We hadden het bezoek al een paar keer uitgesteld. De ene keer vroegen haar kleinkinderen dringend om opvang, de volgende keer liet haar rug het afweten: wanneer mensen ouder worden is het beter zich niet meer te laten verleiden tot allerlei acrobatische bezigheden, beter de jeugd vragen om een zolder leeg te maken.

Maria is een jeugdvriendin van Karel. Maar dan gaat ieder een eigen weg en verlies je elkaar wat uit het oog. Je hoort via via nog wel eens iets, stuurt geboortekaartjes. Maria verloor haar man enkele jaren terug: zijn goede hart had het plots begeven en zo troffen ze hem aan in zijn zetel. Karel en ik zijn naar de begrafenis geweest, maar daar herinnert Maria zich niets meer van.

Dan gaat Karel met pensioen en begint zijn blog. Ook Maria is gepensioneerd en leert met de computer werken. En zo ontdekt ze de blog van Karel … toch niet mogelijk, echt waar, dé Karel van toen? Ja, hoor … en zo vernieuwde de relatie zich. En niet alleen Karel geniet van Maria. Ik krijg er een nieuwe vriendin bij. We kunnen het ontzettend goed met elkaar vinden.

Maria woont dicht bij het station: ze hoort en ziet de treinen toekomen. Omdat ze wegens haar rug ons niet kan komen afhalen op het perron staat ze ons uitgebreid welkom te zwaaien wanneer we rond elf uur het station uitkomen. De straat lijkt plots vol zon te hangen.

We krijgen nauwelijks de tijd om het meegenomen cadeautje uit te pakken of de koffie is er al. Zoals een goede ex-‘schooljuffrouw’ betaamt is alles goed voorbereid. Heerlijk om je zo ‘verwacht ‘ te weten. We hoeven niet te vragen hoe het met elkaar gaat of een andere beleefdheidsvraag te stellen: het gesprek barst gewoon los. En we gaan niet uit eten: Maria heeft moeite met lopen en dan verliezen we ook zoveel tijd. Ze heeft voor brood en lekker beleg gezorgd. Ondertussen gaan de verhalen verder. Ik denk, als we opnemen hoeveel tijd ieder genomen heeft om het eigen verhaal te vertellen, ieder zowat evenveel aan bod is gekomen. Wat ons zo bindt is de inhoud van de verhalen. We zijn alle drie ongeveer even oud, hebben een levensweg achter de rug met ongeveer een gelijkaardige achtergrond, dat maakt wat verteld wordt heel invoelbaar. En toch zijn er ook momenten dat we ‘nieuw’ zijn voor elkaar. Door naar elkaar te luisteren kan je je eigen opvatting, aanvoelen, oordelen in vraag stellen of krijg je steun om de zaken eens op een andere wijze te benaderen. Dat maakt samenzijn zo boeiend. Enerzijds kan je je verhaal over gekwetst zijn aanwezig stellen zonder bang te moeten zijn voor die kwetsbaarheid, er wordt begrip aangeboden, bevestiging van je ervaren. Anderzijds komen er nieuwe perspectieven aangewandeld, waardoor er ruimte ontstaat om eigen angsten te overwinnen en een nieuwe benadering mogelijk te maken. En tussenin doorspekt Maria met erg spitse humor haar waarnemingen en bedenkingen.

Na het eten nog een kop koffie met bijzonder lekkere pralines van de bakkerij om de hoek. Dan trekken Maria en Karel zich terug achter de laptop: Karel gaat Maria leren skypen. Ik installeer me in een zetel met een boek. Ik ga nooit op weg zonder boek: je zou eens een minuut vrij hebben en geen lectuur binnen handbereik, daaraan nog maar denken doet het zweet bij me uitbreken.

Maria belooft dat ze ’s avonds nog even zal skypen om met de nieuwe mogelijkheid te leren omgaan. Ze kan de lof over de internetmogelijkheden niet stoppen. Inderdaad, via internet ben je verbonden met de hele wereld zonder van je stoel op te staan. Zeker voor ouder wordende mensen een zege. Waarom komen de mutualiteiten niet tussen om internet te installeren: een goed middel tegen depressie en gezonder dan prozac

Daar de academie het ritme van de scholen volgt, hebben we deze week krokusvakantie. Bij het begin van die vrije week voelde ik me bijna uitgelaten: wat zou ik die week allemaal wel doen. Natuurlijk veel schilderen. In de academie schilder ik aan een zesluik rond het thema van ‘bewustwording als vrouw’. Thuis wou ik verder experimenteren met kleur en vooral met durven schilderen. De verf er op zonder mezelf onder controle te zetten. Tijdens het weekend installeerde ik me: verf bovenhalen, borstels en pottenvoor water klaar zetten. Tijdens de winter werk ik thuis meestal op papier. De afmetingen zijn niet zo groot en ik kan er weg mee op mijn tekentafel. Wanneer het warmer wordt verhuis ik nogal eens naar een goed verlichte bergruimte van materiaal in de tuin: daar staat mijn ezel en grotere doeken vormen daar geen probleem.

