Met stijgende ergernis moest ik vorige zondag in het programma 'De zevende dag', vanwege de vertegenwoordigers van CD&V en VLD nogmaals aanhoren dat alle regeringspartijen het regeerakkoord moeten naleven en er bijgevolg tegen juli een akkoord moet zijn over de tweede fase van de, zeg maar 'grote' staatshervorming, met daarin de verwezenlijking van de voornaamste Vlaamse eisen.

Nochtans staat dat in het regeerakkoord van Leterme1 ver dan duidelijk te lezen: <<...zal de regering, zoals aangekondigd in de toelichting van dat voorstel, tegen half juli een verklaring afleggen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers over de inhoud van het tweede pakket hervormingsvoorstellen. De noodzakelijke wetteksten zullen hieraan worden toegevoegd met oog op hun goedkeuring voor het parlementaire reces.>>

Volgens de Vlaamse partijen zou deze tekst dus de verbintenis inhouden om tegen half juli een grote staatshervorming ("de vette vis") te realiseren. Zo te zien heeft mevrouw Joëlle Milquet, je weet wel, 'de commaneukster 'genoemd, haar werk voortreffelijk gedaan. Zoals de Franstalige partijen, kan ook ik hier alleen maar lezen dat men zich verbindt om tegen het zomerreces een akkoord te hebben over WAT en IN WELKE MATE bepaalde staatsinstellingen, en bevoegdheden dienen hervormd te worden. Met andere woorden: zij hebben hun akkoord gegeven om daarover te praten, en een lijst op te stellen waarover men een akkoord heeft kunnen bereiken.Dat is dus heel wat anders dan een akkoord te geven over een 'grote staatshervorming'.

Zoals men in december vorig jaar, na te doen wat men gezworen had niet te zullen doen, drie maand tijd voorzag om een verantwoording te vinden over het feit waarom men in maart het dan toch heeft gedaan, zo heeft hebben zij nu zichzelf weer drie maand tijd gegeven om in juli uit te leggen waarom men dan weer niet gaat doen wat men nu zegt te zullen doen.

Ik geef toe, de vorige alinea is een heel stuk moeilijker te begrijpen dan deze uit het regeerakkoord...

01-04-2008 om 16:49 geschreven door Renaat  

Hoe dan ook, de man heeft bereikt wat hij wilde: aantonen dat er toch wel een niet te onderschatten probleem bestaat. Niet met het gros van het gestaag aangroeiende islamitische gemeenschap zelf, maar met het, weliswaar kleine deel ervan dat zich via de Koran laat misbruiken door hun gefrustreerde, achterlijke of machtswellustige geestelijke en wereldlijke leiders.

Niet het aanklagen van dit laatste, maar het politiek correcte afwijzen van de boodschapper, versterkt het idee van het radicale deel der moslimgemeenschap, dat ze op de goede weg zijn...

29-03-2008 om 12:02 geschreven door Renaat  

Op het einde van de twintigste eeuw werd er een consensus bereikt tussen de kapitalistische vrijemarkt- en consumptiemaatschappij en de droombeelden van een socialistische samenleving. In het Europa van vandaag noemt bijna elke politieke stroming van enig formaat zichzelf democratische en sociaal. Zo ook in ons land waar behalve de weliswaar naar het centrum opgeschoven socialistische partijen en de traditionele centrumpartij, ook de liberale partijen zichzelf een min of meer ‘sociaal’ label hebben aangemeten. Het compromis tussen de ‘rijken’, de middenklasse en de ‘armen’ bestaat er in dat iedereen volgens eigen vermogen naar zoveel mogelijk welvaart mag streven, en dat de gemeenschappelijke baten dienen ten goede te komen aan iedereen. Een lovenswaardig, en op het eerste zicht aanvaardbaar en rechtvaardig principe: het “voor iedereen-principe”.

De invulling van begrippen zoals armoede, minder gegoed zijn, welstellend, en rijken, kan nogal verschillen al naar gelang het peil van de algemene levensstandaard binnen een maatschappij. Zo betekent armoede in bepaalde gebieden van Afrika, Azië en zelfs Zuid-Amerika, dat men moet leven met honger, ontbering, ziekte, en koude. Wie er voldoende middelen heeft om zich normaal te voeden, de eerstelijnsziekenzorg te betalen en zich nog net een verwarmde woning met de basissanitaire voorziening kan veroorloven, behoort in die contreien eerder tot de betergegoeden.

Wie zich in de West-Europese rijke gebieden zoals o.a. België tot een dergelijke levenswijze moet beperken, wordt als onbemiddeld beschouwd en onder de armoedegrens levend. In onze ‘beschaafde’ en sociaal bijgestuurde kapitalistische maatschappij gaat men 'arm' is als men niet mee aan de rijkgevulde tafel mag zitten, en geen of onvoldoende deel kan hebben aan wat het moderne sociale leven te bieden heeft.

Socialistische denkers uit het verleden zagen de oplossing van de eeuwenoude onrechtvaardigheid van mensen waarvan hun leven bepaald werd door afkomst, fysische of psychische mogelijkheden, in een min of meer gelijkmatige verdeling van de beschikbare goederen en middelen, alsook de communizering van de individuele voortbrengselen. Maar de egoïstische natuur van de mens is van die aard dat zelfs het meest sociaal ingesteld individu hoogstens bereid is om een deel af te staan van wat hij denkt ‘te veel’ te hebben. Pas in de loop van de twintigste eeuw toonden de erfgenamen van de adellijke en industriële baronnen zich, onder druk van de communistische dreiging uit het oosten, bereid tot een compromis. Dat vergelijk hield in dat iedereen naar draagkracht zou bijdragen tot de gemeenschapsnoden, en dat een deel ervan kon worden aangewend om de ellende van de ‘minderbedeelden’ te milderen. Maar in ruil voor zoveel toegeeflijkheid moest het ‘solidartiteitsprincipe’ niet alleen naar de ‘noodlijdenden’ gericht zijn, maar moest het voor iedereen gelden. Met andere woorden: de gemeenschapsmiddelen die naar de individuen terugvloeien moeten zo veel als mogelijk verdeeld worden volgens de mate waarop zij er zelf toe bijdroegen.

Zo zijn o.a. de mechanismen ontstaan als de procentuele koppeling van de lonen aan de stijging van de consumptieprijzen en de procentuele belastingsverminderingen en –aftrekken e.d. Het ‘iedereen-principe’: wat de ene krijgt moet de andere ook krijgen, maar dan wel in orde van grootheid, gelijkwaardig aan zijn financiële status en levensstandaard.

Dit ogenschijnlijk rechtvaardige principe heeft als gevolg dat de kloven tussen arm zijn, bemiddeld zijn, en rijk zijn, niet alleen blijven bestaan maar zelfs substantieel steeds groter worden. Door het verdelen van de beschikbare middelen, procentueel a rato van het inkomenspeil, krijgt men meer toegestopt, al naargelang men meer inkomen heeft. Daardoor stijgt het ‘armoedepeil’ (de invulling van het begrip armoede) in een trager tempo dan het algemene ‘levensstandaardpeil’

Een groot deel van de gemeenschappelijke beschikbare middelen, bedoeld om terug te vloeien naar individuen of organisaties die het op hun beurt naar individuen toespelen, wordt in regel onder iedereen verdeeld, dus ook onder diegenen die het niet nodig hebben, en voor wie het alleen maar een ‘aanvulling’ van hun bezit of rijkdom betekent. Daardoor blijft het deel voor de werkelijk noodlijdenden, steeds onvoldoende en slaagt men er hoogstens in hun verdere achteruitgang ten opzichte van de stijging van de levensstandaard te vertragen.

