Het was in de periode waar ik nog ne kleine snotter was.
De tijd dat ik nog met mijne vinger in mijne neus zat, en dat ik nog geen verhaaltjes uit mijnen duim zoog.
Op nen dag mocht ik mee met nonkel Isidoor en tante Amandine naar Bobejaanland.
Ik mocht mee omdat ik zo nen brave was, en hun twee ambetante kinderen moesten ook mee omdat ze niet alleen mochten thuisblijven.
Voor mij was het den eerste keer dat ik naar een ander land mocht.
Het moet redelijk ver geweest zijn, want ik zag Bobejaanland nergens op de landkaart staan.
We begonnen te rijden met hunnen auto, en dat op zijn eigen was al een pretpark!
Nonkel Isidoor die zijn rijbewijs gewonnen had op het bal van de police in de gemeente, slalomde tussen de witte lijnen.
En de kapotte amotiseurs deden dan weer de Fiat 500 op en neer schommelen.
Ik vond da wreed plezant, maar dienen ambetante kleinen van hun moest na 5km al overgeven.
en zijn zuster die in ons midden zat moest om de 2km gaan plassen.
Ja, dat komt ervan als ge de chocomelk van nen andere uitdrinkt.
Na uren rijden, en evenveel gezaag van tante Amandine, kwamen we aan in Bobejaanland.
Daar stonden grote molens en afschuivers.
Maar ook schietkramen, en er reed zelfs nen echte cowboy rond.
Van die lange rit had ik wreed veel honger gekregen,en vermits ik wist dat nonkel Isidoor nogal ne gierige was begon ik op tijd te zagen als ik in de verte een kraam zag staan.
Om van mijn gezaag af te zijn mocht ik mij een lekkere wafel kiezen.

-En wat moet er op? Vroeg de verkoper.

Diene kleinen van hun moest niks hebben, want hij was nog altijd niet op zijn effen van in dienen auto.
Ik vroeg dan maar aan diene verkoper van bij mij alles op te doen wat diene andere niet moest hebben.
Mmmmmmmm amai mijne frak, ik kreeg ze bijna niet in mijne mond.
Ja, mijne mond was vroeger nog zo groo niet hé )
Ik beet in die wafel, dat de konfituur op mijn kaken plakte.
De honing liep via mijn handen in mijn mouwen dat zelfs het haar van mijn oksels aan elkaar geplakt was.
En dat kriebelde dan weer zodanig, dat ik ervan moest niezen, dat den bloemsuiker op de vison van tante Amandine vloog.
Als mijn wafel op was, moest ik nonkel Isidoor een hand geven omdat ik zeker niet zou verloren lopen.
Maar met diene plakkende honing waren we bijna niet meer van elkaar los te krijgen.
Aan het schietkraam mocht zijne zoon eens schieten.
Ik wou dat ook doen, maar volgens nonkel Isidoor was ik nog veel te klein.
Ik moest dan maar staan kijken terwijl zijne kleine aan het mikken was.
Ik wou hem nog wat helpen met mikken door aan zijnen arm te duwen, just op de moment dat hij den trekker overhaalt.
Lap zeg, den diene schiet daar toch wel een oog uit van een pop die daar aan de muur hing zekerst!
Hij stopte weer een loodje in, en mikte opnieuw naar het stenen pijpje.
Ik wou hem weer helpen, en lap zeg 't was weer van dadde.
Nu schoot hij toch wel just in het glas van ne wekker die daar hing.
Ja ik had dat ven in het begin gezien dat diene kleine geen geduld had en dat hij niet kon mikken ook.
Ik dan maar beginnen zagen bij nonkel Isidoor om zelf ne keer te mogen schieten.

-Toe nonkel, alstublieft nonkel, ik zal weer een half uurke braaf zijn nonkel.

Na een paar minuten zagen, stak nonkel een loodje in het geweer en gaf het voorzichtig aan mij.
Just op diene moment roept diene kleine zijn zuster:

-Kijkt kijkt, Bobejaan schoepen!!!!!

