Gisteravond op het nieuws: Touring pleit nu ook voor 50 km/u buiten de bebouwde kom!!! Oei! Die verkeers-intellectuelen zijn zelfs dààr al geïnfiltreerd. Vaarwel belangen van de automobilist!
Het wiel heruitgevonden jongens? Elke wegbeheerder heeft immers al lang het recht om een beperking tot 50 in te stellen op plaatsen die echt gevaarlijk zijn? Wat willen jullie nu eigenlijk? Veralgemenen naar overal?
Zowat dagelijks zie je om je heen de gevolgen van bepaalde ondoordachte overheidsbeslissingen, of op de werkvloer de gevolgen van intellectuele bemoeienissen in het productieproces.
Zelfs in het gezin komen dergelijke toestanden voor: de een neemt een beslissing die de ander absurd lijkt kinderen doen domme dingen waarvan je weet dat het slecht zal aflopen
En dan heb je twee mogelijkheden: je reageert sterk en stelt eisen, of je reageert niet of zwak. Ik wil hier even beide mogelijkheden doorlichten, met voor velen een verrassend resultaat.
1. Je reageert fel. Er zijn nu drie mogelijkheden: a. Je reactie wordt niet aanvaard. b. Je reactie wordt wél aanvaard uit disciplinaire of hierarchische overwegingen. c. Je reactie wordt volledig begrepen en aanvaard.
Met a sta je nergens.
Met b heeft niemand er veel van geleerd: ze doen het omdat ze het wel moesten doen maar begrijpen het waarom niet echt.
Op een c moet je eigenlijk niet te veel rekenen.
Resultaat: tenzij je met heel verstandige mensen hebt te maken en hun reactie je een c geeft, heb je eigenlijk niets bereikt of bewezen en zullen dergelijke fouten steeds weer worden herhaald.
Mijn ervaring is:
Ervaring kun je de meeste mensen niet aanleren. Ervaring moet aan den lijve en met schade en schande ondervonden worden. En dat bekom je vooral door het volgende punt:
2. Je laat begaan. Het gevolg zal zijn dat hetgeen je vreesde ook gebeurt. Diegenen die eerst niet wilden luisteren worden nu met de neus op de feiten gedrukt en moeten vaststellen dat je gelijk had. Spijtig dat het kwaad ondertussen is geschiedt, maar dat is geen tegenslag. Integendeel, het is een voordeel, want nu hebben ze dat bewijs dat ze zo dringend wilden zien, en zijn voor altijd geleerd.
Punt 1 is een korte termijn oplossing: soms werkt het, maar het blijft zéker niet werken. Niemand heeft een bewijs gezien, weinigen kunnen zo ver doordenken dat ze beseffen dat je gelijk hebt, en dus is het in de meeste gevallen verloren moeite geweest.
Punt 2 is een lange termijn oplossing: de bewijzen werden gezien, beleefd en meegemaakt, en zullen nooit meer vergeten worden. Het vraagt veel meer geduldig afwachten, maar leidt tot een heel duurzame oplossing.
-o-o-o-o-o-o-o-o-
Deel 2: De helaasheid van ondoordacht beleid.
Als we als voorbeeld het migrantenbeleid nemen, dan stellen we het volgende vast:
Onze industrie had ooit arbeidskrachten nodig; deels omdat de belgen lui werden, deels omdat die industrie nooit genoeg had en desnoods liever aan overproductie deed dan in te krimpen tot acceptabele behoefte en winst.
Gevolg: er werden vreemdelingen aangetrokken: gastarbeiders noemde men ze toen. Aanvankelijk liep alles goed, tot gastarbeiders migranten werden en door onze regering (alfa-wolf of roedelleider) hopeloos in de watten gelegd werden, tot nadeel van het eigen volk.
En alle kleine wolfjes stonden erbij en keken ernaar met als enige leuze: Meehuilen met de wolven in het bos. Dat is, jammer genoeg, voor de meeste mensen de meest veilige tactiek.
En de migranten voelden zich maar al te goed in die bescherming van de alfa-wolf. Ze konden alles doen en laten wat ze wilden, géén van de autochtone beta-wolven dacht er ook maar aan het gezag van de alfa-wolf in twijfel te trekken, want ondertussen had die alfa-wolf heus al anti-rascisme wetten gemaakt die de beta-wolven machteloos maakten tegenover de migranten. Je autochtone buurman mocht je uitschelden voor rotte vis. Maar o wee als die buur van een ander ras was. Dan moest je zwijgen of je werd als rascist gebrandmerkt.
En ja, een van die lui wist het onlangs nog te maken om zonder blikken of blozen in de media te verklaren dat zij ons land groot hadden gemaakt!!! Tenzij hij met groot verloederd bedoelde, snapte ik het niet.
Er werd door de autochtone bevolking héél veel gedacht, maar heel weinig gezegd. En àls er al eens héél luid werd gejankt: het was meehuilen met de alfa-wolf om diens gelijk nog eens goed in de verf te zetten (kontlikken of hersenspoeling?)
De weinige betawolven die nog zelfstandig functionerende hersenen hadden, waren stemmen in de woestijn, en die werden heel vlug het zwijgen opgelegd. Hun resultaat was idem aan het punt 1 hierboven: nihil!
Een enorm potentieel aan verstandige mensen werd op die manier verspild, en dan vooral in het onderwijs: ze werden tot paria gedegradeerd of namen zelf ontslag omdat ze de stommiteiten van hun meejankende collegas niet meer konden aanzien.
En het duurde en het bleef duren een hele generatie werd onderdrukt en besefte het niet eens. Prachtige steden zagen hun glans en glorie transformeren in gore verloederde achterbuurten. Wie wil, of durft tegenwoordig nog naar dat goor, vuil en gevaarlijk geworden Brussel? Eens de parel aan onze vaderlandse kroon? Nu één grote vuilnisbelt waar het wemelt van ongedierte.
Stedelingen ontvluchtten hun geboortestad. Hun huizen werden snel overgenomen door allerlei gespuis. De stad werd onleefbaar voor normaal begaafde mensen.
De regering: Mijn naam is haas en ik weet nergens van zoals gewoonlijk, of comme dhabitude.
Die verloederende steden zagen ze blijkbaar niet. Pearle maakte nog geen brillen die sterk genoeg waren. Evenmin als de uit de hand lopende criminaliteit. Statistieken werden, ook zoals gewoonlijk, gemanipuleerd en verkracht.
Maar ik wist héél goed dat ooit een breekpunt zou worden bereikt. En heel nieuwsgierig wachtte ik af hoe lang het zou duren voor de kruik zou beginnen te barsten.
En het duurde lang héél lang. Evenredig aan het opnamevermogen van parlementaire hersenen. En dat kan inderdaad verdomd lang zijn.
Maar dat breekpunt, of keerpunt, lijkt nu toch eindelijk in zicht. En gelukkig het is nog niet te laat denk ik. Want eerlijk gezegd, ik had dit punt véél later verwacht: als het wèl telaat zou zijn en enkel nog de wapens het pleit konden beslechten.
Een paar alfa-wolven hebben nu eindelijk al laten merken dat ze het niet langer nemen. Nu ben ik enkel nog benieuwd wat de maatregelen zullen zijn. Maar ik maak me geen illusies: eerst moeten teksten op punt worden gesteld en dat kan jaren duren. Vervolgens moeten ambtenaren worden aangeworven om het nieuwe beleid waar te maken in lucht- en zeehavens: geen kat meer binnenlaten als die geen verrijking voor onze samenleving kan zijn.
De supersonische snelheid van dit soort ambtenarij kennende moet ik dan ook stellen: het zal nog wel een of meer generaties moeten duren tot we weer terug bij af zijn. Maar er is tenminste hoop.
Dit hele verhaal heeft totaal niets met rascisme te maken, hoewel velen zich, misleid door de media, rascist voelen zodra ze logisch beginnen te denken!
Ben je rascist als je vindt dat een ander ras jouw leefomgeving onleefbaar komt maken? Neen toch? Je zou pas rascist zijn als je een bezoeker of toerist van een ander ras, die zich netjes gedraagt, zou verfoeien of vernederen.
En of iemand nu van het katholicisme, van de islam of van het hindoeisme zijn godsdienst maakt, het speelt allemaal geen enkele rol zo lang ze zich niet permitteren om de maatschappij die wij maakten te komen uithollen en verloederen. Is dat rascisme? Totaal niet!!! Dat is verdediging van je goede recht, en zou een decoratie moeten verdienen in plaats van een boete wegens rascisme.
Persoonlijk respecteer ik elk geloof en elk ras: bruin, zwart, geel of wit maakt niet uit. Ik maak me er zéker niet druk over als een bepaald volk in de middeleeuwen wil blijven leven. Dat is hun goede recht. Maar dan alstublieft in hun eigen land, en niét het nest van een ander komen bevuilen.
Tot slot: elk dom beleid maakt vroeg of laat slachtoffers. De stommiteiten van enkele decenia geleden zullen ook ooit slachtoffers maken! Want wat met de mensen van een ander ras die hier geboren zijn? Ze voelen zich Belg, maar dank zij het politieke knuffelbeleid vonden hun ouders het niet nodig ze onze cultuur te laten bijbrengen, maar wél de cultuur van landen waar ze totaal geen voeling meer mee hebben.
Zijn dat nu Belgen? Vreemden? Ontheemden? Of ergens tussenin? Hun positie is in elk geval beklagenswaardig en ik heb er alle begrip voor. Maar gelukkig, ik draag geen verantwoordelijkheid voor deze wantoestand. De verantwoordelijken zitten in de Wetstraat.
Correctie: ZATEN in de Wetstraat!!!
Want dit is dan weer het ideale alibi voor politici: ze blijven maar een beperkte termijn aan. Hun verantwoordelijkheidsgevoel kan dan ook gerust nul zijn. De fouten werden immers altijd door de voorgangers gemaakt!
Interesse en nieuwsgierigheid zijn zowat de beste investeringen die je kunt doen in je eigen ontwikkelingsproces. Minstens even belangrijk als de schoolwijsheid is datgene wat je leert over alles wat in je omgeving gebeurt.
De straat kan soms een bron van wijsheid, inspiratie en leerstof zijn. Je leert er zowat alles over het gedrag van de mensen.
Gewoon geïnteresseerd observeren wat andere mensen zeggen en doen, en vooral ook nieuwsgierig zijn naar de gevolgen van deze daden of woorden.
Als in gesprekken een woord voorkomt dat je niet begrijpt, niet doen alsof je daar wél alles over weet, maar meer uitleg vragen! Niemand zal je belachelijk vinden als je een vraag stelt. Integendeel, iedereen is blij dat hij iets weet dat een ander niet wist en zal het je met veel plezier uitleggen. Tenminste als hij zélf weet waarover hij praat. En dat is niet altijd het geval.
