Ik dacht mee te doen aan de Canvascollectie. Toen de einddatum van de inschrijvingen naderde voelde ik me zo overspoeld door de drukte van Kumbe, dat ik alleen maar één verzuchting had: ik wil schilderen. Er circuleerden nog inschrijvingsmogelijkheden voor andere wedstrijden, maar nee, het had voor mij geen aantrekkingskracht meer. Ik wou met rust gelaten worden en schilderen.

Christel schreef zich wel in … en zaterdag mocht ze haar werk gaan aanbieden voor de eerste selectie. Ik beloofde met haar mee te gaan: ik ken de stad omdat ik in Leuven het grootste deel van mijn leven gesleten heb.

Omdat het zaterdagnamiddag is en tevens préselectie van de Canvascollectie, verkies ik zelf met mijn wagen te gaan. Er is dicht bij het M Museum een grote parking op het Ladeuzeplein, maar stel dat die volzet is, hoe moet ik Christel door de drukke straten van Leuven gidsen om ergens een parkeerplaats te vinden? Ik kan beter met mijn wagen rijden en Christel desnoods dicht bij het museum afzetten terwijl ik ergens een parkeermogelijkheid opzoek.

En dat blijkt een wijze beslissing. De Ladeuzeparking zit eivol: er zijn nog 3 parkeerplaatsen vrij op het elektronische bord op de ring, maar wanneer ik aan de parking kom zie ik méér dan 3 auto’s de duik naar de parking nemen. Ik zet Christel af, leg uit waar ze heen moet, echt niet ver meer en dat zal wel lukken ondanks haar doeken toch niet van de kleinsten zijn. Zelf verlaat ik het centrum van de stad om een parking aan de rand op te zoeken: de parking aan het ziekenhuis van het H. Hart in de Naamsestraat. Daar zijn nog 28 plaatsen beschikbaar meldt het elektronische bord mij. Goed zo. Ik draai vol vertrouwen de parking in, ik heb hier al vaker gestaan. Tot ik een kaartje wil nemen om nadien te kunnen afrekenen: de kaartjes zijn niet meer beschikbaar, ze zijn op. Even breekt het angstzweet me uit. Wat nu? Naast mij is er nog een toegang. Ik rij voorzichtig achteruit, een beetje angstig want stel dat er juist nu een wagen komt aanrijden vanuit de draai. Maar het lukt me zonder problemen naar de andere toegang te manoeuvreren. En hier zijn wel kaartjes beschikbaar. Ik neem mijn kaartje en de slagbalk trekt omhoog. Ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld bij een aankomst in een parkeergarage. En het geluk blijft me toelachen. In de parking staan de auto’s rij naast rij … maar één plaatsje is niet bezet. Fluitend draai ik aan mijn stuur: zo, ik kan aan mijn namiddag beginnen. Lichten uit, handtas mee, heb ik mijn fototoestel bij? Auto afsluiten. Leuven, hier kom ik.

Het is wel even doorstappen naar het centrum van de stad, maar Leuven is niet zo groot. Het weer is zacht, geen regen, ik beschouw het als een gezondheidswandeling. Terwijl ik door de Naamsestraat loop herken ik de vele gebouwen, telkens met een gevoel van opluchting: het werken is voorbij en nu kan ik mijn passie beleven, schilderen.

Ik herken een winkel waar ik vroeger nogal eens aankopen deed voor mijn schildergerief: die is nu verbouwd tot een restaurant. Ook in deze middeleeuwse stad staat de tijd niet stil. De boekenwinkels loop ik dapper voorbij hoewel ze aan mij trekken. Ik heb nog een boekenbon van de Standaard in mijn portefeuille zitten, maar neen, daar zal ik een andere keer van genieten.

Uiteindelijk kom ik terecht in het M Museum: wat een drukte. Aan de deur een vrijwilliger: of hij me met iets van dienst kan zijn. Ik vraag naar de Canvascollectie. Hij wijst me de weg: verloren lopen zal je hier wel niet.

