze oorlog kon voorkomen, gaf blijk van ofwel verfoeilijke volksverlakkerij ofwel van een overdreven mate van simplisme. Enkel het vertrek van Sadam en zijn regime kon een dergelijke ommezwaai teweegbrengen, want daar, en daar alleen is en was het de Amerikanen en de Britten om te doen.
Op het ogenblik dat dit artikel geschreven is, is de oorlog al drie dagen een feit. Wat het uiteindelijk resultaat en gevolgen op termijn zullen zijn moet nog blijken.
De geschiedenis zal uitwijzen of President Bush en zijn entourage, miskende genieën, dan wel onverantwoorde debielen zijn geweest. En dan nog zal het afhankelijk zijn van wie die geschiedenis heeft geschreven. Meestal zijn dat de overwinnaars, en per defenitie hebben die altijd gelijk. De verliezers zijn meestal oorlogsmisdadigers terwijl de overwinnaars altijd helden zijn. In dat opzicht is de mensheid niet geëvolueerd.
Het heeft dit jaar (zoals ook vorig jaar) aardig gerommeld in de onderwijswereld.
Zoals haar voorgangers meende ook de huidige Minister van Onderwijs in een onstuitbare drang tot vernieuwing, verandering en rationalisering (samenvattend gezegd: besparing) de ene wijziging na de andere te moeten invoeren.Scholen moeten groter worden, samenwerken, meer eigen verantwoordelijkheid dragen, enfin,op moderne, zeg economische, wijze gerund worden. Op een sluipende wijze wordt de enena de andere bevoegdheid, welke vroeger centraal bij de onderwijsoverheid of Argo lag, naar scholengroepen doorgeschoven. Meer en meer laat men toe ( of hoopt men?) dat privé sponsering het gebrek aan voldoende toelagen aanvult.
Misschien verwacht men dat de tijd zijn werk zal doen enhet onderwijs op lange termijn zal evolueren naar het voor liberalen ideale systeem waaronder de Post,en de Belgische Spoorwegen reeds enige tijd werken : een autonome instelling waar de overheid (de gemeenschap dus) zich enkel nog via een beheerscontract mee hoeft te bemoeien.
Eindtermen worden bepaald en herbepaald. Lessenpaketten herschikt, en leermethodes vernieuwd. Het jaar overdoen is uit den boze, en elke leerling wie dat nodig heeft dient persoonlijk begeleid worden.
Oudere leerkrachten (op 50 ben je tegenwoordig oud) zien zo niet zitten zitten, en jongeren bedanken voor een job welke door de onderwijsvakbonden als het meest afmattend, stresserend frustrerend en ondankbaar beroep wordt voorgesteld. (alsof er geen bandwerk,marketingsector, e.d. zou bestaan)
Onlangs kreeg ik via de school een vragenlijst van de inspectie ter invulling waarin op zijn zachts gezegd, nogal wat onzinnige vragen. Of moet ikzeggen: vragen waaruit men met de antwoorden de meest onzinnige dingen kan besluiten.
Een voorbeeld:op de vraag Wat vindt U van de hoeveelheid huiswerk? gaat zoweliemand die vindt dat er teveel huiswerk is, als diegene die meent dat er te weinig huiswerk wordt gegeven,hetzelfde antwoord geven (ontevreden) Wat is dan de waarde van zon antwoord?
En, bent U tevreden over de leraar?Hoe moeten wij dat nou beoordelen?Beschikken wij daartoe over de nodige waardemeters?Neen dus. Dus bepalen wij die zelf maar, en aangezien wij mensen, van natuur egocentrisch zijn, bepalen wij die waardemeters volgensonze eigen individuele noden.
Ouders die (de mogelijkheid hebben om) hun kinderen voor en na de schooluren zelf op te vangen verwachten van een hoofdzakelijk goed onderwijs. Voor het onderdeel opvoeding en sociale vaardigheden kunnen zij zelf instaan.
