Stilaan wordt het de tijd van optreden. Iets na zeven uur komen de eerste toeschouwers toe. De inkombalie bestaat uit een tafel aan de ingangsdeur in een gang die leidt enerzijds naar de sanitaire blokken, anderzijds naar de toegangsdeur tot de sporthal waar het podium staat opgesteld. Feitelijk is het nog te vroeg voor de bar: die gaat pas open om 19u30. Maar de vrouw met twee kinderen komt van Kortrijk en wou zeker op tijd komen. Ze dacht in de buurt wel iets te vinden om de resterende tijd door te komen … maar rond de sporthal is echt niets te vinden dat aan die behoefte kan voldoen. En buiten nog wat rondwandelen is ook niet zo aantrekkelijk: de wind is vrij guur. Carlo wrijft eens over zijn goed hart en stelt de bar open. Heel attractief is dat niet als oplossing: een grote ruimte met tafeltjes en kisten (geen stoelen), maar beter dat dan te verkleumen in de kou.

Ik trek me terug in de artiestenbar voor een koffie. Aike loopt er ook rond, komt zelfs even bij mij zitten … ze moet haar teennagels nog lakken. Dat doet ze terwijl ze in twee zinnen wat informatie doorgeeft over de familie. Wanneer mijn gsm afgaat, weet ik dat Felix aangekomen is. Felix is medelid van de kunstkring Gesigneerd en we kunnen het goed met elkaar stellen.. Ik loop de trap af richting ingang en zie hem toekomen met zijn vrouw, zoon en schoondochter en een kleindochter. Een andere kleindochter danst bij Aike. Nu komt hij als fiere opa naar het eerste optreden van de kleindochter kijken. Even aan iedereen een goede dag zeggen en we spreken af dat we tijdens de pauze samen iets zullen drinken. Dat zal later een hopeloze zaak blijken: ik vind hen niet tussen de massa.

Ook ik ga richting optreden. Ik heb er vertrouwen in. Iedereen loopt er vrij ontspannen bij, Aike bliksemt van hier naar daar, Carlo is zijn gewone rustige vriendelijkheid zelve … uiteindelijk het normale plaatje voor een optreden.

Bij de toegangsdeur naar de zaal staat een groepje van zes: twee mannen in ’t zwart, die met hun zonnebril op hun neus als stoere deurwachters willen overkomen, wat hen bijna lukt. Zij kijken of iedereen de juiste toegangskaart heeft. Trouwens, het logo op de achterkant van de kaart (en ook van de t-shirts voor de medewerkers) is van Deepak, de jongste broer van Aike. Leuk om ontdekken. Naast de twee mannen in ’t zwart staat een schitterende Marly Monroe in ’t wit en een toekomstige Michael Jackson samen met een konijntje Pluis en een soort John Travolta uit vroegere jaren. Zij bieden het programmaboekje van de dansproductie aan. Ook dat moet aan de man (m/vr) gebracht.

Voor het begin van de show is er een soort opwarmer met jonge breakdancers. Die zullen tijdens de pauze hun optreden nog eens herhalen.

Ook ik zoek stilaan mijn plaats op. Toevallig kom ik naast de moeder van E. te zitten: ze was een van de kinderen die het ongeluk in Sierre overleefden. E. treedt mee op. Ze was licht gekwetst, maar nu voldoende hersteld om één dansje van de twee waarvoor ze oefende mee te doen. Later komt er nog een jongen in een rolstoel binnen gereden, ook hij overleefde Sierre. Bij een andere voorstelling zal een ander meisje in de tribune zitten dat er bij was: zij moet nog verder genezen voor ze terug kan dansen. Het drama blijft aanwezig. Maar het is goed dat het aanwezig mag zijn. Trouwens, in het voorwoord dragen Aike en Carlo, in naam van alle choreografen en dansers, deze voorstelling op aan alle slachtoffers van het busdrama en hun familie.

Wanneer het optreden begint groeit de zaal mee met de dansers. Het applaus is welgemeend. De kleinsten krijgen een extra applaus: hun leeuwendans is niet alleen leuk, maar ook heel expressief. Ontroerend om die jonge dansertjes zo overtuigend de sterren uit de hemel te zien dansen.