Domme vragen bestaan niet. Enkel maar domme antwoorden. En je kunt er donder op zeggen dat, als je een ontwijkend antwoord krijgt op zon vraag, of als je vraag in het belachelijke wordt getrokken, dat de ander zélf niet wist waarover hij aan het praten was. Hij gebruikte dat bepaalde woord in dit geval alleen maar omdat hij het ook ergens had opgevangen en het hem geleerd overkomt.
Maar helaas hij was niét zo intelligent geweest als jij, om uitleg te vragen toen hij het woord opving.
Men denkt soms al te vlug: Leren? Dat is iets voor op school. En ja, men gaat naar school, men leert er van alles en nog wat, en komt uiteindelijk met een diploma buiten.
Proficiat! Nu kun je eindelijk meedraaien in een maatschappij die dat soort papiertjes vraagt om een idee te hebben van je kennis. Je inspanningen worden eindelijk beloond.
Maar wàt heeft men uiteindelijk geleerd? Een beetje dit, een beetje dat, veel van het een, minder van het ander veel nuttige theorie, maar zo goed als niks over de dagelijkse praktijk van het leven.
Maar goed, het zijn allemaal zaken die je ooit in je leven kunt nodig hebben. En als je een formule ondertussen vergeten bent, dan weet je toch minstens waar je ze kunt terugvinden.
Mààr! Dat hele leerproces heeft ook een bijwerking: je wordt afgeleid van wat er in het leven zelf te leren valt. Je staat er niet bij stil dat soms, in een domme handeling of uitspraak van een buur of vriend, wel degelijk stof tot nadenken zit, én een levensles. Ja, zélfs soms in de oppervlakkige gesprekken aan de toog!
Je ziet mensen domme dingen doen maar je staat er niet verder bij stil. Nochtans had je ook van dié fouten iets kunnen leren.
Als je bewust je omgeving observeert leer je heel veel over het leven zelf. Leer je heel veel dingen te vermijden omdat je hebt kunnen vaststellen dat ze tot problemen leiden.
Je leert ook conclusies trekken uit fouten uit het verleden; zowel uit je eigen verleden als uit dat van anderen, en vooral uit de geschiedenis van de mens.
Spijtig dat zo weinig mensen dit lijken te doen. Het is minstens even belangrijk als de leerstof op school.
Er komt een schilder of behanger in de ouderlijke woning. Wees nieuwsgierig. Kijk naar die vent. Vraag hem honderduit over wat hij doet en hoé hij het doet. Je weet nooit dat die kennis je eens van pas komt, als je voor de keuze staat: zélf doen of veel geld betalen om het een ander te laten doen.
Bovendien: wat je zelf doet doe je altijd beter. Je doet het immers voor jezelf en niemand dan jij weet beter wat je precies wilt!
Ik ben er mijn hele leven van uit gegaan dat ik net als de bakker, de schilder of de mekanieker, twee handen en een hoofd heb. Wat die mensen dus ook maar maken of herstellen, ik moet dat ook kunnen. En ja, op de duur kun je het: door vragen, proberen, experimenteren
Een goede uitgangsstelling daarvoor is jezelf voor te houden dat niets onmogelijk is als blijkt dat een ander het kan.
Natuurlijk zijn er grenzen. De vakman, die in zijn leven al duizenden vierkante meters heeft geschilderd, zal het altijd wel iéts beter doen dan jijzelf, of toch minstens veel sneller.
De elektrieker kent bepaalde formules die hem de juiste diameter van leiding doen kiezen en de juiste waarde van de zekeringen. Wil je daar zelf iets in doen, dan zul je toch wat basisbeginselen over de materie moeten leren, ofwel blijf je er af.
En dat is dan weer zoiets dat je al doende leert: weten waar je, zonder de nodige basiskennis, beter afblijft.
Loopt iets hopeloos mis, dan nog was het geen verloren moeite, want weer heb je iets geleerd over waar je grenzen liggen. Tegenslagen bestaan eigenlijk niet, want ze maken net als al de rest deel uit van je leerproces.
Maar wanneer stopt dat leerproces dan? Wanneer ben je volleerd?
Dit is nu juist het punt waar de grootste fouten worden gemaakt: de intellectueel denkt nogal dikwijls: Van zodra ik mijn diploma behaalde. En inderdaad, bij zulke mensen stopt het leerproces ook op dat moment.
Zelf ben ik dicht bij de 70, en nog dagelijks leer ik bij. Als ik iets niet weet of begrijp vind ik het nog altijd de moeite me in de stof te verdiepen en beleef ik daar veel plezier aan.
Met andere woorden: je leerproces stopt wanneer jij dat zelf wilt. Maar het zou van heel grote domheid getuigen daar zelf ooit een punt achter te zetten.
En dus is het antwoord op de vraag wanneer je leerperiode stopt: NOOIT, tenzij jijzelf daar (uit zelfoverschatting?) moedwillig een punt achter zet. Maar dan ben je een beklagenswaardig individu.
Gisteravond, bij het nieuws, had ik weer zon binnenpretje! Een echt voorspelbare reactie van de regering.
Bondskanselier Merkel van Duitsland had veertien dagen geleden verkondigd dat het migrantenbeleid mislukt is. Dat wist elke weldenkende burger al lang; namelijk al van zodra dit beleid uit de doeken werd gedaan!
Dat er ooit een kentering zou komen in dat beleid, wist ik ook, want zo kon het niet verder. En ik wist nog beter dat het initiatief van Duitsland moest komen. Ik ben wel niet erg Duitsgezind, maar de Duitse inborst kennende, verwonderde het me dat ze niet al lang hadden gereageerd.
Maar dit was begrijpelijk: waarschijnlijk lag dit aan de slechte naam die ze door de holocaust hebben gekregen. Ze wilden niet opnieuw de indruk wekken dat ze weer diezelfde kant opgingen.
Maar goed Merkel wist, ondanks alles en vooral ondanks haar penibele situatie met die holocaust in het achterhoofd, toch de politieke moed te verzamelen om voor alle media datgene te zeggen dat zowat de hele Europese bevolking denkt.
En ik dacht bij mezelf: Oef. Eindelijk komt mijn voorspelling uit! En nu gaan de andere wolven snel volgen.
En inderdaad, gister verklaarde premier Leterme dat hij haar gelijk geeft: het vreemdelingenbeleid is mislukt.
Chapeau voor Leterme: al is het dan tweedehandsmoed, het is toch moed!
En ondertussen kon ik weer vaststellen dat wat ik al jaren ondervond, toch telkens weer opgaat: de mensheid reageert precies als een roedel wolven.
Een roedel wolven is namelijk een hechte gemeenschap met een heel hiërarchische structuur. Ze komen onderling allemaal goed overeen, en geen enkele wolf die het waagt een andere uit dezelfde roedel aan te vallen! Tot een minder sterk wolfje eens een beet krijgt van een andere. Als op commando wordt die sukkelaar onmiddellijk door de hele roedel aangevallen en opgegeten!
Mensen reageren net zo: zo lang ze vinden dat een bepaald individu of soort beschermd wordt van hogerhand, blijven ze lafhartig op de achtergrond en leggen dat individu niets in de weg.
Tot hij net als in die wolvenroedel door één persoon wordt aangevallen en gekwetst. Nog even laf afwachten komt er reactie? Neen. Oké, nu kunnen we hem gerust met zijn allen aanvallen.
Ja zo gaat het bij wolven en zo gaat het bij mensen. Datzelfde fenomeen ondervond ik tientallen keren in werksituaties: iemand wordt van hogerhand beschermd, en iedereen lijkt hem sympathiek te vinden. Tot hij in ongenade valt bij die hogerhand en er binnen de kortste keren een sneeuwbaleffect ontstaat: dan kan hij plots voor niémand meer goed doen!
De allochtonen hebben alle kansen gekregen, maar spuwden ons in het gezicht. Wegens de bescherming van hogerhand echter, durfde niemand te reageren. Tot er eindelijk eens iémand de politieke moed had om te zeggen wat iedereen dacht.
De eerste stap was gezet (Merkel) De tweede wolf die er op sprong was Leterme. En nu zullen, geloof me vrij, de volgende wolven wel plots de politieke moed krijgen datzelfde te doen.
Ik doe een gok: Sarkozi van Frankrijk zal waarschijnlijk de volgende zijn. Wedden? Misschien al vanavond in het nieuws of binnen enkele weken.
Wat nu gebeurt was heel voorspelbaar. En ik wist al lang dat het ooit zou gebeuren. Vandaar dat ik me nooit erg druk heb gemaakt in dat hele vreemdelingen-wanbeleid. De kruik gaat zo lang te water tot hij breekt!!!
Men zegt en dat moet ik aannemen want ik ben er geen expert in dat stilstaande wagens de grootste CO waarden uitstoten.
Gek! Waarom laten de verkeersbeleidsmakers dan zoveel wagens stilstaan? Krijgen ze een kick van die CO? Drogeert het ze, zodat ze niet meer weten wat ze doen?
Jawel hoor! Ze weten héél goed wat ze doen! Want als er voldoende CO uitgestoten wordt kunnen ze weer met borden Smog op de proppen komen en hebben ze het vaderland nog maar eens gered!
Die smog tekens verlagen dan nog maar eens de snelheid Lagere snelheid leidt tot meer files meer files leiden dan weer tot meer stilstaand verkeer, en meer CO en meer smog!!!
Doel bereikt: een zichzelf op gang houdende vicieuze cirkel die CO produceert.
Oei!!! Ik downloadde zojuist de laatste nieuwe versie van de wegcode (www.wegcode.be) en zocht me een bult naar die beruchte, en volgens mij totaal onwettige smog-tekens. Niet te vinden!!! Geen spoor ervan! Zijn de kleuters volwassen geworden? Misschien, maar ik vertrouw het niet. Ze zullen wel weer met iets anders op de proppen komen. En iets anders met dàt soort lui zal weer wel iets tragers zijn.
By the way enkele jaren geleden werd, volgens de nieuwsdienst, het grootste CO-gehalte van België gemeten te Moerkerke. Laat dit nou nét een gemeente zijn met niks van industrie in de wijde omgeving met enkel een expressweg Knokke-Antwerpen én die fameuze verkeersafhankelijke verkeerslichten waar je 881 euro boete krijgt als je voorzichtig door het rood rijdt!
Met andere woorden: die verkeerslichten zorgen dag in dag uit voor honderden nutteloos stilstaande vrachtwagens en personenwagens die eigenlijk de enige oorzaak kunnen zijn van dat hoge CO-gehalte.
Maar mijn theorie dat trager verkeer tot stilstaand verkeer en meer CO-uitstoot leidt kan eigenlijk niet kloppen hé?
