In een regionale editie van een bekende krant (ik zal beleefdheidsgewis de naam niet noemen) verscheen op 5 januari het bericht dat een ruime meerderheid van de burgemeesters in de provincie Antwerpen voorstander is om de euromuntjes (1 en 2 eurocent) af te schaffen. Volgens UNIZO zouden ook heel wat winkeliers willen overgaan tot het "afschaffen" van de twee kleinste munten.

Als voorbeeld van desinformatie kan dat tellen. Alsof winkeliers, of zelfs burgemeesters de bevoegdheid hebben om dat te beslissen. Zelfs de Belgische regering heeft daar de bevoegdheid niet toe. Het eventueel afschaffen (dus het niet meer gebruiken als betaalmiddel) van bepaalde euromunten is de exclusieve bevoegdheid van de Europese Nationale Bank.

Uiteraard is het iedereen die handel drijft of betalende diensten verleent, toegelaten om zijn prijzen steeds op vijf- of een veelvoud van vijf eurocent te laten uitkomen. Maar door het begrip 'afschaffen' te hanteren geeft men de indruk dat de consument de muntjes van 1 en 2 cent dan niet meer zou mogen gebruiken. En hier gaat men zijn boekje natuurlijk te buiten. Zoals men een artikel van één euro met tien muntjes van tien eurocent mag betalen, zal ik bij prijzen afgerond op vijf eurocent of een veelvoud ervan, onverminderd de laatste vijf eurocent mogen blijven voldoen met muntjes van één of twee eurocent.

Zelfs al bepalen alle handelaars, privé- en overheidsdiensten hun te betalen bedragen zodanig dat ze steeds zonder de twee kleinste muntjes te voldoen zijn, toch blijven de één en twee eurocentmunten een wettelijk betaalmiddel, en kan men ze niet weigeren.

Er is dus helemaal geen sprake van "afschaffen", maar van een prijsafronding!

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

In tegenstelling tot de Vlaamse partijen zijn, op uitzondering van de MR, de franstalige partijen niet te spreken over de nota-Verhofstadt welke als basis zou moeten dienen voor de gesprekken over de staatshervorming. Nogal wiedes zou ik zeggen. Vrijwel alle Vlaamse eisen zijn er in opgenomen,sommige weliswaar in sterk gereduceerde vorm, maar de belangrijkste Franstalige verzuchtingen worden er ofwel niet in vermeld (uitbreiding van het Brussels gewest) of zijn tot een eerder symbolische blauwdruk herleid (federale kieskring). Enerzijds zijn de Vlaamse taboes er vakkundig uit geweerd terwijl anderzijds de Waalse taboes gewoonweg genegeerd worden. Tussen de regels van wat Leterme, De Wever, Somers en Van Deurzen te zeggen hebben hoor je dat de Franstaligen geen andere keuze hebben dan toegeven aan de Vlaamse eisen. Denken dat men op die wijze tot een vergelijk zal komen is op zijn zachts gezegd ronduit hautain te noemen.

Op de vooravond van Pasen zal blijken in hoeverre de pseudostaatsmannen (en vrouwen) die nu de twijfelachtige eer genieten om dit land te 'hertekenen', gehecht zijn aan hun postje en de daarbij horende macht en status. Samen met de herdenking van Christus verrijzenis komt er misschien wel een volwaardige regering, maar wie hoopt op een duidelijke, evenwichtige en duurzame regeling zal er hoogstwaarschijnlijk aan zijn voor de moeite.

Hoe dan ook, voor het gros van de Belgen, Vlamingen, welen en zeker voor de minder fortuinlijken van beide landsdelen zal zelfs het groots mogelijk geklungel nog altijd beter zijn dan dat de rechts-vlaamse CD&V-NVA-OpenVLDclan haar zin zou krijgen.

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

09-01-2008 om 17:08 geschreven door Renaat  

In de Verenigde staten wordt einde dit jaar een nieuwe president gekozen. Tot vandaag twijfelden weinigen er aan dat na acht jaar Bush, de volgende president(e) een Democraat zou zijn. En Hillary Clinton zou, uiteraard met de steun van haar immens populaire echtgenoot Bill ,de race naar het Witte Huis op haar kousenvoeten winnen. Hillary, die tijdens de bewindsperiode van haar man, zich als een gemoderniseerde versie van Evita Peron ontpopte, zou als Amerikaanse presidente, voor de minderbedeelde Amerikanen, uitzicht op een beter leven betekenen. Maar als de trend die zich aftekent bij het begin der voorverkiezingen van de Democratische partij zich voortzet, ziet het er niet zo goed uit voor de deze partij. Clintons's belangrijkste partijopponent, de zwarte Barack Obama, zou tegen alle verwachtingen in, wel eens de democratische presidentskandidaat kunnen worden.

Natuurlijk zou een zwarte Amerikaanse president al even verfrissend zijn als een vrouwelijke Amerikaanse president. Wie echter gelooft dat de meerderheid van het Amerikaanse volk rijp is om zicht door een zwarte de les te laten spellen, dwaalt, om niet te zeggen: hallucineert. Een democratische zwarte presidentskandidaat leidt (vooralsnog) met zekerheid tot een Republikeinse President!

Waar de voorverkiezingen bij de Democraten in feiten nu over gaan, is niet zozeer het kiezen van een presidentskandidaat. In de praktijk kiezen de Democraten nu al voor een Democraat, of een republikein als president: Als zij voor Hillary Clinton kiezen, wint zij de presidentverkiezingen, en komt er dus een Democraat in het Witte huis. Als zij voor Barack Obama kiezen, verliest hij de presidentsverkiezingen en wordt opnieuw een republikein president. Zo eenvoudig is dat.

Hopelijk is er in de Verenigde Staten ook iemand die dat inziet, en kan hij dat de voor Obama stemmende democratische luchtfietsers aan het verstand brengen...

08-01-2008 om 11:36 geschreven door Renaat  

Waar en wanneer in de geschiedenis, heeft een ‘beschaafd’ land het meer dan zes maand (en waarschijnlijk nog langer) zonder een volwaardige regering of leider moest stellen? In minder ‘democratische’ gebieden op deze wereld zou een dergelijk van politieke‘onmacht’ getuigend gedrag een revolutie, of op zijn minst een staatsgreep door één of andere legergeneraal hebben veroorzaakt.

“Een volk verdient de leiders die het heeft”, is een oud gekend gezegde. Zoals voor een niet te verwaarlozen aantal volkeren, gaat dit ook op voor de Belgen, en niet in het minst voor de Vlamingen. Bewijs daarvan zijn de recente peilingen welke uitwijzen dat de Vlamingen grotendeels de retoriek van de Van Deurzens, De Wevers, Somersen, De Deckers en de Letermes, zondermeer slikken. De Vlaamse media, de zogenaamde ‘vierde macht’ speelt dat spel naarstig mee, waarschijnlijk omdat het ‘meehuilen met de wolven’ financieel voordeliger is dan onbevooroordeelde analyses en duiding.

Uiteraard is ook de Franstalige politieke klasse, media en bevolking, onderhevig aan datzelfde virus. Maar eerlijkheidshalve moet worden gezegd dat, gezien hun bedenkelijke ‘gezondheidstoestand’ hun ‘weerstand’ beperkter is en zij toch heel wat verzachtende omstandigheden kunnen pleiten. Het onbegrip dat wij Vlamingen hebben voor de paniekerige en in onze ogen sterk overdreven reactie van de Franstalige media is mijn inziens te wijten aan ons gebrek aan inlevingsvermogen, als ben ik mij bewust dat weinigen het met mij eens zullen zijn.

Diegenen die wij hebben aangewezen als politiek (en dus sociaal) deskundig, menen hun ‘gedrag’ te kunnen verantwoorden met uitspraken zoals: “Op 10 juni 2007 hebben de Vlamingen zich uitgesproken voor een grote staatshervorming” en “De Vlaamse kiezer heeft gekozen voor een Rooms-blauwe coalitie met Yves Leterme als Eerste minister”.

Betwijfelend of de meerderheid van de CD&V/NVA-kiezers, en in mindere mate de VLD-aanhang, voor die partijen gekozen hebben om reden van de in haar programma opgenomen staatshervorming, stel ik ook in vraag in welke mate zij zich bewust waren wat die ‘staatshervorming’ dan wel inhield.

De redenering dat ‘de kiezer’ heeft gekozen voor het samengaan van de Christendemocraten met de liberalen omdat die samen 48,4% van de stemmen in Vlaanderen halen, is natuurlijk absurd. Met dezelfde redenering kan men evengoed een coalitie CD&V/NVA-SP.A-GROEN (52.2%) of zelf CD&V/NVA-VLD-VB (67.4%) in gedachten hebben, temeer omdat men dan zoals bij een klassieke tripartiete over een tweederde meerderheid beschikt.

Hoe dan ook: aangezien geen enkele partij vooraf gesteld heeft met wie zij exclusief een meerderheid zou vormen, heeft niemand de mogelijkheid gekregen om voor het even welke regeringsvorm te kiezen. Ook de bewering dat Yves Leterme met zijn 800.000 voorkeurstemmen door de kiezer als Eerste Minister is aangewezen, is gewoonweg belachelijk. Niet allen zijn naar mijn weten Senaatsverkiezingen geen Eerste-ministersverkiezingen, maar hebben bovendien 5.678.805 van de 6.478.805 Belgische kiezers NIET voor Leterme gekozen.

