Meer dan honderd dagen is men in de federale keuken achter gesloten deuren moeizaam maar koortsachtig bezig om een ‘regeringsgerecht ‘ te brouwen dat niemand echt zal lusten. Maar omdat iedereen er wel een enkele van zijn eigen ingrediënten zal in smaken, zal men het uiteindelijk ,weliswaar met lange tanden, en zonder enthousiasme naar binnen werken. Alhoewel er voor het ogenblik een interim-chef-kok aan de slag is, moet de uiteindelijke samenstelling van het keukenpersoneel er toch voor zorgen dat het gerecht zoveel mogelijk rechtse en zo weinig mogelijk linkse kruiden bevat.

Ondertussen zijn de Vlaamse politici, daarin gesteund door de media, ijverig bezig de niet begrijpende afstammelingen van Jan Breidel en Pieter De Kininck te indoctrineren, zodoende voldoende maatschappelijk draagvlak creërend voor en verdere ‘verdamping’ van het federale België, en een de facto onafhankelijk Vlaanderen. Iets wat naar hun zeggen, voor meer werkgelegenheid, grotere koopkracht, en een (nog) beter leven zal zorgen.

Zoals in de natuurkunde verwekt actie ook een reactie. Het gevolg is dat de Franstalige politici het ‘Vlaamse verhaal’ gewoon maar hoeven ‘om te draaien’. Want niet alleen Franstalige economieprofessors wijzen er op dat het ‘verzelfstandigen’ van Wallonië, en het verder verminderen van de federale ‘invloed’, nefast zal zijn voor dit stilaan uit het economisch moeras klauterende landsgedeelte. De historische ‘afkeer’ voor de ‘Vlaamse boerentaal’ welke voorheen heerste bij menig Franstalige, maakt begrijpelijkerwijs steeds meer plaats voor verbijstering over zoveel Vlaams egoïsme, individualisme, hebzucht en gebrek aan solidariteit en samenhorigheidsgevoel.

Als wij alle retoriek ter zake even terzijde laten en nagaan welke gevolgen een verdere regionalisering betekent voor de machtsposities van de naar défederalisering vragende Vlaamse politieke én economische wereld, dan wordt het duidelijk voor wie en waarom het verder uitkleden van de Belgische staat een goede zaak is. Met betrekking op federale bevoegdheden moeten vandaag Vlaamse partijen zoals de CD&V, VLD en Sp.a, het in het nationale parlement doen met respectievelijk 18.5, 11,8 en 10,3% van de macht. In het Vlaams parlement echter zou de CD&V vandaag 30%, de VLD 19% en Sp.a 16% van het stemvolume bezitten. Dus hun macht is percentsgewijs groter voor Vlaamse dan voor Federale bevoegdheden. Dat Vlaamse partijen dus voor een grotere bevoegdheidsoverdracht zijn is dus de logica zelf. Voor de Waalse partijen ligt dat ietwat anders. Uiteraard hebben ook zij het voordeel van een grotere machtsuitoefening op regionaal vlak, maar in tegenstelling tot hun Vlaamse zusters kunnen zij daar bij gebrek aan economische macht (welvaart), bitter weinig mee aanrichten. Per (economisch) saldo hebben de Waalse partijen dus in feiten meer macht in het federale parlement.

De Belgische wapenspreuk klinkt vanaf nu, niet enkel taalkundig, maar ook inhoudelijk anders in beide landsdelen: “L'union fait la force” voor de Walen, en “Tweedracht maakt macht” voor de Vlamingen.

Volgens de Vlaamse werkgeversorganisaties heeft ook de in Vlaanderen gehuisveste zakenwereld alle baat bij een doorgedreven regionalisering. Aangezien zowel de linkse partijen als vakbonden in een overheersend politiek rechts Vlaanderen noodgedwongen eerder een centrumpositie innemen, is het einde van België voor VOKA en UNIZO als het ware een natte droom. Dat het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) daar een heel andere mening over heeft, roept toch wel vragen op over de beweegreden van de Vlaamse ondernemersverenigingen.

Afgezien van de nadelige gevolgen welke een verdere splitsing voor het zuidelijk landsgedeelte zou betekenen, blijft hoe dan ook de vraag of men via Vlaamse bevoegdheid betere wetten maakt dan via federale bevoegdheid. Of een regelgeving, uitsluitend voor Vlaamse bedrijven, werknemers en burgers, voor die bedrijven, werknemers en burgers, beter zou zijn dan die welke door de federale overheid wordt uitgevaardigd en voor het ganse land van toepassing is.

Blijft ook de vraag hoe een verdere overdracht van federale bevoegdheden naar de regio’s, te rijmen valt met de theorie, aangehangen door diezelfde Vlaamse partijen, dat de eenmaking van Europa, met overdracht van nationale regelgeving naar het Europees niveau, juist op economisch- en dus welvaartvlak voor ons allen een zegen is.

Er is een flagrante tegenstrijdigheid tussen, enerzijds de voorstanders van een verenigd Europa, die stellen dat de economische problematiek, en het daaraan gekoppeld beleid voor ondernemingen en werkgelegenheid, enkel geglobaliseerd daadwerkelijk kan worden aangepakt, en anderzijds de voorstanders van een Belgische geregionaliseerd ondernemers- en werkgelegenheidsbeleid, die dat argumenteren met o.a. sloganeske stellingen zoals: “een werkloze uit Luik is niet dezelfde als een werkloze uit Oostende”

De Vlaamse politieke partijen en -bedrijfswereld, die al naargelang het hen uitkomt, zowel een verenigd Europa als een opgesplitst België voorstaan, ontkennen deze tegenstrijdigheid in hun stelling omdat zij, naar eigen zeggen, een verenigd Europa als een “Europa der regio’s” zien (what’s in a name).

Hoe dan ook, zowel Met een verenigd Europa als met een geregionaliseerd België, zullen er wel degelijk mensen zijn die er goed bij varen. Maar ik twijfel er echter sterk aan dat U en ik daar toe behoren…

Renaat van Poelvoorde

23-09-2007 om 18:06 geschreven door Renaat  

Voortaan kunnen incivieke burgers met hun zwart geld dat de vrucht is van doordeweekse belastingontduiking, zoals het ontwijken van successierechten  of gesjoemel met een belastingaangifte probleemloos en zonder risico terecht bij de banken, de verzekeraars advocaten, notarissen, beleggingsinstellingen, diamantairs en gelijk welke andere tussenpersoon, met de bedoeling het daar te deponeren en zo mogelijks een aardig interestje op te leveren. Met het gewijzigde artikel 505 van het strafwetboek in de hand mag eenieder  voortaan zwart geld aannemen zonder een vervolging wegens heling te riskeren. Althans, enkel als het gaat om zwart geld dat dus afkomstig is van 'huis-tuin-en-keukenbelastingfraude'.  Wie de opbrengsten van bijvoorbeeld een btw-carrouselfraude aanneemt of bewaart, riskeert daarentegen, nog steeds een vervolging voor heling, maar wie 'doordeweeks' zwart geld aanneemt, riskeert helemaal niets. De financiële parketmagistraten betreuren de wetswijziging en vrezen dat het een pak lastiger wordt om zelfs grote helers te laten veroordelen. Het gewijzigde artikel 505 van het Strafwetboek is van toepassing op iedereen, alle beroepsgroepen en rechtspersonen, dus ook op U en ik!

Artikel 505 gaat over heling. Het bestraft iedereen die illegale opbrengsten - van pakweg een gestolen auto tot verduisterde geldbedragen - koopt, ruilt, ontvangt, bezit, bewaart of beheert. Daarop staan celstraffen tot vijf jaar en boetes tot een half miljoen euro. Door de wetswijziging bestaat dat op fiscaal vlak nog enkel de heling van zwart geld afkomstig uit ernstige en georganiseerde fiscale fraude waarbij 'bijzonder ingewikkelde mechanismen of procedés van internationale omvang' zijn gebruikt.

De wetswijziging komt tegemoet aan een verzuchting van Febelfin, de belangenvereniging van de financiële sector. Volgens de oude wettekst konden  zelfs loketbedienden  vervolgd worden voor heling als ze zomaar het zwart geld van hun klanten aanvaardden. Met de afschaffing van de papieren kasbons, obligaties en andere effecten aan toonder vanaf 1 januari volgend jaar zou dat risico zich voor het eerst op zeer grote schaal voordoen omdat veel van het spaargeld dat in papieren effecten steekt fiscaal niet helemaal zuiver op de graat is.

