Het ziet er naar uit dat de, in de jaren zeventig van de vorige eeuw begonnen staatshervorming, op termijn zal uitmonden in een soort confederale staatsstructuur.  In functie van relatienormen omschreven komt dit neer op een feitelijke “scheiding van tafel en bed”.  Voor de buitenwereld  principieel nog samen, maar als het op geld, werk en persoonlijke relaties aankomt, gaat ieder zijn eigen weg.

Het gros van de Vlaamse politici doen hun best om met twee fundamentele argumenten de noodzaak van een dergelijke ‘scheiding’ aan te tonen. Vooreerst zou onze luie partner (Wallonië) profiteren van ons (Vlaanderen) door hard werken, verdiende inkomen. En tweedes zouden wij, Vlamingen, als wij het op vrijwel alle vlakken ‘alleen’ voor het zeggen hebben, het er nog beter, lees ‘rijker’ van af brengen.

Alhoewel ik  als ‘man in de straat’ zowel politiek, economisch als sociaal, niet tot de zogenaamde ‘deskundigen’  kan worden gerekend, stel ik mij daar toch de een aantal vragen bij:

Kunnen kleine, wereldwijd vrijwel onbekende regio’s zoals Vlaanderen en Wallonië, zelfs met het investeren van belastingsgelden in dure imagebuildingcampagnes, ooit het huidige economische imago van België met zijn hoofdstad Brussel, tevens de Europese hoofdstad evenaren, laat staan overschrijden?

Zal in de Europese Unie het belang van de som van drie afzonderlijk optredende regio’s (of vier, want men vergeet constant de Duitstalige) gelijkwaardig of groter zijn dan deze die het huidige België heeft? Kan men ontkennen dat België als één van de stichtende leden van de Europese Unie meer kan wegen in het Europese proces dan Vlaanderen of Wallonië dat zouden kunnen als een van de bijna driehonderd regio's die de Unie telt, zelfs als het een onafhankelijk land zou worden?

Is het niet zo dat bvb heel wat verschillen inzake het gebruik van de sociale zekerheid, groter is tussen Oostende en Antwerpen dan tussen Vlaanderen en Wallonië? En wat gezegd over de financiële transfers die van de provincie Waals-Brabant (de rijkste provincie) naar  zes van de acht West-Vlaamse arrondissementen vloeien? Leveren de interregionale verschillen, die er uiteraard zijn, dan wel een voldoende argumentatie tot een verdere regionalisering van de bevoegdheden?

Zou men, gebruik makend van dezelfde transfermaatstaven, de verschillen tussen de arrondissementen, ja zelfs tussen de gemeenten, niet dezelfde motivering kunnen hanteren om bevoegdheden van zowel de federale staat, gewesten als provincies naar de arrondissementen en gemeenten over te dragen? Zouden wij dan volgens diezelfde  denkpistes er beter aan toe zijn indien wij dit land opdelen in een honderdtal economische en sociale ministaatjes zoals Monaco en Andorra? (de rijkelui, Tom Bonnes en Justines Henins zouden er dan alvast niet moeten voor verkassen)

Is het gebruiken van de taal als één van de scheidingscriteriums niet een archaïsche maatschappijopvatting die uitgaat van de gedachte één volk, één natie, één taal? En
hebben wij in het verleden; ja zelfs in de recente geschiedenis niet meegemaakt tot welke onmenselijke toestanden dat kan leiden?

Zou het niet kunnen zijn dat alle regio's, zowel Wallonië, Brussel en Vlaanderen, verarmd uit een verder doorgevoerde regionalisering komen? Zou, bij een regionalisering van bvb de personenbelasting de zogenaamde "winst uit transfers" niet geneutraliseerd worden door de 250.000 Vlamingen die in Brussel werken en als gevolg daarvan daar hun belastingen op hun looninkomen dienen te betalen?

Moeten wij in deze geglobaliseerde wereld het verschil in taal, zoals het verschil in culturen niet eerder als een verrijking zien, in plaats van de meertaligheid in ons land,  als een overbodige luxe te bezien? En is de drang naar een verdere ‘verzelfstandiging’ van zowel het culturele als sociale leven niet eerder gebaseerd op een gettobenadering?

Is het organiseren van een intense samenwerking tussen de regio’s niet veel gemakkelijker binnen centrale bevoegdheden dan tussen zelfstandige regio’s? Hoe denken wij het probleem Brussel of de verdeling van onze overheidsschuld aan te pakken bij het opsplitsen van de fiscaliteit?

Na zeven jaar Lambermontakkoorden zijn we er nog steeds niet in geslaagd de splitsing van de plantentuin van Meise uit te voeren. Als een akkoord over de splitsing van een plantentuin nog niet kunnen uitvoeren, hoe kan men dan stellen dat het regionaliseren van de fundamentele basisbevoegdheden van een staat, zoals justitie, arbeidsbeleid, laat staan sociale zekerheid, probleemloos zou kunnen worden uitgevoerd?

Zou het niet beter zijn dat de regio’s hun complementariteit meer gebruiken? Is een regeling, waardoor de werkloosheid in Brussel en in gedeelten van Wallonië de naar schatting 150.000 vacante betrekkingen in Vlaanderen opvullen echt zo moeilijk? Zouden daardoor niet heel wat van de transfers ongedaan worden gemaakt? Misschien zou men (eindelijk) eens de arbeidsreglementering (vooral onderdeel minimumlonen) kunnen aanpassen in de zin dat werken meer loont dan niet werken?

Is een voldoende draagvlak niet de basis voor het institutionaliseren van  solidariteit binnen de sociale zekerheid? Dat solidariteit moet gekoppeld worden aan verantwoordelijkheid zal niemand ontkennen, maar is dat zo’n probleem om dat vanuit een centraal bestuur op te leggen aan de regio’s? Waar haalt men het om enerzijds in een klein land als België bestuursdaden te regionaliseren, terwijl men anderzijds ze op Europees vlak, omwille van de efficiëntie steeds meer wil centraliseren?

Op dit ogenblik vertegenwoordigt België ongeveer twee procent van het bruto binnenlands product van de Europese Unie. Bij een vrijwel volledige economische regionalisering zal het in drie delen hakken van die twee procent (1,1 voor Vlaanderen; 0,4 voor Brussel en 0,5 voor Wallonië) op europees vlak leiden tot economische versnippering. Wie durft te beweren dat dit bevorderlijk zal zijn voor onze welvaart?

Heeft de prakrijk niet bewezen dat bepaalde beleidsdomeinen efficiënter kunnen worden uitgevoerd op federaal niveau dan op regionaal niveau? Denken we maar aan de geluidsnormen van vliegtuigen, het openbaar vervoer (De Lijn, TEC, MNVB), en verkeer.

Gaat onze ziekelijke drang om vrijwel alles op economisch en sociaal vlak te regionaliseren niet in tegen de algemene tendens naar verdere europeanisering van de nationale van bevoegdheden?  Zal achteraf niet blijken dat wij na nutteloos onze  reglementeringen te hebben geregionaliseerd ze alsnog moeten harmoniseren op Europees niveau?

Door al deze vragen, opgeroepen bij een ‘scheiding van tafel en bed’, zoals ik de door rechts-Vlaanderen gewenste staatshervorming noem, is het voor een kritisch mens twijfelachtig of daardoor de Vlamingen, Brusselaars, laat staan de Walen, hun levenskwaliteit zouden zien stijgen.

Maar, zoals ik hier eerder stelde, zowel qua opleiding als sociale status kan ik niet tot de ‘deskundigen’ worden gerekend. En misschien zijn mijn vraagstellingen en bedenkingen daar een weerspiegeling van.

Daarom dat een antwoord daarop van ‘deskundigen’ waarschijnlijk niet te verwachten is…

17-02-2008 om 14:57 geschreven door Renaat  

Eén van de huidige populaire begrippen in de politiek is ‘ lastenverlaging’. De mate waarop het voorkomt in toespraken, debatten en artikels, vermeerdert al naargelang dat betrokkene zich in het centrum- tot meer rechts positioneert. Van Uiterst rechts tot sociaalliberaal (en in mindere mate zelfs centrumsociaal) stelt men het verminderen van de afdracht aan de gemeenschap als oplossing voor vrijwel al onze economische en financieel-maatschappelijke problemen. Vermindering van de bedrijfslasten geeft hogere winsten. Dus meer groei, dus meer werkgelegenheid. Vermindering van belasting op arbeid geeft hogere nettolonen. Tel daarbij ook nog dat vermindering van belasting op inkomen meer koopkracht teweegbrengt, wat meer omzet, dus weer groei voor de bedrijven betekent…en de cirkel is rond!

Tot daar, eenvoudig uitgelegd, het ei van Columbus, waarmee de hedendaagse hooggekwalificeerde, en navenant betaalde liberale economen grote bijval kennen bij zowat iedereen die tegen beter weten in blijft zweren bij het voorbijgestreefd eendimensionaal economisch bestel met de daaraan verbonden macht en privilegies. Maar goed, dat even terzijde gelaten.

Het zal wel met mijn gebrek aan universitaire scholing liggen, en niet minder mijn argwanend karakter, dat ik daar toch een aantal vragen bij heb, die, voor zover zij ooit al zouden beantwoord zijn, nog meer vragen oproepen.

Ofwel lijdt de politiek, en hun economische goeroes, aan de voor hen goed uitkomende ziekte van selectieve dementie, ofwel waren de vorige generaties van ’s land leiders uilskuikens. De huidige problematiek van slechte concurrentiepositie, dalende koopkracht, werkloosheid of tekort aan arbeidspotentieel is geen gegeven dat onlangs is opgedoken. Naar mijn weten heeft deze economische werkelijkheid zich sinds de industriële revolutie steeds in golfbewegingen voorgedaan. Belastingen onder welke vorm ook, zijn niet enkel verhoogd in de ‘vette’ jaren om zodoende de uitbouw van de sociale zekerheid te financieren, maar ook in tijden van economische crisis, werden vooral de sociale lasten verhoogd om tegemoet te komen aan de stijgende kosten van werkloosheid e.d. Dat daardoor de staatschuld alsmaar groeide, beschouwde men toentertijd als een noodzakelijk kwaad.

