De week is weer veel te vlug voorbijgegaan. Een beetje suffig zoek ik mijn tekengerief samen. Twee weken terug had ik me voorgenomen een reeks portretten te maken, gebruik makend van allerlei technieken en materiaal. Geen echte portretten: ze hoeven helemaal niet gelijkend te zijn. Wel wil ik in die portretten iets tot uiting brengen van een dieper beleven. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Het wordt een zoektocht, een ontdekkingsreis en ik zal wel zien waar ik uitkom.

Ik voel me alles behalve klaar om aan die zelf opgelegde taak te beginnen. Feitelijk is het wat veel op twee fronten bezig zijn: schilderen en tekenen. Ik probeer inhoudelijk die twee disciplines dicht bij elkaar te houden, vb. door met dezelfde thema’s bezig te zijn. Maar het schilderen slorpt zoveel aandacht op dat mijn tekenen er maar tweedehans bijloopt. Door die marathon zitting van enkele dagen terug blijf ik met mijn aandacht bij het modeltekenen hangen. Ik neem de drempel naar de tekenles schoorvoetend maar ik weet dat daar mensen zullen zijn op wie ik gesteld bent en dat helpt wel.

Ik begin met goede moed … maar uiteindelijk breng ik er niet zoveel van terecht. ’t Kan niet altijd feest zijn, hoewel …

Tijdens de krokusvakantie zijn drie mensen jarig geweest en die trakteren met cava en pralines. Van de cava blijf ik af, want dan breng ik er zeker niets meer van terecht. Maar de pralines doe ik eer aan, even niet denkend aan de lijn en andere zorgen waar je naarmate de leeftijd vordert alleen belang aan hecht omwille van medische toestanden. Gezond genieten is de boodschap en dat hoor ik bij de anderen ook weerklinken.

Dinsdagnamiddag schilderen … en dat lukt prima. De concentratie is terug. Net of ik losbarst op het doek. Ik ben na Nieuwjaar aan een zesling begonnen. Zes schilderijen i.v.m. bewustwording als vrouw. Eerst loop ik er dagen over na te denken, dan probeer ik een eerste versie uit met woorden in mijn schetsboek: wat wil ik zeggen. Daarna potlood (nu houtskool) en papier en de ontwerpen volgen elkaar op. Nu eens kijken of ik dat ook in kleur kan vertalen. Ik werk dan op papier dat speciaal bestemd is voor acrylverf. Pas dan waag ik me vol faalangst op het doek. Ik vind een wit doek een onmogelijke opgave, vaak vraag ik me dan af waarom ik toch wil schilderen, er zijn toch makkelijkere tijdsvullingen. Maar schilderen is voor mij geen ‘de tijd laten voorbij gaan’ tot de volgende maaltijd. Het is een passie, ik wil mezelf daarin uitdrukken, de grenzen van mijn mogelijkheden verleggen, een taal vinden om mezelf kenbaar te maken, in de eerste plaats voor mezelf maar ook wil ik gezien worden in die verborgen wereld waarin ik me schuil hou.

En ondertussen stijg ik naar opperste hoogten waarin ik de indruk krijg te kunnen zeggen wat ik in mezelf ontdek en dan tuimel ik weer naar de afgrond van ontmoediging omdat het weer niet lukt. Maar het zwart gat bij het op pensioen gaan … dat moet ik voorlopig niet confronteren. Het kan best meezitten in het leven.

De jonge basketbalspelers mochten de wedstrijd van de ‘Bears on Wheels’ tegen de ‘Roller Bulls’ uit Luik niet alleen bijwonen maar ook de wedstrijdbal opgooien. Ze genoten ervan. Hun grote voorbeelden zo nabij beleven. Wellicht dromen ze van zo’n prachtige tatoeages op hun armen als Deepak. Ook voor hen ligt toekomst open.

Het jongetje dat iedereen vertederde. Deepak zal hier een jaar of vijf zijn.

Wie had ooit gedacht dat dat kleine ventje zou uitgroeien tot een atleet van formaat.