Ik ga op zoek naar Christel.

Ondanks het fototoestel me in de steek liet, heb ik de expositieruimte van het Hagelandse Wijncentrum toch nog in beeld gekregen. Van de foto’s in de gang laat ik gewoon een vroeger opgenomen beeld zien. Geniet ervan.

bewustzijnsvormen, van links naar rechts:

            - verscheurde bewustzijn         

            - helder bewustzijn                  

   bewustzijnsvormen, van links naar rechts:

            - verscheurde bewustzijn         

            - helder bewustzijn                  

Ik krijg een e-mail met de uitnodiging om mijn werken te tonen in het Hagelands Wijncentrum in Wezemaal: maart, april mei van dit jaar. Met plezier ga ik daar op in. Om kennis te maken met dit centrum: www.rotselaar.be.

Het wijncentrum is gelegen in het centrum van Wezemaal: Kerkstraat 16, Wezemaal

Bezoekersuren:
Tijdens de zomerperiode (vanaf het begin van de paasvakantie tot en met de eerste week van november)

- dinsdag tot vrijdag van 13 tot 17 uur

- zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur

Tijdens de winterperiode

- zondag van 13 tot 17 uur 

Ik spreek af op 1 maart in de voormiddag mijn werken op te hangen. Een paar dagen ervoor selecteer ik de doeken die ik mee wil nemen, maak daarvan een lijst, met foto erbij, want ik vergeet vlug welke lading onder vb. Z.T. (zonder titel) verborgen zit. Alle doeken ook nakijken op het ophangsysteem, zodat ter plaatse niet dient geïmproviseerd te worden.

Karel gaat mee. Zo komt hij ook nog eens onder de mensen, hoewel, alleen de verantwoordelijke van het wijncentrum spreken we. Maar hij helpt met het zeulen van de doeken naar de eerste  verdieping, steekt een handje toe als de ophanging wat moeilijk verloopt … en ’t is gewoon leuk samen iets te doen.

Het neemt nog geen uur in beslag. Ik ben tevreden en Karel deelt dat gevoel: het is een mooi geheel. Ik neem foto’s en wanneer ik de drie doeken in de gang wil vastleggen weigert het toestel verdere dienst. Niets aan te doen. Karel kijkt het toestel thuis na … en daar marcheert het weer zoals het hoort. Techniek is mooi als het werkt.

Christel had een samenkomst in de kunsthumaniora van Sint-Lukas in Brussel. Ze vroeg of ik geen zin had om mee te gaan. Waarom niet, zo komt een mens nog eens buiten en kan je nog wat van de wereld zien.

Om 12 uur kwam ze me ophalen en in Aarschot hadden we een trein die in rechtstreekse verbinding naar Brussel-Noord reed. Daar zou E. op ons wachten, ook zij wou naar die samenkomst. Met GSM in aanslag is elkaar ontmoeten geen probleem meer en zo vonden we elkaar in een ondergrondse wachtkamer van het station van Brussel-Noord. We moesten een uitgang vinden die uitkwam op de Aarschotse Steenweg. Alles was netjes aangeduid en zo stonden we, met het plannetje dat Christel had uitgeprint, ons te orïenteren: welke richting moesten we uit.

De Aarschotse Steenweg aflopen is wel even wennen. Het ene uitstalraam naast het andere met schaarsgeklede jonge vrouwen. Ze krijgen een werkplek van ongeveer 1 vierkante meter om hun stoel te plaatsen. Moest men dieren zo opsluiten … dierenverenigingen zouden aanrukken met petities. Tja, nu gaat het maar om vrouwen, en wat soort vrouwen. Het beroep van hoer is in onze samenleving niet weg te denken, maar veel waardering krijgt het niet en als er al bescherming is, is ze van vrij dubieuze aard. Zouden ze er zelf voor gekozen hebben, of zijn ze er in geluisd? Hoeveel uren per dag moeten ze werken? Wellicht halen ze in dit vak de pensioenleeftijd niet … geen vakbond die er dus zijn hoofd over moet breken.