Dat een dergelijke manier van werken uiteindelijk onhoudbaar wordt zal men ook toen wel geweten hebben. Vraag is waarom toen de zowel de industrie als de financiële sector naarstig aan dit systeem hebben meegewerkt, en er zich zelfs aan tegoed hebben gedaan. Misschien moet men zich eens afvragen welk verschil er is tussen de miljardensteun die men in de jaren zeventig aan bvb de noodleidende textiel- en staalindustrie gaf, en de lastenverlagingen die men nu propageert. In beide gevallen draait de gemeenschap er voor op, ofwel door meer uitgaven, ofwel door minder inkomsten.

Het verschil met toen ligt in wie er de directe factuur betaalt. Vroeger voorkwam men de directe factuur bij middel van ‘staatsleningen’. Dat heeft uiteindelijk voor de huidige grote staatschuld gezorgd, welke nu via sluitende begrotingen dient afbetaald te worden. Men kan zijn vragen hebben bij het doorschuiven naar de volgende generaties, maar dat systeem heeft toch in ruime mate bijgedragen tot de huidige grote, benijdenswaardige levenstandaard en sociale zekerheid.

Wat de promotors van de responsabilisering en indiv idualisering met hun ‘lastenverlaging’ willen bereiken is niet alleen het ondersteunen van ons economisch systeem, maar tegelijkertijd voorkomen dat de gemeenschap in zijn geheel, en naar draagkracht er toe bijdraagt. Door de minderinkomsten, als gevolg van lastenverlaging aan de bedrijven en de verlaging van de personenbelasting, te compenseren met verschuivingen naar lineaire en consumptielasten wordt de rekening, omgekeerd evenredig naar draagkracht, aan de bevolking gepresenteerd.

Ons huidig systeem van inkomstbelasting en sociale lasten zorgt er voor dat, voor zover het inkomen gekend is, de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en de allerzwaksten daar van gevrijwaard blijven. Bij de door rechts gewenste hervorming worden de lasten van de sterken, inkomens-procentsgewijs meer verminderd dan deze van de minder sterken. Onder een bepaald inkomensniveau heeft dit het gevolg dat men, ondanks de lagere personenbelasting, globaal meer belastingen gaat betalen dan voorheen. Bovendien is het ultiem-pervese gevolg van dit systeem dat diegenen die tegen en onder de armoedegrens zitten, en daarom worden gevrijwaard van inkomensbelasting, niet enkel verstoken blijven van de ‘koopkrachtvrijwaring of –vermeerdering die de belastingsvermindering met zich zou brengen, maar daarenboven via de verhoging van taksen, heffingen en consumptiebelastingen, meer dan voorheen van hun karig inkomen gaan bijdragen aan de gemeenschap.

Niemand kan tegen een betere beloning van de zogenaamde ‘hardwerkende Vlaming’ zijn. Maar, voor zover die beloning er is of komt, mag en kan zelfs de grootste egocentrische individualistische rechtse liberaal toch niet aanvaarden dat daarvoor ook de minder bedeelden worden aangesproken die verstoken blijven van de vruchten die het walhalla van het kapitalisme heeft te bieden.

Dat enerzijds de factuur aan de welstellenden wordt verminderd en anderzijds deze aan de behoeftige wordt vermeerderd, kan toch niet de bedoeling zijn van mensen die hun partij ook als ‘sociaal’ betitelen? In feiten gaat het hier om een omgekeerde solidariteit. Men vraagt niet min of meer dat de armen uit solidariteit met de rijken gaan inleveren!

Misschien heeft het antwoord op mijn vraag, waarom men in de jaren zeventig geen heil zag in de huidig gangbare remedie voor het ‘welvaartsbehoud’, daar wat mee te maken. Misschien was de tijd daar toen nog niet rijp voor. Misschien was de druk vanuit het oosten, om het begrip ‘solidariteit’ van rijk naar arm te handhaven, nog te groot.

Misschien is het antwoord op mijn vraag , waarom men sinds het einde van de jaren negentig, solidariteit is gaan beschouwen als iets wat men moet ‘verdienen’, te zoeken in het verdwijnen van ‘de roede’ achter de deur. De tot dan gevreesde roede die er onder de vorm van het communisme, de vorige vijftig jaar steeds was geweest . De triomfantelijke verkondiging van het faillissement van het links socialisme en het idee dat daarmee ook de socialistische gedachte zijn ‘onwerkbaarheid’ had bewezen, hebben begrippen zoals gelijkwaardigheid, solidariteit, hulpvaardigheid en menselijkheid, alsook ‘sociaal’ en ‘gemeenschapszin’ een nieuwe, aan het kapitalisme aangepaste dimensie gegeven .

Dat de feitelijke ‘responsabilisering’ van de armoede niet méér sociaalvoelenden in deze maatschappij in het harnas en op de barricaden jaagt, stemt tot nadenken. Dat steeds meer mensen onder de armoedegrens duiken, terwijl men bij hoog en bij laag beweert de laagste inkomens te verbeteren, en het gros van de bevolking daar ook nog intrapt, wekt mijn grote ergernis. Dat men blijft beweren dat ‘werken’ de beste remedie is tegen armoede, zou ik lachwekkend kunnen vinden, als de intrieste werkelijkheid er niet zou zijn, dat heel wat alleenstaande ‘werkenden’ het met een netto-maandinkomen van 1050 euro moeten stellen. Met de huidige huurprijzen van om en bij de 400 euro voor een klein appartementje, hoef je niet bepaald een levensgenieter te zijn om in de financiële moeilijkheden te verzeilen.

Dat men zelfs in socialistische middens de lastenverlagingen, zowel qua bedrijfslasten als voor personenbelasting, en de verschuivingen naar consumptiebelasting, niet bij voorbaat afwijst, bewijst dat ook bij de ‘nieuwe’, ‘andere’ of ‘alternatieve’ socialisten, (wat die ‘a’ in ‘’Sp.a’ ook moge betekenen) de leer van de nieuwe God, de kapitalistische marktwerking, stilaan ingang weet te vinden.

Dat alles maakt mij bang. Bang, dat er een tijd komt, dat men ook van het zo geroemde solidariteitsprincipe waarop ons inkomstenbelastingsysteem en onze sociale zekerheid zijn gestoeld, zal zeggen dat het zijn failliet heeft bewezen.

Hopelijk zal men dat later gewoon als één van de golfbewegingen in onze sociaal- en maatschappelijke evolutie beschouwen. Maar, al is hoop positief, het is er bij gebrek aan geloof…

12-02-2008 om 16:50 geschreven door Renaat  

"De koopkracht is helemaal niet gedaald!" Met deze toch wel merkwaardige uitspraak stelde vorige week UNIZO-voorzitter Karel Van Eetvelt de meestal goed in het financiële vet zittende Trends-lezers gerust. (voor zover dezen zich daar zorgen over maakten)Volgens deze selfmade economische goeroe valt het allemaal nog wel mee en is het allemaal een kwestie van "pure perceptie". Of wat had je verwacht van iemand die gezien zijn positie, mandaten en bijgevolg niet onaardig inkomen, de brandstof-, energie- en voedselprijzen een minder belangrijk deel van zijn uitgaven uitmaken.

Volgens deze steeds sympathiek ogende kop met minder sympathieke inhoud, hebben de recente loonstijgingen en de indexaanpassingen heel wat van de recente prijsstijgingen gecompenseerd en is de koopkracht vrijwel gehandhaafd.. Wie zoals ik, niet in de automobielsector is tewerkgesteld, en dat zijn er heel wat, heeft niets van loonstijgingen gemerkt. En de twee procent indexaanpassing, mag gezien de hoogte van zijn mandaatvergoedingen voor Van Eetvelt wel een aardig bedrag betekenen, voor nettolonen van 1000 -1500 euro is het effect heel wat minder denderend.

Probleem in deze maatschappij is dat wij geregeerd, bestuurd, tewerkgesteld en zelfs vertegenwoordigd worden door een allegaartje van omhooggevallen yuppies die geen flauw benul hebben van wat de koopkracht, levensomstandigheden, middelen en mogelijkheden zijn van de minder- en modaal gegoeden. Met universitaire studies en duur betaalde onderzoeken kan men, naargelang de doelstelling, veel bewijzen. Maar als het over koopkracht gaat is alleen de maandelijkse rondgang in de supermarkt, gekoppeld aan de afrekeningfacturen van water, gas, elektriciteit en stookolie, afgewogen tegen het loon- pensioen- of uitkeringsstrookje, de enige reële barometer.

Wat mij, afgezien van de uitspraak zelf, nog het meest ergerde was dat ik na het verschijnen ervan in het voornoemde weekblad, in vrijwel geen enkele krant daarover wat te lezen was. Als hoofdredacteur van een krant had ik op de voorpagina geblokletterd: "Van Eetvelt noemt Testaankoop en vrijwel de hele media leugenaars, en de rest van de Vlamingen dommeriken". Of was zijn uitspraak alleen maar voor zijn 'soortgenoten' bedoeld?...

10-02-2008 om 11:50 geschreven door Renaat  

In Afghanistan, het thuisland van het moslim -terrorisme -fundamentalisme, proberen sinds enkelen jaren ongeveer 40 landen met bijna 42.000 militairen, waaronder een kleine 400 Belgen onder UNO-mandaat de resten van het door de Amerikanen verdreven Talibanregime op te ruimen en het land te heropbouwen. Die officiële versie mag dan de enige of voornaamste reden zijn, dat neemt niet weg dat het resultaat ervan te wensen over laat. Dat zelfs tot de tanden gewapende conventionele legers niet opgewassen zijn tegen niets ontziende guerrillastrijders met de Koran in de hand, is doorheen de geschiedenis zonder uitzondering gebleken. Ook het zo gevreesde Russische Rode Leger heeft er jarenlang zijn tanden op stukgebeten en heeft het uiteindelijk moeten opgeven. Na Bosnië, Kosovo, Tsjetsjenië, wordt vandaag zowel in Afghanistan als in Irak bewezen dat men, om welke reden ook, geen lessen trekt uit de geschiedenis.