Het ‘voor iedereen-principe’ is dus de oorzaak van het feit dat anno 2008 in ons land, behorend tot de tien rijkste van de wereld, nog anderhalf miljoen mensen onder de armoedegrens leven. Tot zolang de rijken en de betergegoeden het gemeenschapsgeld blijven gebruiken om hun bereikte welstand te behouden of er beter van te worden, zal dat beschamende percentage onveranderlijk rond de 15% blijven schommelen.

Sinds meer dan een eeuw heeft de mens alle mooi klinkende en humane principes, zoals democratie, vrijheid, broederlijkheid, en volksverbondenheid, in zijn eigen persoonlijk voordeel (dat van de sterkste) trachten te gebruiken. Zo ook wordt het gelijkheidsbeginsel misbruikt om onder het mom van de solidariteit vooral welgestelde klasse te dienen. Daarom dat democratieën het beste werken als de meerderheid van de bevolking welstellend is en de minder gegoeden en noodlijdenden tot een onmachtige minderheid beperkt blijft. Maar dan wel een noodzakelijke minderheid welke op peil moet gehouden worden, omdat zij het zijn die het solidariteitsprincipe waaruit het iedereen-principe is afgeleid, noodzakelijk magen,. Dat de armoedestatus dus moet ‘gekoesterd’ worden hebben de moderne ‘sociale’ liberale economen goed begrepen.

Zoals de oplossing van het fileprobleem er alleen kan komen als er nog veel meer auto’s komen, en het milieuprobleem alleen doelmatig zal aangepakt worden als de vervuiling, luchtverontreiniging en opwarming van de aarde ons voortbestaan effectief bedreigt, zo zal de armoede alleen maar opgelost worden als die véél groter wordt en zij het voortbestaan van de huidige ‘welvaartmaatschappij’ bedreigt..

En laat het juist dat zijn dat de sociaaldemocraten willen voorkomen…als dàt niet sociaalvoelend is!

24-03-2008 om 13:00 geschreven door Renaat  

 Hoera! wij hebben een 'volwaardige' federale regering. Zij het dan met een programma dat niets meer dan een intentieverklaring is.
Over datgene wat gedurende negen maanden een akkoord in de weg stond, staat er geen letter in en heeft men gewoon naar de vakantieperiode verplaats. Hoeveel en waar men de middelen vandaan gaat halen om de in het akkoord opgenomen intenties uit te voeren, schijnt niet zo belangrijk te zijn, want ook daarover geen woord. Men gaat een paar honderd duizend 'jobs' bij creëren door de uitkering te korten van wie er te lang over doet om een aangeboden snertjob te aanvaarden. Men gaat de laagste pensioenen 'gefaseerd' optrekken (tot nog steeds onder de armoedegrens ?) en voor voor de 'middeninkomens' de belastingen verlagen (volgens de PS zijn dat maandinkomens tussen PS 2000-3000 euro, volgens de liberalen tot 5000 euro), en men gaat wat rommelen aan justitie en de vreemdelingenwet, enz.

Volgens specialisten kost dat in het totaal om en bij de 10 miljard. Aangezien dat vele geld er helemaal niet is, kan men het ook niet in een regeerakkoord zetten, dus doet men dat ook niet. Kwestie van 'geloofwaardig' te blijven (!) Ondertussen moet binnen een paar maanden de grote vis in de pan komen (die er voor het kartel achtereenvolgens als in december vorig jaar en nu vandaag moest inliggen). Je weet nog wel, op de vooravond van de verkiezingen: ; "zonder een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA niet in een regering; Tijdens de regeringsonderhandelingen tot december: "zonder een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA niet in een regering!"; Na de vorming van de interim-regering eind december: "zonder het uitzicht en garanties op een grote staatshervorming stapt de CD&V-NVA tegen Pasen niet in een regering!"; Na de vorming van deze regering: "zonder een grote staatshervorming tegen juli, stapt de CD&V-NVA uit deze regering!"

Waarom begrijp ik niet dat de CD&V-NVA er volgens de recentste peiling op vooruitgaat?...

20-03-2008 om 16:22 geschreven door Renaat  

Omdat Joëlle Milquet het niet zomaar pikt dat de liberalen wel twee miljard over hebben om de 'beter gegoeden' met een bruto-maandloon van vier tot vijfduizend euro, een forse belastingsvermindering te geven, en amper een paar honderd miljoen veil hebben voor de verhoging van de lage pensioenen en uitkeringen, wordt zij eens te meer opgevoerd als de onverbiddelijke 'madame non'.

Volgens het liberale solidariteitsprincipe dient, als er geschenken worden uitgedeeld, daar iedereen beter van te worden, en liefst dan nog percentsgewijs volgens zijn 'levensstandaard'. De 'hardwerkende Vlamingen', dat zijn in liberale ogen dus blijkbaar in hoofdzaak de meer dan modaalverdieners, moeten dus beloond worden. Dat er daardoor niet zoveel overblijft voor de 'luiaards' (werklozen) ,'onbruikbaren' (oudere en laaggeschoolde werkzoekenden), en 'nuttelozen' (gepensioneerden), is nu eenmaal een gevolg van het maatschappelijk-economisch systeem waarvoor wij met zijn allen op een 'democratische' wijze voor hebben gekozen.

Dat de meerderheid van de Vlamingen, in juni vorig jaar deze keuze nog eens bevestigd hebben, versterkt hun vaste overtuiging dat deze visie door de Vlamingen, en ook in steeds grotere mate door de Waalse bevolking gedragen wordt.

Dat het leger 'nuttelozen' en 'onbruikbaren', vooral bevolkt door het minder bedeelde voetvolk, de komende decennia tot een hongerige onhandelbare mastodont dreigt uit te groeien, is een vooruitzicht waaraan de liberale 'gouden-kalfaanbidders' vandaag liever aan voorbijgaan.

Het huidige 'democratisch' kapitalisme is een moderne aangepaste versie van wat de Tsaren deden dat in Rusland, de Batista's deden dat in Cuba, en de Keizers deden dat in China. En wij weten allen waar hen dat heeft gebracht. De geschiedenis herhaalt zich steeds, de slinger volgt steeds dezelfde beweging, enkel de snelheid is veranderlijk.

Voor de ene is er dus hoop, en voor de andere vrees...vraag is: wat is voor wie?

17-03-2008 om 11:09 geschreven door Renaat  

Voor wie regelmatig mijn bedenkingen leest en af en toe de moed heeft om zich in één of meerdere van mijn standpunten te verdiepen, zal het duidelijk zijn dat schrijver dezes een ietwat 'fundamentalistische' socialist kan worden genoemd. Ik behoor nog tot de, in veler ogen, oubollige klasse van strijders tegen het kapitalisme. In tegenstelling tot de moderne 'geëvolueerde' linksen weiger ik mij neer te leggen bij de feitelijkheid van het kapitalisme en mij beperken tot het bestrijden van de nadelige gevolgen ervan. M.a.w., tot het verzachten van de pijn die de ziekte teweegbrengt.

