Wanneer ik ruim voor tijd boven kom, is Marijke volop met de retouches bezig. De eerste sporen van het dansgeweld tekenen zich af in naden die losscheuren. De kostuums zijn gemaakt van fijne synthetische stof die gemakkelijk split, maar Marijke weet er raad mee. Op een lapje min of meer komt het er bij ‘de leeuwkes’ niet op aan. De rode pakjes van Excalibur houdt ze bijeen door aan de achterkant een rode lap te stikken. Vindingrijkheid is een eerste vereiste bij de retouches.

In de keuken ruikt het lekker. Elke dag wordt er voor een of andere warme maaltijd gezorgd voor de medewerkers. De keukenploeg zorgt dat dit goed verloopt. Ik merk hier precies meer mannen dan vrouwen, of is dit toevallig zo. Een goed verzorging van lijf en leden is een hoofdthema in het danscentrum. Trouwens, sommige mensen zitten reeds een week van ’s morgens tot ’s avonds in de sporthal, dan is het nodig om de mensen tijdig van een droogje en natje te voorzien. Ook Aike laat het zich smaken, ’t was de eerste warme maaltijd sinds maandag. Vroeger zou ik nog durven zeggen hebben dat ze ook voor zichzelf moest zorgen, nu weet ik dat ik best niks zeg, ze gaat toch haar eigen weg, gelukkig maar.

In de kleedkamers is het weer druk. Twee hoeken zijn versierd: er zijn jarigen. Ja, er werden cadeautjes gegeven, neen ik vind het niet triest dat ik nu hier ben en niet thuis.

Ik begrijp niet waar de dansers hun energie blijven halen. Ze blijven plezier maken, nog maar eens hun dansje oefenen, hollen nog maar eens de trappen op en af. De lolly’s is maar een stuk van de verklaring. Blijkbaar is hun enthousiasme en hun plezier de drijvende kracht achter de overvloed van energie. Toch haalt de uitputting het soms van de overvloed. Zo ontdek ik een groepje dat  zich in een cirkel heeft samengelegd, hoofd bij hoofd en door alle herrie heen slaapt.

De bezoekers bij het namiddagoptreden bestaan vooral uit oma’s, opa’s en kinderen. De jongste toeschouwer is net zeven weken. Hij slaapt door alle drukte en lawaai heen zonder een kik te geven. De oudste kan ik niet schatten. Wel zie ik voorzichtige schuifelende voeten zich naar de zitplaatsen begeven, al dan niet geholpen door een wandelstok. Maar de reactie is van een jong publiek: applaus in overvloed.

Voor cast I is dit een laatste optreden. Voor de avondopvoering worden ze vervangen door cast II. Die moeten in de namiddag nog een generale oefenen, zodat ze weer klaar zijn voor de opdracht.

Vorig jaar waren er nogal wat gekwetsten die niet konden meedansen. Dit jaar beperken de kwetsuren zich tot wat pijnlijk verrekte spieren. Komt ook door vermoeidheid. Micha heeft haar handen vol. Meters tape besteedt ze om de benen van de dansers op te lappen, maar met succes. Er valt uiteindelijk niemand uit.

Tijdens de namiddagpauze dwaal ik wat rond met de vraag in mijn hoofd: waarmee houden ze zich intussen bezig. Bij de jongsten blijkt dat geen probleem: ze hebben spelletjes meegebracht. Andere groepen zie ik in bespreking met de choreograaf. Steve is daar echt een ‘Pietje precies’ in. Elke opvoering neemt hij op en beoordeelt die nadien samen met zijn dansers.

