En toen ging de Britse zanger Barry Ryan zich in de meeste West-Europese hitlijsten vertonen met een epos over ene 'Eloise'. Meer dan 5 minuten met vele tempowisselingen wat het moeilijk maakte om op te dansen. Maar wat een genot voor het oor!
Ik schrijf nu over de periode eind 1968 – begin 1969.
De elpee 'Barry Ryan sings Paul Ryan' kon ik aankopen dankzij een bon van Humo's TTT-Club bij de lokale platenboer van Sint-Amandsberg en daarop stond ook ‘The Colour Of My Love’, geschreven door zijn tweelingbroer Paul. Enige tijd later werd het liefdeslied in 1969 gecoverd door ene Jefferson.
De moeder van de tweeling was Marion Ryan, een populaire Britse zangeres in de jaren vijftig.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Martha My Dear’ / ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ – The Beatles
Nog twee composities van The Beatles uit de dubbele witte elpee die volledig aan Paul McCartney kunnen toegeschreven worden.
- Bij ‘Martha My Dear’ dacht bijna iedereen spontaan aan alweer een ander liefje voor de linkshandige bassist. Zijn verkering met Jane Asher was in 1968 afgesprongen en hij had een nieuwe protegee onder de vleugels genomen bij Apple (Mary Hopkin), maar Martha was geen menselijk wezen! Het lied ging over zijn hond, een bobtail, die McCartney in 1965 als puppy had gekocht.
McCartney is het enige bandlid dat te horen is op de opname. Veertien sessiemuzikanten, bestaande uit violisten en koperblazers, speelden op 4 oktober 1968 ook mee. De volgende dag nam McCartney nogmaals zijn zangpartij op.
- ‘Ob-la-di, Ob-la-da’ was een poging van McCartney om reggae te promoten. Lennon haatte het nummer, nochtans speelde hij de piano intro die versneld werd opgenomen. hij noemde het "Paul's granny shit" (geen kinderliedje maar een liedje voor oma's).
De titel van het lied (plus de woorden "Life goes on, bra") was een zinnetje dat veel gebruikt werd door een kennis van McCartney, de Nigeriaanse componist en musicus Jimmy Scott-Emuakpor. Die spande een rechtszaak in maar uiteindelijk werd er een schikking getroffen.
De coverversie van de Schotse popgroep The Marmalade haalde in januari 1969 de eerste plaats in de Britse UK Singles Chart.
‘Ob-la-di, Ob-la-da’ werd in de Benelux uitgebracht als single met slechts op de b-kant het prachtige 'While My Guitar Gently Weeps' wat George Harrison dan weer niet vrolijk stemde.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Once Upon A Time In The West’ – Ennio Morricone
De spaghettiwestern 'C'era una volta il West' (Het gebeurde in het Westen) werd uitgebracht in Italië op 20 en 21 december 1968 en onder de naam ‘Once Upon A Time In The West’ op 28 mei 1969 in de VS en West-Europa. In de Franstalige wereld sprak men van ‘Il était une fois dans l’ouest’.
De filmmuziek was meteen legendarisch en werd herhaaldelijk op de radio gespeeld zodat de soundtrack vele jaren lang terug te vinden was in de verkoopcijfers. Het thema werd zelfs ingekort op single uitgebracht in 1976 onder de titel ‘Jill’s Theme’. De zangeres met de hoge stem is Edda Dell'Orso.
Ennio Morricone was een Italiaanse componist, orkestrator, dirigent en trompettist die de muziek voor ongeveer 500 films en televisieseries componeerde en orkestreerde. Hij componeerde tevens een honderdtal popsongs (voor onder anderen Mireille Mathieu, Milva en Mina) en een 150-tal klassieke composities zoals een opera, een tiental viool- en pianoconcerten en kamermuziek.
Een van mijn absolute favoriete componisten! Van deze maestro bezit ik 12 singles, elpees of cd’s.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Memo From Turner’ – Mick Jagger
'Memo From Turner' is de debuutsingle van Mick Jagger als soloartiest. De opname gebeurde in september 1968. Je kunt bezwaarlijk zeggen dat Jagger hier zingt; het is eerder een soort parlando of een voorloper van het rappen.
Over de begeleidende muzikanten heerst er veel verwarring: het zouden Steve Winwood en Jim Capaldi van Traffic zijn, maar Winwood zelf zegt zelf van niet. Ook wordt Al Kooper (basislid van Blood, Sweat & Tears) genoemd, die een bijdrage heeft geleverd aan een andere versie, waarbij ook Keith Richards en Charlie Watts uit The Rolling Stones zouden hebben meegespeeld. Verder worden Russ Titelman op gitaar, Randy Newman op piano, Jerry Scheff op basgitaar en Gene Parsons op drums genoemd. Maar wat als een paal boven water staat is dat de slidegitaar werd bespeeld door niemand minder dan Ry Cooder.
'Memo From Turner' werd ook opgenomen door The Rolling Stones tijdens een sessie in november 1968. Deze versie verscheen in 1975 voor het eerst op het compilatiealbum 'Metamorphosis'.
De muziek komt uit de soundtrack van 'Performance', een controversiële film uit 1970 van de regisseurs Donald Cammell en Nicolas Roeg met in de hoofdrollen James Fox, Mick Jagger en Anita Pallenberg. De film zou aanvankelijk in 1968 uitkomen. De studio hield het uitbrengen van de film echter tegen. Men was geschokt door de vele sadistische scènes, de expliciete seks en het drugsgebruik in de film. Bij het uitbrengen van de film in 1970 waren de critici weinig ingenomen met 'Performance'. Pas later verwierf de film een cultstatus en tegenwoordig wordt de film gezien als een klassieker van de Britse cinema.
Hierboven rechts een alternatieve versie van Jagger & Co en de versie van de Stones uit november 1968 hieronder:
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
‘Yer Blues’ – The Beatles
Een allerlaatste track uit 'The White Album' van november 1968.
Zoals ik al eerder schreef was de Britse groep The Beatles in het najaar van 1968 aan het uiteenvallen. George Harrison wou absoluut dat er met zijn composities werd rekening gehouden net zoals die van "Lennon/McCartney". Paul McCartney schreef en speelde meestal alleen op zijn composities, wat John Lennon dan niet vrolijk stemde. En Ringo ging meer en meer acteren.
Zo was Lennon met Yoko Ono te gast tijdens het optreden van The Rolling Stones in de documentaire "The Rolling Stones Rock and Roll Circus", een film van een bijzonder muziekproject van de Britse band The Rolling Stones geregisseerd door Michael Lindsay-Hogg.
Op 11 december 1968 organiseerden The Rolling Stones een concert in een circustent waar onder andere artiesten als The Who, Taj Mahal, Marianne Faithfull en Jethro Tull optraden. Het hoogtepunt werd gevormd door een optreden van supergroep The Dirty Mac, bestaande uit John Lennon, Yoko Ono, vioolvirtuoos Ivry Gitlis, Mitch Mitchell (drummer van The Jimi Hendrix Experience), Eric Clapton, en Stones-gitarist Keith Richards. Oorspronkelijk zou de concertregistratie uitgezonden worden op de BBC, maar de Stones hielden de release om uiteenlopende redenen tegen. De première vond pas plaats in 1995, net als de release op cd van het optreden.
'Yer Blues' is een poging van John Lennon om een blueslied te componeren.
Hieronder rechts staat ‘Yer Blues’ van The Dirty Mac (John Lennon was fan van Fleetwood Mac, vandaar de groepsnaam), opgenomen op 11 december 1968.