Met de afschaffing van de papieren geldwaarden aan toonder trachtte men het ‘opbergen’ van zwart geld te bemoeilijken en het verwerven of bezitten ervan te ontraden. En dat kon volgens de financiële sector natuurlijk niet, want daardoor zouden al die financiële instellingen heel wat inkomsten aan hun neus zien voorbijgaan omdat een aanzienlijk deel van de ‘brave’ burgers hun zwart geld elders zou laten ‘witwassen’

Eén en ander bewijst nog maar eens dat in ons kapitalistisch systeem de werkelijke macht niet bij de politiek licht maar bij de financieel-economische wereld. Als de politieke regelgeving wat te veel in hun vaarwater terecht komt wordt zij onmiddellijk teruggefloten.

Op 10 juni jl. zijn wij dus enkel de marionetten  van de macht gaan kiezen…   

30-08-2007 om 09:23 geschreven door Renaat  

11-08-2007 om 08:05 geschreven door Renaat  

De jaren ’60 was een periode waarin wij ons kunnen bevrijden hebben van, wat we toentertijd als oubollige maatschappelijke instituten omschreven. Vandaag is het echter twijfelachting of ons dat de beoogde vrijheid gebracht heeft. Daarentegen heeft de mondiale ‘groeispurt’ een massa nieuwe economische en sociale geplogenheden gecreëerd die zowel een culturele als structurele stempel drukken op onze niet-zakelijke instellingen. Door het wegvallen van de oude instituties is de samenleving onstabiel en sociaal versplinterd. Het nieuwe kapitalismesysteem, waar sociale status is gebaseerd op verdiensten heeft het stilaan gewonnen van de bureaucratie.

Om succesvol te zijn in deze nieuwe tijden, moeten men de volgende drie problemen op kunnen lossen. Men moet ten eerste in staat zijn om zelf zijn levensverhaal te improviseren, of het zonder stevig zelfbewustzijn stellen. Ten tweede moet men potentiële talenten kunnen aanboren, want deze worden geacht meer waard te zijn dan de bewezen prestaties uit het verleden, en men moet ten derde zijn verleden, zijn drang tot behoudsgezindheid, los kunnen laten. Door het nieuwe kapitalisme zijn instellingen, vaardigheden en consumptiepatronen veranderd.

Of deze veranderingen de beloofde vrijheid brengen, is nog maar de vraag. Het type van mens met de ‘ideale' eigenschappen die het nieuwe kapitalisme nodig heeft, is in feiten onmenselijk. Bovendien is dat in een sociale samenleving, waartoe wij van nature gedwongen worden, eigenlijk ook niet wenselijk. Enkel een heel kleine groep beschikt over de nodige capaciteiten om in deze omstandigheden succesvol te zijn en te blijven. Een overgrote meerderheid zal hoe dan ook in de moderne kapitalistische ‘vrije’ structuren nog meer gevangen zijn dan het ooit het geval was in de oude bureaucratische instituten.

Het westerse staatssocialisme van de jaren vijftig-zestig mag dan niet de bevrijding van de  bureaucratische instituten gebracht hebben, ze was en blijft voorlopig de enig werkbaar systeem om de nodige continuïteit te geven aan de samenleving.

Eigenlijk was de “bevrijdingsbeweging” in de 60-er jaren slechts een 'ijzeren kooi', voor velen zowel een gevangenis als een thuis, welke ons, nu verwoest door onze welvaarts - consumptiemaatschappij, overlaat  aan het naakte kapitalisme.

Toegegeven, het klinkt niet erg origineel, maar misschien is het de hoogste tijd dat wij terug meer oog krijgen voor de werkelijke menselijke behoeften. Door creatie van nieuwe instituten of het laten herleven van oude, moet het individu weer een levensverhaal kunnen maken, waarin niet alleen talent, maar ook vaardigheden weer belangrijk  zijn. Ook vakmanschap, toewijding en duurzaamheid verdienen herwaardering ten opzichte van potentiële en latente capaciteiten. Enkel onder die voorwaarden krijgt iedereen de mogelijkheid zijn nuttigheid in de samenleving te bewijzen.

Ondanks bureaucratie, meritocratie, nieuw of oud kapitalisme, zijn wij nog steeds sociaal levende zoogdieren. Daar zal wetenschap,noch economie iets wezenlijk aan kunnen veranderen. En dat is maar goed ook!

01-08-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

In vergelijking met de ons omringende landen is onze elektriciteitfactuur te duur, zijn onze telefoon en GSM-tarieven buitenissig en betalen wij te veel voor onze internetverbinding. Waarschijnlijk zouden wij er ook niet van opkijken dat wij ten overstaan van de meeste andere Europese landen ook voor het televisiekijken, al dan niet digitaal, gestroopt worden. Om het plaatje volledig te maken vormen de abnormaal hoge grond- woning- en huurprijzen de kroon op onze 'actieve welvaartstaat' die de laatste jaren door kapitaalaanbiddende organisaties zoals de Wereldbank en de OESO de hemel werd ingeprezen.

Een leefloner met maandelijks 657,37 euro, die nog steeds wacht op een sociale woning en daardoor minimum 350 euro huur en een maandelijkse energiefactuur van minsten 130 euro dient op te hoesten, moet van de resterende 177,37 euro ook nog het waterverbruik en heffingen, tv-kabel- en telefoonabonnement, ziekteverzekeringspremie, brandverzekering, en afvaltaksen zien te betalen. Dat hij daar nog voldoende van overhoudt om voeding te kopen, ten einde niet te verhongeren, is mij een compleet raadsel! Dat men in het rijkste land van Europa en één van de rijkste regio's in de wereld minimumpensioenen van 757.29 euro tolereert is op zijn zachts gezegd niet begrijpbaar. Maar dat men aan die, toch nog altijd schandalig lage bedragen is gekomen na een 'aanzienlijke inhaalbeweging' zoals de uitredende regering met enige fierheid zegt, is ronduit schandalig.

Waar er echter geen woorden voor zijn is het feit dat de zorg om daar écht wat aan te doen, helemaal niet op de onderhandelingstafel voor de komende regering ligt. Die tafel wordt helemaal ingenomen door het monster van de 'staatshervorming'. Een staatshervorming waar leefloners, mensen met kleine pensioenen en minimumloners helemaal niets aan hebben, integendeel...

15-07-2007 om 10:54 geschreven door Renaat  

Nergens in de berichtgeving daarover las ik iets over het (vermoedelijk) aantal toeschouwers die de verplaatsing naar die optredens met de wagen hebben gemaakt en hoeveel ton afval, bestemd voor de verbrandingsovens, er 'the day after' is opgeruimd. Kwestie om een afweging te kunnen maken over de toegevoegde waarde.

Enige decennia geleden deed Bod Geldof iets dergelijks om ons de schrijnende honger in Biafra onder de neus te duwen.  Dat er nu wereldwijd dagelijks nog 30.000 mensen de hongerdood sterven geeft weinig hoop dat Al Gore's initiatief veel aarde aan de dijk zal brengen. Laten wij dus alvast beginnen om ze te verhogen...de dijken, bedoel ik dan...

08-07-2007 om 11:50 geschreven door Renaat  

In België breekt men zich het hoofd over de vraag welke regeringsvorm de onoverkomelijke communotaire problemen nog onoverkomelijker kunnen maken. Op de jaarlijkse bijeenkomst van de regeringsleiders van de Europese Unie heeft men een ‘luchtfietserijakkoord’ bereikt over hoe, met eenn allegaartje verschillende landen en dito tegenstrijdige belangen, Europa toch ‘slagvaardiger’ kan worden. De welstellende inwoners van de ‘rijke’ landen op deze wereld maken zich op om in de vakantiecentra van de ‘arme’ landen, met hun door ‘hard werken’ verdiende euro’s, grote sier te gaan maken.

In Israël, de Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever heeft men de voorbije vijftig jaren ietwat andere zorgen. De islamitische terreurbeweging, Hamas, heeft met een blitzkrieg de Gaza-strook ingenomen. De Gaza-strook, een gebied westelijk door de zee, zuidelijk door Israel en oostelijk door Egypte begrensd is volledig afgesloten. In feiten heeft Hamas, een staatsgreep gepleegd tegen de president van de Palestijnse gebieden gepleegd. De fundamentalistische organisatie Hamas was al enorm machtig en probeert nu kennelijk haar ene grote concurrent uit te schakelen. Dan staat haar niets in de weg om heel Palestina te regeren. En dat zal ze doen met een harde fundamentalistische vuist.

Ondertussen staat Israël met gekruiste armen en opgetrokken wenkbrauwen naar Europa en Amerika te kijken, als het ware zeggende: “kijk, dit is wat er gebeurt als Israël niet tussenkomt, dit is wat er gebeurt als je een terroristische organisatie zijn gang laat gaan.”