De voorbije jaren heb ik als partijbestuurslid van Sp.a-Aalst, tegen de stroom in, steeds gewezen op de tegenstrijdigheden tussen de theoretische principes van het socialisme, en de praktische uitvoering waaraan de achtereenvolgende partijleidingen zich bezondigden. Het gebrek aan interesse van de plaatselijke mandatarissen en mede-parttijbestuursleden voor die tegenstellingen, alsook de negatie vanwege de nationale partijleiding van de sporadische moties die vanuit de afdeling werden aangeboden, hebben mij er uiteindelijk toe gebracht om deze week mijn ontslag te geven als partijbestuurslid.

Zoals voor de meeste Europese, zichzelf socialistisch noemende partijen, is ook voor de Vlaamse Sp.a, en in mindere mate voor de Waalse P.S, het socialisme 'geschiedenis'. Iets wat 'geweest' is, voorbij is... Het zogenaamde 'moderne' socialisme, de 'sociaaldemocratie', propageert weliswaar nog steeds de gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit, maar aanvaardt tegelijkertijd de feitelijkheid van een systeem waar de ongelijkheid, of beter gezegd, de ongelijkwaardigheid, juist hét gegeven is waarop het is gestoeld en werkt. Het kapitalisme, het vergaren van bezit en rijkdom, het individualisme, de consumptiemaatschappij. Een maatschappijvorm waarin het streven naar meer hebben, beter doen, en meer zijn, als dé na te streven doelstelling wordt gepropageerd. Gelijkwaardigheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit zijn daar de tegenpolen van.

Het 'fundamentele socialisme beschouwt men in de eenentwintigste eeuw als utopisch en voorbijgestreefd. 'Moderne' socialisten hebben het nu over 'gelijke kansen,'... zonder dat men daartoe gelijke middelen heeft; gelijke rechten...zonder dat iemand of iets verplicht is die te verstrekken; en gelijke plichten...zonder dat men daarvoor gelijke mogelijkheden krijgt... Alsof dat niet utopisch zou zijn!

11-03-2008 om 12:29 geschreven door Renaat  

In Mechelen werd vorige week een vrouw die een boete had gekregen voor het parkeren op het voetpad, vrijgesproken door de politierechter. De vrouw had bij het naar school brengen van haar kind, bij gebrek aan parkeerplaats bij de school, haar voertuig met de vier wielen op het voetpad achtergelaten. De rechter motiveerde zijn vrijspraak door te stellen dat er in de directe omgeving van de schoolpoort geen vrije parkeerplaatsen waren en dat nog heel wat andere ouders hetzelfde deden.

Afgezien van het feit dat het parkeer- en stilstandverbod op een voetpad één van de weinige verkeersreglementeringen is waar geen enkele uitzondering of verzachtende omstandigheid voor voorzien is, plaatst een dergelijke uitspraak toch wat vragen bij de integriteit en beroepskunde van sommige rechters, en bijgevolg van het rechtssysteem in zijn geheel. Een rechter mag dan nog de bedenkelijke macht hebben om het belang van de overtreding of misdaad te interpreteren, en daardoor zijn strafmaat te bepalen, toch is hij in geen geval bevoegd om de wet of regel op zich in vraag te stellen. Hij dient toe te zien op de uitvoering van de wet en niet op de opportuniteit ervan.

Ik heb altijd al mijn bedenkingen gehad bij het feit dat men rechters een aureool van bovenmenselijke kwaliteiten toekent. Alsof zij niet, zoals elkeen vooroordelen, eigen normen, en waarden zouden hebben. En dat die niet beïnvloedbaar zouden zijn door hun gemoedsgesteldheid en omgeving. Het feit dat iemand in beroep kan vrijgesproken worden van een veroordeling in eerste aanleg, geeft aan dat één van de twee rechters een foute beoordeling heeft gemaakt. En gesteld dat de rechter van het Hof van Beroep 'wijzer' zou zijn dan de eersteaanleg-rechter, waarom dan niet uitsluitend rechtspraak op het niveau van het Hof van Beroep? En waarom geen sanctie voor de rechter die blijkbaar fout heeft geoordeeld? Het mogelijke antwoord dat moeilijk uit te maken is wie dan wel fout geoordeeld heeft, doet dan weer vragen rijzen bij de waarde van de rechtspraak op zich.

Misschien had die man, tweeduizend jaar geleden dan toch gelijk, en is het de mens niet gegeven om te oordelen...

01-03-2008 om 09:26 geschreven door Renaat  

De Vlaamse regering heeft te veel inkomsten en te weinig uitgaven. Althans dat moet men afleiden uit de beslissing om nog dit jaar alle lage en middelgrote inkomens 200 euro korting op hun personenbelasting te geven. In plaats van het teveel aan inkomsten op te sparen voor de, als gevolg van de vergrijzing, komende slechte tijden, denkt zij er beter aan te doen om het geld gul in 't rond te strooien, in de hoop daar in 2009 ruim voor beloond te worden. Dat tien  procent van de bevolking wegens een té laag inkomen helemaal geen belasting betaalt, en bijgevolg de 'Vlaamse Sint' hun deur zien voorbijgaan, is te verwaarlozen, gezien de electorale surplus die de actie ongetwijfeld zal opleveren. Dat daardoor ook de kloof tussen de onfortuinlijken en de betergegoeden, om de de rijken niet te noemen, nog maar eens  verder in breedte toeneemt, moet men blijkbaar aanvaarden als een soort 'collateral damage'

Eens te meer gaan socialistische minister mee in de liberale theorie dat het verminderen van belastingen terugverdient wordt, en bijgevolg geen invloed heeft op de inkomsten voor de gemeenschap. Dat men op federaal vlak, waar men reeds twee jaar dit procedé toepast, in de praktijk daar vrijwel niets van merkt, wordt als 'voorbarig' afgedaan. De 'overschotten' op gewestelijk vlak zijn grotendeels het gevolg zijn van de overfinanciering van de gewesten, afgesproken bij de vorige staatshervorming. Dat dit mede met de belasting- en lastenverlagingen de budgettaire  problemen  op federaal vlak veroorzaken, doet er blijkbaar niet toe. Men lijkt er van uit te gaan dat het voor het gros van de bevolking toch veel te moeilijk is om dat te begrijpen. Dus hoeft men daar helemaal geen uitleg voor te verzinnen.

Dat de rekening voor dit neoliberaal beleid vandaag al wordt betaald door de gezinnen, alleenstaanden, en alleenstaande oudergezinnen, welke het met een inkomen onder de 1.200 euro moeten rooien, en zij daar in de toekomst nog meer dreigen voor op te draaien, is op zich al erg. Dat ook socialisten daar in meegaan is frustrerend voor al wie zich als ideelogische socialist binnen die partij bevind.

Maar dat dit mogelijk wordt gemaakt omdat het voor de overgrote meerderheid van de bevolking een zorg zal zijn, dat maakt mij wanhopig...