Dansact na dansact brengt de zaal in beroering: soms heel onstuimig  dan weer meer ingetogen zoals in Romeo and Julia. En dan flitst het licht weer aan, schuift het gordijn achter de tribune omhoog en is de bar zichtbaar. We schuifelen er heen. Ik bestel me een witte wijn en zoek naar Felix en zijn groepje. Helaas vind ik ze niet maar ontdek wel de moeder van Carlo en drie van haar kleinkinderen. Ik sluit me bij hen aan. Waarover praat je dan? Over de kinderen natuurlijk, ook over Aike en Carlo. Twee fiere moeders die ook wel trekjes van bezorgdheid vertonen. Er mag nu toch niets verkeerd gaan, er staat zoveel op het spel. Maar we kunnen over onze (over)bezorgdheid ook wel lachen. En D. geniet van haar kleinkinderen: mooie jonge mensen die nu de volwassenheid uitproberen. Het pamperen is voorbij, nu kan ze al een ernstig gesprek met hen voeren en daar houdt ze wel van.

Het tweede deel is nog intenser dan het eerste. Even hou ik mijn hart vast als er in een breakdance sessie acrobatische toeren worden uitgehaald. Maar ook dat verloopt vlot, het is geoefend tot en met en het applaus is welverdiend.

De finale is origineel. Ik voel me opgelucht dat alles voor het oog van het publiek zonder problemen verlopen is. Hoe het achter de schermen was verneem ik morgen wel. Ik kan Carlo nog even goede dag zeggen maar Aike is nu opgeslokt door andere bezigheden. Laat maar, ik ga naar huis, daar verslag doen.

 twee moeders, ontzettend fier over de prestatie van hun kinderen

 Carlo, de rust zelve in dit hectische gedoe, neemt even tijd voor wat uitleg

 Felix, een fiere opa. Leuk dat hij kwam kijken.

 na de opvoering proberen dansers nog wat paaseitjes te verkopen ter ondersteuning van de reis naar New-York van compagnie AIRA

 aan de inkombalie herken ik mijn jongste dochter (rechts) naast Karine, een medewerkster sinds jaren

 deze Michael Jackson wou samen met Aike op de foto en dat kon Aike niet weigeren

 John Travolta en konijntje Pluis: om door hen bediend te worden zou je een extra programmaboekje nemen

 Marly Monroe en Michael Jackson, twee sterren uit de vele deze avond

Vanavond start het optreden. Zouden Aike en Carlo geslapen hebben? Aike zal waarschijnlijk alle resterende problemen nog eens doorgemaald hebben: hoe dit oplossen, daar moet nog iets veranderen, wie zorgt voor …? Carlo zal wellicht zijn logistieke problemen onder controle hebben, maar kan hij de financiële kant met een gerust gemoed benaderen? Zo’n optreden is een enorme investering. Ik probeer er niet aan te denken. Ik kan toch niets doen in hun plaats en als moeder moet ik bedenken dat ze de klappen van de zweep-van-het-optreden kennen en er mee weten om te gaan.

Als toeschouwer geniet je van de glamour, het dansen, het enthousiasme van de kinderen, achter de schermen gaat het er soms wel anders aan toe. Maar de vele vrijwillige handen zullen het geheel wel draaiende houden en ik ga er als toeschouwer heen.

Donderdag is er een algemene repetitie, daarin worden de laatste onnauwkeurigheden verbeterd.

Elke vertoning wil ik bijwonen, enerzijds wat bang dat er toch iets zal mislopen, anderzijds genieten van de show en fier zijn op mijn dochter en schoonzoon dat ze het weer klaar gekregen hebben. Ik weet, na elke vertoning zal Aike nog wel punten vinden waaraan dient gewerkt. Achteraan de tribune, naast de technicus van het licht zit ze als een strenge juf notities te maken met haar opmerkingen, die ze dan voor het begin van de volgende opvoering bespreekt. Als toeschouwer merk je nauwelijks iets van die tekortkomingen. Maar ze zal de dansers ook waarderen en aanmoedigen om het nog beter te doen.