Die gekooide vrouwen maken me in-triest. Komt er woede in mij opzetten. Die jonge vrouwen hadden zich het leven wellicht anders voorgesteld. Maar hoe kom je in dit soort situatie terecht? Omwille van het geld, natuurlijk. Maar dat is een motief dat iedereen inspireert om te gaan werken: je moet toch in je levensonderhoud voorzien. Een vrouw die zich financieel laat vergoeden voor een seksuele prestatie wordt overladen met schande, een man die bij de hoeren presteert en betaalt is een ‘echte’ man, onder een soort goedlachse waardering worden hem zijn seksuele activiteiten vergeven.

Maar we zijn op weg naar Sint-Lukas. We verlaten de Aarschotse Steenweg. Oudere huizen: een woonwijk. Wellicht zijn de meeste huizen bewoond door buitenlanders, want de straat loopt vol mensen met gekleurde huid. Ook veel hoofddoeken. Op het gelijkvloers hier en daar kleine winkels met groenten, brood, een café. Het vroegere dorp in één straat. Maar in dat vroegere dorp werden de auto’s niet geparkeerd aan beide kanten van de straat en gezien de straat verdeeld is door een middenberm, bestaat het straatbeeld uit vier rijen auto’s, dicht opeen, daartussen rijden de auto’s rustig aan in één enkele richting. Ik besef dat ik toch zou moeten wennen aan die ‘stadsdrukte’, nu voel ik me echt ‘van den buiten’, een beetje overspoeld en verward door die vele prikkels.

De school van Sint-Lukas is niet direct nieuwbouw, degelijkheid straalt het wel uit. We zijn nog erg vroeg. We zoeken de cafetaria op voor een koffie. Die staat al op ons te wachten. We installeren ons met zijn drieën. Er komen nog mensen binnen, maar we zijn zo druk in gesprek dat we er nauwelijks aandacht voor hebben. Tegen twee uur aan ga ik terug naar het station, de vergadering is voor nog actieve (op werkvlak) vrouwen bedoeld. Ik ga een rustige gelegenheid opzoeken om mijn boek verder te lezen (aan te bevelen met vijf sterren: HhhH – Himmlers hersens heten Heydrich van Laurent Binet). Ik ga het nu zoeken aan de andere kant van het station: modern, veel licht en wellicht vind ik daar iets gezelligs om me een tijdje terug te trekken.

Eerst zoek ik een sanitaire ruimte op. Ik word ontvangen door een kleine bruingekleurde vrouw (Indisch? Pakistaans? in elk geval iemand uit die contreien). Ik kijk haar aan en zeg haar goede dag terwijl ik betaal. Ze lacht even haar tanden vrij, mooie tanden die prachtig uitkomen tegen haar donkere huid. Ik moet denken aan mijn jongste dochter, uit India, erg donker van huidskleur, die me doet smelten als ze lacht en haar prachtige tanden laat zien. Wat kunnen mensen mooi zijn.

Daarna wandel ik wat rond om de sfeer te snuiven voor ik me terug trek in een boek. Plots besef ik dat die samengetroepte mensen daklozen zijn. Met hun hele hebben en houden hebben ze zich geïnstalleerd in enkele hoeken van de ruimte. Meestal jonge mensen, mannen en vrouwen. Ik zie een jonge vrouw haar baby’tje sussen. Verderop is een man in gesprek met wellicht een lotgenoot en ik zie een kind aan zijn voeten spelen met letterkoekjes als speelgoed: stapelen, naast elkaar leggen. Ze worden niet in de mond gestoken, honger zal het dus niet hebben. Waarom heeft het geen lego-steentjes, autootjes, puzzels, knuffels, kleurpotloden en papier … heeft elk kind geen recht op ontplooiing en onderricht? Ik dacht zo iets vernomen te hebben als internationale rechten van het kind. Hoe moeten die kinderen zich het leven voorstellen, zich thuis voelen in de grote wereld, als ze niet eens een eigen ervaren hebben van ‘thuis-zijn’, niet in hun eigen land en niet als emigré?