Ik weet niet of hij er zelf veel last van heeft gehad. Voor hem en zijn vriendjes was het een normaal gegeven dat hij met krukken liep. Zelf heb ik het eens meegemaakt dat in een ruzie plots het gesprek ophield omdat Deepak dringend zijn krukken nodig had en die te ver lagen voor hem; dus eerst die krukken ophalen en dan verder met de discussie. ‘s Morgens kreeg hij voor het naar school gaan kiné. Dit betekende dat Deepak soms even te laat was in de klas. De meester vertelde dat hij niet met de les kon beginnen: iedereen zat te wachten tot Deepak er was, dan ging er een soort zucht door de klas en kon de les van start gaan. Om maar een beeld te geven hoe goed Deepak geïntegreerd was in de groep.

Ik noemde hem mijn ‘ambassadeur’. In Leuven lopen veel gekleurde kinderen rond, Deepak was wellicht de enige met krukken. Maar hij palmde iedereen in met zijn hartvertederende weerloosheid. Wildvreemden spraken hem aan als we boodschappen deden en hij antwoordde met een gezicht waarvan de levensblijheid uitstraalde. Neen, anonimiteit was niet ingecalculeerd bij het winkelen. Iedereen bleef ontroerd kijken naar zo’n klein ventje dat zo handig was met zijn krukken.

De mensen bleven kijken maar naarmate hij opgroeide maakte de vertedering plaats voor nieuwsgierigheid: wat zou die jongen hebben? Op die momenten besefte ik dat Deepak ‘gehandicapt’ was, anders dan de anderen.

Met nog een broer en twee zussen moest hij in het gezin zijn plaats veroveren en samen de werkjes opknappen die van kinderen verwacht worden. Zo kon hij tafel dekken, afwassen, opruimen, stofzuigen, strijken … noem maar op. Soms was het handiger op de grond te zitten om iets te doen dan recht te staan. Het belangrijkste was dat hij zijn taak(je) deed, de manier waarop zocht hij zelf wel uit. Dat is een van de weinige dingen die je je kinderen kan meegeven: dat ze ruimte krijgen en gestimuleerd worden om zelfstandig te leven. Veel keuze had ik niet als alleenstaande moeder: het was zichzelf behelpen als ze een broek gestreken wilden hebben die nog in de strijkmand lag. Uit zorg kan je natuurlijk de moeilijkheden voor je kinderen uit de weg ruimen zodat ze niet gekwetst worden, zodat ze altijd met perfect gestreken kleding de weg op kunnen … maar dan verplicht je ze bijna om bij moeder te blijven, want ze hebben niet geleerd het boze leven te confronteren en oplossingen te zoeken voor wat op hen afkomt. Kinderen hebben een tijd hun ouders nodig, maar uiteindelijk moeten ze de deur uit willen ze een eigen leven kunnen vorm geven. Als ouder kan je alleen je best doen, ieder op zijn wijze. Op één zekerheid kan je rekenen: het zal nooit lopen zoals je het wou.

Rond zijn zestiende werd Deepak gevraagd of hij geen zin had om mee te doen met de rolstoelbasket. Sindsdien blijft hij de rolstoelbasket trouw.

Vanmiddag speelde de ploeg een thuismatch in Rotselaar. Omdat het nog geen 10 minuten rijden is gingen Karel en ik kijken. Soms is het wel spectaculair. Het is geen zachtaardige sport … elke ploeg wil winnen en adrenaline gutst ook in een rolstoel naar buiten.

Ik ken de regels van de basket niet, wel weet ik dat ze punten moeten maken door in hun eigen doel te scoren, voor de rest vertrouw ik op de scheidsrechters. Maar ik kan wel genieten van de races over het plein, vooral Deepak is een snelheidsduivel. Mooi om zien hoe wendbaar hij in zijn stoel zit, soms doet het me denken aan het opvoeren van een dans. Hij heeft grote handen, wellicht omdat hij altijd met krukken heeft gelopen en kan behoorlijk met de bal overweg. Een prima basketbalspeler … nu ja, erg betrouwbaar is deze uitspraak niet, mijn kind …, maar anderen geven hem toch ook die beoordeling.