Want volgens die verlichte geesten is 90 km/u de beste snelheid voor weinig CO-uitstoot! Wel, dat neem ik graag aan. MAAR! Denken die mensen er wel aan dat je, door de snelheid tot 90 km/u te verlagen, ook de capaciteit van de autoweg evenredig verlaagt? (Meer autos gelijktijdig op eenzelfde traject). En op een autoweg die met 120km/u amper het verkeer kan verwerken moét dit vroeg of laat, en eerder vroeg dan laat, tot opstopping en uiteindelijk een stilstaande file leiden.
Maar nee hoor! Zo ver denken die intellectuelen niet. Om zover te kunnen denken moet je immers het vermogen bezitten om door te denken naar het gevolg van het gevolg van het gevolg en dat gaat hun petje te boven. Dat hebben ze niet geleerd op school.
Leren vooruit denken, jongens! Géén korte termijn-oplossingen die theoretisch voor 100% te verklaren zijn. Géén snelheidsbeperkingen die theoretisch de laagste CO-uitstoot geven.
Vérder denken is de boodschap! Want die 90 blijft geen 90, maar wordt langzaam maar zeker 0 op autowegen die niet breed genoeg zijn.
Verder leren kijken dan je intellectuele neus lang is! Leren van de vakman! Kijk naar de electrieker: waarom staat 12.000 en meer Volt op hoogspanningsleidingen, terwijl we maar 220 volt nodig hebben in huis? Pure verspilling?
Helemaal niet: 12.000 Volt loopt veel sneller! En daardoor mag de leiding een veel kleinere diameter hebben! Als ze maar een spanning (snelheid) van 220 volt hadden, zouden metersdikke kabels nodig zijn. Dààr mogen de verkeersbeleidsmakers wel eens over gaan nadenken.
Want met autowegen is het niet anders! Als ze een verkeer willen dat tegen 90 km/u kan blijven rijden, dan moeten ze eerst voor veel meer rijstroken zorgen.
Een der mooiste gedichten die Rudyard Kipling ooit schreef is If.Hierna volgt een heel treffende nederlandse vertaling ervan. Het origineel (Engels) vind je op verschillende websites (If intikken in Google).
Waarom juist dàt gedicht? Wel, ik pikte het op toen ik twaalf was, en sedertdien is het altijd zowat de rode draad in mijn leven geweest. Mijn eigen persoonlijke bijbel. En na al die jaren en alle ervaringen die ik op mijn pad vergaarde, moet ik toegeven: het klopt voor de volle honderd procent!
Maar veel mensen vinden het waardeloze poetische rommel en totaal onrealistisch. Als je leeft volgens dat gedicht zul je namelijk altijd de klappen opvangen denken ze. Het tegendeel is echter waar.
Daarom wil ik graag een woordje uitleg geven bij bepaalde gedeelten:
Als gij de haat aanvaardt dit zonder zelf te haten.
Uitleg der dwazen: Dus, we moeten die haat maar ongestraft over ons heen laten lopen? Vergeet het! En hun reactie op die haat zal nog grotere haat zijn, met een sneeuwbal- effect als gevolg. Na verloop van tijd bestaat hun leven nog enkel uit haat.
Wijze uitleg: Och arme dit soort mensen is lucht voor mij. Ik laat het niet aan mijn hart komen en leef vrolijk verder. Om kwaad te kunnen doen met haat of leugen zijn er namelijk twee componenten nodig: een hater (of leugenaar) en een slachtoffer.
Maar als één der partijen weigert het spelletje mee te spelen, er integendeel blijft bij glimlachen, heeft ook de andere partij er geen lol meer aan en dooft het vuurtje snel uit.
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest
Uitleg der dwazen: Ha neen he we gaan ons onmiddellijk eens op dezelfde manier gaan wreken zie! . Met zelfde resultaat als hierboven.
Wijze uitleg: Wie mijn woorden verdraait is ofwel een schurk, ofwel is hij te dom om te begrijpen wat ik bedoelde. En ja, hij kan zijn boodschap enkel kwijt aan simpelen van geest en daar sta ik boven. Ik wil me dan ook niet verlagen tot datzelfde niveau door er op in te gaan.
Eigenlijk loopt het gedicht wat gelijk aan bepaalde parabelen van Christus: als je op je linkerkaak wordt geslagen, biedt dan ook je rechter aan. Onzin? Helemaal niet! Door glimlachend je andere kaak aan te bieden wordt je tegenstander totaal ontwapend. Die reactie had hij niet verwacht, en is allerminst datgene wat hij met die kaakslag wilde uitlokken.
-o-o-o-o-o-o-
En hier dan het gedicht zelf:
Als
Als allen om u heen zich reeds verloren achten, En gij alleen de kop nog boven water houdt; Als gij van niemand meer vertrouwen moogt verwachten, En enkel op uzelf, als op een rotssteen bouwt. Als gij geduldig zijt, en spoed en nijd kunt laten, Als gij belogen wordt, en u niet liegend wreekt. Als gij bijwijlen droomt, maar droom niet laat regeren, Als gij gedachten hebt, maar ook de daad vereert.
Als gij de haat aanvaardt, dit zonder zelf te haten, U niet op wijsheid roemt, noch van uw deugden spreekt.
Als voor- en tegenspoed u beiden kunnen leren
Dat gij de juiste maat van s levens tol beheert.
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest.
Als gij uw schoon bezit in éne hand durft wegen,
En met een teerlingworp het noodlot zelf uitdaagt.
Verliest, maar u tot nieuw beginnen kunt bewegen,
En aan geen enkel mens van uw verlies gewaagt.
Als men het liefste in u koelbloedig komt vermoorden,
En gij met klaar gemoed van elke wond geneest.
Als gij zowel uw hart, uw zenuwen en pezen Die reeds bezweken zijn, tot nieuwe driften tart.
Als gij in t schor gewoel het lage in u kunt weren,
Aan s konings dis de bedelaar indachtig zijt,
En volhoudt tot het laatst, wanneer niets in uw wezen
Nog rechtstaat dan de wil, die koppig bijt: volhardt!
Als liefste vriend noch felste vijand u kan deren,
Als gij verlangen kunt, doch scheiden zonder spijt.
Als gij de vlugge ren tegen de tijd kunt lopen,
En winnen kunt wat broze menselijke loon,
Dan staat het paradijs der aarde voor u open,
En wat nog beter is, dan zijt ge een man, mijn zoon.
Het is nacht. Geen kat op de baan. Iemand rijdt op een viervaks hoofdweg, en ziet dat vóór hem op een 200-tal meter afstand het licht op rood overgaat aan een heel secondair zijweggetje. Zeg maar boerenwegel.
Hij laat zich uitbollen, blijft staan. Geen verkeer van links, geen verkeer van rechts. En toch zijn die lichten verkeersafhankelijk: worden enkel rood als er verkeer van de zijweg komt?!?
Hij wacht en blijft wachten. Het is 01 uur van de nacht en die kerel wil slapen. Bovendien, hij neemt die weg zowat dagelijks en weet dat die verkeerslichten slecht werken en heel dikwijls zonder enige reden op rood overgaan.
-Speel met iemands anders voeten, ik wil naar bed, denkt hij en na nog even goed naar alle kanten te hebben uitgekeken rijdt hij voorzichtig door.
-Flits! Zegt de flitspaal. Resultaat: 881 (Achthonderd een en tachtig!!!) euro boete en 10 dagen rijverbod.
De politiedienst waar hij uitleg wou verschaffen vond het eveneens schandalig. Een crimineel wordt niet zo erg gestraft zegden ze. Maar ja zij konden er niets aan doen. Natuurlijk niet! De politie moet doen wat het parlement haar oplegt en kan geen kant uit. Alles is geautomatiseerd en niets is nog menselijk. Zélfs de torenhoge boete niet.
En dat parlement? Dat blijft buiten schot. Want zij zijn het niet hoor! Het is de politie! Weer een typisch voorbeeld van mijn naam is haas en ik weet nergens van. Natuurlijk weten ze nergens van, want ze beseffen niet eens de draagwijdte van hun kompleet geschifte beslissingen!!!
En toch onze democratie heeft een eeuw lang goed werk geleverd in het verkeer! Waarom nu plots niet meer? Heel eenvoudig: van een minister van verkeerswezen, of een parlementair, kun je niet verwachten dat hij een verkeers-expert is. Hij is aangewezen op zijn achterban van ambtenaren.
En dat werkte goed zo lang die ambtenaren praktijk-mensen waren. Helaas, die tijd is voorbij. Nu zijn het hoog geschoolden die totaal geen voeling meer hebben met de realiteit noch met de maatschappij. Maar het parlement blijft er gemakshalve blindelings op vertrouwen
Er was een tijd dat Politie en Rijkswacht alles manueel deden. Wilden ze hardrijders beboeten? Dan moesten ze die met de moto achtervolgen, vaststellen hoe snel ze reden, en ondertussen zagen ze ook de omstandigheden.
Uiteindelijk werd de overtreder tot staan gebracht en had de mogelijkheid de overtreding al dan niet ter plaatse te betwisten tegenover iemand die hem met kennis van zaken een hele tijd had gevolgd. Als die mensen beboet werden, was het dan ook verdiend en dat wisten ze heel goed.
Idem met verkeerslichten.
Nu echter nemen domme automaten dat werk over. Omstandigheden? Nooit van gehoord! De chip vanbinnen zegt: door rood en dat is het dan. Méér hoeft ie niet te weten.
Ik heb voor dit alles maar één woord: verheerlijkte onkunde. Ze weten het niet, kunnen het niet, hebben geen ervaring, en dat wordt dan maar gecompenseerd met een domme automaat.
Moest de persoon uit mijn verhaal beboet worden? Eigenlijk wel rood is rood. Geen excuus. Maar had er een bevoegd persoon in plaats van een automaat gestaan, dan had die, de omstandigheden in acht genomen, toch een tien keer lagere boete opgelegd àls hij die grove misdaad al de moeite waard had gevonden om een boete uit te schrijven.
Realistischer nog is dat, àls daar een politieman had staan toekijken, hij zelf teken had gedaan door te rijden in plaats van daar dom te staan wachten op niets!
Wat ik dan weer niet begrijp: In België komt men op straat voor duizend en één ver van je bed toestanden voor betere en duurdere hotels voor asielzoekers... voor betere omstandigheden voor allochtonen voor honger aan de andere kant van de wereld. Elke reden is goed genoeg voor betogingen. Alle aandacht wordt dààr naar afgeleid.
Maar voor wat zich ondertussen aan de voordeur afspeelt daar heeft blijkbaar niemand oog naar.
Wanneer eens een betoging om een einde te maken aan dit verkeerswanbeleid?
Nieuws 29/10/10: binnen enkele jaren staan ons onoverkomelijke moeilijkheden te wachten! De babyboomers gaan in pensioen, waardoor ontelbare banen vrijkomen en niet zullen kunnen ingevuld worden!
En dan werd een verlichte geest geïntervieuwd, die zonder blozen verklaarde dat er maar één ding op zit: 50 plussers terug aan de slag krijgen.
