Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
1 oktober: In Vlaanderen verdwijnt de mondmaskerplicht in de Horeca, de winkels, op school en op het werk. In Brussel en Wallonië blijft de mondmaskerplicht nog van kracht!
3 oktober: Het International Consortium of Investigative Journalists publiceert de Pandora Papers, een reeks gelekte documenten waaruit blijkt dat onder meer wereldleiders en politici gebruikmaken van financiële constructies via belastingparadijzen, met mogelijk belastingontduiking als gevolg. Ook CDA-politicus Wopke Hoekstra wordt genoemd, in België de erven Solvay.
Voormalig Facebook manager Frances Haugen maakt zich op TV bekend als de klokkenluider die eerder een groot aantal interne documenten had gelekt. Volgens deze Facebook files kiest het platform ervoor om vooral berichten te tonen die reactie opwekken en zo meer winst opleveren. De Facebook Papers zijn geboren!
4 oktober: Door een serverstoring zijn Facebook, Instagram en WhatsApp enkele uren wereldwijd onbereikbaar. De oorzaak blijkt een fout van een systeembeheerder te zijn.
7 oktober: Het Poolse Constitutionele Hof oordeelt dat het Poolse nationale recht in bepaalde gevallen mag prevaleren boven het recht van de Europese Unie. Volgens Europarlementariërs plaatst Polen zich hiermee buiten de Europese rechtsorde, waarmee Poolse uittreding uit de EU ("polexit") een mogelijkheid wordt. De grote meerderheid van de Poolse bevolking is tegen een Poolse uittreding want Europa geeft enorm veel subsidies aan het land.
9 oktober: De Oostenrijkse bondkanselier Sebastian Kurz treedt af naar aanleiding van een corruptieschandaal.
10 oktober: In Brussel betogen 25.000 à 70.000 mensen met 'Back to the Climate' voor een beter klimaatbeleid. Blijkbaar is bijna iedereen vergeten dat de coronapandemie nog niet voorbij is en dat de vierde golf al begonnen is!
13 oktober: Bij een aanval in de Noorse plaats Kongsberg vallen vijf doden. De dader, een 37-jarige Deen die was bekeerd tot de islam, wordt gearresteerd. In eerste instantie wordt gedacht dat hij pijl en boog gebruikte, wat later wordt weerlegd.
15 oktober: Bij een aanslag op een sjiitische moskee in de Afghaanse stad Kandahar vallen tientallen doden. De aanslag wordt een dag later opgeëist door IS-K, de Afghaanse tak van Islamitische Staat.
21 oktober: Letland gaat vanwege het weer stijgende aantal COVID-19-besmettingen opnieuw in lockdown. Sergej Sobjanin, de burgemeester van Moskou, maakt bekend dat de stad vanwege het stijgende aantal COVID-19-besmettingen vanaf 28 oktober voor minstens anderhalve week in lockdown gaat. Voedingswinkels en apotheken blijven wel open.
27 oktober: Het Europese Hof van Justitie legt Polen een dwangsom van een miljoen euro per dag op. De reden is het in stand houden door Polen van een tuchtkamer die in strijd met het Europese recht wordt bevonden.
29 oktober: De mondmaskerplicht wordt opnieuw ingevoerd in Vlaanderen na amper één maand. De vierde golf woedt nu in alle hevigheid en er zijn nog altijd mensen die feesten als de beesten (liefst met duizenden tegelijk) en die nog altijd naar het buitenland vliegen.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Barry, Maurice en Robin Gibb verdienen een bijzondere vermelding in deze muzikale reeks. De naam van de groep was aanvankelijk niet bedoeld als afkorting van "Brothers Gibb". Oorspronkelijk speelden de broers samen als 'The Rattlesnakes', later werd dat 'Wee Johnny Hayes & the Bluecats' en onder die naam werden ze geïntroduceerd bij radio-dj Bill Gates. Dat gebeurde door Bill Goode, nadat hij hen aan het werk zag op het Brisbane Speedway Circuit. Bill Gates bedacht de naam "Bee Gees" en baseerde zich daarbij op zijn en Goodes initialen: BG. Naarmate de groep in de late jaren zestig zelfstandig succes begon te oogsten, werd de naam meer geassocieerd met "Brothers Gibb". De broers werden geboren op het eiland Man, maar in 1958 emigreerden ze naar Australië. Daar begon hun carrière, en in 1967 keerden ze terug naar Engeland, waar ze een groep vormden met Vince Melouney, (gitaar) en Colin Petersen, (drums). In Australië en Nederland hadden ze rond dat moment hun eerste hit met 'Spicks and Specks', in Engeland en elders volgden nummers als 'New York Mining Disaster 1941', 'Massachusetts', 'Words', 'World', 'I've Gotta Get a Message to You' en 'Holiday'. 1967 was beslist het meest productieve jaar van de Bee Gees! Vanaf 1975 gingen de drie broers resoluut de discotoer op en die legde hen beslist geen windeieren, vooral dankzij de film 'Saturday Night Fever' uit 1977.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Stevie Winwood was ouder geworden en na zijn vertrek bij de Spencer Davis Group werd hij aangesproken als Steve Winwood. Samen met Dave Mason, Jim Capaldi, en Chris Wood vormde hij de groep Traffic. Mason schreef een psychedelisch lied waar zijn drie andere makkers niet blij mee waren want zij wilden absoluut geen deel uitmaken van een psychedelische popgroep. 