'Baby, Please Don't Go' is een traditionele blues song die gepopulariseerd werd door de Delta blues-muzikant Big Joe Williams in 1935. Verscheidene coverversies volgden zodat het lied werd omschreven als "een van de meest gespeelde, gearrangeerde en herwerkte stukken in de geschiedenis van de bluesmuziek".
In 1952, bereikte een doowop-versie van The Orioles de Top10 van de R&B hitlijsten in de VS. In 1953 nam Muddy Waters de song op als een elektrisch Chicago-ensemble blues stuk.
In de 1960s, werd 'Baby, Please Don't Go' een populaire rocksong nadat de Noord-Ierse groep Them met een jonge Van Morrison hem opnam in 1964. Jimmy Page, een studiogitarist toentertijd, nam deel aan de opnamesessie, waarschijnlijk op slaggitaar. Vervolgens werd het uptempo rock arrangement van Them zo populair dat het lied een rock standaard werd. Paul Revere & The Raiders, AC/DC, Aerosmith, John Mellencamp, Amboy Dukes, en Budgie waren de belangrijkste rockbands die de song hebben opgenomen.
Decca bracht 'Baby, Please Don't Go' uit als de tweede single van Them op 6 november 1964. Op de B-kant stond 'Gloria', ook een rock classic die pas in 1967 zou scoren! De eerste hitsingle van Them bereikte de Top-10 in de 'UK Singles Chart' in februari 1965.
In 1967 namen The Amboy Dukes de song op voor hun eerste elpee. Zij vermeldden de versie van Them als inspiratiebron maar gitarist Ted Nugent zette de song naar zijn hand door een volledige Jimi Hendrix gitaar passage uit 'Third Stone From The Sun' in het lied te verwerken.
In 1969 voegde Ten Years After enkele flarden tekst uit 'Baby, Please Don't Go' toe tijdens hun live optreden van 'I'm Going Home' op Woodstock. Alvin Lee's 10 minuten durende gitaarspel was een hoogtepunt dat wij in West-Europa pas konden zien in de documentaire uit 1970 van Michael Wadleigh.
Mijn favoriete versie is die van The Amboy Dukes. Toen ik die voor het eerst hoorde werd ik van mijn sokken geblazen!
'River Deep – Mountain High' is een song van Ike & Tina Turner uitgebracht op Philles Records als de titeltrack op hun studiolangspeelplaat uit 1966. Geproducet door Phil Spector en geschreven door Spector, Jeff Barry en Ellie Greenwich. Kleine nuance: eigenlijk zijn enkel Tina Turner en de Wrecking Crew te horen in de zogenaamde "Wall of Sound" van Phil Spector. Ike woonde de opnames zelfs niet eens bij maar eiste wel dat hij gecrediteerd werd, zowel op de elpee als op de single.
Naar verluidt woonde Brian Wilson van The Beach Boys de opnames bij en zat hij met open mond te luisteren!
De single flopte in de Verenigde Staten maar had wel succes in West-Europa. Als gevolg hiervan trok Spector zich gedurende twee jaar terug uit de muziekbusiness.
Na een revival van de song door covers van Eric Burdon & The Animals en Deep Purple in 1968, werd de originele versie opnieuw uitgebracht door A&M Records in 1969.
George Harrison prees het lied door te zeggen dat de opname van begin tot einde perfect was.
In de jaren 1970 hebben Ike en Tina nog verschillende versies uitgebracht die jammer genoeg het origineel niet benaderden. Tina Turner heeft ook nog solo versies uitgebracht in de jaren 1980 en 1990. Zonder die geweldige "Wall of Sound" klonken die versies toch helemaal anders.
Originele versie uit 1966: Zang: Tina Turner; Achtergrond zang: Darlene Love, Fanita James, Jean King, Gracia Nitzsche, Clydie King; Studiomuzikanten: Leon Russell (keyboards), Michel Rubini (piano), Jim Horn (saxofoon), Barney Kessel (gitaar), Glen Campbell (gitaar), Earl Palmer (drums), Carol Kaye (basgitaar), Frank Capp (percussie).
The Supremes (zonder Diana Ross) en The Four Tops brachten als duet in 1970 nog een fijne versie uit op single die het helemaal niet slecht deed.
Toch gaat er niets boven het geweldig origineel!
'Summertime' is een aria gecomponeerd in 1934 door George Gershwin voor de opera 'Porgy and Bess' uit 1935. De tekst werd geschreven door DuBose Heyward, de auteur van de novelle 'Porgy' waarop de opera was gebaseerd, en Ira Gershwin.
De song werd voor het eerst opgenomen door Abbie Mitchell op 19 juli 1935, met George Gershwin op piano terwijl hij het orkest dirigeert!
Er volgden talloze covers: Helen Jepson zette het lied voor het eerst op plaat in 1935 gevolgd door Billie Holiday, een jaar later. Bob en Bing Crosby volgden alsook o.a. Sidney Bechet, Tommy Dorsey Orchestra met zanger Frank Sinatra, Ella Fitzgerald & Louis Armstrong, Charlie Parker, Count Basie, Dizzy Gillespie, The Drifters, Chet Baker, Mahalia Jackson, Sam Cooke, Miles Davis, Gene Vincent, en John Coltrane.
The Beatles (in 1960 in Hamburg met Lu Walters van The Hurricanes als zanger en met Ringo Starr, drummer van de Hurricanes in de plaats van Pete Best op drums; meteen de eerste plaatopname waarop de Fab Four samen te horen zijn; slechts negen exemplaren geperst waarvan slechts één exemplaar bewaard bleef, vermoedelijk in het bezit van Paul McCartney; in 1968 tijdens sessies voor de witte dubbele werd een tweede poging ondernomen).
Verder in de jaren 1960 zijn er covers uitgebracht van o.a. Nina Simone, Hank Ballard, Toots Thielemans, The Marcels, Ricky Nelson (met een riff die bij Deep Purple terugkomt in 'Black Night' maar ook bij The Blues Magoos in 'We Ain't Got Nothin' Yet'), Gerry & The Pacemakers, Ray Barretto, The Ventures, Booker T. & The MG's, The Chambers Brothers, The Zombies, Love Sculpture, Ekseption en ... kortom veel te veel om op te noemen. (Met dank aan Arnold Rypens)
Twee versies dragen mijn absolute voorkeur weg: Billy Stewart in 1966 (de enige die ooit met 'Summertime' in de Amerikaanse hitlijsten gescoord heeft) en Brainbox in 1969.
