Waarom een “Vriendschap” nooit wordt.


Deed vanmorgen de ramen wat nieuwsgierig open;

niet echt een najaarsdag; geen grauwe dichte mist!

Hoor buiten, Buur al fluitend de stappen naderen;

Adrie niets geen najaar; geen koude of dichte mist.


Andere jaren droegen we de zon al lang ten grave;

maar schijnt nu ginds nog lustig aan de Horizon!

Nee, we hoeven hem nog niet ten grave te dragen!

Ook Winter zijn vriendjes, houden veel hun mond!


En dan kom je laat als door mijn nog slapend brein;

ik het vergeet; om samen, nu de bladeren vergaren!

Ik hoorde zijn ruimen te laat om te zien als het sein;

dit zijn gegeven momenten, om een hart te raken!


Later proberen te achterhalen. tegen beter weten in;

waarom er met mensen geen goede vriendschap was

omdat ik heb laten schieten; wat toen had, nog zin!

Dan kijk je naar vriendschap, wat er nooit echt was!



auteur:Adrie. 20.10.2013,copyright

19-10-2013 om 15:28 geschreven door Adrie van Gansen

Indiaas Kindslaaf


Soms roept mijn pen , even tot even stilte....

En rijzen er onbedwingbare hoge bergen.....

Geen geluk wat mij dan nog kan sterken....

Maar die afstand van jullie liet me rillen....


Genezing door Artsen ga ik niet geloven.....

Kan geloven dat mijn armen vleugels zijn...

Geloven dat ik genezen ben van alle pijn....

Houdt me niet het onvatbare voor ogen....


Maar lieve woorden kunnen veel winnen....

Soms maar simpel gebaar of oogopslag....

Of een veld mooie bloemen die daar lag....

Of lieve lach van een Indiaas kindslaaf.......

Of vermoorde kinderen in Libie die ik zag.....




auteur:Adrie.18.10.2013.Copyright

18-10-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Bonte Herfstkleuren


Hoor de storm over de daken en stad heen gieren;

zag dat ze mijn tuin met noten en eikels versierden.

De Lucht zwart, de wind luidruchtig aan het slaan;

kijk even bezorgt of ik in de tuin alles nog zie staan!


Van mijn mooie herfstbloemen; veel neergeslagen;

enkele waren zelfs heel woest van de steel geslagen.

In Lente en Zomer gegroeid, nu snel plat gestreken!

De wind, die met de kleurige bladeren mooi tekent!


Zo wisselt alles met de herfst van kleur daar beneden.

Ja de herfst is ook mooi; daar wil; ik wel bij intreden!

Ja, de Natuur brak even met gisteren, en wil morgen!

Koning winter zal snel voor zijn kunstwerkjes zorgen



auteur:Adrie.10.10.2023.copyright.

10-10-2013 om 22:26 geschreven door Adrie van Gansen

Klaas Vaak.



Mijn mond geeuwd, en voel me aan mijn slaap genegen,

om me aan Klaas Vaak en de nacht over te gaan geven
.
Het sluimerend licht; komt inval van de nacht al nader;

ook een kat brengt de nacht snel al een harde serenade!


Al het stadse gebeuren lijkt snel gulzig licht te drinken
:
om in hun slaap te rusten, of even te willen bezinnen.

Nacht, zegt mijn lief, terwijl ze met kus afscheid neemt;

even ritseling en dan gaan we ook in de nacht henen.


De dingen om ons stil, luisteren naar wat de nacht wil;

alleen het verleden komt me soms zeurend aan de oren;

ze wil dan weer ophoren; maar alles is nu echt verloren;

het is verdrietig verleden; maar stil wat je nu nog vindt.



Auteur:Adrie.9.10.2013.copyright.

09-10-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Een onbestemd gevoel


Mijn stemming lijd vandaag aan een onbestemd geluier,

het voelt in mijn geest; het is vandaag nu trager en luier.

Creativiteit is nu zeker geen onbestemd verkeerd woord,

gelukkig zijn er in mijn huis; veel materialen aan boord.


Ik neem snel een palet, penseel, verf en een nieuw doek;

loop stil en voorzichtig in de de schuur naar mijn poes.

Hoor buur en wat geluiden; zagen en wat geroezemoes.

Maar de zwarte poes licht stil, knort tevreden en soest.


