p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
04-07-2010
Ik voel in mij, zo heerlijk in mijn gevoel, steeds die trek, die zwelt en leven doet. Dichten, Poëzie welke naam je wil geven. Het ontvlamt steeds; schrijven mijn leven. Het is een gevoel wat mijn krachten voedt, bewaar het kostbaar, laat het niet roven, verzorg het als een kostbaar dier of plant, dat gevoel; wat leidt mijn schrijvershand. Als mijn ogen hier om me heen blikken, ontmoeten zij; laf, laag maar gestaag, een gevoel, wat moed doet verstikken. Vandaar dat ik nu aan mijn Engel vraag, zij is steeds mijn gids naar ruimere perken, een stevig schild, om me nu te versterken.
04-07-2010 om 12:17
geschreven door Adrie van Gansen
03-07-2010
Zon verdoofd hangt hij tegen een waterwilg, de zon brand goud en vol; mensen bedaren, het uur zag even een dichter passeren, voor hem; een pen en papier wat open ligt. hij ziet zo mijmerend met spiedend oog, weer na die vele fluitende vogels omhoog. De zon brandt in Delf-lands beek en plas, en doorzeeft nu het gras, mos en riet, wat gebeurd met oog in onnavolgbare draf. Och zonnetje, men ziet u niet in gure dagen, als het land gekweld wordt door woeste vlagen. De zomertooi is dan van al zijn bloem beroofd, het water wordt dan weer een woeste stroom. Grauw is dan de hemel, en stormig het strand, naakt zijn dan de duinen, kleurloos het veld. U schept de Natuur dan even met gierige hand, toch heb ik U lief, zo lief mijn lief kikkerland.
03-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
02-07-2010
Het zonnetje deed duidelijk zijn mantel uit. Ons hart nu verlost van kou, wind en regen. Hij werd zich nu weer; bewust van ons leven, dat door ons zijn warmte niet te missen is. Mijn hart gelijkt nu, deze blijde zomerdag, even alle pijn en zorgen van mijn hart getild. Voel een wuivend windje, wat zwoel en mild. Zie de zon, met op zijn gezicht zijn lieve lach. Zelfs mijn hond, juicht om de zon zijn komst. Een krolse kat, loopt verlokkend om me heen. De vink die mij hoort, gaat een deuntje fluiten, zo mooi, dat ik vaak mijn oren aan hem leen. Dat raakt mij steeds, dat lieve kleine vogeltje, het dwingt me steeds weer tranen van me af, leert mij, hoe de lust van het leven moet wezen, leidt me in deze tijd, door de angst voor het graf.
02-07-2010 om 15:49
geschreven door Adrie van Gansen
01-07-2010
Het riet ruiste licht en zwoel, de golfjes klotste nu loom aan. De Zomer had zich opgemaakt. De groene boorden een waaier. Weer kwam in gevoel tot leven, toen zij door het riet zweefde, als droom toen te snel voorbij. Vele dichtersjaren zijn versleten, was je lieve stem nooit vergeten, maar zag je gedaante nooit meer. Nooit verbannen uit mijn gedachte, maar de jaren regen zich aaneen. Schreef gedichten, geen geween. Plots sloeg nu over van ontroering, toen je weer verscheen als voorheen, droombeeld, bezieling of ontroering, kijk toe en voel mijn liefde groeien. Maar de avond wordt een onaf verhaal, door de sterren niet meer uitverteld, tot stilte en een niet te horen kabaal, van verliefde ogen door riet bewogen.
01-07-2010 om 13:44
geschreven door Adrie van Gansen
29-06-2010
Wie er over me waakt; dat is een engel, een gevogelte; met een goddelijk gelaat, die heel mijn drieste leven naast me staat. Zij draagt dan een lang wit zijde gewaad, met zilverdraad de boorden vastgezet, om die boorden dan niet te laten bevuilen, gaat zij dan ook steeds op een ladder staan. Kijkt dan steeds goddelijk; ,,het is nu gedaan. Wij spraken nooit in haar bleke aanwezigheid. Het lijkt dan of de stilte me gespannen houdt, en haar hemelse geur me steeds benauwd. Goddelijk plaatste zij zich steeds aan mijn zijde, haar vleugels neer, naast haar mantel van zijden, zij leek zich dan te verblijden in haar pracht, en over me te waken, met haar goddelijke macht.
