|
 Waar en wanneer in de geschiedenis, heeft een beschaafd land het meer dan zes maand (en waarschijnlijk nog langer) zonder een volwaardige regering of leider moest stellen? In minder democratische gebieden op deze wereld zou een dergelijk van politiekeonmacht getuigend gedrag een revolutie, of op zijn minst een staatsgreep door één of andere legergeneraal hebben veroorzaakt.
Een volk verdient de leiders die het heeft, is een oud gekend gezegde. Zoals voor een niet te verwaarlozen aantal volkeren, gaat dit ook op voor de Belgen, en niet in het minst voor de Vlamingen. Bewijs daarvan zijn de recente peilingen welke uitwijzen dat de Vlamingen grotendeels de retoriek van de Van Deurzens, De Wevers, Somersen, De Deckers en de Letermes, zondermeer slikken. De Vlaamse media, de zogenaamde vierde macht speelt dat spel naarstig mee, waarschijnlijk omdat het meehuilen met de wolven financieel voordeliger is dan onbevooroordeelde analyses en duiding.
Uiteraard is ook de Franstalige politieke klasse, media en bevolking, onderhevig aan datzelfde virus. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat, gezien hun bedenkelijke gezondheidstoestand hun weerstand beperkter is en zij toch heel wat verzachtende omstandigheden kunnen pleiten. Het onbegrip dat wij Vlamingen hebben voor de paniekerige en in onze ogen sterk overdreven reactie van de Franstalige media is mijn inziens te wijten aan ons gebrek aan inlevingsvermogen, als ben ik mij bewust dat weinigen het met mij eens zullen zijn.
Diegenen die wij hebben aangewezen als politiek (en dus sociaal) deskundig, menen hun gedrag te kunnen verantwoorden met uitspraken zoals: Op 10 juni 2007 hebben de Vlamingen zich uitgesproken voor een grote staatshervorming en De Vlaamse kiezer heeft gekozen voor een Rooms-blauwe coalitie met Yves Leterme als Eerste minister.
Betwijfelend of de meerderheid van de CD&V/NVA-kiezers, en in mindere mate de VLD-aanhang, voor die partijen gekozen hebben om reden van de in haar programma opgenomen staatshervorming, stel ik ook in vraag in welke mate zij zich bewust waren wat die staatshervorming dan wel inhield.
De redenering dat de kiezer heeft gekozen voor het samengaan van de Christendemocraten met de liberalen omdat die samen 48,4% van de stemmen in Vlaanderen halen, is natuurlijk absurd. Met dezelfde redenering kan men evengoed een coalitie CD&V/NVA-SP.A-GROEN (52.2%) of zelf CD&V/NVA-VLD-VB (67.4%) in gedachten hebben, temeer omdat men dan zoals bij een klassieke tripartiete over een tweederde meerderheid beschikt.
Hoe dan ook: aangezien geen enkele partij vooraf gesteld heeft met wie zij exclusief een meerderheid zou vormen, heeft niemand de mogelijkheid gekregen om voor het even welke regeringsvorm te kiezen. Ook de bewering dat Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen door de kiezer als Eerste Minister is aangewezen, is gewoonweg belachelijk. Niet allen zijn naar mijn weten Senaatsverkiezingen geen Eerste-ministersverkiezingen, maar hebben bovendien 5.678.805 van de 6.478.805 Belgische kiezers NIET voor Leterme gekozen.
Het is een steeds weerkerende politieke leugen te stellen dat in onze democratie het de kiezer is die bepaald welke regering zij wenst, laat staan wie er eerste minister dient te worden. In feiten zijn het de partijen die dat in onderling overleg overeenkomen. Dat interviewende persmensen hen bij dergelijke uitspraken daar niet op wijzen, blijft onverminderd mijn verbazing en ergernis opwekken.
De democratische logica wil dat bij gebrek aan een volstrekte meerderheid van een partij, deze met het grootste aantal stemmen de coalitievorming moet leiden, en de voorman met het grootste aantal voorkeurstemmen de eerste minister of burgemeester moet worden. Dat deze democratische logica enkel opgaat in zoverre ze als aanvaardbaar wordt geacht, wordt bewezen in de stad Antwerpen waar men voorheen, sinds jaren de partij met de meeste stemmen en de persoon met het grootste aantal voorkeurstemmen weghoudt van het bestuur. Laat staan dat zij de coalitie leidt en de burgemeester levert. Democratische begrippen kan men dus blijkbaar gebruiken en misbruiken zoals het best uitkomt.
Met de nationale verkiezingsresultaten nopen partijen zoals het CD&V/NVA-kartel en Open VLD wel te enige nederigheid. Hoewel het oranje kartel de grootste partij van het land is, vertegenwoordigt het met 18,51% van de stemmen toch maar een kleine minderheid van de Belgen. Bovendien gaat men blijkbaar boorbij aan het feit dat een volstrekte meerderheid van de Vlamingen (70,4%) NIET voor CD&V/NVA heeft gestemd. Ook de Open VLD met amper 11,83% van de nationale en 18,8% van de Vlaamse stemmen doet er goed aan zich wat nederiger op te stellen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Franstalige partijen, al is de halsstarrige opstelling van het CDH eerder het gevolg van de voor hen veel te ver gaande eisen van de rechtse Vlamingen dan wel van het historische hautain gedrag van de voormalige Franstalige baronie.
