Alweer twee fragmenten uit de dubbele witte van The Beatles, uitgebracht enkele dagen vóór mijn zeventiende verjaardag.
Het eerste fragment werd gezongen door Paul McCartney. Met als intro het geluid van een vliegtuig van de maatschappij BOAC (British Overseas Airways Corporation) en het geheel rockt als de pest.
Toen ik in 2002 mijn vakantie doorbracht in Orange County, Californië zag ik een live optreden van ... The Beach Boys die een heerlijke cover van dit nummer brachten. Brian Wilson was toen jammer genoeg niet van de partij.
Het tweede fragment werd gezongen door John Lennon en is een ode aan zijn moeder. 'Julia' werd geschreven toen Lennon, samen met de andere Beatles, bij Maharishi Mahesh Yogi verbleef in Rishikesh, India. Daar leerde hij de karakteristieke speelwijze op gitaar van Donovan. Het nummer gaat over de moeder van Lennon, Julia Lennon, die in 1958 overleed toen John Lennon 17 jaar oud was. Zij gaf Lennon zijn eerste gitaar, en stimuleerde de interesse van haar zoon in muziek. Het is het enige nummer van The Beatles waarop enkel Lennon te horen valt. Paul McCartney, daarentegen, speelde wel vaker solonummers op Beatles platen, zoals 'Yesterday' en 'Blackbird'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Albatross’ – Fleetwood Mac
Ook John Lennon was fan van deze instrumentale single, die eind 1968 verscheen en dus begin 1969 nog altijd in de meeste hitlijsten ter wereld aanwezig was.
Het was de zalige tijd van Radio London toen ik elke zondagavond naar de Britse hitparade luisterde en met mijn transistor radio onder mijn hoofdkussen in slaap werd gewiegd door deze stille ‘Albatross’.
Het was een jaar later de inspiratiebron voor Lennon om 'Sun King' te componeren, ook een heerlijk semi-instrumentaal nummer dat op 'Abbey Road' zou verschijnen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Days’ – The Kinks
De Britse rockgroep The Kinks, die bestond uit singer/songwriter Ray Davies, zijn broer leadgitarist en zanger Dave Davies, bassist Pete Quaife, en drummer Mick Avory, heeft altijd een bijzondere plaats in mijn hart ingenomen.
Oorspronkelijk opgericht als The Ravens, maar manager Larry Page zorgde zonder het te willen voor een andere groepsnaam. Volgens Ray Davies was de naam afgeleid van een uitspraak van Page nadat hij Ray op een dag in een eigenaardige kledingcombinatie de studio zag binnenlopen: 'You look like a Kink!'. Sindsdien noemden ze zich The Kinks.
'Days' werd in het najaar van 1968 uitgebracht zodat de single ook nog in 1969 in de hitlijsten stond.
♫♫♫ Thank you for the days, those endless days, those sacred days you gave me. I'm thinking of the days, I won't forget a single day, believe me. ♫♫♫
Bedankt voor al die prachtige verhaaltjes, Ray die je zo vakkundig in slechts 3 minuten kon persen, voorzien van heerlijke muziek!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘While My Guitar Gently Weeps’ / ‘Birthday’ – The Beatles
Alweer twee tracks uit de dubbele witte elpee van The Beatles.
- ‘While My Guitar Gently Weeps’ is een compositie van George Harrison. De geruchtenmolen draaide eind 1968 op volle toeren want "de stille Beatle" was naar verluidt misnoegd over zijn plaats in de Fab Four. Er haalden niet genoeg composities van hem op de elpees van The Beatles. Hij begon in die dagen ook meer en meer samen te werken met Eric Clapton die dan ook op deze track meespeelt.
Op 6 september 1968, tijdens een rit van Surrey naar Londen, vroeg Harrison aan Eric Clapton of hij een gitaarsolo wilde toevoegen aan het nummer. Aanvankelijk wilde Clapton niet: “Nobody ever plays on the Beatles' records”. Harrison wist hem toch te overtuigen en diezelfde avond werd de solo opgenomen. Later heeft Harrison verteld dat de aanwezigheid van Clapton een stimulerend effect had op de band: “It made them all try a bit harder; they were all on their best behaviour.”
Het nummer staat op de 135ste positie op 500 Greatest Songs of All Time van Rolling Stone en op de zevende plek op hun lijst van 100 Greatest Guitar Songs of All Time.
- 'Birthday' is een lied dat in 1968 werd uitgebracht op het album 'The Beatles' (alias 'The White Album'). Het nummer werd geschreven door John Lennon en Paul McCartney. Chris Thomas, een producer van EMI, herinnert zich dat McCartney als eerste in de studio was en dat hij toen de gitaarriff van het nummer speelde. Toen de andere bandleden in de studio arriveerden, had McCartney het hele nummer volgens Thomas al geschreven.