29-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
28-06-2010
Soms klinkt het heel helder voor me op,
gevoelens als gebeeldhouwde sonnetten.
Dichten, als kinderen van mijn gedachte,
die luisteren naar de dichterlijke wetten.
Schreef over dromen, die steeds vervlogen,
lieve kussen van een mond; nu koud en bleek,
als een schaduw of wind, nu al weer vreemd.
Of dat de mooiste dromen steeds weer logen.
Wordt ik overweldigd door mijn vreugde,
en kijkt en lacht de hemel weer naar mij,
loop van dichterlijke wellust te schreeuwen,
spring en dartel dan als een lam in de wei.
Maar denk je over dat gevoel teveel na,
ben je dat dichterlijk gevoel al weer kwijt.
28-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
26-06-2010
Liepen aan het strand verliefd en wat verloren, onze diepe liefdesgevoelens waren heel sereen. Van de nachtelijke uren telde we er geen een. We zette heel stil, verliefd schrede aan schrede. Jou hand; teder in mijn grote mannen-hand, je hoofd, teder en lief op mijn schouder. We luisterde naar het windje over het strand, je fluisterde verliefd; ,,Och mijn verlangen, alleen je rustige adem houdt me al gevangen. Tot dat mijn voeten op de jouwe stuitte, en in deze bijna volslagen stille duisternis, zag ik twee ogen brandend naar me kijken, je handen die ik bijna niet meer kon tillen, voelde ik heel liefkozend mij zacht strelen. Al wat ik ooit gestreefd heb en beleden, is toch steeds weer in ongerede geraakt. Maar oefen en leer nog steeds verwoed, zie steeds de dag vol openheid tegemoet.
26-06-2010 om 12:12
geschreven door Adrie van Gansen
25-06-2010
De zomer lijkt nu eindelijk aan te komen snellen, geschrokken wakker geworden vanuit zijn droom. Zie in het water, golfjes speels huppelen en snellen, vanuit vele waters en sluis naar de grote stroom. Ontelbare bloempjes lijken zich nu te verheffen, om gezien te worden door ieders waakzaam oog, zodat niemand ze dan onbedachtzaam kan treffen. Ze laten zien, door heesters wat overschaduwd, hun kleuren; waarin ze geen schilder kan verven, laten geheel ontbloot, zien hun sensueel genot. En als ze dan weer verwelken en moeten sterven, bekommeren wij ons verwend, niet om hun lot. Maar proef nog steeds die onschatbare weelde, die het oog en gevoel zo verrukte in mijn hof, en waterstroom en mooie bloemen, me streelde, en het schouwspel me verrukkelijk, betoverd trof.
25-06-2010 om 23:31
geschreven door Adrie van Gansen
23-06-2010
Het zonnetje is toch aan de Zomer begonnen, en wordt nu tot ieder zijn genot onthaald. Nu weer, met zijn warmte in ons hart gekomen, wordt zijn weg nu met rode rozen bezaaid. 'O, lief zonnetje, je bent nu zo een met ons. Ik hoor de vogels je al een welkom fluiten, na eerst nog een deun van snotteren en snuiten, maar een zeurpiet krijgt van ons nu de bons. 'O, gij lief zonnetje; reikt ons zo lief de hand, waarmee ze me heel mijn leven al beroerde, maar spijker je nu; voor eeuwig aan de wand. En als ooit iemand met zijn gespierde knoken, U, dan raakt tot diep in uw en ons hart, laat ik van zijn beenderen, soep van koken.
23-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
22-06-2010
'och Dichterke, uw lichaam dwingt u nu, uw pen met voorzichtigheid te gebruiken. Sluit uw ogen, voor zon en groene struiken. Of wilt ge met hem de kruisweg dragen. Ach, benijdenswaardig steeds die druk, verlegen wordt ik steeds onder dit geluk. Ogen, pen en papier steeds mijn makkers, wacht tot God me roept; op zijn akkers. Bloempjes laat niet steeds uw probleempjes horen, jammert gij toch niet steeds in engeltjes-koren. Laat even rusten het dichterke, ook zijn zieken oren, Hij wil nu ook van geen tweespalt horen.