Ik draai mij om, en diene kleine geeft mij daar toch wel nen duw zekerst!
Da geweer gaat af, recht in da paard zijn euh.......euh......euh....zijnen achterkant.
Da paard begint daar te galoperen, precies nen echte rodeo.
Ja den schoepen kon er iet van.
Mijne nonkel wou dat geweer daar uit mijn handen trekken om dat terug te geven aan den diene van da kraam, maar mijn handen plakten nog zodanig van diene honing dat ik daar bijna mee over den toog vloog.
We zijn dan beginnen wandelen, en iedereen wou dan eens in het spookkot binnen.
Behalve hun dochter, want die was al wittekes geworden just van het woord spook te horen.
Mijne nonkel Isidoor kroop met tante Amandine in een karreke, en ik mocht weer met die twee snullen samen zitten.
Ik mocht in het midden zitten, en plots vertrok dat karretje door een zwaar deur een donker gat in.
We waren nog maar den eerste bocht voorbij, als ik voor te lachen eens BOE had geroepen.
Diene kleine was toch wel zodanig verschoten dat hij uit die kar gesprongen was zekerst!!
Amai den diene heeft mij doen lachen zie!
Ja, hij moest achter dat karreke lopen, maar in den donkere liep diene om de vijf stappen tegen zo een spook hé hahahahaha.
Als we zo wat verder in het pikendonker zaten, had ik eens in zijn zuster haar oor gebeten.
Amai precies de siréne van de pompiers die afging.
Roepen en tieren tot aan den uitgang.
Toen we aankwamen stond nonkel Isidoor ons al op te wachten, en om zijn kleine wat te kalmeren kreeg hij daar direct een paar lappen op zijne kop.
Zijn zuster werd eens goed aan haar oor getrokken door tante Amandine, maar dat was toch wel dat oor waar ik in gebeten had zekerst hahahaha.
Awel ik moet zeggen ik heb mij dienen dag goed geamuseerd, spijtig dat die ambetante kinderen daar altijd bij zijn ))
Ik ga zeker nog eens weer gaan als ik wat groter ben, maar daar schrijf ik later wel eens over.

Groetjes chauffeurke

De valies,

Ze stond daar in de gang verwijzend naar het verleden.

Een oude bruine valies zoals we ze vroeger hebben gekend.

Vroeger lagen deze valiezen op een kast of onder het bed bedolven onder het stof.

En af en toe werd ze naar boven gehaald.

Sommige valiezen dragen nog de oorlogsjaren mee, en de vlucht naar andere oorden.

Anderen hebben dan weer de wereld afgereisd.

En om de valies tot rust te laten komen, gebruikt men ze nu om zaken in op te bergen.

Al een ganse tijd was ik op zoek naar zo een valies om een fotoreportage te maken, en de valies te gebruiken als beeldmateriaal.

Nu staat ze hier in huis, en heb ik er een paar beelden van genomen.

Maar telkens weer beland ik in mijn wereld van fantasie.

Ook deze valies gaf mij inspiratie tot een nieuw verhaal.

Gisteren zag ik de oude valies staan in de gang.

Hoewel ze nog intact was, droeg ze toch haar jaren mee.

Het was al een zeer lange tijd dat de sloten van de valies nog werden ontgrendeld en dat het kofferdeksel werd geopend.

Zachtjes om de herinneringen niet plots te wekken opende ik de sloten.

Ik tilde het deksel naar omhoog en zag de lege holte waar ooit zoveel in opgeborgen werd.

Hoewel ze leeg was, liep ze over van inspiratie.

Ik wou vooral niets laten ontglippen, en sloot ze terug om op reis te gaan door mijn fantasie.

De valies nam me mee naar buiten en we gingen op wandel.

Hoewel de valies wel leeg was, moest ik na enige kilometers eens op adem komen.

Ja, een valies kan niet moe worden hé, vermits ze gedragen wordt.

We kwamen aan in een station, en de valies ging naast een kennis staan die ook met een reiziger op stap was.

De andere valies op het perron was veel moderner en zelfs van wieltjes voorzien.

