An zit in een rolstoel. Op haar weblog stelt ze zichzelf voor als:
iemand die graag wil tekenen, wil schrijven, wil handbiken, wil vrolijk zijn... en daarbij wel eens botst op de grens van wat mogelijk is.
De onderwerpen van haar tekeningen gaan over super-mobile mensen: wielrenners, topsporters. Ik vind het wel grijpend dat iemand die in een rolstoel door het leven moet mensen neerzet die pogen de grenzen te verleggen van de sport en daarin vooral van hun eigen kunnen. Met dezelfde zwier waarmee ze tekent gaat ze vermoedelijk door het leven, in elk geval zo ontmoet ik haar in de tentoonstellingsruimte. Ze kan niet naar boven de andere werken gaan bekijken
want er zijn alleen maar trappen. Hoe dikwijls zal zij verzet voelen omdat gebouwen nog ontoegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers? Waarschijnlijk is haar tekenpen dan een toevlucht.
|