Het is een steeds weerkerende politieke leugen te stellen dat in onze democratie het ‘de kiezer’ is die bepaald welke regering zij wenst, laat staan wie er eerste minister dient te worden. In feiten zijn het de partijen die dat in onderling overleg overeenkomen. Dat interviewende persmensen hen bij dergelijke uitspraken daar niet op wijzen, blijft onverminderd mijn verbazing en ergernis opwekken.

De democratische logica wil dat bij gebrek aan een volstrekte meerderheid van een partij, deze met het grootste aantal stemmen de coalitievorming moet leiden, en de voorman met het grootste aantal voorkeurstemmen de eerste minister of burgemeester moet worden. Dat deze democratische logica enkel opgaat in zoverre ze als ‘aanvaardbaar’ wordt geacht, wordt bewezen in de stad Antwerpen waar men voorheen, sinds jaren de partij met de meeste stemmen en de persoon met het grootste aantal voorkeurstemmen weghoudt van het bestuur. Laat staan dat zij de coalitie leidt en de burgemeester levert. Democratische begrippen kan men dus blijkbaar gebruiken en misbruiken zoals het best uitkomt.

Met de nationale verkiezingsresultaten nopen partijen zoals het CD&V/NVA-kartel en Open VLD wel te enige nederigheid. Hoewel het oranje kartel de grootste partij van het land is, vertegenwoordigt het met 18,51% van de stemmen toch maar een kleine minderheid van de Belgen. Bovendien gaat men blijkbaar boorbij aan het feit dat een volstrekte meerderheid van de Vlamingen (70,4%) NIET voor CD&V/NVA heeft gestemd. Ook de Open VLD met amper 11,83% van de nationale en 18,8% van de Vlaamse stemmen doet er goed aan zich wat nederiger op te stellen. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de Franstalige partijen, al is de ‘halsstarrige’ opstelling van het CDH eerder het gevolg van de voor hen veel te ver gaande eisen van de ‘rechtse’ Vlamingen dan wel van het historische hautain gedrag van de voormalige Franstalige baronie.

Het zou de voorstanders van een vergaande autonomie van de deelstaten heel wat geloofwaardiger maken indien zij aan de bevolking zouden uitleggen waarom men enerzijds, binnen de Europese Unie er alles aan doen om zowel het economisch als het arbeidsbeleid te centraliseren, en anderzijds binnen de Belgische context die materies zo nodig wil decentraliseren? Misschien men terloops ook eens uitleggen waarom op Europees vlak een centraal economisch beleid beter de concurrentie met de rest van de wereld zou aankunnen, en anderzijds de Belgische bedrijven voordeel zouden hebben aan een regionaal beleid?

De sporadisch aangehaalde motivering m.b.t. het regionaliseren van delen van de sociale zekerheid lijken mij eerder stellingen op drijfzand. Zo is de bewering dat een werkloze uit La Louvière niet dezelfde zou zijn als zijn lotgenoot uit Diksmuide, gestoeld op het verschil in het aantal werklozen en/of de mate van werkaanbod in die regio’s. Alsof binnen het gewest Vlaanderen de werkloosheidsgraad en werkaanbod overal ongeveer dezelfde zou zijn. Bovendien is er geen enkel aanvaardbare reden waarom men op nationaal vlak geen maatregelen zou kunnen nemen welke aangepast zijn aan de noden van de verschillende regio’s. In de federale werkloosheidsreglementering staan trouwens meerdere bepalingen die afhankelijk worden gemaakt van regionale cijfers en gegevens.

Ook de vraag, waarom de ‘economische hefbomen’ welke men in Vlaanderen zou nodig hebben om het nog welvarender te maken, niet evengoed nationaal gebruikt kunnen worden om zodoende de welvaart in Vlaanderen èn Wallonië te verbeteren, hoor of zie ik nergens gesteld, laat staan beantwoord. Of zijn ‘gelijkaardige’ bedrijven verschillend al naargelang in welk landsgedeelte ze zijn gevestigd? En zo ja, wat mag dat verschil dan wel zijn?

En dan is er de sociale zekerheid, pensioenen, ziekteverzekering… Die zou er alle baat bij hebben indien de Vlamingen enkel voor zichzelf zouden bijdragen en ontvangen? Vanuit egoïstisch standpunt kan dat natuurlijk kloppen. Zo kan men evengoed de werkende en niet werkende voor zichzelf laten betalen, evenals de gezonde en de zieke, de arme en de rijke. Men zou dan hun ontvangen vergoedingen afhankelijk kunnen maken van de mate waarin zij hebben bijgedragen. Met andere woorden: responsabeliseer alles en iedereen: Weg met dat (oubollig socialistisch?) solidariteitsgedoe!

Bij dat alles valt op te merken dat een doorgedreven regionalisering, vooral voor de rechtse en centrumrechtse partijen positieve gevolgen heeft qua machtsuitoefening. Het ontbreken van een sterke PS en een al even links CDH, geeft ‘rechts’ een dominant machtspositie binnen Vlaanderen. Ook dat speelt ontegensprekelijk een rol in hun drang naar meer Vlaamse zelfstandigheid.

Mijn afkeer voor een staatshervorming die zogezegd nodig is om een ‘beter’ beleid voor de bevolking te kunnen voeren is groot. De reden daartoe dient gezocht te worden in de moeilijk tegen te spreken veronderstelling dat zij grotendeels bedoeld is om de last van het linkse en noodlijdende Wallonië af te schudden. Niet dat ik mij bijzonder ‘gehecht’ voel aan het huidige België of dat mijn Franstalige landgenoten op meer sympathie kunnen rekenen dan mijn ‘volksgenoten’ uit de vroegere historie. Maar het gebrek aan logische en waarachtige motiveringen, gekoppeld aan het feitelijk verlaten van het nationale solidariteitsprincipe, zijn de oorzaak van mijn wantrouwen tegenover alles en iedereen die onvoorwaardelijk het verder ‘uitkleden’ van de Belgische staatstructuur voorstaat.

Ook de socialistische familie, aan beide zijden van de taalgrens, geeft niet echt duidelijk aan wat voor hen binnen de krijtlijnen van een staatshervorming mogelijk is. Het ‘wachten op voorstellen’ die dan zullen ‘geëvalueerd’ worden is niet echt een voorbeeld van transparantie te noemen. Bovendien toont, vooral wat de Sp.a betreft, het ‘aan de zijlijn gaan staan’ omdat de kiezer ‘dat zo gewild heeft’ weinig respect voor hun kiezers die hen ondanks alles trouw zijn gebleven.

In een democratie heeft iedereen het recht op een eigen mening. Men mag die mening dan gerust via de politiek proberen in de praktijk uit te voeren. Maar in een democratie heeft het volk ook recht om de ware bedoelingen van zijn leiders te weten. Het volk voorliegen of de ware toedracht verzwijgen is geen democratie. Dat is volksverlakkerij en bedrog!

Tot zolang mijn vragen over het ‘waarom’ onbeantwoord blijven, lijkt het mij dat CD&V/NVA en Open VLD met de door hen vooropgestelde staatshervorming, de theorie “Eigen volk eerst” in de praktijk willen brengen. Dat men met ‘eigen’ volk niet het ‘Belgische’ bedoeld, is ondertussen meer dan duidelijk.

Misschien ligt het antwoord op al mijn vragen al vervat in de hierboven aangehaalde bedenkingen. Het is nog maar de vraag hoe ‘de Vlaming’ daar zou tegenaan kijken indien daarover een ‘breed-maatschappelijke discussie zou zijn gevoerd.

Spijtig dat, als die er ooit zou komen, het veel te laat zal zijn.

Achteraf kunnen wij er ons nog steeds van afmaken met de historische woorden: “ daß haben wir nicht gewusst“

01-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

Dat men in Nederland aardig war minder scrupuleus omspringt met de islam is algemeen geweten. Alhoewel men sinds de moord op Theo van Gogh en de rellen over de Deense Mohammedcartoons, ook in kunstzinnige kringen, eerder terughoudend omspringt met de islam, is daar sinds kort een nieuwe Mohammed-rel in de maak: Het Haags gemeentemuseum exposeert namelijk een seksueel getint kunstwerk waarin twee homo’s zijn te zien die maskers dragen van de islamitische profeet Mohammed en diens schoonzoon Ali. Spreekt voor zich dat voor gelovige moslims zo’n werk gevoelig ligt omdat de meesten menen dat de profeet Mohammed niet mag worden afgebeeld, laat staan in de context van homoseksualiteit.

Volgens de maakster van het werk, Sooreh Hera, is het een aanklacht tegen de hypocriete houding in de islamitische wereld tegenover seks in het algemeen en homo’s in het bijzonder. Dat de mannen die op de foto zelf homo zijn, geeft het geheel een diepere inhoud, aldus de kunstenares.

Anders-geaarden worden in islamitische landen zoals Iran en Saoedi-Arabië keihard aangepakt. Nochtans schijnt het daar heel gewoon te zijn dat getrouwde mannen er seks hebben met andere mannen. Iets wat voor de buitenwereld wordt verborgen gehouden.

Nou ja, in het katholieke westen was het vroeger ook niet zo uitzonderlijk dat, vooral lesgevende geestelijken de 'zonde der onkuisheid' bedreven met vooral mannelijke gelovigen, liefst van jongere leeftijd. In dat opzicht waren (en zijn?) de katholieken ' steeds evenwaardig' geweest aan de islamieten. Het enige verschil bestaat er hem in dat ,uitgezonderd een wereldvreemde Paus en enkele dito kardinalen, de katholieken daar niet zo hypocriet (meer) over doen.