Voor Israël, West-Europa en Amerika en de UNO zijn er nu twee keuzes. De eerste keuze is, wat Europa’s en UNO’s specialiteit is: niets doen. Dan wordt Gaza een strengislamitische enclave waar geen informatie binnenkomt of buitengaat. Een dictatuur gebaseerd op terreur waar vrouwen die buitenshuis komen worden verkracht en vermoord, waar iedereen die niet akkoord is met de harde lijn een kogel in de kop krijgt, en waar de middeleeuwse versie van de Sharia geldt. En Hamas bestaat natuurlijk ook in de andere Palestijnse gebieden, de Westoever. Daar zullen de gevechten iets langer duren, maar Hamas zal triomferen. Als noch Israël, noch Amerika, noch Europa Hamas iets in de weg leggen, dan kan Fatah dat ook niet, simpelweg omdat zij daar de middelen niet toe hebben.

In de voorbije decennia is bewezen dat in dit gebied onderhandelingen en praten niets opleveren, zolang fundamentalistische groepen de macht ondermijnen of ze zelfs nog maar gedeeltelijk bezitten.

Het alternatief is dus een militair ingrijpen. VN-blauwhelmen met een stevig mandaat, steun van de V.S. én van Israël. Hamas moet ontwapend worden en er moet eindelijk eens aan statenbuilding worden gedaan. Infrastructuur, onafhankelijke politie en justitie, in plaats van de willekeur die er ook onder Fatah heerste. In dat geval zien doemdenkers echter een herhaling van wat op dit ogenblik in Irak (en stilaan ook in Afghanistan aan het gebeuren is: een guerrillaoorlog. De militante groeperingen moeten dan worden opgespoord en ontmanteld, bij voorkeur samen met Israëlische troepen die daarin de beste ter wereld zijn. Dan kan tijdens de bezetting de orde worden hersteld, een regering worden verkozen, en kan dat bezet gebied langzaam aan worden losgekoppeld van Israël.

Maar traditiegetrouw, als het om ‘hete hangijzers’ gaat, doet de VN waarschijnlijk helemaal niets. Dan gaat Israël waarschijnlijk de kastanjes uit het vuur halen om te zorgen dat Hamas niet oppermachtig wordt.

En dan gaan wij, traditiegetrouw, waarschijnlijk weer kritiek uiten als Israël weer de zware middelen inzet…

02-07-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Men zou kunnen denken dat na twintig jaar mee aan het bewind te zijn geweest, de socialisten, of beter gezegd, de partij die zegt socialistisch te zijn, er voor gezorgd heeft dat één van hun voornaamste doelstellingen is bereikt, namelijk de minder fortuinlijken in onze maatschappij een degelijke betaalbare huurwoning verschaffen. Niets is echter minder waar, want van de zowat 317.500 gezinnen die recht hebben op een sociale woning zijn er 180.500 die het vooralsnog moeten doen met een dure privé-huurwoning.
De Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen hebben samen 137.000 woningen die ze tegen een lagere prijs dan de marktprijs verhuren aan gezinnen met een laag inkomen die geen huis bezitten. Tot nu toe stond vast dat er 58.000 gezinnen op de wachtlijsten staan, maar het Steunpunt Ruimte en Wonen berekende dat dat minder dan een derde is van wie er recht op heeft. Dat komt gedeeltelijk uit onwetendheid, maar is ook deels te wijten aan de lange wachttijden (3 jaar), een wachttijd welke , indien alle rechthebbenden zich zouden aanmelden, zou oplopen tot 9 jaar... De 180.500 gezinnen die niet krijgen waar ze recht op hebben, betalen gemiddeld 431 euro per maand voor een woning op de particuliere markt. In een sociale woning bedraagt de gemiddelde huurprijs 258 euro per maand, voor een woning die doorgaans beter is.
De huisvestingsmaatschappijen bouwen 2.000 tot 3.000 sociale woningen bij per jaar. Aan dat tempo zal nog een 60-tal jaren zal duren vooraleer het socialistische streefdoel zal bereikt zijn.

Met een centrumrechtse rooms-blauwe regering in het verschiet, ziet dat er niet erg hoopgevend uit...

25-06-2007 om 17:25 geschreven door Renaat  

Sinds zondag 10 juni 2007 sloven allerlei politieke analisten, van professoren via mediacommentatoren tot partijstudiebureaus, zich uit om de oorzaak uit te leggen waarom Paars, en vooral de Sp.a, zo’n klappen heeft gekregen. Waarom extreem rechts over haar hoogtepunt heen is, en centrumrechts in Vlaanderen de lakens uitdeelt. De liberalen zouden hun belastingsvermindering niet goed hebben gecommuniceerd en de socialisten zich te veel op het milieu hebben gefocust. Uiterst rechts heeft haar klassieke migranten- en veiligheidsthema niet op de verkiezingsagenda kunnen plaatsen, en de Christen Democraten zijn er in geslaagd om het positieve ‘goed bestuur’ van Vlaamse regering, waar zij de leiding heef, als voorbeeld te stellen voor een toekomstig nieuw federaal bestuur. Zoals Vlaanderen in 1999 de CVP - dominantie beu was, zou ook Wallonië nu genoeg hebben van de PS-staat en in een verrechtsing de enige mogelijkheid zien om uit het economische dal te klauteren.

Tot daar de samenvatting der analyses van diegenen die geacht worden het te weten.

Ondanks de peilingen de trend al hadden aangegeven, bleven tot en met de verkiezingsdag zelf, de liberalen er steevast op hameren dat “elke burger” dit jaar duizend tot drieduizend euro minder belasting betalen en zij daarvoor beloond zouden worden, terwijl ook de socialisten meenden recht te hebben om de vruchten te plukken van het feit dat zij de pensioenen en uitkeringen zogenaamd “welvaartsvast” hadden gemaakt.

Het heet dat tijdens een verkiezingscampagne de politici bij- en onder de mensen gaan. Voor zover men dan luistert naar wat ‘de mensen’ te zeggen hebben, en die werkelijk zeggen wat ze denken, blijkt de luisterbereidheid niet van die aard dat men daar de passende besluiten uit trekt. Het idee op zich dat men na acht jaar regeren de burger nog moet overtuigen van het ‘goede’ dat men heeft gedaan en nog van plan is te doen, is eigenlijk op zich al absurd te noemen.

Het lukt de politici niet om de befaamde 'communicatiekloof' met de burgerte dichten. Zo maakten de socialistische kopstukken zich sterk dat zij de arbeiders aan de fabriekspoorten zelf zouden gaan overtuigen van de noodzaak en de positieve kanten van het communicatiepact. De arbeiders staan nog steeds te wachten...

Alle spindokters en studiebureaus ten spijt, blijkt dat de burger enkel te door daden te overtuigen is. Daden, hetzij positief, hetzij negatief, waar hij wel degelijk iets van ziet of voelt. En aan positief voelbare daden heeft het vooral tweede paarse regering aan ontbroken.

De inkomstbelastingen zijn inderdaad enigszins gedaald, maar door de vermeerdering van allerlei andere taksen, heffingen en lineaire belastingen, hebben vooral de lagere inkomens daar weinig of niets van ondervonden. Er is zelfs een inkomensgroep die daardoor meer belastingen betalen: namelijk alleenstaanden met gezinslast en de gezinshoofden met vervangingsinkomens, zoals lage pensioenen en werkloosheidsuitkeringen. Die betalen namelijk geen inkomstenbelasting waardoor zij als gevolg van de verschuiving naar taksen en lineaire belastingen dus méér belasting dan voorheen betalen.

De laagste pensioenen, en de leeflonen zijn weliswaar licht verhoogd, maar veel meer dan een achterhaalde lichte inhaaloperatie is dat niet. Wie het moet doen met een minimumpensioen of leefloon moet het geluk hebben om een eigen huis of sociale huurwoning te hebben, zoniet is wat er na betaling van de woonlasten overblijft, gewoonweg trieste armoede, een leven in één van de rijkste regio’s ter wereld onwaardig.

Voor dergelijke mensen zijn staatshervormingen, sluiting van kerncentrales, en activering van ‘onwillige’ of ‘marktonvriendelijke werklozen, niet bepaald een reden tot juichen, laat staan dat ze een wervend effect zouden hebben. Die zijn, zoals zovele andere lotgenoten hen hebben voorgedaan, tegen beter weten in, ofwel bij het Vlaams Belang ofwel bij populisten als een De Decker hun geluk gaan beproeven.