Een vreemde droefheid duikt mijn lijf binnen: ik kan niet tegen de samenstromende onderkant van deze stad, niet de hoeren, niet de vluchtelingen (van welke soort ze ook mogen zijn). Ik kan geen oplossing bedenken, nog minder een oplossing bieden. Hoogstens oogkleppen aanbinden om de mensen niet meer te zien of mijn bewustzijn dichtvouwen, zodat ik niet meer hoef na te denken.

Ik vind een gezellige gelegenheid waar ik een vrij tafeltje aan het venster kan bemachtigen. Het is er warm. Ik bestel de zoveelste koffie voor die dag, gelukkig hebben ze deca. Buiten zie ik het leven rond het station: nog wat daklozen, de taxi’s die af en aan rijden, een warenhuis rechtover. Ik haal mijn boek boven en terwijl ik geniet van mijn koffie verdiep ik me weer in dit grandioos gecomponeerd en geschreven boek.

Na anderhalf uur krijg ik telefoon: de vergadering is afgelopen. Ik zal naar Sint-Lukas komen, terwijl Christel en E. er de laatste afspraken maken. Terug de uitstalramen voorbij, de drukte van nu wegrijdende auto’s, terug naar de ingang waar ook de anderen toekomen.

Eerst wat stoom afblazen over de voorbije vergadering, ondertussen richting station. De rechtstreekse trein naar Aarschot zien we voor onze neus wegrijden, pech. Maar er komen nog treinen. Terwijl ons gesprek in intensiteit toeneemt, merk ik op dat we met drie generaties vrouwen samen zijn: E. iets over de dertig, Christel bijna vijftig en ik net geen zeventig. We spreken af om volgende vergadering weer met zijn drieën te gaan. Tijdens de vergadering zal ik wel een eigen ontdekkingstocht organiseren, is het niet in de straten dan in een boek bij een koffietje. ’t Hoeft niet altijd kommer en kwel te zijn.

de lente worstelt zich

door somberheid van voorjaarsdagen

die aarzelen

tussen regengrijs

en vaag zonlicht

ik zoek naar groen

ontluikend leven

verdoken onder de kleuren van vorige herfst

spaarzame tekens van toekomst

alsof in mij

het leven

nu pas

zich durft te ontplooien

droefheid nam zijn plaats in

maar liet nog ruimte

voor uitnodigende verten

De week is weer veel te vlug voorbijgegaan. Een beetje suffig zoek ik mijn tekengerief samen. Twee weken terug had ik me voorgenomen een reeks portretten te maken, gebruik makend van allerlei technieken en materiaal. Geen echte portretten: ze hoeven helemaal niet gelijkend te zijn. Wel wil ik in die portretten iets tot uiting brengen van een dieper beleven. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Het wordt een zoektocht, een ontdekkingsreis en ik zal wel zien waar ik uitkom.

Ik voel me alles behalve klaar om aan die zelf opgelegde taak te beginnen. Feitelijk is het wat veel op twee fronten bezig zijn: schilderen en tekenen. Ik probeer inhoudelijk die twee disciplines dicht bij elkaar te houden, vb. door met dezelfde thema’s bezig te zijn. Maar het schilderen slorpt zoveel aandacht op dat mijn tekenen er maar tweedehans bijloopt. Door die marathon zitting van enkele dagen terug blijf ik met mijn aandacht bij het modeltekenen hangen. Ik neem de drempel naar de tekenles schoorvoetend maar ik weet dat daar mensen zullen zijn op wie ik gesteld bent en dat helpt wel.

