Jean-Philippe Smet was ondertussen het tieneridool geworden (in de Francofone wereld alleszins) dankzij "Salut Les Copains!" en ook door het feit dat hij handig op de trein van de twistrage wist te springen. Hij werd geboren in Parijs maar had via zijn vader een hele hoop Brussels DNA meegekregen. Johnny Hallyday werd zijn artiestennaam en de Fransen noemden het genre "yé-yé".
Zijn single uit 1962 deed het heel goed en kwam via een erfenis in mijn verzameling terecht.
Beide kanten waren vertalingen van bekende Angelsaksische hits. 'L'idole des Jeunes' ('Teenage Idol') / 'C'est le Mashed Potatoes' ('Little Bitty Pretty One').
Maar het grootste wereldsucces uit 1962 was zonder twijfel de single 'The Loco-Motion' {Gerry Goffin- Carol King} / 'He Is The Boy' {Dee Ervin, Gerry Goffin} gezongen door Little Eva. Eva Narcissus Boyd was de echte naam van dat Amerikaans zangeresje en ze had twaalf broers/zussen. Als tiener werkte Boyd als dienstmeisje en verdiende ze extra geld als babysitter voor de songwriters Carol(e) King en Gerry Goffin. Ze kreeg de kans om mee te werken als achtergrondzangeres bij opnamen van Ben E. King en The Cookies.
Het succes van 'The Loco-Motion' (later vaak gespeld als Locomotion) kon ze helaas nooit meer evenaren zodat het in onze contreien bij deze eendagsvlieg bleef.
Na de twist en de mashed potatoe was de loco-motion de nieuwe dansrage!
Goffin/King was een zeer succesrijk componistenduo uit die periode want zij componeerden ook de a-kant van de single 'Up On The Roof' / 'Jump On Your Broomstick'. Kenny Lynch was de Londense singer-songwriter en acteur die succes had met dat plaatje. Zijn voorouders kwamen uit Barbados en Jamaica. Tijdens zijn legerdienst werd hij kampioen boksen bij de lichtgewichten.
Over de grote plas hadden The Drifters bijval met hun versie.
De b-kant componeerde Lynch zelf met Harry Robinson, zeer toepasselijk bij Halloween, als je het mij vraagt!
De volgende single uit mijn verzameling is een compositie van Ray Charles. Ze werd in twee stukken geknipt, zoals dat toen gebruikelijk was.
'I've Got A Woman' (Part 1) / 'I've Got A Woman' (Part 2) in de instrumentale versie van Jimmy McGriff, een Amerikaanse blues & soul-jazz organist, vooral actief op het Hammondorgel.
Dit plaatje kon ik zo'n tien jaar na de oorspronkelijke uitgave (1962) redden uit de afprijsbakken van een platenwinkel die zijn deuren sloot. Het was zijn prijs van 20 BEF meer dan waard!
Gelukkig staan beide delen achter elkaar op YouTube, het gekraak van de originele single moet je er maar bij nemen!