22-02-2008 om 16:52 geschreven door Renaat  

Volgens onze blauwe minister van binnenlandse zaken, Patrick Dewael, moet België vanaf volgend jaar zijn grenzen ook voor werknemers van buiten de Europese Unie opengooien wanneer het gaat om knelpuntberoepen. Door de toenemende vergrijzing van de arbeidsmarkt zou dat de enige oplossing zijn om onze sociale zekerheid betaalbaar te houden, aldus deze zichzelf tot econoom-socioloog uitroepende liberaal. Dat een VLD-politicus daarvoor het vrijwaren van de sociale zekerheid als zijn hoofdbekommernis stelt, kan moeilijk anders dan ongeloofwaardig overkomen.

Natuurlijk ontbreekt in zijn lijst van voorgestelde maatregelen het liberale stokpaardje zoals activering van de werklozen niet, zou die activering ook voor oudere werklozen, ja zelfs voor deeltijdsen en de leefloners moeten gelden. Bovendien zou men moeten snoeien in de mogelijkheden van de werklozen om een aangeboden job te weigeren. Zelfs het weigeren van werk wegens een lager inkomen hun uitkering zou uit den boze moeten zijn. Verder kan het voor de trouwe grootverdienerfan niet dat men raakt aan de wet op de notionele intrestaftrek, welke nu door heel wat bedrijven misbruikt wordt onder de vorm van fictieve investeringen. Ook moeten er volgend jaar de stilaan traditioneel wordende belastingsverlagingen zijn, en de korting op de bedrijfsvoorheffing voor onderzoekers moet opgetrokken worden tot 75 procent voor alle onderzoekers. Ten slotte zou het grootste deel van de (gesubsidieerde) banenplannen moeten worden geschrapt en het uitgespaarde geld besteed worden aan lastenverlagingen. Aan het feit dat die banenplannen bijna 40% van de nieuw bijgekomen jobs voor hun rekening nemen, wordt hier gemakshalve even aan voorbijgegaan, waarschijnlijk omdat de onkosten voor de gemeenschap groter zijn dan de opgeleverde baten...

Misschien zou men het 'opengooien van de grenzen' ook kunnen gebruiken om in landen buiten de EU op zoek te gaan naar politici die een echte oplossing voor de economische, sociale en milieuproblemen kunnen bedenken. Want, er mag dan een tekort zijn op de arbeidsmarkt, op de politieke markt is lijkt dat tekort zelfs schrijnender!

19-02-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

Het ziet er naar uit dat de, in de jaren zeventig van de vorige eeuw begonnen staatshervorming, op termijn zal uitmonden in een soort confederale staatsstructuur.  In functie van relatienormen omschreven komt dit neer op een feitelijke “scheiding van tafel en bed”.  Voor de buitenwereld  principieel nog samen, maar als het op geld, werk en persoonlijke relaties aankomt, gaat ieder zijn eigen weg.

Het gros van de Vlaamse politici doen hun best om met twee fundamentele argumenten de noodzaak van een dergelijke ‘scheiding’ aan te tonen. Vooreerst zou onze luie partner (Wallonië) profiteren van ons (Vlaanderen) door hard werken, verdiende inkomen. En tweedes zouden wij, Vlamingen, als wij het op vrijwel alle vlakken ‘alleen’ voor het zeggen hebben, het er nog beter, lees ‘rijker’ van af brengen.

Alhoewel ik  als ‘man in de straat’ zowel politiek, economisch als sociaal, niet tot de zogenaamde ‘deskundigen’  kan worden gerekend, stel ik mij daar toch de een aantal vragen bij:

Kunnen kleine, wereldwijd vrijwel onbekende regio’s zoals Vlaanderen en Wallonië, zelfs met het investeren van belastingsgelden in dure imagebuildingcampagnes, ooit het huidige economische imago van België met zijn hoofdstad Brussel, tevens de Europese hoofdstad evenaren, laat staan overschrijden?

Zal in de Europese Unie het belang van de som van drie afzonderlijk optredende regio’s (of vier, want men vergeet constant de Duitstalige) gelijkwaardig of groter zijn dan deze die het huidige België heeft? Kan men ontkennen dat België als één van de stichtende leden van de Europese Unie meer kan wegen in het Europese proces dan Vlaanderen of Wallonië dat zouden kunnen als een van de bijna driehonderd regio's die de Unie telt, zelfs als het een onafhankelijk land zou worden?

Is het niet zo dat bvb heel wat verschillen inzake het gebruik van de sociale zekerheid, groter is tussen Oostende en Antwerpen dan tussen Vlaanderen en Wallonië? En wat gezegd over de financiële transfers die van de provincie Waals-Brabant (de rijkste provincie) naar  zes van de acht West-Vlaamse arrondissementen vloeien? Leveren de interregionale verschillen, die er uiteraard zijn, dan wel een voldoende argumentatie tot een verdere regionalisering van de bevoegdheden?

Zou men, gebruik makend van dezelfde transfermaatstaven, de verschillen tussen de arrondissementen, ja zelfs tussen de gemeenten, niet dezelfde motivering kunnen hanteren om bevoegdheden van zowel de federale staat, gewesten als provincies naar de arrondissementen en gemeenten over te dragen? Zouden wij dan volgens diezelfde  denkpistes er beter aan toe zijn indien wij dit land opdelen in een honderdtal economische en sociale ministaatjes zoals Monaco en Andorra? (de rijkelui, Tom Bonnes en Justines Henins zouden er dan alvast niet moeten voor verkassen)

Is het gebruiken van de taal als één van de scheidingscriteriums niet een archaïsche maatschappijopvatting die uitgaat van de gedachte één volk, één natie, één taal? En
hebben wij in het verleden; ja zelfs in de recente geschiedenis niet meegemaakt tot welke onmenselijke toestanden dat kan leiden?

Zou het niet kunnen zijn dat alle regio's, zowel Wallonië, Brussel en Vlaanderen, verarmd uit een verder doorgevoerde regionalisering komen? Zou, bij een regionalisering van bvb de personenbelasting de zogenaamde "winst uit transfers" niet geneutraliseerd worden door de 250.000 Vlamingen die in Brussel werken en als gevolg daarvan daar hun belastingen op hun looninkomen dienen te betalen?

Moeten wij in deze geglobaliseerde wereld het verschil in taal, zoals het verschil in culturen niet eerder als een verrijking zien, in plaats van de meertaligheid in ons land,  als een overbodige luxe te bezien? En is de drang naar een verdere ‘verzelfstandiging’ van zowel het culturele als sociale leven niet eerder gebaseerd op een gettobenadering?

Is het organiseren van een intense samenwerking tussen de regio’s niet veel gemakkelijker binnen centrale bevoegdheden dan tussen zelfstandige regio’s? Hoe denken wij het probleem Brussel of de verdeling van onze overheidsschuld aan te pakken bij het opsplitsen van de fiscaliteit?

Na zeven jaar Lambermontakkoorden zijn we er nog steeds niet in geslaagd de splitsing van de plantentuin van Meise uit te voeren. Als een akkoord over de splitsing van een plantentuin nog niet kunnen uitvoeren, hoe kan men dan stellen dat het regionaliseren van de fundamentele basisbevoegdheden van een staat, zoals justitie, arbeidsbeleid, laat staan sociale zekerheid, probleemloos zou kunnen worden uitgevoerd?