Maar alles loopt nu niet altijd op wieltjes, alvast mijn valies niet.

Maar mijn valies zag er veel warmer uit.

Het bruine antieke kleurtje stak in fel contrast af tegen de grijze valies die ook op de trein stond te wachten.

Maar in het leder zat zoveel meer leven dan in het plastiek model.

De trein stopte voor onze neus en na te zijn opgestapt namen we plaats in één van de compartimenten.

De valies nam plaats naast een beautycase en ik nam plaats naast het mamaselleke die het droeg.

Terwijl valies en beautycase rustig naast elkaar lagen reed de trein door mijn fantasie.

Aangekomen in een haven stond ik daar met een lege valies.

Ik keek naar het kabbelende water en naar de schepen die hun reis begonnen over de wereldzeeën.

De valies nam mij mee tot op het einde van de kade.

Verder konden we niet!

Plots sprongen de sloten van de valies open, alsof ze mij iets wou te kennen geven.

Ik opende het deksel en ik vond in de valies een uitdaging.

Een uitdaging om op avontuur te gaan in mijn fantasie.

Ik legde de valies op het water, en stilletjes nam ik plaats.

Als bij wonder bleef ze drijven.

Het water klotste tegen de rand van de valies, en stilletjes namen we afstand van het vaste land.

Ik dreef op de valies naar het onbekende.

Na dagen drijven zag ik land.

Met alle macht ging ik met mijn handen roeien naar het vaste land die in zicht was.

We spoelden aan op een prachtig wit strand.

Uitgeput lag ik naast mijn ledernatte valies.

Ik draaide de valies op haar buik zodat ze kon drogen onder de zon die hoog aan de hemel stond.

Oververmoeid lagen we naast elkaar op het witte zand.

De zon straalde op onze huid en liet al vlug zijn sporen na.

Mijn vel werd bruin en het leder van de valies begon te verbleken.

Ja, nog eens het bewijs dat we in een omgekeerde wereld levenJ))

Dag na dag ging ik op wandel met de valies, en na enige tijd had ik verstaan dat het avontuur die in de valies zat, mij naar een onbewoond eiland had gebracht in mijn fantasie.

In het begin was het heerlijk en rustig.

Maar na enige tijd zat ik op het strand voor mij uit te kijken naar de zee en de horizon.

De valies stond af en toe recht en soms ging ze liggen onder een briesje.

Als ik mij echt eenzaam voelde opende ik even de valies en nam de herinneringen in mij op.

Het leder had de reuk van het zeezout gekregen, maar binnen in de valies had ik nog de reuk van kleren en ondergoed.

Ik rook ook de kranten met hun artikels en al die dagelijkse berichten.

Ik rook de geschiedenis die de valies had meegedragen. Toen ik weer naar de zee keek weerspiegelde alles zo levendig in mijn gedachten.

Ik zat op een onbewoond eiland, en toch was de valies een echt gezelschap.

Ik hoefde ze maar te openen om terug in de bewoonde wereld te duiken.

Maar ik kon niet in mijn fantasie blijven leven, en de tijd was aangebroken om de terugreis aan te vatten.

We gingen te water en dreven terug  naar ons kleine landje.

Met het handvat in de hand liepen we met de herinneringen naar huis.

Thuis gingen we terug onze eigen weg.

Ik nam terug plaats voor de pc om verhaaltjes te schrijven, en de valies nam terug plaats in de gang.

Maar ik wist niet hoe ik de valies kon bedanken voor het mooie avontuur dat ze mij schonk.

Ze bracht mij naar dat witte maagdelijk strand, en het minste wat ik kon doen was haar danken hé.

Ik kocht dan maar een witte roos die ik zou laten drogen op de valies.

Ze lag schoon in contrast op het bruine leder.

En vroeg of laat zouden de jaren elkaar vervoegen.

De roos zou zo droog worden als het leder, maar ook zij zou een herinnering dragen.