Naar eigen zeggen stuurt onze regering extra manschappen en materiaal enkel en alleen om de Afghaanse bevolking te helpen in de wederopbouw van hun land. Vraag is hoe Belgische troepen met een honderdtal soldaten meer, plus 4 bovenop hun reeds 6 aanwezige F16-oorlogsvliegtuigen kunnen meewerken aan het 'wederopbouwen' van terwijl die tuigen juist bedoeld zijn om de dingen kapot te schieten?
Zoals in Irak, heeft men ook in Afghanistan, na het verdrijven van het regime en haar 'regulier' leger, nagelaten om onmiddellijk te zorgen voor een massale aanwezigheid van troepen die de nog her en der overblijvende smeulende vuren konden opsporen en doven. Bij gebrek aan voorafgaandelijke planning en organisatie is men onmachtig geweest om op korte termijn de ontredderde of totaal vernielde basisvoorzieningen zoals water, energievoorziening en werkgelegenheid terug op te starten. Men voert nog steeds oorlog zoals in de negentiende eeuw: men doet heelkundige ingrepen, infecteert bij het toenaaien het lichaam en negeert bovendien de nazorg.

Men hoeft niet echt een strateeg te zijn om deze bedenking te maken. Tenzij men politicus is, natuurlijk.

Een tot de meerderheid behorende politicus moet een regeringsbeslissing positief uitleggen, nietwaar Bart Tommelijn?; Daarentegen kan je als oppositielid mijn hierboven aangehaalde bedenking hanteren, nietwaar Dirk Van der Malen?

Maar...drie jaar geleden keurde de Sp.a het sturen van zes F16 vliegtuigen naar Afghanistan toch goed...?

08-02-2008 om 10:47 geschreven door Renaat  

Ons land kan en mag geen wapens of onderdelen van wapens leveren aan regimes die de mensenrechten schenden. Dat is zowat het principe dat de regeringspartijen (en de linkse oppositie) 'hoog in hun vaandel voeren'. Maar wat blijkt? Als die levering voor andere landen is bestemd, waar men met de onderdelen wapens samenstelt en verder verkoopt aan de bedoelde regimes, is er (wettelijk) niets aan de hand. Juridisch noemt men dergelijke handelingen 'medewerking verlenen aan...' of ' het mogelijk maken dat...'. Maar in de politiek is jurisdictie een heel breed interpreteerbaar begrip. Zodoende...

Even in herinnering brengen dat enkele jaren geleden, al wie enigszins tegen de oorlog in Irak was, de barricaden opklom om de doorvoer van Amerikaans legermateriaal te verhinderen, want dat noemde men 'steun verlenen aan'. Alhoewel daar 'wettelijk' ook niets aan de hand was, kwam dat de toenmalige regering niet goed uit, maar toch...

Hoe dan ook, als voorbeeld van hypocrisie kan dat tellen. Want indien wij alle handel met-, en alle economische- en ontwikkelingsteun aan landen en regimes die de mensenrechten schenden zouden stopzetten, zou dat een meer dan onprettig gevolg hebben voor onze economie. Daarom dat wij ter meerdere glorie en rijkdom van een vadsige middeleeuwse koningsfamilie, Saudi-Arabië helpen voorzien van boor- en kunstmatige toeristeneilanden. Dat Belgische bedrijven bovendien meewerken aan de bouw van hospitalen waar kleine meisjes seksueel verminkt worden (besneden), is een wetenswaardigheid waar wij na elke televisiereportage hoogstens 'verbolgen' over kunnen zijn. Er is daar trouwens veel Olie...

Maar wapens leveren? Neen toch! Het regime zou die wel eens kunnen gebruiken tegen moslimextremisten, en dat kan natuurlijk niet...

02-02-2008 om 13:06 geschreven door Renaat  

Eén van de favoriete liberale stokpaartjes, zijn de ‘knelpuntberoepen’. Beroepen waar de mensen niet staan voor te springen, niet enkel omdat de arbeidsomstandigheden niet bepaald dàt zijn, maar vooral omdat de verloning in verhouding tot de prestatie op zijn minst ondermaats mag genoemd worden.

Men zou denken dat ons zo aanbeden vrije-marktsysteem daar vlug een mouw zou weten aan te passen door het vraag- en aanbodprincipe te laten spelen. Maar in de arbeidsmarkt is de waardering van prestaties eerder op theoretische competenties en toegevoegde winstwaarden afgestemd. Daarom kan het uurloon van bvb een reisbusbestuurder nooit meer dan een paar eurocent boven het minimumloon uitstijgen. Dat een busbestuurder niet alleen de directe verantwoordelijkheid heeft over het leven van vijftig tot tachtig passagiers, maar ook over de weggebruikers die in zijn verkeersomgeving vertoeven, speelt daar blijkbaar geen enkele rol in.lzie wet moest uitvoeren”

Als die luie werklozen en bruggepensioneerden niet willen werken in die lage loon-knelpuntberoepen, dan moeten wij de illegalen die dat wel willen maar legaliseren, heeft de minister bedacht. Dus gaat hij dat nu aanpraten bij zijn collega’s in de deelregeringen. Analoog aan hun migratiestandpunt is het liberale vreemdelingenbeleid nu ook aangepast aan het het principe: ‘wie wij kunnen gebruiken mag er in of mag blijven, wie wij niet nodig hebben, blijft buiten of vliegt er uit’ Dat doet men in een bedrijf ook, en volgens de liberale visie moet een gemeenschap gerund worden zoals een bedrijf!

Dat ook de ‘niet bruikbare’ of onnodige’ Vlamingen daar eens goed over nadenken…

25-01-2008 om 14:55 geschreven door Renaat  

Als gevolg van een BBC-reportage, daterend van november vorig jaar, over de toestanden in het Bulgaarse Mogilino-weeshuis, wil TV-maker Chris Dusauchoit een solidariteitsactie opstarten voor de weeshuizen in dat land. Dat 17 jaar nadat de Roemeense weeshuizen in het nieuws kwamen, dan nog in een lidstaat van de EU, dit nog kan bestaan, geeft aan hoe het is gesteld met de normen die men hanteert om tot de Euro-'club' te behoren.

Dat een televisiemaker nodig is om dit probleem in de belangstelling te brengen, ook al was het binnen de media blijkbaar al enkele maanden bekend, is niet goed te praten. Onze minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht zegt het probleem bij zijn Bulgaarse collega te zullen "aankaarten" om samen te werken en zo de toestand in die weeshuizen te verbeteren. Naar zijn zeggen zou de tv-reportage ook hem met verstomming hebben geslagen.

Bij dergelijke verklaringen rijst mij het weinige haar waarover ik nog beschik ten berge. Wie verantwoordt dat anno 2008, binnen het de muren van de Europese Unie die zich voordoet als het walhalla van welvaart en welzijn, dergelijke toestanden kunnen bestaan zonder dat dit geldverslindend monsterapparaat van die organisatie daar op de hoogte van is, laat staan dat ze er wat aan doet.

In plaats van onmiddellijk de nodige stappen te doen, van de verantwoordelijken in dat land te eisen dat er 'onverwijld' wat aan gedaan wordt, en daar ook de nodige middelen ter beschikking voor te stellen, gaat onze buitenlandminister "het probleem bij zijn Bulgaarse collega's aankaarten". En dan maar leuteren over 'de rechten van de mens' en 'de rechten van de kinderen'. Staat er in al die verdragen dan niets over 'de plichten van de bestuurders'?

En wij ondertussen maar zuchten en kreunen over de staatshervorming, de stijgende energieprijzen, de dalende Beurzen...

19-01-2008 om 11:33 geschreven door Renaat  

Volgensde VOKA-voorzitter, Urbain Vandeurzen, zouden de Vlaamse partijen uit de regering moeten stappen indien er tegen Pasen geen uitzicht is op een (voor Vlaanderen) goede staatshervorming. Zodoende komen wij, zoals hij het noemt “in een communautaire windhoos terecht”. Alsof dat ‘het probleem’ dichter bij een oplossing zou brengen. Als zelfuitgeroepen politiek strateeg zou deze vetbetaalde CEO toch moeten weten dat de natte droom van een volledig autonoom Vlaanderen waar 'rechts' het voor het zeggen heeft, alleen realiseerbaar is met de medewerking van de Franstaligen?

De stilaan afgezaagde en ergerlijke onzin, dat Wallonië ons verhinderd om het (nog) beter te hebben en teert op onze gulle geldstromen, is uiteraard conform de menselijke individualistische ingesteldheid, en kan daarom op veel aanhang rekenen.

Eén van de rijkste regio's in Europa dat steen en been klaagt omdat één van de armste regio’s als blok aan haar been voorkomt dat het nog rijker wordt! Een angstwekkend voorbeeld van wat de minder gegoeden en hulpbehoevenden in Vlaanderen te wachten staat als mensen zoals de VOKA-voorzitter het hier volledig voor het zeggen krijgen. Want analoog aan dergelijke stelling verhinderen gepensioneerden, zieken, werklozen, al diegenen die om één of andere reden afhankelijk zijn van de bijdrage die de anderen aan de gemeenschap leveren, ook, dat wij het beter hebben. Dus de spaarrekeningen en aandelenkorven van de gegoede Vlamingen zouden er beter bij varen als ook die ‘blokken’ kunne afgeschud worden! Ja toch?

Zou het kunnen, mijnheer Vandeurzen, dat de Franstalige (linkse) partijen tè veel de belangen van dié ‘blokken aan het been’ dienen, en U daarom van ze af wil?...

15-01-2008 om 09:18 geschreven door Renaat  

In een regionale editie van een bekende krant (ik zal beleefdheidsgewis de naam niet noemen) verscheen op 5 januari het bericht dat een ruime meerderheid van de burgemeesters in de provincie Antwerpen voorstander is om de euromuntjes (1 en 2 eurocent) af te schaffen. Volgens UNIZO zouden ook heel wat winkeliers willen overgaan tot het "afschaffen" van de twee kleinste munten.