Voor diegenen die op weekdagen beiden van 7 tot 19 uur (voor hen) belangrijker zaken te doen hebben, verwachten dat de school niet enkel tijdens de lesuren, maar ook tijdens de voorschoolse, tussentijdse, en naschoolse opvang voor de nodige begeleiding zorgen. Vroeger stuurden men hun kinderen in dat geval naar een internaat, maar ja die werden (worden) niet voor het overgrote deel door de gemeenschap gefinancierd.
Enige tijd geleden wou het Ministerie van Onderwijs van ons wetenhoeveel we verdienden, en welke opleiding we hadden genoten. Blijkt dat kinderen van lagere opgeleiden en kansarme gezinnen het moeilijker hebben op school, en daarvoor dus meer middelen dienen vrijgemaakt te worden. Dus: hoe dommer en armer we zijn, hoe meer geld de school krijgt.Persoonlijk vond ik dat een aanslag op mijn privacy, maar goed, gelukkig is de meerderheid van de ouders in deze school niet zo moeilijk als ik.
Als ouder (en voorzitter van de schoolraad) was is enigszins verbaasd over deze vraagstelling. Ik veronderstelde dat men dat in tijden van computers, databases en SIS-kaarten daarmee niet meer lastig moest vallen. Bovendien vraag ik mij af waarvoor al die statistieken, verslagen, rapporten en schemas waar directies en leraars zich tegenwoordig allemaal moeten mee bezig houden, wel voor dienen. Blijkbaar hebben die weinig of geen nut en kan men die gerust afschaffen om zodoende meer tijd vrij te maken om te doen waarvoor ze gevraagd zijn: les geven.
Het eenvoudige principe van oordelen volgens het resultaat is blijkbaar wat te simpel en dus niet passend in de denkwereld van diegenen wegens hun hoge opleiding misschien de begane grond niet meer raken.
Dat het Belgische onderwijssysteem, dank zij haar resultaten, al jaar en dag als de beste in Europa is en bij de besten in de wereld behoort, en men een winnend paard best niet wisselt, doet schijnbaar niets ter zake. Daarenboven lijken de wijzigingen en hervormingen van de laatste jaren, en de plannen voor de toekomst, beangstigend veel op de hervormingen die het onderwijs in Nederland de laatste twintig jaar heeft ondergaan. Wie weet hoe het onderwijs er in Nederland heden ten dage aan toe is kijkt met verbijstering toe hoe men ook hier één van de belangrijkste peilers van onze maatschappij door betonrot laat aantasten.
Op het einde van het schooljaar zou een wat meer positief artikel misschien beter geoogd hebben, maar behalve de directie en het lerarenkorps van deze school te prijzen voor hun inzet en prestaties (zowel individueel als in teamverband), kon ik niet zo gek veel bedenken, dus
Het mag niet maar je doet maar Op 21 november 1995 stierf de 16-jarige Kim Saadeldin. In de jeugdstrafinstelling te MOL waar hij, nadat hij was opgepakt voor het gebruik en kweken van cannabis door de jeugdrechter was opgesloten. Het werd zijn dood. Cannabis, reeds 4500 jaar geleden geteeld in China en reeds vroeg via Afrika overgebracht naar Europa, waar het sinds de 16de eeuw wordt geteeld. Pas vanaf 1950 zijn hasj en de gedroogde bladeren van de plant (marihuana, pot, grass, weed,...) bekend geworden bij grote delen van de bevolking in Europa en de Verenigde Staten. In 1954 werd in de Verenigde Staten de consumptie van marihuana verboden, hierin later gevolgd door de Europese landen. Het gebruik van marihuana voor medische gebruik was tot heden is enkel in Canada en Nederland toelaten. Uit verschillende onderzoeken blijkt dat er wel degelijk meer dan één risico verbonden aan het gebruik van cannabis, vooral het roken ervan. Een 'jointje' bevat