Deze week komt, met het ter aarde bestellen van de slachtoffers van het busongeval in Zwitserland,(hopelijk) een einde aan het door de media schandalige commercieel uitgebuit ramptoerisme. Wat het dagenlang volledig in beslag nemen van alle radio- en TV nieuws- actualiteit- duiding- gesprek- en discussieprogramma's, laat staan de, uitgezonderd voetbalpagina's, vrijwel heel de krantenpagina's vullende fotoreportages te maken hebben met 'medeleven', is voor zowel mijn verstandelijke als emotionele beperkte intelligentie moeilijk vatbaar. 

Op het avondnieuws van vorige dinsdag werd bericht over Bangladesh waar als gevolg van een aanvaring een veerboot was gezonken, waardoor 110, zowel volwassenen als kinderen verdronken. Meer dan een vluchtige vermelding, zowel in TV- als radiojournaals, en een verloren berichtje op kantenbinnenpagina's, vonden de nieuwsredacteurs, gezien de afstand, nationaliteit, en sociale status van de slachtoffers, dat blijkbaar niet waard. Door het feit dat even later het bericht van het Zwitserse busongeval binnenliep, en rampen met 'eigen volk' uiteraard heel wat meer luisteraars, kijkers, en lezers interesseren, werden trouwens alle andere  persagentschaptelexen tot 'minder belangrijk' gedegradeerd en naar de prullenmand verwezen.

In opdracht van "de vierde macht" (de media) moest en zou het individuele groot verdriet van de nabestaanden collectief gedeeld worden. Alle binnenlandse en buitenlandse problemen en gebeurtenissen, van om het even welk sociaal belang, dienden, althans voor de eerstvolgende dagen, als totaal irrelevant en onbelangrijk, of als 'niet gebeurd' te worden beschouwd.. Elke nieuwsuitzending, elk actualiteit- duiding- discussie- en praatprogramma, moest en zou de ramptoeristisch verlekkerde Vlaamse kijker tot vervelens toe overdonderen met dezelfde beelden, filmpjes, berichten van 'reporters ter plaatse', interviews en commentaren met, van en over ouders, familie, leeraars, schooldirecteurs, psychologen, psychiaters, dokters, hulpverleners, autocarbestuurders, verkeerspecialisten, politiediensten,  burgemeesters en ministers. Zowel het federaal als het Vlaams parlement moest haar werkzaamheden opschorten, en zelfs de uitzending van het snertprogramma 'De Voice van Vlaanderen' diende te worden verschoven naar het einde van de week, omdat men veronderstelde dat het 'nieuwsitem' tegen die tijd wel enigszins zou 'uitgemolken' zijn, en het collectief verdriet terug wel wat entertainment verdiende.

Uiteraard is het erg, heel erg, je kind, ouders, broer of zuster te verliezen. Uiteraard is het schokkend, als vrienden, en zelfs gewoon bekenden je plotseling ontvallen. Iedereen van mijn leeftijdscategorie is op één of ander manier daaromtrent 'ervaringsdeskundige en weet dat men het echte verdriet om het verlies van een geliefde enkel kan verwerken in zichzelf, en zo nodig gevonden, gesteund door zelf gekozenen uit zijn omgeving. Interesse, en  het eerder viraal' medeleven van anderen is daarbij, zo niet storend, dan toch volstrekt overbodig.

Bovendien zie ik niet in of de getroffenen er beter of slechter aan toe zijn als, behalve zijzelf, ook nog anderen op hetzelfde ogenblik hetzelfde meemaken, laat staan dat hun mate van verlies en verdriet evenredig zou stijgen al naar gelang het aantal getroffenen.

Tot slot nog even volgende bedenking meegeven:  Het feit dat elke dag een paar duizend kilometer van ons verwijderd, gemiddeld 35.000 ouders hun kind door hongerdood zien sterven, en dàt ons geen moer beroert, toont aan hoe (voor velen onbewust) hypocriet en discriminerend en groepsindividualistisch onze 'nationale condoleantie' wel is...