'Hole In My Shoe' gaat inderdaad over een olifant in een kauwgomballenboom (drie jaar vóór Elly en Rikkert) en honderd tinnen soldaatjes die schieten in een veld. In het middelste stuk van het liedje hoor je een gesproken passage van een zesjarig meisje (Francine Heimann, het stiefdochtertje van Chris Blackwell, de oprichter van Island Records): zij heeft het over een reusachtige albatros die door de wolken vliegt. Je zou voor minder denken dat de schrijver wiet of iets anders had gerookt. Maar de song paste wonderwel in de tijdsgeest van toen. De allereerste single van de nieuwe band in 1967 was 'Paper Sun', nochtans ook een psychedelische popsong maar ditmaal geschreven door Jim Capaldi en Steve Winwood. Opmerkelijk feit: op beide singles bespeelt Dave Mason de sitar (zeer in trek in die tijd) en Jimmy Miller producete beide schijfjes op 45 toeren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'For What It's Worth' was voor mij -een bijna zestienjarige toen- moeilijk te onthouden. Het enige wat ik indertijd kon ontcijferen was "Stop! Hey what's that sound". De naam van de groep daarentegen kon ik makkelijker opslaan in mijn geheugen. Buffalo Springfield was een invloedrijke Amerikaanse popgroep in de jaren zestig, die in de jaren 1966-1968 drie elpees opnam. De groep, opgericht als The Herd (niet te verwarren met de Britse band van Peter Frampton), ontstond begin 1966 en bestond uit Neil Young (gitaar) en Stephen Stills (gitaar), met daarbij Richie Furay (gitaar), Bruce Palmer (basgitaar) en Dewey Martin (drums). De naam werd ontleend aan de stoomwals van de Buffalo-Springfield Roller Company, die voor het huis van producer Barry Friedman stond, waar Stills en Furay verbleven. Na het uiteenvallen van de groep zocht Stephen Stills samenwerking met David Crosby en Graham Nash en zo ontstond Crosby, Stills and Nash. Later voegde Neil Young zich bij de groep, waardoor de naam werd gewijzigd in Crosby, Stills, Nash and Young. Naast hun werk in deze bezetting maakte ieder van hen solowerk. Richie Furay en Jim Messina formeerden de groep Poco. Jim Messina maakte later met Kenny Loggins deel uit van het duo Loggins & Messina. Het protestlied werd uitgebracht in het najaar van 1966 maar het was slechts in de loop van 1967 enkele malen op de radio te horen. Het haalde nooit de hitlijsten in België of Nederland maar werd later vaak gebruikt in de soundtrack van menige film of televisieserie over de jaren zestig. Stephen Stills schreef het naar verluidt op een kwartiertje en het gaat niet over de oorlog in Vietnam maar over nieuwe wetten die toen werden gestemd om de politie de macht te geven protestbetogingen, demonstraties en manifestaties (meestal van jongeren, al dan niet studenten) hardhandig uiteen te slaan. Voor wat het waard is ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Am The Walrus' staat al jàren op nummer één in mijn persoonlijke Top 4100 Aller Tijden! Geschreven door John Lennon verscheen het nummer op de Magical Mystery Tour-lp en dubbel-ep alsook als B-kant van de nummer één-single 'Hello, Goodbye'. De BBC sloeg het formidabel lied meteen in de ban vanwege het woord "knickers" (onderbroek of slip) in de zin "You've been a naughty girl, you've let your knickers down". Verder was er de gekke kreet "goo goo ga joob" die naar verluidt de laatstse woorden waren van Humpty Dumpty vóór zijn val. Lennon componeerde het avant-garde-achtige nummer door drie andere nummers waar hij aan werkte te combineren en samen te smelten tot één geheel. Lennon beweert inspiratie te hebben geput uit verschillende lsd-trips. Het steeds terugkerende woord walrus refereert aan het gedicht 'The Walrus And The Carpenter' van de Engelse wiskundige, logicus, kinderboekenschrijver en dichter Lewis Carroll. Hij had van een leerlinge van zijn oude basisschool een brief ontvangen waarin stond dat haar leraar Engels zijn leerlingen Beatles-teksten liet analyseren als opdracht. Hij voelde zich hier erg door vereerd en vond het verwonderlijk dat een leraar zoveel tijd en moeite stak in het ontcijferen van zijn teksten, waarop hij voor de grap als reactie een zo onbegrijpelijk mogelijk nummer schreef, vol met nonsenszinnen en wartaal. Het resultaat van dit project was 'I Am The Walrus'. Het was het allereerste nummer dat werd opgenomen na het overlijden van Brian Epstein, de manager van de Beatles. Producer George Martin componeerde en dirigeerde enkele arrangementen voor violen, cello's, hoorns en klarinetten, die hij aan de opname van de bandversie toevoegde. Een groot koor nam ook deel aan de opname mee en zong de teksten "Ho-ho-ho, hee-hee-hee, ha-ha-ha", "oompah, oompah, stick it up your jumper!", "got one, got one, everybody's got one". Tijdens het mixen (mono) van het nummer werd er live een feed van BBC Radio 3 toegevoegd. Hier werd op dat moment (29 september 1967) een hoorspelversie van Shakespeare's King Lear uitgezonden. Een van de zinnen uit King Lear die tegen het eind van het nummer wordt opgelezen is "Oh, untimely Death!". Iets wat later als bewijs werd gezien in de Paul Is Dead-theorie, net als de val van Humpty Dumpty trouwens. De achtergrondzangers waren de Mike Sammes Singers, bekend van 'Somewhere My Love' uit de film 'Dr. Zhivago'. De psychedelische song wordt regelmatig gespeeld ten huize Colemans!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
De elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles werd in de VS van de troon gestoten op 18 oktober 1967 door het debuutalbum van Bobbie Gentry, een tot dan onbekende singer/songwriter! Zowel elpee als single kregen dezelfde titel: 'Ode To Billie Joe' en de eerste strofe van haar droefgeestige ballade sloeg in als een bom: "It was the third of June, another sleepy, dusty Delta day I was out choppin' cotton, and my brother was balin' hay And at dinner time we stopped and walked back to the house to eat And mama hollered out the back door, y'all, remember to wipe your feet And then she said, I got some news this mornin' from Choctaw Ridge Today, Billy Joe MacAllister jumped off the Tallahatchie Bridge" Bobbie Gentry werd als Roberta Lee Streeter geboren in Chickasaw County in de Amerikaanse staat Mississippi. In 1963 nam ze samen met de popzanger Jody Reynolds haar eerste single op: 'Stranger in the mirror' / 'Requiem for love'. Het gelegenheidsduo noemde zich Jody and Bobbie. De plaat deed niets. De doorbraak voor Bobbie Gentry kwam in 1967, toen ze voor het platenlabel Capitol Records het nummer 'Mississippi Delta' mocht opnemen met op de b-kant 'Ode To Billie Joe'. Het was een ballade met enkel begeleiding van haar gitaar en enkele strijkers. De deejays zagen veel meer in de b-kant en zo werden a- en b-kant verwisseld en de rest is geschiedenis! Later zong ze enkele malen samen met countryzanger Glen Campbell, een andere favoriet van mij. De verkoop van zowel de singles als de elpees van hun samenwerking legde hen geen windeieren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
De psychedelische song 'White Rabbit' gaat heus niet over een wit konijn! Het witte konijn is een fictief personage met menselijke eigenschappen in het boek "Alice's Adventures in Wonderland" van Lewis Carroll uit 1865 (zie ook 'I Am The Walrus' van The Beatles). Oorspronkelijk uitgebracht door de Amerikaanse psychedelische rockband Jefferson Airplane in februari 1967 op de elpee 'Surrealistic Pillow' en vervolgens als single in de maand juni. Hier en daar werd de song niet gedraaid op de Amerikaanse radiozenders vanwege de connectie met drugs. De single werd pas in de zomer van 1970 een hit in Europa dankzij hun optreden op Woodstock in augustus 1969 en de documentaire van Michael Wadleigh uit 1970; drie en een half jaar na verschijnen. Ook de B-kant 'Somebody To Love' was hitgevoelig en vaak gedraaid op de Europese radiostations. Het nummer was geschreven door zangeres Grace Slick al tijdens haar periode bij The Great Society, maar opnames daarvan zijn pas later uitgebracht.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Baby Please Don't Go' is een Chicago blues waarmee ik in 1964 al vluchtig kennismaakte via Radio Veronica toen de jongens van Them (met Van Morrison) die geweldige song op single uitbrachten met op de b-kant 'Gloria'! Die muziek werd toen niet gedraaid op Omroep Brabant. Het lied werd geschreven door Big Joe Williams in 1935 en in 1967 bracht de Amerikaanse rockgroep uit Chicago een snellere versie uit. De loeiende gitaarriffs komen van Ted Nugent die toen blijkbaar goed geluisterd had naar gitaarwonder Jimi Hendrix. In 1968 bracht de groep een single uit die bekender is in onze contreien: 'Journey to the Center of the Mind', een mengeling van psychedelische rock, garage rock, hard rock, en acid rock. In 1969 bracht de Engelse rockband Ambrose Slade een versie daarvan uit op hun debuutelpee, met de toepasselijke titel 'Beginnings'. Vanaf 1971 zou het viertal furore maken als ... Slade!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Fool on the Hill' (De dwaas op de heuvel) is een nummer van The Beatles. Het is geschreven door Paul McCartney, maar staat, zoals gebruikelijk, op naam van Lennon/McCartney. Paul McCartney nam ook de zang voor zijn rekening toen het liedje in 1967 werd opgenomen. Het nummer kwam zowel op de (Britse) E.P. als de (Amerikaanse) LP 'Magical Mystery Tour' terecht en werd gebruikt in de gelijknamige film. De opnamen van het landschap waarin de dwaas ronddwaalt, zijn gemaakt in de buurt van Nice, in het zuiden van Frankrijk. Aan zijn biograaf Barry Miles vertelde Paul ooit dat hij bij het schrijven van het nummer dacht aan de Maharishi Mahesh Yogi, een goeroe die in die tijd veel indruk had gemaakt op The Beatles. De Maharishi werd door zijn tegenstanders uitgemaakt voor een dwaas, maar in de ogen van The Beatles was hij (toen althans) een wijs man. De toenmalige muzikanten in de studio: Paul McCartney, zang, piano, blokfluit, tinwhistle, basgitaar (Rickenbacker 4001); John Lennon, mondharmonica, mondharp, akoestische gitaar; George Harrison, akoestische gitaar (Gibson J-160E), mondharmonica; Ringo Starr, drums, tingsha’s, maraca's; Christopher Taylor, Richard Taylor en Jack Ellory, dwarsfluit. Volgens mij het allermooiste nummer waarop een blokfluit te horen is. Uit dezelfde E.P. of L.P. komt het titelnummer met een stomende intro van de autobus waarmee de Fab Four hun reis maakten, het equivalent van een drugstrip en de film die ze maakten was daarop gebaseerd. In tegenstelling tot de titelsongs van de films 'A Hard Day’s Night' en 'Help!' is 'Magical Mystery Tour' nooit op single verschenen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Met tinnen soldaatjes heb ik nooit gespeeld, die waren in het begin van de jaren vijftig al uit kalk of plastic. Maar 'Tin Soldier' van de Small Faces heb ik altijd goed kunnen pruimen! Steve Marriott en Ronnie Lane schreven het lied dat gaat over Jenny Rylands, met wie Marriott later trouwde. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat P.P. Arnold het geweldig nummer zou opnemen. Zij was een vroegere Ikette die Ike & Tina Turner in de VS had achtergelaten om zich in het Verenigd Koninkrijk te vestigen. Marriott veranderde van gedachte en nam het krachtig lied op met zijn groep maar P.P. Arnold zong toch mee in de achtergrond. En hoe! Kijk maar naar onderstaande videoclip van een optreden op 2 maart 1968 voor de Franse televisie (Bouton Rouge). De kracht spat zo af van het scherm. De single werd officieel uitgebracht op 2 december 1967. Dit was de bezetting in de studio: Ronnie Lane - basgitaar, zang; Kenney Jones - drums; Ian McLagan - toetsen; Steve Marriott - zang, gitaar; P.P. Arnold - achtergrondzang. ♫♫♫ Come on! ♫♫♫ ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