twee keer zoveel de kankerverwekkende stof "teer" dan een gewone sigaret. Het diep te inhaleren voor een optimaal effect, maakt de rookmethode nog schadelijker. Een Schotse wetenschappelijke studie wijst er ook op dat het roken van cannabis kan leiden tot "emfyseem", het versneld afsterven van de longblaasjes. Ook gewone tabak roken berokkent de longblaasjes schade, maar bij cannabis is het effect veel sterker. Drie joints per dag hebben volgens de studie een schadelijk effect dat vergelijkbaar is met het roken van twintig gewone sigaretten. Hasj ondermijnt ook het logisch denkvermogen, vermindert de concentratie en tast het kortetermijngeheugen aan. Een ander mogelijk effect van regelmatig gebruik is de afname van de vruchtbaarheid, maar dit herstelt zich, wanneer het gebruik wordt gestaakt. Volgens een recent Australisch onderzoek kan veelvuldig cannabisgebruik bij jonge vrouwen leiden tot depressie en angststoornissen. Een onderzoek aan de universiteit van Harvard bewijst dat het roken van marihuana kan leiden tot hartaanvallen. Mensen van middelbare leeftijd die marihuana roken, hebben in het uur na het opsteken van hun joint vijf maal meer kans om een hartaanval te krijgen. In de uren nadien daalt het risico opnieuw tot normaal. Een vervijfvoudigd risico is niet meteen een probleem voor een normaal gezond persoon, vijf keer weinig is nog steeds weinig. Voor mensen die reeds een verhoogd risico hebben (diabetes, overgewicht, hoge bloeddruk), is een vervijfvoudiging wel problematisch. Niemand kan ontkennen dat cannabis bij jongeren stilaan populair aan het worden is Een onderzoek van het Europees Waarnemingscentrum voor Drugs en Drugsverslaving toont aan dat ruim 45 miljoen Europeanen (18 procent van de 15- tot 64-jarigen) minstens een keer in hun leven cannabis geprobeerd hebben. Een op vier van de 15- en 16-jarigen en bijna 40 procent van de 18-jarigen heeft ooit cannabis gebruikt. Volgens een onderzoek van het Wetenschappelijk Instituut voor Volksgezondheid geeft een kwart van de leerlingen van Belgische secundaire scholen toe dat ze ooit een joint gerookt hebben. Bij jongens ligt dat percentage nog iets hoger dan bij meisjes. Er is een verschil in het gebruik tussen jongens en meisjes. Jongens "scoren" beter. Het drugsgebruik op scholen is het hoogst in de leeftijdscategorie van de 17- en 18-jarigen. Zelfs veertig procent van de jongens van die leeftijd zegt ooit al een joint geprobeerd te hebben. Waarschijnlijk is nieuwsgierigheid de voornaamste verklaring voor het spectaculaire cannabisgebruik bij jongeren. Jongeren experimenteren er op los en het feit dat het gebruik van cannabis (nog steeds) verboden is, (al denken velen ten onrechte dat de "drugsnota " reeds wet geworden is) maakt het alleen maar spannender en stoerder. Om die redenen relativeren onderzoekers de cijfers. Het nieuwe drugbeleid (gedoogbeleid) Vorig jaar stelde de regering haar nieuw drugsbeleid voor. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, blijft ook daarin het gebruik van cannabis strafbaar. Enig verschil met voorheen is dat in bepaalde gevallen het gebruik van cannabis niet vervolgd wordt. Het principe is dat wanneer een volwassene (+18j.) met een hoeveelheid cannabis voor eigen gebruik wordt aangetroffen, er geen proces-verbaal meer wordt opgesteld en de volwassene bijgevolg niet vervolgd wordt. Hierop zijn twee uitzonderingen: · Aanwijzingen van problematisch gebruik (in de drugnota omschreven als "een gebruikspatroon dat men niet langer onder controle heeft"); · openbare overlast