Daar de academie het ritme van de scholen volgt, hebben we deze week krokusvakantie. Bij het begin van die vrije week voelde ik me bijna uitgelaten: wat zou ik die week allemaal wel doen. Natuurlijk veel schilderen. In de academie schilder ik aan een zesluik rond het thema van bewustwording als vrouw. Thuis wou ik verder experimenteren met kleur en vooral met durven schilderen. De verf er op zonder mezelf onder controle te zetten. Tijdens het weekend installeerde ik me: verf bovenhalen, borstels en pottenvoor water klaar zetten. Tijdens de winter werk ik thuis meestal op papier. De afmetingen zijn niet zo groot en ik kan er weg mee op mijn tekentafel. Wanneer het warmer wordt verhuis ik nogal eens naar een goed verlichte bergruimte van materiaal in de tuin: daar staat mijn ezel en grotere doeken vormen daar geen probleem.
Omdat ik in een spannend boek bezig was, besloot ik dit eerst uit te lezen, het was toch ook vakantie. Maandag begon ik heel gedisciplineerd
met wat op te ruimen, en er bleek nog wat strijk op me te wachten, maar na het middagdutje kon ik er in vliegen. Niet zo lang, want we waren met de oudste zoon van Karel afgesproken om pannenkoeken te gaan eten. Gezellig, lekker
daar laat je met plezier de verfborstel voor liggen, vooral als je weet dat er nog dagen komen.
Dinsdag met veel enthousiasme aan het werk. Ondertussen was ik een nieuw boek begonnen. Tussen de verfbuien door lees ik dan wat: de borstel kan niet altijd tekeer gaan.
Een week terug had N. een tweedehandse piano gekocht en ze had Karel gevraagd om die mee te helpen verhuizen. Ik zou ondertussen wel op de kinderen passen. Afspraak: dinsdag om zeven uur. Op tijd eten en richting Boortmeerbeek. De oudste zoon van Karel nam ook deel aan de expeditie en N. had nog een vriend van haar opgetrommeld: met zijn vieren zouden ze die piano wel aankunnen. Pol had ons zijn touwen geleend waarmee hij beelden verplaatste, professioneel materiaal: stalen kabels omwikkeld met speciale stof. N. zorgde voor een vrachtwagen met laadklep. Omdat de huur van de wagen na zeven uur goedkoper is, wordt de verhuis in de avond ondernomen.
We maakten ons wel zorgen of de piano gedraaid zou kunnen worden in de smalle gang, maar die zorgen waren overbodig. Toen ze een tweetal uren later met de piano binnenkwamen bleek die de juiste maat te hebben: zonder brokken te maken werd ze de living ingeschoven, veel ruime was er wel niet over. Iedereen voelde zich wel opgelucht. Alles was vlot verlopen, N. hanteerde het stuur van de vrachtwagen alsof ze een volleerde trucker was en nu de piano veilig binnen stond vroegen we haar een eerste concert te geven. Dat beperkte zich tot wat tokkelen om de klank van het instrument te beluisteren.
Terug thuis bekeek ik even de invulling van de volgende dagen en besefte plots dat er nog nauwelijks tijd zou overschieten om mijn tekentafel te bezoeken. Woensdag eerst wat boodschappen, dan zouden de kinderen van N. enkele uren langskomen, daarna bij het ophalen natuurlijk wat praten bij een kop koffie. Bij N. staan verbouwingen voor de deur en als alleenstaande vrouw heb je af en toe wel nood om die plannen eens te bekijken samen met derden, al was het maar om je enthousiasme kwijt te kunnen.
Donderdag bezoekdag: wij trekken naar Kontich. Vrijdag vanaf de middag modeltekenen tot s avonds. Zaterdag: naast de boodschappen zie ik niets genoteerd. Zou het dan nog eens lukken om met verf te spelen?
|