05-12-2007 om 17:45 geschreven door Renaat  

Niet alles wat onder de noemer ‘links’ wordt geplaatst is per definitie socialistisch te noemen. Zo ook zijn er heel wat zichzelf linksituerende individuen die zich nogal eens van kant durver vergissen'.

De voorbije decennia is het West-Europese socialisme geëvolueerd tot eerder iets ‘gezellig’. Socialisme moest een sociale ideologie zijn die goed was voor iedereen. Mede daarom durft men de dingen niet direct bij hun naam te benoemen, en omdat de wetten van de moderne consumptiemaatschappij zich ook in de partijpolitiek genesteld hebben, is zeggen waar het écht op staat niet bepaald wervend, en dus af te raden.

Maar zoals voor de ecologische ideologie, geldt ook voor de socialistische ideologie dat zij onmogelijk goed kan zijn voor iedereen omdat een groeps-individualistisch samenlevingsmodel nu eenmaal tegengestelde belangen creëert. Socialisme is dus niet gezellig, en daar moet men durven voor uit komen.

Sinds 11 september 2001 overwoekert, onder het mom van verdediging tegen het oprukkend moslimfundamentalisme en –terrorisme, het rechtse gedachtegoed als onkruid, de voorheen door links geplaveide voetpaden. Daardoor kreeg Links de afgelopen jaren rake klappen. De economische en financiële rechterzijde heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt om zoveel mogelijk, ondertussen welstellend geworden ‘linksen’ via het centrum naar rechts te trekken.

Eigenlijk zijn er vandaag niet minder zogenaamde 'linkse' kiezers dan enkele jaren geleden. Een deel ervan is afgevloeid naar een inmiddels terug geloofwaardiger geworden CD&V die haar rechtmatige plaats in het centrum opnieuw opeist. Van oudsher kan deze partij bogen op een grote achterban van ACW'ers, ook grote voorstander zijn van solidariteit, een degelijke sociale zekerheid, en sociale voorzieningen.Dat heeft heel wat 'zachte' linksen kunnen bekoren. Sinds 10 juni vorig jaar heeft de rechterzijde het daar echter voor het zeggen, iets waar de ‘overlopers’ zich pas nu bewust van worden.

Het ganse linkse kamp in België (en in de rest van Europa) verkeert in een identiteitscrisis. Groene partijen twijfelen of ze zich al dan niet uitsluitend op milieuthema's moeten toeleggen, en de naar het centrum toegedreven sociaaldemocraten weten dan weer niet of ze nu linkser, rechtser of blitser moeten worden.

In landen zoals Nederland en Duitsland hebben partijen zoals de SP en Die Linke de vrijgekomen ruimte van het echte socialisme ingenomen. Ook in links Vlaanderen klinkt de roep om de SP.A terug naar de wortels van het socialisme te brengen. De vrees is echter groot dat, als de socialisten zich hoofdzakelijk tot hun klassieke behoeftigen en arbeidersachterban richten, de partij maximaal 15 procent van het electoraat kan aanspreken. Daarom moet volgens sommigen, links in Vlaanderen zich verenigen en moeten Sp.a, spirit en Groen tot één partij samensmelten.

Steve Stevaert zei ooit "het socialisme zal gezellig zijn of het zal niet zijn". Vanuit de visie dat een stroming er maar 'is' als ze groot en machtig genoeg is, had hij natuurlijk gelijk. En ja, er zijn verschillende manieren om mensen voor je partij te winnen. Je ideologie of je boodschap 'aanpassen' aan de tijd, de omstandigheden, en de verwachtingen, m.a.w. je 'product' verkoopbaar maken, is daar één van. De mensen overtuigen van de kwaliteit en de noodzaak van je 'product' is een andere, zij het volgens de moderne verkoopstechnieken wat oubollige en voorbijgestreefd. In navolging van de meeste andere West-Europese socialistische partijen heeft ook de Sp.a de voorbije decennia volgens de 'moderne' manier het kiezerspubliek benaderd. Het gevolg is een partij die in naam socialistisch, in woorden sociaal democratisch, en in daden links-liberaal is. Met een programma waar nog weinig is in terug te vinden van wat ooit in de verklaring van Quaregnon, de in 1894 aangenomen basistekst van het Belgische socialisme was te lezen.

Socialisme is een maatschappijvorm. Een samenlevingsdoctrine, gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit. Socialisme streeft er naar het verschil tussen arm en rijk te nivelleren en tracht zodoende een einde te maken aan de klassen- en/of standenmaatschappij. Die klassenmaatschappij bestaat vandaag nog steeds, weliswaar in gewijzigde vorm. Honderd jaar geleden bestond onze maatschappij uit een kleine stand van rijken, en relatief kleine groep van betergegoeden, een grote minderbedeelde bedienden- en arbeidersgroep, aangevuld met een grote groep armen. De toenmalige electorale visvijver zat dus bevolkt met vis belust op het socialistische aas. Enkel het feit dat het katholieke Vlaanderen haar Christelijke volkspartij tijdig wist te 'socialiseren' heeft de socialistische opmars steeds 'binnen de perken' weten te houden voor wat in de ogen van de kapitalistische maatschappijvisie aanvaarbaar werd geacht.

Vandaag de dag leven wij, mede dank zij het werk van 'basissocialisten' zoals Achiel Van Acker' en het West-Europees sociaal compromismodel, na de oorlog onder druk van de Sovjet-communismedreiging ontstaan, in een 'welvaartmaatschappij' welke ook in een basiszorg voor zijn minderbedeelden voorziet. Vooral de Vlaamse samenleving bestaat dan ook in meerderheid uit min of meer ‘welstellenden’, en daarom is het socialisme in de ware zin van het woord voor de meerderheid van deze bevolking niet alleen 'niet meer nodig' maar daarenboven helemaal ‘niet goed’. Want volgens de socialistische betekenis van de begrippen gelijkheid, sociale rechtvaardigheid, solidariteit en nivellering, zou de meerderheid van de bevolking (de welstellenden) moeten ‘inleveren’.

Steeds meer elementen wijzen ons op het 'failliet' van ons economisch systeem dat gebaseerd is op constante productie- en winstgroei. De beperkingen opgelegd door onze natuurlijke 'habitat' dwingen ons om op relatief korte termijn bewust te worden dat wij niet alleen moeten afzien van het 'groeiprincipe' maar zelfs gedwongen zullen worden een stap terug te zetten. Met andere woorden: in plaats dat iedereen steeds wat meer krijgt, (de ene wat meer, soms veel meer, dan de andere) zal de ene het met wat minder moeten stellen, indien we de andere wat meer willen geven. Dus voor hen die het 'teveel' aan welstand zouden moeten afstaan is het socialisme ver van ‘gezellig’ te noemen.

Omdat het socialisme haar bestaansrecht en –reden ontleent aan de armen, achteruitgestelden, kansarmen, en mindergegoeden , is het logische gevolg dat haar electorale basis grotendeels bestaat (zou moeten bestaan) uit onfortuinlijken, aangevuld met de groep betergegoeden die voor de eerstgenoemde opkomen.

Het aantrekken van de middengroepen staat dan ook contradictoir op de socialistische basisdoelstelling. De (financiële) belangen van de welvarende arbeiders- en bediendengroepen zijn niet altijd te rijmen met de basisgedachte van het socialisme. Mede om die reden zijn de moderne socialistische partijen de voorbije twintig jaar er niet in geslaagd om de levensomstandigheden van het behoeftige deel van hun achterban aanmerkelijk te verbeteren. Althans niet in verhouding tot de algemene welvaartstijging, laat staan tegenover de welvaartstijging van de betergegoeden .

Niet alleen de kloof tussen de minder- en beterbedeelden, maar ook deze tussen de middengroepen en de grootverdieners is aanmerkelijk groter geworden. Als gevolg daarvan heeft de socialistische geloofwaardigheid ook bij het deel van haar aanhang die men als ‘salonsocialisten’ kan omschrijven, flinke averij opgelopen.

Door de ‘natuurlijke afvloeiing’ van de groep, in feiten links-liberalen, is verhoudingsgewijs de linkerflank van de Sp.a versterkt. Het is nog maar de vraag of dat voldoende om op te tornen tegen de marketingstrategen die terecht stellen dat het basisproduct maar een beperkte markt bestrijkt.

De Vlaamse socialisten staan voor een niet mis te verstane keuze: Ofwel wordt (blijft) zij een links-liberale, centrum partij, waarbij het grootste deel van kun kiezerspubliek, zo nodig evengoed bij de CD&V en Spirit terecht kan. In dat geval hangt hun electoraal gewin of verlies in grote mate af van wat die beide andere centrumpartijen te bieden hebben. Ofwel focussen zij zich op hun ‘core business’ en lenen zij zich niet tot compromissen waarbij het steeds de zwakkeren zijn die gelag betalen. In dat geval laatste geval moet men zich tevreden stellen met een aanhang van op en bij de 15%

De keuze is dus: kleiner maar getrouw aan de doelstellingen, of groter en ongeloofwaardig.

In het verleden is meermaals bewezen dat een kleine geloofwaardige krachtdadige en standpuntvaste partij door zijn 'zweepfunctie' heel wat kan bereiken. Samen met andere socialisten in de ware zin van het begrip, kijk ik uit naar een partij waar men het niet over "eerst de principes en dan de koppen "heeft, maar waar de principes de woorden én daden van 'de koppen' bepalen!