Als voorbeeld van desinformatie kan dat tellen. Alsof winkeliers, of zelfs burgemeesters de bevoegdheid hebben om dat te beslissen. Zelfs de Belgische regering heeft daar de bevoegdheid niet toe. Het eventueel afschaffen (dus het niet meer gebruiken als betaalmiddel) van bepaalde euromunten is de exclusieve bevoegdheid van de Europese Nationale Bank.

Uiteraard is het iedereen die handel drijft of betalende diensten verleent, toegelaten om zijn prijzen steeds op vijf- of een veelvoud van vijf eurocent te laten uitkomen. Maar door het begrip 'afschaffen' te hanteren geeft men de indruk dat de consument de muntjes van 1 en 2 cent dan niet meer zou mogen gebruiken. En hier gaat men zijn boekje natuurlijk te buiten. Zoals men een artikel van één euro met tien muntjes van tien eurocent mag betalen, zal ik bij prijzen afgerond op vijf eurocent of een veelvoud ervan, onverminderd de laatste vijf eurocent mogen blijven voldoen met muntjes van één of twee eurocent.

Zelfs al bepalen alle handelaars, privé- en overheidsdiensten hun te betalen bedragen zodanig dat ze steeds zonder de twee kleinste muntjes te voldoen zijn, toch blijven de één en twee eurocentmunten een wettelijk betaalmiddel, en kan men ze niet weigeren.

Er is dus helemaal geen sprake van "afschaffen", maar van een prijsafronding!

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

In tegenstelling tot de Vlaamse partijen zijn, op uitzondering van de MR, de franstalige partijen niet te spreken over de nota-Verhofstadt welke als basis zou moeten dienen voor de gesprekken over de staatshervorming. Nogal wiedes zou ik zeggen. Vrijwel alle Vlaamse eisen zijn er in opgenomen,sommige weliswaar in sterk gereduceerde vorm, maar de belangrijkste Franstalige verzuchtingen worden er ofwel niet in vermeld (uitbreiding van het Brussels gewest) of zijn tot een eerder symbolische blauwdruk herleid (federale kieskring). Enerzijds zijn de Vlaamse taboes er vakkundig uit geweerd terwijl anderzijds de Waalse taboes gewoonweg genegeerd worden. Tussen de regels van wat Leterme, De Wever, Somers en Van Deurzen te zeggen hebben hoor je dat de Franstaligen geen andere keuze hebben dan toegeven aan de Vlaamse eisen. Denken dat men op die wijze tot een vergelijk zal komen is op zijn zachts gezegd ronduit hautain te noemen.

Op de vooravond van Pasen zal blijken in hoeverre de pseudostaatsmannen (en vrouwen) die nu de twijfelachtige eer genieten om dit land te 'hertekenen', gehecht zijn aan hun postje en de daarbij horende macht en status. Samen met de herdenking van Christus verrijzenis komt er misschien wel een volwaardige regering, maar wie hoopt op een duidelijke, evenwichtige en duurzame regeling zal er hoogstwaarschijnlijk aan zijn voor de moeite.

Hoe dan ook, voor het gros van de Belgen, Vlamingen, welen en zeker voor de minder fortuinlijken van beide landsdelen zal zelfs het groots mogelijk geklungel nog altijd beter zijn dan dat de rechts-vlaamse CD&V-NVA-OpenVLDclan haar zin zou krijgen.

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

09-01-2008 om 17:08 geschreven door Renaat  

In de Verenigde staten wordt einde dit jaar een nieuwe president gekozen. Tot vandaag twijfelden weinigen er aan dat na acht jaar Bush, de volgende president(e) een Democraat zou zijn. En Hillary Clinton zou, uiteraard met de steun van haar immens populaire echtgenoot Bill ,de race naar het Witte Huis op haar kousenvoeten winnen. Hillary, die tijdens de bewindsperiode van haar man, zich als een gemoderniseerde versie van Evita Peron ontpopte, zou als Amerikaanse presidente, voor de minderbedeelde Amerikanen, uitzicht op een beter leven betekenen. Maar als de trend die zich aftekent bij het begin der voorverkiezingen van de Democratische partij zich voortzet, ziet het er niet zo goed uit voor de deze partij. Clintons's belangrijkste partijopponent, de zwarte Barack Obama, zou tegen alle verwachtingen in, wel eens de democratische presidentskandidaat kunnen worden.

Natuurlijk zou een zwarte Amerikaanse president al even verfrissend zijn als een vrouwelijke Amerikaanse president. Wie echter gelooft dat de meerderheid van het Amerikaanse volk rijp is om zicht door een zwarte de les te laten spellen, dwaalt, om niet te zeggen: hallucineert. Een democratische zwarte presidentskandidaat leidt (vooralsnog) met zekerheid tot een Republikeinse President!

Waar de voorverkiezingen bij de Democraten in feiten nu over gaan, is niet zozeer het kiezen van een presidentskandidaat. In de praktijk kiezen de Democraten nu al voor een Democraat, of een republikein als president: Als zij voor Hillary Clinton kiezen, wint zij de presidentverkiezingen, en komt er dus een Democraat in het Witte huis. Als zij voor Barack Obama kiezen, verliest hij de presidentsverkiezingen en wordt opnieuw een republikein president. Zo eenvoudig is dat.

Hopelijk is er in de Verenigde Staten ook iemand die dat inziet, en kan hij dat de voor Obama stemmende democratische luchtfietsers aan het verstand brengen...

08-01-2008 om 11:36 geschreven door Renaat  

Waar en wanneer in de geschiedenis, heeft een ‘beschaafd’ land het meer dan zes maand (en waarschijnlijk nog langer) zonder een volwaardige regering of leider moest stellen? In minder ‘democratische’ gebieden op deze wereld zou een dergelijk van politieke‘onmacht’ getuigend gedrag een revolutie, of op zijn minst een staatsgreep door één of andere legergeneraal hebben veroorzaakt.

“Een volk verdient de leiders die het heeft”, is een oud gekend gezegde. Zoals voor een niet te verwaarlozen aantal volkeren, gaat dit ook op voor de Belgen, en niet in het minst voor de Vlamingen. Bewijs daarvan zijn de recente peilingen welke uitwijzen dat de Vlamingen grotendeels de retoriek van de Van Deurzens, De Wevers, Somersen, De Deckers en de Letermes, zondermeer slikken. De Vlaamse media, de zogenaamde ‘vierde macht’ speelt dat spel naarstig mee, waarschijnlijk omdat het ‘meehuilen met de wolven’ financieel voordeliger is dan onbevooroordeelde analyses en duiding.

Uiteraard is ook de Franstalige politieke klasse, media en bevolking, onderhevig aan datzelfde virus. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat, gezien hun bedenkelijke ‘gezondheidstoestand’ hun ‘weerstand’ beperkter is en zij toch heel wat verzachtende omstandigheden kunnen pleiten. Het onbegrip dat wij Vlamingen hebben voor de paniekerige en in onze ogen sterk overdreven reactie van de Franstalige media is mijn inziens te wijten aan ons gebrek aan inlevingsvermogen, als ben ik mij bewust dat weinigen het met mij eens zullen zijn.

Diegenen die wij hebben aangewezen als politiek (en dus sociaal) deskundig, menen hun ‘gedrag’ te kunnen verantwoorden met uitspraken zoals: “Op 10 juni 2007 hebben de Vlamingen zich uitgesproken voor een grote staatshervorming” en “De Vlaamse kiezer heeft gekozen voor een Rooms-blauwe coalitie met Yves Leterme als Eerste minister”.

Betwijfelend of de meerderheid van de CD&V/NVA-kiezers, en in mindere mate de VLD-aanhang, voor die partijen gekozen hebben om reden van de in haar programma opgenomen staatshervorming, stel ik ook in vraag in welke mate zij zich bewust waren wat die ‘staatshervorming’ dan wel inhield.

De redenering dat ‘de kiezer’ heeft gekozen voor het samengaan van de Christendemocraten met de liberalen omdat die samen 48,4% van de stemmen in Vlaanderen halen, is natuurlijk absurd. Met dezelfde redenering kan men evengoed een coalitie CD&V/NVA-SP.A-GROEN (52.2%) of zelf CD&V/NVA-VLD-VB (67.4%) in gedachten hebben, temeer omdat men dan zoals bij een klassieke tripartiete over een tweederde meerderheid beschikt.

Hoe dan ook: aangezien geen enkele partij vooraf gesteld heeft met wie zij exclusief een meerderheid zou vormen, heeft niemand de mogelijkheid gekregen om voor het even welke regeringsvorm te kiezen. Ook de bewering dat Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen door de kiezer als Eerste Minister is aangewezen, is gewoonweg belachelijk. Niet allen zijn naar mijn weten Senaatsverkiezingen geen Eerste-ministersverkiezingen, maar hebben bovendien 5.678.805 van de 6.478.805 Belgische kiezers NIET voor Leterme gekozen.

Het is een steeds weerkerende politieke leugen te stellen dat in onze democratie het ‘de kiezer’ is die bepaald welke regering zij wenst, laat staan wie er eerste minister dient te worden. In feiten zijn het de partijen die dat in onderling overleg overeenkomen. Dat interviewende persmensen hen bij dergelijke uitspraken daar niet op wijzen, blijft onverminderd mijn verbazing en ergernis opwekken.

De democratische logica wil dat bij gebrek aan een volstrekte meerderheid van een partij, deze met het grootste aantal stemmen de coalitievorming moet leiden, en de voorman met het grootste aantal voorkeurstemmen de eerste minister of burgemeester moet worden. Dat deze democratische logica enkel opgaat in zoverre ze als ‘aanvaardbaar’ wordt geacht, wordt bewezen in de stad Antwerpen waar men voorheen, sinds jaren de partij met de meeste stemmen en de persoon met het grootste aantal voorkeurstemmen weghoudt van het bestuur. Laat staan dat zij de coalitie leidt en de burgemeester levert. Democratische begrippen kan men dus blijkbaar gebruiken en misbruiken zoals het best uitkomt.