Groetjes chauffeurke
ps
Deze tekst zal ik ook op de blog zetten met bijpassende foto

Wat heb ik nodig om gelukkig te zijn

                                              Op nen dag was ik op stap in Brussel,en ik zie daar ineens de clochard zitten waar ons Yitse steeds van spreekt.
Alleen op een bank,voorover gebogen met zijn armen steunend op zijn knieën en voor zich uitkijkend !
Ik stapte er naartoe,en vroeg of ik mocht bij hem op die bank zitten.
Hij bekeek mij ne keer van vanonder tot vanboven !
-Zet aa moar af gamin !
Ik zat daar nu in Brussel naast ne clochard !Maar wa moet ge daar nu tegen zeggen ??
-T’is schoon weer hé !!
Hij keek mij aan,terwijl een vlieg de laatste resten van oud brood uit zijn baard haalde.
Ik keek even rond de bank waar we op zaten,en het was zoals ze mij een clochard hadden beschreven !
Onder de bank een oud stuk karton,en naast de bank een plastiek zak met voedingsresten.

In zijn hand hield hij een blikje bier waar hij af en toe aan slurpte.
Maar wa moest ne mens daar nu tegen zeggen om een gesprek aan te knopen ???
-Euh…….zit ge hier altijd alleen ???
Hij keek mij terug aan,en zette zijn vuile vinger tegen zijn lippen om mij teken te doen van te zwijgen !
-Ssssssssst

Hij nam de plastiekzak en haalde er een oud stuk brood uit !
Hij brak er een stukje af,en wierp het op de grond zo’n meter van de bank waar we zaten !
Ik keek naar het stukje brood dat hij voor zich uitgegooid had,en plots kwam er een vogeltje aangevlogen,die juist voor het stukje brood lande !
Het keek even naar ons,en deed zich dan tegoed aan de korst en de kruimels.
Ik keek even naar de clochard !
-azo schoon dat da is !Dat is zeker een getemd vogelke ???
-Nee gamin,wat ge daar ziet is geluk !
Ik keek hem vragend aan !
-Geluk ??Hebt ge hier vrienden ook ??

-Da es maene  kameroed !
-Ah bon !!
Ik boog ook voorover en keek ook met mijn armen rustend op mijn knieën naar het schouwspel !
Na enige tijd brak hij terug een stukje brood,en wierp het op ongeveer dezelfde plaats.
Het vogeltje vloog even op,maar was er direkt terug.
Het vogeltje keek naar ons,en wij deden hetzelfde in de andere richting !
Ik keek terug naar de clochard,en begon meer en meer beschaamd te worden omdat mijn kostuum zo afstak tegen de vodden die hij aan zijn lijf had.
Zijn stuk karton dat als bed moest dienen lag te rotten in een plas water.
En de stukken oud brood moest hij eerst ontdoen van de schimme voor hij ze naar binnen werkte !
Af en toe keek ik in zijn richting,en dan terug naar het vogeltje.
-T’es e schuun vogelke hé gamin !!
-Ja.
-Ge zaa precies niveel van zeg !
-Euh……ik weet ni goe wa zeggen !
-Da es normoel as ge ver den ieste kier het geluk ziet !
-Het geluk ?????
-Ja gamin ge moet nog veel lieren hé.
Hij keek mij al lachend aan !
-Ik zie hier geen geluk,ik zie u hier zitten moederziel alleen met een stuk karton en rot eten.En noemt gij da geluk ????
-Gamin !!Het geluk es ni wat ge in t’leven hebt,maar hoe ge het leven ziet !!
-Da versta ik ni zenne !!
Let noar da vogelke,ik heb mijn eten gedeeld,en krijg er al de vriendschap van.Het is mijne compagnon geworden.Elke dag komt het mij wakker maken,en samen delen we ons eten.S’avonds lig ik onder mijn bank op mijn karton,en kijk ik naar de sterren.
Ge kunt ni geluuven hoe schuun da dat es !
Terwijl zijn woorden tot mij probeerden door te dringen,keek ik terug naar zijne compagnon die zijn veren glad streek.
Ze keken naar elkaar zonder woorden,maar ik zag dat ze elkaar begrepen !
Hij nam terug zijn oud brood en brak er terug een paar stukken af.
Het eerste stukje vloog terug op de grond,en het vogeltje fladderde er direkt naartoe.
De clochard keek mij op zijn beurt aan !!
-Kijk goed naar da vogelke gamin !!
Ik keek naar de vogel,en tijdens het pikken keek het vogeltje ook soms naar mij.
De clochard gaf mij een stukske brood,en automatisch deed ik dezelfde beweging die hij mij hier op 10 minuutjes had geleerd.
De beweging van ons hart om te leren delen.
Ik nam het stukje brood tussen mijn vingers,en smeet het naar het vogeltje.
Het bleef eerst roorloos zitten staren naar het stukje,en dan weer naar mij.
Plots pikte het toch in het stukje dat ik zo zorgvuldig op de grond gesmeten had !
Potverdekke azo gelukkig dat ik mij voelde,omdat ik ook dat aanvaard werd door dat vogelke !!
Ik keek naar de clochard en hij lachte even terug !
-Naa zedde uk zaane copin !!
Hij brak nog een stuk van zijn brood,en gaf mij een groot stuk in mijn handen.
-Amai moet diene vogel dat allemaal opeten !
-Nee gamin da is ni ver daane vogel moar ver aa !!
Ik keek hem aan,terwijl hij in de rest van het brood beet.
Ik durfde niet te weigeren om hem ni te beledigen,en beet voorzichtig in die oude korst !
We zaten met drie te eten van oud brood,en toch hadden we het gevoel gelukkig te zijn.
De clochard,het vogeltje en ik !!
Ik voelde iets in mijn hart dat ik nooit eerder had gevoeld !
Ik voelde die vriendschap,ik voelde dat ik aanvaard was !!
-Gamin ik goan aa es iet zegge in t’schuun vloms !

