MAILLE, EEN WARE PASSIE VOOR MOSTERD EN VOOR IEDERE SMAAK WAT WILS xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In 1720 liet Antoine Maille, distilleerder- azijnproducent en oprichter van het huis Maille, zich voor de eerste keer opmerken. Met de opening van de eerste winkel in Parijs in 1747 verspreidde de uitstekende reputatie van de mosterd zich razendsnel en veroverde deze lekkernij zelfs Koninklijke families.

Met de keizerlijke majesteiten van Oostenrijk en Hongarije en zelfs Catherina II van Rusland, wist Antoine zelfs de meest verfijnde gastronomen te verleiden. Zijn opvolgers maakten er een erezaak van de waarden - veeleisendheid, uitmuntendheid en verfijning - en de expertise van het merk te bewaren. Deze vormen tot op de dag van vandaag reeds 260 jaar de reputatie van Maille. De mosterd van Maille bestaat in verschillende variëteiten en is geraffineerd. Iedereen vindt er zijn gading om zijn gerechten te kruiden: van klassieke mosterd tot speciale variëteiten: geen smaakpapil die onbewogen blijft.

De Chinezen lijken meer dan 3000 jaar geleden de eersten geweest te zijn die mosterd gebruikten. Sindsdien ging mosterd van generatie op generatie over via de Egyptenaren, de Grieken en de Romeinen tot vandaag de dag. Van in het begin werd mosterd niet alleen als smaakversterker gebruikt maar ook voor zijn therapeutische eigenschappen (wonden, scheurbuik, …). Tijdens de Middeleeuwen verdiende mosterd zijn sporen. Het verbruik ervan nam toe eens de koninklijke hoven het ontdekten.

Vanaf de 17de eeuw was mosterd onlosmakelijk verbonden met de stad Dijon. Deze band heeft drie oorzaken: eerst en vooral vond je in Dijon een overvloed aan wijnen waarvan je verjus kunt maken (dit is een bitter sap dat bij het persen van de druiven vrijkomt en een basisingrediënt vormt voor mosterd.). Vervolgens leverden de immense wouden in de streek de steenkool die noodzakelijk was voor het kweken van mosterdzaadjes. En tot slot leidde men aan het hof in Bourgogne een eerder saai leventje en de Hertogen van Bourgogne raakten niet uitgepraat over voedingswaarden en de therapeutische krachten van mosterd. Mosterd maakte dan ook steeds deel uit van hun banketten.

De benaming Dijonmosterd, die nu nog steeds gebruikt wordt, verwijst veeleer naar een fabricageproces dan naar een plaats. De regels van de kunst voor een dergelijk procedé zijn: een mosterd die uitsluitend bestaat uit een mengeling van zwarte en bruine zaadjes, die versterkt worden door de verjus; het droge product vormt minstens 28% van het eindproduct en na filteren blijft er maximaal 2% onzuiverheden over. RVH.

www.maille.be