Er zijn niet veel toeschouwers: een groep studenten kiné zitten achter ons druk te schrijven, wellicht moeten ze een of ander project uitwerken i.v.m. revalidatie. Dan nog wat familie zoals wij en enkele rolstoelgebruikers die niet spelen. Ook Manon, de vriendin van Deepak is komen opdagen. Ze is met de fiets gekomen, anders moet ze veel te vroeg in de zaal zitten wachten terwijl de spelers zich voorbereiden. Na de match gaat de fiets de auto in en komen ze naar Werchter. Karel gaat koken.

De groep tegenspelers uit Gent is de nummer één van de Belgische rolstoelbasket … het niveauverschil is te merken aan de punten, de ‘Bears on Wheels’ laten zich intimideren. Het neemt niet weg dat er af en toe een mooi basket gespeeld wordt.

Na de match gaan we direct naar huis: Karel zet zijn koksmuts op en ik probeer te ontdooien: in de zaal is  het niet echt warm. Wanneer Deepak en Manon toekomen wordt de cava bovengehaald. De match krijgt nog even aandacht maar dan kunnen we bijpraten en op geen tijd ben ik helemaal opgewarmd. Het doet deugd als je merkt dat het goed gaat met de kinderen.

Bij het opstaan voel ik me maar zus en zo, ik ben nog moe na gisteren. Vannacht bleef ik in mijn dromen maar doorwerken en de drukte van het modeltekenen en het in groep zijn houdt me nog omklemd. Enerzijds zou ik zo weer aan de slag willen gaan, lijn na lijn het schetsen naar een hoger niveau brengen, de verkortingen correct op papier zetten anderzijds wil ik weg van die wereld, me focussen op een dagdagelijkse realiteit van tafel dekken, de was insteken, het huis aan de kant. De concentratie van gisteren blijft doorwerken, ik geraak moeilijk in het hier en nu. Omdat het zaterdag is doen we rond 11 uur boodschappen. Normaal is dat een klus die moet geklaard worden, nu hebben die boodschappen iets aantrekkelijks, wellicht zal ik daarna wat meer in de huidige realiteit aankomen.

Bij het buitenkomen ontdek ik dat het vrij warm is tegenover de vorige dagen: er zit lente in de lucht. Maar de lente zit niet alleen in de lucht, maar ook in de grond: de eerste rabarberbladeren wringen zich moeizaam door hun omhulsel. Een lichtgroene toets in de donkerbruine aarde. Heerlijk om ontdekken. Het prachtige van rabarber is dat je die bladeren dag na dag ziet groeien, tot ze zich breed spreidend etaleren in het zonlicht. Dan komt de bloem naar buiten, bijna anderhalve meter hoog. Het is een proces dat in de grond begint en eens boven de grond niet meer tegen te houden is. Ik voel de lente kriebelen. Zou het kunnen dat de winter echt voorbij is?

Duimen maar en elke dag naar de rabarber gaan kijken.

Wanneer we even voor zevenen in de zaal komen, zijn de modellen al opgewarmd. Er zijn ook twee mannelijke modellen bij. Omdat Nele eerst geopteerd heeft voor alleen vrouwelijke modellen, heeft ze er een zaaltje bij gehuurd waarin de mannelijke modellen kunnen werken. Eerst een bespreking hoe de avond zal verlopen. We beginnen van een staande basishouding om enerzijds de modellen te laten wennen aan het poseren (voor allen de eerste keer) en voor de tekenaars om de lichamen te verkennen. Daarna nemen de modellen een ‘eigen’ houding waarin ze zich thuis voelen, maar met twee modellen samen, zodat je als tekenaar kan kiezen of beiden op papier kan zetten. Dan een tussentijdse pauze om daarna de groepen te wisselen van modellen en vanuit een beweging te vertrekken naar een houding