Het zou de voorstanders van een vergaande autonomie van de deelstaten heel wat geloofwaardiger maken indien zij aan de bevolking zouden uitleggen waarom men enerzijds, binnen de Europese Unie er alles aan doen om zowel het economisch als het arbeidsbeleid te centraliseren, en anderzijds binnen de Belgische context die materies zo nodig wil decentraliseren? Misschien men terloops ook eens uitleggen waarom op Europees vlak een centraal economisch beleid beter de concurrentie met de rest van de wereld zou aankunnen, en anderzijds de Belgische bedrijven voordeel zouden hebben aan een regionaal beleid?
De sporadisch aangehaalde motivering m.b.t. het regionaliseren van delen van de sociale zekerheid lijken mij eerder stellingen op drijfzand. Zo is de bewering dat een werkloze uit La Louvière niet dezelfde zou zijn als zijn lotgenoot uit Diksmuide, gestoeld op het verschil in het aantal werklozen en/of de mate van werkaanbod in die regios. Alsof binnen het gewest Vlaanderen de werkloosheidsgraad en werkaanbod overal ongeveer dezelfde zou zijn. Bovendien is er geen enkel aanvaardbare reden waarom men op nationaal vlak geen maatregelen zou kunnen nemen welke aangepast zijn aan de noden van de verschillende regios. In de federale werkloosheidsreglementering staan trouwens meerdere bepalingen die afhankelijk worden gemaakt van regionale cijfers en gegevens.
Ook de vraag, waarom de economische hefbomen welke men in Vlaanderen zou nodig hebben om het nog welvarender te maken, niet evengoed nationaal gebruikt kunnen worden om zodoende de welvaart in Vlaanderen èn Wallonië te verbeteren, hoor of zie ik nergens gesteld, laat staan beantwoord. Of zijn gelijkaardige bedrijven verschillend al naargelang in welk landsgedeelte ze zijn gevestigd? En zo ja, wat mag dat verschil dan wel zijn?
En dan is er de sociale zekerheid, pensioenen, ziekteverzekering
Die zou er alle baat bij hebben indien de Vlamingen enkel voor zichzelf zouden bijdragen en ontvangen? Vanuit egoïstisch standpunt kan dat natuurlijk kloppen. Zo kan men evengoed de werkende en niet werkende voor zichzelf laten betalen, evenals de gezonde en de zieke, de arme en de rijke. Men zou dan hun ontvangen vergoedingen afhankelijk kunnen maken van de mate waarin zij hebben bijgedragen. Met andere woorden: responsabeliseer alles en iedereen: Weg met dat (oubollig socialistisch?) solidariteitsgedoe!
Bij dat alles valt op te merken dat een doorgedreven regionalisering, vooral voor de rechtse en centrumrechtse partijen positieve gevolgen heeft qua machtsuitoefening. Het ontbreken van een sterke PS en een al even links CDH, geeft rechts een dominant machtspositie binnen Vlaanderen. Ook dat speelt ontegensprekelijk een rol in hun drang naar meer Vlaamse zelfstandigheid.
Mijn afkeer voor een staatshervorming die zogezegd nodig is om een beter beleid voor de bevolking te kunnen voeren is groot. De reden daartoe dient gezocht te worden in de moeilijk tegen te spreken veronderstelling dat zij grotendeels bedoeld is om de last van het linkse en noodlijdende Wallonië af te schudden. Niet dat ik mij bijzonder gehecht voel aan het huidige België of dat mijn Franstalige landgenoten op meer sympathie kunnen rekenen dan mijn volksgenoten uit de vroegere historie. Maar het gebrek aan logische en waarachtige motiveringen, gekoppeld aan het feitelijk verlaten van het nationale solidariteitsprincipe, zijn de oorzaak van mijn wantrouwen tegenover alles en iedereen die onvoorwaardelijk het verder uitkleden van de Belgische staatstructuur voorstaat.
Ook de socialistische familie, aan beide zijden van de taalgrens, geeft niet echt duidelijk aan wat voor hen binnen de krijtlijnen van een staatshervorming mogelijk is. Het wachten op voorstellen die dan zullen geëvalueerd worden is niet echt een voorbeeld van transparantie te noemen. Bovendien toont, vooral wat de Sp.a betreft, het aan de zijlijn gaan staan omdat de kiezer dat zo gewild heeft weinig respect voor hun kiezers die hen ondanks alles trouw zijn gebleven.
In een democratie heeft iedereen het recht op een eigen mening. Men mag die mening dan gerust via de politiek proberen in de praktijk uit te voeren. Maar in een democratie heeft het volk ook recht om de ware bedoelingen van zijn leiders te weten. Het volk voorliegen of de ware toedracht verzwijgen is geen democratie. Dat is volksverlakkerij en bedrog!
Tot zolang mijn vragen over het waarom onbeantwoord blijven, lijkt het mij dat CD&V/NVA en Open VLD met de door hen vooropgestelde staatshervorming, de theorie Eigen volk eerst in de praktijk willen brengen. Dat men met eigen volk niet het Belgische bedoeld, is ondertussen meer dan duidelijk.
Misschien ligt het antwoord op al mijn vragen al vervat in de hierboven aangehaalde bedenkingen. Het is nog maar de vraag hoe de Vlaming daar zou tegenaan kijken indien daarover een breed-maatschappelijke discussie zou zijn gevoerd.
Spijtig dat, als die er ooit zou komen, het veel te laat zal zijn.
Achteraf kunnen wij er ons nog steeds van afmaken met de historische woorden: daß haben wir nicht gewusst
|
