Het wordt een uitputtingsslag, alleen adrenaline houdt iedereen nog overeind, maar opgeven is een woord dat niet voorkomt in het vocabularium van de dansers. Ook de volwassenen beginnen uitputtingsverschijnselen te vertonen. Maar de opgewekte stemming blijft aanwezig en er is heerlijke pasta als warme maaltijd.

De namiddagvertoning is niet zo best, althans volgends de normen van Aike: er is iets minder geconcentreerd gedanst. Iedereen wordt nog voor een laatste keer bijeen geroepen. Besluit: vanavond gaan we voor 10/10.

Tijdens de pauze trek ik naar de groep die ‘The Untouchables’ dansen, met de vraag waar die lus op hun witte t-shirt vandaan komt. Blijkt dat op face-book dit teken op korte tijd uitgroeide tot het symbool voor de kinderen van de busramp. Ze waren pas aan die dans begonnen. Het nieuws trof hen zo dat ze helemaal een andere choreografie creëerden om daarmee hun medeleven met het hele gebeuren uit te drukken. De dans is dan ook aan de kinderen van Sierre opgedragen. Is in de dans aanvankelijk de wanhoop meester van het gebeuren, stilaan komt er ook iets van hoop aanwezig. Op het einde haalt iemand een witte ballon uit een kooi (de gekooide hoop) en laat hem vliegen: het loslaten van de beklemming en hoop aanwezig stellen.

Ik zie de groep zitten: jonge mensen, puike dansers, het leven ligt voor hen. Maar ze gaan mee met de kwetsbaarheid van anderen, ze durven dat gekwetst zijn in hun wereld toelaten om het in hun  specifieke taal opnieuw vorm te geven.

Vanaf de eerste voorstelling viel me op hoe elke danser aanwezig mag zijn op een eigen wijze. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen de pubers die spichtig uitgroeien op lange benen of de dikkertjes die nog wat kindervet moeten verliezen. Geen cultuur van magerzucht, geen eerste plaatsen, geen voorkeuren: als groep treden ze op en als groep zetten ze hun prestatie neer. Veeleer de boodschap: uitgroeien tot wie je in aanleg bent, vrouwen en mannen worden die het leven aankunnen en aandurven, je niet conformeren aan wat er ‘verwacht ’ wordt maar jezelf worden. De droom van Aike: het danscentrum als plaats waarin een stuk opvoeding aangeboden wordt via dans. Dat straalt heel deze onderneming uit. Daar ben ik zo trots op. En van de glamour en show kunnen de dansers maar genieten. Zelf weten ze wel dat daaronder een laag ligt van hard werken, veel discipline en prioriteit geven aan mens-zijn.

De avondvoorstelling laat niet op zich wachten. De zaal stroomt weer vol. Sommigen hebben de opvoering al eens gezien, maar de laatste opvoering willen ze niet missen, vooral de laatste finale. ik zit naast Aike. Ze is wel wat zenuwachtig: hopelijk verloopt het voor de laatste keer ook zonder problemen. Maar alles verloopt schitterend. Nergens iets op aan te merken. Naarmate het einde nadert vergroot de spanning bij Aike, ze kan haar eigen ogen bijna niet geloven: zo goed kon ze niet dromen: de dansers verdienen zelfs een 10+.