Met de nationale verkiezingsresultaten nopen partijen zoals het CD&V/NVA-kartel en Open VLD wel te enige nederigheid. Hoewel het oranje kartel de grootste partij van het land is, vertegenwoordigt het met 18,51% van de stemmen toch maar een kleine minderheid van de Belgen. Bovendien gaat men blijkbaar boorbij aan het feit dat een volstrekte meerderheid van de Vlamingen (70,4%) NIET voor CD&V/NVA heeft gestemd. Ook de Open VLD met amper 11,83% van de nationale en 18,8% van de Vlaamse stemmen doet er goed aan zich wat nederiger op te stellen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Franstalige partijen, al is de ‘halsstarrige’ opstelling van het CDH eerder het gevolg van de voor hen veel te ver gaande eisen van de ‘rechtse’ Vlamingen dan wel van het historische hautain gedrag van de voormalige Franstalige baronie.

Het zou de voorstanders van een vergaande autonomie van de deelstaten heel wat geloofwaardiger maken indien zij aan de bevolking zouden uitleggen waarom men enerzijds, binnen de Europese Unie er alles aan doen om zowel het economisch als het arbeidsbeleid te centraliseren, en anderzijds binnen de Belgische context die materies zo nodig wil decentraliseren? Misschien men terloops ook eens uitleggen waarom op Europees vlak een centraal economisch beleid beter de concurrentie met de rest van de wereld zou aankunnen, en anderzijds de Belgische bedrijven voordeel zouden hebben aan een regionaal beleid?

De sporadisch aangehaalde motivering m.b.t. het regionaliseren van delen van de sociale zekerheid lijken mij eerder stellingen op drijfzand. Zo is de bewering dat een werkloze uit La Louvière niet dezelfde zou zijn als zijn lotgenoot uit Diksmuide, gestoeld op het verschil in het aantal werklozen en/of de mate van werkaanbod in die regio’s. Alsof binnen het gewest Vlaanderen de werkloosheidsgraad en werkaanbod overal ongeveer dezelfde zou zijn. Bovendien is er geen enkel aanvaardbare reden waarom men op nationaal vlak geen maatregelen zou kunnen nemen welke aangepast zijn aan de noden van de verschillende regio’s. In de federale werkloosheidsreglementering staan trouwens meerdere bepalingen die afhankelijk worden gemaakt van regionale cijfers en gegevens.

Ook de vraag, waarom de ‘economische hefbomen’ welke men in Vlaanderen zou nodig hebben om het nog welvarender te maken, niet evengoed nationaal gebruikt kunnen worden om zodoende de welvaart in Vlaanderen èn Wallonië te verbeteren, hoor of zie ik nergens gesteld, laat staan beantwoord. Of zijn ‘gelijkaardige’ bedrijven verschillend al naargelang in welk landsgedeelte ze zijn gevestigd? En zo ja, wat mag dat verschil dan wel zijn?

En dan is er de sociale zekerheid, pensioenen, ziekteverzekering… Die zou er alle baat bij hebben indien de Vlamingen enkel voor zichzelf zouden bijdragen en ontvangen? Vanuit egoïstisch standpunt kan dat natuurlijk kloppen. Zo kan men evengoed de werkende en niet werkende voor zichzelf laten betalen, evenals de gezonde en de zieke, de arme en de rijke. Men zou dan hun ontvangen vergoedingen afhankelijk kunnen maken van de mate waarin zij hebben bijgedragen. Met andere woorden: responsabeliseer alles en iedereen: Weg met dat (oubollig socialistisch?) solidariteitsgedoe!

Bij dat alles valt op te merken dat een doorgedreven regionalisering, vooral voor de rechtse en centrumrechtse partijen positieve gevolgen heeft qua machtsuitoefening. Het ontbreken van een sterke PS en een al even links CDH, geeft ‘rechts’ een dominant machtspositie binnen Vlaanderen. Ook dat speelt ontegensprekelijk een rol in hun drang naar meer Vlaamse zelfstandigheid.

Mijn afkeer voor een staatshervorming die zogezegd nodig is om een ‘beter’ beleid voor de bevolking te kunnen voeren is groot. De reden daartoe dient gezocht te worden in de moeilijk tegen te spreken veronderstelling dat zij grotendeels bedoeld is om de last van het linkse en noodlijdende Wallonië af te schudden. Niet dat ik mij bijzonder ‘gehecht’ voel aan het huidige België of dat mijn Franstalige landgenoten op meer sympathie kunnen rekenen dan mijn ‘volksgenoten’ uit de vroegere historie. Maar het gebrek aan logische en waarachtige motiveringen, gekoppeld aan het feitelijk verlaten van het nationale solidariteitsprincipe, zijn de oorzaak van mijn wantrouwen tegenover alles en iedereen die onvoorwaardelijk het verder ‘uitkleden’ van de Belgische staatstructuur voorstaat.

Ook de socialistische familie, aan beide zijden van de taalgrens, geeft niet echt duidelijk aan wat voor hen binnen de krijtlijnen van een staatshervorming mogelijk is. Het ‘wachten op voorstellen’ die dan zullen ‘geëvalueerd’ worden is niet echt een voorbeeld van transparantie te noemen. Bovendien toont, vooral wat de Sp.a betreft, het ‘aan de zijlijn gaan staan’ omdat de kiezer ‘dat zo gewild heeft’ weinig respect voor hun kiezers die hen ondanks alles trouw zijn gebleven.

In een democratie heeft iedereen het recht op een eigen mening. Men mag die mening dan gerust via de politiek proberen in de praktijk uit te voeren. Maar in een democratie heeft het volk ook recht om de ware bedoelingen van zijn leiders te weten. Het volk voorliegen of de ware toedracht verzwijgen is geen democratie. Dat is volksverlakkerij en bedrog!

Tot zolang mijn vragen over het ‘waarom’ onbeantwoord blijven, lijkt het mij dat CD&V/NVA en Open VLD met de door hen vooropgestelde staatshervorming, de theorie “Eigen volk eerst” in de praktijk willen brengen. Dat men met ‘eigen’ volk niet het ‘Belgische’ bedoeld, is ondertussen meer dan duidelijk.

Misschien ligt het antwoord op al mijn vragen al vervat in de hierboven aangehaalde bedenkingen. Het is nog maar de vraag hoe ‘de Vlaming’ daar zou tegenaan kijken indien daarover een ‘breed-maatschappelijke discussie zou zijn gevoerd.

Spijtig dat, als die er ooit zou komen, het veel te laat zal zijn.

Achteraf kunnen wij er ons nog steeds van afmaken met de historische woorden: “ daß haben wir nicht gewusst“

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homo’s zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zo’n werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.

Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homo’s in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.

Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.

Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.

05-12-2007 om 17:45 geschreven door Renaat  

Niet alles wat onder de noemer ‘links’ wordt geplaatst is per definitie socialistisch te noemen. Zo ook zijn er heel wat zichzelf linksituerende individuen die zich nogal eens van kant durver vergissen'.

De voorbije decennia is het West-Europese socialisme geëvolueerd tot eerder iets ‘gezellig’. Socialisme moest een sociale ideologie zijn die goed was voor iedereen. Mede daarom durft men de dingen niet direct bij hun naam te benoemen, en omdat de wetten van de moderne consumptiemaatschappij zich ook in de partijpolitiek genesteld hebben, is zeggen waar het écht op staat niet bepaald wervend, en dus af te raden.

Maar zoals voor de ecologische ideologie, geldt ook voor de socialistische ideologie dat zij onmogelijk goed kan zijn voor iedereen omdat een groeps-individualistisch samenlevingsmodel nu eenmaal tegengestelde belangen creëert. Socialisme is dus niet gezellig, en daar moet men durven voor uit komen.

Sinds 11 september 2001 overwoekert, onder het mom van verdediging tegen het oprukkend moslimfundamentalisme en –terrorisme, het rechtse gedachtegoed als onkruid, de voorheen door links geplaveide voetpaden. Daardoor kreeg Links de afgelopen jaren rake klappen. De economische en financiële rechterzijde heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt om zoveel mogelijk, ondertussen welstellend geworden ‘linksen’ via het centrum naar rechts te trekken.

Eigenlijk zijn er vandaag niet minder zogenaamde 'linkse' kiezers dan enkele jaren geleden. Een deel ervan is afgevloeid naar een inmiddels terug geloofwaardiger geworden CD&V die haar rechtmatige plaats in het centrum opnieuw opeist. Van oudsher kan deze partij bogen op een grote achterban van ACW'ers, ook grote voorstander zijn van solidariteit, een degelijke sociale zekerheid, en sociale voorzieningen.Dat heeft heel wat 'zachte' linksen kunnen bekoren. Sinds 10 juni vorig jaar heeft de rechterzijde het daar echter voor het zeggen, iets waar de ‘overlopers’ zich pas nu bewust van worden.

Het ganse linkse kamp in België (en in de rest van Europa) verkeert in een identiteitscrisis. Groene partijen twijfelen of ze zich al dan niet uitsluitend op milieuthema's moeten toeleggen, en de naar het centrum toegedreven sociaaldemocraten weten dan weer niet of ze nu linkser, rechtser of blitser moeten worden.

In landen zoals Nederland en Duitsland hebben partijen zoals de SP en Die Linke de vrijgekomen ruimte van het echte socialisme ingenomen. Ook in links Vlaanderen klinkt de roep om de SP.A terug naar de wortels van het socialisme te brengen. De vrees is echter groot dat, als de socialisten zich hoofdzakelijk tot hun klassieke behoeftigen en arbeidersachterban richten, de partij maximaal 15 procent van het electoraat kan aanspreken. Daarom moet volgens sommigen, links in Vlaanderen zich verenigen en moeten Sp.a, spirit en Groen tot één partij samensmelten.