Het lijkt of ze voelt, dat ik ze nu schilder zo onbedaagd,

ligt met haar golvende staart, niet ver van me vandaan!

Haar zwarte lijf, nu nog eens lief en lui naast me gestrekt.

Het wordt gestrekter, en het lijkt of ze de dag laat gaan.



auteur:Adrie van Gansen.6.10.2014.copyright.

06-10-2013 om 15:59 geschreven door Adrie van Gansen

Zo is er voor ons maar een.



Het Leven is geen leven van een tijd van om het even;

het leven is een leven waarin we om elkander geven;

een Leven waar ieder zijn verantwoording draagt;

niet alleen achter eigenwaarde en bezittingen jaagt!


Van vele, die in het Leven mij; de liefde verklaarde;

hoorden voor mij vaak mensen met veel hinderlagen!

Velen die tot aan mijn graf, achter hun erfenis jagen;

stop met uw vruchteloos gejammer, dat vele klagen.


De zon schijnt nu op lover hun geler wordende kruin;

de Herfst was met vriendjes naar het Land gekomen;

nu komt het lover weer vaak het zonnetje ten noden!

Nu wordt het zoeken, naar lach en ondeugend luim!


Ziet ge mij; kijk dan naar het altijd brandend vuurtje;

mijn gedichten vullen met een lach heerlijke uurtjes!

Zoals mijn Liefde tot mijn Vrouw verdrietig verdween;

zo wordt alles verleden; op Aard zijn er meer dan een!

Haar cadeau; ons mooi kind; zo is er toch ,maar een!



auteur:Adrie.5.10.2013.Copyright

05-10-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Onmacht in het moederhart.


Hoorde haar aan, met een klein huilend jong kind;

door God, wat maanden eerder op Aarde geplaatst;

om met zorg en liefde als Man op de Aarde te staan!

Maar voor het teder nieuw kind; leek God nu blind!



Maar de Agent die haar vannacht zo verdrietig zag;

zag dat het kind huilend benauwd in haar wagen lag!

De Agent gaf het in onmacht; al verdrietig de zegen;

Blijf leven; groei, bloei en blijf in dit mooie leven!


Wordt van dit nare virus en benauwdheid bevrijdt!

Vrouw wis snel je wanhopig vloeiende tranenregen;

Het verdriet;hulp werd door God nu bijna vergeten!

Verdrietig, haar grote onmacht; in het Moederhart!




Auteur:adrie.3..10.13.
Copyright

03-10-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

De giftige slang.



Liep in mijn kinderjaren, eens met mijn Moeder samen,

Lourdes kruisweg heel devoot verdrietig hand in hand!

Vroeg in de ochtend dat we hand in hand bed verlieten;

om een week lang, om 6 uur de ochtend te zien dagen!


Herinner nog, hoe we Lourdes toen al eerbiedig zagen;

als een Heiligdom, Maria's grot vol met kaarsen beplant;

Zieken en Invaliden, de grot streken tot glanzende wand.

Groot ons medeleven, toen we stapels smeekbedes zagen..


Toen wisten beide met onze gezonde gevoelens nog niet;

hoe weinig wat er voor deze mensen dan nog overschiet!

Ook dat de giftige slang; verschool onder mooie bloemen;

ook niet dat de slang Mams en mijn leven zou verschroeien!

auteur: Adrie.13.9.2013.copyrycht.

13-09-2013 om 18:00 geschreven door Adrie van Gansen

Zat even weer wat dichten van ons aller Toon te lezen,

tot ik even deze twee zo met diepgang geschreven las!


Nacht.


Altijd was hij bang voor nachten

zat hij op de dag te wachten

tot dat hij zag dat in de nacht

veel meer licht zit dan hij dacht.


auteur: Toon Hermans.Copyricht12.9.2013.



Zijn.

Zo lang j'er bent

moet je iets zijn

verdrietig of gelukkig.


Zolang j'er bent

moet je iets zijn

of boos, of blij, of nukkig.


Wat zal ik zijn, een harlekijn

een engel of een beest?


Een zielenpoot,

een idioot

'k ben alles al geweest.


Maar grof of fijn

of groot of klein,

zo blijft het, tot aan het end.


Je maakt je iets wijs,

dat je iets moet 'zijn',

dat komt omdat jér 'bent'.


auteur:Toon Hermans.Copyright12.9.2013.