Ik begin met goede moed … maar uiteindelijk breng ik er niet zoveel van terecht. ’t Kan niet altijd feest zijn, hoewel …

Tijdens de krokusvakantie zijn drie mensen jarig geweest en die trakteren met cava en pralines. Van de cava blijf ik af, want dan breng ik er zeker niets meer van terecht. Maar de pralines doe ik eer aan, even niet denkend aan de lijn en andere zorgen waar je naarmate de leeftijd vordert alleen belang aan hecht omwille van medische toestanden. Gezond genieten is de boodschap en dat hoor ik bij de anderen ook weerklinken.

Dinsdagnamiddag schilderen … en dat lukt prima. De concentratie is terug. Net of ik losbarst op het doek. Ik ben na Nieuwjaar aan een zesling begonnen. Zes schilderijen i.v.m. bewustwording als vrouw. Eerst loop ik er dagen over na te denken, dan probeer ik een eerste versie uit met woorden in mijn schetsboek: wat wil ik zeggen. Daarna potlood (nu houtskool) en papier en de ontwerpen volgen elkaar op. Nu eens kijken of ik dat ook in kleur kan vertalen. Ik werk dan op papier dat speciaal bestemd is voor acrylverf. Pas dan waag ik me vol faalangst op het doek. Ik vind een wit doek een onmogelijke opgave, vaak vraag ik me dan af waarom ik toch wil schilderen, er zijn toch makkelijkere tijdsvullingen. Maar schilderen is voor mij geen ‘de tijd laten voorbij gaan’ tot de volgende maaltijd. Het is een passie, ik wil mezelf daarin uitdrukken, de grenzen van mijn mogelijkheden verleggen, een taal vinden om mezelf kenbaar te maken, in de eerste plaats voor mezelf maar ook wil ik gezien worden in die verborgen wereld waarin ik me schuil hou.

En ondertussen stijg ik naar opperste hoogten waarin ik de indruk krijg te kunnen zeggen wat ik in mezelf ontdek en dan tuimel ik weer naar de afgrond van ontmoediging omdat het weer niet lukt. Maar het zwart gat bij het op pensioen gaan … dat moet ik voorlopig niet confronteren. Het kan best meezitten in het leven.

De jonge basketbalspelers mochten de wedstrijd van de ‘Bears on Wheels’ tegen de ‘Roller Bulls’ uit Luik niet alleen bijwonen maar ook de wedstrijdbal opgooien. Ze genoten ervan. Hun grote voorbeelden zo nabij beleven. Wellicht dromen ze van zo’n prachtige tatoeages op hun armen als Deepak. Ook voor hen ligt toekomst open.

Het jongetje dat iedereen vertederde. Deepak zal hier een jaar of vijf zijn.

Wie had ooit gedacht dat dat kleine ventje zou uitgroeien tot een atleet van formaat.

Ik weet niet of hij er zelf veel last van heeft gehad. Voor hem en zijn vriendjes was het een normaal gegeven dat hij met krukken liep. Zelf heb ik het eens meegemaakt dat in een ruzie plots het gesprek ophield omdat Deepak dringend zijn krukken nodig had en die te ver lagen voor hem; dus eerst die krukken ophalen en dan verder met de discussie. ‘s Morgens kreeg hij voor het naar school gaan kiné. Dit betekende dat Deepak soms even te laat was in de klas. De meester vertelde dat hij niet met de les kon beginnen: iedereen zat te wachten tot Deepak er was, dan ging er een soort zucht door de klas en kon de les van start gaan. Om maar een beeld te geven hoe goed Deepak geïntegreerd was in de groep.

Ik noemde hem mijn ‘ambassadeur’. In Leuven lopen veel gekleurde kinderen rond, Deepak was wellicht de enige met krukken. Maar hij palmde iedereen in met zijn hartvertederende weerloosheid. Wildvreemden spraken hem aan als we boodschappen deden en hij antwoordde met een gezicht waarvan de levensblijheid uitstraalde. Neen, anonimiteit was niet ingecalculeerd bij het winkelen. Iedereen bleef ontroerd kijken naar zo’n klein ventje dat zo handig was met zijn krukken.