Renaat Van Poelvoorde

29-11-2007 om 21:05 geschreven door Renaat  

Door, in tegenstelling tot hun Waalse kompanen, de compensatievoorstellen van Leterme "als onderhandelingsbasis" goed te keuren,  zijn de Vlaamse onderhandelaars er in geslaagd om de schuld van huidige constitutionele crisis bij de Waalse partijen te leggen. Dat zij in feiten op de knieën gaan, een een relatief hoge prijs voor de splitsing van BHV aanvaardbaar achten, omdat de Franstalige partijen ze vooraf toch al hadden afgewezen, wordt er natuurlijk niet bijgezegd. Ondertussen heeft de Vlaamse meerderheid in de Kamercommissie de splitsing eenzijdig goedgekeurd

De Belgische politieke zeden waardig, liegen zij de bevolking voor, dat met die goedkeuring de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde theoretisch een feit is. Niets is echter minder waar. Want in België is het grondwettelijk nu eenmaal niet niet mogelijk dat de ene gemeenschap haar wil oplegt aan de andere, zonder goedkeuring van deze laatste. Daartoe is in de grondwet  een systeem vastgelegd  om via een 'belangenconflict' of een 'alarmbelprocedure' de verdere parlementaire behandeling van een voorstel stop te zetten. In het eerste geval kan men niet verder zonder de medewerking van de  Gemeenschapsraad van de andere taalgroep, terwijl bij een alarmprocedure de zaak via het federale parlement moet. Hoe dan ook, moet in beide gevallen de federale regering in consensus (in beide taalgroepen) een definitieve beslissing nemen. Begrijpelijkerwijs valt dat van de Franstalige ministers, in gelijk welke regeringssamenstelling, niet te verwachten.

En dat laatste maakt van gans het spierballenvertoon één grote volksverlakkerij. De huidige regering kan slechts de lopende zaken afhandelen, terwijl het probleem zelf juist de totstandkoming van een nieuwe regering verhindert.

Met andere woorden: de Vandeurzens, De Weversen en Somersen, mogen na vier maanden in de zandbak spelen, stilaan ophouden met, zoals Louis Toback het noemt, 'kleuterspelletjes'. Al veertig jaar weet iedereen dat de prijs voor splitsing van BHV plus een voor Wallonië nadelige staatshervorming, hoog is, en die uiteindelijk zal moeten betaald worden. Maar om dat aan het volk te vertellen moet men 'staatsman' zijn.

 En nu, wij er net een nodig hebben, zijn die bij de huidige politieke generatie niet te vinden...

08-11-2007 om 09:11 geschreven door Renaat  

Vrije markt = elektriciteitstekort

Lang voor Karl Marx de filosofie van Hegel herinterpreteerde, en stelde dat alles wat nodig was om een samenlevingsverband draaiende te houden, nooit tot het individueel bezit kon behoren, werd nooit in vraag gesteld dat openbare dienstverleningen zoals post- radio- en televerkeer alsook gemeenschappelijk geregeld vervoer, water en energievoorzieningen openbare nutsvoorzieningen waren, en dus in gemeenschappelijk bezit dienden beheerd te worden.

Het neoliberalisme, dat na het wegvallen van de positieve dreiging die het communisme voor het sociaal gestuurd kapitalisme betekende, is ondertussen in de geïndustrialiseerde landen gemeen goed is geworden. Op het einde van de twintigste eeuw maken nieuwe technologieën de arbeidsintensieve, ingewikkelde, en bijgevolg structureel verlieslatende openbare nutsbedrijven ook interessant voor privé-investeerders en dienden de overheidsmonopolies opgeheven te worden.

Tot op de dag van vandaag houdt men staande dat de ‘vrijmaking’ van de energiemarkt voor een betere dienstverlening en lager prijzen zorgt. Dat de praktijk bij de in andere landen reeds geprivatiseerde overheidsbedrijven zoals spoorwegen en postbedelingen enigszins de andere richting uitwijst, laat men gemakshalve terzijde.

Volgens de CREG, de instelling die toeziet op de energiesector in ons land, dreigt de komende vier jaar in België een elektriciteitstekort te ontstaan. Op het ogenblik dat, zoals gepland de verouderde steenkool- en kerncentrales worden gesloten, zal er niet voldoende productiecapaciteit meer zijn om aan de vraag naar elektriciteit, die jaarlijks met ongeveer 1 procent toeneemt, te beantwoorden. Zelfs als zou er vandaag besloten worden om onverwijld nieuwe centrales te beginnen bouwen, zullen die niet op tijd klaar zijn.

Uiteraard kan, en zal men als oplossing meer elektriciteit invoeren uit het buitenland, en zullen de oude centrales langer open worden gehouden. Maar gezien de oude centrales minder efficiënt worden zal de productiekost aanzienlijk stijgen. Bovendien zal voor de ingevoerde elektriciteit steeds hogere prijzen moeten worden betaald. Men hoeft niet bepaald boekhoudkundig begaafd te zijn om daaruit te besluiten dat onze nu reeds hoge elektriciteitsfactuur in de toekomst nog aanmerkelijk zal stijgen.

Maar daar zal het waarschijnlijk ook niet bij blijven. Door de inefficiëntie van de oude centralen, mede door de afhankelijkheid van buitenlandse leveranciers ontstaat er een risico dat op piekmomenten een deel van de klanten geen elektriciteit geleverd zal krijgen. Dat laatste is trouwen de afgelopen tijd reeds een paar maal voorgekomen.

Ten tijde dat de energievoorziening nog een ‘overheidsbezigheid’ was, werden de investeringen in elektriciteitscentrales tussen overheid en producent(en) afgesproken en vastgelegd in een meerjaren-uitrustingsplan. Een vorm van planeconomie als het ware. Omdat volgend e Europese richtlijnen de overheid niet ‘regulerend’ mag optreden in een vrije markteconomie, is er vandaag geen richtinggevend kader meer. Die investeringsbeslissingen liggen nu louter bij de raden van bestuur der individuele producenten, en omdat die de belangen der aandeelhouders dienen te behartigen baseren zij zich uiteraard op zuiver bedrijfseconomische criteria. Electrabel, de grootste elektriciteitsproducent op de Belgische markt, remt zijn investeringen af omdat de regering juist om reden van ‘vrije concurrentie’ wil sleutelen aan de dominante positie van Electrabel. Anderzijds aarzelen andere elektriciteitsproducenten, wegens de onzekerheid over al den niet sluiting van kerncentrales, om op de Belgische markt te komen.

Het feit dat binnenkort de kans groot is dat wij frequenter met stroomonderbrekingen te maken krijgen mag dan wel voor U en mij een onaangenaam vooruitzicht zijn, voor de aandeelhouders binnen de betrokken energiesector ligt dat enigszins anders. Want zoals op elke vrije markt speelt ook op de elektriciteitsmarkt de wet van vraag en aanbod. Hoe kleiner het aanbod tegenover de vraag, hoe hoger de verkoopsprijs. En aangezien de overmaat aan vraag geen invloed heeft op de productiekost, geeft dit enkel een positieve winstbonus en dus tevreden aandeelhouders als gevolg.

Als wij kiezen voor een Europese Unie(EU), die in feiten nog steeds gewoonweg een Europese ‘Economische’ Unie is (EEG); Als wij kiezen voor zo groot mogelijke vrijheid voor onderneming en voor het individu; Als wij kiezen voor steeds minder bevoegdheden en invloed van de overheid (de gemeenschap), dan kiezen wij er voor om onze zogenaamde individuele ‘vrijheid’ afhankelijk te maken van de winstdoelstellingen van andere (rijke) individuen; Dan kiezen wij er voor om hen de ‘vrijheid’ te geven te beslissen in welke mate wij ‘vrij’ zijn.

En, eerlijk, ik zou dat laatste toch eerder overlaten aan ‘de gemeenschap’

Renaat van Poelvoorde

01-11-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

De wereld draait steeds sneller. De ene hype volgt de andere op. Wie er niet dagelijks mee bezig is kan het nog met moeite volgen, laat staan begrijpen. De problemen lijken onoverzichtelijk te worden: vergrijzing, ontgroening, islamisering van het eens zo Christelijke Europa, de arbeidsflexibiliteit, de globalisering, energie en milieu…

Sinds enkele decennia worden, vooral in de geïndustrialiseerde landen minder kinderen geboren dan vroeger, zullen er in de toekomst steeds meer oudere mensen zijn, en zullen er minder mensen op actieve leeftijd zijn. De voorbije decennia hebben we geleefd met een overschot aan arbeidskrachten, en dus hoge tot zeer hoge werkloosheid. Dat laatste draait nu in de omgekeerde richting. De ‘war for talent' is gestart en die ‘oorlog’ zal de komende jaren verder uitbreiden. Vandaag zijn er te weinig IT'ers, verkopers, en zelfs laaggeschoolde werknemers voor diverse jobs die de meeste mensen wegens de slechte arbeidsomstandigheden en/of te lage verloning niet willen uitoefenen. De komende tien à twintig jaar worden wegens hun onzekerheid zowel spannend als indrukwekkend. De babyboomers, geboren na het einde van de Tweede Wereldoorlog tot zowat het midden van de jaren zestig, gaan dan massaal met pensioen. Dat zijn enorme aantallen. Slechts een deel van hen kan worden vervangen door de veel minder talrijke generatie die nu actief begint te worden.