Doordat de Sp.a het voorbije decennium ijverig de vijver van de middeninkomens is gaan bevissen, heeft zij nogal wat welstellende tweeverdieners onder haar kiezerspubliek. Maar sinds de CD&V in de Vlaamse Regering heeft bewezen terug een aanvaardbaar alternatief aan de ‘middeninkomens’ te kunnen bieden, zijn er heel wat ‘schijnroden’ terug naar hun natuurlijke habitat getrokken.

Voor vrijwel alle categorieën van sp.a-kiezers was het goedkeuren door hun ministers van de fiscale amnestie een harde noot om kraken. Deze in feiten vrijwel kostenloze gratieverlening aan al wie de voorbije decennia geweigerd had om zijn deel van de maatschappelijke lasten te dragen en bovendien het aan de maatschappij ontstolen bedrag, op een te verwaarlozen taksering na, mocht behouden, stond lijnrecht tegenover alles wat de socialistische principes inhouden. Realistisch bekeken mag de fiscale amnestie dan een verantwoorde ‘slipper’ zijn, deontologisch was het een onaanvaardbare blunder waardoor heel wat van de inhoud van de vernieuwde principeverklaring van de Sp.a voor elke rechtgeaard sociaalvoelende mens volstrekt ongeloofwaardig is geworden.

Er zijn heel wat rechtgeaard sociaalvoelende mensen die zichzelf geen socialist noemen, zoals er heel wat, zich socialist noemende mensen zijn die in wezen helemaal niet rechtgeaard sociaalvoelend zijn.

Op 10 juni jl zijn dan ook een pak Sp.a-stemmen vanuit beide groepen naar andere, eveneens min of meer ‘sociale’ partijen gegaan. Waarschijnlijk omdat die minder hypocriet en dus geloofwaardiger voorkomen.

Analyses zijn wat ze zijn. Maar toch is er één analyse waar men belang moet aan schenken: deze die de kiezer heeft gemaakt...

Renaat van Poelvoorde

16-06-2007 om 12:47 geschreven door Renaat  

Volgens het Vlaams Economisch Verbond, in feite de Vlaamse dochterorganisatie van het VBO, is “de VDAB een goed werkende instelling die met slechte grondstoffen moet werken”. Met die ‘grondstoffen’ bedoeld zij dan de werkzoekenden die ingeschreven zijn bij de Vlaamse Dienst Voor Arbeidsbemiddeling. Dus voor de VDAB is deze uitspraak, van Philippe Muyters, gedelegeerd bestuurder van VOKA. niet bepaald vleiend.

Uit de enquête van zijn organisatie blijkt dat de bedrijven zich liever tot uitzendkantoren richten om hun vacatures in te vullen, ook al staan de overgrote meerderheid van de daar aangemelde kandidaten eveneens bij de VDAB ingeschreven als werkzoekende. Eén derde van de bedrijven vindt het zelfs niet eens nodig om hun vacatures te melden bij de VDAB, en dat stelt de klaagzang van de bedrijfswereld over de zogenaamde krapte op de arbeidsmarkt toch enigszins in vraag.

Hoe dan ook, er is wel degelijk een verschil tussen de uitzendkantoren en de VDAB: het verschil ligt hem niet zozeer in de kwaliteit van de zich aanbiedende kandidaten, maar eerder aan het feit dat private kantoren het zich kunnen veroorloven om moeilijker plaatsbare werkzoekenden links te laten liggen en enkel het zogenaamde “kruim” van de arbeidsmarkt af te romen. Uitzendkantoren zijn privéondernemingen waar de de doelstelling winst te maken is, en die winst maken zij met werkloosheid. Daarentegen is de doelstelling van de VDAB, niet om winst te maken aan het plaatsen van kandidaten,  maar om alle werkzoekenden aan een job helpen.

De reden van de lage kwaliteit van de werkzoekenden ligt volgens de werkgevers bij het té kleine verschil tussen de werkloosheidsuitkeringen en de laagste lonen.  Vraag is of voor de werkgevers de oplossing ligt in de verlaging van de werkloosheidsuitkering, dan wel de verhoging van de minimumlonen.  Misschien kan men  het alles overheersende dogma van de vrije markt, waar de prijzen stijgen bij een krap aanbod en een grote vraag, ook op de arbeidsmarkt laten gelden, maar begrijpelijkerwijs hoeft men van  werkgeverszijde die ideologische consequentie niet te verwachten.

De resultaten van deze enquête die het VEV heeft uitgevoerd, en waaruit zij de hierboven aangehaalde besluiten destilleren, zouden best ook eens de  SP.a, en vooral dan de voorzitter van deze partij, aan het denken mogen zetten over de opportuniteit van het regionaliseren van de Belgische arbeidsmarkt. Aangezien de VDAB een Vlaamse dienst is, mag  meteen duidelijk zijn dat de voornaamste oorzaak van een niet soepel werkende arbeidsmarkt niet ligt aan het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië, maar eerder aan het gebrek aan soepelheid en creativiteit van de werkgevers.  

Hoe is het mogelijk dat in een land dat over uitmuntend onderwijs beschikt,  een uitstekend presterende arbeidsbemiddelingdienst heeft  met een uitmuntende beroepsopleiding, waar mensen van heinde en verre komen om er werk te zoeken en een bestaan op te bouwen, de werkgevers steen en been klagen over het gebrek aan geschikte arbeidskrachten.

Het komt mij onbegrijpelijk voor dat de linkervleugel van het CD&V en vooral de Sp.a in haar geheel, niet inzien dat bij een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, niet echt het verschil kan maken, maar hoofdzakelijk als gevolg zal hebben dat de Vlaamse werkgevers hun overwicht in de Vlaamse politieke vertegenwoordiging (via VLD, CD&V en last but not least Vlaams Belang) zullen misbruiken om via de regionalisering de arbeidsbemiddeling verder te privatiseren.

Op de volgende bladzijden van hun verborgen agenda komen dan de ziekteverzekering, de pensioenen, en waarom niet?…, de scholen aan de beurt. Want dat is wat ‘da joenk’ in feiten bedoeld met een ‘open’, Vrije Liberale Democratische samenleving. Het ontbrak Jef Houthuys indertijd blijkbaar niet aan mensenkennis…

09-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Uit een studie van de Leuvense professor Paul De Grauwe, blijkt dat, in tegenstelling tot wat Open VLD en MR beweren, zij er niet in geslaagd zijn hun belastingbeloften waar te maken. Daarentegen zouden de socialisten wél min of meer efficiënt geweest zijn in het uitvoeren van hun beloofde strijd om het behoud en verbetering van de sociale zekerheid.

De bewering dat 'Het paars van de regeringen-Verhofstadt eerder rood kleurt' komt van een, ex-VLD-senator en voormalig economische inspiratoren van Guy Verhofstadt, en dat maakt ze wel heel geloofwaardig.

Het besluit van zijn onderzoek is ontstellend voor de partij van de huidige eerste minister: in 2006 lag de globale belastingdruk zowat op hetzelfde peil als in 1999, het aanvangsjaar van paars, 44,3 procent van het bruto binnenlands product (bbp) in 2006 tegenover 44,7 procent in 1999. De lichte daling is zo klein dat ze binnen de foutenmarge ligt, aldus de professor. De meest in het oog springende belofte waarmee de blauwe partijen tot tweemaal toe naar de kiezers trokken hebben zij dus van geen kanten kunnen waarmaken.

De directe belastingen zijn erg stabiel gebleven; de indirecte belastingen zijn na een daling in 1999-2001 aan een remonte begonnen. De socialezekerheidsbijdragen stijgen eerst, maar dalen vanaf 2003. Maar zowel de indirecte belastingen als de SZ-bijdragen verschillen in 2006 nauwelijks van hun niveau van 1999. De pogingen tot de zogenaamde alternatieve financiering (niet via belastingen op arbeid) van onze Sociale Zekerheid - een stokpaardje van Verhofstadt - zijn volgens De Grauwe 'al bij al bescheiden gebleven'.

Open VLD benadrukt in elk verkiezingsdebat dat het de personenbelasting verlaagd heeft. Dat kan dan in min of meerdere mate wel het geval zijn, maar de universitaire studie wijst uit dat als men de belastingdruk uitgedrukt in procent van het bbp (wat wij met zijn allen samen verdienen) bekijkt, daar niets van terug te vinden is. Dat komt omdat, hoewel de personenbelasting (belasting op het inkomen) enigszins gedaald is, de andere belastingen, zolas lineaire belastingen, taksen accijnzen en heffingen gestegen zijn. De optelsom van dat alles geeft aan dat wij in 2006 de gemiddelde Belg ongeveer hetzelfde percentage van ons inkomen afdragen aan de gemeenschap als dat in 1999 het geval was. Gezien het verminderen van het herverdelend effect betalen de laagste inkomens een hoger percentage, en de hoogste inkomens een lager percentage van hun inkomen aan belastingen.