Voor de laatste maal komt de finale. Vol overgave voor de laatste maal op de scène. Ook de  dansers weten dat het goed was. De toeschouwers moeten er ook niet van overtuigd worden. Het is een groot feest. Plots voel ik Aike even verstrakken. Loopt er toch iets mis? Er zijn negen i.p.v. acht grote dansers op het voorplan. Maar wanneer ze hun handen in de lucht moeten steken trekken ze hun t-shirt omhoog: op hun buik hebben ze in grote letters: DANK U AIKE geschreven. Aike is even de pedalen kwijt , ik geef haar mijn zakdoek om de tranen op te drogen. Ook de vrijwilligers komen op de scène. Wanneer het de beurt is aan Carlo en Aike zie ik een dansende Carlo, Carlo en dansen, klopt dat? Aike komt ook de trappen af. Ze is echt gelukkig: de voorbije dagen zijn enorm zwaar geweest, de dansers en medewerkers droegen de show en bemoedigden elkaar wanneer de vermoeidheid toesloeg. Nu is alle vermoeidheid weg, de finale groeit uit tot één groot feest van enthousiaste mensen. Voor de laatste keer worden de bloemenruikers afgegeven. Carlo gooit zijn ruiker naar de dansers. Andere ruikers volgen. De gelukkigen kunnen vanavond met die bloemen naar huis, wellicht zullen ze gedroogd worden als aandenken.

Stilaan dooft het licht. Nog een laatste maal zetten de blacklights de accesoires en de ballonnen die nu in grote aantallen op het podium worden losgelaten in een werveling van kleuren. Uitgelaten gejoel begeleidt het lichtspel. Daarna worden de speciale lichteffecten gedoofd en in het halfduister zoeken dansers en toeschouwers hun weg naar buiten. Het feest is over, jammer … maar het was heerlijk.

Even later komen de werkbijen te voorschijn: de grote opruim begint. Dat laat ik aan de jongeren. Ik zwaai Aike en Carlo uit. Heerlijk om van zo’n prachtkinderen moeder en schoonmoeder te mogen zijn.

Ik haal mijn auto van de parking en rij naar huis, waar Karel op me wacht. Ja, ’t is echt mooi geweest.

 de spelletjes zijn ingepakt zodat ze straks alleen hun tas moeten oppakken en vertrekken … en vooral lang slapen, dat zal deugd doen

 ook nu moet Ilke studeren, examens houden geen rekening met een optreden, maar ze blijft er rustig bij

 Jonathan, de kostuumontwerper, aan het werk

 nog even wat energie opdoen voor het laatste optreden

 Ann en Pol, de beeldhouwers, kwamen ook kijken

 het blijft druk in de keuken

 tijdens de pauze wordt de eerste kleding van de rekken gehaald en op stapels gelegd zodat ze gesorteerd richting danscentrum kan

 straks, als alles weggehaald is, wordt de vloer voor de laatste keer aangeveegd

Wanneer ik ruim voor tijd boven kom, is Marijke volop met de retouches bezig. De eerste sporen van het dansgeweld tekenen zich af in naden die losscheuren. De kostuums zijn gemaakt van fijne synthetische stof die gemakkelijk split, maar Marijke weet er raad mee. Op een lapje min of meer komt het er bij ‘de leeuwkes’ niet op aan. De rode pakjes van Excalibur houdt ze bijeen door aan de achterkant een rode lap te stikken. Vindingrijkheid is een eerste vereiste bij de retouches.

In de keuken ruikt het lekker. Elke dag wordt er voor een of andere warme maaltijd gezorgd voor de medewerkers. De keukenploeg zorgt dat dit goed verloopt. Ik merk hier precies meer mannen dan vrouwen, of is dit toevallig zo. Een goed verzorging van lijf en leden is een hoofdthema in het danscentrum. Trouwens, sommige mensen zitten reeds een week van ’s morgens tot ’s avonds in de sporthal, dan is het nodig om de mensen tijdig van een droogje en natje te voorzien. Ook Aike laat het zich smaken, ’t was de eerste warme maaltijd sinds maandag. Vroeger zou ik nog durven zeggen hebben dat ze ook voor zichzelf moest zorgen, nu weet ik dat ik best niks zeg, ze gaat toch haar eigen weg, gelukkig maar.

In de kleedkamers is het weer druk. Twee hoeken zijn versierd: er zijn jarigen. Ja, er werden cadeautjes gegeven, neen ik vind het niet triest dat ik nu hier ben en niet thuis.