Boven zie ik plots ernstig werkende dansers, ze hebben volgende week examens. Ilke moet iets van dans afleggen, een ander probeert door examens van tweede jaar tandarts te geraken, nog iemand studeert rechten. Ze hebben hun laptop mee en hebben zich afgezonderd aan een tafel. Neen, die drukte stoort niet, ze concentreren zich zo dat ze het niet horen. Dappere meiden. Maar ze weten wat ze willen: én hun studies én hun dansen. Ze gaan er voor, ook als het enige inzet vraagt. Ook dat leer je in het danscentrum.

 hier hoeft men geen honger te lijden

 Natalie en haar ‘leeuwkes’

 nabespreking met alle dansers

 afgezonderd in een rustig hoekje kunnen de verhalen naar boven komen

 nog gauw een herstelling uitvoeren, over een kwartier moet de danser de scène op

 hoofden bijeen gestoken … om te slapen

 de jarigen worden niet vergeten tijdens het optreden

 ze willen én dansen én een diploma halen

Het weer is wat aantrekkelijker, maar het blijft guur. Goed op tijd vertrek ik naar de sporthal.

Ik kom net op tijd toe om Aike haar toespraak mee te maken. Voor elk optreden roept ze de dansers samen voor bespreking. Eerst komt de waardering. Gisteravond was het erg goed, wel een 8/10 waard … maar ze wil een 10/10 bekomen. Dan overloopt ze haar nota’s met opmerkingen. Wanneer een groep het erg goed gedaan heeft, komt er applaus van de andere dansers, bij iets wat moet verbeterd worden, luistert men aandachtig. Nu, Aike kan het dan ook heel dramatisch brengen. De kleinere dansers genieten ervan, velen willen dan ook later als ‘juf Aike’ worden.

Na de palavers moet iedereen even ‘meewerken’. Sara Mancini ( choreografe, volgt ook een professionele opleiding als danser) heeft Vincent Vianen meegebracht. Ik zie wel dat het een mooie jongen is, maar weet (tot mijn schande!) niet wie hij is. Hij blijkt een gekend danser te zijn. Samen met Sarah wil hij een spotje opnemen dat zal dienst doen om Sarah te promoten bij een of andere wedstrijd …

Dus even oefenen. Aftellen en daarna handen in de lucht. Daarna de opname. Het wordt nog eens overgedaan: het was goed maar nog niet goed genoeg. Na een paar beurten zijn Sarah en Aike tevreden en zoekt iedereen zijn hoekje op.

Bij het buitengaan van de zaal zie ik vrijwilligers van de bar-ploeg wc’s poetsen, vuilniszakken verwisselen … enfin, alles klaar maken om de volgende toeschouwers comfortabel en netjes te ontvangen alsof zij de eerste bezoekers zijn.

Ik loop naar boven en ga een goede dag zeggen bij schminksters en kapsters. Het is er ontzettend warm. Op een gegeven moment worden alle dansers die niet onder handen worden genomen gevraagd om buiten te wachten, de lucht is echt niet meer te ademen. Ook nu hangen er overal foto’s van voorbeelden en lijsten met uitleg. Gelukkig zijn de vrijwilligers goed op elkaar ingespeeld en de eindverantwoordelijkheid wordt gedragen door professionelen.

Dan naar de kleedkamers. De gekende drukte. Groepjes eten een meegebrachte boterham, anderen zijn verdiept in een spelletje. Ze leven rustig naar het optreden toe.

Achter het podium slaagt Greet erin alle kostuum op de juiste plaats te krijgen voor de snelle wissels. Soms moet dit zo rap gebeuren dat, eens de danser achter de schermen verschijnt, er iemand klaar staat om te helpen voor het uittrekken van de kleren, daarnaast staat dan weer iemand die de nieuwe kleding helpt aantrekken, terwijl een derde zich ontfermt over een of ander accessoire. Even later staat de danser dan weer op het podium, soms in de daarop volgende dans. Terwijl op het podium alles geluidloos (ach nee, de muziek is duidelijk hoorbaar) in elkaar loopt, is het achter het podium soms een heel hectisch gedoe.

