Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
Ik ben een man en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is ...bloggen.
Ik ben geboren op 11/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn blog, foto's, computer, fietsen...
Maandag is men ook gestart aan de Zuidkaai en daar nemen ze de parking onder handen om meer auto's te kunnen plaatsen en om het allemaal een mooier uitzicht te geven.
Alles binnen de eerste omwalling werd aangepakt. Voor de ontsluiting van de gerenoveerde en nieuwe gebouwen werden nieuwe kasseipaden aangelegd, waarbij deels is gewerkt met gerecupereerde materialen. Aan het Streekcafé, met uitzicht op het mooie binnenplein, ligt een nieuw terras in kasseien. Aangrenzend werd een kleine speelzone met houten speelelementen aangelegd.
Wadi
Aan de speelzone ligt ook een wadi, een natuurlijk waterbekken. Dit deel was altijd de vochtigste plek van de hoeve. Met de aanleg van de wadi, waarmee wordt verwezen naar een waterplas voor varkens, wordt in de winter overtollig water opgevangen.
Seizoenprogramma 2024
Tijdens de ‘Expo Melk aan huis’ (vanaf 21 april) kom je meer te weten over de melkboer, die stilaan uit het straatbeeld is verdwenen, en de bekende melkerij Stassano. Met de Moestuinexpo (vanaf 7 april) ontdek je oude tradities en werktuigen van moestuinen vroeger en nu. Luk Van Haute exposeert samen met tien familieleden, allemaal kunstenaars.
Ik ga hier niet alles opnoemen wat er dit jaar te doen is want dat kan ook nog veranderen. Het best is dus de website te raadplegen:https://www.plattelandscentrum.be/agenda
Zijn massieve eiken klassemeubels, zowel eetkamers, salons als slaapkamers werden een groot succes en in 1970 bouwde hij in de Zeelaan 5 een nieuw bedrijfsgebouw van 10 000 m² waar weldra 125 mensen werkten. De Puydt was een vaste deelnemer aan de Internationale Meubelbeurs in Brussel, waar hij met zijn collectie enkele keren de Gouden of Zilveren Stoelenmaker won.
De kritiek op de privacywetgeving is overbekend: vele “geheime” data staan gewoon op het Internet, van bijna alle overlijdens zijn wel bidprentjes te vinden (ook in het Stadsarchief!), en in oude lokale weekbladen als de Eecloonaar staan wekelijks bijna volledige lijsten, niet toevallig dikwijls in de volgorde van de officiële registers.
Het dient gezegd dat ook over de begrenzing van de beschermde documenten niet voldoende is nagedacht. Zo staan in de overlijdensregisters (ontoegankelijk vanaf 1970) uiteraard personen van wie de geboortedatum na 1920 valt, en die dus strikt genomen niet gezien mag worden. En een zilveren of gouden huwelijksjubileum in krant of weekblad is onvermijdelijk een overtreding, want dit soort registers zit achter slot en grendel vanaf 1945 …
Afgezien van het feit dat niemand lijkt te weten hoe en door wie de toepassing van deze wet moet gecontroleerd worden, klagen stamboomzoekers steeds vaker over de weigerachtige houding waarmee ze in de gemeentehuizen worden ontvangen. Afschaffen die rommel, is dan meestal hun conclusie.
Toch maar even een andere geluid … Op het stadskantoor werkt het archiefteam voor de dienst Burgerzaken aan de digitalisering van de burgerlijke stand 1960-1980, en vooral uit de geboorteregisters komen andere verhalen te voorschijn: jaarlijks tien of meer ongehuwde moeders, heel wat “verplichte” huwelijken kort na zo’n geboorte, zo’n half dozijn processen voor ontkenning van het vaderschap, en opvallend veel moeders van zeventien, zestien jaar, uitzonderlijk zelfs vijftien en veertien jaar. Begrijpelijk dat de betrokkenen daar niet mee te koop lopen.
