Het ei van Verhofstadt.

Zoals Colombus indertijd een eenvoudige oplossing vond voor een ei dat maar niet op zijn kop wilde blijven staan, zo komt onze federale eerste minister, als een onvervalste ‘Eenoog in het spreekwoordelijke land van blinden’, met een oplossing die onze wankele economie terug het elan van de jaren zestig zou moeten geven.

Niemand betwijfelt dat de westerse industrielanden, betreffende loonkost op geen enkele wijze kunnen concurreren met de Oostbloklanden, laat staan met opkomende nieuwe economische machten zoals China en India.

De boosdoener is ons sociaal zekerheidstelsel, dat voor het grootste deel door de werkgevers wordt gefinancierd. Samen met een sterke vermindering van de Venootschapsbelasting, zien echte kapitalisten in het hervormen (geleidelijk afbouwen) van het sociaal zekerheidstelsel, dan ook als het enige middel om “onze” toekomst veilig te stellen..

Op die manier zou onze loonkost met 30-a 40% verminderd kunnen worden. (hoewel dat niet echt veel aarde aan de dijk zou brengen, gezien de loonkosten tussen West-Europa en Azië zich verhouden van 1 tot 10-12)

Maar omdat voorlopig de ‘linkse’ (sociale) krachten nog een relatief dikke vinger in de pap hebben, is dat politiek een niet echt haalbare optie. Daarom komt onze federale eerste minister met een wondermiddel aandraven waardoor er (op het eerste zicht) niet geraakt wordt aan onze sociale verworvenheden.

Door de lasten die werkgevers betalen (sociale bijdragen op het loon, vennootschapsbelastingen, enz) sterk te verminderen of zelfs af te schaffen en het inkomensverlies voor de gemeenschap te vervangen door verhoging van BTW op consumptiegoederen en bijkomende taksen en accijnzen, en dit te verkopen als ‘belastingsvermindering’ hoopt hij, behalve zijn coalitiepartners, ook de andere Europese landen mee in de boot te krijgen.

Naar de bevolking toe wordt een dergelijke oplossing voorgesteld als sociaal, humaan, en een adequaat middel om het steeds groeiend probleem van delokalisatie van bedrijven naar het oosten, met de daar aan gekoppelde werkloosheid, een halt toe te roepen.

Een eenvoudige rekenoefening leert echter dat men niet op Verhofstadt moest wachten om het warm water uit te vinden:

Op een maandbrutoloon van € 2000 betaalt een werkgever gemiddeld € 680 sociale lasten en draagt de werknemer gemiddeld € 260 af.

Indien deze bijdragen zouden wegvallen, zou iedereen tevreden kunnen zijn: de werknemer zijn nettoloon stijft met € 260 en de loonlast van de werkgever daalt met € 680.

Als gevolg daar van ontvangt de Staat € 940 minder sociale bijdragen, maar in het recept van onze wonderboy wordt dit bedrag gerecupereerd door hogere BTW op de consumptiegoederen en hogere en/of bijkomende taksen.

Eindresultaat: alhoewel de werknemer netto € 260 meer verdient, geeft hij door de (btw en accijnzen) stijging van de consumptieprijzen tegelijkertijd ook € 940 meer uit! Dus een netto meeruitgave van € 680,- (dus in feite wordt in dit systeem de werkgeversbijdrage door de werknemer betaald)

Gelukkig voor wie werk heeft wordt de pil wat verguld daar de meeruitgave van € 940 voor een deel ook gedragen worden door diegenen die voor hun inkomen afhangen van een leefloon, werklozensteun, ziekte-uitkeringen enz. Zij krijgen uiteraard geen frank meer, maar moeten wel door de verhoging van BTW en taksen aardig wat meer uitgeven. (dus de gebruikers van het sociale zekerheidsysteem betalen een niet onbelangrijk deel van de rekening)

Wie wordt er beter van? Juist! De aandeelhouder die zijn winsten (dividenden) aanzienlijk ziet stijgen. En uiteraard de meerverdiener. Want gezien de BTW, taksen en accijnzen per eenheid voor iedereen het zelfde zijn, heeft dat als gevolg dat hoe meer men verdient, hoe minder men procentueel bijdraagt aan de inlevering.

Dus zowat het tegenovergestelde van ons huidig systeem: Tot vandaag betalen de hogere inkomens procentueel ook meer af aan de gemeenschap (hoe sterker de schouder, hoe groter de draagkracht). Met Verhofstadt “zijn ei” wordt het systeem op zijn kop gezet: hoe meer men verdient, hoe minder men procentueel bijdraagt aan de gemeenschap.

Een belastingverlaging voor de grootverdieners, en hoe meer men verdient hoe groter (procentueel) de belastingsverlaging.

Daartegenover draait het voorgestelde systeem uit op een belastingsverhoging voor de modaal- en kleinsverdieners, en hoe minder men verdient hoe meer belastingen (procentueel) men betaalt.

Een nieuwe poging van de rechts-liberale goeroes die de ‘regulerende’ en herverdelende belasting op het inkomen geleidelijk wil vervangen door lineaire lasten die geen rekening houden met draagkracht van de burger.

Een voorstel dat moeilijk nog kapitalistischer, rechtser en asocialer kan. Schrijver dezes is benieuwd in hoever de linkse realo’s en salonsocialisten daar in trappen.

Renaat Van Poelvoorde