Wegens dat tekort aan arbeidskrachten zullen alle potentiële arbeidskrachten moeten aangesproken worden. Voor zover dat vandaag nog het geval is, zullen in de toekomst vrouwen niet meer achter de kookpot te staan, laat staan voor hun kinderen zorgen. In de aankomende hogesnelheidseconomie is dat een verspilling van talent. De aanwezigheid van vrouwen op de arbeidsmarkt moet dus drastisch naar omhoog, zowel kwantitatief als kwalitatief. De Westerse samenleving zal zich dan ook moeten schikken naar de wensen en eisen van vrouwen. Bedrijven zullen, veel meer dan nu, mede door vrouwen vorm krijgen. De werkende vrouw in het tweeverdienergezinnetje zal de huishoudelijke taken uitbesteden aan poetsvrouw, traiteur, strijkdienst, onthaalmoeder, of aan de op rust zijnde moeder of schoonmoeder. Dit betekent extra jobs voor laaggeschoolde vrouwen en al dan niet legale migranten.

Wat immigratie betreft zal België het in de toekomst veel beter moeten doen dan heden het geval is. De kloof tussen de werkgelegenheidscijfers van autochtonen en allochtonen is nergens zo groot dan in België. Belangrijker dan de discussie over de schuld van de hoge werkloosheid bij migranten, is het wegwerken van die werkloosheid. Personeelsadvertenties kunnen zich niet langer richten op de jonge blanke man met diploma's en ervaring. Iedereen moet aan de bak. Dat geldt ook voor vijftigplussers die er niet meer moeten op rekenen om uit te bollen, om dan snel met pensioen te gaan. Langer werken is de boodschap.

Uiteindelijk zal ook op de arbeidsmarkt de wet van vraag en aanbod gaan spelen. Een tekort aan arbeidskrachten betekent dus dat arbeidskrachten duurder worden. Dat zal zich daarom niet steeds in hogere lonen vertalen, want bedrijven hebben bij hun hogere kaders ondervonden dat gooien met geld meestal niet de gewenste toegevoegde waarde geeft. Daarom poogt men zoveel mogelijk met andere manieren mensen aan te trekken, door in te spelen op de behoeften van jonge werknemers, door bvb meer extra vrije dagen te geven, of allerhande huishoudelijke hulp, diverse verzekeringen, een bedrijfswagen-gsm-laptop, flexibele werkuren, enz...

Men zal ook meer op zoek gaan naar mensen die niet steeds klakkeloos de regels accepteren. De tijd is voorbij dat iedereen gewoon braaf zijn ding moest doen en dat alles dan wel goed kwam. De dingen ‘goed doen’ geeft geen concurrentievoordeel meer. Inzet, optimisme, creativiteit, persoonlijkheid: dat zijn de kwaliteiten die een werknemer vandaag en in de toekomst steeds meer zal moeten bezitten. Een diploma is daarbij van ondergeschikt belang. Nieuwe dingen aanbieden, klanten een warm gevoel geven, een netwerk hebben waardoor je voor elk probleem iemand kent. Dat wordt in de toekomst cruciaal, ook voor de werknemers in de lagere kaders. Bedrijven moeten ervoor zorgen dat hun mensen geen ‘goede job' hebben, maar een goede loopbaan. Het moet boeiend en interessant blijven. Werknemers moeten regelmatig van job kunnen veranderen, nieuwe dingen proeven. Evolueren.

Vandaag al geeft het internet de mogelijkheid om op elk moment van de dag te communiceren met gelijk wie, waar ook ter wereld. Vliegtuigen en containerschepen brengen tegen spotprijzen tienduizenden kledingstukken van de arme wereld naar de rijke. Globalisering is geen modewoord meer, maar realiteit. De industriële productie in China, Roemeense verpleegsters in Brusselse ziekenhuizen, en Afrikaanse dokters in Londense hospitalen geven aan dat de wereld steeds kleiner wordt. Europa is één grote markt van bijna dertig landen, met in de praktijk enkel nog theoretische grenzen die geen obstakels meer vormen. De ‘war for talent' is in snel tempo een internationaal gebeuren aan het worden. Doordat bedrijven steeds internationaler opereren, zal ook steeds meer personeel elders moeten wonen en werken.

Talenkennis, vandaag nog van belang in de zakenwereld, zal dat snel in mindere mate worden. Frans, Spaans, Esperanto, ja zelfs chinees (al zullen velen het hier niet mee eens zijn) zal zoals de andere volkstalen vrijwel enkel nog in de in de huiskamer en onder vrienden gesproken worden. In een gecommercialiseerde, consumerende en globaliserende wereld zal in de toekomst hoogstwaarschijnlijk uitsluitend het Engels als internationale voertaal overleven. Het ‘correct spreken van die taal zal niet echt een noodzaak zijn omdat, behalve voor de schriftelijke communicatie, in zakenmilieus niemand dat nog in vraag stelt.

De komende decennia zal de mens zich volledig moeten open stellen voor andere culturen en volkeren. Hij zal zich moeten kunnen inleven in de denkwereld van mensen met een andere religie, andere waarden, andere ervaringen. In de geglobaliseerde wereld zullen we allen in hetzelfde ‘dorp ‘leven. Binnen een paar decennia zullen de verschillen in ras, kleur, en uitzicht, religie en gewoonten, niet méér betekenen dan onze hedendaagse kledingsverschillen. In een geglobaliseerde wereld zal de mens één zijn…of hij zal niet zijn!

Omdat ik twijfel of daarmee alle, in eerste alinea aangehaalde problemen opgelost worden, ben ik blij dat, gezien mijn leeftijd, ikzelf een onderdeel van het probleem ben, en ik daarom niet zelf hoef aan de oplossing mee te werken.

Renaat van Poelvoorde

15-10-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Meer dan honderd dagen is men in de federale keuken achter gesloten deuren moeizaam maar koortsachtig bezig om een ‘regeringsgerecht ‘ te brouwen dat niemand echt zal lusten. Maar omdat iedereen er wel een enkele van zijn eigen ingrediënten zal in smaken, zal men het uiteindelijk ,weliswaar met lange tanden, en zonder enthousiasme naar binnen werken. Alhoewel er voor het ogenblik een interim-chef-kok aan de slag is, moet de uiteindelijke samenstelling van het keukenpersoneel er toch voor zorgen dat het gerecht zoveel mogelijk rechtse en zo weinig mogelijk linkse kruiden bevat.

Ondertussen zijn de Vlaamse politici, daarin gesteund door de media, ijverig bezig de niet begrijpende afstammelingen van Jan Breidel en Pieter De Kininck te indoctrineren, zodoende voldoende maatschappelijk draagvlak creërend voor en verdere ‘verdamping’ van het federale België, en een de facto onafhankelijk Vlaanderen. Iets wat naar hun zeggen, voor meer werkgelegenheid, grotere koopkracht, en een (nog) beter leven zal zorgen.

Zoals in de natuurkunde verwekt actie ook een reactie. Het gevolg is dat de Franstalige politici het ‘Vlaamse verhaal’ gewoon maar hoeven ‘om te draaien’. Want niet alleen Franstalige economieprofessors wijzen er op dat het ‘verzelfstandigen’ van Wallonië, en het verder verminderen van de federale ‘invloed’, nefast zal zijn voor dit stilaan uit het economisch moeras klauterende landsgedeelte. De historische ‘afkeer’ voor de ‘Vlaamse boerentaal’ welke voorheen heerste bij menig Franstalige, maakt begrijpelijkerwijs steeds meer plaats voor verbijstering over zoveel Vlaams egoïsme, individualisme, hebzucht en gebrek aan solidariteit en samenhorigheidsgevoel.

Als wij alle retoriek ter zake even terzijde laten en nagaan welke gevolgen een verdere regionalisering betekent voor de machtsposities van de naar défederalisering vragende Vlaamse politieke én economische wereld, dan wordt het duidelijk voor wie en waarom het verder uitkleden van de Belgische staat een goede zaak is. Met betrekking op federale bevoegdheden moeten vandaag Vlaamse partijen zoals de CD&V, VLD en Sp.a, het in het nationale parlement doen met respectievelijk 18.5, 11,8 en 10,3% van de macht. In het Vlaams parlement echter zou de CD&V vandaag 30%, de VLD 19% en Sp.a 16% van het stemvolume bezitten. Dus hun macht is percentsgewijs groter voor Vlaamse dan voor Federale bevoegdheden. Dat Vlaamse partijen dus voor een grotere bevoegdheidsoverdracht zijn is dus de logica zelf. Voor de Waalse partijen ligt dat ietwat anders. Uiteraard hebben ook zij het voordeel van een grotere machtsuitoefening op regionaal vlak, maar in tegenstelling tot hun Vlaamse zusters kunnen zij daar bij gebrek aan economische macht (welvaart), bitter weinig mee aanrichten. Per (economisch) saldo hebben de Waalse partijen dus in feiten meer macht in het federale parlement.

De Belgische wapenspreuk klinkt vanaf nu, niet enkel taalkundig, maar ook inhoudelijk anders in beide landsdelen: “L'union fait la force” voor de Walen, en “Tweedracht maakt macht” voor de Vlamingen.

Volgens de Vlaamse werkgeversorganisaties heeft ook de in Vlaanderen gehuisveste zakenwereld alle baat bij een doorgedreven regionalisering. Aangezien zowel de linkse partijen als vakbonden in een overheersend politiek rechts Vlaanderen noodgedwongen eerder een centrumpositie innemen, is het einde van België voor VOKA en UNIZO als het ware een natte droom. Dat het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) daar een heel andere mening over heeft, roept toch wel vragen op over de beweegreden van de Vlaamse ondernemersverenigingen.