In die lange, hete zomer van 1967 kon je moeilijk naast de elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles kijken want die schijf stond maandenlang in de hitlijsten, waarvan vele weken op nummer één! Eén van de hoogtepunten uit dat album is beslist 'Lucy In The Sky With Diamonds'. Het was dè periode van hippies en verdovende middelen allerhande en dus werd al gauw de link gelegd met LSD, een acroniem voor de titel van het lied. Of het waar is, laat ik in het midden ... De grandioze langspeelplaat werd afgesloten met een tweede hoogtepunt, een apocalyptisch nummer dat deels door John Lennon werd geschreven en deels door Paul McCartney. Na de release van 'A Day In The Life' werd al snel een link gelegd met drugsgebruik. Het lied zou daaraan refereren, met name de zinsnede "I'd love to turn you on". De BBC vond dat daarmee drugsgebruik bevorderd werd en verbood uitzending ervan. Producer George Martin deed een beroep op een klassiek geschoold orkest dat zo veel mogelijk geluid met alle instrumenten (voornamelijk blazers en strijkers) moest maken, aanzwellend van laag naar hoog. De muzikanten verklaarden Martin aanvankelijk gek. Mal Evans, roadie van The Beatles, zorgde voor de wekker, de teller, en de piano (slotakkoord). Hiermee is de elpee nog niet afgelopen. Het lied wordt gevolgd door een fluittoon van 15 kHz gedurende enkele seconden, voor de meeste mensen onhoorbaar. En als de grammofoon dan nog niet automatisch is afgeslagen, klinkt er uit de eindgroef een steeds herhaald, onverstaanbaar gebabbel. De toenmalige jeugd dat dit een voorspelling was van de derde wereldoorlog en dat het slotakkoord van de piano verwees naar het ontploffen van een atoombom! Twee jaar later werd de elpee (zowel de teksten als de hoes) grondig onderzocht en zo ontstond de theorie dat Paul McCartney al jaren voordien zou zijn overleden in een verkeersongeval. Tot op de dag van vandaag zijn er mensen die er vast van overtuigd zijn dat hij werd vervangen door een dubbelganger ...
Bovenstaande besproken nummers nam ik met de medewerking van mijn trouwe bondgenoot op (zie onderstaande foto) want in die periode kocht ik nog geen vinylplaten.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
'Handbags and Gladrags' is een song geschreven door Mike d'Abo, toen hij leadzanger was van Manfred Mann, de Britse rhythm-and-blues-band/popgroep. De auteursversie kwam er pas in 1970. Hij wou duidelijk maken dat het geluk voor een jong meisje niet bestaat uit een kleerkast gevuld met chique en hippe kleren. Er bestaan diepere waarden in het leven. De bekendste versie is wellicht die van Rod Stewart uit 1969 met d'Abo op piano maar de originele versie komt van Chris Farlowe, de Britse zanger die ook bekend staat onder zijn pseudoniem Little Joe Cook. Hij werkte samen met o.a. The Thunderbirds, Colosseum, Atomic Rooster, en Van Morrison. De jongsten onder ons kennen natuurlijk enkel de versie van Stereophonics.
Tim Rose, geboren als Timothy Alan Patrick Rose, was een Amerikaanse zanger en songwriter die een groot deel van zijn leven in Londen, Engeland doorbracht, en meer succes had in Europa dan in zijn geboorteland. Hij kwam al ter sprake in deze reeks bij het lied 'Hey Joe'. In 1967 bracht Rose zijn versie uit van 'Morning Dew', oorspronkelijk geschreven door Bonnie Dobson, een Canadese singer/songwriter in 1962. Zij kreeg inspiratie voor het nummer na het zien van de film 'On the Beach' uit 1959. Het verhaal van het lied gaat over een gesprek tussen de laatste man en laatste vrouw op aarde na de apocalyps (veroorzaakt door een nucleaire wereldoorlog). Tim Rose zette het folknummer naar zijn hand en voegde er wat meer rockgehalte aan toe. De covers zijn talloos: Fred Neil, Ralph McTell, Lulu, Nazareth, Grateful Dead, Jeff Beck Group, Robert Plant, e.v.a. De bekendste versie kwam van Long John Baldry in 1980 onder de titel '(Walk Me Out In The) Morning Dew'. In 1967 kwam er nog een bijzondere versie uit van de Britse groep Episode Six waarin o.m. Roger Glover en Ian Gillan zaten die later naar Deep Purple (Mark II) zouden overlopen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Reflections of Charles Brown' werd geschreven door Rod Lynton, gebaseerd op Bach’s 'Air On A G String'. Rupert's People was in feite een studiogroep die bestond uit de leden van Les Fleur de Lys, The Sweet Feeling plus Adrian Gurvitz (die later zou opduiken in de Britse psychedelische rockband The Gun). Rod Lynton zou de song gecomponeerd hebben zonder 'A Whiter Shade of Pale' te hebben gehoord alhoewel de groep in dezelfde studio aan het opnemen was, in een vertrek naast Procol Harum. Opvallend detail: toetsenist Peter Solley, die bijdragen heeft geleverd aan Rupert's People (die echter niet de eindmix haalden) trad later toe tot Procol Harum. 'Reflections of Charles Brown' werd geen hit in tegenstelling tot die geweldige single van Gary Brooker, Keith Reid en co die nog aan bod zal komen in deze memorabele reeks. Oh ja, de Belgische groep The Vipers (uit Gent) nam in 1969 een knappe cover op onder de titel 'Reflections Of Charlie Brown'. Het verhaal gaat over het saaie bestaan van een hard werkende arbeider en heeft verder geen uitstaans met de stripfiguur in Peanuts.