Ik voel me zelf een beetje ‘stressie’ (is het woord dat ik soms hoor vallen in het danscentrum). Ik ga op tijd naar de sporthal, dan kan ik eens rondlopen, met de mensen wat babbelen, me laten inspireren voor dit verslag, foto’s maken voor mezelf en mijn blog … en even poolshoogte nemen of Aike en Carlo het overleven. Vorige dagen hadden we nog regelmatig telefonisch contact: kaarten bestellen voor vrienden, een vraag of ik een bepaalde boodschap wou doen … Nu is het telefoonstilte tussen ons. Maar nu is geen nieuws goed nieuws. Vanavond zie ik ze dan weer. Aike waarschijnlijk in een flits, net genoeg voor een zoen, Carlo zal me wel inlichten over de lichamelijke en geestelijke toestand van mijn dochter: uiterlijk blijft hij de rust zelve.

Wanneer ik toekom verken ik de omgeving: toch een enorm gedoe deze sporthal. Ik ontmoet bekenden; ze lopen er enthousiast bij, maar zijn druk bezig. Die allerlaatste uren zijn toch wel stresserend: 20 uur nadert onherroepelijk. Ik neem wat foto’s hier en daar, loop de artiestenbar binnen: een brede gang met een keuken met een basisinstallatie van warm water, afwasmachine … met al de apparaten van de dansschool erbij een handzame ruimte. Rechts, aan de overkant van  de keuken is er een bureau. Iemand werkt achter een pc. Is het iemand van het danscentrum? Ik ken hem niet, maar je weet nooit. Even vragen dus. En van de vraag naar informatie i.v.m. zijn aanwezigheid in het geheel, komt er een heel gesprek.

Neen, hij behoort niet tot het danscentrum, maar is ambtenaar van de Stad Leuven. De Sporthal is van de Katholieke Hogescholen Leuven. Leuven zelf heeft verschillende sportcomplexen, maar niet voldoende om aan alle aanvragen te voldoen. Daarom huurt de stad dit complex af na de lesuren, anders staat het toch maar leeg. Hij vormt met twee andere collega’s een team. Zij zijn zaalverantwoordelijken, die het geheel moeten laten draaien, vanaf de administratieve afwerking tot het sluiten van de deuren. Het is de eerste keer dat een dergelijk optreden plaatsvindt in de sporthal. Toevallig heeft hij dienst. Zijn collega vroeg hem te vervangen daar die op vakantie trok. Hij heeft er geen spijt van. De sfeer is geweldig … en werken met jonge mensen houdt je zelf jong. We blijven nog een tijdje doorbabbelen, hoe hij op deze job terecht kwam, hoe hij zijn huis verbouwd heeft … Het is leuk om met hem te praten. Nu ja, voor deze job moet je wel een sociabel iemand zijn. Wellicht duik ik nog wel eens zijn bureau in, even wat rust in de drukte van dat al dan niet jong geweld.

Op het gelijkvloers bevinden zich de kleedkamers. Het is een enorme ruimte, vermoedelijk met dezelfde afmeting als de ruimte waar het optreden plaats vindt. Elke groep heeft een kleedhoekje, aangeduid met Zweedse banken, linten, kledingrekken … naarmate de dagen vorderen brengen dansers er hun eigen accenten aan. Ondanks de dagen en vermoeidheid toenemen blijkt de chaos zich te beperken tot wat wanorde in eigen kleding. De dansers zijn gedisciplineerd in het wegbrengen van afval en de vuilniszakken worden regelmatig vervangen: dus geen bananenschillen om op uit te glijden, geen vet papier waarin boterhammen zaten. Ondanks ze met 400 dansers de ruimte in beslag nemen, lijkt alles nogal rustig te verlopen. Dat is het voordeel van een goede ‘structuur’: ieder kent zijn plaats en weet de regels, zo vermijdt men conflicten en eerbiedigt men ieders aanwezigheid.

Dan zie ik dansers rondlopen zuigend op een lolly. Het is een vorm van toy-toy (gelukwenser, een ritueel in het dansmilieu) en tevens wel een letterlijk zoethoudertje bij het wachten. De lolly’s zijn vrij beschikbaar: de suikers geven wat extra energie (wat soms nodig is) en omdat ze er zoveel mogen eten als ze willen, maken de dansers er maar beperkt gebruik van.

Met het verschijnen van de lolly’s stijgt de spanning. De bewegingsvrijheid van de dansers wordt ingeperkt: niet meer vanachter het scherm naar de toiletten op het gelijkvloers, daarvoor moeten ze nu naar de eerste verdieping. Nog even geduld en de show gaat definitief van start.