Ik begrijp niet waar de dansers hun energie blijven halen. Ze blijven plezier maken, nog maar eens hun dansje oefenen, hollen nog maar eens de trappen op en af. De lolly’s is maar een stuk van de verklaring. Blijkbaar is hun enthousiasme en hun plezier de drijvende kracht achter de overvloed van energie. Toch haalt de uitputting het soms van de overvloed. Zo ontdek ik een groepje dat  zich in een cirkel heeft samengelegd, hoofd bij hoofd en door alle herrie heen slaapt.

De bezoekers bij het namiddagoptreden bestaan vooral uit oma’s, opa’s en kinderen. De jongste toeschouwer is net zeven weken. Hij slaapt door alle drukte en lawaai heen zonder een kik te geven. De oudste kan ik niet schatten. Wel zie ik voorzichtige schuifelende voeten zich naar de zitplaatsen begeven, al dan niet geholpen door een wandelstok. Maar de reactie is van een jong publiek: applaus in overvloed.

Voor cast I is dit een laatste optreden. Voor de avondopvoering worden ze vervangen door cast II. Die moeten in de namiddag nog een generale oefenen, zodat ze weer klaar zijn voor de opdracht.

Vorig jaar waren er nogal wat gekwetsten die niet konden meedansen. Dit jaar beperken de kwetsuren zich tot wat pijnlijk verrekte spieren. Komt ook door vermoeidheid. Micha heeft haar handen vol. Meters tape besteedt ze om de benen van de dansers op te lappen, maar met succes. Er valt uiteindelijk niemand uit.

Tijdens de namiddagpauze dwaal ik wat rond met de vraag in mijn hoofd: waarmee houden ze zich intussen bezig. Bij de jongsten blijkt dat geen probleem: ze hebben spelletjes meegebracht. Andere groepen zie ik in bespreking met de choreograaf. Steve is daar echt een ‘Pietje precies’ in. Elke opvoering neemt hij op en beoordeelt die nadien samen met zijn dansers.

Boven zie ik plots ernstig werkende dansers, ze hebben volgende week examens. Ilke moet iets van dans afleggen, een ander probeert door examens van tweede jaar tandarts te geraken, nog iemand studeert rechten. Ze hebben hun laptop mee en hebben zich afgezonderd aan een tafel. Neen, die drukte stoort niet, ze concentreren zich zo dat ze het niet horen. Dappere meiden. Maar ze weten wat ze willen: én hun studies én hun dansen. Ze gaan er voor, ook als het enige inzet vraagt. Ook dat leer je in het danscentrum.

 hier hoeft men geen honger te lijden

 Natalie en haar ‘leeuwkes’

 nabespreking met alle dansers

 afgezonderd in een rustig hoekje kunnen de verhalen naar boven komen

 nog gauw een herstelling uitvoeren, over een kwartier moet de danser de scène op

 hoofden bijeen gestoken … om te slapen

 de jarigen worden niet vergeten tijdens het optreden

 ze willen én dansen én een diploma halen

Het weer is wat aantrekkelijker, maar het blijft guur. Goed op tijd vertrek ik naar de sporthal.

Ik kom net op tijd toe om Aike haar toespraak mee te maken. Voor elk optreden roept ze de dansers samen voor bespreking. Eerst komt de waardering. Gisteravond was het erg goed, wel een 8/10 waard … maar ze wil een 10/10 bekomen. Dan overloopt ze haar nota’s met opmerkingen. Wanneer een groep het erg goed gedaan heeft, komt er applaus van de andere dansers, bij iets wat moet verbeterd worden, luistert men aandachtig. Nu, Aike kan het dan ook heel dramatisch brengen. De kleinere dansers genieten ervan, velen willen dan ook later als ‘juf Aike’ worden.