'A Whiter Shade Of Pale' zal ik altijd associëren met die lange, hete zomer van dat geweldig muzikaal jaar! The Beatles stonden toen maandenlang in de hitlijsten met hun LP 'Sgt. Pepper' maar op 45 toeren was het een splinternieuwe groep die de hele zomer lang op één stond met dank aan het fantastisch geluid van het hammondorgel! Gary Brooker en Matthew Fisher componeerden het lied, een mengeling van popmuziek en klassieke muziek, met name van Johann Sebastian Bach. Het zou hierbij gaan om 'Wachet auf, ruft uns die Stimme (BWV 140)', 'Orkestsuite no. 3 BWV 1068', en 'Air auf der G-Saite van August Wilhelmj (zelf een Bachbewerking)'. Ook zou 'When A Man Loves A Woman' van Percy Sledge uit 1966 van invloed zijn geweest. De mysterieuze tekst van Keith Reid was voor een bijna 16-jarige als ik moeilijk te ontcijferen. Waarschijnlijk ging het om een party waarbij iets te veel hallucinerende middelen werden gebruikt. Je zou voor minder bleek uitgeslagen zijn! In 2005 spande Matthew Fisher een proces in om royalty's te bekomen vanwege zijn bijdrage aan het hammondorgel. De rechter gaf hem gelijk en sindsdien werd deze rechtszaak beschouwd als een proefproces voor andere popmusici. Ik volgde toen Latijn-Wetenschappen en er werd druk gespeculeerd wat Procol Harum juist zou betekenen. De meest gangbare uitleg was "ver weg en toch nabij". "Procul harum" zou echter "ver van deze meisjes of vrouwen" betekenen. Na dit gigantisch succes vroeg iedereen zich af wat de opvolger zou worden. Met 'Homburg' scoorde de Britse band in het najaar van 1967 opnieuw een nummer één en ik herinner mij nog altijd waar ik was toen ik het lied voor het eerst hoorde: op het Voedingssalon in Brussel. Kippenvelmoment!
-=-=-=-=-=-=-=-
Pink Floyd was een Engelse rockband die internationale erkenning kreeg voor zijn progressieve psychedelische rockmuziek. De groep evolueerde tot pioniers van de progressieve rock en symfonische muziek. De Engelse zanger, gitarist, componist en kunstenaar, Syd Barrett, was lid van 1964 tot 1968. Pink en Floyd verwijzen naar twee bluesmuzikanten, Pink Anderson en Floyd Council, twee helden van Barrett. Hij schreef de twee debuutsingles van de band. De eerste was 'Arnold Layne', een song die ging over een travestiet die vrouwenkleren op zijn waslijn had hangen. Vandaar de videoclip met de mannequin. De tweede single was 'See Emily Play' waarvan de videoclip op de Heizelvlakte werd opgenomen. Het nummer gaat naar verluidt over een meisje genaamd Emily, dat Barrett zogezegd heeft gezien terwijl hij in het bos sliep nadat hij een psychedelische drug had genomen. Later zei hij dat dit verhaal nep was. Beide nummers uit 1967 werden nooit in stereo opgenomen. Enkele jaren later zou Pink Floyd megasuccessen scoren met hun legendarische live optredens en dankzij de gigantische verkoop van hun elpees.
-=-=-=-=-=-=-=-
Michel Polnareff was wellicht de meest "Angelsaksische" Fransman in de popmuziek. Polnareff werd geboren in een kunstminnende familie. Zijn moeder, Simone Lane, was danseres en zijn vader, Leib Léo Polnareff (Лейб Полнарёв), was een Russische Joodse immigrant uit Odessa en werkte ooit samen met Edith Piaf. Michel leerde piano en gitaar spelen voor hij professioneel muzikant werd. Al zeer vroeg trok hij naar Londen om er na een straatmuzikant te zijn geweest de studio introk om er gebruik te maken van de legendarische gitaarkunsten van studiomuzikant Jimmy Page! Een van de meest romantische songs die het enfant terrible ooit componeerde is zonder twijfel 'Âme câline', ondersteund door een magistrale orchestratie, met piano en violen in een heerlijke hoofdrol. Een jaar later werd het een wereldnummer in de instrumentale versie van Raymond Lefèvre & Son Orchestre onder een Engelse titel: 'Soul Coaxing'!
-=-=-=-=-=-=-
Het mooiste zangduo (m/v) is volgens mij onbetwist Nancy Sinatra & Lee Hazlewood. Gevolgd door Liesbeth List & Ramses Shaffy in de Lage Landen, maar 'Pastorale', hun prachtig duet dateert uit 1969. In de zomer van 1967 maakte ik kennis met 'Summer Wine', een heerlijk lied dat een jaar voordien al werd uitgebracht in de Verenigde Staten en dat in 2011 zeer voortreffelijk gecoverd werd door Guido Belcanto en An Pierlé. De melodie had zó uit een Bondfilm kunnen komen! De opvolger was 'Some Velvet Morning' met een dreigende intro alsof de mistbanken over de horizon dwaalden. Het moet toen herfst 1967 geweest zijn alhoewel de libellen en de narcissen mij toen niet rond de oren vlogen. Maar ik wist wel wie Phaedra was, namelijk een figuur uit de Griekse mythologie. Ze is de jongere zus van Ariadne. Beiden zijn dochters van Minos van Kreta, de zoon van Zeus en Europa, en Pasiphaë, de dochter van Helios.