Afgezien van de nadelige gevolgen welke een verdere splitsing voor het zuidelijk landsgedeelte zou betekenen, blijft hoe dan ook de vraag of men via Vlaamse bevoegdheid betere wetten maakt dan via federale bevoegdheid. Of een regelgeving, uitsluitend voor Vlaamse bedrijven, werknemers en burgers, voor die bedrijven, werknemers en burgers, beter zou zijn dan die welke door de federale overheid wordt uitgevaardigd en voor het ganse land van toepassing is.

Blijft ook de vraag hoe een verdere overdracht van federale bevoegdheden naar de regio’s, te rijmen valt met de theorie, aangehangen door diezelfde Vlaamse partijen, dat de eenmaking van Europa, met overdracht van nationale regelgeving naar het Europees niveau, juist op economisch- en dus welvaartvlak voor ons allen een zegen is.

Er is een flagrante tegenstrijdigheid tussen, enerzijds de voorstanders van een verenigd Europa, die stellen dat de economische problematiek, en het daaraan gekoppeld beleid voor ondernemingen en werkgelegenheid, enkel geglobaliseerd daadwerkelijk kan worden aangepakt, en anderzijds de voorstanders van een Belgische geregionaliseerd ondernemers- en werkgelegenheidsbeleid, die dat argumenteren met o.a. sloganeske stellingen zoals: “een werkloze uit Luik is niet dezelfde als een werkloze uit Oostende”

De Vlaamse politieke partijen en -bedrijfswereld, die al naargelang het hen uitkomt, zowel een verenigd Europa als een opgesplitst België voorstaan, ontkennen deze tegenstrijdigheid in hun stelling omdat zij, naar eigen zeggen, een verenigd Europa als een “Europa der regio’s” zien (what’s in a name).

Hoe dan ook, zowel Met een verenigd Europa als met een geregionaliseerd België, zullen er wel degelijk mensen zijn die er goed bij varen. Maar ik twijfel er echter sterk aan dat U en ik daar toe behoren…

Renaat van Poelvoorde

23-09-2007 om 18:06 geschreven door Renaat  

Voortaan kunnen incivieke burgers met hun zwart geld dat de vrucht is van doordeweekse belastingontduiking, zoals het ontwijken van successierechten  of gesjoemel met een belastingaangifte probleemloos en zonder risico terecht bij de banken, de verzekeraars advocaten, notarissen, beleggingsinstellingen, diamantairs en gelijk welke andere tussenpersoon, met de bedoeling het daar te deponeren en zo mogelijks een aardig interestje op te leveren. Met het gewijzigde artikel 505 van het strafwetboek in de hand mag eenieder  voortaan zwart geld aannemen zonder een vervolging wegens heling te riskeren. Althans, enkel als het gaat om zwart geld dat dus afkomstig is van 'huis-tuin-en-keukenbelastingfraude'.  Wie de opbrengsten van bijvoorbeeld een btw-carrouselfraude aanneemt of bewaart, riskeert daarentegen, nog steeds een vervolging voor heling, maar wie 'doordeweeks' zwart geld aanneemt, riskeert helemaal niets. De financiële parketmagistraten betreuren de wetswijziging en vrezen dat het een pak lastiger wordt om zelfs grote helers te laten veroordelen. Het gewijzigde artikel 505 van het Strafwetboek is van toepassing op iedereen, alle beroepsgroepen en rechtspersonen, dus ook op U en ik!

Artikel 505 gaat over heling. Het bestraft iedereen die illegale opbrengsten - van pakweg een gestolen auto tot verduisterde geldbedragen - koopt, ruilt, ontvangt, bezit, bewaart of beheert. Daarop staan celstraffen tot vijf jaar en boetes tot een half miljoen euro. Door de wetswijziging bestaat dat op fiscaal vlak nog enkel de heling van zwart geld afkomstig uit ernstige en georganiseerde fiscale fraude waarbij 'bijzonder ingewikkelde mechanismen of procedés van internationale omvang' zijn gebruikt.

De wetswijziging komt tegemoet aan een verzuchting van Febelfin, de belangenvereniging van de financiële sector. Volgens de oude wettekst konden  zelfs loketbedienden  vervolgd worden voor heling als ze zomaar het zwart geld van hun klanten aanvaardden. Met de afschaffing van de papieren kasbons, obligaties en andere effecten aan toonder vanaf 1 januari volgend jaar zou dat risico zich voor het eerst op zeer grote schaal voordoen omdat veel van het spaargeld dat in papieren effecten steekt fiscaal niet helemaal zuiver op de graat is.

Met de afschaffing van de papieren geldwaarden aan toonder trachtte men het ‘opbergen’ van zwart geld te bemoeilijken en het verwerven of bezitten ervan te ontraden. En dat kon volgens de financiële sector natuurlijk niet, want daardoor zouden al die financiële instellingen heel wat inkomsten aan hun neus zien voorbijgaan omdat een aanzienlijk deel van de ‘brave’ burgers hun zwart geld elders zou laten ‘witwassen’

Eén en ander bewijst nog maar eens dat in ons kapitalistisch systeem de werkelijke macht niet bij de politiek licht maar bij de financieel-economische wereld. Als de politieke regelgeving wat te veel in hun vaarwater terecht komt wordt zij onmiddellijk teruggefloten.

Op 10 juni jl. zijn wij dus enkel de marionetten  van de macht gaan kiezen…   

30-08-2007 om 09:23 geschreven door Renaat  

11-08-2007 om 08:05 geschreven door Renaat  

De jaren ’60 was een periode waarin wij ons kunnen bevrijden hebben van, wat we toentertijd als oubollige maatschappelijke instituten omschreven. Vandaag is het echter twijfelachting of ons dat de beoogde vrijheid gebracht heeft. Daarentegen heeft de mondiale ‘groeispurt’ een massa nieuwe economische en sociale geplogenheden gecreëerd die zowel een culturele als structurele stempel drukken op onze niet-zakelijke instellingen. Door het wegvallen van de oude instituties is de samenleving onstabiel en sociaal versplinterd. Het nieuwe kapitalismesysteem, waar sociale status is gebaseerd op verdiensten heeft het stilaan gewonnen van de bureaucratie.

Om succesvol te zijn in deze nieuwe tijden, moeten men de volgende drie problemen op kunnen lossen. Men moet ten eerste in staat zijn om zelf zijn levensverhaal te improviseren, of het zonder stevig zelfbewustzijn stellen. Ten tweede moet men potentiële talenten kunnen aanboren, want deze worden geacht meer waard te zijn dan de bewezen prestaties uit het verleden, en men moet ten derde zijn verleden, zijn drang tot behoudsgezindheid, los kunnen laten. Door het nieuwe kapitalisme zijn instellingen, vaardigheden en consumptiepatronen veranderd.

Of deze veranderingen de beloofde vrijheid brengen, is nog maar de vraag. Het type van mens met de ‘ideale' eigenschappen die het nieuwe kapitalisme nodig heeft, is in feiten onmenselijk. Bovendien is dat in een sociale samenleving, waartoe wij van nature gedwongen worden, eigenlijk ook niet wenselijk. Enkel een heel kleine groep beschikt over de nodige capaciteiten om in deze omstandigheden succesvol te zijn en te blijven. Een overgrote meerderheid zal hoe dan ook in de moderne kapitalistische ‘vrije’ structuren nog meer gevangen zijn dan het ooit het geval was in de oude bureaucratische instituten.

Het westerse staatssocialisme van de jaren vijftig-zestig mag dan niet de bevrijding van de  bureaucratische instituten gebracht hebben, ze was en blijft voorlopig de enig werkbaar systeem om de nodige continuïteit te geven aan de samenleving.

Eigenlijk was de “bevrijdingsbeweging” in de 60-er jaren slechts een 'ijzeren kooi', voor velen zowel een gevangenis als een thuis, welke ons, nu verwoest door onze welvaarts - consumptiemaatschappij, overlaat  aan het naakte kapitalisme.

Toegegeven, het klinkt niet erg origineel, maar misschien is het de hoogste tijd dat wij terug meer oog krijgen voor de werkelijke menselijke behoeften. Door creatie van nieuwe instituten of het laten herleven van oude, moet het individu weer een levensverhaal kunnen maken, waarin niet alleen talent, maar ook vaardigheden weer belangrijk  zijn. Ook vakmanschap, toewijding en duurzaamheid verdienen herwaardering ten opzichte van potentiële en latente capaciteiten. Enkel onder die voorwaarden krijgt iedereen de mogelijkheid zijn nuttigheid in de samenleving te bewijzen.

Ondanks bureaucratie, meritocratie, nieuw of oud kapitalisme, zijn wij nog steeds sociaal levende zoogdieren. Daar zal wetenschap,noch economie iets wezenlijk aan kunnen veranderen. En dat is maar goed ook!

01-08-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

In vergelijking met de ons omringende landen is onze elektriciteitfactuur te duur, zijn onze telefoon en GSM-tarieven buitenissig en betalen wij te veel voor onze internetverbinding. Waarschijnlijk zouden wij er ook niet van opkijken dat wij ten overstaan van de meeste andere Europese landen ook voor het televisiekijken, al dan niet digitaal, gestroopt worden. Om het plaatje volledig te maken vormen de abnormaal hoge grond- woning- en huurprijzen de kroon op onze 'actieve welvaartstaat' die de laatste jaren door kapitaalaanbiddende organisaties zoals de Wereldbank en de OESO de hemel werd ingeprezen.