en gebruik in aanwezigheid van minderjarigen. Blijft echter wel vervolgbaar:: · Het bezit van een hoeveelheid cannabis die niet bestemd is voor persoonlijk gebruik; (hoeveel dat is blijft in het vage) · het bezit van harddrugs (cocaïne, heroïne, XTC,...); · de verkoop van alle illegale drugs, inclusief cannabis; (hier wordt dus niet het woord "verdelen" (dealen) gebruikt, vraag is: wat indien het gratis wordt aangeboden?) · gebruik en bezit van cannabis door minderjarigen. Voor minderjarigen die met cannabis worden aangetroffen, zal er dus steeds een proces-verbaal worden opgemaakt. De ouders zullen in alle gevallen worden verwittigd en gehoord; · cannabis roken in een café of jeugdclub; · het bezitten van zelfgekweekte cannabis (het wordt in de toekomst wel niet meer vervolgd als voldaan wordt aan de bovenvermelde voorwaarden); · het onder invloed van cannabis besturen van een voertuig; · in- en uitvoer. Het invoeren van cannabis blijft vervolgbaar maar volwassenen zullen niet meer vervolgd worden als aan bovenstaande voorwaarden voldaan wordt. · Het uitvoeren van cannabis wordt niet gedoogd. Ook in Nederland is dit strafbaar. Dit impliceert dat wie zich in Nederland gaat bevoorraden een misdrijf pleegt volgens de Nederlandse wetgeving. Kritiek op het beleid Er is op geen enkele manier aangegeven tot welke hoeveelheid cannabis je nog kan spreken van eigen gebruik. Het begrip "overlast" is ook niet duidelijk gedefinieerd. Beide criteria werken de willekeur van politiemensen in de hand. Cannabis blijft in het strafrecht. Druggebruik onder de bovenvermelde criteria is gedepenaliseerd (de gebruiker wordt niet vervolgd) maar blijft toch strafbaar. Iemand moet me toch eens de logica welke men hier hanteert uitleggen. Het is strafbaar, maar je wordt niet gestraft .je mag iets niet doen, maar men sluit de ogen als je 't doet. Het is niet toegelaten maar onder een reeks, soms vaag interpreteerbare voorwaarden men gaat het toch tolereren Nooit gehoord van " rechtszekerheid "? Bovendien blijven het verkopen en importeren van cannabis vervolgbaar Vraag is hoe men dan op een legale manier aan de softdrug kan komen? Nog iets: dealen blijft een vervolgbaar misdrijf. 'Verkopen' (of verdelen) is alleen mogelijk als de "gebruiker" meewerkt . Dus : iemand die cannabis koopt werkt mee aan een misdrijf Naar mijn weten is het in het Belgisch strafrecht nog steeds zo dat een medeplichtige aan een misdrijf als mededader wordt beschouwd en ook strafbaar is. Je mag dus cannabis (voor eigen gebruik) in bezit hebben, maar je mag het nooit gekocht hebben begrijpen wie kan. Maatschappelijk draagvlak De vraag is hoe de bevolking staat ten opzichte van cannabis en de legalisering ervan. Op dit punt lopen de onderzoeken nogal uiteen. Een onderzoek gevoerd door wetenschappers van de Universiteit Gent concludeert dat slechts een op zes (zestien procent) Vlamingen het gebruik van softdrugs aanvaardbaar vindt. Het onderzoek dateert van 1998 maar is pas in 2001 gepubliceerd. Volgens een onderzoek gevoerd door een team van de Brusselse universiteit ULB in opdracht van de Franstalige krant Le Soir twee jaar geleden, vindt tot 44,8 procent van de Belgen dat het roken van softdrugs door de vingers moet worden gezien. Ten slotte blijken de "mensen in het veld" de hulpverleners, de drug-preventiediensten e.d. niet erg opgezet met deze nieuwe aanpak. Maar zoals meer voorkomt blijken deze volgens de beleidsmakers waarschijnlijk niet over de nodige competentie te beschikken opdat men daar rekening zou mee te houden.