Zou het niet beter zijn dat de regio’s hun complementariteit meer gebruiken? Is een regeling, waardoor de werkloosheid in Brussel en in gedeelten van Wallonië de naar schatting 150.000 vacante betrekkingen in Vlaanderen opvullen echt zo moeilijk? Zouden daardoor niet heel wat van de transfers ongedaan worden gemaakt? Misschien zou men (eindelijk) eens de arbeidsreglementering (vooral onderdeel minimumlonen) kunnen aanpassen in de zin dat werken meer loont dan niet werken?

Is een voldoende draagvlak niet de basis voor het institutionaliseren van  solidariteit binnen de sociale zekerheid? Dat solidariteit moet gekoppeld worden aan verantwoordelijkheid zal niemand ontkennen, maar is dat zo’n probleem om dat vanuit een centraal bestuur op te leggen aan de regio’s? Waar haalt men het om enerzijds in een klein land als België bestuursdaden te regionaliseren, terwijl men anderzijds ze op Europees vlak, omwille van de efficiëntie steeds meer wil centraliseren?

Op dit ogenblik vertegenwoordigt België ongeveer twee procent van het bruto binnenlands product van de Europese Unie. Bij een vrijwel volledige economische regionalisering zal het in drie delen hakken van die twee procent (1,1 voor Vlaanderen; 0,4 voor Brussel en 0,5 voor Wallonië) op europees vlak leiden tot economische versnippering. Wie durft te beweren dat dit bevorderlijk zal zijn voor onze welvaart?

Heeft de prakrijk niet bewezen dat bepaalde beleidsdomeinen efficiënter kunnen worden uitgevoerd op federaal niveau dan op regionaal niveau? Denken we maar aan de geluidsnormen van vliegtuigen, het openbaar vervoer (De Lijn, TEC, MNVB), en verkeer.

Gaat onze ziekelijke drang om vrijwel alles op economisch en sociaal vlak te regionaliseren niet in tegen de algemene tendens naar verdere europeanisering van de nationale van bevoegdheden?  Zal achteraf niet blijken dat wij na nutteloos onze  reglementeringen te hebben geregionaliseerd ze alsnog moeten harmoniseren op Europees niveau?

Door al deze vragen, opgeroepen bij een ‘scheiding van tafel en bed’, zoals ik de door rechts-Vlaanderen gewenste staatshervorming noem, is het voor een kritisch mens twijfelachtig of daardoor de Vlamingen, Brusselaars, laat staan de Walen, hun levenskwaliteit zouden zien stijgen.

Maar, zoals ik hier eerder stelde, zowel qua opleiding als sociale status kan ik niet tot de ‘deskundigen’ worden gerekend. En misschien zijn mijn vraagstellingen en bedenkingen daar een weerspiegeling van.

Daarom dat een antwoord daarop van ‘deskundigen’ waarschijnlijk niet te verwachten is…

17-02-2008 om 14:57 geschreven door Renaat  

Eén van de huidige populaire begrippen in de politiek is ‘ lastenverlaging’. De mate waarop het voorkomt in toespraken, debatten en artikels, vermeerdert al naargelang dat betrokkene zich in het centrum- tot meer rechts positioneert. Van Uiterst rechts tot sociaalliberaal (en in mindere mate zelfs centrumsociaal) stelt men het verminderen van de afdracht aan de gemeenschap als oplossing voor vrijwel al onze economische en financieel-maatschappelijke problemen. Vermindering van de bedrijfslasten geeft hogere winsten. Dus meer groei, dus meer werkgelegenheid. Vermindering van belasting op arbeid geeft hogere nettolonen. Tel daarbij ook nog dat vermindering van belasting op inkomen meer koopkracht teweegbrengt, wat meer omzet, dus weer groei voor de bedrijven betekent…en de cirkel is rond!

Tot daar, eenvoudig uitgelegd, het ei van Columbus, waarmee de hedendaagse hooggekwalificeerde, en navenant betaalde liberale economen grote bijval kennen bij zowat iedereen die tegen beter weten in blijft zweren bij het voorbijgestreefd eendimensionaal economisch bestel met de daaraan verbonden macht en privilegies. Maar goed, dat even terzijde gelaten.

Het zal wel met mijn gebrek aan universitaire scholing liggen, en niet minder mijn argwanend karakter, dat ik daar toch een aantal vragen bij heb, die, voor zover zij ooit al zouden beantwoord zijn, nog meer vragen oproepen.

Ofwel lijdt de politiek, en hun economische goeroes, aan de voor hen goed uitkomende ziekte van selectieve dementie, ofwel waren de vorige generaties van ’s land leiders uilskuikens. De huidige problematiek van slechte concurrentiepositie, dalende koopkracht, werkloosheid of tekort aan arbeidspotentieel is geen gegeven dat onlangs is opgedoken. Naar mijn weten heeft deze economische werkelijkheid zich sinds de industriële revolutie steeds in golfbewegingen voorgedaan. Belastingen onder welke vorm ook, zijn niet enkel verhoogd in de ‘vette’ jaren om zodoende de uitbouw van de sociale zekerheid te financieren, maar ook in tijden van economische crisis, werden vooral de sociale lasten verhoogd om tegemoet te komen aan de stijgende kosten van werkloosheid e.d. Dat daardoor de staatschuld alsmaar groeide, beschouwde men toentertijd als een noodzakelijk kwaad.

Dat een dergelijke manier van werken uiteindelijk onhoudbaar wordt zal men ook toen wel geweten hebben. Vraag is waarom toen de zowel de industrie als de financiële sector naarstig aan dit systeem hebben meegewerkt, en er zich zelfs aan tegoed hebben gedaan. Misschien moet men zich eens afvragen welk verschil er is tussen de miljardensteun die men in de jaren zeventig aan bvb de noodleidende textiel- en staalindustrie gaf, en de lastenverlagingen die men nu propageert. In beide gevallen draait de gemeenschap er voor op, ofwel door meer uitgaven, ofwel door minder inkomsten.

Het verschil met toen ligt in wie er de directe factuur betaalt. Vroeger voorkwam men de directe factuur bij middel van ‘staatsleningen’. Dat heeft uiteindelijk voor de huidige grote staatschuld gezorgd, welke nu via sluitende begrotingen dient afbetaald te worden. Men kan zijn vragen hebben bij het doorschuiven naar de volgende generaties, maar dat systeem heeft toch in ruime mate bijgedragen tot de huidige grote, benijdenswaardige levenstandaard en sociale zekerheid.

Wat de promotors van de responsabilisering en indiv idualisering met hun ‘lastenverlaging’ willen bereiken is niet alleen het ondersteunen van ons economisch systeem, maar tegelijkertijd voorkomen dat de gemeenschap in zijn geheel, en naar draagkracht er toe bijdraagt. Door de minderinkomsten, als gevolg van lastenverlaging aan de bedrijven en de verlaging van de personenbelasting, te compenseren met verschuivingen naar lineaire en consumptielasten wordt de rekening, omgekeerd evenredig naar draagkracht, aan de bevolking gepresenteerd.