Het zal dus duidelijk zijn: niet de data dienen afgeschermd te worden, maar de gevoelige informatie in de officiële registers. Voor de overlijdens is daar eigenlijk geen probleem (de tijd dat daarin de doodsoorzaak werd vermeld is lang voorbij , maar bij de huwelijken staan ook de (v)echtscheidingen. En vanzelfsprekend hoeven zeer recente gegevens niet onmiddellijk openbaar te zijn.
Het probleem is dus eens te meer dat wetten achter een Brussels bureau worden gemaakt, zonder enig zicht op de realiteit en de dagelijkse praktijk …
Anna Van Loenhout werd op 1 april 101 jaar. Aangezien Anna haar levenlang altijd 2 dalmatiërs had, dacht de familie eraan haar 101 pluchen dalmatiërs aan te bieden als verrassingsgeschenk.
Het eindresultaat kwam uiteindelijk op 60 stuks...
Ook burgemeester Vandevelde had een exemplaar mee voor de jarige.
Op de foto met ondervoorzitter Etienne Van De Walle, kleindochter met haar man en 2 achterkleinkinderen.
Anna verblijft na 100 jaar op het Kaaiken, sinds januari in Huis Coppens.
Op paaszaterdag was de paashaas terug van de partij voor een activiteit van Gezinsbond Eeklo.
Leden en niet-leden, jong en oud werden uitgenodigd in de gebouwen van Avondzegen om er samen te genieten van muziek, knutselen, verhalen en zoveel meer. In de gangen van Avondzegen bouwden kinderen, ouders, grootouders met lego of duplo blokken hun eigen object. De paashaas was op zoek naar zijn paasmand en aan de hand van verborgen figuren konden de kinderen achterhalen wie de paasmand had verstopt. Daarnaast was er de mogelijkheid om strandbloemen te maken of met wegwerpmaterialen een prachtig knutselwerk te bouwen. In de cafetaria genoot iedereen van een stuk taart. Mathias Blanckaert en Annelien Matthys zongen gekend Likeme liedjes waarmee iedereen meezong. Als kers op de taart kwam de paashaas langs en hielp hij de kinderen mee naar het zoeken van paaseieren in de tuin. Een geslaagde namiddag waar vier generaties van genoten hebben.
Als boekhouder bij het meubelatelier René De Latter-Van Eyck leerde de Gentenaar Firmin De Puydt de meubelmakerij in al haar aspecten kennen: hout, machines, stielmannen, leveranciers, klanten van kunstmeubelen. Hij begon in 1961 voor eigen rekening in Balgerhoeke 48 hoogwaardige stijlmeubelen te produceren.
Toen stadsarchivaris Erik De Smet (2008) en hulparchivaris Willy Hamerlynck (2010) overleden, was het groepje medewerkers op het Stadsarchief uitgedund tot welgeteld vier man. Maar hoe snel het kan verkeren: binnen de kortste keren meldde de ene na de andere vrijwillig(st)er zich aan. En al meer dan tien jaar geniet het SAE nu de ongekende luxe van een negenkoppig team. Een luxe, maar ook een opgave: zonder het gevoel iets zinvols te presteren zouden de meeste onder hen natuurlijk snel afhaken.
Toen het team zonder veel planning tot stand kwam, moest onmiddellijk een keuze gemaakt worden: de leden opleiden om mettertijd beheerstaken over te nemen (en hen dus alle collecties en details leren kennen), of hen “specialiseren”, zich laten verdiepen in één of meer thema’s en/of periodes. Het SAE ontwikkelde zich na 2010 echter zo snel en veelzijdig, dat de eerste optie eigenlijk niet meer haalbaar werd.
De vrijwilligers krijgen of kiezen dus thematische opdrachten, die allemaal uitmonden in nieuwe “ingangen”: syntheses, indexen, inventarissen of gewoon systematische bundelingen van teksten en foto’s in boekvorm of op cd’s en dvd’s. Enkele teamleden vonden al snel een eigen invalshoek en werkten die breed uit. Zij verrijkten het archief met omvangrijke uitgaven van o.a. de oude stadsrekeningen en de bewijsstukken daarbij, verkopingen van huizen en gronden, resolutieboeken, landboeken, .. Ook de recente decennia werden aangepakt, met uitgaven over W.O. I, de Eecloonaar, de bouwaanvragen en de Eeklose ansichtkaarten.