12-09-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Klonk als een Beiers uurwerk.


'O, de behoefte naar lopen, en vrijheid was groot vandaag!

Lopen, lopen Adrie, dreunde als een hamer door mijn hoofd;

lopen Adrie; klonk er door mijn trotse hoofd als een moker!

Zag ook luie pestduiveltjes; maar die hadden vrij vandaag!


'O, het was echt genieten, het lopen ging nu heel krachtig;

liep als in een droom; in mijn hoofd en hart een gehamer;

bij iedere slag hoorde het als een degelijk Beiers gehamer!

Mijn hart even liefkozend zacht gewoeld; het klonk prachtig!


'O, als een droom liep ik; en voelde in mijn hart dat gehamer;

prachtig, weer te voelen zijn slagen , O, dat voelde zo krachtig!

Maar droomde niet; voelde al zijn harde slagen in mijn Hart

Prachtig, en zalig om dit te mogen voelen en zo te ontvangen!


auteur:Adrie.25.8.2013.Copyright.

25-08-2013 om 14:52 geschreven door Adrie van Gansen

Mijn oude wekker

Voel me door je benaderd als ding; zo je daar weer klinkt;

steeds op moet winden; zodat je morgenvroeg weer klinkt!

Niemand hoort je graag; je roept, om de dag te beginnen;

als ik s' morgens, als een poes, heerlijk nog ligt te spinnen!


Ik heb hem ooit in vertrouwen naar boven toe geschoven;

staat daar steeds wachtend op mijn nachtkast daar boven!

Vroeg nu aan hem of ik een pauze van 10 jaar kan krijgen;

is er misschien een kans, dat we een nieuwe wereld krijgen!


Toen ze me laatst weer rinkelend uit mijn warm bedje riep;

droomde mijn ogen net zo donker en nog zo zwart en diep!

Ik dacht toen; dat gerammel hier heb ik niet zelf bedacht;

nee, het was weer die wekker die me al weer de dag bracht!



Auteur:Adrie.24.8.2013.copyright.

24-08-2013 om 17:14 geschreven door Adrie van Gansen

Oorlogskinderen.


Draag nog steeds in me mee, een heel groot verdriet;

dat ik de ouders niet heb kunnen sparen kindverlies!

Ja; was slechts een schakeltje; in het Oorlogsgeweld;

slechts een kiezeltje die even een soldatenlaars knelde!


Was ook steeds bezig, met teveel van die kleinigheden;

teveel van mijn protesten vielen ook in het ongerede!

Bewoog wel steeds in protesten en opstandig gedrang;

maar steeds werd het weer; zon op en zonsondergang.


Droomde bij Vietnam en Salvador linkse propaganda;

schaamde me dat iedereen zweeg over oorlogsschande!

Maar nu voel ik mijn lichaam; ziek, slap en al wat oud;

een bestseller; maar bedaagd wat ik in de handen houd.


auteur:Adrie.22.8.2013.

22-08-2013 om 23:25 geschreven door Adrie van Gansen

De heilige maagd Maria


Mijn pijn doet weer verlangen naar de Heilige Maagd Maria;

geeft weer kracht wat ik niet uit de ogen van Artsen niet lees!

U kracht wat weer voor een tijd, weer wat levenskracht geeft!

Kracht wat weer geeft meer dan Leven tussen hoop en vrees!


Ach, de pijn maakt nu van mijn hart weer een wanhoop steen;

als het slaakt; zijn laatste verdrietige traan en wanhoopskreet!

Maria; houdt me toch met U Kracht, met mijn liefsten in leven;

dat ik medemens nog lang; Gedicht en liefde mag blijven geven!


Het geeft me in Lourdes weer veel kracht vanuit u Liefdeshart;

U kracht; wat me weer even verlost van mijn kommer en vrees!

Mijn hart wat door ziekte en scheiding zo wreed werd gebroken;

ik wil nog niet sterven of Leven met pijn en wanhoopsgeween!


auteur:Adrie.17.8.2013.Copyright.

17-08-2013 om 16:10 geschreven door Adrie van Gansen

Haar boos en bleek gelaat.


Kwam na de kermis gonzend in de oren naar mijn huis;

'O God sprak ik smekend, geeft U mijn geest weer rust;

wijst u dan ook mijn verstand weer de weg naar huis!