Ons huidig systeem van inkomstbelasting en sociale lasten zorgt er voor dat, voor zover het inkomen gekend is, de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen en de allerzwaksten daar van gevrijwaard blijven. Bij de door rechts gewenste hervorming worden de lasten van de sterken, inkomens-procentsgewijs meer verminderd dan deze van de minder sterken. Onder een bepaald inkomensniveau heeft dit het gevolg dat men, ondanks de lagere personenbelasting, globaal meer belastingen gaat betalen dan voorheen. Bovendien is het ultiem-pervese gevolg van dit systeem dat diegenen die tegen en onder de armoedegrens zitten, en daarom worden gevrijwaard van inkomensbelasting, niet enkel verstoken blijven van de ‘koopkrachtvrijwaring of –vermeerdering die de belastingsvermindering met zich zou brengen, maar daarenboven via de verhoging van taksen, heffingen en consumptiebelastingen, meer dan voorheen van hun karig inkomen gaan bijdragen aan de gemeenschap.

Niemand kan tegen een betere beloning van de zogenaamde ‘hardwerkende Vlaming’ zijn. Maar, voor zover die beloning er is of komt, mag en kan zelfs de grootste egocentrische individualistische rechtse liberaal toch niet aanvaarden dat daarvoor ook de minder bedeelden worden aangesproken die verstoken blijven van de vruchten die het walhalla van het kapitalisme heeft te bieden.

Dat enerzijds de factuur aan de welstellenden wordt verminderd en anderzijds deze aan de behoeftige wordt vermeerderd, kan toch niet de bedoeling zijn van mensen die hun partij ook als ‘sociaal’ betitelen? In feiten gaat het hier om een omgekeerde solidariteit. Men vraagt niet min of meer dat de armen uit solidariteit met de rijken gaan inleveren!

Misschien heeft het antwoord op mijn vraag, waarom men in de jaren zeventig geen heil zag in de huidig gangbare remedie voor het ‘welvaartsbehoud’, daar wat mee te maken. Misschien was de tijd daar toen nog niet rijp voor. Misschien was de druk vanuit het oosten, om het begrip ‘solidariteit’ van rijk naar arm te handhaven, nog te groot.

Misschien is het antwoord op mijn vraag , waarom men sinds het einde van de jaren negentig, solidariteit is gaan beschouwen als iets wat men moet ‘verdienen’, te zoeken in het verdwijnen van ‘de roede’ achter de deur. De tot dan gevreesde roede die er onder de vorm van het communisme, de vorige vijftig jaar steeds was geweest . De triomfantelijke verkondiging van het faillissement van het links socialisme en het idee dat daarmee ook de socialistische gedachte zijn ‘onwerkbaarheid’ had bewezen, hebben begrippen zoals gelijkwaardigheid, solidariteit, hulpvaardigheid en menselijkheid, alsook ‘sociaal’ en ‘gemeenschapszin’ een nieuwe, aan het kapitalisme aangepaste dimensie gegeven .

Dat de feitelijke ‘responsabilisering’ van de armoede niet méér sociaalvoelenden in deze maatschappij in het harnas en op de barricaden jaagt, stemt tot nadenken. Dat steeds meer mensen onder de armoedegrens duiken, terwijl men bij hoog en bij laag beweert de laagste inkomens te verbeteren, en het gros van de bevolking daar ook nog intrapt, wekt mijn grote ergernis. Dat men blijft beweren dat ‘werken’ de beste remedie is tegen armoede, zou ik lachwekkend kunnen vinden, als de intrieste werkelijkheid er niet zou zijn, dat heel wat alleenstaande ‘werkenden’ het met een netto-maandinkomen van 1050 euro moeten stellen. Met de huidige huurprijzen van om en bij de 400 euro voor een klein appartementje, hoef je niet bepaald een levensgenieter te zijn om in de financiële moeilijkheden te verzeilen.

Dat men zelfs in socialistische middens de lastenverlagingen, zowel qua bedrijfslasten als voor personenbelasting, en de verschuivingen naar consumptiebelasting, niet bij voorbaat afwijst, bewijst dat ook bij de ‘nieuwe’, ‘andere’ of ‘alternatieve’ socialisten, (wat die ‘a’ in ‘’Sp.a’ ook moge betekenen) de leer van de nieuwe God, de kapitalistische marktwerking, stilaan ingang weet te vinden.

Dat alles maakt mij bang. Bang, dat er een tijd komt, dat men ook van het zo geroemde solidariteitsprincipe waarop ons inkomstenbelastingsysteem en onze sociale zekerheid zijn gestoeld, zal zeggen dat het zijn failliet heeft bewezen.

Hopelijk zal men dat later gewoon als één van de golfbewegingen in onze sociaal- en maatschappelijke evolutie beschouwen. Maar, al is hoop positief, het is er bij gebrek aan geloof…

12-02-2008 om 16:50 geschreven door Renaat  

"De koopkracht is helemaal niet gedaald!" Met deze toch wel merkwaardige uitspraak stelde vorige week UNIZO-voorzitter Karel Van Eetvelt de meestal goed in het financiële vet zittende Trends-lezers gerust. (voor zover dezen zich daar zorgen over maakten)Volgens deze selfmade economische goeroe valt het allemaal nog wel mee en is het allemaal een kwestie van "pure perceptie". Of wat had je verwacht van iemand die gezien zijn positie, mandaten en bijgevolg niet onaardig inkomen, de brandstof-, energie- en voedselprijzen een minder belangrijk deel van zijn uitgaven uitmaken.

Volgens deze steeds sympathiek ogende kop met minder sympathieke inhoud, hebben de recente loonstijgingen en de indexaanpassingen heel wat van de recente prijsstijgingen gecompenseerd en is de koopkracht vrijwel gehandhaafd.. Wie zoals ik, niet in de automobielsector is tewerkgesteld, en dat zijn er heel wat, heeft niets van loonstijgingen gemerkt. En de twee procent indexaanpassing, mag gezien de hoogte van zijn mandaatvergoedingen voor Van Eetvelt wel een aardig bedrag betekenen, voor nettolonen van 1000 -1500 euro is het effect heel wat minder denderend.

Probleem in deze maatschappij is dat wij geregeerd, bestuurd, tewerkgesteld en zelfs vertegenwoordigd worden door een allegaartje van omhooggevallen yuppies die geen flauw benul hebben van wat de koopkracht, levensomstandigheden, middelen en mogelijkheden zijn van de minder- en modaal gegoeden. Met universitaire studies en duur betaalde onderzoeken kan men, naargelang de doelstelling, veel bewijzen. Maar als het over koopkracht gaat is alleen de maandelijkse rondgang in de supermarkt, gekoppeld aan de afrekeningfacturen van water, gas, elektriciteit en stookolie, afgewogen tegen het loon- pensioen- of uitkeringsstrookje, de enige reële barometer.

Wat mij, afgezien van de uitspraak zelf, nog het meest ergerde was dat ik na het verschijnen ervan in het voornoemde weekblad, in vrijwel geen enkele krant daarover wat te lezen was. Als hoofdredacteur van een krant had ik op de voorpagina geblokletterd: "Van Eetvelt noemt Testaankoop en vrijwel de hele media leugenaars, en de rest van de Vlamingen dommeriken". Of was zijn uitspraak alleen maar voor zijn 'soortgenoten' bedoeld?...

