Het wordt een uitputtingsslag, alleen adrenaline houdt iedereen nog overeind, maar opgeven is een woord dat niet voorkomt in het vocabularium van de dansers. Ook de volwassenen beginnen uitputtingsverschijnselen te vertonen. Maar de opgewekte stemming blijft aanwezig en er is heerlijke pasta als warme maaltijd.
De namiddagvertoning is niet zo best, althans volgends de normen van Aike: er is iets minder geconcentreerd gedanst. Iedereen wordt nog voor een laatste keer bijeen geroepen. Besluit: vanavond gaan we voor 10/10.
Tijdens de pauze trek ik naar de groep die The Untouchables dansen, met de vraag waar die lus op hun witte t-shirt vandaan komt. Blijkt dat op face-book dit teken op korte tijd uitgroeide tot het symbool voor de kinderen van de busramp. Ze waren pas aan die dans begonnen. Het nieuws trof hen zo dat ze helemaal een andere choreografie creëerden om daarmee hun medeleven met het hele gebeuren uit te drukken. De dans is dan ook aan de kinderen van Sierre opgedragen. Is in de dans aanvankelijk de wanhoop meester van het gebeuren, stilaan komt er ook iets van hoop aanwezig. Op het einde haalt iemand een witte ballon uit een kooi (de gekooide hoop) en laat hem vliegen: het loslaten van de beklemming en hoop aanwezig stellen.
Ik zie de groep zitten: jonge mensen, puike dansers, het leven ligt voor hen. Maar ze gaan mee met de kwetsbaarheid van anderen, ze durven dat gekwetst zijn in hun wereld toelaten om het in hun specifieke taal opnieuw vorm te geven.
Vanaf de eerste voorstelling viel me op hoe elke danser aanwezig mag zijn op een eigen wijze. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen de pubers die spichtig uitgroeien op lange benen of de dikkertjes die nog wat kindervet moeten verliezen. Geen cultuur van magerzucht, geen eerste plaatsen, geen voorkeuren: als groep treden ze op en als groep zetten ze hun prestatie neer. Veeleer de boodschap: uitgroeien tot wie je in aanleg bent, vrouwen en mannen worden die het leven aankunnen en aandurven, je niet conformeren aan wat er verwacht wordt maar jezelf worden. De droom van Aike: het danscentrum als plaats waarin een stuk opvoeding aangeboden wordt via dans. Dat straalt heel deze onderneming uit. Daar ben ik zo trots op. En van de glamour en show kunnen de dansers maar genieten. Zelf weten ze wel dat daaronder een laag ligt van hard werken, veel discipline en prioriteit geven aan mens-zijn.
De avondvoorstelling laat niet op zich wachten. De zaal stroomt weer vol. Sommigen hebben de opvoering al eens gezien, maar de laatste opvoering willen ze niet missen, vooral de laatste finale. ik zit naast Aike. Ze is wel wat zenuwachtig: hopelijk verloopt het voor de laatste keer ook zonder problemen. Maar alles verloopt schitterend. Nergens iets op aan te merken. Naarmate het einde nadert vergroot de spanning bij Aike, ze kan haar eigen ogen bijna niet geloven: zo goed kon ze niet dromen: de dansers verdienen zelfs een 10+.
Voor de laatste maal komt de finale. Vol overgave voor de laatste maal op de scène. Ook de dansers weten dat het goed was. De toeschouwers moeten er ook niet van overtuigd worden. Het is een groot feest. Plots voel ik Aike even verstrakken. Loopt er toch iets mis? Er zijn negen i.p.v. acht grote dansers op het voorplan. Maar wanneer ze hun handen in de lucht moeten steken trekken ze hun t-shirt omhoog: op hun buik hebben ze in grote letters: DANK U AIKE geschreven. Aike is even de pedalen kwijt , ik geef haar mijn zakdoek om de tranen op te drogen. Ook de vrijwilligers komen op de scène. Wanneer het de beurt is aan Carlo en Aike zie ik een dansende Carlo, Carlo en dansen, klopt dat? Aike komt ook de trappen af. Ze is echt gelukkig: de voorbije dagen zijn enorm zwaar geweest, de dansers en medewerkers droegen de show en bemoedigden elkaar wanneer de vermoeidheid toesloeg. Nu is alle vermoeidheid weg, de finale groeit uit tot één groot feest van enthousiaste mensen. Voor de laatste keer worden de bloemenruikers afgegeven. Carlo gooit zijn ruiker naar de dansers. Andere ruikers volgen. De gelukkigen kunnen vanavond met die bloemen naar huis, wellicht zullen ze gedroogd worden als aandenken.
Stilaan dooft het licht. Nog een laatste maal zetten de blacklights de accesoires en de ballonnen die nu in grote aantallen op het podium worden losgelaten in een werveling van kleuren. Uitgelaten gejoel begeleidt het lichtspel. Daarna worden de speciale lichteffecten gedoofd en in het halfduister zoeken dansers en toeschouwers hun weg naar buiten. Het feest is over, jammer
maar het was heerlijk.
Even later komen de werkbijen te voorschijn: de grote opruim begint. Dat laat ik aan de jongeren. Ik zwaai Aike en Carlo uit. Heerlijk om van zon prachtkinderen moeder en schoonmoeder te mogen zijn.
Ik haal mijn auto van de parking en rij naar huis, waar Karel op me wacht. Ja, t is echt mooi geweest.
|