Een leefloner met maandelijks 657,37 euro, die nog steeds wacht op een sociale woning en daardoor minimum 350 euro huur en een maandelijkse energiefactuur van minsten 130 euro dient op te hoesten, moet van de resterende 177,37 euro ook nog het waterverbruik en heffingen, tv-kabel- en telefoonabonnement, ziekteverzekeringspremie, brandverzekering, en afvaltaksen zien te betalen. Dat hij daar nog voldoende van overhoudt om voeding te kopen, ten einde niet te verhongeren, is mij een compleet raadsel! Dat men in het rijkste land van Europa en één van de rijkste regio's in de wereld minimumpensioenen van 757.29 euro tolereert is op zijn zachts gezegd niet begrijpbaar. Maar dat men aan die, toch nog altijd schandalig lage bedragen is gekomen na een 'aanzienlijke inhaalbeweging' zoals de uitredende regering met enige fierheid zegt, is ronduit schandalig.

Waar er echter geen woorden voor zijn is het feit dat de zorg om daar écht wat aan te doen, helemaal niet op de onderhandelingstafel voor de komende regering ligt. Die tafel wordt helemaal ingenomen door het monster van de 'staatshervorming'. Een staatshervorming waar leefloners, mensen met kleine pensioenen en minimumloners helemaal niets aan hebben, integendeel...

15-07-2007 om 10:54 geschreven door Renaat  

Nergens in de berichtgeving daarover las ik iets over het (vermoedelijk) aantal toeschouwers die de verplaatsing naar die optredens met de wagen hebben gemaakt en hoeveel ton afval, bestemd voor de verbrandingsovens, er 'the day after' is opgeruimd. Kwestie om een afweging te kunnen maken over de toegevoegde waarde.

Enige decennia geleden deed Bod Geldof iets dergelijks om ons de schrijnende honger in Biafra onder de neus te duwen.  Dat er nu wereldwijd dagelijks nog 30.000 mensen de hongerdood sterven geeft weinig hoop dat Al Gore's initiatief veel aarde aan de dijk zal brengen. Laten wij dus alvast beginnen om ze te verhogen...de dijken, bedoel ik dan...

08-07-2007 om 11:50 geschreven door Renaat  

In België breekt men zich het hoofd over de vraag welke regeringsvorm de onoverkomelijke communotaire problemen nog onoverkomelijker kunnen maken. Op de jaarlijkse bijeenkomst van de regeringsleiders van de Europese Unie heeft men een ‘luchtfietserijakkoord’ bereikt over hoe, met eenn allegaartje verschillende landen en dito tegenstrijdige belangen, Europa toch ‘slagvaardiger’ kan worden. De welstellende inwoners van de ‘rijke’ landen op deze wereld maken zich op om in de vakantiecentra van de ‘arme’ landen, met hun door ‘hard werken’ verdiende euro’s, grote sier te gaan maken.

In Israël, de Gaza-strook en de Westelijke Jordaanoever heeft men de voorbije vijftig jaren ietwat andere zorgen. De islamitische terreurbeweging, Hamas, heeft met een blitzkrieg de Gaza-strook ingenomen. De Gaza-strook, een gebied westelijk door de zee, zuidelijk door Israel en oostelijk door Egypte begrensd is volledig afgesloten. In feiten heeft Hamas, een staatsgreep gepleegd tegen de president van de Palestijnse gebieden gepleegd. De fundamentalistische organisatie Hamas was al enorm machtig en probeert nu kennelijk haar ene grote concurrent uit te schakelen. Dan staat haar niets in de weg om heel Palestina te regeren. En dat zal ze doen met een harde fundamentalistische vuist.

Ondertussen staat Israël met gekruiste armen en opgetrokken wenkbrauwen naar Europa en Amerika te kijken, als het ware zeggende: “kijk, dit is wat er gebeurt als Israël niet tussenkomt, dit is wat er gebeurt als je een terroristische organisatie zijn gang laat gaan.”

Voor Israël, West-Europa en Amerika en de UNO zijn er nu twee keuzes. De eerste keuze is, wat Europa’s en UNO’s specialiteit is: niets doen. Dan wordt Gaza een strengislamitische enclave waar geen informatie binnenkomt of buitengaat. Een dictatuur gebaseerd op terreur waar vrouwen die buitenshuis komen worden verkracht en vermoord, waar iedereen die niet akkoord is met de harde lijn een kogel in de kop krijgt, en waar de middeleeuwse versie van de Sharia geldt. En Hamas bestaat natuurlijk ook in de andere Palestijnse gebieden, de Westoever. Daar zullen de gevechten iets langer duren, maar Hamas zal triomferen. Als noch Israël, noch Amerika, noch Europa Hamas iets in de weg leggen, dan kan Fatah dat ook niet, simpelweg omdat zij daar de middelen niet toe hebben.

In de voorbije decennia is bewezen dat in dit gebied onderhandelingen en praten niets opleveren, zolang fundamentalistische groepen de macht ondermijnen of ze zelfs nog maar gedeeltelijk bezitten.

Het alternatief is dus een militair ingrijpen. VN-blauwhelmen met een stevig mandaat, steun van de V.S. én van Israël. Hamas moet ontwapend worden en er moet eindelijk eens aan statenbuilding worden gedaan. Infrastructuur, onafhankelijke politie en justitie, in plaats van de willekeur die er ook onder Fatah heerste. In dat geval zien doemdenkers echter een herhaling van wat op dit ogenblik in Irak (en stilaan ook in Afghanistan aan het gebeuren is: een guerrillaoorlog. De militante groeperingen moeten dan worden opgespoord en ontmanteld, bij voorkeur samen met Israëlische troepen die daarin de beste ter wereld zijn. Dan kan tijdens de bezetting de orde worden hersteld, een regering worden verkozen, en kan dat bezet gebied langzaam aan worden losgekoppeld van Israël.

Maar traditiegetrouw, als het om ‘hete hangijzers’ gaat, doet de VN waarschijnlijk helemaal niets. Dan gaat Israël waarschijnlijk de kastanjes uit het vuur halen om te zorgen dat Hamas niet oppermachtig wordt.

En dan gaan wij, traditiegetrouw, waarschijnlijk weer kritiek uiten als Israël weer de zware middelen inzet…

02-07-2007 om 00:00 geschreven door Renaat  

Men zou kunnen denken dat na twintig jaar mee aan het bewind te zijn geweest, de socialisten, of beter gezegd, de partij die zegt socialistisch te zijn, er voor gezorgd heeft dat één van hun voornaamste doelstellingen is bereikt, namelijk de minder fortuinlijken in onze maatschappij een degelijke betaalbare huurwoning verschaffen. Niets is echter minder waar, want van de zowat 317.500 gezinnen die recht hebben op een sociale woning zijn er 180.500 die het vooralsnog moeten doen met een dure privé-huurwoning.
De Vlaamse sociale huisvestingsmaatschappijen hebben samen 137.000 woningen die ze tegen een lagere prijs dan de marktprijs verhuren aan gezinnen met een laag inkomen die geen huis bezitten. Tot nu toe stond vast dat er 58.000 gezinnen op de wachtlijsten staan, maar het Steunpunt Ruimte en Wonen berekende dat dat minder dan een derde is van wie er recht op heeft. Dat komt gedeeltelijk uit onwetendheid, maar is ook deels te wijten aan de lange wachttijden (3 jaar), een wachttijd welke , indien alle rechthebbenden zich zouden aanmelden, zou oplopen tot 9 jaar... De 180.500 gezinnen die niet krijgen waar ze recht op hebben, betalen gemiddeld 431 euro per maand voor een woning op de particuliere markt. In een sociale woning bedraagt de gemiddelde huurprijs 258 euro per maand, voor een woning die doorgaans beter is.
De huisvestingsmaatschappijen bouwen 2.000 tot 3.000 sociale woningen bij per jaar. Aan dat tempo zal nog een 60-tal jaren zal duren vooraleer het socialistische streefdoel zal bereikt zijn.

Met een centrumrechtse rooms-blauwe regering in het verschiet, ziet dat er niet erg hoopgevend uit...

25-06-2007 om 17:25 geschreven door Renaat  

Sinds zondag 10 juni 2007 sloven allerlei politieke analisten, van professoren via mediacommentatoren tot partijstudiebureaus, zich uit om de oorzaak uit te leggen waarom Paars, en vooral de Sp.a, zo’n klappen heeft gekregen. Waarom extreem rechts over haar hoogtepunt heen is, en centrumrechts in Vlaanderen de lakens uitdeelt. De liberalen zouden hun belastingsvermindering niet goed hebben gecommuniceerd en de socialisten zich te veel op het milieu hebben gefocust. Uiterst rechts heeft haar klassieke migranten- en veiligheidsthema niet op de verkiezingsagenda kunnen plaatsen, en de Christen Democraten zijn er in geslaagd om het positieve ‘goed bestuur’ van Vlaamse regering, waar zij de leiding heef, als voorbeeld te stellen voor een toekomstig nieuw federaal bestuur. Zoals Vlaanderen in 1999 de CVP - dominantie beu was, zou ook Wallonië nu genoeg hebben van de PS-staat en in een verrechtsing de enige mogelijkheid zien om uit het economische dal te klauteren.