De socialisten realiseerden wel hun belofte om de financiële afbraak van de sociale zekerheid te stoppen. Voor die neergang waren zij trouwens mede verantwoordelijk geweest tijdens de periode 1993-1999 waarin zij de macht met de voormalige CVP deelden. Van 1993 tot 1999, onder een rooms-rode coalitie, daalden de globale uitgaven namelijk van 56 tot 50 procent van het bbp. Die sterke daling werd stopgezet met de komst van paars.

Onder impuls van de socialisten, en eerlijkheidshalve dient gezegd dat de aantrekkende economie en dalende rentelasten daar aardig bij hebben geholpen, slaagde de paarse regering er in de daling van de primaire overheidsuitgaven om te buigen in een forse stijging (van 42 naar 46 % van het bbp). Die uitgaven geven weer hoeveel de overheid uitgeeft voor collectieve voorzieningen en de sociale zekerheid. De socialisten hebben de spectaculaire daling van de rentelasten weten te gebruiken voor het opdrijven van de collectieve voorzieningen.

De Open VLD zal op 10 juni de rekening gepresenteerd krijgen voor het feit dat de afstand tussen de pre-electorale beloften en de bereikte resultaten te groot is geweest. Met andere woorden: voor het feit dat zij hun belofte niet is nagekomen, dat ondanks dit toch blijft ontkennen, en daarenboven 'nog meer' ‘belastingsverminderingen’ belooft! Misschien kan na zoveel hoogmoed en volksverlakkerij, in navolging van de voormalige CVP, een oppositiekuur louterend werken.

Ondanks hun positief aandeel in de vrijwaring van de welvaartstaat zullen de socialisten eveneens, zij het dan heel wat lichtere terechtwijzing krijgen van hun kiezers. Het feit dat zij toegestaan hebben dat het aandeel van de ‘herverdelende’ inkomstbelastingen verminderde, en verschoof naar een verhoging van de lineaire lasten die voor ieder, onafhankelijk hun draagkracht, gelijk zijn, zal hen door heel wat principiële socialisten terecht kwalijk worden genomen.

01-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Als men spreekt over welvaart, levenskwaliteit, maatschappij en de mensheid, komt men steevast het begrip ‘basisbehoeften’ tegen. Blijkt echter dat, als men het heeft over de basisbehoeften van de individuele mens, de omschrijving van dat begrip nogal verschilt al naargelang vanuit welke ingesteldheid met vertrekt.

Ook de begrippen overleven, leven en gelukkig leven, zijn plaats- , omstandigheids- en maatschappelijk gebonden, zoals dat trouwens ook geldt voor de begrippen armoede en rijkdom. Bovendien zijn er onderscheidenlijk materiële, sociale, en ook nog gevoelsmatige basisbehoeften.

Blijft de vraag wat in onze rijke welvarende consumptiemaatschappij als ‘basisbehoeften’ beschouwd worden en welke er voor een 'doorsnee' mens noodzakelijk zijn. Darvoor is het belangrijk te weten wat wij bedoelen met ‘nodig hebben’: nodig om in leven te blijven? Nodig om geen honger, koude en ziekte te lijden? Of nodig om normaal deel te kunnen nemen aan het economische en maatschappelijk leven volgens de gangbare levensstandaard, of gewoonweg de minimumbehoeften om gelukkig te (kunnen) zijn.

Ook de vraag of het bekomen van de basisbehoeften (die de maatschappij aan het individu kan verlenen) een recht op zich is , of dat dit recht afhankelijk dient gemaakt te worden van bepaalde voorwaarden of te leveren prestaties, wordt anders beantwoordt naargelang ze in linkse of rechtse regionen is gesteld.

Een sociaal ingesteld persoon ziet het individu in dienst van de maatschappij, opdat de samenleving er zorg voor zou dragen dat eenieder, onafgezien zijn afkomst, vermogens of bezit, de mogelijkheid wordt geboden om deel te hebben aan de maatschappelijke welvaart.
Het spreekt voor zich dat als de maatschappij de nodige instrumenten aanreikt opdat hij voor zijn (basis) behoeften zou kunnen zorgen, en hij daarvoor over de nodige kennis en vaardigheid beschikt, het individu zijn eigen verantwoordelijkheid dient te nemen. Anderzijds dient de samenleving de nodige voorzieningen te treffen om het individu te ondersteunen indien de maatschappij door onvoldoende werkgelegenheid of door uitsluiting in gebreke blijft, of het individu hetzij fysisch hetzij psychisch niet bij machte blijkt om zichzelf te bedruipen.

Die ‘ondersteuning ‘ moet in voldoende mate gebeuren zodat het individu op zijn minst aan de basisbehoeften van onze welvaartsmaatschappij kan voldoen. In 2007, in één van de rijkste regio’s in de wereld, dienen dergelijke basisbehoeften niet alleen, voedsel, onderdak, verwarming , kleding, gezondheidszorg en onderwijs te omvatten, maar ook deelname aan de hedendaagse informatie en communicatiemiddelen, vervoer en sociale activiteiten.

Concreet betekent dit dat in een landsdeel waar op maandbasis het gemiddeld besteedbaar inkomen € 2.750,- en het gemiddeld uitgavepatroon van€ 2.383,- bedraagt, men nog een heel lange weg heeft te gaan. Ondanks ons in het buitenland als voorbeeldig bekend staande sociale zekerheidstelsel is het het asociaal, onverantwoord, beschamend, ja zelfs belachelijk is om 10% van de bevolking met een aalmoes van € 670,- (bestaansminimum voor alleenstaanden) op te zadelen.

Niet dat werkenden aan een minimumloon van netto € 1.031,- (alleenstaanden) of € 1.137,- (alleenstaande moeder of vader met twee kinderen) er beter van af komen. Politiekers en partijvoorzitters met allerhande bestuursmandaten mogen zich best eens afvragen hoe al die mensen het rooien met een huurprijs van 300-400 euro en een maandelijkse energiekost van minstens 130,- euro.

Dat socialisten nog maar durven denken dat zij het in de voorbije regeringen waar zij deel van uitmaakten, goed hebben gedaan is erg… dat zij dat ook nog luidop durven zeggen is ronduit schandalig!                                 

Renaat Van Poelvoorde

22-05-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De voorbije weken slaan de regeringspartijen, de ‘open’-VLD voorop, ons om de oren met persconferenties, verklaringen, en publicaties waarin zij zichzelf de hemel in prijzen met de weldaden welke zij de afgelopen jaren over ons hebben gestrooid. Tot vervelens toe worden wij op het hart gedrukt hoe gelukkig wij ons wel mogen prijzen met de zoveelste begroting zonder een tekort en met de aanhoudende stroom belastingsverlagingen en belastingsaftrekken die ons netto-inkomen verhogen. Fier tonen zij elke maand de dalende werkloosheidscijfers die het gevolg zouden zijn van economische groei en de door hen genomen maatregelen die kansarmen en langdurig werklozen aan een ‘job’ helpen. Ook het privatiseren of liberaliseren van overheidsbedrijven worden ons als een zegen voor de consument voorgesteld, want dank zij de concurrentie zouden wij nu heel wat minder betalen voor energie en communicatie, en zou post en drinkwaterbedeling nu heel wat efficiënter verlopen.

 En voor wie, in overweging nemende dat het binnen  goed twee maanden verkiezingen zijn, enige twijfel over het de bekwaamheids- en waarheidsgehalte van deze regering en hun boodschappen zou hebben, zijn er nog altijd de rapporten van internationaal gerenommeerde instellingen zoals de Wereldbank en de OESO die vol lof zijn over de  resultaten die deze coalitie van liberale blauwen en links-liberale  roden kunnen voorleggen.

Een chronisch kritische geest zoals ik weet ook wel dat het ondoenlijk is om voor iedereen goed te doen.  Maar tussen de watervallen van hemels manna die wij volgens de Somersen en Vande Lanottes over ons heen krijgen en de logische aanvallen van de terug uit hun as herrezen neo-tjeven, kan een simpele analyse van iemand die als gewone man in de straat toch een ervaringsdeskundige mag genoemd worden, één en ander nuanceren.