Steve Stevaert zei ooit "het socialisme zal gezellig zijn of het zal niet zijn". Vanuit de visie dat een stroming er maar 'is' als ze groot en machtig genoeg is, had hij natuurlijk gelijk. En ja, er zijn verschillende manieren om mensen voor je partij te winnen. Je ideologie of je boodschap 'aanpassen' aan de tijd, de omstandigheden, en de verwachtingen, m.a.w. je 'product' verkoopbaar maken, is daar één van. De mensen overtuigen van de kwaliteit en de noodzaak van je 'product' is een andere, zij het volgens de moderne verkoopstechnieken wat oubollige en voorbijgestreefd. In navolging van de meeste andere West-Europese socialistische partijen heeft ook de Sp.a de voorbije decennia volgens de 'moderne' manier het kiezerspubliek benaderd. Het gevolg is een partij die in naam socialistisch, in woorden sociaal democratisch, en in daden links-liberaal is. Met een programma waar nog weinig is in terug te vinden van wat ooit in de verklaring van Quaregnon, de in 1894 aangenomen basistekst van het Belgische socialisme was te lezen.

Socialisme is een maatschappijvorm. Een samenlevingsdoctrine, gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Socialisme streeft er naar het verschil tussen arm en rijk te nivelleren en tracht zodoende een einde te maken aan de klassen- en/of standenmaatschappij. Die klassenmaatschappij bestaat vandaag nog steeds, weliswaar in gewijzigde vorm. Honderd jaar geleden bestond onze maatschappij uit een kleine stand van rijken, en relatief kleine groep van betergegoeden, een grote minderbedeelde bedienden- en arbeidersgroep, aangevuld met een grote groep armen. De toenmalige electorale visvijver zat dus bevolkt met vis belust op het socialistische aas. Enkel het feit dat het katholieke Vlaanderen haar Christelijke volkspartij tijdig wist te 'socialiseren' heeft de socialistische opmars steeds 'binnen de perken' weten te houden voor wat in de ogen van de kapitalistische maatschappijvisie aanvaarbaar werd geacht.

Vandaag de dag leven wij, mede dank zij het werk van 'basissocialisten' zoals Achiel Van Acker' en het West-Europees sociaal compromismodel, na de oorlog onder druk van de Sovjet-communismedreiging ontstaan, in een 'welvaartmaatschappij' welke ook in een basiszorg voor zijn minderbedeelden voorziet. Vooral de Vlaamse samenleving bestaat dan ook in meerderheid uit min of meer ‘welstellenden’, en daarom is het socialisme in de ware zin van het woord voor de meerderheid van deze bevolking niet alleen 'niet meer nodig' maar daarenboven helemaal ‘niet goed’. Want volgens de socialistische betekenis van de begrippen gelijkheid, sociale rechtvaardigheid, solidariteit en nivellering, zou de meerderheid van de bevolking (de welstellenden) moeten ‘inleveren’.

Steeds meer elementen wijzen ons op het 'failliet' van ons economisch systeem dat gebaseerd is op constante productie- en winstgroei. De beperkingen opgelegd door onze natuurlijke 'habitat' dwingen ons om op relatief korte termijn bewust te worden dat wij niet alleen moeten afzien van het 'groeiprincipe' maar zelfs gedwongen zullen worden een stap terug te zetten. Met andere woorden: in plaats dat iedereen steeds wat meer krijgt, (de ene wat meer, soms veel meer, dan de andere) zal de ene het met wat minder moeten stellen, indien we de andere wat meer willen geven. Dus voor hen die het 'teveel' aan welstand zouden moeten afstaan is het socialisme ver van ‘gezellig’ te noemen.

Omdat het socialisme haar bestaansrecht en –reden ontleent aan de armen, achteruitgestelden, kansarmen, en mindergegoeden , is het logische gevolg dat haar electorale basis grotendeels bestaat (zou moeten bestaan) uit onfortuinlijken, aangevuld met de groep betergegoeden die voor de eerstgenoemde opkomen.

Het aantrekken van de middengroepen staat dan ook contradictoir op de socialistische basisdoelstelling. De (financiële) belangen van de welvarende arbeiders- en bediendengroepen zijn niet altijd te rijmen met de basisgedachte van het socialisme. Mede om die reden zijn de moderne socialistische partijen de voorbije twintig jaar er niet in geslaagd om de levensomstandigheden van het behoeftige deel van hun achterban aanmerkelijk te verbeteren. Althans niet in verhouding tot de algemene welvaartstijging, laat staan tegenover de welvaartstijging van de betergegoeden .

Niet alleen de kloof tussen de minder- en beterbedeelden, maar ook deze tussen de middengroepen en de grootverdieners is aanmerkelijk groter geworden. Als gevolg daarvan heeft de socialistische geloofwaardigheid ook bij het deel van haar aanhang die men als ‘salonsocialisten’ kan omschrijven, flinke averij opgelopen.

Door de ‘natuurlijke afvloeiing’ van de groep, in feiten links-liberalen, is verhoudingsgewijs de linkerflank van de Sp.a versterkt. Het is nog maar de vraag of dat voldoende om op te tornen tegen de marketingstrategen die terecht stellen dat het basisproduct maar een beperkte markt bestrijkt.

De Vlaamse socialisten staan voor een niet mis te verstane keuze: Ofwel wordt (blijft) zij een links-liberale, centrum partij, waarbij het grootste deel van kun kiezerspubliek, zo nodig evengoed bij de CD&V en Spirit terecht kan. In dat geval hangt hun electoraal gewin of verlies in grote mate af van wat die beide andere centrumpartijen te bieden hebben. Ofwel focussen zij zich op hun ‘core business’ en lenen zij zich niet tot compromissen waarbij het steeds de zwakkeren zijn die gelag betalen. In dat geval laatste geval moet men zich tevreden stellen met een aanhang van op en bij de 15%

De keuze is dus: kleiner maar getrouw aan de doelstellingen, of groter en ongeloofwaardig.

In het verleden is meermaals bewezen dat een kleine geloofwaardige krachtdadige en standpuntvaste partij door zijn 'zweepfunctie' heel wat kan bereiken. Samen met andere socialisten in de ware zin van het begrip, kijk ik uit naar een partij waar men het niet over "eerst de principes en dan de koppen "heeft, maar waar de principes de woorden én daden van 'de koppen' bepalen!

Renaat Van Poelvoorde

29-11-2007 om 21:05 geschreven door Renaat  

Door, in tegenstelling tot hun Waalse kompanen, de compensatievoorstellen van Leterme "als onderhandelingsbasis" goed te keuren,  zijn de Vlaamse onderhandelaars er in geslaagd om de schuld van huidige constitutionele crisis bij de Waalse partijen te leggen. Dat zij in feiten op de knieën gaan, een een relatief hoge prijs voor de splitsing van BHV aanvaardbaar achten, omdat de Franstalige partijen ze vooraf toch al hadden afgewezen, wordt er natuurlijk niet bijgezegd. Ondertussen heeft de Vlaamse meerderheid in de Kamercommissie de splitsing eenzijdig goedgekeurd

De Belgische politieke zeden waardig, liegen zij de bevolking voor, dat met die goedkeuring de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde theoretisch een feit is. Niets is echter minder waar. Want in België is het grondwettelijk nu eenmaal niet niet mogelijk dat de ene gemeenschap haar wil oplegt aan de andere, zonder goedkeuring van deze laatste. Daartoe is in de grondwet  een systeem vastgelegd  om via een 'belangenconflict' of een 'alarmbelprocedure' de verdere parlementaire behandeling van een voorstel stop te zetten. In het eerste geval kan men niet verder zonder de medewerking van de  Gemeenschapsraad van de andere taalgroep, terwijl bij een alarmprocedure de zaak via het federale parlement moet. Hoe dan ook, moet in beide gevallen de federale regering in consensus (in beide taalgroepen) een definitieve beslissing nemen. Begrijpelijkerwijs valt dat van de Franstalige ministers, in gelijk welke regeringssamenstelling, niet te verwachten.

En dat laatste maakt van gans het spierballenvertoon één grote volksverlakkerij. De huidige regering kan slechts de lopende zaken afhandelen, terwijl het probleem zelf juist de totstandkoming van een nieuwe regering verhindert.

Met andere woorden: de Vandeurzens, De Weversen en Somersen, mogen na vier maanden in de zandbak spelen, stilaan ophouden met, zoals Louis Toback het noemt, 'kleuterspelletjes'. Al veertig jaar weet iedereen dat de prijs voor splitsing van BHV plus een voor Wallonië nadelige staatshervorming, hoog is, en die uiteindelijk zal moeten betaald worden. Maar om dat aan het volk te vertellen moet men 'staatsman' zijn.

 En nu, wij er net een nodig hebben, zijn die bij de huidige politieke generatie niet te vinden...

08-11-2007 om 09:11 geschreven door Renaat  

Vrije markt = elektriciteitstekort

Lang voor Karl Marx de filosofie van Hegel herinterpreteerde, en stelde dat alles wat nodig was om een samenlevingsverband draaiende te houden, nooit tot het individueel bezit kon behoren, werd nooit in vraag gesteld dat openbare dienstverleningen zoals post- radio- en televerkeer alsook gemeenschappelijk geregeld vervoer, water en energievoorzieningen openbare nutsvoorzieningen waren, en dus in gemeenschappelijk bezit dienden beheerd te worden.

Het neoliberalisme, dat na het wegvallen van de positieve dreiging die het communisme voor het sociaal gestuurd kapitalisme betekende, is ondertussen in de geïndustrialiseerde landen gemeen goed is geworden. Op het einde van de twintigste eeuw maken nieuwe technologieën de arbeidsintensieve, ingewikkelde, en bijgevolg structureel verlieslatende openbare nutsbedrijven ook interessant voor privé-investeerders en dienden de overheidsmonopolies opgeheven te worden.

Tot op de dag van vandaag houdt men staande dat de ‘vrijmaking’ van de energiemarkt voor een betere dienstverlening en lager prijzen zorgt. Dat de praktijk bij de in andere landen reeds geprivatiseerde overheidsbedrijven zoals spoorwegen en postbedelingen enigszins de andere richting uitwijst, laat men gemakshalve terzijde.

Volgens de CREG, de instelling die toeziet op de energiesector in ons land, dreigt de komende vier jaar in België een elektriciteitstekort te ontstaan. Op het ogenblik dat, zoals gepland de verouderde steenkool- en kerncentrales worden gesloten, zal er niet voldoende productiecapaciteit meer zijn om aan de vraag naar elektriciteit, die jaarlijks met ongeveer 1 procent toeneemt, te beantwoorden. Zelfs als zou er vandaag besloten worden om onverwijld nieuwe centrales te beginnen bouwen, zullen die niet op tijd klaar zijn.

