Omdat Joëlle Milquet het niet zomaar pikt dat de liberalen wel twee miljard over hebben om de 'beter gegoeden' met een bruto-maandloon van vier tot vijfduizend euro, een forse belastingsvermindering te geven, en amper een paar honderd miljoen veil hebben voor de verhoging van de lage pensioenen en uitkeringen, wordt zij eens te meer opgevoerd als de onverbiddelijke 'madame non'.

Volgens het liberale solidariteitsprincipe dient, als er geschenken worden uitgedeeld, daar iedereen beter van te worden, en liefst dan nog percentsgewijs volgens zijn 'levensstandaard'. De 'hardwerkende Vlamingen', dat zijn in liberale ogen dus blijkbaar in hoofdzaak de meer dan modaalverdieners, moeten dus beloond worden. Dat er daardoor niet zoveel overblijft voor de 'luiaards' (werklozen) ,'onbruikbaren' (oudere en laaggeschoolde werkzoekenden), en 'nuttelozen' (gepensioneerden), is nu eenmaal een gevolg van het maatschappelijk-economisch systeem waarvoor wij met zijn allen op een 'democratische' wijze voor hebben gekozen.

Dat de meerderheid van de Vlamingen, in juni vorig jaar deze keuze nog eens bevestigd hebben, versterkt hun vaste overtuiging dat deze visie door de Vlamingen, en ook in steeds grotere mate door de Waalse bevolking gedragen wordt.

Dat het leger 'nuttelozen' en 'onbruikbaren', vooral bevolkt door het minder bedeelde voetvolk, de komende decennia tot een hongerige onhandelbare mastodont dreigt uit te groeien, is een vooruitzicht waaraan de liberale 'gouden-kalfaanbidders' vandaag liever aan voorbijgaan.

Het huidige 'democratisch' kapitalisme is een moderne aangepaste versie van wat de Tsaren deden dat in Rusland, de Batista's deden dat in Cuba, en de Keizers deden dat in China. En wij weten allen waar hen dat heeft gebracht. De geschiedenis herhaalt zich steeds, de slinger volgt steeds dezelfde beweging, enkel de snelheid is veranderlijk.

Voor de ene is er dus hoop, en voor de andere vrees...vraag is: wat is voor wie?