De mannelijke modellen gaan samen met de vrouwelijke tekenaars naar het kleine zaaltje. Even wat tijd nemen om ons te installeren en daar gaan we. Het is wel stil, maar af en toe wordt toch iets gezegd of gelachen bij een grappige situatie… wellicht zit het glas wijn bij het avondeten daar voor iets tussen. Maar we tekenen dapper verder. Ik ben doodop, dat voel ik vooral als er gewisseld wordt van houding. Zolang ik teken is er blijkbaar genoeg adrenaline beschikbaar om te werken, maar tijdens de pauze haal ik nauwelijks de theetafel. Ik spreek af met Christel om onmiddellijk na het tekenen te vertrekken. Omdat Christel met mij meerijdt, wil ze zelfs vroeger vertrekken … maar wie geeft nu op in het zicht van de eindmeet, dat is niet direct aan mij verkocht. Tijdens de pauze wat gebabbeld met de poserende vrouwen. Ja, het was toch even stress voor de sessie begon. Ik kan me dat best voorstellen. De meesten worden opgevoed in een nogal preutse benadering van lichamelijkheid. Sporters en dansers gaan veel vrijer met hun lichaam om: ze kleden zich aan en uit in groep, douchen samen, ze werken met dat lichaam … helemaal anders dan kinderen die groot worden in een milieu, waarin lichamelijkheid nauwelijks opgemerkt wordt, tenzij om het te verbergen in kleding die dan wel mag opvallen: je mag in onze samenleving ‘gezien’ worden, maar verborgen achter een modetrend.

De bedoeling van model-staan is zich durven tonen zonder zich te verbergen. Toen een van de modellen de armen kruiste voor de borst gaf Nele de raad een andere houding te zoeken, zodat het ganse lichaam kon getoond worden en daarbij rust te vinden. Je merkt wanneer je een model tekent of dat model zich ontspannen voelt, zich vrijuit durft te tonen.

De modellen deden het prima. Als laatste houding gingen de drie vrouwelijke modellen samen zitten in een groep. Erg mooi. Het eerste model nam een liggende houding aan, het tweede model schoof dichtbij en legde haar arm om de dijen van de eerste, het derde model ging op een verhoogje erbij zitten. Alle twee keken ze naar het gezicht van het liggende model. Dat gaf een ontroerend groepsgebeuren: drie vrouwen betrokken op elkaar.

De modellen waren wel benieuwd naar het resultaat van hun poseren. Omdat ik één tekening gelukt vond, gaf ik ze aan het bijhorende model. Ze was er erg blij mee. Wellicht een mooie herinnering aan deze avond.

Christel deelde meer tekeningen uit … maar die tekent uitstekend.

En na die marathon van zes uren tekenen naar huis. Ook Christel was moe … het zal dan toch niet alleen de leeftijd zijn die me uitputte. Dinsdag zie ik Christel weer, kunnen we terug aan de slag om te schilderen in de academie. Ik ben benieuwd naar haar impressies van deze dag.

Eerst even voorstellen. Elke vrijdagnamiddag gaan we in het atelier van Willy, beeldhouwer, modeltekenen, tekenen naar naaktmodel, behalve bij vriesweer, dan is het atelier niet te verwarmen. Nele komt dan model staan. Wie wil kennismaken met haar wereld: www.bloggen.be/lijf.

Enkele weken terug had ze ons uitgenodigd voor twee sessies tekenen naar naaktmodel. In de eerste sessie zou zij zelf met haar vriend model staan, in de tweede sessie zouden vrouwen model staan die dit voor de eerste keer deden.

Ik nodigde Christel uit om mee te gaan. Enthousiast schreef ze zich in: het was immers de moeite om daarvoor een dag vrij te nemen van haar werk, want veel mogelijkheid tot tekenen naar naaktmodel had ze niet.

Voor de eerste sessie (14 tot 17 uur) zaten we met twaalven in de zaal, voor de tweede sessie (19 tot 22 uur) met elven.