Nu verwachtte ik nog een verklaring over hoe het dan komt dat er zovele jonge werklozen in het land zijn. Maar die verklaring kwam er niet. Kon er ook niet komen! Want een dergelijke verklaring zou onverklaarbaar zijn en elke logica tarten. En logica is nu juist niet de sterkste kant van verlichte geesten.
Ik zelf kan het wél uitleggen. Door ondervinding in mijn omgeving. Om een jonge, autochtone werkloze aan het werk te krijgen zijn ontelbare formulieren vereist. Moeten vele bladzijden tekst een verslag geven over het waarom de werkloze werkloos is, waarom hij wil werken, of hij uiteraard wel wil werken of zijn werk enige verrijking van de maatschappij tot gevolg kan hebben waarom hij niet liever in zijn bed blijft Je kunt het niet zo onzinnig bedenken, of ze màken het.
Kortom, er zijn tientallen ambtenaren nodig die elk tientallen bladzijden straf moeten schrijven om één autochtone werkloze aan werk te helpen.
Ook de werkgever zowel als de werknemer moeten zich door een papierberg heen graven om ook maar een kruiwagen van A naar B te mogen verplaatsen.
Wat ik nu weer niét weet, en niemand me ook zal vertellen, is: hoe geraakt een analfabetische allochtoon dan aan een job? Moet hij ook in zijn eentje die hele strafprocedure doorlopen? Of staan er nu weer tien ambtenaren en tolken klaar om dat karweitje even vlug te klaren voor hem?
Wil vadertje staat misschien niet dat een jonge vlaming nog aan een job geraakt?
Wat hebben we vandaag geleerd in het nieuws? Heel simpel:
Mensen, bereid jullie voor! Het is niét onze schuld, maar in de nabije toekomst mogen jullie nog een legertje migranten verwachten voor die niet in te vullen jobs. Er gaan immers te veel mensen in pensioen.
En morgen gaat het dan weer van: Er zijn teveel werklozen in het land. Begrijpe wie kan, maar ik begrijp het helemààl niet meer.
Nochtans, als die verlichte geesten even een beetje wiskunde hadden gestudeerd dan hadden ze geweten:
- Veel oudjes gaan er uit = een tekort gecreëerd. - Veel jongeren vinden geen job = een teveel gecreëerd.
Tja hoe los je dàt nu op hé, als het niet op de gemakkelijke manier mag?
Ik heb ooit geleerd dat 1 min 1 gelijk is aan 0. Maar ach ik zal dat verkeerd hebben begrepen zeker?
Nochtans met die appeltjes van juffrouw Willems in het eerste kleuterklasje leek dat toch te kloppen hoor! Of heeft ze ons bedrogen met een goocheltruc?
Maar ik weet het wel hoor: mijn redenering is veel te simpel! Boerenwijsheid. En dat mag niet meer. Als je geen tekst van 2000 blz kunt maken om je gelijk te bewijzen, dan kàn het toch niet kloppen hé?
Van kindsbeen af was ik geïnteresseerd in techniek en autos. Als iemand me een opwindbaar autootje gaf (wat zelden gebeurde) rustte ik niet alvorens ik het helemaal had opengepeuterd en begrepen waardoor het vooruit reed. En ik kreeg het voorwaar telkens weer ongeschonden dicht.
Ik had, op de lagere school, totaal geen ambitie voor hogere studies, hoewel ik steeds weer bij de twee à drie besten van de klas hoorde. Praktische dingen boeiden me echter veel meer dan droge theorie en ik voelde niks voor een nine to five bureaujob.
Mijn vriendjes, zélfs diegenen die amper meekonden met de nog simpele leerstof, droomden er zowat allemaal van om op zijn minst directeur van iets te worden. En ik dacht bij mezelf: Als iedereen directeur wil worden, waar moet die directeur dan directeur van zijn? Van andere directeurs?
Neen. Zo kon het dus niet werken. Geef mij dan maar iets waar ik handig in ben en een bijdrage aan de maatschappij kan leveren.
Na het lager middelbaar onderwijs stapte ik dan ook met een zucht van verlichting over naar het technisch onderwijs.
Helaas! De grootste vergissing van mijn leven!
De R.M.S. (Rijksmiddelbare school in die tijd) waar ik van kwam, was voor die tijd erg vooruitstrevend en had mixte klassen. Ik zat daar dus met meisjes en jongens samen in de klas!
ZONDIG vond de (schijn-)heilige kerk. BEST LEUK vond ik.
Maar de enige technische school in de omgeving was een oerdegelijke Katholieke school, die zéker geen mixte klassen zou toestaan! Wat mij betreft, geen probleem. Er zal wel weinig verschil zijn zeker?
Wàt een misrekening!
Ik was er namelijk al veroordeeld vóór mijn eerste schooldag: Wat komt die hier doen? Die komt immers uit een regelrechte harem!!!
Ja, zó ging het er aan toe in de fifties! De eerste schooldag stond ook volledig in het teken van de kerk. Allemaal in groep naar de mis. Om het luidst kelen van Hosanna in den hoge Dan de biechtstoel in Jongens, àlle registers werden opengetrokken. En ik stond er bij en keek ernaar in opperste verbazing. Het woord meisjes werd niet eens geduld, als zijnde een synoniem van zonde!
Erger nog: om te tram naar huis te halen moesten we op de speelplaats zowat een half uur wachten tot 5 minuten vóór het vertrekuur, en dan rennen om hem te halen. Enkel en alleen omdat we onderweg niet met meisjes zouden praten!!!
Ik trok ook grote ogen op de speelplaats: één grote arena vol vechtende, ruziënde en gooiende kinderen, daar waar wij in mijn vorige school rustig in groepjes stonden te praten! Dàt, een technisch instituut? Dàt, het resultaat van een kerkelijke opvoeding?
Ik hield dat één jaar uit. Wat ik nog over had aan geloof in de kerk was in dit jaar totaal kapotgemaakt. Voor mij hoefde het niet meer. Ik wou liever gewoon werken als bijdrage aan de maatschappij die me te eten gaf.
En ja, zonder problemen vond ik handwerk, voelde me daar heel goed in, en dacht er pas na mijn legerdienst aan dat ik toch tot meer in staat was. En gelukkig, ik vond wat ik zocht en gaf me weer voor de volle 100% aan mijn nieuwe ambitie.
Ook had ik het geluk dat ik niet echt een strever ben. Zéker niet in professionele zaken. Ik klim wel graag omhoog naar een hoogte waar ik nog altijd goed houvast heb en weet wat ik doe. Maar beslist niet hoger!
Ik zag er echter veel die, hoewel ze minder konden of wisten dan ik, met veel ellebogenwerk hoger waren geraakt. Daar kon ik enkel maar medelijden mee hebben. Werkvreugde kenden ze namelijk niet meer. Die verdronk in frustraties, onkunde, onzekerheid en schromelijke fouten.
De moraal hiervan:
Een mens moet over de nodige zelfkennis beschikken. Moet weten waartoe hij wél of niet in staat is, en halt houden nét een trede lager dan wat zijn maximum is. Dàn leef je gelukkig en heb je meer met minder.
Was 7 jaar oud en kreeg van mijn meter een mondharmonica cadeau! En al was het maar een tweedehands (of tweedemonds) ding waar haar eigen zonen zich al op hadden kapot geblazen, ik was er dolgelukkig mee.
En de volgende weken zal je Willy niet meer je hoorde hem alleen nog. Blazend, zuigend, en zoekend tot het ding al zijn geheimen moest prijsgeven.
En ja hoor, korte tijd nadien kwam daar het eerste melodietje uit! Het was de toenmalige hit: Aan het strand stil en verlaten.
Algemene verbazing in mijn omgeving. Niemand had gedacht dat ik daar verder zou mee raken dan wat onduidelijk geblaas.
En vanaf die dag kon ik niet meer leven zonder een of ander instrument binnen handbereik. Helaas moest het duren tot mijn 17 jaar, toen ik zélf wat geld had gespaard, alvorens ik zelf een tweedehands instrument (accordeon) kon kopen. Gelukkig had mijn meter er ondertussen een gewoonte van gemaakt de afgedankte harmonicas van haar zonen telkens op nieuwjaar cadeau te doen aan mij.
****************************** Op de foto: ikzelf, staande, en een goede vriend, zittende Bij het begin van de golden sixties.
******************************
Maar goed, na mijn eerste accordeon te hebben gekocht nam ik me heilig voor om eindelijk muziek te gaan leren. Het is er nooit van gekomen.
Ten eerste waren muziekleraren, tenminste in dié tijd en dié plaats, wat excentrieke figuren die hun kunst eigenlijk liever voor zichzelf hielden en dus ook maar heel weinig energie in het doorgeven van die kunst staken.
Ten tweede vond mijn vader dit maar belachelijk tijdverlies.
En dan eist het leven zijn tol: je huwt, krijgt kinderen, krijgt andere prioriteiten en vooral problemen. En muziek maken blijft je wel bekoren, maar je hebt amper een klein beetje tijd om even gitaar te leren spelen andere dingen uit te proberen maar allemaal in je eentje. Serieus muziek leren komt er niet van.
Pas als de kinderen de deur uit zijn heb je weer tijd voor jezelf, en weet je het eindelijk waar te maken muziek te leren lezen en (dit keer perfect) naspelen. Al moest dat dan wel weer door zelfstudie.
Ondertussen, ouder wordend, word je ook financieel minder afhankelijk en kun je een volwaardig keyboard kopen waar je alle kanten mee uit kunt.
Ondertussen stel je ook vast dat de computertechnologie ook op dit gebied niet heeft stilgestaan en dat, als je over de nodige programmas beschikt, de mogelijkheden om zelf te musiceren in studiokwaliteit eigenlijk onbeperkt zijn geworden.
En ja, music was my first love, en zal ook mijn laatste zijn. Maar er zijn helaas ook consequenties! Zo kan ik bijvoorbeeld nog moeilijk genieten van de nochtans perfecte muziek op radio en CDs. Als je eenmaal het plezier dat zelf musiceren je verschaft hebt leren kennen dan gaat passief luisteren je al heel gauw vervelen!
Ooit werd me gevraagd deel uit te maken van een nieuwe werkgroep bij een bepaalde overheidsinstantie over verkeer te Brussel.
Enthousiast ging ik, ondanks mijn vele andere bezigheden, op de uitnodiging in. Om de twee maand een dagje werkgroep te Brussel. Positief kunnen meewerken aan verbeteringen in het verkeer op nationaal niveau. Een droom werd werkelijkheid.
De leden bleken ook allemaal mensen te zijn die actief werkzaam waren in de verkeerswereld. Kon niet beter!
Eerste vergadering: kennismaking, doelstellingen, enzovoort. Al gauw ook kwamen meningen, ideeën en ervaringen los. Gewoon zijnde aan mijn eigen tempo bij mijn eigen overheid, vond ik al onmiddellijk dat die werkgroep op korte tijd het verschil wel zou kunnen uitmaken.