-=-=-=-=-=-=-
Het jaar voordien was er al een reclamespot voor Diet Coke geschreven door Bob Crewe. De sound van de trompet die deed denken aan Herb Alpert & The Tijuana Brass sloeg zodanig aan dat de componist besloot de tune opnieuw uit te brengen maar onder de naam 'The Bob Crewe Generation'. Hijzelf had samen met Bob Gaudio tientallen hits geschreven voor The Four Seasons. Deze instrumental is een typisch voorbeeld van beatmuziek. Andy Williams bracht een gezongen versie uit op een nagenoeg identieke muzikale basistrack. 'Music To Watch Girls By' werd regelmatig op zondag gedraaid door de toenmalige BRT in afwachting van de sportuitslagen.
-=-=-=-=-=-=-
Mickey Dolenz, drummer bij The Monkees, schreef in 1967 het nummer 'Randy Scouse Git', een zin die hij had gehoord in de Britse televisieserie 'Till Death Us Do Part', toen hij in Engeland verbleef. De song gaat over een party die The Beatles organiseerden voor "The Pre-fab Four", want zo werden The Monkees vernoemd in sommige middens. John Lennon was naar verluidt een grote fan. Er zijn referenties naar The Beatles in het nummer: "The four kings of EMI are sitting stately on the floor" en Cass Elliot van The Mamas & The Papas ("the girl in yellow dress") en Dolenz's aanstaande vrouw, Top of the Pops "disc girl" Samantha Juste ("She's a wonderful lady" en "the being known as Wonder Girl"). De titel betekent letterlijk "horny, Liverpudlian jerk" en platenmaatschappij RCA vond die titel dan ook taboe voor het Engels publiek en hij werd gewijzigd in 'Alternate Title' (sic). In "Brits" Engels was "alternative" beter geweest. Micky Dolenz zingt en bespeelt de drums en de pauken; Peter Tork speelt orgel, piano en zingt in de achtergrond; Michael Nesmith speelt elektrische gitaar en zingt ook in de achtergrond; Davy Jones is de derde achtergrondzanger en is verantwoordelijk voor de percussie. Opmerkelijk is dat producer Chip Douglas van The Turtles hier basgitaar speelt. Niet slecht voor een groep die door critici werden bestempeld als een flauw aftreksel van The Beatles, vooral omdat de vier jongens werden geselecteerd naar aanleiding van een advertentie. Liefhebbers wezen er op dat The Monkees hun goede smaak toonden door gebruik te maken van de beste liedjesschrijvers van hun tijd onder wie Neil Diamond, Gerry Goffin en Carole King, Barry Mann en Cynthia Weil. The Monkees, bewonderaars van Jimi Hendrix, wisten de Jimi Hendrix Experience onder de aandacht te brengen van het Amerikaanse publiek door Hendrix op te nemen in het voorprogramma tijdens hun tournee van 1967. Hendrix kon die publiciteit wel gebruiken, maar de fans van de Monkees moesten er niets van hebben. Na enige optredens ging Hendrix zijn eigen weg. Een van de beste singles van The Monkees naar mijn bescheiden mening.
In die periode was ik nog altijd misdienaar en een fervente aanhanger van Gregoriaanse muziek. Toen ik dit plaatje voor het eerst op de radio hoorde werd mijn aandacht getrokken door het geluid van de kerkklokken tijdens de intro en even later de mooie samenzang van de achtergrondzangers. Met een geweldige gitaaraanslag in het begin en prachtige trompetten tijdens de brug! The Herd was een Britse popgroep, opgericht in 1965. De groep had drie hits, twee in 1967 en één in 1968. Op het eind van dat jaar verliet de zanger Peter Frampton (°1950) de groep; in het jaar daarop viel de groep helemaal uit elkaar. In de glorietijd had de groep deze samenstelling: Peter Frampton, zang en gitaar; Andy Bown, keyboard; Gary Taylor, basgitaar; Andrew Steele, drums. Het eerste nummer van hun nieuwe managers Howard en Blaikley dat The Herd op de plaat zetten, 'I Can Fly', haalde de hitparade niet. Het tweede nummer van Howard en Blaikley dat ze opnamen, 'From the Underworld', was een schot in de roos. Het nummer is gebaseerd op de mythe van Orpheus en Eurydice. De opvolger 'Paradise Lost' werd geen hit in België (enkel in Engeland en Nederland) maar in 1968 was het weer raak: 'I Don’t Want Our Loving to Die', alweer van Howard en Blaikley, bereikte in mei 1968 de vijfde plaats in de Engelse hitparade. Frampton begon al gitaar te spelen tijdens zijn schooltijd. Hij zat op dezelfde school als David Bowie en raakte met hem bevriend. Framptons vader doceerde er kunst. Tijdens de lunchpauzes oefenden Bowie en Frampton vaak samen op hun gitaren in het schoolkantoortje van Framptons vader. Op 16-jarige leeftijd trad hij toe tot The Herd en werd een tieneridool in Groot-Brittannië. Vervolgens werkte hij samen met Steve Marriott (van de Small Faces) in de groep Humble Pie, en verder op albums van Harry Nilsson, Jerry Lee Lewis, en George Harrison. Hij verhuisde in 1972 naar de Verenigde Staten. In 1976 werd Peter Frampton een megaster door het gebruik van de zogenaamde jappiotube (talkbox) in de wereldhit 'Show Me The Way' en 'Do You Feel Like We Do'.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
Vanaf 1 juli 2021 een nieuwe reeks op deze muzikale tijdlijn. Een hele verzameling liedjes met in de titel de naam van steden, gemeenten, (ei)landen, provincies, deelstaten, werelddelen, bekende straten of parken, waterlopen, zelfs fictieve, mythologische of legendarische plaatsen op aarde.
The Beatles met Sheila Bromberg, harpiste. Zij werd voor haar bijdrage 9 Britse Pond betaald (ongeveer 17 U.S. Dollar). Paul McCartney realiseerde dit project naar een waargebeurd verhaal dat toen de krantenkoppen haalde. Eén van de hoogtepunten uit die magistrale elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' uit "the summer of love". Het strijkersarrangement werd verzorgd door Mike Leander. Alternatieve versie uit 1967.