Tegen de muur aan, achter het decor, liggen kabels en nog eens kabels, en niet van de minste. Omdat  de sporthal niet genoeg elektriciteit kan leveren om te voorzien in de behoeften voor klank en licht, staat er buiten een generator te draaien. Om tijdens de opvoering niet te struikelen over deze hindernissen, blijft er steeds een soort kerstversiering branden, niet zichtbaar op de scène, maar voldoende licht gevend om de dansers voor valpartijen te behoeden.

Bij de finale komen alle deelnemende dansers op het podium. Groep na groep verschijnen ze. Ze hebben een zwartgekleurde basiskleding aan met daarop felgekleurde accessoires die fluorescerend  oplichten onder een blacklight lamp. De eerste groep draagt handschoenen. De tweede groep krijgt een soort bretels opgespeld, de groep met de kleinste dansers draagt een bloem op hun bovenstuk en de laatste groep beroept zich op een stropdas: 400 jonge mensen die samen dansen. Wanneer ze uitgedanst zijn komen de choreografen op het podium: even schrik dat het podium het niet gaat houden. Tenslotte verschijnt Aike. Ik weet dat ze daar erg tegen op ziet. Op dat moment draagt zij de show, de school, alle verantwoordelijkheid. Ze neemt het welverdiende applaus in ontvangst en verwijst naar de docenten en dansers om ook hen in het applaus te betrekken. Bloemen worden de scène opgedragen: de choreografen en Aike worden met bloemen bedacht. Dit zal zich na elke vertoning herhalen en ten slotte mogen de betrokkenen de bloemen mee naar huis nemen.

Zo, de tweede vertoning zit er op. Morgen is er ook een namiddagvertoning. Daarmee zal het optreden voor cast I er op zitten.

 rustig wachtend tot ze moeten optreden

 wie een tekening maakt, maakt kans om verkozen te worden een ruiker bloemen af te geven bij de finale

 achteraan de scène: kabels en nog eens kabels

 Christel komt vanavond kijken, samen met man en kinderen

 alleen degenen die gekapt worden mogen in het lokaal, wachten moeten ze buiten doen

 ook bij de schminksters is geen tijd te verliezen

 v.l.n.r. onbekend, Sarah Mancini, Aike en Vincent Vianen

Stilaan wordt het de tijd van optreden. Iets na zeven uur komen de eerste toeschouwers toe. De inkombalie bestaat uit een tafel aan de ingangsdeur in een gang die leidt enerzijds naar de sanitaire blokken, anderzijds naar de toegangsdeur tot de sporthal waar het podium staat opgesteld. Feitelijk is het nog te vroeg voor de bar: die gaat pas open om 19u30. Maar de vrouw met twee kinderen komt van Kortrijk en wou zeker op tijd komen. Ze dacht in de buurt wel iets te vinden om de resterende tijd door te komen … maar rond de sporthal is echt niets te vinden dat aan die behoefte kan voldoen. En buiten nog wat rondwandelen is ook niet zo aantrekkelijk: de wind is vrij guur. Carlo wrijft eens over zijn goed hart en stelt de bar open. Heel attractief is dat niet als oplossing: een grote ruimte met tafeltjes en kisten (geen stoelen), maar beter dat dan te verkleumen in de kou.

Ik trek me terug in de artiestenbar voor een koffie. Aike loopt er ook rond, komt zelfs even bij mij zitten … ze moet haar teennagels nog lakken. Dat doet ze terwijl ze in twee zinnen wat informatie doorgeeft over de familie. Wanneer mijn gsm afgaat, weet ik dat Felix aangekomen is. Felix is medelid van de kunstkring Gesigneerd en we kunnen het goed met elkaar stellen.. Ik loop de trap af richting ingang en zie hem toekomen met zijn vrouw, zoon en schoondochter en een kleindochter. Een andere kleindochter danst bij Aike. Nu komt hij als fiere opa naar het eerste optreden van de kleindochter kijken. Even aan iedereen een goede dag zeggen en we spreken af dat we tijdens de pauze samen iets zullen drinken. Dat zal later een hopeloze zaak blijken: ik vind hen niet tussen de massa.