Begrotingen zijn in regel vergelijkkaar met een  huishoudingbudget. Men heeft inkomsten en uitgaven. Een goede ‘huisvader’ probeert meer inkomsten dan uitgaven te hebben of visa versa. In slechte tijden, of bij belangrijke overwogen investeringen, moet men zijn eventuele reserves aanspreken, dan wel geld lenen om het totaal van zijn facturen te kunnen betalen. Dat regeringen zorgen dat men niet meer uitgeeft dan men inkomsten geeft is niet meer dan normaal en bijgevolg geen bijzondere prestatie op zich. Zeker niet in tijden met een redelijk grote economische groei en steeds stijgende inkomsten. Daarentegen zijn begrotingen ‘in evenwicht’ maar bedenkelijk indien men die bekomt mede door verkoop van eigendommen en uitstel van betalingen. Je zou zowat hetzelfde doen als deze regering indien je bvb je auto zou verkopen om hem dan van de nieuwe eigenaar te huren om er verder mee te kunnen rijden: Op korte termijn levert je dat een aardig bedrag op, maar op langere termijn kost je dat heel wat meer dan je aan de verkoop hebt verdiend.

Dat procentuele belastingsverlagingen op arbeid (op inkomen) in waarde meer opleveren al naargelang het inkomen groter is, mag gezien dat met belastingsstijging ook zo is, als normaal worden aanvaard, ook al bevoordeeld men daardoor de sterkere tegenover de zwakkere. Anders is het gesteld als men die inkomensafhankelijke belastingsverlaging gaat compenseren met lineaire belastingsverhogingen zoals taksen op verbruiksgoederen en diensten, waardoor men de last omgekeerd-evenredig met het inkomen gaat leggen. Met andere woorden: de zwakkere wordt zwaarder getroffen dan de sterkere. Bovendien is er een niet onbelangrijk deel van de bevolking die wegens een te laag inkomen geen inkomensbelasting betalen. Belastingsverminderingen op het inkomen betekenen voor hen geen netto-inkomenverhoging, terwijl zij juist het zwaarst worden getroffen door de ter compensatie verhoogde lineaire  taksen en heffingen.

Het is te hopen voor zowel de ‘sociaal’-liberalen, zoals de Open-VLD zich tegenwoordig graag noemt, als voor de ‘herbronde’ socialisten waarvoor naar eigen zeggen ‘principes vooropstaan’, dat het deel van hun achterban dat financieel  minderbedeeld is, zich daar niet bewust van wordt.

Dat de impact van de regeringsmaatregelen op de economische groei en de daaraan gekoppelde werkgelegenheid noemenswaardig zou zijn, valt te betwijfelen. Het feit dat deze groei zich in alle geïndustrialiseerde landen manifesteert bevestigt de gangbare mening dat door de globalisering, nationale regeringen een te verwaarlozen invloed op de marktwerking hebben. Bovendien bestaat een aanzienlijk  deel van de nieuwe ‘jobs’ uit door de staat (gemeenschap) gesubsidieerde tewerkstelling en is dus niet meer of minder dan een ‘tewerkstellingsvergoeding’ aan privémaatschappijen.

De machtsgreep van het kapitalisme, gesteund door de wereldwijde globalisering en de daaruit voortvloeiende neiging om zich te verenigen (zie de EU), zorgt op zichzelf al voor het verminderen van het regelerend vermogen van de nationale regeringen. De uitverkoop van mijn en uw gemeenschappelijke bezittingen door pseudovisionaire politici zoals Verhofstadt en zijn mandarijnen zorgen niet enkel voor een bestendiging maar tevens voor een verdere ‘verdorpsing’ van de nationale politieke invloed en macht.

Dat de OESO en Wereldbank het aflopende paarse beleid in de bloemetjes zet is, gezien het karakter, de ideeën, werking en doelstellingen van deze organisaties, op zichzelf al reden genoeg voor een sociaal voelend mens, principiële socialist en anti-individualist,  het globale eindresultaat van deze paarse coalitie als uitgesproken onvoldoende te beoordelen.

Ik hoop dan ook dat in de komende junimaand de deur voor de ‘open’-VLD dicht slaat, de zich aan de rechtscentrum-linkse bronnen lavende socialisten op retraite gestuurd worden en de linkse krachten binnen de Christen democraten hun rechtse partijgenoten op de bank zetten.

Zo te zien ziet het er dus voor niemand hoopvol uit…

Renaat Van Poelvoorde

01-04-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

01-03-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De automatische aanpassing van lonen, wedden en uitkeringen aan de stijging van de levensduurte is in dit land één van de voornaamste verworvenheden van de socialistische arbeidersstrijd. Maar is de wijze waarop deze wordt uitgevoerd wel zo sociaal en rechtvaardig?  Het feit dat de loonaanpassingen in procenten in plaats van centen gebeurt, doet mij meer dan maar enkel daaraan  twijfelen.

Men kan er over redetwisten of de globale uitgavenpatronen van gezinnen conform de indexkorf (gezondheidsindex) zijn en zij zij het procentueel of bedragmatig  evenredig met de prijzen stijgen. Men kan echter niet ontkennen dat  de prijsstijgingen der producten, bedragmatig  voor iedereen  van dezelfde hoogte zijn, onafgezien welk inkomen men heeft.  Aan de andere kant  is het aandeel  dat die prijsstijgingen betekenen i.v.m. het inkomen,  in %,groter naargelang het inkomen kleiner is.

Met het huidige systeem worden de prijsstijgingen der consumptieprijzen procentueel volgens het inkomen gecompenseerd, en dus niet, zoals eigenlijk de bedoeling is, volgens de stijging van de prijzen zelf. Het gevolg is dat Iemand met een hoger inkomen ook een hogere compensatie krijgt dan diegene met een lager inkomen moet doen. De stelling dat, hoe hoger het inkomen, hoe hoger het uitgavenpatroon is,  tracht dit ten onrechte te rechtvaardigen. Dat kan sommige gevallen tot op zekere hoogte opgaan, maar doet toch niets af aan het feit dat zowel een fabrieksdirecteur als zijn poetsvrouw  het zelfde bedrag betalen voor een brood, liter melk of kilogram aardappelen.

In tegenstelling met wat men gemakshalve dus beweert,   worden lonen en uitkeringen dus gelijkmatig niet aangepast aan de stijging van de levensduurte. De hogere lonen worden steeds méér  opgetrokken dan de procentuele stijging van de producten uit de indexkorf, terwijl de laagste lonen steevast een lagere bedragmatige stijging kennen dan dat het totaalbedrag van de indexkorf is gestegen.
Gesteld dat een totaalprijs van de indexkorf  bvb €1.000,- zou bedragen, en door de combinatie van prijsstijging en -daling van verschillende producten een jaar later dit bedrag tot € 1.020,- zou gestegen zijn, dan worden de lonen met 2% aangepast.  Een leefloner  krijgt dan maandelijks een bedrag van € 12,8 bij, terwijl de  bedrijfsleider van Belgacom  door de indexaanpassing zijn maandloon met  € 4.166,-  ziet stijgen.  Bij de leefloner wordt de zogenaamde stijging van de levensduurte maar voor 64% gecompenseerd, met als gevolg dat zijn  levensstandaard er met 1.1% op achteruitgaat. Anderzijds krijgt onze Belgacom topman niet minder dan 208 maal de werkelijke stijging van de levensduurte. Een schrijnend voorbeeld van  hoe één van de belangrijkste onderdelen van onze sociale zekerheid er toe bijdraagt dat de armen steeds armer en de rijken steeds rijker worden.

Reeds velen hebben het mij voorgezegd: Het zou nochtans eenvoudig en heel rechtvaardig kunnen:  laat de stijging van de levensduurte in centen, in plaats van procenten berekenen en de lonen en uitkeringen aanpassen met hetzelfde bedrag waarmee de indexkorf is gestegen.  Als de indexkorf een representatieve weergave is van het gemiddeld maandelijks uitgavenpatroon van een gemiddeld Belgisch gezin (ook al zijn daar bepaalde ‘ongezonde’ producten uit geweerd)  is het toch niet meer dan billijk dat als de indexkorf met  bvb € 54,- euro is gestegen dat alle lonen en uitkeringen met niet meer of minder dan dat bedrag verhoogd worden?  Over verschillen in periodiciteit kan om praktische reden gesproken worden, maar om welke (sociale?) reden moet de prijsevolutie voor de ene groep verarming en de anderen verrijking betekenen?
Socialisten moeten erkennen dat de indexkoppeling weliswaar een goed middel is, maar wegens het procentprincipe op een slechte wijze wordt gebruikt. Daardoor geeft het in veel gevallen, vooral voor de minst fortuinlijken een omgekeerd resultaat. Daarom moeten wij om ideologische, principiële en humane reden  deze sociale miskleun aanpakken en hervormen. Ook al ziet daardoor een aanzienlijk deel van onze aanhang voor hen het oneigenlijk en onbedoeld effect van de huidige regeling verloren gaan.   (wat de reden is waarom tot heden elke aanzet tot een dergelijke hervorming steeds in de kiem werd gesmoord; ook door de vakbonden)

Met lede ogen zie ik, enkele uitzonderingen niet te na gesproken, de ongeïnteresseerdheid bij de meerderheid van de partijleden, zowel op lager als hoger niveau, als ik het heb over de categorieën der laagste inkomens, die men de laatste jaren steevast over het hoofd heeft gezien bij het nemen van maatregelen voor koopkrachtvrijwaring.  Ik heb het dan over leefloners, chronisch zieken, oudere gezinshoofden- of alleenstaande werklozen,en  mensen met een minimumpensioen. Diegenen  die enerzijds geen deel hebben aan de positieve effecten van belastingsverminderingen, nettoloon verhogingen en allerhande subsidiëringen, maar anderzijds via de stijgende en nieuwe lineaire belastingen en heffingen en taksen, hun zo al niet benijdenswaardig netto besteedbaar  inkomen gestaag zien  verminderen en er steeds een groter percentage van aan de gemeenschap moeten afstaan. Dat de perversheid van de procentuele indexkoppeling  daar nog eens bovenop komt maakt dit alleen maar erger. Zowat lijnrecht het tegenovergestelde van één van de voornaamste credopunten waarop het socialisme is gegrondvest: de herverdeling van het inkomen.