-Het geluk is leren delen wat ge ook hebt !!
Het is aanvaarden wat ge krijgt !Het geluk is niet wat je van het leven krijgt,maar wel hoe je het leven ziet !
Het geluk is soms zwijgen,maar kijken naar de schoonheid.
Ge moet geen kostuum aanhebben om het geluk te vinden gamin !!!
Ik keek hem aan en wou hem spontaan een kus geven uit dank.
Maar zijn vuile baard weerhield mij !!
Hij had het gemerkt en schoot in een lach !

-Ge moet naa uk ni te familiair worden hé !!
-Euh……nee nee ik euh….

-Zeg mor niks gamin,het vernomste is dat ge iet gelierd hebt !
-Euh….mag ik af en toe ne keer weerkomen ???
-Ge komt wannier ge wilt,maan bank staat altijd open.
mor verget ni wat dak aa gezegd hem !!
Geluk kunt ge ni kuupen,ge krijgt het gratis en ver niks mor ge moet wel kunnen delen in t’leven.

-Bedankt.

Ik keek nog even naar de clochard en zwaaide nog even na.
Hij knikte met een glimlach en bleef achter met het vogeltje voor de bank.
Toen ik thuis kwam heb ik direkt mijn kostuum uitgetrokken en aan de vijver op mijn bank gaan zitten.
Dagen zat ik voor mij te staren,en af en toe smeet ik een stuk oud brood !!
Nu weken later,komt er een vogeltje achter het oud brood !
Ik heb het geluk gevonden,en denk nog vaak aan de woorden van mijne clochard !!

Groetjes chauffeurke

Vroeger hield ik niet zoveel van schrijven, maar ik had toch steeds een pen of potlood in mijn hand.
Dat was de periode waar ik de wereld niet beschreef, maar wel tekende.
De tekeningen zijn of in potlood of in chinese inkt gemaakt.

Een witte loper
is uitgerold,
en maagdelijke harten
stappen naar elkaar.
Voetafdrukken
laat men na.
En eens de sneeuw gesmolten is,
zal de prikkeldraad als grens blijven.
Het hart zal bloeden,
en de mens zal mens blijven.