's Avonds keerde iedereen weer terug in de studio en werden er overdubs aan het nummer toegevoegd: tamboerijn, piano, handgeklap (waarbij roadie Mal Evans ook meedeed), achtergrondzang (onder andere door Pattie Boyd, de vrouw van George Harrison, en Yoko Ono, de vriendin van John Lennon) en de leadzang van McCartney (met bijdragen van Lennon).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Ring Of Fire’ – Eric Burdon & The Animals
Eric Burdon nam een opname van Johnny Cash uit 1963 onder handen. ‘Ring Of Fire’ werd geschreven door June Carter Cash en Merle Kilgore.
Net zoals Joe Cocker gedaan had met 'With A Little Help From My Friends' kreeg het lied een tragere versie aangemeten dan het origineel.
In februari 1969 viel de groep uit elkaar en richtte de Engelse zanger een nieuwe band op: Eric Burdon and War.
Deze versie van ‘Ring Of Fire’ uit het najaar van 1968 zou ook nog scoren in 1969.
Zijn krachtige rauwe stem is befaamd. Hij is in het blad Rolling Stone als 57ste geplaatst op de lijst met de grootste zangers aller tijden.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Blackberry Way’ – The Move
The Move was een van de leidende Britse rockbands van de jaren 1960. De groep behaalde echter geen succes in de Verenigde Staten.
Binnen de Britse popmuziek maakte het liedje 'Flowers In The Rain' van The Move geschiedenis omdat het in augustus 1967 als eerste popplaatje werd uitgezonden op de BBC Radio 1.
Hoewel bassist/zanger Chris "Ace" Kefford de oorspronkelijke leider was, is The Move voor het grootste deel van hun carrière geleid door gitarist, zanger en songwriter Roy Wood. Hij schreef alle Britse singles van de groep en zong vanaf 1968 de leadzang op veel nummers, hoewel Carl Wayne tot 1970 de belangrijkste leadzanger was. Oorspronkelijk had de band vier zangers (Wayne, Wood, Trevor Burton en Kefford).
De uiteindelijke bezetting in 1972 bestond uit het trio Wood, Bevan en Jeff Lynne, die de groep omvormden tot het Electric Light Orchestra (later afgekort tot ELO), een Britse rockgroep die Beatlesque pop met strijkers en futuristische kunstbeelden vermengt en die dan weer veel succes oogstte in de VS. Na het vertrek van Wood werd Lynne het belangrijkste lid van de groep.
‘Blackberry Way’ is een psychedelisch antwoord op 'Penny Lane' van The Beatles en Carl Wayne weigerde te zingen op deze song zodat Roy Wood zelf leadzanger werd. Een onbekende muzikant speelt hierop mellotron. In februari 1969 bereikte de single de eerste plaats in de Britse hitlijsten.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Crimson & Clover’ – Tommy James & The Shondells
Bij deze single hoort een leuke anekdote die ik jullie beloofd had toen ik weken geleden 'Mony Mony' van dezelfde Amerikaanse band besprak.
Mijn schoolresultaten waren in die periode heel goed en als beloning kreeg ik van mijn ouders een transistor radiootje van het merk Grundig.
Op een zonnige dag, de single werd in de VS uitgebracht in november 1968, dus moet het in de lente van 1969 geweest zijn, waren mijn ouders, mijn zus en ik naar mijn grootouders gereisd en zoals altijd had ik mijn transistor mee. Maar mijn batterijen waren altijd heel snel plat zodat de klank met horten en stoten uit dat toestel opborrelde. Net op het moment dat ‘Crimson & Clover’ gespeeld werd. En mijn pa: "Zijn die batterijen alweer plat?". En ik: "Maar neen, pa dat is het normaal geluid van dat plaatje!". Hilariteit alom!
Er bestaan twee versies van dat liedje: de single versie (ingekort) en de lange elpeeversie. Vanaf 2:28 min. begint de zanger te schokken. Op de lange versie is dat pas vanaf 4:30 min. Ik plaats hieronder beide versies, veel luistergenot!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Comment te dire adieu?’ / ‘Des ronds dans l’eau’ – Françoise Hardy
- Het eerste liedje werd geschreven door Serge Gainsbourg, alhoewel hij zich voor de melodie grotendeels liet inspireren door 'It Hurts To Say Goodbye' geschreven door Jack Gold en Arnold Goland. De eerste opname uit 1966 is van Margaret Whiting en die van Vera Lynn kwam pas later. Er bestaat ook een instrumentale versie van Walter Wanderley uit 1967.