Veertien dagen later ontving ik op mijn bureau het verslag van die vergadering, met de vraag om zo nodig wijzigingen aan te brengen. Tot mijn genoegen stelde ik vast dat de secretaris-voorzitter er zijn werk had van gemaakt en dat letterlijk alles wat we gezegd hadden, op papier stond. Mooi zo.
Volgende vergadering:
Secretaris: En wat vinden jullie van mijn tekst? Ik stelde al onmiddellijk vast dat het woordje tekst met een zekere verheerlijkende wellust werd uitgesproken en een onbehaaglijk gevoel begon zich in me te nestelen.
Jan zei: Heel goed, maar die komma in alinea x: zou je die niet vervangen door een punt?
Piet zei: O ja, en terwijl je bezig bent, kan het woordje x niet veranderd worden in y?
De secretaris noteerde ijverig en heel dankbaar die opmerkingen. Anderen, halvelings gehersenspoeld en aangespoord door deze manier van werken, gaven ook hier en daar commentaar op de tekst, en ik zag het al heel snel escaleren tot een taalles in plaats van een praktische werkgroep. Aan verkeer werd niet veel meer gedacht. Enkel nog aan tekst.
En een bang vermoeden rees in me op: veel van die anderen hadden waarschijnlijk weinig positieve inbreng te leveren aan het tema verkeer. Dat konden ze voortreffelijk camoufleren met hun inbreng in de tekst!!!
Veertien dagen later lag het verslag opnieuw op mijn bureau. Identiek diezelfde tekst, met minutieus alle gevraagde wijzigingkjes er in verwerkt.
Om een lang verhaal kort te maken: na een jaar bleef datzelfde verslag, dat al lang bij het Ministerie van Verkeerswezen had moeten liggen, koppig terugkomen op mijn bureau met weer een paar wijzingkjes. Het moest immers perfect zijn! Het was immers een tekst!!!
Toen gaf ik er de brui aan. Wat mij betreft konden ze de boom in met hun heilige teksten en hun hele werkgroep. Daar wilde ik niet langer mijn kostbare tijd aan verspillen. Aan zo een tekst schreef ik vijf minuten en lag het binnen de week bij het verantwoordelijk Ministerie.
Is dàt de manier waarop in Brussel wordt gewerkt? Blijkbaar wél, en het lijkt er niet op te verbeteren.
Want ik spreek over een periode waarin het papier nog niet écht de enige zaligmakende manier was om problemen op te lossen.
Over een periode waarin je nog naar de praktijk keek en in vijf minuten tijd met kennis van zaken wist wat er moest veranderen.
Over een periode waarin je niét honderd en een (niet werkende) formules moest kennen om tot een verantwoorde oplossing te komen.
Over een periode dat het verplaatsen van een verkeersteken nog niet moest worden voorafgegaan door een diepzinnige verkeersstudie vol theoretische onzin, en liefst 200 paginas lang.
Over een periode dat alles nog goed liep, dank zij het ontbreken van theoretische formules en ellenlange teksten. Teksten zó lang en ingewikkeld, dat geen kat ze wil of kan lezen. Waartoe dienen ze dan?
Is die werkgroep verwaterd? Bestaat hij nog? Of gaven de andere leden er ook de brui aan? Ik zou het niet weten. Het was in elk geval een gemiste kans, want enkele jaren later zag die hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht en was het helemààl gedaan met de verkeerspraktijk. Alleen nog cijfers, punten en kommas en natuurlijk: flitspalen en statistieken.
Droevig! Als een loodgieter (=vakman) ondervindt dat de waterleiding te klein is om een bepaald waterverbruikend bedrijf te bevoorraden, dan legt hij een grotere aan of verhoogt de druk(snelheid).
Als een verkeersdeskundige (=intellectueel) ziet dat een autoweg het niet meer kan bolwerken dan verlaagt hij de druk(snelheid). En dénkt er niet eens aan hem breder te maken.
Wie van beiden heeft gelijk? De vakman of de intellectueel?
Tja ze komen er momenteel niet meer uit in de regering er zal wel ergens een komma teveel staan in hun tekst zeker? Remedie: raadpleeg een vakman in plaats van een intellectueel.
Flip de flitspaal. Er was eens, in een heel groot bos, een boze flitspaal. Hij vond zichzelf heel belangrijk en heel nuttig voor de mensheid. En hij was zijn makers heel dankbaar dat ze hem op een plaats hadden gezet waar veel te flitsen viel:
Een lange recht weg die dwars door het eenzame bos liep. Een lange rechte weg waarop de stouten soms wel tot 120 km per uur durfden te rijden! Wàt een grove onbeschaamdheid!
Er stonden immers bordjes die aan elk die het horen wilde vertelden dat je daar maar 70 mocht rijden! Waarom? Joost mag het weten. Iemand kreeg daar zeker een kick van?
En natuurlijk, de luisteraars bleken daar geen oor naar te hebben. Er was namelijk geen gevaar, en ze wilden toch minstens tijdig op hun werk verschijnen.
En dàt was nu precies waar de dankbare taak van Flip de flitspaal moest beginnen: wie niet horen wil moet voelen.
-o-o-o-o-o-o-o-
En zo kwam het dat op een stralende zomermorgen kabouter Werknemer netjes tegen 70km per uur ons Flipje naderde. En, héél toevallig reed, even vóór Kabouter Werknemer, kabouter Slak tegen 50 km/u. Hij kon hem niet veilig voorbij wegens de vele tegenliggers.
Maar gelukkig kende kabouter Werknemer het verkeersreglement heel goed, reed graag veilig, en wist dat je een inhaalmanoeuvre altijd in zo kort mogelijke tijd moet uitvoeren om het gevaar voor tegenliggers te beperken. Maar dat was nu juist wat Flip de flitspaal helemaal niét wist!!! Niemand had hem dit verteld. En zéker kabouter Verlichte Geest niet die hem had uitgevonden. Wist dat zelf waarschijnlijk ook niet eens.
Maar zélfs als Flip dit had geweten, dan nog waren zijn hersens er niet op geprogrammeerd om te kijken waaróm iemand sneller reed. Hij kon alleen maar op snelheid reageren. Niét op toestanden. En van anticiperen op mogelijks gevaarlijke toestanden had hij van zijn leven niet gehoord.
-o-o-o-o-o-o-o-
En zo kwam het ook dat, toen er plots een opening van 1 km kwam in de file tegenliggers, kabouter Werknemer zijn kans schoon zag en vond dat hij, het verkeersreglement indachtig, het recht en de plicht had het gaspedaal in te trappen om kabouter Slak in korte tijd voorbij te rijden. Aldus anticiperend op een hardhandig treffen met kabouter Tegenligger.
En flits! Daar werd Flip de Flitspaal wakker: 90 km/u? Jij bent mijn man, kabouter Werknemer! Make my day!
En ja hoor, een paar weken later viel een fikse boete in het paddenstoelen-huisje van kabouter Werknemer! Hij mocht zijn hele maandloon afgeven aan kabouter Staat.
Een sprookje?
Of een horrorverhaal?
Weetnie
Ik heb het in elk geval in een sprookjesvorm gepresenteerd voor het geval een van die verlichte geesten van het nieuw verkeersbeleid het ooit onder ogen mocht krijgen.
Want misschien héél misschien valt voor hem dàt soort kleuter-verhaaltjes nog nét te begrijpen.
Tenminste, als ze in die hogeschool ook het verkeersreglement grondig doorgelicht krijgen. Maar naar wat ik ooit met die mensen heb mogen meemaken vrees ik dat dit niét het geval is. Spijtig want het verkeersreglement werd gemaakt in een tijd dat mensen nog hersenen hadden.
Wat een mooi werkwoord en wat een mooie betekenis. Letterlijk: de relativiteit van alles om je heen inzien.
De diepere betekenis is bijna synoniem aan Carpe Diem: Pluk de dag. Leef jouw leven in vrijheid en gun een ander ook die vrijheid.
Een ware levenskunst maar helaas een kunst die aan het verdwijnen is.
Wie niet kan relativeren kan onmogelijk gelukkig leven! Want dan ga je je bemoeien met alles en nog wat waar je niet eens last van hebt of zou mogen hebben, sta je altijd op scherp, maak je je leven nodeloos ingewikkeld, blijf je maar kankeren en ga je daar zelfs vroeg of laat aan dood.
Op die manier creëer je een onleefbare wereld voor jezelf en alle anderen door bemoeienissen in zaken die je veel beter aan deskundigen overlaat.
Als ik, anno 2010, om me heen kijk, zie ik massas mensen die letterlijk met een loupe op zoek gaan naar het geringste stofje in andermans oog, maar blind blijven voor de balk in eigen oog. Dat soort mensen had je vroeger niet. Waar voor de duivel komen die plots vandaan? Van een andere planeet?
Ze zijn pas gelukkig als ze dan zon stofje ontdekken (buurman rijdt bvb met een 4X4 volumewagen: O wee! benzineverspilling!)
En nog gelukkiger zijn ze als ze daar bij de overheid kunnen over janken en zelfs gehoor krijgen. En ja ze krijgen een heus mentaal orgasme als dan op een avond in het nieuws wordt medegedeeld dat de regering er over denkt dit soort wagens te verbieden of heel hoog te belasten!
Een paar jaar geleden was dit inderdaad kantje boord bijna het geval. Gelukkig is het nooit verder dan een voorstel geraakt (waarschijnlijk omdat veel parlementairen ook met zon wagen rijden)! Maar het laat nogmaals zien dat mensen elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen als dit licht sterker blijkt te zijn dan het hunne.
En dan denk ik bij mezelf: Als Hitler nú zijn wereldoorlog had kunnen starten zou de gestapo op rozen hebben gezeten, want iedereen zou iedereen verraden en daar nog oneindig veel plezier aan beleven ook.
- Meneer de polies, de hond van mijn buurman Jan blaft!
- Meneer de rechter, de kinderen van Piet spelen in mijn straat!
- Meneer de milieu-ambtenaar, de duiven van Pol poepen op mijn voetpad
Kortom, verraad is van een schandelijk misdrijf verheerlijkt tot een gezellige gewoonte!
Bij de politie regent het klachten over futiliteiten waar mensen vroeger geen tijd voor hadden. Niet eens opmerkten! Papiertje achtergelaten op de stoep beetje vogelpoep spelende kinderen het kàn blijkbaar allemaal niet meer voor mensen die zich doodvervelen in hun eigen innerlijke leegte.
Juist dààr zit het hem: innerlijke leegte! Om medelijden mee te hebben. Maar niemand van daarbuiten kan ze helpen. Alleen zijzelf kunnen zich zover brengen dat die leegte op een positieve manier opgevuld geraakt. Dit wil zeggen: niét door zich met andermans leven te bemoeien, maar door naar de oorzaak van hun eigen leegheid te zoeken. Misschien vinden ze dan wel een meer efficiente manier om er zin aan te geven dan verradertje te spelen.