10-02-2008 om 11:50 geschreven door Renaat  

In Afghanistan, het thuisland van het moslim -terrorisme -fundamentalisme, proberen sinds enkelen jaren ongeveer 40 landen met bijna 42.000 militairen, waaronder een kleine 400 Belgen onder UNO-mandaat de resten van het door de Amerikanen verdreven Talibanregime op te ruimen en het land te heropbouwen. Die officiële versie mag dan de enige of voornaamste reden zijn, dat neemt niet weg dat het resultaat ervan te wensen over laat. Dat zelfs tot de tanden gewapende conventionele legers niet opgewassen zijn tegen niets ontziende guerrillastrijders met de Koran in de hand, is doorheen de geschiedenis zonder uitzondering gebleken. Ook het zo gevreesde Russische Rode Leger heeft er jarenlang zijn tanden op stukgebeten en heeft het uiteindelijk moeten opgeven. Na Bosnië, Kosovo, Tsjetsjenië, wordt vandaag zowel in Afghanistan als in Irak bewezen dat men, om welke reden ook, geen lessen trekt uit de geschiedenis.

Naar eigen zeggen stuurt onze regering extra manschappen en materiaal enkel en alleen om de Afghaanse bevolking te helpen in de wederopbouw van hun land. Vraag is hoe Belgische troepen met een honderdtal soldaten meer, plus 4 bovenop hun reeds 6 aanwezige F16-oorlogsvliegtuigen kunnen meewerken aan het 'wederopbouwen' van terwijl die tuigen juist bedoeld zijn om de dingen kapot te schieten?
Zoals in Irak, heeft men ook in Afghanistan, na het verdrijven van het regime en haar 'regulier' leger, nagelaten om onmiddellijk te zorgen voor een massale aanwezigheid van troepen die de nog her en der overblijvende smeulende vuren konden opsporen en doven. Bij gebrek aan voorafgaandelijke planning en organisatie is men onmachtig geweest om op korte termijn de ontredderde of totaal vernielde basisvoorzieningen zoals water, energievoorziening en werkgelegenheid terug op te starten. Men voert nog steeds oorlog zoals in de negentiende eeuw: men doet heelkundige ingrepen, infecteert bij het toenaaien het lichaam en negeert bovendien de nazorg.

Men hoeft niet echt een strateeg te zijn om deze bedenking te maken. Tenzij men politicus is, natuurlijk.

Een tot de meerderheid behorende politicus moet een regeringsbeslissing positief uitleggen, nietwaar Bart Tommelijn?; Daarentegen kan je als oppositielid mijn hierboven aangehaalde bedenking hanteren, nietwaar Dirk Van der Malen?

Maar...drie jaar geleden keurde de Sp.a het sturen van zes F16 vliegtuigen naar Afghanistan toch goed...?

08-02-2008 om 10:47 geschreven door Renaat  

Ons land kan en mag geen wapens of onderdelen van wapens leveren aan regimes die de mensenrechten schenden. Dat is zowat het principe dat de regeringspartijen (en de linkse oppositie) 'hoog in hun vaandel voeren'. Maar wat blijkt? Als die levering voor andere landen is bestemd, waar men met de onderdelen wapens samenstelt en verder verkoopt aan de bedoelde regimes, is er (wettelijk) niets aan de hand. Juridisch noemt men dergelijke handelingen 'medewerking verlenen aan...' of ' het mogelijk maken dat...'. Maar in de politiek is jurisdictie een heel breed interpreteerbaar begrip. Zodoende...

Even in herinnering brengen dat enkele jaren geleden, al wie enigszins tegen de oorlog in Irak was, de barricaden opklom om de doorvoer van Amerikaans legermateriaal te verhinderen, want dat noemde men 'steun verlenen aan'. Alhoewel daar 'wettelijk' ook niets aan de hand was, kwam dat de toenmalige regering niet goed uit, maar toch...

Hoe dan ook, als voorbeeld van hypocrisie kan dat tellen. Want indien wij alle handel met-, en alle economische- en ontwikkelingsteun aan landen en regimes die de mensenrechten schenden zouden stopzetten, zou dat een meer dan onprettig gevolg hebben voor onze economie. Daarom dat wij ter meerdere glorie en rijkdom van een vadsige middeleeuwse koningsfamilie, Saudi-Arabië helpen voorzien van boor- en kunstmatige toeristeneilanden. Dat Belgische bedrijven bovendien meewerken aan de bouw van hospitalen waar kleine meisjes seksueel verminkt worden (besneden), is een wetenswaardigheid waar wij na elke televisiereportage hoogstens 'verbolgen' over kunnen zijn. Er is daar trouwens veel Olie...

Maar wapens leveren? Neen toch! Het regime zou die wel eens kunnen gebruiken tegen moslimextremisten, en dat kan natuurlijk niet...

02-02-2008 om 13:06 geschreven door Renaat  

Eén van de favoriete liberale stokpaartjes, zijn de ‘knelpuntberoepen’. Beroepen waar de mensen niet staan voor te springen, niet enkel omdat de arbeidsomstandigheden niet bepaald dàt zijn, maar vooral omdat de verloning in verhouding tot de prestatie op zijn minst ondermaats mag genoemd worden.

Men zou denken dat ons zo aanbeden vrije-marktsysteem daar vlug een mouw zou weten aan te passen door het vraag- en aanbodprincipe te laten spelen. Maar in de arbeidsmarkt is de waardering van prestaties eerder op theoretische competenties en toegevoegde winstwaarden afgestemd. Daarom kan het uurloon van bvb een reisbusbestuurder nooit meer dan een paar eurocent boven het minimumloon uitstijgen. Dat een busbestuurder niet alleen de directe verantwoordelijkheid heeft over het leven van vijftig tot tachtig passagiers, maar ook over de weggebruikers die in zijn verkeersomgeving vertoeven, speelt daar blijkbaar geen enkele rol in.lzie wet moest uitvoeren”

Als die luie werklozen en bruggepensioneerden niet willen werken in die lage loon-knelpuntberoepen, dan moeten wij de illegalen die dat wel willen maar legaliseren, heeft de minister bedacht. Dus gaat hij dat nu aanpraten bij zijn collega’s in de deelregeringen. Analoog aan hun migratiestandpunt is het liberale vreemdelingenbeleid nu ook aangepast aan het het principe: ‘wie wij kunnen gebruiken mag er in of mag blijven, wie wij niet nodig hebben, blijft buiten of vliegt er uit’ Dat doet men in een bedrijf ook, en volgens de liberale visie moet een gemeenschap gerund worden zoals een bedrijf!

Dat ook de ‘niet bruikbare’ of onnodige’ Vlamingen daar eens goed over nadenken…

25-01-2008 om 14:55 geschreven door Renaat  

Als gevolg van een BBC-reportage, daterend van november vorig jaar, over de toestanden in het Bulgaarse Mogilino-weeshuis, wil TV-maker Chris Dusauchoit een solidariteitsactie opstarten voor de weeshuizen in dat land. Dat 17 jaar nadat de Roemeense weeshuizen in het nieuws kwamen, dan nog in een lidstaat van de EU, dit nog kan bestaan, geeft aan hoe het is gesteld met de normen die men hanteert om tot de Euro-'club' te behoren.