De Franse zangeres bracht ‘Comment te dire adieu?’ eind 1968 uit zodat haar single begin 1969 nog altijd terug te vinden was in diverse hitlijsten. De manier waarop Gainsbourg speelt met de Franse taal is subliem!
- Het tweede liedje komt uit de soundtrack van 'Vivre pour vivre' (september 1967) en werd geschreven door Raymond Le Sénéchal en Pierre Barouh. De eerste versie werd gezongen door Annie Girardot en Nicole Croisille in 1967. Françoise Hardy bracht haar versie uit in het najaar van 1967 zodat ‘Des ronds dans l’eau’ nog vaak op de radio te horen was in de loop van 1968.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Seven Horses In The Sky’ – The Pebbles
The Pebbles hadden in 1968 een grote hit met 'Get Around' (vooral Mike & Zaki plugden de single enorm) maar wat weinigen weten is dat de Antwerpse groep op Jazz Bilzen in die zomer van 1968 ook een versie van ‘Seven Horses In The Sky’ hebben gespeeld met een andere tekst dan op de single. Maar die versie is helaas nergens meer terug te vinden. Hieronder is de originele versie uit eind 1968 te horen en die geweldige single scoorde begin 1969 nog altijd heel hoog in de hitparade.
In de jaren '90 is een verzamel-cd uitgebracht met als titel 'The Story of The Pebbles 1964-1994' maar de versies van hun hits, die daarop te horen zijn, zijn niet de originele want die waren vernietigd door een brand bij platenmaatschappij Barclay in Frankrijk.
Nog een woordje over het hoesje hieronder. Dit is de heruitgave van de single uit 1969 want op de b-kant stond toen 'To The Rising Sun' terwijl op de oorspronkelijke single uit 1968 'The Verger' staat.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Mother Nature’s Son’ / ‘Happiness Is A Warm Gun’ – The Beatles
Nog twee nummers uit de dubbele witte elpee van de Fab Four.
- 'Mother Nature's Son' is een nummer van The Beatles uit 1968 dat hoofdzakelijk werd geschreven door Paul McCartney, hoewel het onder de gebruikelijke auteursrechtvermelding Lennon/McCartney verscheen. McCartney liet zich tot het nummer inspireren door een lezing van Maharishi Mahesh Yogi tijdens een verblijf van The Beatles in India. Lennon schreef ook een nummer naar aanleiding van deze lezing, maar zijn 'Child of Nature' werd niet door The Beatles uitgebracht. Deze melodie werd later gebruikt in zijn solonummer 'Jealous Guy'.
John Lennon speelde niet mee, maar volgens McCartney droeg Lennon wel enkele woorden aan de tekst bij tijdens hun verblijf in India. Lennon had er een hekel aan dat McCartney vaak muziek opnam zonder de rest van de band, en technicus Ken Scott herinnerde zich later dat de spanning dan ook om te snijden was toen Lennon en Ringo Starr na afloop de studio kwamen binnenlopen. De groep was toen al langzaam maar zeker aan het uiteenvallen. Wie speelde er wel mee op het nummer? Paul McCartney: zang, akoestische gitaar, pauken, drums en George Martin: koperarrangement.
In de Griekse mythologie is 'Mother Nature' eigenlijk Gaia.
- ‘Happiness Is A Warm Gun’ werd door John Lennon geschreven. Hij werd beïnvloed door een Amerikaans krantenartikel van de wapenindustrie met dezelfde titel en een boekje uit 1962 van Charles M. Schultz: "Happiness is a warm puppy" en dat is natuurlijk Snoopy uit de stripserie 'Peanuts'.
Het lied bestaat eigenlijk uit vier delen, het hadden net zo goed vier aparte liedjes kunnen zijn. Deel 1: She's not a girl who misses much Deze zin is eigenlijk een veelgebruikte Liverpoolse uitdrukking waarmee men refereert aan een knappe vrouw. Deel 2: I need a fix cause I'm going down Een "fix" is een duidelijke verwijzing naar drugs, Lennon zou later in 1968 met een heroïneverslaving worstelen en daar verwijst "a warm gun" ook naar. Deel 3: Mother Superior jump the gun Hier brengt John Yoko Ono ten tonele. Het paar was in die periode net samen en John was geobsedeerd door zijn nieuwe vriendin. Hij noemde haar vaak Mother of Mother Superior. Deel 4: Happiness Is A Warm Gun Deze zin kan als het refrein beschouwd worden met haast een doowop-thema en gekke achtergrondzang (bang bang-shoot shoot). Eigenlijk horen we hier twee ritmes door elkaar (de zogenaamde polymeter-techniek).
