14/10/2005

Voor de tweede maal op rij moeten principiële socialisten toezien hoe hun vertegenwoordigers in het federaal beleid, in mede-aanbidding van de heilige koe van het begrotingsevenwicht, incivieke medeburgers ter hulp roepen.

Dit maal noemt men het geen ‘fiscale amnestie’, want, je weet nog, die was ‘eenmalig’, en daarom gebruikt men deze maal de omschrijving ‘regularisatie’ De asociale spaarders, die met hun, al dan niet zwart spaargeld naar het buitenland vluchtten, met de bedoeling te ontsnappen aan hun burgerplicht een deel van de opbrengst ervan aan de gemeenschap af te staan, krijgen nu een tweede kans het om het ‘berouwvol’ (?) naar de heimat terug te brengen. Met het betalen van de gewone roerende voorheffing van 15% wordt dan de spons geveegd over het feit dat zij samen met alle andere fraudeurs voor een deel medeverantwoordelijk zijn dat hun plichtsbewuste landgenoten zoveel directe en indirecte belastingen betalen.

Het getuigt van een vergaand sarcasme om een dergelijke maatregel toe te laten, laat staan te verdedigen. De strijd tegen de fiscale fraude tot één van de speerpunten van het socialistische programma maken, en tegelijkertijd diezelfde fraudeurs, om opportunistische reden straffeloosheid te beloven indien zij tot inkeer komen, is niet bepaald een voorbeeld van geloofwaardigheid… Ontwaakt, lichtgelovigen der aarde, zou men denken…

Als dergelijke elementen de richting van het herbronningcongres gaan bepalen, ben ik bang dat ik het moeilijk ga krijgen om mijn dorst te laven.

Renaat van Poelvoorde