Met andere woorden: moest de mensheid zich wat meer bezig houden met dat vergeten werkwoord relativeren, zouden we met zijn allen in een veel betere wereld leven.
Niet kunnen relativeren is ook een beetje synoniem voor niets kunnen verdragen, en dat zie je in alle lagen van de maatschappij. De openbare besturen kunnen de kinderlijke klachten niet meer bijhouden.
Een van die steeds terugkomende klachten is bevoorbeeld ook: MIJN straat moet superveilig zijn. In MIJN straat mag enkel plaatselijk verkeer rijden, of beter nog: enkel IK. Want IK heb kinderen, en die zullen vroeg of laat in MIJN straat overreden worden met al dat verkeer.
Die kinderen laten wennen aan de realiteit van het tegenwoordig verkeer is blijkbaar een brug te ver
Aan zulke mensen zou je als ambtenaar eigenlijk willen antwoorden: O ja? En door hoeveel straten van andere mensen rij JIJZELF dan wel naar je werk of om boodschappen? Ben JIJ dan bereid een half uur om te rijden naar de bakker omdat iedereen vindt dat je niet door ZIJN straat mag rijden?
Maar dat màg je niet zeggen! Want dan regent het boze brieven aan je bestuur en zou je zelfs je job kunnen verliezen!
En weiger je beleefd om domweg mee te werken aan dergelijke onzin, dan lopen die lui meteen door naar de politici en krijgen het voorwaar voor mekaar om een bord uitgezonderd plaatselijk verkeer voor hun deur geplant te krijgen! Of een bord Max. 30km/u, of een verkeersdrempel Je kunt het zo gek niet bedenken.
Resultaat:
1. Overbeschermde kinderen, die vroeg of laat toch in het verkeer moeten terechtkomen, en daar dan de eerste slachtoffers zijn wegens totaal niet voorbereid.
2. Steeds hogere kosten aan overbodige verkeerstekens.
3. Steeds grotere overlast voor de anderen in het verkeer.
En eigenlijk geen enkel nuttig doel bereikt. Alleen maar het ego van de janker opgepept.
En op dié wijze zijn we tenslotte geraakt waar we nu zijn: fileleed waar je niet meer vooruit raakt, hoge boetes waar je dat uitzonderlijk wél eens kunt.
Dàt is wat mensen veroorzaken als ze niet meer kunnen relativeren.
Dàt is wat de overheid veroorzaakt door naar duizend verschillende egoistische meningen te luisteren in plaats van aan één algemeen belang te denken.
Hoewel ikzelf zowat mijn hele leven actief aan het verkeer heb gewijd, heb ik sinds een paar jaar geen auto meer. Wil er ook geen meer. Ik weiger gewoon om nog afschrijving, accijnzen, taksen en verzekering te betalen om deel te nemen aan wat nog voor verkeer moet doorgaan. Ik houd het voor bekeken en heb medelijden met alle mensen die hun auto nodig hebben voor hun werk of omdat ze afgelegen wonen.
Vooral dan met die laatste categorie. Die mensen hebben er ooit, in betere tijden voor gekozen om rustig en afgelegen te gaan wonen. Hadden er geen flauw benul van dat een nieuwe categorie intellectuelen het autogebruik tot een hel zou maken en tot een nieuw jachtgebied.
De realiteit van de asfalt werd vervangen door theorieën en formules op papier. En als die formules niet kloppen, dan hebben we nog altijd de statistieken om te bewijzen dat het wél klopt! (Lof der dwaasheid).
Op een ander blog, dat me heel erg betrouwbaar voorkomt, kon ik lezen over de funeste invloed van allochtonen op ons leerprogramma. Daar kan ik niet echt over oordelen, maar logisch denkend neem ik het zondermeer aan, vermits het precies dezelfde politiek is die de regering volgt in het verkeer:
9990 chauffeurs rijden verantwoordelijk. 10 chauffeurs kunnen of willen dat niet.
Wat doen we daarmee? Logisch denkend: die 10 er uithalen, want of die nu tegen 50km/u of 150km/u rijden: ze kunnen het niet, zullen het nooit kunnen maar beseffen dat niet, en of ze nu tegen 50 of 150km/u mogen rijden, brokken zullen ze altijd maken. Is het niet door snelheid, dan juist door traagheid!
Maar neen hoor! Logisch denken? In de regering? Kom nou Integendeel: die goede 9990 moeten zich aanpassen aan onzinnige regels die bedoeld zijn om die 10 brokkenmakers ook een kans te geven mobiel te blijven wat uiteraard toch niet lukt! Autorijden is immers een gave die niet iedereen blijkt machtig te zijn. Maar omdat we de auto nu eenmaal nodig hebben voor werk of ontspanning, denkt iedereen van wél! En dat is schromelijk overdreven.
In het migrantenbeleid blijkt (bedankt voor de info Lieve) hetzelfde te zijn gebeurd: omdat Moslimpjes vooral aandachtig luisteren naar Islamlessen en geen boodschap hebben aan de moeilijke leerstof van een cultuur die enkele eeuwen verder gevorderd is, wordt dezelfde tactiek gevolgd:
Niét proberen die allochtonen naar eenzelfde niveau te brengen, maar wél de leerstof ook voor het eigen volk naar een lager niveau te brengen, zodat ook die arme migrantjes meekunnen. Desnoods naar en middeleeuws niveau?
Waarschijnlijk zijn de studenten daar wel heel blij mee! Niemand vindt zwaar studeren nu eenmaal een plezierige bezigheid.
Maar in hoeverre zal dit alles onze toekomstige technologie beïnvloeden? Als dat systeem immers steeds verder wordt doorgetrokken moeten we dan nog wel leren over geavanceerde technieken, of zullen we maar meteen terugkeren naar de hoge technologie van paard en kar? Hoe voeder je een paard? Of een kameel? Met hoeveel zweepslagen krijg je een kameel zo ver dat hij je graanmolen aandrijft?
Erg verontrustend toekomstbeeld? Jawel maar het is realiteit aan het worden als doorgewerkt wordt op de manier waarop we bezig zijn.
Moeten we dan maar allemaal racistisch worden? Helemaal niet! Gewoon realistisch blijven en logisch denken:
- Als een ontwikkelde cultuur in contact komt met een door extreem godsdienstbeleid achtergebleven cultuur, zijn er twee mogelijkheden: de achtergebleven cultuur omhoogtrekken (zonder daarom aan hun godsdienst te raken), of de hogere beschaving omlaaghalen.
- Als bepaalde personen bewijzen dat ze met geen mogelijkheid aan het stuur van een auto kunnen zitten zonder brokken te maken, moeten we dan het hele verkeerssysteem aanpassen aan die brokkenmakers en de hele economie lamleggen? Of halen we die brokkenmakers er uit?
Ik trek geen conclusies. Die laat ik aan de lezer over.
De inkt van mijn vorige column was nog niet droog of daar had je het al in Het Nieuws van vanavond: Chauffeurs van De Lijn 941 keer geflitst in 2009!!!
We hebben het hier dan wél over beroepsmensen die consequent op uur en minuut rijden, zelden in ongevallen betrokken raken, gelet op het aantal kilometer dat ze per jaar afleggen, en het zéker niet gaan wagen dronken achter het stuur te gaan zitten. Laat staan waaghalzerij uit te halen met hun bussen.
En toch worden die mensen regelmatig geflitst? Een lijnbus? Gevaarlijke of gekke toeren uithalen? Nooit gezien!!! Wel integendeel.
Hopelijk hebben ook de verkeersbeleidsmakers naar het nieuws geluisterd en er de juiste conclusies uit getrokken:
- Als dié mensen al zoveel worden geflitst, moeten we dan besluiten dat de opleiding bij De Lijn niet deugt, of bekennen we dat het systeem niet deugt?
Van een eerlijke democratie wordt verwacht dat ze haar burgers beschermt tegen allerlei ongedierte: misdadigers, gevaarlijke gekken, dieven en roekeloze brokkenmakers in het verkeer!
Is dat doel bereikt met 941 boetes voor De Lijn?
Neen. Het bewijst alleen dat meestal onschuldige mensen de pineut zijn van een uit de hand lopend verkeersbeleid!
Verder commentaar is me hier dan ook de moeite niet waard. Ik kan enkel hopen dat de beleidsmakers de juiste conclusies trekken.
Dat het de laatste decennia grondig spaak loopt met het verkeer, dat ondervindt dagdagelijks zowat elke automobilist. En toch zien de beleidmakers er een reden in om hoera te roepen: minder ongevallen!!!
Toen de eerste verlichte geesten in de jaren 90 met hun traagheidspolitiek op de pinnen kwamen, leken de ongevallencijfers even te dalen. Natuurlijk! Als je niet meer vooruit geraakt kun je ook geen ongeval veroorzaken.
Neem van alle comfortabele drie- of viervakswegen een paar rijstroken weg doe het moeizame wegenwerk van je voorgangers teniet, draai de klok dertig jaar terug en creëer opnieuw eenvakswegen!
Plant het land vol verkeersdrempels, wegversmallingen en andere valstrikken. Het resultaat kan niet anders zijn dan files en opstoppingen maar ook trager verkeer! Opdracht geslaagd? Ja. Maar ten koste van wat?
Inderdaad aanvankelijk daalde het ongevallencijfer. Niet moeilijk te begrijpen: gooi meteen alle wegen dicht, plant er bloempjes, maak dat de auto de deur niet meer uit kan, en het ongevallencijfer wordt 0!!! Daar moet je nu écht geen genie voor zijn.
Maar wat doen we dan met onze economie? Is die nog leefbaar als we de tijd terugdraaien naar de tijden van paard en kar?
Om de zoveel miljoen mondjes te eten te geven moet de industrie op topsnelheid draaien en dus ook op een efficiënte manier bevoorraad worden, en niét met paard en kar. Want een ketting is maar zo sterk als zijn zwakste schakel, en dat is momenteel ontegensprekelijk het verkeer.
Snel verkeer gevaarlijk? Ja! Snelle productie ook (arbeidsongevallen)! Treinen, schepen en vliegtuigen ook. Wat snel loopt kàn ooit mis lopen. En slachtoffers door snelheid zullen er ook altijd vallen, zo lang we niet terug alles te voet doen en alles manueel, op de natuurlijke wijze, produceren!
Daar is de mens eigenlijk voor gemaakt, en als we ons aan dit basisprincipe houden, zullen er ook geen ongevallen gebeuren. We zullen alleen maar allemaal sterven van de honger. Maar niét door ongevallen hoor. O nee!