Uiteraard kan, en zal men als oplossing meer elektriciteit invoeren uit het buitenland, en zullen de oude centrales langer open worden gehouden. Maar gezien de oude centrales minder efficiënt worden zal de productiekost aanzienlijk stijgen. Bovendien zal voor de ingevoerde elektriciteit steeds hogere prijzen moeten worden betaald. Men hoeft niet bepaald boekhoudkundig begaafd te zijn om daaruit te besluiten dat onze nu reeds hoge elektriciteitsfactuur in de toekomst nog aanmerkelijk zal stijgen.

Maar daar zal het waarschijnlijk ook niet bij blijven. Door de inefficiëntie van de oude centralen, mede door de afhankelijkheid van buitenlandse leveranciers ontstaat er een risico dat op piekmomenten een deel van de klanten geen elektriciteit geleverd zal krijgen. Dat laatste is trouwen de afgelopen tijd reeds een paar maal voorgekomen.

Ten tijde dat de energievoorziening nog een ‘overheidsbezigheid’ was, werden de investeringen in elektriciteitscentrales tussen overheid en producent(en) afgesproken en vastgelegd in een meerjaren-uitrustingsplan. Een vorm van planeconomie als het ware. Omdat volgend e Europese richtlijnen de overheid niet ‘regulerend’ mag optreden in een vrije markteconomie, is er vandaag geen richtinggevend kader meer. Die investeringsbeslissingen liggen nu louter bij de raden van bestuur der individuele producenten, en omdat die de belangen der aandeelhouders dienen te behartigen baseren zij zich uiteraard op zuiver bedrijfseconomische criteria. Electrabel, de grootste elektriciteitsproducent op de Belgische markt, remt zijn investeringen af omdat de regering juist om reden van ‘vrije concurrentie’ wil sleutelen aan de dominante positie van Electrabel. Anderzijds aarzelen andere elektriciteitsproducenten, wegens de onzekerheid over al den niet sluiting van kerncentrales, om op de Belgische markt te komen.

Het feit dat binnenkort de kans groot is dat wij frequenter met stroomonderbrekingen te maken krijgen mag dan wel voor U en mij een onaangenaam vooruitzicht zijn, voor de aandeelhouders binnen de betrokken energiesector ligt dat enigszins anders. Want zoals op elke vrije markt speelt ook op de elektriciteitsmarkt de wet van vraag en aanbod. Hoe kleiner het aanbod tegenover de vraag, hoe hoger de verkoopsprijs. En aangezien de overmaat aan vraag geen invloed heeft op de productiekost, geeft dit enkel een positieve winstbonus en dus tevreden aandeelhouders als gevolg.

Als wij kiezen voor een Europese Unie(EU), die in feiten nog steeds gewoonweg een Europese ‘Economische’ Unie is (EEG); Als wij kiezen voor zo groot mogelijke vrijheid voor onderneming en voor het individu; Als wij kiezen voor steeds minder bevoegdheden en invloed van de overheid (de gemeenschap), dan kiezen wij er voor om onze zogenaamde individuele ‘vrijheid’ afhankelijk te maken van de winstdoelstellingen van andere (rijke) individuen; Dan kiezen wij er voor om hen de ‘vrijheid’ te geven te beslissen in welke mate wij ‘vrij’ zijn.

En, eerlijk, ik zou dat laatste toch eerder overlaten aan ‘de gemeenschap’

Renaat van Poelvoorde

01-11-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De wereld draait steeds sneller. De ene hype volgt de andere op. Wie er niet dagelijks mee bezig is kan het nog met moeite volgen, laat staan begrijpen. De problemen lijken onoverzichtelijk te worden: vergrijzing, ontgroening, islamisering van het eens zo Christelijke Europa, de arbeidsflexibiliteit, de globalisering, energie en milieu…

Sinds enkele decennia worden, vooral in de geïndustrialiseerde landen minder kinderen geboren dan vroeger, zullen er in de toekomst steeds meer oudere mensen zijn, en zullen er minder mensen op actieve leeftijd zijn. De voorbije decennia hebben we geleefd met een overschot aan arbeidskrachten, en dus hoge tot zeer hoge werkloosheid. Dat laatste draait nu in de omgekeerde richting. De ‘war for talent' is gestart en die ‘oorlog’ zal de komende jaren verder uitbreiden. Vandaag zijn er te weinig IT'ers, verkopers, en zelfs laaggeschoolde werknemers voor diverse jobs die de meeste mensen wegens de slechte arbeidsomstandigheden en/of te lage verloning niet willen uitoefenen. De komende tien à twintig jaar worden wegens hun onzekerheid zowel spannend als indrukwekkend. De babyboomers, geboren na het einde van de Tweede Wereldoorlog tot zowat het midden van de jaren zestig, gaan dan massaal met pensioen. Dat zijn enorme aantallen. Slechts een deel van hen kan worden vervangen door de veel minder talrijke generatie die nu actief begint te worden.

Wegens dat tekort aan arbeidskrachten zullen alle potentiële arbeidskrachten moeten aangesproken worden. Voor zover dat vandaag nog het geval is, zullen in de toekomst vrouwen niet meer achter de kookpot te staan, laat staan voor hun kinderen zorgen. In de aankomende hogesnelheidseconomie is dat een verspilling van talent. De aanwezigheid van vrouwen op de arbeidsmarkt moet dus drastisch naar omhoog, zowel kwantitatief als kwalitatief. De Westerse samenleving zal zich dan ook moeten schikken naar de wensen en eisen van vrouwen. Bedrijven zullen, veel meer dan nu, mede door vrouwen vorm krijgen. De werkende vrouw in het tweeverdienergezinnetje zal de huishoudelijke taken uitbesteden aan poetsvrouw, traiteur, strijkdienst, onthaalmoeder, of aan de op rust zijnde moeder of schoonmoeder. Dit betekent extra jobs voor laaggeschoolde vrouwen en al dan niet legale migranten.

Wat immigratie betreft zal België het in de toekomst veel beter moeten doen dan heden het geval is. De kloof tussen de werkgelegenheidscijfers van autochtonen en allochtonen is nergens zo groot dan in België. Belangrijker dan de discussie over de schuld van de hoge werkloosheid bij migranten, is het wegwerken van die werkloosheid. Personeelsadvertenties kunnen zich niet langer richten op de jonge blanke man met diploma's en ervaring. Iedereen moet aan de bak. Dat geldt ook voor vijftigplussers die er niet meer moeten op rekenen om uit te bollen, om dan snel met pensioen te gaan. Langer werken is de boodschap.

Uiteindelijk zal ook op de arbeidsmarkt de wet van vraag en aanbod gaan spelen. Een tekort aan arbeidskrachten betekent dus dat arbeidskrachten duurder worden. Dat zal zich daarom niet steeds in hogere lonen vertalen, want bedrijven hebben bij hun hogere kaders ondervonden dat gooien met geld meestal niet de gewenste toegevoegde waarde geeft. Daarom poogt men zoveel mogelijk met andere manieren mensen aan te trekken, door in te spelen op de behoeften van jonge werknemers, door bvb meer extra vrije dagen te geven, of allerhande huishoudelijke hulp, diverse verzekeringen, een bedrijfswagen-gsm-laptop, flexibele werkuren, enz...

Men zal ook meer op zoek gaan naar mensen die niet steeds klakkeloos de regels accepteren. De tijd is voorbij dat iedereen gewoon braaf zijn ding moest doen en dat alles dan wel goed kwam. De dingen ‘goed doen’ geeft geen concurrentievoordeel meer. Inzet, optimisme, creativiteit, persoonlijkheid: dat zijn de kwaliteiten die een werknemer vandaag en in de toekomst steeds meer zal moeten bezitten. Een diploma is daarbij van ondergeschikt belang. Nieuwe dingen aanbieden, klanten een warm gevoel geven, een netwerk hebben waardoor je voor elk probleem iemand kent. Dat wordt in de toekomst cruciaal, ook voor de werknemers in de lagere kaders. Bedrijven moeten ervoor zorgen dat hun mensen geen ‘goede job' hebben, maar een goede loopbaan. Het moet boeiend en interessant blijven. Werknemers moeten regelmatig van job kunnen veranderen, nieuwe dingen proeven. Evolueren.

Vandaag al geeft het internet de mogelijkheid om op elk moment van de dag te communiceren met gelijk wie, waar ook ter wereld. Vliegtuigen en containerschepen brengen tegen spotprijzen tienduizenden kledingstukken van de arme wereld naar de rijke. Globalisering is geen modewoord meer, maar realiteit. De industriële productie in China, Roemeense verpleegsters in Brusselse ziekenhuizen, en Afrikaanse dokters in Londense hospitalen geven aan dat de wereld steeds kleiner wordt. Europa is één grote markt van bijna dertig landen, met in de praktijk enkel nog theoretische grenzen die geen obstakels meer vormen. De ‘war for talent' is in snel tempo een internationaal gebeuren aan het worden. Doordat bedrijven steeds internationaler opereren, zal ook steeds meer personeel elders moeten wonen en werken.

Talenkennis, vandaag nog van belang in de zakenwereld, zal dat snel in mindere mate worden. Frans, Spaans, Esperanto, ja zelfs chinees (al zullen velen het hier niet mee eens zijn) zal zoals de andere volkstalen vrijwel enkel nog in de in de huiskamer en onder vrienden gesproken worden. In een gecommercialiseerde, consumerende en globaliserende wereld zal in de toekomst hoogstwaarschijnlijk uitsluitend het Engels als internationale voertaal overleven. Het ‘correct spreken van die taal zal niet echt een noodzaak zijn omdat, behalve voor de schriftelijke communicatie, in zakenmilieus niemand dat nog in vraag stelt.