Tot daar de samenvatting der analyses van diegenen die geacht worden het te weten.

Ondanks de peilingen de trend al hadden aangegeven, bleven tot en met de verkiezingsdag zelf, de liberalen er steevast op hameren dat “elke burger” dit jaar duizend tot drieduizend euro minder belasting betalen en zij daarvoor beloond zouden worden, terwijl ook de socialisten meenden recht te hebben om de vruchten te plukken van het feit dat zij de pensioenen en uitkeringen zogenaamd “welvaartsvast” hadden gemaakt.

Het heet dat tijdens een verkiezingscampagne de politici bij- en onder de mensen gaan. Voor zover men dan luistert naar wat ‘de mensen’ te zeggen hebben, en die werkelijk zeggen wat ze denken, blijkt de luisterbereidheid niet van die aard dat men daar de passende besluiten uit trekt. Het idee op zich dat men na acht jaar regeren de burger nog moet overtuigen van het ‘goede’ dat men heeft gedaan en nog van plan is te doen, is eigenlijk op zich al absurd te noemen.

Het lukt de politici niet om de befaamde 'communicatiekloof' met de burgerte dichten. Zo maakten de socialistische kopstukken zich sterk dat zij de arbeiders aan de fabriekspoorten zelf zouden gaan overtuigen van de noodzaak en de positieve kanten van het communicatiepact. De arbeiders staan nog steeds te wachten...

Alle spindokters en studiebureaus ten spijt, blijkt dat de burger enkel te door daden te overtuigen is. Daden, hetzij positief, hetzij negatief, waar hij wel degelijk iets van ziet of voelt. En aan positief voelbare daden heeft het vooral tweede paarse regering aan ontbroken.

De inkomstbelastingen zijn inderdaad enigszins gedaald, maar door de vermeerdering van allerlei andere taksen, heffingen en lineaire belastingen, hebben vooral de lagere inkomens daar weinig of niets van ondervonden. Er is zelfs een inkomensgroep die daardoor meer belastingen betalen: namelijk alleenstaanden met gezinslast en de gezinshoofden met vervangingsinkomens, zoals lage pensioenen en werkloosheidsuitkeringen. Die betalen namelijk geen inkomstenbelasting waardoor zij als gevolg van de verschuiving naar taksen en lineaire belastingen dus méér belasting dan voorheen betalen.

De laagste pensioenen, en de leeflonen zijn weliswaar licht verhoogd, maar veel meer dan een achterhaalde lichte inhaaloperatie is dat niet. Wie het moet doen met een minimumpensioen of leefloon moet het geluk hebben om een eigen huis of sociale huurwoning te hebben, zoniet is wat er na betaling van de woonlasten overblijft, gewoonweg trieste armoede, een leven in één van de rijkste regio’s ter wereld onwaardig.

Voor dergelijke mensen zijn staatshervormingen, sluiting van kerncentrales, en activering van ‘onwillige’ of ‘marktonvriendelijke werklozen, niet bepaald een reden tot juichen, laat staan dat ze een wervend effect zouden hebben. Die zijn, zoals zovele andere lotgenoten hen hebben voorgedaan, tegen beter weten in, ofwel bij het Vlaams Belang ofwel bij populisten als een De Decker hun geluk gaan beproeven.

Doordat de Sp.a het voorbije decennium ijverig de vijver van de middeninkomens is gaan bevissen, heeft zij nogal wat welstellende tweeverdieners onder haar kiezerspubliek. Maar sinds de CD&V in de Vlaamse Regering heeft bewezen terug een aanvaardbaar alternatief aan de ‘middeninkomens’ te kunnen bieden, zijn er heel wat ‘schijnroden’ terug naar hun natuurlijke habitat getrokken.

Voor vrijwel alle categorieën van sp.a-kiezers was het goedkeuren door hun ministers van de fiscale amnestie een harde noot om kraken. Deze in feiten vrijwel kostenloze gratieverlening aan al wie de voorbije decennia geweigerd had om zijn deel van de maatschappelijke lasten te dragen en bovendien het aan de maatschappij ontstolen bedrag, op een te verwaarlozen taksering na, mocht behouden, stond lijnrecht tegenover alles wat de socialistische principes inhouden. Realistisch bekeken mag de fiscale amnestie dan een verantwoorde ‘slipper’ zijn, deontologisch was het een onaanvaardbare blunder waardoor heel wat van de inhoud van de vernieuwde principeverklaring van de Sp.a voor elke rechtgeaard sociaalvoelende mens volstrekt ongeloofwaardig is geworden.

Er zijn heel wat rechtgeaard sociaalvoelende mensen die zichzelf geen socialist noemen, zoals er heel wat, zich socialist noemende mensen zijn die in wezen helemaal niet rechtgeaard sociaalvoelend zijn.

Op 10 juni jl zijn dan ook een pak Sp.a-stemmen vanuit beide groepen naar andere, eveneens min of meer ‘sociale’ partijen gegaan. Waarschijnlijk omdat die minder hypocriet en dus geloofwaardiger voorkomen.

Analyses zijn wat ze zijn. Maar toch is er één analyse waar men belang moet aan schenken: deze die de kiezer heeft gemaakt...

Renaat van Poelvoorde

16-06-2007 om 12:47 geschreven door Renaat  

Volgens het Vlaams Economisch Verbond, in feite de Vlaamse dochterorganisatie van het VBO, is “de VDAB een goed werkende instelling die met slechte grondstoffen moet werken”. Met die ‘grondstoffen’ bedoeld zij dan de werkzoekenden die ingeschreven zijn bij de Vlaamse Dienst Voor Arbeidsbemiddeling. Dus voor de VDAB is deze uitspraak, van Philippe Muyters, gedelegeerd bestuurder van VOKA. niet bepaald vleiend.

Uit de enquête van zijn organisatie blijkt dat de bedrijven zich liever tot uitzendkantoren richten om hun vacatures in te vullen, ook al staan de overgrote meerderheid van de daar aangemelde kandidaten eveneens bij de VDAB ingeschreven als werkzoekende. Eén derde van de bedrijven vindt het zelfs niet eens nodig om hun vacatures te melden bij de VDAB, en dat stelt de klaagzang van de bedrijfswereld over de zogenaamde krapte op de arbeidsmarkt toch enigszins in vraag.

Hoe dan ook, er is wel degelijk een verschil tussen de uitzendkantoren en de VDAB: het verschil ligt hem niet zozeer in de kwaliteit van de zich aanbiedende kandidaten, maar eerder aan het feit dat private kantoren het zich kunnen veroorloven om moeilijker plaatsbare werkzoekenden links te laten liggen en enkel het zogenaamde “kruim” van de arbeidsmarkt af te romen. Uitzendkantoren zijn privéondernemingen waar de de doelstelling winst te maken is, en die winst maken zij met werkloosheid. Daarentegen is de doelstelling van de VDAB, niet om winst te maken aan het plaatsen van kandidaten,  maar om alle werkzoekenden aan een job helpen.

De reden van de lage kwaliteit van de werkzoekenden ligt volgens de werkgevers bij het té kleine verschil tussen de werkloosheidsuitkeringen en de laagste lonen.  Vraag is of voor de werkgevers de oplossing ligt in de verlaging van de werkloosheidsuitkering, dan wel de verhoging van de minimumlonen.  Misschien kan men  het alles overheersende dogma van de vrije markt, waar de prijzen stijgen bij een krap aanbod en een grote vraag, ook op de arbeidsmarkt laten gelden, maar begrijpelijkerwijs hoeft men van  werkgeverszijde die ideologische consequentie niet te verwachten.

De resultaten van deze enquête die het VEV heeft uitgevoerd, en waaruit zij de hierboven aangehaalde besluiten destilleren, zouden best ook eens de  SP.a, en vooral dan de voorzitter van deze partij, aan het denken mogen zetten over de opportuniteit van het regionaliseren van de Belgische arbeidsmarkt. Aangezien de VDAB een Vlaamse dienst is, mag  meteen duidelijk zijn dat de voornaamste oorzaak van een niet soepel werkende arbeidsmarkt niet ligt aan het verschil tussen Vlaanderen en Wallonië, maar eerder aan het gebrek aan soepelheid en creativiteit van de werkgevers.  

Hoe is het mogelijk dat in een land dat over uitmuntend onderwijs beschikt,  een uitstekend presterende arbeidsbemiddelingdienst heeft  met een uitmuntende beroepsopleiding, waar mensen van heinde en verre komen om er werk te zoeken en een bestaan op te bouwen, de werkgevers steen en been klagen over het gebrek aan geschikte arbeidskrachten.

Het komt mij onbegrijpelijk voor dat de linkervleugel van het CD&V en vooral de Sp.a in haar geheel, niet inzien dat bij een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, niet echt het verschil kan maken, maar hoofdzakelijk als gevolg zal hebben dat de Vlaamse werkgevers hun overwicht in de Vlaamse politieke vertegenwoordiging (via VLD, CD&V en last but not least Vlaams Belang) zullen misbruiken om via de regionalisering de arbeidsbemiddeling verder te privatiseren.

Op de volgende bladzijden van hun verborgen agenda komen dan de ziekteverzekering, de pensioenen, en waarom niet?…, de scholen aan de beurt. Want dat is wat ‘da joenk’ in feiten bedoeld met een ‘open’, Vrije Liberale Democratische samenleving. Het ontbrak Jef Houthuys indertijd blijkbaar niet aan mensenkennis…

09-06-2007 om 00:00 geschreven door Renaat