Misschien moeten wij wat minder congresseren, wat minder intenties verklaren, wat minder ‘modern’, vernieuwend en verjongend zijn, en wat meer doèn wat we zeggen te willen doen,  wat meer net wèl haalbare voornemens uitwerken, het goede uit het verleden behouden, in onze eigen kringen de ouderen niet aan kant zetten, of in navolging van andere partijen, gewoon uit de beleidsfuncties weren…misschien moeten wij  wat minder socialist in naam, en het wat meer in daad zijn.

Renaat Van Poelvoorde

01-02-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Heb jij op oudejaarsavond ook aan Darfour gedacht? Aan de reeds meer dan 200.000 onschuldige doden en de 2.500.000 vluchtelingen die in mensonterende kampen aan de Soedanese grens honger lijden en waarvan er tienduizenden sterven aan ondervoeding, ziekte en ontbering ? Heb jij voor het nieuwe jaar ook het voornemen gemaakt om onze  en andere regeringen een geweten te schoppen, ook al zou je daardoor zelf iets van je voorspoed, welvaart en veiligheid moeten inboeten? Waarschijnlijk niet, want ik hoor het je al zeggen: “daar kan ik als enkeling, en België als klein landje toch niets aan veranderen”.    

Zoals bij zoveel volkenmoorden, hongersnoden en onmenselijke toestanden in die delen van de wereld waar wij als welvarende vadsige wellustige en egoïstische exponenten van het mensenras geen belangen te verdedigen hebben, staan wij ook wat verveeld toe te kijken, en vinden wij dat niet wij, maar anderen dat maar moeten oplossen. Trouwens als puntje bij paaltje komt kunnen wij achteraf steeds gebruik maken van de beproefde uitdrukking: ,,Wir haben es nicht gewusst.'' 

Moorden, verkrachtingen, plunderingen, meer dan 200.000 doden, meer dan twee miljoen ontheemden, tienduizenden mensen die nu stervende zijn aan geweld, ziekte, ontbering. Die cijfers spreken voor zichzelf. Ondanks het aandringen van  de secretaris-generaal van de VN Koffi Annan, weigert de VN-Raad voor de Mensenrechten elke terechtwijzing aan het adres van de islamitische regering van Sudan.  En dan weet hij onder meer dat de moslimwereld alleen verontwaardigd doet wanneer moslims door niet-moslims gedood worden.
De huidige politieke ,,cultuur''  waarin Arabische doden heel wat zwaarder wegen dan zwarte, wordt gesteund daar de overgrote meerderheid van de  VN-Raad voor de mensenrechten, waarin de moslimlanden een derde van de leden vormen, en in zes maanden ,,werking'' alleen Israël veroordeeld heeft, tot driemaal toe.
Vredesbetogingen van enige omvang trekken alleen de straat op als ze kunnen tekeergaan tegen de ,,gebruikelijke verdachten'', zoal de Verenigde Staten, Israël, en het westen. Wie door andere regimes wordt onderdrukt of zelfs afgeslacht heeft pech. Protesteren is makkelijker dan meewerken aan oplossingen, maar aangezien er in dat deel van Afrika geen olievelden, en gegeerde ertsen te vinden zijn is het ondenkbaar dat landgenoten moeten gaan sneuvelen in verre conflicten, zeker niet in Afrika waar de conflicten en wreedheden onuitroeibaar en onoplosbaar lijken.

Laten wij echter niet vergeten dat ook Europa niet immuun is voor barbarij. De Nazi’s en recentelijker de Balkan-volkeren hebben bewezen hoe gevaarlijk het is om mensen van een bepaalde huidskleur of ras als minderwaardig te brandmerken. Dat geen enkele uiting van racisme, antisemitisme incluis, aanvaardbaar, verschoonbaar kan zijn en desnoods met inboeting van eigen mensenlevens moet bestreden worden hebben de Europeanen in de geschiedenis meer dan genoeg ervaren.

Een aantal landen verkiest de bescherming van bevriende regimes boven die van zelfs elementaire mensenrechten. Andere, waaronder België, zijn politiek niet bereid elders te gaan vechten om vrede te stichten of te behouden. Afgezien dat zij daar geen defensiegeld willen aan besteden vrezen zij vooral onpopulariteit wanneer er soldaten zouden sneuvelen.

Om die reden ging België uit Rwanda lopen na het afslachten van tien Belgische para's. Daarom stond Europa erbij en keek ernaar toen op de Balkan weer concentratiekampen ontstonden, toen uit Srebrenica zevenduizend moslims werden weggevoerd om afgemaakt te worden.

Daarom  laten wij nu gebeuren wat gebeurt in Sudan, kijken wij gewoon de andere richting op en beperken ons tot het geweeklaag over onze eigen luxeproblemen..
Als mens kan je dit nieuwe jaar moeilijk vreugdevol inzetten. Daarvoor is de schande te groot en voor sociaal voelende personen de schaamte navenant!

11-01-2007 om 11:55 geschreven door Renaat  

03-12-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

 Sinds Karl Marx. de filosofie van Hegel herinterpreteerde, heeft het socialisme in de geïndustrialiseerde landen een gefaseerde evolutie doorgemaakt. In de eerste fase (tot na de tweede wereldoorlog) zorgde de socialistische arbeidersstrijd er voor dat de armen minder arm,  en de minder gegoeden er beter op werden. In de loop van de tweede fase (tot einde jaren ’80) zorgden zowel de snelgroeiende welvaart als de schrik voor het dreigende communisme dat   alle lagen van de bevolking deel hadden aan de ‘weldaden’ van het zogenaamde sociaal gecorrigeerd kapitalisme. De armen werden minder arm, wie het moeilijk had kreeg het relatief goed, de welvarenden werden nog welvarender, en de rijken werden (gewoontegetrouw) alsmaar rijker.

 Mede door het opentrekken van het ‘ijzeren gordijn’ en de teloorgang van de communistische dictaturen in de Oostbloklanden, is het socialisme  wereldwijd in een derde fase getreden waar het oorspronkelijk socialistisch gedachtegoed, onder druk van de arbeidersklasse die zich nu grotendeels tot de welvarende klasse mag noemen, in feiten geëvolueerd naar een links-liberaal surrogaat socialisme dat zich in hoofdzaak gefocust op de belangen van de middengroepen. Daardoor is de strijd tussen arm en rijk geëvolueerd tot een strijd tussen degenen die het goed hebben, en diegenen die het buitensporig goed hebben.  De belangen van de minder bedeelden (minderheid) worden enkel nog verdedigbaar voor zover ze niets afdoen aan de belangen van de beter gegoeden (meerderheid)

 Met de stelling van de voormalige socialistische partijvoorzitter Louis Tobback die bij de geboorte van de eerste regering Verhofstadt poneerde, dat een “paars avontuur” voor socialisten in “bont en blauw” zal eindigen, wees hij er op dat het een ‘contradictie in terminus’ is te denken dat een samengaan van rechts liberalisme met links socialisme een voor elke groep aanvaardbaar beleid zou waarmaken.

Dat desondanks, zowel op nationaal, regionaal als op gemeentelijk vlak de paarse coalities  niet enkel levensvatbaar bleken, maar daarenboven ook resultaten boekten, is enkel te wijten aan hun beider opschuiven naar het centrum en niet in het minst aan het  ‘ophokken’ van verschillende zogenaamde “dogma’s” waar de beide partijen grotendeels hun bestaansrecht aan ontlenen.