De komende decennia zal de mens zich volledig moeten open stellen voor andere culturen en volkeren. Hij zal zich moeten kunnen inleven in de denkwereld van mensen met een andere religie, andere waarden, andere ervaringen. In de geglobaliseerde wereld zullen we allen in hetzelfde ‘dorp ‘leven. Binnen een paar decennia zullen de verschillen in ras, kleur, en uitzicht, religie en gewoonten, niet méér betekenen dan onze hedendaagse kledingsverschillen. In een geglobaliseerde wereld zal de mens één zijn…of hij zal niet zijn!

Omdat ik twijfel of daarmee alle, in eerste alinea aangehaalde problemen opgelost worden, ben ik blij dat, gezien mijn leeftijd, ikzelf een onderdeel van het probleem ben, en ik daarom niet zelf hoef aan de oplossing mee te werken.

Renaat van Poelvoorde

15-10-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Meer dan honderd dagen is men in de federale keuken achter gesloten deuren moeizaam maar koortsachtig bezig om een ‘regeringsgerecht ‘ te brouwen dat niemand echt zal lusten. Maar omdat iedereen er wel een enkele van zijn eigen ingrediënten zal in smaken, zal men het uiteindelijk ,weliswaar met lange tanden, en zonder enthousiasme naar binnen werken. Alhoewel er voor het ogenblik een interim-chef-kok aan de slag is, moet de uiteindelijke samenstelling van het keukenpersoneel er toch voor zorgen dat het gerecht zoveel mogelijk rechtse en zo weinig mogelijk linkse kruiden bevat.

Ondertussen zijn de Vlaamse politici, daarin gesteund door de media, ijverig bezig de niet begrijpende afstammelingen van Jan Breidel en Pieter De Kininck te indoctrineren, zodoende voldoende maatschappelijk draagvlak creërend voor en verdere ‘verdamping’ van het federale België, en een de facto onafhankelijk Vlaanderen. Iets wat naar hun zeggen, voor meer werkgelegenheid, grotere koopkracht, en een (nog) beter leven zal zorgen.

Zoals in de natuurkunde verwekt actie ook een reactie. Het gevolg is dat de Franstalige politici het ‘Vlaamse verhaal’ gewoon maar hoeven ‘om te draaien’. Want niet alleen Franstalige economieprofessors wijzen er op dat het ‘verzelfstandigen’ van Wallonië, en het verder verminderen van de federale ‘invloed’, nefast zal zijn voor dit stilaan uit het economisch moeras klauterende landsgedeelte. De historische ‘afkeer’ voor de ‘Vlaamse boerentaal’ welke voorheen heerste bij menig Franstalige, maakt begrijpelijkerwijs steeds meer plaats voor verbijstering over zoveel Vlaams egoïsme, individualisme, hebzucht en gebrek aan solidariteit en samenhorigheidsgevoel.

Als wij alle retoriek ter zake even terzijde laten en nagaan welke gevolgen een verdere regionalisering betekent voor de machtsposities van de naar défederalisering vragende Vlaamse politieke én economische wereld, dan wordt het duidelijk voor wie en waarom het verder uitkleden van de Belgische staat een goede zaak is. Met betrekking op federale bevoegdheden moeten vandaag Vlaamse partijen zoals de CD&V, VLD en Sp.a, het in het nationale parlement doen met respectievelijk 18.5, 11,8 en 10,3% van de macht. In het Vlaams parlement echter zou de CD&V vandaag 30%, de VLD 19% en Sp.a 16% van het stemvolume bezitten. Dus hun macht is percentsgewijs groter voor Vlaamse dan voor Federale bevoegdheden. Dat Vlaamse partijen dus voor een grotere bevoegdheidsoverdracht zijn is dus de logica zelf. Voor de Waalse partijen ligt dat ietwat anders. Uiteraard hebben ook zij het voordeel van een grotere machtsuitoefening op regionaal vlak, maar in tegenstelling tot hun Vlaamse zusters kunnen zij daar bij gebrek aan economische macht (welvaart), bitter weinig mee aanrichten. Per (economisch) saldo hebben de Waalse partijen dus in feiten meer macht in het federale parlement.

De Belgische wapenspreuk klinkt vanaf nu, niet enkel taalkundig, maar ook inhoudelijk anders in beide landsdelen: “L'union fait la force” voor de Walen, en “Tweedracht maakt macht” voor de Vlamingen.

Volgens de Vlaamse werkgeversorganisaties heeft ook de in Vlaanderen gehuisveste zakenwereld alle baat bij een doorgedreven regionalisering. Aangezien zowel de linkse partijen als vakbonden in een overheersend politiek rechts Vlaanderen noodgedwongen eerder een centrumpositie innemen, is het einde van België voor VOKA en UNIZO als het ware een natte droom. Dat het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) daar een heel andere mening over heeft, roept toch wel vragen op over de beweegreden van de Vlaamse ondernemersverenigingen.

Afgezien van de nadelige gevolgen welke een verdere splitsing voor het zuidelijk landsgedeelte zou betekenen, blijft hoe dan ook de vraag of men via Vlaamse bevoegdheid betere wetten maakt dan via federale bevoegdheid. Of een regelgeving, uitsluitend voor Vlaamse bedrijven, werknemers en burgers, voor die bedrijven, werknemers en burgers, beter zou zijn dan die welke door de federale overheid wordt uitgevaardigd en voor het ganse land van toepassing is.

Blijft ook de vraag hoe een verdere overdracht van federale bevoegdheden naar de regio’s, te rijmen valt met de theorie, aangehangen door diezelfde Vlaamse partijen, dat de eenmaking van Europa, met overdracht van nationale regelgeving naar het Europees niveau, juist op economisch- en dus welvaartvlak voor ons allen een zegen is.

Er is een flagrante tegenstrijdigheid tussen, enerzijds de voorstanders van een verenigd Europa, die stellen dat de economische problematiek, en het daaraan gekoppeld beleid voor ondernemingen en werkgelegenheid, enkel geglobaliseerd daadwerkelijk kan worden aangepakt, en anderzijds de voorstanders van een Belgische geregionaliseerd ondernemers- en werkgelegenheidsbeleid, die dat argumenteren met o.a. sloganeske stellingen zoals: “een werkloze uit Luik is niet dezelfde als een werkloze uit Oostende”

De Vlaamse politieke partijen en -bedrijfswereld, die al naargelang het hen uitkomt, zowel een verenigd Europa als een opgesplitst België voorstaan, ontkennen deze tegenstrijdigheid in hun stelling omdat zij, naar eigen zeggen, een verenigd Europa als een “Europa der regio’s” zien (what’s in a name).

Hoe dan ook, zowel Met een verenigd Europa als met een geregionaliseerd België, zullen er wel degelijk mensen zijn die er goed bij varen. Maar ik twijfel er echter sterk aan dat U en ik daar toe behoren…

Renaat van Poelvoorde

23-09-2007 om 18:06 geschreven door Renaat  

Voortaan kunnen incivieke burgers met hun zwart geld dat de vrucht is van doordeweekse belastingontduiking, zoals het ontwijken van successierechten  of gesjoemel met een belastingaangifte probleemloos en zonder risico terecht bij de banken, de verzekeraars advocaten, notarissen, beleggingsinstellingen, diamantairs en gelijk welke andere tussenpersoon, met de bedoeling het daar te deponeren en zo mogelijks een aardig interestje op te leveren. Met het gewijzigde artikel 505 van het strafwetboek in de hand mag eenieder  voortaan zwart geld aannemen zonder een vervolging wegens heling te riskeren. Althans, enkel als het gaat om zwart geld dat dus afkomstig is van 'huis-tuin-en-keukenbelastingfraude'.  Wie de opbrengsten van bijvoorbeeld een btw-carrouselfraude aanneemt of bewaart, riskeert daarentegen, nog steeds een vervolging voor heling, maar wie 'doordeweeks' zwart geld aanneemt, riskeert helemaal niets. De financiële parketmagistraten betreuren de wetswijziging en vrezen dat het een pak lastiger wordt om zelfs grote helers te laten veroordelen. Het gewijzigde artikel 505 van het Strafwetboek is van toepassing op iedereen, alle beroepsgroepen en rechtspersonen, dus ook op U en ik!

Artikel 505 gaat over heling. Het bestraft iedereen die illegale opbrengsten - van pakweg een gestolen auto tot verduisterde geldbedragen - koopt, ruilt, ontvangt, bezit, bewaart of beheert. Daarop staan celstraffen tot vijf jaar en boetes tot een half miljoen euro. Door de wetswijziging bestaat dat op fiscaal vlak nog enkel de heling van zwart geld afkomstig uit ernstige en georganiseerde fiscale fraude waarbij 'bijzonder ingewikkelde mechanismen of procedés van internationale omvang' zijn gebruikt.

De wetswijziging komt tegemoet aan een verzuchting van Febelfin, de belangenvereniging van de financiële sector. Volgens de oude wettekst konden  zelfs loketbedienden  vervolgd worden voor heling als ze zomaar het zwart geld van hun klanten aanvaardden. Met de afschaffing van de papieren kasbons, obligaties en andere effecten aan toonder vanaf 1 januari volgend jaar zou dat risico zich voor het eerst op zeer grote schaal voordoen omdat veel van het spaargeld dat in papieren effecten steekt fiscaal niet helemaal zuiver op de graat is.

Met de afschaffing van de papieren geldwaarden aan toonder trachtte men het ‘opbergen’ van zwart geld te bemoeilijken en het verwerven of bezitten ervan te ontraden. En dat kon volgens de financiële sector natuurlijk niet, want daardoor zouden al die financiële instellingen heel wat inkomsten aan hun neus zien voorbijgaan omdat een aanzienlijk deel van de ‘brave’ burgers hun zwart geld elders zou laten ‘witwassen’

Eén en ander bewijst nog maar eens dat in ons kapitalistisch systeem de werkelijke macht niet bij de politiek licht maar bij de financieel-economische wereld. Als de politieke regelgeving wat te veel in hun vaarwater terecht komt wordt zij onmiddellijk teruggefloten.

Op 10 juni jl. zijn wij dus enkel de marionetten  van de macht gaan kiezen…   

30-08-2007 om 09:23 geschreven door Renaat