22-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
21-06-2010
Trieste Kerkhoven Hoe mooi geschreven zijn mijn dichten, over onder meer mijn eindeloze dromen, Mijn gedichten gaan vaak over verdriet, langs kroegen en langs trieste kerkhoven. Wat minder gedichten over romantiek. Schrijf er vaak mijn vingers bij stuk, maar het gedicht de geur van geluk, al druipt dan de inkt van mijn handen, dan spreekt mijn lief van schande. Maar schrijf ook over wat er bloeit, in mijn buren de glad geschoren tuinen, is het gewas dan mij te woest begroeid, schrijf ik over het rullen der duinen. Of schrijf over een troosteloze tent, of een dronkaard aan de toog gezeten. Dat kwam er dus van mij nog terecht, na al die na woorden zoekende jaren.
21-06-2010 om 19:23
geschreven door Adrie van Gansen
20-06-2010
Het zonnetje grijnst weer van alle kanten, wat plagend door de grijze wolken heen. Ach, zonnetje ik sta zonder jouw zo alleen. Je hoort overal boosheid uit veler harten. En of ik nu vrolijk grijp naar lied en gitaar, en voor hun; met de kinderen liedjes zing, er is niets wat nu in hun hart nog doordringt. Aan de vogels stelde ik nu ook een vraag, wat is nu voor jullie het meest vrolijke lied? Ach vogeltje, ach vogeltje,hoor mijn vraag; welk lief liedje horen de mensen nu graag, hoor ze roepen; kom met al je kinderen zingen; en laat je door het zonnetje niet zo hinderen. Ach zonnetje, zie je dat de vrolijkheid vlucht, je was voor ieders hart hun aardse vreugde, of je nu woont in stad of landelijk gehucht.
20-06-2010 om 10:46
geschreven door Adrie van Gansen
19-06-2010
Nonchalant zit ik wat leunend aan de bar, laat ik zwerven mijn ogen en gedachten haak in; om de muren even te ontvluchten, tot mijn geest weer armer wordt aan rust. Plots gaat me iets erg gevoelig ter harten, een trieste bedelaar; net buiten gepasseerd, bezoekt nu weer met zijn aalmoezen de bar. Hij heft de armen; en de armen vallen neer. Hoe ik ook zoek om het beeld te omschrijven, een beeld wat de triestheid in 't geheel omvat, maar het beeld kan beter verborgen blijven, als je het beeld immers nooit zelf hebt gepakt. Maar deze dichter ziet hem vol medeleven aan, wil mijn hart en ziel nu niet teloor laten gaan, maar wat mij ontgleed, dat mag nu verglijden, omdat ik even van deze onmacht wil scheiden. Maar voel in mijn hart een traanloos geween, ben gevoeliger dan de mensen nu om me heen. Voel me nu bedroefd en tot mijn hart bezeerd, kom in min hart nu alleen verslagenheid tegen.
19-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
18-06-2010
Men ziet mij minder in deze grijze dagen, als het zonnetje bezig is, ons te plagen. Bloemen die dan hun kopje laten hangen, ziet niet dat zij zich spiegelen in het nat. Hij ziet ook niet wanneer de mooie bomen, zich verdrietig spiegelen in een der stromen. Door de luie zon verbleekt dan hun blad. Het zonnetje lokt ons anders naar buiten, tussen het frisse lover waar de vogels fluiten, of de vrouwtjes op hun nestjes broeden. Gij deugniet brengt anders je warme stralen, die de drukke mens even neer laten dalen, hun dan even streelt met je warme gloed. Lief is dan, om kinderen hun lach te horen, niets kan mij dan nog meer bekoren. Dan een kind, wat bezig is; te verzamelen, bloemen, om een bloemenkrans te maken.
18-06-2010 om 12:54
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
