Eten&Genieten - gezond genieten van eten & drinken
10-09-2010
Steak Frit
Proefkonijn: Steak Frit
'Wat de mensen vandaag willen is duidelijkheid, niet te veel keuze, een goede verhouding van prijs en kwaliteit', zegt horeca-entrepreneur Fernand David.
David is niet aan zijn proefstuk. Hij heeft me uitgenodigd op het terras van zijn jongste realisatie, de brasserie Steak Frit', in het hartje van toeristisch Brussel, het Heilig Eilandje. Vroeger was hier Chez Stans, een bekende volkse bierbrasserie. Daarvan zijn alleen de donkere lambriseringen overgebleven. "Het mocht vooral geen folklore uitstralen, maar wel de gemoedelijkheid van een brasserie", benadrukt hij, en daarom heeft hij het vormgeversduo Oeyen & Winters in de arm genomen. David leerde het klappen van de zweep bij de Hiltonketen, en zette daarna als zelfstandige onder meer de Museum Brasserie en de Ostend Queen op de sporen. Met Steak Frit' richt hij zich tot een breed publiek.
Terwijl we het aanbod bestuderen, wordt er onmiddellijk een mandje dik gesneden bruin brood op tafel gezet, enkele blokjes potjesvlees, radijsjes, boter én smout. Als aperitief kiezen we een klein glas kriek, gemaakt op basis van witbier en niet van geuze, van brouwerij Huyghe, bekend van Delirium Tremens. Je kunt hier gerust voor één gerecht komen - het cafédeel met grappig betegelde tafeltjes is non-stop open - maar voor de prijs moet je het niet laten.
Alle voorgerechten - klassiekers als garnaalkroketten, maatjes, Brusselse zomerpaté en ham in gelei met peterselie - kosten minder dan 12 euro, de dagsoep met balletjes 6 euro. Hoofdgerechten zijn onder andere vers bereide rundstartaar (17 euro) en contrefilet van Iers rund (21). Wat zullen we drinken? Dat is niet moeilijk. Ofwel een pintje (2,5), ofwel witte, rode of roséwijn (alle 15). Geen karaffen met twijfelachtige inhoud, de wijn - in ons geval een Mâcon-Villages - wordt aan tafel ontkurkt. De rode is een bordeaux supérieur (3 euro).
Drie garnaalkroketjes met gefruite peterselie worden snel voor ons op tafel gezet door de Nederlandstalige dienster, in deze omgeving eerder een curiosum. Ze zien er artisanaal uit en smaken lekker. Omdat Fabiola mijn favoriet lid van het koninklijk huis is, vervolg ik met een koninginnenhapje Reine Fabiola (18), met kip en grijze garnalen. Aan de overkant komt de Ierse steak. Het bladerdeeggebakje is overvloedig gevuld en nog krokant, zoals het hoort. Het rund blijkt geen grote lap vlees, maar drie langzaam gegaarde, nog rode stukjes. Er komt een bokaal kropsla met rode ui op tafel, verschillende sausjes, en de frietjes worden door de kelner uitgeschept. De grote tovertruc van Steak Frit' is de 'repasse', een tweede bediening voor alle gerechten. Wie wil krijgt een nieuwe portie vlees, frietjes of stoemp.
Ik heb hierna geen behoefte meer aan een dessert, maar van meneer David móet ik nog van de rijstpap proeven. Die wordt geserveerd in een weckpotje. "Alles wordt voorbereid in ons atelier in Laken", vertelt hij, "en hier in de keuken gebeurt enkel de afwerking." Bruine suiker op de rijstpap strooien, de sla aanmaken, de frieten bakken. "Alleen zo kun je constante kwaliteit garanderen, zeker wanneer de volgende vestigingen (een aan de Naamse Poort, een in de Europese wijk, ag) zullen draaien." Bij de koffie komt een leuke verrassing: minicupcakes, huisgemaakt, met een dotje chocolademousse of mojitoroom erbovenop.
Grote Markt, Predikherenstraat 14, 1000 Brussel, 02/514.37.10 Europese wijk: Archimedesstraat 65, 1000 Brussel Naamse Poort: Naamsestraat 51, 1000 Brussel
We zijn op een historische plek in hartje Amsterdam. In de vijftiende eeuw schreden hier de nonnen door de lange gangen. Honderd jaar later werd het klooster verbouwd tot een onderkomen voor hooggeplaatste gasten zoals Willem de Zwijger en Maria de Medici.
Vervolgens nam de admiraliteit der VOC er haar intrek. Die maakte op haar beurt plaats voor het stadsbestuur, die uit het Paleis op de Dam was verdreven door Lodewijk Napoleon.
