golflijn (Van Daele)

- (in verband met draperieën, ornamenten) golvende lijn

- (natuurkunde) lijn waardoor men de golfbeweging tracht voor te stellen of af te beelden

De laatste dag van Rock Werchter … ik zal blij zijn als vannacht het vuurwerk knalt ten teken van afscheid. Daarna nog even de drukte van voorbijrijdende auto’s … hoewel, in vergelijking met het geluid dat van op de weide onze slaapkamer binnendringt, nauwelijks op te merken.

Dit jaar waren we uitdrukkelijke deelnemers. Het hangt af van hoe de wind waait, hoe de geluidsboxen staan opgesteld … en waarschijnlijk mijn humeur. Overdag sluiten we zorgvuldig alle deuren en ramen zodat het geluid buiten blijft. Gelukkig was het niet zo warm, hoewel gisteren mocht het er zijn: echt festivalweer. Maar Wimbledon bood soelaas. De tv-ruimte is koel, zodat ik me daar met de strijk terugtrok en ondertussen meemaakte hoe Yanina verloor. Jammer, want ze heeft voor een sterke partij tennis gezorgd. Ik kan met veel plezier naar tennis kijken. Ballen die heen en weer vliegen en binnen de lijn, maar liefst zo dicht bij de lijn aan moeten terecht komen. Denkelijk heb ik iets met lijnen.

Overdag is alles echt te verdragen. Natuurlijk waait het geluid binnen als je een deur opent. Ik vraag me af hoe erg het geluid op de weide is: toch niet te verdragen. Maar ’s avonds als we gaan slapen. Eerst alles potdicht afsluiten en kijken of de gordijnen goed voor de vensters hangen. Neen, geen venster open om wat frisse lucht bij deze warme nachten. Toch helpt het allemaal niet veel: de bassen dringen door tot tussen de lakens: alles davert. Ik duik onder de donsdeken, probeer op één oor te liggen terwijl ik het andere afscherm. Het is nogal krampachtig en echt helpen doet het niet. Bed uit naar de badkamer. Ergens heb ik nog oordopjes liggen die mijn oudste dochter me meegaf voor een vorig festival. Dopjes in en terug in bed. Nog niet slapen: Karel moet eerst jacht maken op een mug die hier durft rondvliegen. En dan wordt het rustig. Het geluid verdwijnt uit mijn bewustzijn en daar komt de slaap zich aanbieden.

Toch is het onrustig slapen: we worden veel wakker. Plots aanzettend lawaai, vannacht vuurwerk, auto’s die nogal luidruchtig hun weg zoeken. ’s Morgens voelen we dat we niet zo goed geslapen hebben. We weten dat het maar tijdelijk is, verheugen ons al op de stilte die vanaf maandag terug over Werchter zal komen, dan is het dorp weer goed voor ouder wordende mensen. Het festival nemen we er dan wel, min of maar graag, bij.

luchtlijn (Van Daele)

- vaste verbinding tussen plaatsen of landen voor vliegtuigen

- bovengrondse telefoon-, elektriciteitsleiding enz.

mijn gedachten

zwervende vogels

volgen hun eigen vlucht

op zoek naar jou

de tijd

komt tussen ons staan

onverbiddelijke scheidsrechter

toekomst uitgesloten

toch draag ik je in mijn armen

nu

blijf je aanwezig

later

zacht fluister ik je naam

Na de oefening van de gedisciplineerde lijnen wil ik ook eens los uit de pols werken.

Ondertussen ben ik in ‘den dikke Van Daele’, je weet wel het woordenboek dat al zoveel generaties meegaat, gaan opzoeken wat zoal in woorden met ‘lijnen’ kan aangevangen worden. Eerst woorden die met ‘lijn’ beginnen, dan woorden die eindigen op ‘lijn’ en tenslotte de vele uitdrukkingen die rond het woord ‘lijn’ opgebouwd zijn. Het is een boeiend tijdverdrijf, maar uiteindelijk teken ik liever de lijnen.

Voor bijgaande tekening vertrok ik van een horizontale lijn. Wat zou het geven als ik lijn naast lijn neerzet maar telkens een kleine verandering aanbreng.

Al doende kwam het gezegde in me op: aan één lijn trekken. Het wordt zo gemakkelijk gezegd binnen een groep. Maar wat zie je. Ieder volgt toch een eigen interpretatie. Een mens is een individu, heeft eigen opvattingen. Tekenend kreeg ‘aan dezelfde lijn trekken’ (elke lijn vertrekt van dezelfde basislijn) als resultaat dat uiteindelijk de laatste lijnen zowat haaks staan op die basislijn.

Ik wil iets met ‘lijnen’ doen. Nee, niet een of ander dieet volgen. Ik wil experimenteren wat je met een pen, Oost-Indische inkt en een wit blad kan aanvangen. Er is wel een beperking: ik wil geen ‘herkenbare’ tekening maken. Dus alleen met lijnen of punten werken en zo op zoek gaan naar de zeggingskracht van deze manier van werken.

Het is ook leuk om zo te werken. Het papier en de inkt staan klaar op mijn tekentafel. Heb ik zin en er zijn geen andere verplichtingen, dan hoef ik alleen de inktpot open te draaien, mijn pen erin … en weg zijn we. Natuurlijk moet ik dan wel weten wat ik wil realiseren. Niet dat de tekening dan al kant-en-klaar in mijn hoofd zit. Nee, ’t is eerder een soort opdracht die ik me stel. De eerste opdracht: gewoon lijnen trekken. Een beetje een vaste hand krijgen. Het materiaal terug gewoon worden.

Het is een meditatieve vorm van tekenen. Je laat je gedachten ongedisciplineerd gaan tot je alleen nog geconcentreerd bent op de volgende lijn. Aan te bevelen voor mensen die een zwaar hoofd hebben: maak er lijntjes van.

De volgende foto’s tonen doeken in verschillende stadia van afwerking. Wat zo boeiend is: het aanbod is zo gevarieerd, ieder kan zichzelf tot uitdrukking brengen. Ook zo voor G., zij bracht haar verdriet om haar kleinkind dat in de tunnel van Sierre uit dit leven weg ging, tot uiting. Sommige momenten sta je er samen over te praten, enkele zinnen, dan weer gaat ieder aan zijn eigen werk. Je voelt hoe dat individuele verdriet gedragen wordt door de levenskracht die uit elk werk spreekt, alsof de warmte van de anderen die wereld van pijn omarmen en koesteren. Ieder van ons zal wel zijn al dan niet verborgen pijn dragen en dit mee uitschilderen in zo’n doek. We raken elkaar in een andere taal.