De mensen bleven kijken maar naarmate hij opgroeide maakte de vertedering plaats voor nieuwsgierigheid: wat zou die jongen hebben? Op die momenten besefte ik dat Deepak ‘gehandicapt’ was, anders dan de anderen.

Met nog een broer en twee zussen moest hij in het gezin zijn plaats veroveren en samen de werkjes opknappen die van kinderen verwacht worden. Zo kon hij tafel dekken, afwassen, opruimen, stofzuigen, strijken … noem maar op. Soms was het handiger op de grond te zitten om iets te doen dan recht te staan. Het belangrijkste was dat hij zijn taak(je) deed, de manier waarop zocht hij zelf wel uit. Dat is een van de weinige dingen die je je kinderen kan meegeven: dat ze ruimte krijgen en gestimuleerd worden om zelfstandig te leven. Veel keuze had ik niet als alleenstaande moeder: het was zichzelf behelpen als ze een broek gestreken wilden hebben die nog in de strijkmand lag. Uit zorg kan je natuurlijk de moeilijkheden voor je kinderen uit de weg ruimen zodat ze niet gekwetst worden, zodat ze altijd met perfect gestreken kleding de weg op kunnen … maar dan verplicht je ze bijna om bij moeder te blijven, want ze hebben niet geleerd het boze leven te confronteren en oplossingen te zoeken voor wat op hen afkomt. Kinderen hebben een tijd hun ouders nodig, maar uiteindelijk moeten ze de deur uit willen ze een eigen leven kunnen vorm geven. Als ouder kan je alleen je best doen, ieder op zijn wijze. Op één zekerheid kan je rekenen: het zal nooit lopen zoals je het wou.

Rond zijn zestiende werd Deepak gevraagd of hij geen zin had om mee te doen met de rolstoelbasket. Sindsdien blijft hij de rolstoelbasket trouw.

Vanmiddag speelde de ploeg een thuismatch in Rotselaar. Omdat het nog geen 10 minuten rijden is gingen Karel en ik kijken. Soms is het wel spectaculair. Het is geen zachtaardige sport … elke ploeg wil winnen en adrenaline gutst ook in een rolstoel naar buiten.

Ik ken de regels van de basket niet, wel weet ik dat ze punten moeten maken door in hun eigen doel te scoren, voor de rest vertrouw ik op de scheidsrechters. Maar ik kan wel genieten van de races over het plein, vooral Deepak is een snelheidsduivel. Mooi om zien hoe wendbaar hij in zijn stoel zit, soms doet het me denken aan het opvoeren van een dans. Hij heeft grote handen, wellicht omdat hij altijd met krukken heeft gelopen en kan behoorlijk met de bal overweg. Een prima basketbalspeler … nu ja, erg betrouwbaar is deze uitspraak niet, mijn kind …, maar anderen geven hem toch ook die beoordeling.

Er zijn niet veel toeschouwers: een groep studenten kiné zitten achter ons druk te schrijven, wellicht moeten ze een of ander project uitwerken i.v.m. revalidatie. Dan nog wat familie zoals wij en enkele rolstoelgebruikers die niet spelen. Ook Manon, de vriendin van Deepak is komen opdagen. Ze is met de fiets gekomen, anders moet ze veel te vroeg in de zaal zitten wachten terwijl de spelers zich voorbereiden. Na de match gaat de fiets de auto in en komen ze naar Werchter. Karel gaat koken.

De groep tegenspelers uit Gent is de nummer één van de Belgische rolstoelbasket … het niveauverschil is te merken aan de punten, de ‘Bears on Wheels’ laten zich intimideren. Het neemt niet weg dat er af en toe een mooi basket gespeeld wordt.

Na de match gaan we direct naar huis: Karel zet zijn koksmuts op en ik probeer te ontdooien: in de zaal is  het niet echt warm. Wanneer Deepak en Manon toekomen wordt de cava bovengehaald. De match krijgt nog even aandacht maar dan kunnen we bijpraten en op geen tijd ben ik helemaal opgewarmd. Het doet deugd als je merkt dat het goed gaat met de kinderen.