Na de palavers moet iedereen even ‘meewerken’. Sara Mancini ( choreografe, volgt ook een professionele opleiding als danser) heeft Vincent Vianen meegebracht. Ik zie wel dat het een mooie jongen is, maar weet (tot mijn schande!) niet wie hij is. Hij blijkt een gekend danser te zijn. Samen met Sarah wil hij een spotje opnemen dat zal dienst doen om Sarah te promoten bij een of andere wedstrijd …

Dus even oefenen. Aftellen en daarna handen in de lucht. Daarna de opname. Het wordt nog eens overgedaan: het was goed maar nog niet goed genoeg. Na een paar beurten zijn Sarah en Aike tevreden en zoekt iedereen zijn hoekje op.

Bij het buitengaan van de zaal zie ik vrijwilligers van de bar-ploeg wc’s poetsen, vuilniszakken verwisselen … enfin, alles klaar maken om de volgende toeschouwers comfortabel en netjes te ontvangen alsof zij de eerste bezoekers zijn.

Ik loop naar boven en ga een goede dag zeggen bij schminksters en kapsters. Het is er ontzettend warm. Op een gegeven moment worden alle dansers die niet onder handen worden genomen gevraagd om buiten te wachten, de lucht is echt niet meer te ademen. Ook nu hangen er overal foto’s van voorbeelden en lijsten met uitleg. Gelukkig zijn de vrijwilligers goed op elkaar ingespeeld en de eindverantwoordelijkheid wordt gedragen door professionelen.

Dan naar de kleedkamers. De gekende drukte. Groepjes eten een meegebrachte boterham, anderen zijn verdiept in een spelletje. Ze leven rustig naar het optreden toe.

Achter het podium slaagt Greet erin alle kostuum op de juiste plaats te krijgen voor de snelle wissels. Soms moet dit zo rap gebeuren dat, eens de danser achter de schermen verschijnt, er iemand klaar staat om te helpen voor het uittrekken van de kleren, daarnaast staat dan weer iemand die de nieuwe kleding helpt aantrekken, terwijl een derde zich ontfermt over een of ander accessoire. Even later staat de danser dan weer op het podium, soms in de daarop volgende dans. Terwijl op het podium alles geluidloos (ach nee, de muziek is duidelijk hoorbaar) in elkaar loopt, is het achter het podium soms een heel hectisch gedoe.

Tegen de muur aan, achter het decor, liggen kabels en nog eens kabels, en niet van de minste. Omdat  de sporthal niet genoeg elektriciteit kan leveren om te voorzien in de behoeften voor klank en licht, staat er buiten een generator te draaien. Om tijdens de opvoering niet te struikelen over deze hindernissen, blijft er steeds een soort kerstversiering branden, niet zichtbaar op de scène, maar voldoende licht gevend om de dansers voor valpartijen te behoeden.

Bij de finale komen alle deelnemende dansers op het podium. Groep na groep verschijnen ze. Ze hebben een zwartgekleurde basiskleding aan met daarop felgekleurde accessoires die fluorescerend  oplichten onder een blacklight lamp. De eerste groep draagt handschoenen. De tweede groep krijgt een soort bretels opgespeld, de groep met de kleinste dansers draagt een bloem op hun bovenstuk en de laatste groep beroept zich op een stropdas: 400 jonge mensen die samen dansen. Wanneer ze uitgedanst zijn komen de choreografen op het podium: even schrik dat het podium het niet gaat houden. Tenslotte verschijnt Aike. Ik weet dat ze daar erg tegen op ziet. Op dat moment draagt zij de show, de school, alle verantwoordelijkheid. Ze neemt het welverdiende applaus in ontvangst en verwijst naar de docenten en dansers om ook hen in het applaus te betrekken. Bloemen worden de scène opgedragen: de choreografen en Aike worden met bloemen bedacht. Dit zal zich na elke vertoning herhalen en ten slotte mogen de betrokkenen de bloemen mee naar huis nemen.

Zo, de tweede vertoning zit er op. Morgen is er ook een namiddagvertoning. Daarmee zal het optreden voor cast I er op zitten.