Maar we willen nu eenmaal niet sterven van de honger. We willen dat de warenhuizen volgestouwd liggen met voedsel. Wel, dan moeten we ook bereid zijn de consequenties van dit alles erbij te nemen, en aanvaarden dat ongevallen kunnen gebeuren.
Risicoloos verkeer creëren is een onmogelijke opdracht in ons huidig systeem. Risico beperken kan wél, en moet. Maar zéker niet door een goede doorstroming van het verkeer drastisch te beperken. Regelmatige brokkenmakers levenslang rijverbod geven zou al een stap in de goede richting zijn. Dat zou zowel helend (brokkenmaker er uit) als voorkomend werken: wie gaat er nu moedwillig zijn rijbewijs definitief op het spel zetten?
En nu zijn we er weer: het zijn de brokkenmakers, die de ongevallencijfers de hoogte ingejaagd hebben. Als die mensen er tijdig waren uitgehaald, zouden al die draconische snelheidsbeperkingen niet nodig zijn geweest. Trouwens, op dié mensen hebben die maatregelen toch geen enkel effect.
En heus: die brokkenmakers vertegenwoordigen toch ook weer maar een heel klein percentage van de mobiele mensheid. De meesten onder ons zijn verstandig genoeg om zo veilig en alert mogelijk te rijden. Slechts een heel klein gedeelte zal het nooit leren. Dàt gedeelte moet er uit.
Maar de goeden laten boeten voor de slechten lijkt me niet echt de juiste manier om veilig verkeer te creëren.
Trouwens: is het verkeer wel veiliger geworden? Op een lange, goed overzichtelijke weg met beperking tot 70km (en zo zijn er veel) valt zowat iedereen bijna in slaap. Je kunt er niet onderuit: de verveling slaat toe. Je bent niet meer alert. Je kijkt meer naar de snelheidsmeter (flitsangst) dan naar de baan. Je ogen vallen bijna dicht. En dan loopt er een kind over de baan.
Het gevolg laat zich raden: vóór je goed en wel wakker bent is het kind al overreden.
Wie tegen een aannemelijk hoge snelheid rijdt is alert, en zal veel minder reactietijd nodig hebben om te remmen.
Ook, en vooral, de enorm hoge pakkans doet geen goed aan de veiligheid! 120km/u op een autoweg kun je ergens nog wel redelijk noemen, mààr door de hoge pakkans durft niemand sneller, en soms is dat, voor de veiligheid, juist nodig!
Stel: iemand rijdt 119km/u. Een ander wil hem voorbij, maar durft niet sneller dan 120! Wel, die vent hangt dan kilometers lang links achter de eerste, en min of meer in een dode hoek!
Eerste mogelijkheid: veel kans dat de eerste het niet ziet, plots zelf een inhaalmanoeuvre moet doen, en de gevolgen laten zich raden.
Tweede mogelijkheid: die eerste ziet die linker-achterhoekhanger wel degelijk, en is voor de veiligheid verplicht hem goed in de gaten te houden en er rekening mee te houden. Daarvoor moet hij zo intens in zijn linker spiegel blijven kijken dat hij niet alert is op wat vóór hem gebeurt. En dan remt iemand vòòr hem en heb je een kop-staart botsing met alle gevolgen vandien voor het achterop komend verkeer.
En met één km/u verschil tussen de beide voertuigen duurt dat inhaalmanoeuvre vele kilometers lang het gevaar ook!
Met een veel kleinere pakkans, zou de inhaler misschien eventjes accelereren tot 140 km/u en is zijn voorhanger in een wip voorbij. Gevaar geweken in een paar seconden!!!
Zo. We lijden nu al een paar decenia onder dit verkeersbeleid. Zijn de ongevallen daadwerkelijk verminderd? Ze zeggen van wel, maar ik geloof er geen barst van! Dit zou elke logica tarten. Bovendien wat ik dagelijks op TV zie aan ongevallen Dàt soort statistieken moeten ze mij niet proberen wijs te maken! Daar is weer op een of andere manier mee gesjoemeld om hun gelijk bewezen te zien.
De oorzaak van al die ellende? Vroeger kon je niet leren voor verkeersdeskundige. De diverse besturen dienden hun toevlucht te nemen tot mensen uit de praktijk. En dat werkte perfect.
En toen (toevallig ook rond 1990?) zag een hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht!!!
Voilà. Nu gaan we het hebben zie! Verkeer niet langer in handen van praktijkgerichte mensen, maar van intellectuelen. En we weten ondertussen toch al dat intellectuelen niét met de praktijk, maar met papier en cijfers werken? Het kon dus niet meer mis lopen van toen af.
Omdat ik in die branche werkzaam was, kreeg ik ook de gelegenheid die studies gratis en voor niks te volgen. Alles op kosten van mijn overheid.
Heb er voor bedankt. Achtte me gelukkig dat mijn pensioenleeftijd naderde, hopende dat het onheil (eerste studenten afgestudeerd) zich nà mijn pensionering zou afspelen.
En ja hoor het was met de hakken over de sloot. Ik heb nog een paar jaar kunnen reageren op die ondoordachte onzin, uitgekraamd door onervaren broekies. Maar het haalde niet zoveel uit! Intellectuelen, weet je wel? Daar kan niemand tegenop. Die hebben immers een papiertje waarop staat dat ze intelligent en onfeilbaar zijn.
Weet je waarom elke regering weer met betere criminaliteitscijfers kan afkomen, terwijl elke burger weet dat de onveiligheid steeds verder schrijdt?
Statistiek is het toverwoord! De praktijk kan ze geen barst schelen. Veel te moeilijk om aan te pakken. Alleen de statistieken moeten kloppen, en beter worden. En dat doen ze ook!
Ooit werden (natuurlijk!) fietsdiefstallen netjes opgenomen in deze statistieken. Tot fietsdiefstal een gewoonte werd, en de cijfers de hoogte in vlogen. Elke normale overheid zou nu moeten beslissen daar daadwerkelijk iets aan te doen, want voor de slachtoffers is de overlast soms heel groot.
Middelen zijn: betere controles door de politie; desnoods elke fiets op de weg controleren. Was makkelijk vroeger: gewoon het briefje van de nummerplaat vragen aan de fietser. Fluitje van een cent. Werkte perfect!
Maar oei, de politie was te ijverig, de processen verbaal voor fietsdiefstal deden niet veel goed aan de statistieken!!! Hoe lossen we dat op? En liefst op een gemakkelijke manier please?
En een of meerdere parlementairtjes kregen een lumineus idee: laten we komaf maken met de nummerplaten. Dan snijdt ons mes aan twee kanten: ten eerste doen we de fietsers een financieel cadeautje (stemmetjes, weet je wel?) en ten tweede maken we het de politie moeilijker en zullen de statistieken dalen.
Zo gezegd zo gedaan. De politie was zijn voornaamste wapen kwijt, nu een fiets van een geregistreerd voorwerp tot een naamloos voorwerp was gedegradeerd. Een fietsendief betrappen werd een stuk moeilijker En hoewel de fietsdiefstallen evenredig stegen met het dalen van de statistieken, kon nu, mét die statistieken, bewezen worden dat de criminaliteit daalde!!! Klus geklaard!
Maar de politie vond er iets anders op: fietsen dan maar zelf registreren en merken. Het hielp niet echt, want de controle was toch een pak moeilijker geworden en niet iedereen liet zijn fiets registreren.
Maar desondanks langzaam maar zeker gingen de statistieken weer omhoog. Ondanks het schaak zetten van de controle werden er toch nog teveel fietsendieven gesnapt.
Maar het parlement had nog een stok achter de deur en weer zag een lumineus idee het levenslicht: Laat ons dan fietsdiefstal gewoon uit de statistieken halen hé? En het was opgelost! De statistieken daalden weer spectaculair de criminaliteit steeg evenredig.
Maar de nieuwslezer kon weer vrolijk naar eer en geweten melden dat de statistieken van de criminaliteit drastisch waren gedaald. Wàt een veilig landje hadden die parlementairtjes gecreëerd. Daar stemmen we toch opnieuw voor hé? Ja misschien als je fiets niet is gestolen de zondag dat je naar de kiezing moet!
Ongevallencijfers? Zwakke weggebruikers? Kindjes gedood in het verkeer? Dàt is pas een zware (en dankbare) klus voor het parlement. Hier is nu eens echt iets waarmee we de bevolking uit onze hand kunnen laten eten.
Liggen ze er niet wakker van? Wacht, dan zullen we ze even wakker schudden! Wie hebben we daarvoor nodig? De nieuwsdienst natuurlijk! En ja hoor. Op een avond horen we in het nieuws dat X aantal kinderen per jaar worden gedood in het verkeer. Oei! Alle ouders schrikken zich een bult, want hoewel het cijfer (soms) wel klopt wijselijk werden geen details over dit fenomeen genoemd.
En juist in die details zit het hem: veel van die kinderen zijn namelijk verongelukt als inzittende van de auto van mama of papa Maar dat wordt er niet bijverteld. Een beetje wazig wordt de schoolomgeving genoemd als mogelijks verdachte, en eerder bedoeld als suggestie ZONDER cijfers nu, wel te verstaan!
En ja hoor, het werkte. Dààr zagen de ouders zich een prachtig strijdveld voor de goeie zaak openen. Aan steeds meer ramen werden schildpadjes gehangen als symbool voor trager verkeer. En dààrop had het parlement gewacht: eerst een fictief gevaar creëren, en er dan volop tegen ten strijde trekken. (Don Quichotte-politiek).
En jawel hoor in minder dan een decennium veranderde ons landje in een schildpaddenstaat: 50 hier, 30 daar, schoolzones flitspalen De zak van Sinterklaas kon niet leeg!
En tevreden dat de oudertjes waren! Dat onze economie met sprongen achteruit ging dat er tweemaal zoveel files waren door ons schildpaddenbeleid dat was geen punt. Aan het verband werd niet eens gedacht. Laat staan dat het gesnapt werd!
En de flitspalen flitsten lustig door. Nooit werden zoveel processen verbaal uitgeschreven als nu. Een onweerlegbaar bewijs dat het parlement de nagel op de kop had geslagen.
O ja? Welnu, dat zoveel mensen de snelheid overtreden en gesnapt worden, ligt niét aan het feit van betere controle, maar aan het feit dat je, als je ook maar 30 km ver rijdt, op zijn minst ook 30 verschillende snelheidsbeperkingen tegenkomt. Op de duur weet je niet wat er ook weer op het laatste bord stond en ben je de sigaar.
Minder ongevallen? Als je constant naar nieuwe snelheidsbeperkingen moet uitkijken, en onthouden wat nu weer op de laatste stond? Hoe moet je dan nog letten op waar je écht op moet letten?
Geen verband ook tussen het fileprobleem en snelheid? Denk dan maar eens aan het volgende:
Als je 100 km moet rijden van A naar B, en je doet dat aan 100 km/u, dan ben je 1 uur op de baan.