Nele gaf uitleg wat er die dag zou volgen. De eerste sessie stonden Nele en haar vriend, een geoefend yogi, model. Ze zouden eerst apart poseren zodat ieder de kans kreeg tekenend vertrouwd te raken met hun lichamen, daarna zouden ze houdingen uitproberen waarin ze samen aan bod kwamen. Het eerste uur zou elke pose gedurende een tiental minuten volgehouden worden, daarna volgden de korte poses: ze zouden traag dansend bewegen en wanneer iemand een houding zag die boeide diende er ‘stop’ te worden geroepen. Er zou meegedeeld worden hoelang die houding zou aangehouden worden: van drie tot vijf minuten maximum. Na een langere pauze met thee en koekjes (ook fruit was te verkrijgen) werden er twee lange poses aangehouden van ongeveer 15 minuten, waardoor de tekenaars kans kregen hun tekening wat beter af te werken.

Om 17 uur konden we iets zoeken om wat te eten en daarna zou de avondsessie volgen met de nieuwelingen.

Ik voelde me aangesproken en wou eraan beginnen. We installeerden ons. Ik had een speciaal schetsboek gekocht: mezelf getrakteerd als steuntje in de rug. Dat steuntje was niet nodig, maar ik had al vaak zo’n groot schetsboek willen aanschaffen en nu vond ik het moment gekomen.

Muisstil is het. Je hoort elkaar bijna ademhalen. De concentratie is intens. Tijdens de pauze ontdek ik dat iemand tekent via zijn laptop, het is de eerste keer dat ik dat zie. Hij maakt prachtige tekeningen. Ik denk dat hij in de eerste plaats goed kan tekenen en die laptop zijn kunde ondersteunt. Hij werkt in elk geval liever met zijn laptop. Boeken via e-reader, tekenen en schilderen via pc … de toekomst zal problemen i.v.m. plaatsgebrek meteen oplossen: een hele boekenkast op een plat doosje en musea zullen zich thuis kunnen installeren op een onooglijk plaatsje. Terwijl Karel en ik nu nauwelijks nog boeken durven aankopen, want waar plaatsen we ze en de schilderijen stapelen zich ook op. Als we niet beperken zullen we wellicht nog in een caravan in de tuin moeten gaan wonen.

Ik was wel benieuwd hoe ze als ‘koppel’ het poseren zouden aanpakken. Het werd een hele beleving.

Tijdens de poses van 10 minuten zoeken ze houdingen op waarin ze op elkaar betrokken zijn, elkaar rakend, met een hand steun zoeken bij de ander … Mooi om zien … maar om op die tijd twee lichamen te schetsen is doorwerken. Soms diende je goed te kijken welk been van wie was. Het is echter niet de bedoeling dat je een afgewerkte tekening ophoest. Enkele lijnen kunnen volstaan om het geheel op te roepen. Maar daar ben ik nog niet aan toe; ik ben al blij dat ik de verkortingen min of meer gelukt op papier krijg. De vijf minuten houdingen zijn uitputtend. Geen tijd om na te denken, je zet het op papier zoals je hand het aangeeft, nadien merk je dan of een schets gelukt is of niet. Vlug schetsen is een goede oefening: het leert je de controle los te laten en vrijuit te gaan, het is een vorm van angst overwinnen. Bijna zoals in een roetsjbaan, maar minder spectaculair.

Iedereen was aan rust en eten toe na de sessie. Nele raadde aan tijdens die twee uren even uit te waaien, handen en vingers te ontspannen, want de sessie die volgde zou zwaar worden omdat we al zoveel uren gewerkt hadden.

Met de ganse groep trokken we naar een restaurantje in de buurt, op een eerste verdieping. Pas om zes uur zou het opengaan, maar we konden beneden al iets drinken en ze zouden onze bestelling al doorgeven, zodat om zes uur de schotels in de keuken op ons zouden wachten. Ondanks het korte tijdsbestek hebben we lekker en gezellig gegeten en om zeven uur zaten we weer klaar met papier en potlood om de volgende sessie in te gaan.

We hadden het bezoek al een paar keer uitgesteld. De ene keer vroegen haar kleinkinderen dringend om opvang, de volgende keer liet haar rug het afweten: wanneer mensen ouder worden is het beter zich niet meer te laten verleiden tot allerlei acrobatische bezigheden, beter de jeugd vragen om een zolder leeg te maken.