Rust en mijn bed is het enige wat ik nu het liefst lust.


Ik herken mijn huis, in mijn schaduw ook mijn silhouet;

in het flitsende maanlicht lijkt het nu vaal grauw gezet!

De Maan spreidt zijn licht ook over mijn schaduw heen;

zie de schaduwlijnen van mijn armen rug en een been.


Zie in de Gracht, vier kleine eendjes zwemmen heen;

stil onder mijn schaduw en die van de sternen heen!

Mijn Buur; die weer slapeloos uit het venster staart;

daar zijn vrouw; zie nu even haar boos bleek gelaat!



auteur:Adrie.31.7.2013.copyright.

31-07-2013 om 17:47 geschreven door Adrie van Gansen

Psalmen zingers.


Werd aan het ziek zijn echt wel gewend;

niet aan hu; riekend aan mijn knoken;

zelfs bij dag en ontij blijven bestoken;

raak aan Psalmenzingeis nooit gewend!


Zacht langs vingers de rozengroetjes;

haar rozenkrans vragend om fatsoen!

Wrijft de dichter even tussen de haren;

en vrolijk tokkelend tegen zijn snaren!


met het donker worden ga ik dwalen;

zacht hoor je dan muziek in het woud;

dit tot de dag zijn aankomst verklaarde;

leg ik me neer onder dekens ter aarde.


auteur:Adrie.26.7.2013.

26-07-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

25-07-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Het buurmeisje.


De Zon staat weer blakend hoog aan de hemel,

zie mijn buurmeisje springen door heide en bos;

wilde dat ik nog zo kon springen luchtig en los.

Wreed vind ik dan mijn ziekte me nu zo plagen;

zo aanvallend; steeds uit vele van hinderlagen!


Ondanks het zonnetje; ben ik van binnen koud;

misschien dat eenzaamheid warmte tegen houd!

het Buurmeisje als fleurig bloemetje in het gras;

ach lieverd, zou nu even willen, dat ik haar was!

Zou willen dat mijn Engel me nu tot de orde riep;

mijn ogen niet zo somber keken; zwart en zo diep!


Hoop dat mijn hart me maar even verkoelen doet;

wacht nog niet op een graf, zo eeuwig en voorgoed!

Maar ook niet zittend tot mijn graf in een rolstoel!

Om met Toon te spreken; dat ik het zelf moet doen!



auteur:Adrie.21.7.2013.copyright @.

23-07-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Een hete zwoele zomerdag.


Droomde weer van de koelte, liggend langs de Vliet;

van de vele koele handjes; het zacht wuivende riet!

De mooie Vliet vaak overloop, van tientallen waters;

zich stortend; als de overloop in een eindeloos Meer;

ook zie ik mijn weenmoedtranen vallen in het Meer!


Voelde de koelte en weldaad van het wuivende riet;

zoals het witte koraal en parels liggen in zee zo diep;

moet mijn heimwee nu weg, wil het niet meer horen;
 
zelfs wind en krekels in het riet; willen je niet horen!


Een vogel schetst zijn zigzag schaduw door het riet;

schuin over het water van nu avonds donkere Vliet!

De wind voelt hier nu; ook wat koeler en zachter aan ;

zie de koeien lopen; en die mooie knotwilgen staan!




auteur:Adrie'.23.7.2013.copyright

Bijlagen:
Pen.jpg (2.4 KB)   

Een Bramenrank.


Gezeten in het Park op een groene bank;

zag ik een ijverig groeiende bramenrank;

wat aan de slootkant wel ijverig groeide;

daar door ook van de kinderen krioelde!


Het slootje kwam van een kleine beek;

die steeds wat naar het slootje vloeide;

en daar door de bramen stevig groeide;

wat ook in de kindermondjes verdween!


En langs het slootje zijn moddergrond;

wat de maan nu romantisch bescheen;

een herder dreef nu zijn schapen heen;

vlogen er mos en modder in het rond!


Nu een diepe stilte door het park alom;

door een Ouder werd met klem betoogd;

dat men huiswaarts moest, ontsnappen;

werd achter haar rug wel wat gepoogd.




Auteur:Adrie.4.7.2013.copyright.

Bijlagen:
Pen.jpg (2.4 KB)