Wie liever afwisseling wilde, werkte in teamverband mee aan zeer omvangrijke projecten als de digitalisering van de parochieregisters en de burgerlijke stand (momenteel ruim 38 banden), de in- en uitwijking in Eeklo (12 banden), de collectie affiches, de afdeling Kaarten & Plans.
Het enthousiasme was bij momenten zo groot, dat sommige teamleden werk mee naar huis namen om sneller resultaat te zien. Onverwacht gevolg van deze ijver is wel dat de lijst nog uit te voeren taken snel kleiner wordt. Maar in een dynamisch archief als het SAE zal wel altijd nog wel wat te doen zijn.
Deze foto's aan het nieuwe rond punt dat wordt aangelegd voor de Ring zijn van woensdag. Men ziet dat de versterkingen zijn aangebracht aan de op en afritten. Toen ik daar deze namiddag voorbij reed met de auto zag ik dat ze al gegoten zijn.
Op het Oeverpark wordt er achteraan het stuk oude kliniek die daar nog staat ook gewerkt. Er is daar een pad gelegd die zal uitkomen in de Tieltsesteenweg zo te zien.
Zusters kleedden voor laatste keer Mariabeeldje aan
Zusters Annie Duytschaever en Hélène Fransis hebben vorige week voor de laatste keer het Mariabeeldje uit de kapel van College ten Doorn aangekleed. De fakkel wordt vanaf nu doorgegeven aan twee vrijwilligers van de kapel.
Het Mariabeeldje in de kapel van Onze Lieve Vrouw ten Doorn uit Eeklo vierde vorig jaar haar 575e verjaardag. Net zoals bij Manneke Pis leeft de traditie dat het Mariabeeld enkele keren per jaar andere kledij krijgt. Vorige week kreeg Maria haar lenteoutfit, de kledijwissel was specialer dan anders omdat het de laatste keer was dat zuster Annie en zuster Hélène de kledij wisselden.
De traditie in ere houden
De zusters hebben meer dan 40 jaar lang het Mariabeeldje van kledij voorzien, maar voelen zelf dat het wat zwaar voor hen wordt. Daarom nemen 2 vrijwilligers van de kapel, Annemie Willems enHeidi Pollier, de taak van hen over. “We zijn blij dat de traditie verder leeft, het zou zonde zijn dat zoiets mooi verloren gaat.”, aldus Zuster Annie.
De twee vrijwilligers waren er maandag bij en konden zo alle stappen volgen die de zusters uitvoeren bij de kledijwissel. Het is namelijk een heel proces om de kledij van het Mariabeeldje te vervangen, er moet voorzichtig omgegaan worden met de verschillende pakjes, de sieraden en het beeldje zelf uiteraard. Daarnaast moet elke kledingstuk ook in de juiste volgorde aangedaan worden, en moet het beeldje op een voorzichtige manier teruggeplaatst worden.
In het archief
Het volledige proces van de kledijwissel werd gefilmd en gefotografeerd, beeldmateriaal dat door het erfgoedhuis van de Zusters van Liefde in Gent een plaats in hun archief krijgt. De video zal ook gebruikt worden als instructiefilmpje zodat ook voor de latere generaties de kledijwissel correct wordt overgenomen en deze mooie traditie bewaard blijft.
Deze tekst is van de hand van Marit Gouwy, die als studente communicatie enkele dagen meeloopt op onze grote school.