Meer recent diende het pand op de Oudezijds Voorburgwal als favoriete trouwlocatie. Eind twintigste eeuw kwam het pand in handen van een Franse hotelketen. Het kreeg opmerkelijk genoeg een Engelse naam: The Grand. Michael Jackson sliep er, net als Chirac. In het restaurant op de begane grond kon je voordelig lunchen en goed dineren. Toch bleef de zaak in de schaduw staan van andere bejubelde hotel-restaurants zoals La Rive (Amstel), Vermeer (Barbizon Palace) en Vinkeles (The Dylan). Tijd voor een extreme make-over dus.
Melkbar
Het resultaat mag er wezen. Van het schemerige pijpenlarestaurant is weinig over. In plaats daarvan een licht interieur dat doet denken aan de melkbar uit Stanley Kubricks cultfilm A Clockwork Orange. Witte plastic tafels en twee helverlichte bars die dienen als een soort brug naar de achtergelegen loungeruimte.
Wat echter bleef, is de professionele staf met als boegbeeld Aurélien Poirot. De Franse chef-kok werkte eerder in diverse Parijse sterrenzaken zoals Le Carré des Feuillants, Il Cortille en Le Meurice. Goed, dat weten we dus alvast: die man kan koken!
Maître Jos van Hunen en sommelier Hans Tuin maken het team compleet dat sinds kort aan de slag is met een formule die al net zo vernieuwend is als het interieur.
Bridges wil zich namelijk onderscheiden als visrestaurant en raw bar. Nee, geen sushi's, dat is zó jaren negentig. Dan liever sashimi of een hele batterij van tot tartaar gehakte visjes en schelpdieren.
Dat willen we dus graag uitproberen met een Tasting van de Raw Bar (12). Kraakverse stukjes rauwe tonijn, zeebaars, zalm (licht tranig bijsmaakje), dunge-sneden coquilles en een blaadje gevuld met zalmeitjes mogen we naar eigen inzicht dippen in respectievelijk uitjes, kappertjes, mierikswortelmayo en natuurlijk soja. Prima starter!
Van de kleine wijnkaart nemen we de Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc 2008 van Spy Valley (42). Een wijn geknipt voor de raw bar. Aangezien vaste tafelgenote een avondje vrij is, wordt haar plaats ingenomen door de artdirector van onze krant. Hij heeft als voorgerecht zijn zinnen gezet op de halve tandoori-kreeft met komkommer, koriander en stukjes naan (22,50). Het is chef Poirots filosofie om per gerecht slechts enkele ingrediënten toe te voegen, zodat de smaak van de vis het best tot zijn recht komt. In dit geval was hij helaas behoorlijk uitgeschoten met de tandooripasta. Van de fijne smaak van kreeftvlees is hoegenaamd niets meer over. Een tikje minder mag best.
Mijn tartaar van coquilles en zeebaars, afgetopt met een laagje sturia kaviaar (16), is daarentegen subliem. De zee op je tong, waarbij de zure room zorgt voor het filmende effect.
Voor de artdirector voldoende reden om als hoofdgerecht ook voor tartaar te kiezen. In dit geval een heel grof gehakte geelvin tonijn 'op Amerikaanse wijze' met babysla en huisgemaakte frieten (25). Hem horen we voorlopig niet meer, wat doorgaans een goed teken is.
Mijn zeeduivel met gebakken eendenlever en gebraiseerde witlofjes (28) ziet er op papier aantrekkelijk uit, maar de vis heeft iets te lang gehad. De foie gras is echter voorbeeldig. Zoiets kun je ook gerust aan een Franse chef overlaten. Dat rode wijn heel goed bij vis kan gaan, bewijst het licht gekoelde glas Crozes-Hermitage 'Les Meysonniers' 2006 van M. Chapoutier (9). Een prima combi. De toetjes ten slotte zijn volgens ons niet Poirots sterkste kant. Mijn in hisbiscusthee gemarineerde ananas met mascarponesorbet en aan de overkant de torrone (nougat) met pijnboompitjes, pistacheijs en pijnboommousse (beide 14) zijn aardig, maar niet bijzonder.
Toch een verrassend lekker en origineel maal. Bridges is voor Amsterdam een échte aanwinst!
Onze laatste aanlegplaats was in de Jachthaven Pietersplas we hebben er heerlijke dagen gehad met voldoende rust en stilte. Om te gaan eten was er geen enkel probleem met het Restaurantje SOFA aan de kade ( in het groen) we hebben er lekker ge eten, zie hieronder de photo's van het restaurantje met photo van een lekkere salade.
Heerlijk gerechtje; Carpacio van Pastrami,rucolasla,olijfolie,en kaas
;)