Als je diezelfde afstand moet afleggen aan 50 km/u, dan ben je wél 2 uur op de baan, en is bijgevolg het verkeer (aantal autos tegelijk op de baan) in werkelijkheid verdubbeld! Evenzo de files natuurlijk.
Ander statistiek-gesjoemel: asielbeleid! Probleemstelling: de statistieken tonen véél te veel illegalen!!! Oplossing: we regulariseren ze. Wié of wat ze ook zijn. Resultaat: probleem opgelost. Nog 0 illegalen.
En zo kunnen we nog uren doorgaan
Maar de enig juiste conclusie blijft: Jongens, waarmee zijn jullie bezig?
Tweeduizend jaar geleden leefde er dus een man, Jezus genaamd. En wonder boven wonder, ik geloof wel degelijk dat deze man heeft bestaan, en ik moet hem echt bewonderen.
Het moet ook een heel opmerkelijke man zijn geweest. Iemand die nadacht, zijn omgeving observeerde, en er de juiste conclusies uit trok.
Dat kon, in die tijd, niet van velen worden gezegd. Nu trouwens ook niet.
Zijn woorden en levenslessen klinken nu nog altijd door, maar spijtig genoeg hebben zijn volgelingen er weer een sprookje van willen maken dat telkens weer in een andere vorm werd doorgegeven. Zodanig dat het, in onze eenentwintigste eeuw, totaal ongeloofwaardig is geworden. En toch
We kunnen ons dus wel de vraag stellen: was dat nu echt een goddelijke figuur of gewoon iemand die zijn volk uit de onwetendheid en de daardoor ontstane ellende wilde halen?
Eén zaak is zeker: er stonden geen stenografen, journalisten of micros in zijn omgeving als hij zijn toespraken hield. Schriftgeleerden waren zeldzaam en hadden er geen behoefte aan hun kunst, waarvan ze moesten leven, aan anderen te instrueren.
Zijn toehoorders konden enkel zijn woorden onthouden en doorgeven. En we weten het allemaal: de mens heeft altijd al problemen gehad met iets doorgeven. Als Jan 10.000 euro heeft gewonnen met de Lotto, dan is datzelfde bericht uit de vierde of vijfde hand (of mond) al gauw een paar miljoen! Stel je voor hoe het uit de honderdste mond zou klinken!
Zijn woorden zijn dus nooit letterlijk opgeschreven maar pas vele jaren na zijn dood op papier gezet. En wat bleef er dan nog over van het origineel?
Bovendien, diegenen die het uiteindelijk opschreven moesten het in een voor die tijd geloofwaardige vorm gieten en dat kon enkel door enorm fantaseren over hemel, hel en vagevuur. Dingen die toch niet op waarheid konden worden gecheckt.
En tot overmaat van ramp kwam er de kerk! Die ging de op zich al ongeloofwaardige schrift nog verder verdraaien om er zelf beter van te worden. Andersdenkenden (of logisch denkenden), die als een gevaar voor de onfeilbaarheid van de kerk werden aanzien, werden gruwelijk gefolterd en als heks verbrand! Hoéveel kennis en wijsheid is ons op die manier ontstolen door de kerk?
Was Jezus een goddelijke figuur?
Ik denk het niet. Ik hou het er liever bij dat hij een verlichte geest had en het beste voorhad met de mensheid. Helaas, hij beschikte niet over de juiste communicatiemiddelen en moest roeien met de riemen die hij had.
Als je met al die factoren rekening houdt en logisch probeert te denken, kun je wel degelijk nog heel veel van hem leren. Zijn uitspraken, ontdaan van de mystiek, gaan tot heden ten dage nog altijd op.
Zijn mirakels kunnen voor een groot deel aan de fantasie van diegene die het veel later opschreef worden toegeschreven. Of een aantal ervan zijn misschien wel echt gebeurd en berusten in dit geval voornamelijk op suggestie.
Ik ben er namelijk van overtugd dat de menselijke geest zelf in staat is om vele ziekten te overwinnen. Ze moet enkel gestimuleerd worden. En de manier waarop Jezus bepaalde mensen wist te stimuleren zal in een aantal gevallen misschien wel hebben gewerkt.
Leeft Jezus nog?
Ik denk van wél! Ik denk zelfs dat mensen als hij na hun dood als een soort ondefinieerbare entiteiten ergens in ons collectief bewustzijn blijven hangen én ook daadwerkelijk op ons inwerken. Tenminste toch op diegenen die er een boodschap aan hebben.
Ik baseer me hier vooral op zaken die ik zelf heb meegemaakt en niet zondermeer kan verklaren. Niet direct Jezus betreffende, maar een kort geleden heilig verklaarde broeder Mutien, wiens graf in Malonne nabij Namen te bezoeken is.
Mijn vrouw, die zonder een pilarenbijtster te zijn, toch gelovig is, bekwam al heel veel door ze aan haar broedertje te vragen kaarsjes voor hem te branden, en weet ik veel.
Ik heb er, als ongelovige ook totaal geen bezwaar mee om met haar op bedevaart te gaan naar Malonne. En telkens weer stel ik daar rare dingen vast. Niét direct om over naar huis te schrijven; niét direct om ze als een mirakel te aanzien. Integendeel. Mensen die zo niet direct alles wat rond hen gebeurt analyseren, zouden er niet eens bij stilstaan. Ik wél! Het zijn soms juist de op zich onbelangrijke zaken die tot belangrijke conclusies kunnen leiden.
Mijn conclusie in dit verband is dan ook dezelfde als die in verband met Jezus: sommige mensen hebben het écht goed gemeend met de mensheid; hebben écht werkende boodschappen verspreid en in hun leven zoveel echte wijsheid opgebouwd dat die wijsheid gewoon niet verloren wil of kan gaan, en tot het einde der tijden de hele mensheid blijft beïnvloeden.
Die mensen behoren dan ook zeker niet tot de quantité négligeable van de mensheid, en sterven ook niet echt. En raar maar waar tijdens hun leven spelen ze nogal dikwijls een heel ondergeschikte rol. Het zijn geen gekroonde hoofden, geen zich in goud wentelende magnaten, geen befaamde politici.
Om het bij die broeder Mutien te houden: het was een nederig mensje, dat nederig deed wat van hem gevraagd werd, en ook heel nederig stierf. Niet bepaald een leven om er boeken over te schrijven. Het was dan ook pas nà zijn dood dat het hele bedevaartgedoe op gang kwam.
Waarom? Omdat hij nà zijn dood eindelijk de macht kreeg die hij als mens nooit had mogen smaken en ook nooit behoefte aan had.
Eigenaardige conclusie:
Ben ik dan tóch een gelovige? NEEN! Neen met klem. Maar ik sluit niets uit; probeer het enkel te ontdoen van de kinderachtige mystiek probeer uit de fabeltjes de essentie te halen en kom op die manier tot heel logische conclusies.
Mijn geloof is dan ook wel gebaseerd op wat verteld wordt, maar dan grondig geanalyseerd en geprojecteerd op hoe we ondertussen zijn geëvolueerd en wat we ondertussen meer weten dan onze voorouders.
Misschien is dat ook wel de juiste vorm van geloof.
Jawel, ik weet het! We zijn al maandag. Maar dat was dan ook een column dat ik gisteren zou geschreven hebben. Ik had namelijk halvelings besloten om de zondag te reserveren voor het neerzetten van een stukje proza. Maar mijn muze dacht er gister anders over. En wat doe je daaraan hé? First things first!
Maar who cares zondag of maandag, maakt niet uit!
Zondagmorgen dus. Zoals elke dag openen zich mijn ogen en neem ik de wereld rondom mij terug waar. Tenminste, toch lichamelijk. Geestelijk slaap ik nog, maar heb na enig zoeken toch al het knopje gevonden om mezelf op automatische piloot te zetten.
Nog even probeer ik vertwijfeld de mooie dame uit mijn laatste droom vast te houden, maar handig ontglipt ze me en begint te vervagen. En ik weet dat ze, leep als ze is, binnen enkele seconden zelfs haar laatste sporen uit mijn bewustzijn zal hebben gewist en het zal zijn alsof ze er nooit is geweest.
Met lede ogen zie ik haar dan ook verdwijnen door het venster dat op een kier staat. Haar achterna duiken is geen optie, want we wonen drie hoog! Waarom wil ik ook altijd met open venster slapen? Vanavond gaat het gegarandeerd dicht.
En dan eindelijk begin ik te functioneren. En al is het dan ook maar als een robot, je zou versteld staan wat je in die toestand allemaal kunt zonder geestelijk wakker te worden. Dat laatste word ik pas na twee à drie koppen koffie en een sigaretje.
En ondertussen gaan de vele radertjes en vliegwielen in mijn hoofd zich sloom en fel tegensputterend in beweging zetten.
Ik slaapwandel naar de keuken, zet het espresso machien aan, maak koffie voor mijn vrouw en mij, geniet van een sigaretje, help haar nog met het bed opmaken, en voorwaar, na een half uurtje (of een uur? Ik zou het niet weten) gaat een rood lampje branden aan het plafond van mijn hersen-cockpit: tijd om stof te zuigen. Of is het stofzuigen?
Jawel, sinds ik op pensioen ben hebben we de taken navenant verdeeld. Ik heb er stiekem wél voor gezorgd dat mijn huishoudelijke taken zich vooral situeren in de periode dat ik op automatische piloot functioneer, want dat schenkt me weer twee voordelen:
Ten eerste komt er geen deuk in mijn macho-imago, want ik ben me er toch niet echt van bewust dat ik aan het stofzuigen ben. Integendeel. Ik lig nog ergens op een tropisch strand te zonnebaden tussen een hele hoop hoela-meisjes onder de wuivende palmbomen.
Ten tweede: nadat ik de controle over mijn geest heb overgenomen heb ik immers geen tijd meer om de nieuwe man uit te hangen!
En dan de badkamer in: ijskoud water op mijn gezicht, daarna heet, en een heerlijk gladde scheerbeurt met the best a man can get om geen merken te noemen. Met genoegen zie ik de lampjes van de automatische piloot een na een doven.
En na de finishing touch met after-shave dooft ook het laatste gele lampje en klinkt er wiwiwiwiwi een luid alarmsignaal. De cockpit is klaar om overgenomen te worden. De radertjes spinnen, de vliegwielen hebben weer hun kruissnelheid bereikt.
En met het hernieuwd besef van de wereld waarin ik leef, dringen zich al onmiddellijk een paar vragen op:
- Zouden alle mensen zo reageren s morgens?
- Zouden er bestaan die direct met full control van start kunnen?
- En zouden er misschien ook zijn die de hele dag, en misschien wel hun hele leven op automatische piloot blijven staan?
Heel graag zou ik tot die middelste categorie behoren, maar ik ben al blij dat ik niet tot de laatste behoor. Als ik dan toch door iedereen bedot moet worden wil ik dat graag ook beseffen!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