Ondertussen storen zowel donkerblauwe liberalen als links-socialisten  zich mateloos aan het feit dat hun respectievelijke partijleidingen zich gezelleg naast hun ideologisch-tegengestelden hebben neergevleid aan de centrale visvijver, omdat daar nu eenmaal, zoniet de smakelijkste, dan toch het meeste vis is te vangen.

Dat de (niet-extreme) socialistische partijen zich wereldwijd hebben neergelegd bij de dictatuur van het kapitalisme en daardoor hun basisdoel (de strijd tegen-) verloochenen, laat ik hier nu ter zijde. Maar dat de Belgische socialistische partijen (de Waalse iets minder dan de Vlaamse) in hun paars huwelijk hun natuurlijke kinderen (de minder bedeelden) ernstig verwaarlozen is voor weldenkende en  ‘echte’ socialisten onaanvaardbaar.

Dat deze paarse regering maatregelen heeft genomen m.b.t. het verminderen van achterstanden, en onrechtvaardigheden  bij de laagste inkomens, is niet te ontkennen, maar die maken de verwaarlozing van het verleden maar in beperkte en onvoldoende mate goed.

Mezelf met enige fierheid socialist noemende, bekruipt mij als partijlid steeds vaker een storend gevoel van schaamte. Dat gevoel krijg ik nu weer bij het aanhoren van de begrotingsmaatregelen voor volgend jaar. Er mogen dan wel enkele positieve punten in te bespeuren zijn, toch kunnen deze niet verhinderen dat de reeds lang bij mij aanslepende ontgoocheling over de socialistische inbreng in deze paarse regering alsmaar groter wordt..

Na de vermindering van inkomstenbelasting, heeft men op zoek naar plaatvervangende inkomsten nogmaals de door liberalen zo zeer gewenste verschuiving van de lasten op arbeid naar allerhande bijkomende en verhoogde vlak-belastingen zoals taksen, heffingen, accijnzen, opcentiemen, en btw opgevoerd. Met andere woorden het verschuiven van belastingen op inkomsten naar belastingen op gebruik en verbruik van goederen, diensten, afvalverwerking enz. Door o.a. op vrijwel alle verpakkingen een milieuheffing in te voeren zullen in 2007, in deze paarse welvaartstaat, en mede door toedoen van socialistische ministers, de armen en de laagste inkomens er nog meer op achteruit gaan dan de voorbije jaren al het geval was.

Ons huidig systeem van personenbelasting, gebaseerd op het inkomen, die zowel procentueel als bedragmatig stijgt, al naargelang het inkomen groter is, werkt volgens het principe dat "de sterkste schouders de zwaarste lasten" dienen te dragen. Dit is niet alleen eerlijk en billijk, maar heeft bovendien ook een herverdelend effect. Daarentegen zijn belastingen die onafhankelijk van het inkomen qua bedrag voor iedereen gelijk zijn, pervers oneerlijk omdat op die wijze, naargelang het inkomen kleiner is, een groter deel van het inkomen wordt afgeroomd. In dat geval worden de lasten zwaarder naargelang de schouders zwakker zijn. Op die wijze slaagt men er in de personen, die wegens een te laag inkomen vrijgesteld zijn van inkomstenbelasting, toch steeds meer belasting te laten betalen en gaat het besteedbaar inkomen van de laagste inkomens er niet alleen op achteruit, maar tevens procentueel méér achteruit dan dat bij hogere inkomens het geval is.

Zowat het tegenovergestelde van wat de socialistische credo is.

Aan de andere kant kunnen de laagste inkomens (onder de minimum aanslagvoet) niet van de in uitvoer zijnde en nog komende belastingsverlagingen op het inkomen meeprofiteren, in tegenstelling tot de modale hogere en hoge inkomens, waar het besteedbaar inkomen daardoor gradueel stijgt.  De laagste (niet inkomensbelastingbetalende) blijven echter niet alleen verstoken van de welvaartstijging, maar gaan er ook nog gestaag op achteruit aangezien de levensduurte sneller stijgt dan de aanpassingen via de gezondheidsindex.

Sp.a-voorzitter Johan Vandelanotte stelt dat "alleen wie de toekomst zelf vorm geeft, ze niet zelf moet ondergaan" en dat de socialistische beweging een beweging is die "gebaseerd is op verontwaardiging, en gericht op een samenleving waar iedereen gelijke kansen krijgt". Vraag is in hoeverre het huidige belastingsbeleid  dat mede door de socialistische ministers wordt ondersteund, verenigbaar met die stellingen en wat de minder bedeelden daar van ervaren.

Maar misschien zijn die stellingen helemaal niet voor hen bedoeld, omdat zij niet de mogelijkheid hebben om hun toekomst zelf vorm te geven, en zij de middelen ontberen om gelijke kansen te hebben...maar...is het dan niet de bedoeling dat socialisten hen daarbij zouden helpen ?

Renaat van Poelvoorde.

09-11-2006 om 00:00 geschreven door Renaat  

21-10-2006 om 08:30 geschreven door Renaat  

Omdat indexaanpassingen en collectieve arbeidsovereenkomsten in onvoldoende mate de prijsstijgingen van de consumptiegoederen en diensten compenseren, werd de voorbije jaren een groot deel van de bevolking geconfronteerd met een daling van de koopkracht.

Mede daarom kondigde deze coalitie, al tijdens de vorige legislatuur belastingsverminderingen aan welke de koopkracht, zoniet zou vermeerderen, dan toch op zijn minst veilig zou stellen.

Omdat niet iedereen gezegend is met een inkomen dat beantwoord aan de huidige levensstandaard, voorzag onze toenmalige socialistische partijvoorzitter een procentuele toelage voor leefloners, uitkeringstrekkers met gezinslast, en de op rust gestelden met een laag pensioen, omdat die wegens een té laag inkomen helemaal geen belastingen betalen.

De ondertussen uitgevoerde en in uitvoer zijnde verlagingen op de personenbelasting, mede met verhoogde belastingsaftrekken, en de in het generatiepact voorziene maatregelen voor nettominimumlonen, zorgen inderdaad voor relatieve koopkrachtbeveiliging.

Verder bevat het generatiepact een reeks maatregelen die in beperkte mate de achterstand, welke de uitkeringen en pensioenen de voorbije decennia op de loonontwikkeling hebben opgelopen. Anderzijds geeft men er de intentie aan, om in de toekomst op gezette tijden bepaalde aanpassingen aan de uitkeringen in overweging te nemen. Heel wat aangekondigde maatregelen houden  hoofdzakelijk de verbintenis is om zich over de wenselijkheid van een aanpassing uit te spreken. (van een automatische koppeling van de uitkeringen aan de reële loonstijging is er geen sprake)

Hoe dan ook, de tot heden genomen en voorziene maatregelen m.b.t. de laagste pensioenen, en voor zover die er zijn op de uitkeringen, zijn enkel als compensatie voor de sinds jaren opgelopen achterstand op de loonontwikkeling.  

De belastingsverminderingen betekenen, naast index- en Cao-verhogingen een derde factor waardoor de netto inkomsten verhogen. Het is juist deze laatste factor, die volgens de regering zorgt voor de welvaartstijging. Wie geen belastingen betaald heeft bij vermindering van belastingen ook geen verhoging van zijn netto-inkomen, en dus ook geen welvaartstijging.

Van de toentertijd beloofde toeslag voor de niet belastbare lage inkomens is er echter tot heden niets terechtgekomen, ja zelfs niets meer te horen. Als gevolg daarvan zien de minder fortuinlijken in onze maatschappij hun, zo al niet riante koopkracht (verder) achteruitgaan.

Het feit dat procentuele index- en andere verhogingen, alsook procententule belastingsverlagingen het verschil in geldwaarde en koopkracht, dus het verschil in levensstandaard, tussen de onderscheiden sociale bevolkingsgroepen steeds groter maakt, is op zich al een contradictie met één van de voornaamste principiële streefdoelen van het socialisme. Maar er gelaten op toezien dat de minder bedeelden in onze maatschappij geen deel hebben aan de welvaartstijging is voor socialisten zelfs een misdaad.

Voor socialisten moet het ideologisch onaanvaardbaar zijn dat een overheid, enerzijds voldoende middelen schijnt te hebben om aan zijn burgers te vertellen dat het zodanig goed gaat dat hij gerust wat minder kan bijdragen aan de gemeenschap, om zich anderzijds tegenover de minderbedeelden te verontschuldigen dat men wegens geldgebrek hen niet op gelijkwaardige wijze kan behandelen.

Laat de échte socialisten nu opstaan…

21-09-2006 om 00:00 geschreven door Renaat