The Rolling Stones met Nicky Hopkins aan de piano; Brian Jones bespeelde de mellotron en John Paul Jones (latere bassist bij Led Zeppelin) zorgde voor het strijkersarrangement. Alternatieve versie met bijzondere intro uit 1967.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
"It's all too beautiful" zongen Steve Marriott (lead vocals, gitaar); Ronnie Lane (bas, backing vocals); en Ian McLagan (toetsen, backing vocals) met Kenney Jones aan de drums in 1967. Maar de geweldige song kreeg de titel 'Itchycoo Park' mee. Naar verluidt was dit eigenlijk Little Ilford Park, Church Road in het district Manor Park. "Itchycoo" is dieventaal voor brandnetel of de haren van rozenbottelzaden die overvloedig aanwezig waren in dat park. Marriott zingt vrolijk over spijbelen en het experimenteren met verdovende middelen. Glyn Johns en George Chkiantz waren verantwoordelijk voor de geluidstechnische kant. Kenmerkend in deze psychedelische song is het gebruik van "flanging" of "phasing" waardoor de drums en de stem ruimtelijk klinken alsof er een jet de wolken doorklieft.
Keith West (pseudoniem van Keith Hopkins) was de frontzanger van de Britse psychedelische popgroep Tomorrow [misschien doet 'My White Bicycle' (mei 1967) een belletje rinkelen? 😉]. In die groep zat hij samen met o.a. Steve Howe, de latere gitarist van de progressieve rockband Yes en die "witte fiets" was gebaseerd op het Provo-circuit met gratis fietsen in Amsterdam. Maar zijn grootste succes boekte West met de eendagsvlieg 'Grocer Jack' uit een onuitgebrachte tieneropera van Mark Wirtz. De poppy single werd uitgebracht onder de naam 'Excerpt From A Teenage Opera' in het magisch popmuziekjaar 1967. Met dank aan het kinderkoor Corona (sic) Stage School. Een ander nummer geproduceerd en gearrangeerd door Mark Wirtz, de single 'A Touch of Velvet - A Sting of Brass' uit 1966, toegeschreven aan The Mood-Mosaic met The Ladybirds ken je misschien nog als tune van menig radiostation of piratenzender.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
Melancholie ten top in het gezegend jaar 1967. De Noord-Ierse bard David McWilliams bracht toen zijn bekendste nummer uit. 'Days Of Pearly Spencer' klonk alsof hij het zong door de telefoon met een nasale klank. Later leerde ik 'Harlem Lady', 'Can I Get There by Candlelight' en 'Three O'Clock Flamingo Street' kennen. Deze prachtige single werd geen hit in Groot-Brittannië maar wel op het continent: Nederland, België, Frankrijk, en Italië draaiden het liedje grijs mede dankzij de hulp van Radio Caroline. Het strijkersarrangement kwam van Mike Leander die ook gezorgd had voor de melancholische klank van 'She's Leaving Home' op vraag van Paul McCartney toen George Martin even niet beschikbaar was.
Bij het horen van 'My World Fell Down' bekruipt mij altijd een herfstgevoel. Geschreven door John Carter en Geoff Stephens en voor het eerst uitgebracht in 1966 door de Britse popgroep The Ivy League. Wie of wat is dan Sagittarius? Een Amerikaanse studiogroep die bestond uit Glen Campbell, Bruce Johnnston, Gary Usher (producer en zanger) en Curt Boettcher. Zij bewerkten het origineel tot barokke popmuziek die niet zou hebben misstaan op 'Pet Sounds' van The Beach Boys. Ik hoorde het melancholisch lied voor het eerst in de herfst van 1967 op de RTBf waar de single grijsgedraaid werd. Een van mijn allergrootste eendagsvliegen en oh ja, mijn sterrenbeeld is Boogschutter. Luister vooral naar de knotsgekke overgang omstreeks 1:50 min. met een huilende baby en een paso doble tijdens een stierengevecht. Deze fantastische single heb ik nooit gevonden maar de elpee 'Present Tense' heb ik in 1977 op de kop kunnen tikken voor de luttele som van 99 BEF.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Penny Lane' had eigenlijk op de LP 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' moeten staan maar producer George Martin werd ongeduldig en vroeg om een single uit te brengen in afwachting van het album. Op de rugzijde verscheen 'Strawberry Fields Forever' (maar daarover morgen meer). Het werd een dubbelzijdige A-kant en toch slaagden The Beatles er niet in Engelbert Humperdinck met zijn cover van 'Release Me' van de eerste plaats in de Britse charts te verdrijven. In de Verenigde Staten slaagden de Fab Four er wel in de hoogste plaats te bereiken. Bij het schrijven van dit autobiografisch lied over de jeugd van Paul McCartney werd deze laatste bijgestaan door John Lennon met kleine tekstuele bijdragen. Indrukwekkende lijst van personen die de opnames bijwoonden: John Lennon: piano, slaggitaar, conga's en achtergrondzang; Paul McCartney: piano, percussie, harmonium, basgitaar, hoofdzang, achtergrondzang; George Harrison: leadgitaar, achtergrondzang; Ringo Starr: drums; George Martin: piano, handgeklap; Ray Swinfield, P. Goody, Manny Winters, Dennis Walton: fluit; Leon Calvert, Freddy Clayton, Bert Courtley, Duncan Campbell: trompet; Dick Morgan, Mike Winfield: hobo en althobo; Frank Clarke: contrabas; David Mason: piccolotrompet (gebaseerd op het Brandenburgs Concert nr. 2 in F van Bach). Later gaf George Martin toe dat het niet plaatsen van deze twee fenomenale nummers op 'Sgt. Pepper' waarschijnlijk de grootste blunder uit zijn loopbaan was.