Dat een televisiemaker nodig is om dit probleem in de belangstelling te brengen, ook al was het binnen de media blijkbaar al enkele maanden bekend, is niet goed te praten. Onze minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht zegt het probleem bij zijn Bulgaarse collega te zullen "aankaarten" om samen te werken en zo de toestand in die weeshuizen te verbeteren. Naar zijn zeggen zou de tv-reportage ook hem met verstomming hebben geslagen.

Bij dergelijke verklaringen rijst mij het weinige haar waarover ik nog beschik ten berge. Wie verantwoordt dat anno 2008, binnen het de muren van de Europese Unie die zich voordoet als het walhalla van welvaart en welzijn, dergelijke toestanden kunnen bestaan zonder dat dit geldverslindend monsterapparaat van die organisatie daar op de hoogte van is, laat staan dat ze er wat aan doet.

In plaats van onmiddellijk de nodige stappen te doen, van de verantwoordelijken in dat land te eisen dat er 'onverwijld' wat aan gedaan wordt, en daar ook de nodige middelen ter beschikking voor te stellen, gaat onze buitenlandminister "het probleem bij zijn Bulgaarse collega's aankaarten". En dan maar leuteren over 'de rechten van de mens' en 'de rechten van de kinderen'. Staat er in al die verdragen dan niets over 'de plichten van de bestuurders'?

En wij ondertussen maar zuchten en kreunen over de staatshervorming, de stijgende energieprijzen, de dalende Beurzen...

19-01-2008 om 11:33 geschreven door Renaat  

Volgensde VOKA-voorzitter, Urbain Vandeurzen, zouden de Vlaamse partijen uit de regering moeten stappen indien er tegen Pasen geen uitzicht is op een (voor Vlaanderen) goede staatshervorming. Zodoende komen wij, zoals hij het noemt “in een communautaire windhoos terecht”. Alsof dat ‘het probleem’ dichter bij een oplossing zou brengen. Als zelfuitgeroepen politiek strateeg zou deze vetbetaalde CEO toch moeten weten dat de natte droom van een volledig autonoom Vlaanderen waar 'rechts' het voor het zeggen heeft, alleen realiseerbaar is met de medewerking van de Franstaligen?

De stilaan afgezaagde en ergerlijke onzin, dat Wallonië ons verhinderd om het (nog) beter te hebben en teert op onze gulle geldstromen, is uiteraard conform de menselijke individualistische ingesteldheid, en kan daarom op veel aanhang rekenen.

Eén van de rijkste regio's in Europa dat steen en been klaagt omdat één van de armste regio’s als blok aan haar been voorkomt dat het nog rijker wordt! Een angstwekkend voorbeeld van wat de minder gegoeden en hulpbehoevenden in Vlaanderen te wachten staat als mensen zoals de VOKA-voorzitter het hier volledig voor het zeggen krijgen. Want analoog aan dergelijke stelling verhinderen gepensioneerden, zieken, werklozen, al diegenen die om één of andere reden afhankelijk zijn van de bijdrage die de anderen aan de gemeenschap leveren, ook, dat wij het beter hebben. Dus de spaarrekeningen en aandelenkorven van de gegoede Vlamingen zouden er beter bij varen als ook die ‘blokken’ kunne afgeschud worden! Ja toch?

Zou het kunnen, mijnheer Vandeurzen, dat de Franstalige (linkse) partijen tè veel de belangen van dié ‘blokken aan het been’ dienen, en U daarom van ze af wil?...

15-01-2008 om 09:18 geschreven door Renaat  

In een regionale editie van een bekende krant (ik zal beleefdheidsgewis de naam niet noemen) verscheen op 5 januari het bericht dat een ruime meerderheid van de burgemeesters in de provincie Antwerpen voorstander is om de euromuntjes (1 en 2 eurocent) af te schaffen. Volgens UNIZO zouden ook heel wat winkeliers willen overgaan tot het "afschaffen" van de twee kleinste munten.

Als voorbeeld van desinformatie kan dat tellen. Alsof winkeliers, of zelfs burgemeesters de bevoegdheid hebben om dat te beslissen. Zelfs de Belgische regering heeft daar de bevoegdheid niet toe. Het eventueel afschaffen (dus het niet meer gebruiken als betaalmiddel) van bepaalde euromunten is de exclusieve bevoegdheid van de Europese Nationale Bank.

Uiteraard is het iedereen die handel drijft of betalende diensten verleent, toegelaten om zijn prijzen steeds op vijf- of een veelvoud van vijf eurocent te laten uitkomen. Maar door het begrip 'afschaffen' te hanteren geeft men de indruk dat de consument de muntjes van 1 en 2 cent dan niet meer zou mogen gebruiken. En hier gaat men zijn boekje natuurlijk te buiten. Zoals men een artikel van één euro met tien muntjes van tien eurocent mag betalen, zal ik bij prijzen afgerond op vijf eurocent of een veelvoud ervan, onverminderd de laatste vijf eurocent mogen blijven voldoen met muntjes van één of twee eurocent.

Zelfs al bepalen alle handelaars, privé- en overheidsdiensten hun te betalen bedragen zodanig dat ze steeds zonder de twee kleinste muntjes te voldoen zijn, toch blijven de één en twee eurocentmunten een wettelijk betaalmiddel, en kan men ze niet weigeren.

Er is dus helemaal geen sprake van "afschaffen", maar van een prijsafronding!

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

In tegenstelling tot de Vlaamse partijen zijn, op uitzondering van de MR, de franstalige partijen niet te spreken over de nota-Verhofstadt welke als basis zou moeten dienen voor de gesprekken over de staatshervorming. Nogal wiedes zou ik zeggen. Vrijwel alle Vlaamse eisen zijn er in opgenomen,sommige weliswaar in sterk gereduceerde vorm, maar de belangrijkste Franstalige verzuchtingen worden er ofwel niet in vermeld (uitbreiding van het Brussels gewest) of zijn tot een eerder symbolische blauwdruk herleid (federale kieskring). Enerzijds zijn de Vlaamse taboes er vakkundig uit geweerd terwijl anderzijds de Waalse taboes gewoonweg genegeerd worden. Tussen de regels van wat Leterme, De Wever, Somers en Van Deurzen te zeggen hebben hoor je dat de Franstaligen geen andere keuze hebben dan toegeven aan de Vlaamse eisen. Denken dat men op die wijze tot een vergelijk zal komen is op zijn zachts gezegd ronduit hautain te noemen.

Op de vooravond van Pasen zal blijken in hoeverre de pseudostaatsmannen (en vrouwen) die nu de twijfelachtige eer genieten om dit land te 'hertekenen', gehecht zijn aan hun postje en de daarbij horende macht en status. Samen met de herdenking van Christus verrijzenis komt er misschien wel een volwaardige regering, maar wie hoopt op een duidelijke, evenwichtige en duurzame regeling zal er hoogstwaarschijnlijk aan zijn voor de moeite.

Hoe dan ook, voor het gros van de Belgen, Vlamingen, welen en zeker voor de minder fortuinlijken van beide landsdelen zal zelfs het groots mogelijk geklungel nog altijd beter zijn dan dat de rechts-vlaamse CD&V-NVA-OpenVLDclan haar zin zou krijgen.

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Renaat  

09-01-2008 om 17:08 geschreven door Renaat