Maria is een jeugdvriendin van Karel. Maar dan gaat ieder een eigen weg en verlies je elkaar wat uit het oog. Je hoort via via nog wel eens iets, stuurt geboortekaartjes. Maria verloor haar man enkele jaren terug: zijn goede hart had het plots begeven en zo troffen ze hem aan in zijn zetel. Karel en ik zijn naar de begrafenis geweest, maar daar herinnert Maria zich niets meer van.

Dan gaat Karel met pensioen en begint zijn blog. Ook Maria is gepensioneerd en leert met de computer werken. En zo ontdekt ze de blog van Karel … toch niet mogelijk, echt waar, dé Karel van toen? Ja, hoor … en zo vernieuwde de relatie zich. En niet alleen Karel geniet van Maria. Ik krijg er een nieuwe vriendin bij. We kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden.

Maria woont dicht bij het station: ze hoort en ziet de treinen toekomen. Omdat ze wegens haar rug ons niet kan komen afhalen op het perron staat ze ons uitgebreid welkom te zwaaien wanneer we rond elf uur het station uitkomen. De straat lijkt plots vol zon te hangen.

We krijgen nauwelijks de tijd om het meegenomen cadeautje uit te pakken of de koffie is er al. Zoals een goede ex-‘schooljuffrouw’ betaamt is alles goed voorbereid. Heerlijk om je zo ‘verwacht ‘ te weten. We hoeven niet te vragen hoe het met elkaar gaat of een andere beleefdheidsvraag te stellen: het gesprek barst gewoon los. En we gaan niet uit eten: Maria heeft moeite met lopen en dan verliezen we ook zoveel tijd. Ze heeft voor brood en lekker beleg gezorgd. Ondertussen gaan de verhalen verder. Ik denk, als we opnemen hoeveel tijd ieder genomen heeft om het eigen verhaal te vertellen, ieder zowat evenveel aan bod is gekomen. Wat ons zo bindt is de inhoud van de verhalen. We zijn alle drie ongeveer even oud, hebben een levensweg achter de rug met ongeveer een gelijkaardige achtergrond, dat maakt wat verteld wordt heel invoelbaar. En toch zijn er ook momenten dat we ‘nieuw’ zijn voor elkaar. Door naar elkaar te luisteren kan je je eigen opvatting, aanvoelen, oordelen in vraag stellen of krijg je steun om de zaken eens op een andere wijze te benaderen. Dat maakt samenzijn zo boeiend. Enerzijds kan je je verhaal over gekwetst zijn aanwezig stellen zonder bang te moeten zijn voor die kwetsbaarheid, er wordt begrip aangeboden, bevestiging van je ervaren. Anderzijds komen er nieuwe perspectieven aangewandeld, waardoor er ruimte ontstaat om eigen angsten te overwinnen en een nieuwe benadering mogelijk te maken. En tussenin doorspekt Maria met erg spitse humor haar waarnemingen en bedenkingen.

Na het eten nog een kop koffie met bijzonder lekkere pralines van de bakkerij om de hoek. Dan trekken Maria en Karel zich terug achter de laptop: Karel gaat Maria leren skypen. Ik installeer me in een zetel met een boek. Ik ga nooit op weg zonder boek: je zou eens een minuut vrij hebben en geen lectuur binnen handbereik, daaraan nog maar denken doet het zweet bij me uitbreken.

Maria belooft dat ze ’s avonds nog even zal skypen om met de nieuwe mogelijkheid te leren omgaan. Ze kan de lof over de internetmogelijkheden niet stoppen. Inderdaad, via internet ben je verbonden met de hele wereld zonder van je stoel op te staan. Zeker voor ouder wordende mensen een zege. Waarom komen de mutualiteiten niet tussen om internet te installeren: een goed middel tegen depressie en gezonder dan prozac

Daar de academie het ritme van de scholen volgt, hebben we deze week krokusvakantie. Bij het begin van die vrije week voelde ik me bijna uitgelaten: wat zou ik die week allemaal wel doen. Natuurlijk veel schilderen. In de academie schilder ik aan een zesluik rond het thema van ‘bewustwording als vrouw’. Thuis wou ik verder experimenteren met kleur en vooral met durven schilderen. De verf er op zonder mezelf onder controle te zetten. Tijdens het weekend installeerde ik me: verf bovenhalen, borstels en pottenvoor water klaar zetten. Tijdens de winter werk ik thuis meestal op papier. De afmetingen zijn niet zo groot en ik kan er weg mee op mijn tekentafel. Wanneer het warmer wordt verhuis ik nogal eens naar een goed verlichte bergruimte van materiaal in de tuin: daar staat mijn ezel en grotere doeken vormen daar geen probleem.