 Helena houdt de wacht bij het scherm. Elke danser die nu nog probeert deze weg te nemen wordt onverbiddelijk teruggestuurd: dit is nu ruimte voor de toeschouwers

 ook de bloemen zijn present

 de barploeg staat klaar, de toeschouwers zullen geen dorst moeten lijden

 als een echte lijfwacht die alle bewakingstaken aankan, houdt hij nu toezicht op de programmaboekjes van de dansproductie

 Aike in actie, geen tijd meer voor stress

het draaiboek van de toneelmeester (vr.)

Jacob aan de lichtinstallatie

de tribune wacht op de toeschouwers

Maandag, de eerste vakantiedag, wordt het hard werken in het danscentrum: alles moet verhuisd worden naar de sporthal: zowat de hele inboedel van het cafetaria van het danscentrum, de vele kledingrekken, schmink- en kapgerief, vuilniszakken, de hele keukenuitrusting, het naaigerief, strijkijzer  … De verschillende firma’s leveren hun bestelling: elementen voor podium en tribune, licht- en geluidsinstallatie. Moet je je inbeelden dat er een lege sporthal gehuurd wordt en dat je daar dan een podium opbouwt, zitplaatsen klaarmaakt, zorgt dat er een goede klank geproduceerd wordt, zorgt dat het licht de juiste effecten teweeg brengt, een opvang achter de schermen organiseert voor de 400 kinderen, een artiestenbar installeert waar de vele (185) medewerkers kunnen eten en drinken, een bar voor de toeschouwers klaar maakt, waar ze voor, tussen en na het optreden iets kunnen drinken … een nachtmerrie als je er aan denkt. Gelukkig zijn de meesten geroutineerde medewerkers die al jaren mee zorg dragen voor een geslaagd optreden. Velen nemen zelfs een paar dagen vakantie: ze willen erbij zijn want meedraaien in de vrijwilligersploeg is ook een vorm van feest vieren. Mensen leren elkaar kennen, worden vrienden en vinden het heerlijk om op zo’n manier iets voor hun kinderen te doen.

De elementen voor de opbouw van het podium en de zitplaatsen komen van Stageco, de firma die gegroeid is uit Torhout-Werchter dat evolueerde tot Rock-Werchter. Dat dubbelfestival begon als een minifestival van de Chiro in Werchter onder inspiratie en uitvoering van Herman Schuermans, nog altijd de grote man achter Stageco. Nu is die firma op wereldvlak gekend. De licht- en geluidsinstallatie komt van EML , een zusterfirma Stageco, met als grote man achter de schermen … Herman Schuermans. Omdat de elektriciteitstoevoer van de sporthal onvoldoende is, wordt extra stroom door een generator opgewekt. Deze generator wordt gehuurd bij de firma Powershop, met als grote man achter de schermen, inderdaad …. Blijkbaar stapte Herman Schuermans van Chiro naar giro over.

De elementen voor het podium en zittribune, licht en geluid worden door de firma aangeleverd. Nu komen de mannen en vrouwen met twee rechterhanden in actie. Eerst wordt licht en geluid uitgeprobeerd. Zoals vorige jaren zullen de onafscheidelijke broers Ketels daar voor zorgen: Jacob zit zoals altijd aan het licht, Andreas staat in voor het geluid. Bij het optreden zelf wordt hij vervangen door Philippe Poppe.

Vanaf dinsdag beginnen de repetities voor de dansers. Iedereen is verwittigd om welk uur ze er moeten zijn. Nu wordt het menens. Achter de scène zijn vrijwilligers druk bezig met hun taak: opvang van de kleinsten, de verschillende groepen op tijd naar de wachtruimte voor de scène brengen terwijl de toneelmeesters (vr.)  aan de hand van het draaiboek de juiste opvolging verzekeren. Zo wordt nagegaan of alles vlot in elkaar loopt, of er zich ergens achter de schermen problemen voordoen. Maar alles verloopt zoals gepland: de voorbereidingen waren grondig en de medewerkers kennen hun opdracht.

Wanneer woensdagnacht de lichten uitgaan, begint het aftellen naar donderdagavond.

een laatste blik op de grote zaal: tot gisteravond werd hier gerepeteerd. De zijkant van die zaal kan opengeschoven worden, zodat men de dansers als het ware op een podium aan het werk ziet