Zitmeubelen Willems-De Vreese/I.M. Willems Home Interiors (slot)
Na de oliecrisis in 1972 ging het bergaf en in 1987 legde Michel Willems de boeken neer. Daarna probeerde hij meubelen te maken in kunsteik maar dit sloeg niet aan. In 1996 kende Willems-De Vreese een doorstart in I.M. Willems Home Interiors bvba van dochter Isabelle Willems, die na een brand in 2003 de fabricage van meubels stopzette en doorging met verkoop van meubels in groot en kleinhandel.
Isabelle Willems laat haar eigen meubellijn Inspiroo in het buitenland fabriceren.
De vrijwilligers die Eeklo terug lenteschoon maakten.
EEKLO TERUG LENTESCHOON
Dagelijks streven de mensen van EekloNET samen met 168 Mooimakers, naar een zwerfvuilvrije omgeving in Eeklo. Van zaterdag 23 maart tot en met zaterdag 6 april willen we ons allen inzetten voor de Lenteschoonmaak 2024 en roepen we iedereen op om hieraan mee te werken.
In het kader van de Lenteschoonmaak 2024 organiseert Stad Eeklo op zaterdag 23 maart de actie ‘Maak Eeklo Lenteschoon’,
Schepen Filip Smet: “Zwerfvuil op straat is een ergernis bij vele mensen. Via de lenteschoonmaak roepen we alle burgers op om hun buurt mee proper te maken, want een propere stad is een zaak van iedereen. De vele vrijwilligers van Mooimakers helpen daarbij, door heel regelmatig zwerfvuil in hun straat of buurt op te ruimen. Tegelijk willen we ook het signaal geven dat zwerfvuil perfect kan vermeden worden mocht niemand vuiligheid op de grond gooien.”
Sommigen waren nog niet te moe om nog een vreugdedans te doen.
De digitale revolutie zou komaf maken met onze eindeloze papierwinkel, beloofden de informatici. Het liep enigszins anders … Voortdurend evoluerende programma’s en lekke beveiligingen leidden ertoe dat zowat iedereen er de voorkeur aan gaf zowel de originelen als papieren afdrukken toch maar te bewaren. Het resultaat is een nooit geziene berg documenten, die in een hoog tempo alle archieven dichtslibben.
De alarmbel werd eerst geluid in grote steden als Gent en Antwerpen, waar alleen al de bestellingen en facturen jaarlijks honderden archiefdozen vullen. De overheid besliste dan maar dat van de collecties ouder dan tien jaar slechts één jaar op zes bewaard hoefde te worden. Voor de periode vanaf de fusies werd dat inmiddels zelfs één of twaalf.
Ook ons Stadsarchief ondervindt de gevolgen van deze papierslag. Niet alleen werden/worden alle niet verplicht te bewaren jaar- gangen van de genoemde “bewijsstukken” opgeruimd, ook de overmakingen van de andere diensten worden kritisch bekeken. De dienst Burgerzaken bijvoorbeeld deponeerde een meterslange reeks dozen met de administratie van de rijbewijzen uit de vorige eeuw, en die blijkt beperkt te mogen worden tot de uitreikingsregisters. Ook in de documenten over de vreemdelingenpassen kan gesnoeid worden, maar dit wordt een delicate en tijdrovende opdracht.
Een hoofdstuk apart vormt de naschoolse kinderopvang. De verzekeringsmaatschappijen hebben bedongen dat elke dag een volledig rapport wordt opgemaakt, met vermelding van alle aanwezigen en eventuele voorvallen die de gezondheid van de kinderen kunnen beïnvloeden. Begrijpelijk, maar dit levert wel een berg papier op, en die belandt dan onvermijdelijk in het archief, waar hij plaats blijft innemen tot de wettelijke bewaartermijn (tien jaar) verstreken is.
Dit alles heeft ertoe geleid dat het Stadsarchief de facto in tweeën gesplitst is. Onvermijdelijk zal er op termijn een “tijdelijk archief” moeten voorzien worden, waarin deze stukken worden opgeslagen volgens de datum van uiteindelijke vernietiging. Niet logisch, maar gewettigd, gezien de minieme kans dat ze ooit nog geraadpleegd worden.
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
