Elk jaar richt kunstkring ‘Gesigneerd’ een (overdekte) kerstmarkt in. Het is altijd wel even zoeken naar een geschikte zaal die in deze periode nog vrij is.

Nu gebruiken we de eetzaal in de basisschool ‘De Cocon’, in het centrum van Tremelo. Vrijdagavond is er hard gewerkt om de standjes georganiseerd te krijgen: elke deelnemer krijgt een ruimte toegewezen van 2.50m op 1.50m waarbij een tafel met 2 stoelen. Het vraagt heel wat sleurwerk eer alle 40 tafels en stoelen op hun plaats staan. Ondertussen moet ook de levering van de brouwer op zijn plaats komen in de koelkast, zodat de drank ’s anderendaags fris kan geschonken worden.

Tegen 10 uur worden de standhouders verwacht. Ik kom al wat vroeger, zodat ik nog even kan meehelpen in de keuken. Dit is meer een symbolische bijdrage. Christel en ik hebben een standje rug tegen rug met aan de zijkant ruimte voor KUMBE. Om 10 uur begin ik ook mijn auto uit te laden en mijn standje klaar te maken. Gek hoeveel tijd zoiets in beslag neemt. Het uitstallen van mijn kaartjes is rap gedaan, Kumbe vraagt meer werk … en dan nog voor wat sfeer zorgen met allerlei kerstverlichting, gouden bollen en blinkende slingers … niet direct mijn stijl. Thuis doe ik mee aan die kerstgekte omdat de kinderen wel een ( ten minste plastieken) kerstboom willen met pakjes er onder. Eens de kerstboom er staat vind ik het ook wel leuk, maar voor mij alleen zou ik die kerstsfeer niet organiseren.

De zaal loopt vlug vol … iedereen is druk bezig zich te installeren. Wanneer ik klaar ben loop ik even rond, eens kijken wat er zoal aangeboden wordt. Het is een rijke schakering van aanbiedingen geworden: van hoeden en sjaaltjes, over keramiek en houtbewerking tot schilderijen en grappige buttons, ook juwelen en wenskaarten, tot zelfs twee boekenstandjes. Bij de ene stand kan je een reeks boeken verkrijgen over de plaatselijke geschiedenis, aan de andere stand tekent Chris haar dit jaar uitgegeven kinderboek.

Elke standhouder heeft een envelop gekregen met een badge in die we moeten opspelden als deelnemer en twee bonnetjes. Met het ene bonnetje kunnen we een drankje krijgen, met het andere pannenkoeken of een stuk taart. Rond de middag ga ik broodjes halen, want pannenkoeken als middagmaal is me te zoet. Ook Christel is wel te vinden voor een broodje. Rechtover ‘De Cocon’ is een warenhuis waar ook klaargemaakte broodjes te verkrijgen zijn … en ze smaken heerlijk.

Om 13 uur komen de eerste bezoekers binnen. We vrezen dat de periode tussen 15 en 17 uur het bezoekersaantal zal verminderen: dan koersen Sven Nijs en Niels Albert, plaatselijke goden van Tremelo. Maar die vrees is ongegrond. Het zijn vooral vrouwen die langskomen … waarschijnlijk hebben ze hun man achter de tv gelaten.

Het leuke van zo’n markt is wel dat je heel wat mensen ontmoet die je anders niet tegenkomt. Je praat wat, vraagt naar kinderen en kleinkinderen.

Het mooiste moment was wel toen een man aan mijn standje verscheen en we allebei elkaar aankeken van: maar ik ken je. Bleek het iemand die vroeger samen met Karel en mij in de praatgroep van ouders van kinderen die door zelfdoding uit het leven stapten in Leuven gezeten had. Onmiddellijk zit je dan in een zeer intens gesprek. Voor hij verder gaat wisselen we onze gegevens uit, zodat we elkaar kunnen bereiken als er zich een gelegenheid voordoet.

Van Deepak kreeg ik een doos speculaas mee om te verkopen ten voordele van de rolstoelbasket. Die is wel gewild. Ik verkoop ook wat kaartjes. Dat zijn natuurlijk geen grote sommen, maar de vriendschap die over en weer gaat, de waardering die er mee samenhangt is voor mij het belangrijkste. Het is bijna winkeltje spelen zoals kinderen, speeltijd om van te genieten.

Het is buiten ondertussen gaan regenen en een vochtige warmte verspreidt zich in de ruimte. Ik heb nood om wat te bewegen, maar meer dan even een sanitaire stop houden kan ik niet: er is geen plaats. Ik wandel even de tafel rond tot bij Christel, loop nog even verder door … maar dan wil ik toch weer terug naar mijn standje.

Om18 uur wordt de marktdag afgesloten. Er zitten nog wat mensen iets te drinken. Lang zal het niet meer duren. Ik wacht niet tot de laatste man of vrouw verdwenen is. Ik raap mijn spullen bijeen en ga naar huis. Ik heb afgesproken met Karel dat ik tussen 18u en 18u30 zou thuis komen en daar wil ik me aan houden. Het is druk genoeg geweest vandaag en Karel zal het ook wel leuk vinden me weer te zien. Toch leuk om verwacht te worden thuis.

Op onderstaande foto’s kan je rondwandelen van mijn standje, over de stand van Kumbe naar het standje van Christel. Je ziet ook het portret dan christel van haar broer maakte. Op de tafel ligt zijn gedichtenbundel.

Christel heeft uitgebreid foto’s genomen van de tentoonstelling in Heist-op-den-Berg en stuurt ze me door. Tegenwoordig is dat maar een paar toetsen indrukken op de pc. Je hoeft ook niet meer zuinig om te springen met de foto’s die je maakt: het filmrolletje is vervangen door een chip en daardoor kan je foto’s nemen en weer wegvegen zonder je te bekommeren om de gemaakte onkosten. Ik noem het een uit de band springende fotoconsumptie. Ik denk aan de zuinige foto’s van vroeger. Bladerend in een familiealbum zie ik de eerste foto’s verschijnen begin 20^ste eeuw. Een statig familieportret van een rijk boerengezin met de dochters van huwbare leeftijd, allemaal in hetzelfde lange zwarte kleed met mooie witte boord die de hals zedig afsluit.

Honderd jaren later zijn er zoveel apparaatjes waarmee je iets kan vastleggen … Heimwee naar vroeger? Nee, daar zal je me niet gauw op betrappen.

Wanneer ik de foto’s van Christel terugzie, herbeleef ik weer de tentoonstelling. Ik laat jullie meegenieten.

Hiernaast een foto van het ingedrukte witte papier: best aanklikken om groter te maken, dan kan je er iets van zien.