1. Django Reinhardt - 'Nuages' (1940) Jean Reinhardt werd geboren in Liberchies (Pont-à-Celles) in Henegouwen. Niettegenstaande hij bij Discogs geboekstaafd staat als "Romani-French jazz guitarist" was hij een Belgische manouche of Sinti-gitarist. Zijn stijl was jazz manouche of gipsyjazz. De Fransman Stéphane Grappelli leerde hem lezen en schrijven. Op 18-jarige leeftijd werd Django zwaargewond in een woonwagenbrand. Ondanks zijn gehavende vingers leerde hij opnieuw gitaar spelen en ontwikkelde hij een nieuwe stijl. In Frankrijk werd hij lid van het Quintette du Hot Club de France samen met Grappelli. Op uitnodiging van Duke Ellington maakte hij een tournee doorheen de Verenigde Staten. Daar kwam hij in contact met Les Paul. In 1948 begeleidde hij de opnames van Bobbejaan Schoepen, de eerste Vlaamse artiest die internationaal zou doorbreken. Reinhardt beïnvloedde tal van artiesten zoals o.a. Sacha Distel, Les Paul, Koen De Couter, Fapy Lafertin, B.B. King, Jimi Hendrix, Glen Campbell, The Allman Brothers, The Grateful Dead, Pink Floyd, Dire Straits, Hank Marvin, Jan Akkerman, en Toni Iommi (Black Sabbath). Ik had vandaag kunnen kiezen voor zijn versie van 'Sweet Georgia Brown' want de vroege Beatles zouden dat later ook doen. Toch gaat mijn keuze van vandaag naar het eigenzinnige 'Nuages' uit een periode waarin donkere wolken over Europa hingen.
2. Bobbejaan Schoepen - 'De lichtjes van de Schelde' (1952) Mijn moeder hield meer van 'Grijze haren' en mijn vader van 'Café zonder bier'. Zoals ik eerder schreef was Bobbejaan Schoepen de eerste Vlaamse artiest die internationaal doorbrak. De Belgische zanger, gitarist, acteur, entertainer en kunstfluiter werd geboren als Modest Schoepen en zijn artiestennaam gebruikte hij vanaf 1945 en is afgeleid van het Zuid-Afrikaanse liedje 'Bobbejaan klim die berg'. Hij was een fervente aanhanger van de country & western-stijl, ook qua kledij. Ik zag hem live in de zomer van 1989 (de hete zomer van de "lambada") toen wij een optreden van hem bijwoonden in Bobbejaanland, een pretpark in Lichtaart dat hij zelf uit de grond had gestampt. Hij kon ook als geen ander jodelen.
3. Jacques Brel - 'Quand on n'a que l'amour' (1956) In januari 1955 verzorgde Jacques Brel een week lang Bobbejaan Schoepens voorprogramma in de Brusselse Ancienne Belgique. Brel was de eerste Belgische zanger die internationaal via Frankrijk doorbrak. De overgrootvader van Brel, Jean-Augustin Brel, was vanaf 1833 burgemeester van het Vlaamse Zandvoorde (nu een deelgemeente van Zonnebeke). Als lid van de gegoede burgerij sprak hij, haast vanzelfsprekend, Frans. Dankzij vertalingen van Rod McKuen en de zangers Scott Walker, Terry Jacks en David Bowie werd Jacques Brel wereldbekend. De Amerikaan Mort Shuman vestigde zich in Europa; eerst in Londen. Hij raakte bevriend met Jacques Brel, vertaalde Brels chansons in het Engels, en schreef ook een musical over hem: "Jacques Brel is alive and well and living in Paris", waarin Shuman zelf de hoofdrol zong. In 1956 brak Brel door met dit prachtige 'Quand on n'a que l'amour'.
4. Les Chakachas - 'Eso es el amor' (1958) Op de wereldtentoonstelling van 1958 (Expo 58) werd dit plaatje dagelijks gespeeld. Ook op de radiozenders was dit deuntje een grote hit. Iedereen dacht dat het om een Spaanse groep ging maar niets is minder waar. The Chakachas (ook wel Les Chakachas of Los Chakachas genoemd) was een Belgische groep die van de jaren 1950 tot de jaren 1970 een redelijke populariteit had met hun singles, die een mix waren van uiteenlopende, vaak exotische stijlen en onder de naam Latin soul aan de man werden gebracht. De band werd gesticht door percussionist Gaston Bogaerts, die conga en tumba speelde. Andere leden waren Kari Kenton (zang en maraca's), Vic Ingeveldt (saxofoon), Charlie Lots (trompet), Christian Marc (piano), Henri Breyre (gitaar en backing vocals) en Bill Raymond (basgitaar). De bandleden waren afkomstig uit Schaarbeek, Charleroi, Willebroek en Luik. Met een verkoop van meer dan 100.000 exemplaren was het de eerste gouden plaat voor een Belgische artiest.