Ook ik ga richting optreden. Ik heb er vertrouwen in. Iedereen loopt er vrij ontspannen bij, Aike bliksemt van hier naar daar, Carlo is zijn gewone rustige vriendelijkheid zelve … uiteindelijk het normale plaatje voor een optreden.

Bij de toegangsdeur naar de zaal staat een groepje van zes: twee mannen in ’t zwart, die met hun zonnebril op hun neus als stoere deurwachters willen overkomen, wat hen bijna lukt. Zij kijken of iedereen de juiste toegangskaart heeft. Trouwens, het logo op de achterkant van de kaart (en ook van de t-shirts voor de medewerkers) is van Deepak, de jongste broer van Aike. Leuk om ontdekken. Naast de twee mannen in ’t zwart staat een schitterende Marly Monroe in ’t wit en een toekomstige Michael Jackson samen met een konijntje Pluis en een soort John Travolta uit vroegere jaren. Zij bieden het programmaboekje van de dansproductie aan. Ook dat moet aan de man (m/vr) gebracht.

Voor het begin van de show is er een soort opwarmer met jonge breakdancers. Die zullen tijdens de pauze hun optreden nog eens herhalen.

Ook ik zoek stilaan mijn plaats op. Toevallig kom ik naast de moeder van E. te zitten: ze was een van de kinderen die het ongeluk in Sierre overleefden. E. treedt mee op. Ze was licht gekwetst, maar nu voldoende hersteld om één dansje van de twee waarvoor ze oefende mee te doen. Later komt er nog een jongen in een rolstoel binnen gereden, ook hij overleefde Sierre. Bij een andere voorstelling zal een ander meisje in de tribune zitten dat er bij was: zij moet nog verder genezen voor ze terug kan dansen. Het drama blijft aanwezig. Maar het is goed dat het aanwezig mag zijn. Trouwens, in het voorwoord dragen Aike en Carlo, in naam van alle choreografen en dansers, deze voorstelling op aan alle slachtoffers van het busdrama en hun familie.

Wanneer het optreden begint groeit de zaal mee met de dansers. Het applaus is welgemeend. De kleinsten krijgen een extra applaus: hun leeuwendans is niet alleen leuk, maar ook heel expressief. Ontroerend om die jonge dansertjes zo overtuigend de sterren uit de hemel te zien dansen.

Dansact na dansact brengt de zaal in beroering: soms heel onstuimig  dan weer meer ingetogen zoals in Romeo and Julia. En dan flitst het licht weer aan, schuift het gordijn achter de tribune omhoog en is de bar zichtbaar. We schuifelen er heen. Ik bestel me een witte wijn en zoek naar Felix en zijn groepje. Helaas vind ik ze niet maar ontdek wel de moeder van Carlo en drie van haar kleinkinderen. Ik sluit me bij hen aan. Waarover praat je dan? Over de kinderen natuurlijk, ook over Aike en Carlo. Twee fiere moeders die ook wel trekjes van bezorgdheid vertonen. Er mag nu toch niets verkeerd gaan, er staat zoveel op het spel. Maar we kunnen over onze (over)bezorgdheid ook wel lachen. En D. geniet van haar kleinkinderen: mooie jonge mensen die nu de volwassenheid uitproberen. Het pamperen is voorbij, nu kan ze al een ernstig gesprek met hen voeren en daar houdt ze wel van.

Het tweede deel is nog intenser dan het eerste. Even hou ik mijn hart vast als er in een breakdance sessie acrobatische toeren worden uitgehaald. Maar ook dat verloopt vlot, het is geoefend tot en met en het applaus is welverdiend.

De finale is origineel. Ik voel me opgelucht dat alles voor het oog van het publiek zonder problemen verlopen is. Hoe het achter de schermen was verneem ik morgen wel. Ik kan Carlo nog even goede dag zeggen maar Aike is nu opgeslokt door andere bezigheden. Laat maar, ik ga naar huis, daar verslag doen.

 twee moeders, ontzettend fier over de prestatie van hun kinderen