Zoals ik eerder al schreef had 'Strawberry Fields Forever' net als de andere A-kant van de single ('Penny Lane') ook op de elpee 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' uit 1967 moeten staan. Manager Brian Epstein en producer George Martin konden niet wachten en vroegen om een single uit te brengen in het voorjaar om het album aan te kondigen. Later zou Martin toegeven dat dit wellicht de grootste blunder uit zijn loopbaan was! Het nummer werd geschreven door John Lennon maar het is Paul McCartney die de intro verzorgt met zijn mellotron. Lennon begon het introspectieve nummer over zijn jeugd te schrijven toen hij de kans kreeg een rol spelen in de film 'How I Won The War' van Dick Lester, waarvoor hij zes weken naar Almería in Spanje moest. Het kindertehuis Strawberry Field van het Leger des Heils aan Beaconsfield Road in Woolton, Liverpool bevond zich vlak bij het huis van zijn tante Mimi Smith, bij wie hij in zijn jeugd woonde. Aan het einde van het lied is er een spookachtig muziekje en wordt een stem hoorbaar (jammer genoeg niet in de clip). Wat deze stem precies zegt, was altijd een beetje onduidelijk, maar nadat de "Paul is dead"-mythologie in 1969 aanhang begon te krijgen meenden veel Beatlefans er "I buried Paul" in te horen. John Lennon verklaarde achteraf dat hij "Cranberry sauce" zei. Op een van de Anthology-versies is duidelijker te horen dat hij dit ook daadwerkelijk zegt. Verder is het ook mogelijk om "I'm very bored", "I married George" of "I married Paul" te verstaan. Let vooral ook op onderstaande videoclip avant la lettre die The Beatles realiseerden omdat zij geen live optredens meer hadden. Oh ja, het ziekenfondsbrilletje van John Lennon had hij opgezet tijdens de filmopnames in Spanje in het najaar van 1966 en het bleef nog vele jaren zijn handelsmerk.
-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Hey Joe' is een Amerikaans popnummer uit de jaren zestig dat een rockstandaard is geworden en in vele muziekstijlen is opgenomen door honderden artiesten sinds het geschreven is. Het nummer vertelt over een man die op de vlucht is en naar Mexico wil gaan nadat hij zijn vrouw heeft neergeschoten. Diverse claims en credits hebben echter geleid tot verwarring over het auteurschap en de oorsprong van het nummer. Algemeen wordt aangenomen dat Billy Roberts het legendarisch nummer heeft geschreven omstreeks 1962. De eerst bekende commerciële opnamen van het nummer is een single uit 1965 van de garagerockband The Leaves uit Los Angeles. In 1966 nam deze band 'Hey Joe' opnieuw op, en deze versie werd een hit in de Verenigde Staten. Op dit moment is de meest bekende versie de debuutsingle van The Jimi Hendrix Experience uit 1966; een variant op de versie van Tim Rose die het opnam onder de titel 'Blue Steel 44'. In België werd de versie van Jimi Hendrix pas bekend in 1967. Ik herinner mij een zelfgemaakte videoclip van de toenmalige BRT voor het programma Tienerklanken, gedraaid in het Zoniënwoud op enkele kilometers vanwaar ik toen woonde. Verder is 'Hey Joe' opgenomen door onder andere The Byrds, Cher, Deep Purple, Johnny Hallyday, Willy DeVille (mariachi-versie), Wilson Pickett, Patti Smith, ZZ Top, e.v.a. Het nummer heeft in sommige versies de titel 'Hey Joe, Where You Gonna Go?' of andere variaties. De clip van de BRT was playback, vandaar deze videoclip met beelden van een optreden uit 1967 waarop het gitaarwonder zijn instrument met zijn tanden en tong beroert en zelfs achterwaarts bespeelt! Een uniek tijdsdocument!
-=-=-=-=-=-=-=-=-
Wie mij goed kent, weet dat ik mijn allereerste vinylplaat (een elpee op 33 toeren, vandaag heet zo'n plaat een album) in 1969 kocht, nog vóór ik een platenspeler had! Op de hoes staat een foto van balletdansers in zwart/wit van het Ballet van de XXste eeuw. Béjart had aan Pierre Henry en Michel Colombier, twee Franse componisten, opdracht gegeven om muziek te componeren voor het optreden van zijn ballet in Avignon. Voluit is de titel van die plaat: 'Les Jerks électroniques de la Messe pour le temps présent et musiques concrètes de Pierre Henry pour Maurice Béjart' (Philips label). Wat mij vooral interesseerde waren deze fragmenten: 'Prologue' ; 'Psyché Rock' ; 'Jericho Jerk' ; 'Teen Tonic' ; en 'Too Fortiche'. Het bekendste melodietje is zonder twijfel 'Psyché Rock', gebruikt in menige film of reclamespot en vaak gebruikt in een remix door veelvuldige artiesten en muzikanten, o.m. door Fatboy Slim in 2000. Het deuntje is losjes geïnspireerd door de wereldbekende standaard uit de garage rock 'Louie Louie', geschreven door Richard Berry in 1956, en wereldkundig gemaakt door The Kingsmen in 1963. De intro lijkt ook sterk op 'Get Off Of My Cloud' van The Rolling Stones . 'Psyché Rock' werd tenslotte als een pastiche gebruikt voor de generiek van de serie 'Futurama' (hier gaat beslist een belletje rinkelen bij de jeugd!). Ik had die muziek indertijd gehoord tijdens een toneelvoorstelling in de zaal Patria in de Broekstraat (hartje Brussel) en aangezien ik ze niet kon beluisteren bij gebrek aan een platenspeler ging ik bij een kameraad waar ik ze kopieerde op band en eens terug thuis mijn Grundig tape recorder deze geweldige muziek ontelbare keren liet afspelen. In 1970 zou Pierre Henry samenwerken met de Britse rockband Spooky Tooth. Voorwaar een unicum!
Mijn trouwe bondgenoot sinds 1967: de Grundig tape recorder TK120!
