Bij de ingang van de wachtzaal dien ik me te melden. Ik leg uit dat een vriendin hier op mij zit te wachten. Ik krijg nog een sticker opgeplakt waarmee ik doorheen het ganse museum kan lopen. De wachtruimte zit wel vol en overal schilderijen al dan niet verpakt.
Ik ontdek Christel aan de overkant. Ze toont me haar inschrijvingsformulier met haar nummer: E22. Even heb ik spijt niet te hebben meegedaan want feitelijk is het een leuke bedoening. Vrijwilligers lopen af en aan om deelnemers vanuit de algemene wachtruimte op te halen en naar de hoek van hun jury te brengen. Later ontdek ik dat er overal hoeken zijn georganiseerd met een driekoppige jury, van A tot H. Christel zit dus bij de E-jury. Christel denkt dat ze niet meer zo lang zal hoeven wachten: ze heeft zopas E19 horen afroepen.
Maar we kunnen koffie krijgen: op een tafel staan grote thermossen. Dat laat ik me niet ontzeggen. Ook Christel heeft wel trek. Ja, de zenuwen komen toch wel opzetten. Ik vertel dat ik toch wel een eindje van hier geparkeerd sta. Zolang het niet gaat regenen, zoals voorspeld op het weerbericht, is het geen probleem. We zullen wel zien na de selectie hoe we het oplossen. En ja, na de selectie kunnen we nog even rondgaan in het museum. Christel is er nog nooit geweest. Dat is dan mooi meegenomen.
En dan wordt Christel opgeroepen. Ja, ik kan meegaan, maar niet mee naar binnen bij de jury, uiteraard. Het is op de eerste verdieping te doen. De vrijwilliger helpt bij het dragen van de doeken, zodat mijn bijdrage zich beperkt tot op het juiste knopje duwen van de lift. Er zijn ook een paar Japanse toeristen in de lift terecht gekomen, die moeten een verdieping hoger zijn.
We krijgen een wachtplaats toegewezen
en ik zie G. Het is ontzettend lang geleden dat we elkaar nog eens ontmoetten. Ja, G. heeft meegedaan en één werk is geselecteerd. Ik wens hem welgemeend proficiat en ondertussen schrijf ik ergens zijn e-mailadres op. Dan terug naar Christel. Het gesprek met de voorgaande deelnemer blijkt wat uit te lopen. Maar dan is het toch de beurt aan Christel. Ik wens ze succes. Dan kan het wachten beginnen. Ik laat de omgevende drukte op mij inwerken. Alles loopt als bij een goed geoliede machine. Ieder is met zijn eigen kunstwerk bezig en beleeft de situatie alsof hij of zij alleen op de wereld is. Alleen uit de hokjes van de jury hoor ik stemmen, maar kan niet verstaan wat er gezegd wordt.
Christel komt terug: de jury gaat overleggen om dan een beslissing te nemen. Even wachten
maar het wachten wordt uitgebreid. Is dat een goed of slecht teken? Christel wordt terug binnengeroepen: de jury wil haar beslissing toelichten. Wanneer ze terug het hoekje omdraait knikt ze van neen. Jammer. De jury heeft geaarzeld, maar omwille van een bepaald aspect haar werk toch niet opgenomen in de selectie. Wel is de jury overtuigd van haar mogelijkheden en ze herkent dat zwakke punt in haar werk. In die zin is ze niet ontgoocheld. Ze heeft haar werk mogen tonen, kreeg waardering en een duidelijke en juiste evaluatie. Het gesprek helpt haar verder.
Terug naar het gelijkvloers. Inpakken
neen, een rondgang in het museum zit er niet meer in. Wel wil ik nog even naar de dansschool, even een goede dag zeggen bij Aike en Carlo.
We proberen de schilderijen naar de parking te brengen. We zijn met zijn tweeën en delen de last en als het nodig is zullen we rusten onderweg.
Gelukkig ken ik binnenweggetjes. Via de binnenkoer van een universitair gebouw, over een pleintje naar de toegangsweg van een universitaire parking en zo de straat op. Het lijkt ons te lukken mits af en toe de doeken op een andere wijze te dragen.
De parking is al voor de helft leeg. De doeken de auto in en met veel zwier naar buiten richting danscentrum.
Alleen Carlo is bereikbaar. Hij zorgt voor koffie en iets zoets als extra. Neen, Aike is niet te bereiken: ze is in een zaal een groep aan het volgen die oefent voor het optreden.
We bekijken de tentoonstelling die nu ophangt: fotos. Prachtige werken. Daar Christel over twee weken hier een tentoonstelling van haar werken organiseert, kijkt ze ook hoeveel doeken ze hier kwijt kan. Ja, de doeken van vandaag zullen er ook bij zijn, maar eerst gaat ze er nog wat aan werken. Het gesprek met de jury heeft haar echt gestimuleerd.
Gezien het nog een hele poos zal duren voor Aike zich vrij kan maken, besluiten we toch maar te vertrekken: we verlangen allebei naar huis. Ik loop even naar de zaal waar ze aan het werken is en door het venster wuif ik naar haar. Ze heeft het gezien en ze komt even naar buiten een zoen geven.
Wanneer we bij ons thuis aankomen heeft Karel flink gesnoeid in de tuin en zit hij nog wat na te puffen. Ja, nog even tijd voor een glas wijn en Karel het verhaal doen.
Dinsdag zien we elkaar terug. Wellicht met een bijgewerkt schilderij.
|