Omdat ik in een spannend boek bezig was, besloot ik dit eerst uit te lezen, het was toch ook vakantie. Maandag begon ik heel gedisciplineerd … met wat op te ruimen, en er bleek nog wat strijk op me te wachten, maar na het middagdutje kon ik er in vliegen. Niet zo lang, want we waren met de oudste zoon van Karel afgesproken om pannenkoeken te gaan eten. Gezellig, lekker … daar laat je met plezier de verfborstel voor liggen, vooral als je weet dat er nog dagen komen.

Dinsdag met veel enthousiasme aan het werk. Ondertussen was ik een nieuw boek begonnen. Tussen de verfbuien door lees ik dan wat: de borstel kan niet altijd tekeer gaan.

Een week terug had N. een tweedehandse piano gekocht en ze had Karel gevraagd om die mee te helpen verhuizen. Ik zou ondertussen wel op de kinderen passen. Afspraak: dinsdag om zeven uur. Op tijd eten en richting Boortmeerbeek. De oudste zoon van Karel nam ook deel aan de expeditie en N. had nog een vriend van haar opgetrommeld: met zijn vieren zouden ze die piano wel aankunnen. Pol had ons zijn ‘touwen’ geleend waarmee hij beelden verplaatste, professioneel materiaal: stalen kabels omwikkeld met speciale stof. N. zorgde voor een vrachtwagen met laadklep. Omdat de huur van de wagen na zeven uur goedkoper is, wordt de verhuis in de avond ondernomen.

We maakten ons wel zorgen of de piano gedraaid zou kunnen worden in de smalle gang, maar die zorgen waren overbodig. Toen ze een tweetal uren later met de piano binnenkwamen bleek die de juiste maat te hebben: zonder brokken te maken werd ze de living ingeschoven, veel ruime was er wel niet over. Iedereen voelde zich wel opgelucht. Alles was vlot verlopen, N. hanteerde het stuur van de vrachtwagen alsof ze een volleerde trucker was en nu de piano veilig binnen stond vroegen we haar een eerste concert te geven. Dat beperkte zich tot wat tokkelen om de klank van het instrument te beluisteren.

Terug thuis bekeek ik even de invulling van de volgende dagen en besefte plots dat er nog nauwelijks tijd zou overschieten om mijn tekentafel te bezoeken. Woensdag eerst wat boodschappen, dan zouden de kinderen van N. enkele uren langskomen, daarna bij het ophalen natuurlijk wat praten bij een kop koffie. Bij N. staan verbouwingen voor de deur en als alleenstaande vrouw heb je af en toe wel nood om die plannen eens te bekijken samen met derden, al was het maar om je enthousiasme kwijt te kunnen.

Donderdag bezoekdag: wij trekken naar Kontich. Vrijdag vanaf de middag modeltekenen tot ’s avonds. Zaterdag: naast de boodschappen zie ik niets genoteerd. Zou het dan nog eens lukken om met verf te spelen?

het sneeuwt
flinterdun
dan weer dikke vlokken

het licht vergaat langzaam in de avond

weer een dag ten einde

herinneringen komen opzetten

van kind zijn

de sneeuwpop die vader boetseerde

met zwarte kolen voor ogen

en een brede grijns voor de mond

toen hield het leven nog belofte in

de kou deerde niet

klompen aan de voet

heerlijk glijden op het ijs

ik schuif niet meer over het ijs

sneeuwpoppen zijn niet meer aan mij besteed

tussen toen en nu

die vele dagen van leven

die vragen achterlaten

niet verzoende pijn

nog kan ik niet rusten