p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Zie het haantje op de Kerktoren woest gaan draaien; wolken bezig; donkere somberheid te gaan stapelen. Een straathond ziet zich nu al wentelen in de plassen; Ook vogels dromen van plassen waar zij zich wassen.
Maar het zonnetje streelde ons; en doorbloeide harten; laten we weer wachten; en niet meer vallen in smarten. Min het zonnetje; die me lief door deze tijd liet zweven. Me opbeurde in mijn steeds somberder wordend leven.
Wil ook niet langer onder asociale ingrepen zuchten; en gaan leven; ver van de menselijke zoete genuchten. Zo riep ik; ,,Och God hoe erg zijn velen nu verblindt; zij die nu de afbraak ziet; en dat dan bijna nog bemind.
Van waar U vreugd; als men ouderen en zieken kruisigt; waar bleven jullie lesjes; geleerd in jullie geboortehuisje. Wij wachten met onmacht; hoe jullie maaien alles neer! En wat wordt dan ons huis? Zeven planken en niets meer?
auteur:Adrie.27.3.2012.