Omdat ik in een spannend boek bezig was, besloot ik dit eerst uit te lezen, het was toch ook vakantie. Maandag begon ik heel gedisciplineerd … met wat op te ruimen, en er bleek nog wat strijk op me te wachten, maar na het middagdutje kon ik er in vliegen. Niet zo lang, want we waren met de oudste zoon van Karel afgesproken om pannenkoeken te gaan eten. Gezellig, lekker … daar laat je met plezier de verfborstel voor liggen, vooral als je weet dat er nog dagen komen.

Dinsdag met veel enthousiasme aan het werk. Ondertussen was ik een nieuw boek begonnen. Tussen de verfbuien door lees ik dan wat: de borstel kan niet altijd tekeer gaan.

Een week terug had N. een tweedehandse piano gekocht en ze had Karel gevraagd om die mee te helpen verhuizen. Ik zou ondertussen wel op de kinderen passen. Afspraak: dinsdag om zeven uur. Op tijd eten en richting Boortmeerbeek. De oudste zoon van Karel nam ook deel aan de expeditie en N. had nog een vriend van haar opgetrommeld: met zijn vieren zouden ze die piano wel aankunnen. Pol had ons zijn ‘touwen’ geleend waarmee hij beelden verplaatste, professioneel materiaal: stalen kabels omwikkeld met speciale stof. N. zorgde voor een vrachtwagen met laadklep. Omdat de huur van de wagen na zeven uur goedkoper is, wordt de verhuis in de avond ondernomen.

We maakten ons wel zorgen of de piano gedraaid zou kunnen worden in de smalle gang, maar die zorgen waren overbodig. Toen ze een tweetal uren later met de piano binnenkwamen bleek die de juiste maat te hebben: zonder brokken te maken werd ze de living ingeschoven, veel ruime was er wel niet over. Iedereen voelde zich wel opgelucht. Alles was vlot verlopen, N. hanteerde het stuur van de vrachtwagen alsof ze een volleerde trucker was en nu de piano veilig binnen stond vroegen we haar een eerste concert te geven. Dat beperkte zich tot wat tokkelen om de klank van het instrument te beluisteren.

Terug thuis bekeek ik even de invulling van de volgende dagen en besefte plots dat er nog nauwelijks tijd zou overschieten om mijn tekentafel te bezoeken. Woensdag eerst wat boodschappen, dan zouden de kinderen van N. enkele uren langskomen, daarna bij het ophalen natuurlijk wat praten bij een kop koffie. Bij N. staan verbouwingen voor de deur en als alleenstaande vrouw heb je af en toe wel nood om die plannen eens te bekijken samen met derden, al was het maar om je enthousiasme kwijt te kunnen.

Donderdag bezoekdag: wij trekken naar Kontich. Vrijdag vanaf de middag modeltekenen tot ’s avonds. Zaterdag: naast de boodschappen zie ik niets genoteerd. Zou het dan nog eens lukken om met verf te spelen?

het sneeuwt
flinterdun
dan weer dikke vlokken

het licht vergaat langzaam in de avond

weer een dag ten einde

herinneringen komen opzetten

van kind zijn

de sneeuwpop die vader boetseerde

met zwarte kolen voor ogen

en een brede grijns voor de mond

toen hield het leven nog belofte in

de kou deerde niet

klompen aan de voet

heerlijk glijden op het ijs

ik schuif niet meer over het ijs

sneeuwpoppen zijn niet meer aan mij besteed

tussen toen en nu

die vele dagen van leven

die vragen achterlaten

niet verzoende pijn

nog kan ik niet rusten

Zelf zit ik niet op face-book of skype ik niet. Aan face-book durf ik niet beginnen uit schrik geen tijd meer over te houden om te schilderen en skypen schrikt me af omwille van mijn slechte gehoor. Wellicht als mijn armen niet meer mee willen om verf op een doek te smeren dat ik toch ga skypen, met een grote koptelefoon. En wie weet waag ik me dan ook  op face-book. Want al die mogelijkheden zijn toch fantastisch, zelfs ingesneeuwd heb je nog contact met de hele wereld en het kost je alleen maar een aansluiting op internet.

Maar als je de stap naar face-book wel gewaagd hebt: ga eens naar Christel Verstreken (broer van David) met haar album Kumbe. Heel mooie foto’s. Laten we stellen dat haar fotoapparaat iets professioneler is dan het onze. Veel plezier ermee.

Bijlagen:
Face-book080212.JPG (1.7 MB)   

Een grote dag voor David. Hier poseert hij vol overtuiging voor zijn tekening-gedichten.

Als een echte ster staat David naast Wiske, de schepen van cultuur.

Zus Christel geniet van haar broer.