5. Jacques Brel - 'Ne me quitte pas' (1959) Waarschijnlijk één van de mooiste composities van de Brusselaar van Vlaamse afkomst. Het chanson werd door veel andere artiesten gecoverd; in de originele taal is de versie van Nina Simone bekend. In het Nederlands werd de titel 'Laat me niet alleen' in een vertaling van Ernst van Altena; de bekendste interpretatie daarvan is van Liesbeth List, maar ook van Brel zelf uit 1961. In het Engels werd het 'If You Go Away', onder andere van Rod McKuen, die het lied ook vertaalde. Naar verluidt was Jacques Brel net vóór een optreden heel misselijk want hij leed aan plankenkoorts. Maar eens op het podium werd hij een onherkenbare artiest die zijn publiek meteen inpakte. Ik heb hem helaas live nooit kunnen meemaken maar hij komt in deze reeks meermaals aan bod!
6. Rocco Granata - 'Marina' (1959) En zeggen dat 'Marina' oorspronkelijk slechts een b-kantje was. Niemand geloofde in het succes van de Italiaanse Belg tot hijzelf met de hulp van enkele vrienden het singletje persoonlijk ging afgeven in zowat elk café in het land met de hoop dat het zou belanden in de juke-box. En zo geschiedde: het werd een groot succes zowel in binnen- als in buitenland, tot in de Verenigde Staten! Granata is tevens muziekproducent en eigenaar van een muziekuitgeverij en een platenmaatschappij Cardinal Records, die platen produceerde van Vlaamse zangers en kleinkunstartiesten, onder anderen Miel Cools, Marva, Louis Neefs, Will Ferdy, De Elegasten, Jacques Raymond, en Marino Falco (Marijn Devalck). Hij is ook de ontdekker van Sam Bettens van K's Choice. Ik heb moeten wachten tot 6 juni 2010 om hem live aan het werk te kunnen zien. Dat was op het Belgavox concert in Brussel samen met een plejade aan andere muzikale sterren.
7. Jo Leemans - 'Diep in mijn hart' (1959) In 1953 kwam ze terecht bij het NIR, de voorloper van de huidige VRT. Langzaam maar zeker begon ze daar naam te maken als zangeres: voor de orkesten van Francis Bay en Fernand Terby werkt ze zich door het repertoire en de klassiekers van die tijd. Haar bijnaam is de Vlaamse Doris Day want zij zong 'Que sera, sera' (wat zijn moet dat zal zo zijn) in de hitlijsten naar de top, enkele weken na het Amerikaans origineel. Ze was ook jurylid van Canzonissima, het muziekprogramma dat de Vlaamse voorronde was van het Eurovisiesongfestival, georganiseerd door de Vlaamse publieke omroep BRT in de jaren zestig en nu herdoopt tot Eurosong. Leemans bouwde tevens een carrière op als presentatrice bij radio en televisie. Ondertussen is de Mechelse zangeres/actrice 97 jaar. Hier is Jo Leemans met het orkest onder leiding van Francis Bay.
8. Jacques Brel - 'La valse à mille temps' (1959) Het zal niet de laatste keer zijn dat Jacques Brel in deze reeks aan bod komt. Mijn vader zaliger was een fervent danser en vooral het walsen had hij echt onder de knie. Het Franse chanson was niet zijn favoriete muziek, hij hield eerder van Vlaamse volksmuziek. De manier waarop "le grand Jacques" hier zingt (vooral naar het einde toe) is een echte tongbreker en ik zie het eerlijk gezegd niemand anders het hem nadoen!
Tot zover de eerste 8 liedjes (1940 tot 1959) uit mijn reeks Belgische Favorieten. Morgen ga ik verder met mijn persoonlijke verzameling van 81 songs uit de jaren zestig, elke dag ongeveer 6. Bedankt voor jullie reacties en tot morgen!
